wizzy

Το τελείωσα πριν λίγες ημέρες. Ήταν καλό, διατηρήθηκε στα γνωστά, υψηλά, standards της συγγραφέως. Συνεχίζω με το "Εξ αίματος" της Octavia E. Butler (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου) Το 1976 η Ντέινα έχει μόλις κλείσει τα είκοσι έξι της και με του Κέβιν, του άντρα της, μετακομίζουν στο καινούργιο τους σπίτι, στο Λος Άντζελες. Ξαφνικά κι ενώ τακτοποιούν τα βιβλία τους, η Ντέινα χάνει τις αισθήσεις της. Όταν συνέρχεται, βρίσκεται στην άκρη ενός πυκνού δάσους και αμέσως αντιλαμβάνεται ότι στο ποτάμι που βρίσκεται δίπλα της πνίγεται ένα μικρό παιδί. Δίχως δεύτερη σκέψη βουτάει στο νερό και το σώζει, αλλά βγαίνοντας την περιμένει στην όχθη ένας άνδρας που τη σημαδεύει με το όπλο του. Κι ενώ κινδυνεύει η ζωή της, βρίσκεται και πάλι πίσω στο διαμέρισμά της, μουσκεμένη ως το κόκαλο. Μόλις έχει βιώσει την τρομακτικότερη εμπειρία της ζωής της, αλλά τότε δεν ήξερε ότι αυτό θα της συνέβαινε ξανά και ξανά...

Αυτό ακριβώς. Συμφωνώ!

Διάβασα το "Δεν έχω στόμα και πρέπει να ουρλιάξω" του Χάρλαν Έλλισον. Η ιστορία (περί νουβέλας πρόκειται) αυτή καθ' αυτή, είναι πολύ καλή - τουλάχιστον, αναγνώστες λογοτεχνίας του φανταστικού (επιστημονική φαντασία) και δη δυστοπικών ιστοριών, θα την βρουν ενδιαφέρουσα, συνυπολογίζοντας και το πότε γράφτηκε. Το υπόλοιπο βιβλίο το βρήκα λίγο "filler". Δηλαδή, στις πρώτες είκοσι πέντε (25) σελίδες (!!!), ο μεταφραστής παραθέτει βιογραφία του συγγραφέα, εστιάζοντας σε κάποια καθοριστικά γεγονότα της ζωής του, αναδεικνύοντας το πόσο σημαντικό ήταν το έργο του στη λογοτεχνία του φανταστικού και στην εξέλιξη αυτής. Αμέσως μετά, ο αναγνώστης θα βρει άλλη μία (μικρή) ιστορία (μεγαλύτερη από την ομότιτλη) του ίδιου συγγραφέα, την οποία βρήκα αδιάφορη. Συνεχίζω με το "Η λεία" της Yrsa Sigurdardottir - ίσως η μοναδική συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας που παρακολουθώ τις κυκλοφορίες της ανελλιπώς.

https://www.sport24.gr/basket/partizan-apithano-skiniko-oi-niks-plirosan-to-buy-out-toy-ntoyein-oyasingkton-alla-o-paiktis-tha-meinei-stin-servia.10387667.html Ούτε στην μαρμίτα του Πανοραμίξ τέτοιο μαγείρεμα!😆

Μόλις το διάβασα, κρίμα... Πρόλαβα και τον είδα στα ντουζένια του στους Nuggets, ήταν απίστευτος αμυντικός. Αποδείχθηκε και πολύ καλός άνθρωπος, στη μετά ΝΒΑ ζωή. R.I.P.

Έχω Cablenet internet/τηλεόραση/κινητό/σταθερό. Είμαι πολύ ευχαριστημένος από το σύνολο των υπηρεσιών.

Οι Νικς απέκτησαν τον Towns. https://www.sport24.gr/basket/nba-oi-niks-eskasan-tin-vomva-apektisan-ton-taoyns-me-antallagi-apo-toys-timpergoylvs.10385633.html

Ω, ναι.

Προφανώς! Δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ του phono stage και του κυκλώματος phono που έχει ο ενισχυτής σου. Ελάχιστοι ολοκληρωμένοι ενισχυτές έχουν (είχαν) αξιόλογο κύκλωμα phono.

Εσύ αναφερόσουν στον συγκεκριμένο ενισχυτή που έχει στην κατοχή του ο ΟΡ. Δεν το είχα καταλάβει. Αυτά που ανέφερα ισχύουν γενικά και για κάποιον που δεν τα γνωρίζει, σίγουρα δεν είναι αυτονόητα.🙂

Η ανάγκη για preamp δεν εξαρτάται από τον συνδυασμό πικ απ (ΜΚ2) και κεφαλής ("καλής" ή "κακής"). Το preamp δεν χρειάζεται μόνο στην περίπτωση που ο προενισχυτής ή ο ολοκληρωμένος ενισχυτής, στον οποίο θα καταλήξει το σήμα του πικ απ, έχει είσοδο phono. Εάν έχει μόνο line εισόδους, τότε χρειάζεται phono preamp, διότι το σήμα που δίνει το πικ απ είναι πολύ χαμηλό για τις line εισόδους. Η άλλη περίπτωση να μην χρειάζεται phono preamp είναι το πικ απ να το έχει ενσωματωμένο, οπότε το σήμα του πικ απ φτάνει ήδη ενισχυμένο στον προενισχυτή ή στον ολοκληρωμένο ενισχυτή. Στην περίπτωση αυτή, η σύνδεση γίνεται σε line είσοδο.

Μια χαρά είναι το Cambridge Audio που πήρες! Παρέα με το ΜΚΙΙ, καλά θα περάσεις! Καλό ταξίδι στον κόσμο του βινυλίου!

@blackhill66 Τελικά, αγόρασες κάποιο phono stage; Η πρόταση του @jimis_vts ήταν πολύ καλή για τα χρήματα που διαθέτεις.

Μίλτο, ετοιμάσου, έρχεται η σειρά σου.😄

Χμμμμ... Έμεινα λίγο "πίσω"... Λοιπόν, διάβασα το "Θνητοί Θεοί" ("Altered Carbon" ο αγγλικός τίτλος). Ήταν καλό, δεν με ενθουσίασε. Αν κρίνω κι από τη "γεύση" που μου άφησε η τριλογία του "Νευρομάντη", το πήρα απόφαση ότι αυτό το είδος του sci-fi δεν μου ταιριάζει. Oh, well... Η σειρά μου άρεσε περισσότερο.😐 Στη συνέχεια διάβασα το "Τα 100 βιβλία με την μέγιστη επιρροή στην ανθρωπότητα". Αυτό με απογοήτευσε. Ο λόγος είναι επειδή ο συγγραφέας αναλώνεται στη σύντομη περιγραφή/ανασκόπηση της ζωής του συγγραφέα κάθε βιβλίου παρά στο βιβλίο αυτό καθ' αυτό. Για παράδειγμα, στο κεφάλαιο που αφιερώνεται στο "Η καταγωγή των ειδών" δεν με ενδιέφερε να διαβάσω εάν ο Δαρβίνος ήταν έτσι ή αλλιώς ή εάν παντρεύτηκε ή όχι και σε ποια Πανεπιστήμια δίδαξε. Με ενδιέφερε να διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο τι επιρροή είχε στην ανθρωπότητα, στην εξέλιξη της επιστήμης κτλ. Στο τέλος του βιβλίου, γίνεται αναφορά στα εκατό (100) απαγορευμένα βιβλία, τα οποία έχουν αναγνωριστεί ως αριστουργήματα της λογοτεχνίας, της επιστήμης και της φιλοσοφίας - κάποια εκ των οποίων περιέχονται στην κύρια έκδοση. Η ειρωνία στην όλη εμπειρία είναι το γεγονός ότι, για όσα βιβλία δεν περιλαμβάνονται στα βιβλία με τη μέγιστη επιρροή, γίνεται μια σύντομη και περιεκτική αναφορά ως προς το περιεχόμενο έκαστου βιβλίου, τις συνθήκες της εποχής και τους λόγους για τους οποίους απαγορεύτηκε και τι συμβαίνει με το βιβλίο αυτό στη σύγχρονη εποχή. Δηλαδή, η μικρής έκτασης αναφορά στο τέλος του βιβλίου ήταν ακριβώς στο θέμα της (on point) σε αντίθεση με το κύριο θέμα του βιβλίου. Απογοητευτικό. Αμέσως μετά, διάβασα το "The Scott Burns sessions - A life in Death Metal 1987 - 1997" Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για φίλους της metal μουσικής κι ιδιαίτερα του ιδιώματος του Death metal όπως αυτό "άνθησε" (pun intended!) στην Tampa της Florida των ΗΠΑ, στα μέσα της δεκαετίας του '80 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90. Ο αναγνώστης παρακολουθεί με λεπτομέρεια τη δημιουργία albums που καθόρισαν το είδος, τις "ζυμώσεις" των μουσικών των συγκροτημάτων, τις δυναμικές που αναπτύσσονταν μεταξύ των μελών των συγκροτημάτων, των συγκροτημάτων μεταξύ τους και της ευρύτερης σκηνής, ενώ ο "καταλύτης" όλων αυτών ήταν ο άνθρωπος πίσω από την κονσόλα του studio Morrisound, o Scott Burns. Δεν είναι ακριβώς βιογραφία - αν κι έχει κάποια βιογραφικά στοιχεία, είναι περισσότερο μια γραπτή καταγραφή προσωπικών προφορικών συνεντεύξεων τόσο του ίδιου του Burns όσο και των συντελεστών των albums στα οποία συμμετείχε ο Burns με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Το κυρίως θέμα/περιεχόμενο του βιβλίου, για τους fans του Death metal είναι ένας ωκεανός πληροφοριών κι ένα απολαυστικό "ταξίδι" ταυτόχρονα! Ξεκινώντας από το 1987, το βιβλίο καταγράφει την πορεία δημιουργίας εξήντα εννιά (69) albums/demos/EPs. Ευτυχώς - για τους άσχετους με τα τεχνικά της ηχοληψίας και της παραγωγής, σαν εμένα - οι τεχνικές πληροφορίες (ποια μηχανήματα είχε στο studio κτλ) είναι ελάχιστες. ΟΚ, υπάρχουν αναφορές σε EQ, tones, mixing και mastering και την εξαφανισμένη, πλέον, "τέχνη" της επεξεργασίας της ταινίας εγγραφής με ξυραφάκια! Όσοι ακούτε το είδος κι ενδιαφέρεστε για τις ιστορίες πίσω από τη δημιουργία των αγαπημένων σας δίσκων ή/και δίσκων που καθιέρωσαν το Death metal στο μουσικό στερέωμα, προχωρήστε άφοβα! Θα σας αρέσει! Αμέσως μετά, διάβασα το "Swing of the blade", το οποίο αποτελεί συνέχεια του "For the sake of heaviness: the history of Metal Blade records" (review). Μια χαρά ήταν! Ήταν πολύ ενδιαφέρον για μένα και - φαντάζομαι - για fans της metal μουσικής. Το κείμενο είναι σε justified format, αντί για left indent (hooray!) Συνέχισα με το "Ο καστανάνθρωπος" του Soren Sveistrup. Παρόλο που η αστυνομική λογοτεχνία δεν είναι το forte μου, το συγκεκριμένο βιβλίο με συνεπήρε! Page turner κυριολεκτικά! Μικρά κεφάλαια, ουσιαστικά (υπό την έννοια ότι εξελίσσουν την υπόθεση, χωρίς αχρείαστες παρεκτροπές κτλ), η υπόθεση ξεδιπλώνεται σταδιακά διατηρώντας το ενδιαφέρον αμείωτο, μέχρι και τον επίλογο! Ο τρόπος γραφής του συγγραφέα ένιωσα ότι με "έπιασε από το λαιμό" από την ένταση και την αγωνία να μάθω τι έγινε στη εξέλιξη της ιστορίας. Απόδειξη ότι διάβασα το βιβλίο σε δύο ημέρες! Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε fans της αστυνομικής λογοτεχνίας! Ξεκίνησα χθες το "'Ένα βήμα πριν την αποκάλυψη". Το πιο πάνω βιβλίο ενέπνευση την ταινία "Knock at the cabin" (2023). Θα την δω, μετά την ανάγνωση του βιβλίου.