FilipposMD

Σου αρέσουν οι χάρτες; Αν ναι, υπάρχουν κάποιοι ξύλινοι που τους κολλάς στον τοίχο και μπορείς να βάζεις pins/σημαιούλες κτλ στα μέρη που πας. Κάτι τέτοιο ας πούμε: https://woodleo.com/en-gb/collections/ Δεν ξέρω την συγκεκριμένη εταιρεία, αλλά κάποιες δίνουν και pins μαζί.

Ένα ενδεχόμενο είναι να αύξησαν τις θέσεις της business. Οπότε σε πήγαν πιο πίσω για να χωρέσουν μπροστά όσοι πλήρωσαν business. Σε κάθε περίπτωση, αφού γράφει θέση πριν αρχίσει το check-in, εκεί θα κάτσεις, αλλά αν αγχωνεσαι, μπες όταν ανοίξει το site και κάνε check in να ησυχάσεις. Θα σου βγει και το boarding pass και θα μπορείς είτε να το τυπώσεις είτε να το περάσεις στο αντίστοιχο app στο κινητό (wallet σε iPhone).

Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι δεν είναι περιορισμένος ο αριθμός θέσεων. Αν μπορείς να βγάλεις εισιτήριο για την συγκεκριμένη πτήση (αν υπάρχουν θέσεις δηλαδή), μπορείς και να χρησιμοποιήσεις το Aegean pass. Απλώς υπάρχει περιορισμός ημερών, δηλαδή πόσο νωρίτερα πρέπει να το βγάλεις.

Για τις καθυστερήσεις υπάρχουν στατιστικά πάντως και η WizzAir δεν σκίζει. Την Aegean δεν την έχω δει ποτέ στις χειρότερες νομίζω. https://www.bestbrokers.com/2024/03/06/europes-best-and-worst-airlines-and-airports-based-on-flight-delays-and-cancellations/

Προφανώς τα πάντα μπορούν να συμβούν παντού. Όλα είναι θέμα πιθανοτήτων. Αν μένεις στις ΗΠΑ είναι πιο πιθανό να σε πυροβολήσουν σε σχέση με την Ελλάδα. Αν μένεις στη Βιέννη είναι πολύ λιγότερο πιθανό να εμπλακείς σε τροχαίο σε σχέση με την Ελλάδα. Αν δουλεύεις στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι λιγότερο πιθανό να σου φάει τη θέση κάποιος επειδή πήρε τηλέφωνο ο βουλευτής ή ο μητροπολίτης. Αν μένεις στη Γερμανία είναι λιγότερο πιθανό να μένεις σε πολυκατοικία με φασαρία. Αν μένεις στο Ελσίνκι είναι πιο πιθανό να γίνει αλκοολικό το παιδί σου, αλλά λιγότερο πιθανό να καπνίζει. Αν μένεις στην Εσθονία είναι λιγότερο πιθανό ο μητροπολίτης να επηρεάζει την εκπαίδευση του παιδιού σου. To να μιλάμε περιπτωσιολογικά δεν έχει νόημα.

Κι εγώ με τη γυναίκα μου και ένα μωρό φύγαμε μετά τα 30 και με αντίστοιχα "καλές" συνθήκες στην Ελλάδα (μισθούς και σπίτι). Θα σου έλεγα ότι, στην περίπτωσή σας, θα άξιζε να φύγετε αν το κάνετε για λόγους που δεν σχετίζεται με τις οικονομικές απολαβές από την εργασία σας. Στην αρχή λογικά θα χρειαστεί λίγη υπομονή μέχρι να βρείτε τα πατήματά σας και το οικονομικό σας επίπεδο θα είναι -κατ'αντιστοιχία- κάπως χαμηλότερο. Θέλετε να φύγετε γιατί δεν σας αρέσουν οι νόρμες της ελληνικής κοινωνίας; Ο ρόλος της θρησκείας; Η οργάνωση του κράτους; Σας ενοχλεί η αναξιοκρατία; Η φασαρία της Αθήνας; Η νοοτροπία των γειτόνων; Αν ναι, πάτε εξωτερικό, είστε σε καλή φάση, ειδικά αν τα παιδιά είναι κάτω από 5. Αν θέλετε να φύγετε μόνο και μόνο για να βγάζετε μεσοπρόθεσμα περισσότερα, ίσως να μην αξίζει.

Εφόσον η εταιρεία πιστεύει την υπάλληλο, μπορεί απλώς να πάει στον ύποπτο πελάτη και να του πει "η εταιρεία μας θέλει να διακόψει τη συνεργασία μαζί σας γιατί θεωρεί ότι η συμπεριφορά σας απέναντι σε υπάλληλό μας ήταν απαράδεκτη". Απλά και ξεκάθαρα. Αν υπάρχει συμβόλαιο με τον πελάτη, δείτε πώς μπορείτε να το διακόψετε. Εντάξει, υπάρχει η πιθανότητα να μουλαρώσει ο πελάτης και να αρνηθεί ότι έγινε κάτι, αλλά για μένα αυτή είναι η κίνηση που πρέπει να κάνει η εταιρεία.

Αν ψάξεις στο google για ταξιδιωτική ασφάλιση, θα σου βγάλει διάφορες επιλογές. Θα σου κοστίσει κάτι (ίσως κανένα 50άρι, αν και δεν ξέρω τι τιμές παίζουν στην Ελλάδα), αλλά θα σου καλύπτει πιθανό κόστος υγειονομικής περίθαλψης, επαναπατρισμού, αποζημίωση αν χάσεις πράγματα και διάφορα τέτοια. Δες τις προσφέρουν και πόσο κοστίζουν και αποφάσισε.

Για δίπλωμα δεν ξέρω, αλλά για ποιο λόγο να θες να οδηγήσεις στην Ιαπωνία; Υπόψιν, οδηγούν από την αριστερή μεριά.

Γύρισα μόλις χθες από την Ιαπωνία, οπότε είναι η κατάλληλη στιγμή να σου απαντήσω. Δεύτερη φορά που πηγαίνω μόνος μου. Στην περίπτωσή μου θα πήγαινα έτσι κι αλλιώς για δουλειά και τις δυο φορές και κόλλησα μερικές μέρες για τουρισμό. Η Ιαπωνία είναι πάρα πολύ ασφαλής χώρα. Επίσης, έχει άριστα τρένα και έτσι μπορείς να μετακινείσαι εσωτερικά γρήγορα και εύκολα. Αυτή τη φορά, για παράδειγμα, χρειάστηκε να κάνω διαδρομή 300+ χιλιόμετρα. Με το γρήγορο τρένο είναι 1,5 ώρα και υπάρχουν 4-5 τρένα κάθε ώρα. Μπορεί να μη σκίζουν από αγγλικά οι ντόπιοι, αλλά είναι χώρα με τουρισμό και οι άνθρωποι είναι εξαιρετικά ευγενικοί και βοηθητικοί, οπότε δε θα δυσκολευτείς να βγάλεις άκρη. Για τις μετακινήσεις, κάρτα eSim με πολλά data και Google maps και θα τα βρεις όλα. Κατά τα λοιπά, μιλάμε για χώρα με μεγάλη ιστορία και πολιτισμό, με αξιοθέατα, με ιδιαίτερη κουλτούρα, ενδιαφέρον φαγητό κτλ., οπότε υπάρχουν χίλιοι λόγοι να πας. Επίσης, εντυπωσιάστηκα από το πόσο φθηνή είναι, σε σχέση με ευρωπαϊκές χώρες. Τα εστιατόρια, τα ταξί και τα ξενοδοχεία για παράδειγμα, πολύ χαμηλότερα από κεντρική Ευρώπη. Αντιθέτως, τα εισιτήρια για να πας εκεί είναι ακριβά. Λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, οι πτήσεις αποφεύγουν τον ρωσικό εναέριο χώρο κι έτσι για μένα, που μένω δυτική Ευρώπη, η πτήση ήταν κανένα 3ωρο μεγαλύτερη αυτή τη φορά και με τιμή επίσης αυξημένη (ευτυχώς πλήρωνε η δουλειά μου). Ενδεχομένως να μην είναι πρόβλημα αν ταξιδέψεις από Αθήνα μέσω μέσης Ανατολής, αλλά για δες τιμές πριν αποφασίσεις. Το μόνο πρόβλημα που βλέπω στο να πας μόνος σου είναι το ενδεχόμενο να σου κάτσει μια στραβή. Όποτε ταξιδεύεις μόνος σου, παίρνεις ένα ρίσκο. Αν αρρωστήσεις; Αν έχεις κάποιο ατύχημα; Άλλο να είσαι 2 ώρες πτήση από την Ελλάδα και άλλο 18 ώρες. Επίσης, αν χάσεις το διαβατήριο, αλλιώς είναι να είσαι στην ΕΕ και αλλιώς εκτός. Αν αποδεχθείς το ρίσκο και αγοράσεις μια καλή ταξιδιωτική ασφάλεια, θα σου πρότεινα με ενθουσιασμό να το κάνεις. Το ταξίδι στην Ιαπωνία θα το θυμάσαι μια ζωή. Αν χρειαστείς κάποια άλλα πληροφορία τώρα που τα έχω φρέσκα, ρώτα.

Έστω ότι παίρνεις ένα χρυσαφικό. Τι θα συμβεί; Θα το δουν, θα μπει σε ένα κουτί και δε θα χρησιμοποιηθεί ποτέ. Αν σε νοιάζει το παιδί και όχι τι θα πουν οι γονείς του, πάρε ένα ωραίο εκπαιδευτικό και διασκεδαστικό παιχνίδι και κάτσε να παίξεις μαζί του. Το βρίσκω χίλιες φορές καλύτερο.

Φαντάζομαι ότι γράφοντας για μισθό εννοείς αμοιβαιότητα. Έτσι το καταλαβαίνω εγώ δηλαδή. Αν κάνουν οι γονείς σου θυσίες για να σε βοηθήσουν με τα παιδιά, πρέπει να είσαι έτοιμος κι εσύ να βοηθήσεις αντιστοίχως. Είτε οικονομικά, αν χρειαστεί, είτε αφιερώνοντας χρόνο στην φροντίδα τους κτλ. Καμιά φορά μπορεί απλώς να σημαίνει να τους δείχνεις την εκτίμησή τους και να τους κάνεις παρέα, έτσι; Η αχαριστία από παιδιά (ενήλικα εννοώ) απέναντι σε γονείς που τους βοηθάνε με εκνευρίζει αφάνταστα. Μερικά πράγματα στη ζωή πάντως τα κάνεις ακριβώς γιατί δεν παίρνεις μισθό. Π.χ. μου ζητάει ένας φίλος μου να τον βοηθήσω να μετακομίσει. Αν το ζητήσει ως χάρη μεταξύ φίλων, θα το κάνω. Αν μου προτείνει να μου δώσει 50 ευρώ για να τον βοηθήσω, σίγουρα δε θα το κάνω.

Σε γενικές γραμμές περιγράφεις και τη δική μου οικογένεια. Σίγουρα κάποιοι σκέφτονται το βόλεμά τους και παρκάρουν τα παιδιά σε παππούδες-γιαγιάδες. Εγώ δεν θα ήθελα να το κάνω ούτε αν έμεναν δίπλα μου. Αυτό που λέω όμως είναι ότι δεν το αντέχουν όλοι. Για λόγους υγείας, λόγω δουλειάς, επειδή έχουν θέματα ψυχικής υγείας, επειδή το παιδί έχει κάποιες ειδικές ανάγκες και χίλια δυο άλλα. Π.χ. για 2 χρόνια έπρεπε 3 μέρες την εβδομάδα να είμαι μόνος με το δίχρονο, ενώ ταυτόχρονα δούλευα πλήρες ωράριο, επειδή η σύζυγος δούλευε σε άλλη πόλη. Τα έβγαλα πέρα. Αν όμως είχα ένα πρόβλημα με τη μέση μου, μπορεί και να μην τα έβγαζα και να είχαμε γυρίσει στην Ελλάδα. Ακούγεται αστείο να πεις ότι επειδή σε πονάει η μέση σου αλλάζεις χώρα, αλλά καμιά φορά κάτι μικρό αρκεί για να διαταράξει τις ισορροπίες. Δεν μπορώ να κατεβάσω το καρότσι από τις σκάλες, άρα δεν μπορώ να πάω το παιδί στον παιδικό στην ώρα του, δεν μπορώ να το έχω αγκαλιά για ώρα, οπότε κλαίει και δεν κοιμάμαι καλά, έχω νεύρα και τα βγάζω στη γυναίκα μου που λείπει και είμαστε όλοι δυστυχισμένοι... Κατά τα άλλα συμφωνούμε.

Προσωπικά συμφωνώ μαζί σου και ζω στο εξωτερικό με την οικογένειά μου. Αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο άσπρο-μαύρο. Αν οι δυο γονείς έχουν δουλειές που απαιτούν ταξίδια ή υπερωρίες/εφημερίες, είναι πολύ δύσκολο να ζεις χωρίς καμία οικογενειακή υποστήριξη στο εξωτερικό, ειδικά όταν τα παιδιά είναι μικρά. Π.χ. ξέρω ένα ζευγάρι γιατρών που είχαν καλοπληρωμένες δουλειές στην Αγγλία, αλλά γύρισαν γιατί δεν άντεχαν τις συνθήκες. Είχαν νυχτερινές βάρδιες, πολλές ώρες δουλειάς, τηλέφωνα για δουλειά στο σπίτι και μικρό παιδί. Ήταν συνέχεια κουρασμένοι, εκνευρισμένοι και αυτό έβγαινε και στη σχέση με το παιδί τους. Γύρισαν στην Αθήνα και είναι πιο χαρούμενοι. Βγάζουν λιγότερα λεφτά (αρκετά όμως για τα ελληνικά δεδομένα), το εργασιακό τους περιβάλλον είναι χειρότερο, αλλά όταν δουλεύουν νύχτα, την άλλη μέρα παίρνει η γιαγιά το παιδί από τον παιδικό και μπορούν να ρίξουν έναν κανονικό μεσημεριανό ύπνο και να πάρουν το ταπεράκι της γιαγιάς για βραδινό. Αυτή η συνθήκη και μόνο τους έχει αλλάξει τη ζωή και έχει βελτιώσει και τη σχέση με το παιδί τους. Καλές οι εκπαιδευτικές ευκαιρίες, αλλά αν η οικογένεια είναι δυσλειτουργική, τι να το κάνεις;

Ακριβώς. Πολλοί κάνουν το λάθος να θεωρούν ότι όλοι οι άνθρωποι θέλουν τα ίδια πράγματα. Δεν ισχύει. Κάποιοι δε θα γυρνούσαν στην Ελλάδα ούτε με μεγαλύτερο μισθό από αυτόν που παίρνουν στο εξωτερικό, όπως και κάποιοι δεν φεύγουν από την Ελλάδα ενώ θα μπορούσαν. Γι’αυτό και δεν υπάρχει αντικειμενικά καλύτερο μέρος. Υπάρχει αντικειμενικά πιο ηλιόλουστο, πιο μολυσμένο, πιο ασφαλές, με περισσότερες συναυλίες κ.ο.κ., αλλά μέχρι εκεί.