FilipposMD

Αν ψάξεις στο google για ταξιδιωτική ασφάλιση, θα σου βγάλει διάφορες επιλογές. Θα σου κοστίσει κάτι (ίσως κανένα 50άρι, αν και δεν ξέρω τι τιμές παίζουν στην Ελλάδα), αλλά θα σου καλύπτει πιθανό κόστος υγειονομικής περίθαλψης, επαναπατρισμού, αποζημίωση αν χάσεις πράγματα και διάφορα τέτοια. Δες τις προσφέρουν και πόσο κοστίζουν και αποφάσισε.

Για δίπλωμα δεν ξέρω, αλλά για ποιο λόγο να θες να οδηγήσεις στην Ιαπωνία; Υπόψιν, οδηγούν από την αριστερή μεριά.

Γύρισα μόλις χθες από την Ιαπωνία, οπότε είναι η κατάλληλη στιγμή να σου απαντήσω. Δεύτερη φορά που πηγαίνω μόνος μου. Στην περίπτωσή μου θα πήγαινα έτσι κι αλλιώς για δουλειά και τις δυο φορές και κόλλησα μερικές μέρες για τουρισμό. Η Ιαπωνία είναι πάρα πολύ ασφαλής χώρα. Επίσης, έχει άριστα τρένα και έτσι μπορείς να μετακινείσαι εσωτερικά γρήγορα και εύκολα. Αυτή τη φορά, για παράδειγμα, χρειάστηκε να κάνω διαδρομή 300+ χιλιόμετρα. Με το γρήγορο τρένο είναι 1,5 ώρα και υπάρχουν 4-5 τρένα κάθε ώρα. Μπορεί να μη σκίζουν από αγγλικά οι ντόπιοι, αλλά είναι χώρα με τουρισμό και οι άνθρωποι είναι εξαιρετικά ευγενικοί και βοηθητικοί, οπότε δε θα δυσκολευτείς να βγάλεις άκρη. Για τις μετακινήσεις, κάρτα eSim με πολλά data και Google maps και θα τα βρεις όλα. Κατά τα λοιπά, μιλάμε για χώρα με μεγάλη ιστορία και πολιτισμό, με αξιοθέατα, με ιδιαίτερη κουλτούρα, ενδιαφέρον φαγητό κτλ., οπότε υπάρχουν χίλιοι λόγοι να πας. Επίσης, εντυπωσιάστηκα από το πόσο φθηνή είναι, σε σχέση με ευρωπαϊκές χώρες. Τα εστιατόρια, τα ταξί και τα ξενοδοχεία για παράδειγμα, πολύ χαμηλότερα από κεντρική Ευρώπη. Αντιθέτως, τα εισιτήρια για να πας εκεί είναι ακριβά. Λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, οι πτήσεις αποφεύγουν τον ρωσικό εναέριο χώρο κι έτσι για μένα, που μένω δυτική Ευρώπη, η πτήση ήταν κανένα 3ωρο μεγαλύτερη αυτή τη φορά και με τιμή επίσης αυξημένη (ευτυχώς πλήρωνε η δουλειά μου). Ενδεχομένως να μην είναι πρόβλημα αν ταξιδέψεις από Αθήνα μέσω μέσης Ανατολής, αλλά για δες τιμές πριν αποφασίσεις. Το μόνο πρόβλημα που βλέπω στο να πας μόνος σου είναι το ενδεχόμενο να σου κάτσει μια στραβή. Όποτε ταξιδεύεις μόνος σου, παίρνεις ένα ρίσκο. Αν αρρωστήσεις; Αν έχεις κάποιο ατύχημα; Άλλο να είσαι 2 ώρες πτήση από την Ελλάδα και άλλο 18 ώρες. Επίσης, αν χάσεις το διαβατήριο, αλλιώς είναι να είσαι στην ΕΕ και αλλιώς εκτός. Αν αποδεχθείς το ρίσκο και αγοράσεις μια καλή ταξιδιωτική ασφάλεια, θα σου πρότεινα με ενθουσιασμό να το κάνεις. Το ταξίδι στην Ιαπωνία θα το θυμάσαι μια ζωή. Αν χρειαστείς κάποια άλλα πληροφορία τώρα που τα έχω φρέσκα, ρώτα.

Έστω ότι παίρνεις ένα χρυσαφικό. Τι θα συμβεί; Θα το δουν, θα μπει σε ένα κουτί και δε θα χρησιμοποιηθεί ποτέ. Αν σε νοιάζει το παιδί και όχι τι θα πουν οι γονείς του, πάρε ένα ωραίο εκπαιδευτικό και διασκεδαστικό παιχνίδι και κάτσε να παίξεις μαζί του. Το βρίσκω χίλιες φορές καλύτερο.

Φαντάζομαι ότι γράφοντας για μισθό εννοείς αμοιβαιότητα. Έτσι το καταλαβαίνω εγώ δηλαδή. Αν κάνουν οι γονείς σου θυσίες για να σε βοηθήσουν με τα παιδιά, πρέπει να είσαι έτοιμος κι εσύ να βοηθήσεις αντιστοίχως. Είτε οικονομικά, αν χρειαστεί, είτε αφιερώνοντας χρόνο στην φροντίδα τους κτλ. Καμιά φορά μπορεί απλώς να σημαίνει να τους δείχνεις την εκτίμησή τους και να τους κάνεις παρέα, έτσι; Η αχαριστία από παιδιά (ενήλικα εννοώ) απέναντι σε γονείς που τους βοηθάνε με εκνευρίζει αφάνταστα. Μερικά πράγματα στη ζωή πάντως τα κάνεις ακριβώς γιατί δεν παίρνεις μισθό. Π.χ. μου ζητάει ένας φίλος μου να τον βοηθήσω να μετακομίσει. Αν το ζητήσει ως χάρη μεταξύ φίλων, θα το κάνω. Αν μου προτείνει να μου δώσει 50 ευρώ για να τον βοηθήσω, σίγουρα δε θα το κάνω.

Σε γενικές γραμμές περιγράφεις και τη δική μου οικογένεια. Σίγουρα κάποιοι σκέφτονται το βόλεμά τους και παρκάρουν τα παιδιά σε παππούδες-γιαγιάδες. Εγώ δεν θα ήθελα να το κάνω ούτε αν έμεναν δίπλα μου. Αυτό που λέω όμως είναι ότι δεν το αντέχουν όλοι. Για λόγους υγείας, λόγω δουλειάς, επειδή έχουν θέματα ψυχικής υγείας, επειδή το παιδί έχει κάποιες ειδικές ανάγκες και χίλια δυο άλλα. Π.χ. για 2 χρόνια έπρεπε 3 μέρες την εβδομάδα να είμαι μόνος με το δίχρονο, ενώ ταυτόχρονα δούλευα πλήρες ωράριο, επειδή η σύζυγος δούλευε σε άλλη πόλη. Τα έβγαλα πέρα. Αν όμως είχα ένα πρόβλημα με τη μέση μου, μπορεί και να μην τα έβγαζα και να είχαμε γυρίσει στην Ελλάδα. Ακούγεται αστείο να πεις ότι επειδή σε πονάει η μέση σου αλλάζεις χώρα, αλλά καμιά φορά κάτι μικρό αρκεί για να διαταράξει τις ισορροπίες. Δεν μπορώ να κατεβάσω το καρότσι από τις σκάλες, άρα δεν μπορώ να πάω το παιδί στον παιδικό στην ώρα του, δεν μπορώ να το έχω αγκαλιά για ώρα, οπότε κλαίει και δεν κοιμάμαι καλά, έχω νεύρα και τα βγάζω στη γυναίκα μου που λείπει και είμαστε όλοι δυστυχισμένοι... Κατά τα άλλα συμφωνούμε.

Προσωπικά συμφωνώ μαζί σου και ζω στο εξωτερικό με την οικογένειά μου. Αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο άσπρο-μαύρο. Αν οι δυο γονείς έχουν δουλειές που απαιτούν ταξίδια ή υπερωρίες/εφημερίες, είναι πολύ δύσκολο να ζεις χωρίς καμία οικογενειακή υποστήριξη στο εξωτερικό, ειδικά όταν τα παιδιά είναι μικρά. Π.χ. ξέρω ένα ζευγάρι γιατρών που είχαν καλοπληρωμένες δουλειές στην Αγγλία, αλλά γύρισαν γιατί δεν άντεχαν τις συνθήκες. Είχαν νυχτερινές βάρδιες, πολλές ώρες δουλειάς, τηλέφωνα για δουλειά στο σπίτι και μικρό παιδί. Ήταν συνέχεια κουρασμένοι, εκνευρισμένοι και αυτό έβγαινε και στη σχέση με το παιδί τους. Γύρισαν στην Αθήνα και είναι πιο χαρούμενοι. Βγάζουν λιγότερα λεφτά (αρκετά όμως για τα ελληνικά δεδομένα), το εργασιακό τους περιβάλλον είναι χειρότερο, αλλά όταν δουλεύουν νύχτα, την άλλη μέρα παίρνει η γιαγιά το παιδί από τον παιδικό και μπορούν να ρίξουν έναν κανονικό μεσημεριανό ύπνο και να πάρουν το ταπεράκι της γιαγιάς για βραδινό. Αυτή η συνθήκη και μόνο τους έχει αλλάξει τη ζωή και έχει βελτιώσει και τη σχέση με το παιδί τους. Καλές οι εκπαιδευτικές ευκαιρίες, αλλά αν η οικογένεια είναι δυσλειτουργική, τι να το κάνεις;

Ακριβώς. Πολλοί κάνουν το λάθος να θεωρούν ότι όλοι οι άνθρωποι θέλουν τα ίδια πράγματα. Δεν ισχύει. Κάποιοι δε θα γυρνούσαν στην Ελλάδα ούτε με μεγαλύτερο μισθό από αυτόν που παίρνουν στο εξωτερικό, όπως και κάποιοι δεν φεύγουν από την Ελλάδα ενώ θα μπορούσαν. Γι’αυτό και δεν υπάρχει αντικειμενικά καλύτερο μέρος. Υπάρχει αντικειμενικά πιο ηλιόλουστο, πιο μολυσμένο, πιο ασφαλές, με περισσότερες συναυλίες κ.ο.κ., αλλά μέχρι εκεί.

Μέχρι να μπεις στην ιατρική, να πάρεις πτυχίο και να έρθει η ώρα για ειδικότητα, οι αναμονές μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικές.

Για ποιον λόγο σε ενδιαφέρει; Αν μας πεις, μπορείς να πάρεις και απαντήσεις με κατάλληλο επίπεδο λεπτομέρειας.

Οι λίστες αναμονής (π.χ. της Αττικής) είναι διαθέσιμες στο ίντερνετ. Δες πόσοι είναι σε αναμονή σε κάθε ειδικότητα και θα καταλάβεις περίπου τι παίζει: https://patt.attica.gov.gr/edms/listes_anamonis.php

O κόσμος που αμφιβάλλει έχει συνήθως ελάχιστη σχέση με την επιστήμη κι αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα της κοινωνίας μας. Δεν χρειάζεται να γίνουν όλοι επιστήμονες (υπάρχουν κι άλλες ανάγκες!), αλλά καλό θα ήταν να έχουν μια στοιχειώδη κατανόηση του πώς λειτουργεί. Επ' αυτού που λες, συχνά υπάρχει μια απλή εξήγηση. Όταν μελετάμε κάτι, ποτέ δεν μπορούμε να μελετήσουμε ολόκληρο τον πληθυσμό, οπότε παίρνουμε ένα δείγμα, πες 1000 άτομα. Αν υπάρχουν 20 μελέτες που εξετάζουν αν η ντοματα προστατεύει από τον καρκίνο, θα έχουν χρησιμοποιήσει 20 διαφορετικά δείγματα των 1000 ατόμων. Κάθε άτομο είναι διαφορετικό (γενετικά, κοινωνικά κτλ.), οπότε λόγω αυτής της τυχαιότητας, οι 20 μελέτες θα βγάλουν ελαφρώς διαφορετικά αποτελέσματα. Έστω ότι η "πραγματική" επίδραση της ντομάτας είναι ότι μειώνει τον καρκίνο κατά 10%. Μερικές μελέτες θα βρουν μείωση καρκίνου 10%, άλλες μείωση 7%, άλλες 13% και ούτω καθεξής. Οι πιο πολλές θα είναι εκεί κοντά στην πραγματική σχέση, αλλά θα υπάρξει και κάποια που θα δείξει μεγάλη μείωση (π.χ. -25%) , όπως και κάποια που μπορεί να δείξει μικρή αύξηση (π.χ. +5%). Όλες αυτές οι έρευνες μπορεί να έχουν βρει διαφορετικά αποτελέσματα παρότι όλοι ακολούθησαν τη σωστή μεθοδολογία. Γι' αυτό δεν μετράει η μία μελέτη από μόνη της, αλλά το σύνολο των μελετών στο αντικείμενο. Προφανώς και δεν είναι όλες οι μελέτες με σωστή μεθοδολογία, έτσι; Ούτε όλοι οι επιστήμονες καλοί. Αλλά είναι σημαντικό να κατανοεί κανείς ότι μιλάμε για μια διαρκή διαδικασία, στην οποία οι αποκλίσεις είναι φυσιολογικές και αναμενόμενες.

Κάποιος με έκανε tag και είδα το θέμα, αλλά δεν κατάλαβα γιατί. Είναι ενδιαφέρον όμως. Αυτό που έχω να σχολιάσω είναι το εξής: Η επιστήμη προχωράει κάνοντας λάθη. Κανένας σοβαρός επιστήμονας ποτέ δεν θα πει "αυτό είναι απολύτως βέβαιο". Προφανώς υπάρχουν κάποια πράγματα για τα οποία είμαστε αρκετά σίγουροι, αλλά η επιστήμη προχωράει εξ ορισμού διορθώνοντας τα λάθη του παρελθόντος. Ποιός όμως διορθώνει αυτά τα λάθη; Πάλι οι επιστήμονες που παράγουν καινούργια δεδομένα. Αυτή ακριβώς είναι και η δύναμη της επιστημονικής μεθόδου. Εμπεριέχει ως απαραίτητο συστατικό τη συνεχή βελτίωση. Αυτό σε αντιδιαστολή π.χ. με την θρησκεία, που θεωρεί ότι κατέχει την αλήθεια, άρα δεν υπάρχει λόγος να ψάξει παραπάνω. Μέσα στα καλοπροαίρετα λάθη υπάρχει σίγουρα και ένα ποσοστό που είναι κακοπροαίρετα. Είτε για να γίνεις διάσημος είτε για να βγάλεις λεφτά είτε για να πάρεις προαγωγή, μπορείς να μαγειρέψεις τα δεδομένα. Όπου μπλέκονται οι άνθρωποι, θα υπάρχει και απάτη. Αυτό που θέλω να τονίσω όμως είναι ότι αυτή η απάτη αποκαλύφθηκε από τη δράση άλλων επιστημόνων. Σχεδόν τίποτα δεν εφαρμόζεται στην πράξη επειδή 1 ή 2 μελέτες έδειξαν κάτι. Ακολουθούν νέες μελέτες από άλλες ομάδες και από διαφορετικές οπτικές και οι αποφάσεις λαμβάνονται με βάση τη συνολική επιστημονική βιβλιογραφία στο αντικείμενο. Άρα είναι πιθανό να σπαταληθούν χρήματα σε έρευνες που βασίζονται σε κάποια αρχικά ψεύτικα αποτελέσματα, αλλά είναι πολύ δύσκολο να χτιστεί ολόκληρη επιστημονική βιβλιογραφία πάνω σε απάτες. Το λέω και σε σχέση με το δημοφιλές θέμα της πανδημίας. Δημοσιεύτηκαν πολλές αηδίες, είτε από ειλικρινή άγνοια είτε από πρόθεση, αλλά η γνώμη μου είναι ότι συνολικά διαψεύστηκαν από μεταγενέστερες μελέτες. Για τα περισσότερα ζητήματα που δεν έχουν την αίσθηση επείγοντος της πανδημίας, από τη στιγμή που κάποιος θα δημοσιεύσει μια ανακάλυψη για μια πρωτεϊνη ξέρω γω, μέχρι να βγει ένα φάρμακο που θα δοθεί σε ανθρώπους βασισμένο σε αυτή την ανακάλυψη, περνάνε συχνά δεκαετίες, άρα η γνώση φιλτράρεται μέσα από δεκάδες έρευνες με εμπλοκή εκατοντάδων ανεξάρτητων ερευνητών.

Αυτό το επιχείρημα ότι όλα είναι επικίνδυνα, άρα ας κάνω και κάτι ακόμα που είναι επικίνδυνο, ποτέ δεν το κατάλαβα. «Έχω πολλά έξοδα, οπότε το βρίσκω λογικό να αγοράζω και ακριβά παπούτσια αντί για φθηνά». Τέλος πάντων. Ζούμε στο 2024 και υπάρχουν επιστημονικά δεδομένα για τα περισσότερα πράγματα. Τα λαχανικά κάνουν καλό. Το σολάριουμ κάνει κακό. Όχι όσο το κάπνισμα πχ, αλλά αυξάνει τον κίνδυνο καρκίνου του δέρματος. Αν κάποιος θέλει να κάνει σολάριουμ γιατί αποδέχεται τον όποιο κίνδυνο και θεωρεί ότι το αισθητικό ή ψυχολογικό όφελος αξίζει τον κόπο, ελεύθερος είναι να το κάνει. Απλώς μην κάνουμε το άσπρο μαύρο (καλό, ε).

Αν ζεις στην Ελλάδα, ποιος ο λόγος να κάνεις solarium; Είναι επικίνδυνο. Διάβασε εδώ: https://www.cancer.ie/cancer-information-and-support/cancer-types/skin-cancer/sunbeds-and-skin-cancer-risk