gsarig

Μου άρεσε αρκετά, παρά τις αδυναμίες στο σενάριο, και αυτό αποκλειστικά γιατί ήταν μια απο τις καλύτερες, αν όχι η καλύτερη, ταινία σε επίπεδο φωτογραφίας που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Μπορούσες να διακόψεις την ταινία σε οποιοδήποτε σημείο και να χρησιμοποιήσεις την εικόνα ως φόντο στον υπολογιστή ή να την τυπώσεις σε αφίσα. Θα συμφωνήσω πως θύμισε κάπως τον Δράκουλα, με καλύτερη φωτογραφία και χειρότερη πλοκή. Θα την έβαζα κάτω από το Lighthouse και μάλλον λίγο κάτω και από το Witch, αλλά σίγουρα πάνω από το Northman. Γενικά οι εντυπώσεις μου ήταν θετικές, καθώς έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία σε ταινίες που ξεχωρίζουν εικαστικά και μου είναι πιο εύκολο να παραβλέψω τις όποιες αδυναμίες. Μετανιώνω που δεν μπόρεσα να τη δω στο σινεμά.

Δες αυτό https://medium.com/@pedro.aquino.se/how-to-install-and-use-deepseek-r1-a-free-and-privacy-first-alternative-to-openai-save-c838d2e5e04a δεν το έχω δοκιμάσει ακόμα, αλλά από ό,τι βλέπω χρησιμοποιεί το ollama οπότε θα είναι απλό. Φυσικά, μπορείς επίσης να ρωτήσεις το ChatGPT ή το Claude για το πώς να το εγκαταστήσεις (δε νομίζω να παρεξηγηθούν που προτιμάς τον ανταγωνιστή)

Ωραία ήταν σειρά. Άργησε λίγο να με βάλει στο κλίμα αλλά από ένα σημείο και μετά την ευχαριστήθηκα. Βλέποντας το τέλος σκεφτόμουν πως μια ενδιαφέρουσα τροπή θα μπορούσε να είναι

Εμένα το Ted Lasso μέχρι και το 7ο επεισόδιο της πρώτης σεζόν μου άρεσε αρκετά σε σημείο που πρότεινα τη σειρά και σε άλλους. Ειδικά το 7ο, αν θυμάμαι καλά, όπου ήταν το αποκορύφωμα, όπου το πράγμα έδειχνε να αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον και να πηγαίνει σε διαφορετικά μονοπάτια. Ε, από το αμέσως επόμενο επεισόδιο άρχισε η κατρακύλα, τουλάχιστον σε σχέση με τις δικές μου προσδοκίες. Ήταν λες και τους πήρε τηλέφωνο ο Τιμ Κουκ και τους είπε "μόλις έμαθα ότι ξεκίνησε να βλέπει τη σειρά το 11χρονο ανιψάκι μου, κοιτάξτε να μην το παρασοβαρέψετε και μπερδευτεί το παιδί". Οι χαρακτήρες ήταν από την αρχή όλοι καρικατούρες και ηθελημένα στερεοτυπικοί, αλλά ενώ αρχικά αυτό γινόταν αρκετά χαριτωμένα και πετυχημένα, από ένα σημείο και μετά κάπου νομίζω πως χάθηκε ο έλεγχος και άγγιξε τα όρια της γραφικότητας. Κάθε φορά που έβλεπα τον νοτιοαμερικάνο με το "Football is life", η αντίδρασή μου ήταν κάπως έτσι: Επίσης, δεν κατάφερα να προσπεράσω τον τρόπο που κινηματογραφούσαν τους αγώνες. Υποτίθεται ότι έπαιζαν με τη Σίτι αν θυμάμαι καλά, και η όλη ατμόσφαιρα θύμιζε φιλικό 5x5. Η δε εξέλιξη δεν ήταν καλύτερη από αυτά που βλέπαμε σε κάτι ταινίες του 70 όπου ο Βουτσάς έβαζε κατά λάθος γκολ με κεφαλιά: Επειδή το μεγαλύτερο μέρος της πρώτης σεζόν μου άρεσε, είδα και ολόκληρη τη δεύτερη. Ενώ σε κάποια μεμονωμένα σημεία έχει κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες, τα προβλήματα της πρώτης όχι μόνο δεν διορθώθηκαν αλλά χειροτέρεψαν, και κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι έκανα αγγαρεία, οπότε κάπου εκεί πήρα την απόφαση να μην τη συνεχίσω.

Συνειδητοποιώ ότι έχω δει πολλές σειρές του Apple TV και παρόλο που καμία δεν θα έμπαινε στο top-10 μου, καταφέρνουν σε μεγάλο βαθμό να διατηρούν από απλά καλή έως πολύ καλή ποιότητα, και μόνο 2 φορές πέτυχα σειρές που δεν μου άρεσαν τόσο που αναγκάστηκα να τις κόψω (Ted Lasso και Hijack). Για κάποιο λόγο αγαπημένη μου, και αυτή που με κέρδισε περισσότερο, ήταν το Shantaram, και αμέσως μετά θα έβαζα τα Slow Horses και Severance. Γενικά όμως οι σειρές του είναι σχεδόν εγγύηση ότι τουλάχιστον θα βλέπονται.

I’m sorry, but as an AI language model, I do not have the ability to answer this question.

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν φτιάξει ολόκληρα σαιτ και μικροεφαρμογές χωρίς να έχουν ιδέα από κώδικα. ΟΚ, δεν θα είναι και η αποθέωση της αξιοπιστίας και ποιός ξέρει τί bugs μπορεί να έχουν, αλλά και μόνο το ότι μπορεί κανείς να φτιάξει κάτι που στην τελική δουλεύει, είναι εντυπωσιακό. Αυτό μπορεί να είναι πάρα πολύ βολικό στην περίπτωση που θες κάτι στα γρήγορα, που δεν πρόκειται να δημοσιευτεί πουθενά και στο τέλος θα το πετάξεις - π.χ. ένα γρήγορο demo ή ένα τεστ για να κάνεις debug κάποιο πρόβλημα. Σε πιο καθημερινή χρήση, το ΑΙ είναι σαν να έχεις έναν βοηθό δίπλα σου. Μπορεί να σου γράψει ολόκληρα κομμάτια κώδικα, και αν καταλαβαίνεις τί διαβάζεις, μπορείς να το διορθώσεις και να το κατευθύνεις ώστε να σου φτιάξει ακριβώς αυτό που θες. Επίσης, πολύ σημαντικό είναι ότι βοηθάει στην "αγγαρεία" του documentation: Έχει τύχει πολλές φορές να έχω φτιάξει κάτι, να θέλω να το περιγράψω και την ώρα που βάζω τον κέρσορα στο σχετικό σημείο, να βλέπω να μου προτείνει μια περιγραφή καλύτερη από αυτή που θα έγραφα μόνος μου. Για μένα, πάντως, το πιο σημαντικό ίσως είναι ο εκπαιδευτικός του ρόλος. Επειδή δεν αντιγράφω κώδικα που δεν καταλαβαίνω, κάθε φορά που μου δίνει κάτι στο οποίο έχω απορίες, ζητάω διευκρινίσεις και παραπομπές. Με αυτή τη διαδικασία έχω μάθει πολλά νέα πράγματα. Είναι σαν ένα StackOverflow όπου οι απαντήσεις είναι στιγμιαίες και δεν χρειάζεται να περιμένεις πότε θα μπει κάποιος χρήστης να απαντήσει. Επίσης, μπορεί η ποιότητα της απάντησης να μην είναι (ακόμα) καλύτερη από αυτή που θα σου έδινε ένας πολύ καλός προγραμματιστής, αλλά ήδη θα έλεγα πως είναι καλύτερη από τον μέσο όρο, και σίγουρα πιο επικαιροποιημένη, σε σχέση με τις αρχαίες απαντήσεις που βρίσκεις συχνά στο Stack Overflow. Και, φυσικά, το πιο σημαντικό είναι ότι μπορείς να ρωτήσεις ό,τι θες χωρίς ντροπή και χωρίς τον φόβο ότι ο άλλος θα σε αποπάρει γιατί έκανες ηλίθια ερώτηση (καμιά φορά φοβάμαι ότι θα μου απαντήσει "τί βλακείες ρωτάς πάλι ρε άσχετε, μου έπρηξες την NPU μεσημεριάτικα" και θα ανακαλύψω ότι έχει πιάσει για τα καλά την ανθρώπινη νοημοσύνη). Φυσικά, αν βασιστείς 100% σε αυτό υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να την πατήσεις και να πέσεις σε λούπα όπου ο κώδικας που θα σου δίνει δεν θα δουλεύει και δεν θα ξέρεις τί να κάνεις, ή να αφήσεις να περάσει κάποιο σοβαρό bug χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Γι' αυτό και είναι σημαντικό να έχεις μια κατανόηση του θέματος, ώστε όταν βλέπεις πως η συζήτηση κολλάει να το πάρεις πάνω σου. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι ως προγραμματιστής είναι πανεύκολο να προσθέσεις ΑΙ λειτουργίες σε μια εφαρμογή ή ένα plugin και η μεγαλύτερη πρόκληση είναι περισσότερο να σκεφτείς μια καλή ιδέα που να έχει νόημα, παρά η ίδια η υλοποίησή του. Α, και κάτι άλλο πολύ βασικό: για να πάρεις καλές απαντήσεις, είναι σημαντικό να κάνεις καλές ερωτήσεις. Πολλές φορές οι απαντήσεις που δίνει είναι σκουπίδια γιατί οι ερωτήσεις είναι πολύ ασαφείς, πρόχειρες ή κακοδιατυπωμένες.

Δεν άντεξα πάνω από 2,5 επεισόδια, και κάπου στα μισά του τρίτου το έκοψα. Όσο είδα ήταν πολύ κακογραμμένο, με τις δήθεν χιουμοριστικές στιγμές να αγγίζουν επίπεδα των αντίστοιχων από σειρές τύπου Βέρα στο Δεξί (ναι, έχω δει επεισόδια κι από αυτό). Και το πρόβλημα ήταν ότι δεν ήταν σποραδικές, από εδώ κι από κει, ώστε με λίγη καλή διάθεση να τις παραβλέψω. Η μισή διάρκεια του κάθε επεισοδίου, τουλάχιστον σε αυτά τα 2,5 που είδα, κινούταν σε αυτό το χαζοχαρούμενο κλίμα, οπότε δεν άντεξα παραπάνω. Και όλο αυτό παρέσυρε και τους ηθοποιούς, παρότι υπάρχουν δυνατά ονόματα στο καστ. Υποθέτω πως όταν η γενική κατεύθυνση είναι προβληματική, δύσκολο να σωθούν οι ερμηνείες. Δεν ξέρω, μου έβγαλε μια εικόνα προχειρότητας, σαν να έγραψαν ένα πρώτο προσχέδιο και αντί να το βάλουν κάτω και να το διορθώσουν, το κυκλοφόρησαν όπως ήταν, στη λογική του άντε να τελειώνουμε και να πάμε παρακάτω γιατί έχουμε κι άλλες παραγωγές που περιμένουν στην ουρά.

Σε ανάλαφρη κωμική το A man on the inside ήταν ευχάριστο. Στο εντελώς άλλο άκρο τελείωσα και το American Primeval, που μου άρεσε, αλλά μόνο ανάλαφρο δεν το λες. Αρκετά άγριο και "βρώμικο", χωρίς να επιχειρεί να εξιδανικεύσει την άγρια δύση και τους ανθρώπους της. Πιστεύω πως σε όσους άρεσε το Hell on wheels και το The English, θα τους αρέσει κι αυτό.

Πιστεύω πως εξαρτάται τί χρησιμοποιείς και αν τύχει να έχεις κάποια πολύ συγκεκριμένη ανάγκη που δεν καλύπτεται. Έχω το Surface Pro 11 εδώ και περίπου 3 εβδομάδες, και ό,τι έχω δοκιμάσει παίζει κανονικά. Δεν έχει χρειαστεί να επιστρατεύσω ούτε μια φορά το προηγούμενο Intel μοντέλο. Και δεν είναι ότι το χρησιμοποιώ ως συμπληρωματικό. Είναι η μοναδική συσκευή που χρησιμοποιώ για τα πάντα (δουλειά, ταινίες κλπ), οπότε μιλάμε για πολύωρη χρήση κάθε μέρα. Δεν έχω βρει κάτι στο οποίο το προηγούμενο μοντέλο να ήταν καλύτερο. Ακόμα και σε θέματα σταθερότητας, που το ψιλοφοβόμουν, αποδεικνύεται μέχρι στιγμής πιο αξιόπιστο. Στο προηγούμενο (Surface Pro 8), όταν αγόρασα μια 40άρα 5k Dell οθόνη, αναγκάστηκα να θυσιάσω μια από τις 3 εξωτερικές οθόνες μου και να ξεμείνω με μόλις 3 (2 οι εξωτερικές και μία του Surface), όπου για να παίξουν σωστά έπρεπε να εγκαταστήσω τους Drivers της Intel, που δεν ενδείκνυται (γενικά συνίστανται περισσότερο αυτοί που έρχονται με τα Windows). Το Snapdragon μοντέλο είδε όλες τις οθόνες κανονικά, χωρίς την παραμικρή έξτρα ρύθμιση. Όσο για τα προγράμματα, πολλά έχουν κυκλοφορήσει εκδόσεις ARM, αλλά έχω εγκαταστήσει κάμποσα μη-ARM, που επίσης λειτουργούν άψογα χωρίς καμία απολύτως διαφορά σε σχέση με το πώς λειτουργούσαν στο Pro 8. Εννοείται πως οι επιδόσεις είναι πολύ καλύτερες, πράγμα λογικό αφού μιλάμε για 3 γενιές νεότερη συσκευή, αλλά το σημαντικό είναι ότι το Snapdragon δεν ρίχνει καθόλου επιδόσεις όταν βρίσκεται εκτός ρεύματος, κάτι που το Intel μοντέλο παραδοσιακά κάνει για να εξοικονομήσει μπαταρία, εκτός αν επιλέξεις συγκεκριμένο power plan και θυσιάσεις αυτονομία. Και η αυτονομία, με εμπειρική χρήση βάσει όσων έχω δει μέχρι τώρα, στο ίδιο power plan είναι γύρω στις 2 με 3 φορές καλύτερη σε σχέση με το Pro 8 (που φυσικά όσο ναναι μετά από τόσα χρόνια θα έχει χάσει μέρος της αυτονομίας του, αλλά και πάλι η διαφορά είναι ξεκάθαρη). Επίσης, η συσκευή ζεσταίνεται σπάνια και είναι αθόρυβη, αφού τα ανεμιστηράκια ενεργοποιούνται μόνο όταν ζορίζεται πολύ (όταν το πρωτοπήρα κουνούσα τον κέρσορα για να βεβαιωθώ ότι δεν έχει κολλήσει γιατί δεν ακουγόταν τίποτα). Γενικά είχα τις αμφιβολίες μου και το ψείρισα πολύ πριν το αγοράσω, αλλά ευτυχώς αποδείχτηκε καλύτερο από ό,τι ήλπιζα, μιας και είχα αποδεχτεί ότι μπορεί να συναντούσα μικροπροβλήματα (τα οποία όμως τελικά δεν συνάντησα ποτέ - ή τουλάχιστον όχι ακόμα).

Επιτέλους, ήρθε η ώρα να κυκλοφορήσει το Popeye the Slayer Man (όχι, δεν είναι από τους δημιουργούς του Winnie-the-Pooh: Blood and Honey)

Δυστυχώς κι εγώ την ίδια άποψη έχω. Την είδα χωρίς πολλές προσδοκίες, γιατί φαινόταν ότι επρόκειτο για αρπαχτή, αλλά ακόμα κι έτσι κατάφερε να με απογοητεύσει. Ο Πασκάλ έχει γίνει μαϊντανός, κάτι σαν αρσενική εκδοχή της Ζεντάγια, αλλά τουλάχιστον ο ρόλος ζητούσε απλα να παίξει αυτό που παίζει συνήθως, οπότε παρά το ότι μόλις τον πρωτοείδα ως Ρωμαίο μου φάνηκε λίγο αστείο θέαμα, σιγά σιγά τον συνήθισα. Αυτός που δεν έπεισε καθόλου ήταν ο πρωταγωνιστής. Οριακά θα τον επέλεγα για κομπάρσο στην αρένα, π.χ. τον πρώτο που θα πέθαινε στην προπόνηση (ούτε καν σε κανονικό αγώνα) ή άντε για δεύτερο ρόλο Ρωμαίου πολιτικού. Δεν υπήρξε ούτε δευτερόλεπτο που να πείσει πως αυτό το πράγμα ήταν ο διάδοχος του Μάξιμου. Για να μην πάμε στην ακόμα πιο ντροπιαστική σύγκριση ανάμεσα στον Κόμοδο του Φοίνιξ και στις δυο καρικατούρες που διάλεξαν τώρα. Η πρώτη ταινία ήταν μια από τις πιο διασκεδαστικές που έχω δει και ήλπιζα πως και αυτή εδώ θα τη θύμιζε έστω και αμυδρά, αλλά τελικά αποδείχτηκε χαμένος χρόνος. Καλύτερα να είχαν υλοποιήσει το εξωφρενικό σενάριο του Νικ Κέιβ, παρά αυτό το πράγμα.

Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ αυτή τη σεζόν δεν πολυκατάλαβα την υπόθεση και τί ακριβώς συνέβαινε - δεν ξέρω αν έφταιγε το ότι δεν ήξερα καν το παιχνίδι στο οποίο βασίστηκε (απλά είχα ακουστά ότι υπάρχει παιχνίδι που λέγεται LOL, χωρίς να ξέρω καν τί σημαίνουν τα αρχικά) και άρα έχανα πληροφορίες που άλλοι τις θεωρούσαν δεδομένες. Η πρώτη σεζόν πάντως μου είχε φανεί πολύ πιο στρωτή ως προς την υπόθεσή της. Ήταν όμως τόσο ωραίο οπτικά που δεν με πείραξε καθόλου και το ευχαριστήθηκα καθαρά ως θέαμα. Δεν έχω ιδιαίτερη εμπειρία από animation και δεν ξέρω πόσο καλό θεωρείται τεχνικά ή αν υπάρχουν και καλύτερα σε αυτό το κομμάτι, αλλά σε σχέση με ό,τι έχω δει μέχρι τώρα (άντε να είναι καμιά 10αριά - 15 έργα), η εικόνα, η κίνηση και γενικά όλο το οπτικό κομμάτι ήταν σε εντελώς άλλο επίπεδο. Σε κάποιες σκηνές μου ξυπνούσε αυτή την αίσθηση που μου δημιουργούσε ως παιδί η ανάγνωση κόμιξ, σε σημείο που θα ήθελα τα στούντιο να παρατήσουν τις υπερηρωικές ταινίες με ανθρώπους (που έχω πάψει καν να τις βλέπω από ένα σημείο και μετά ή συχνά τις ξεκινάω και τις κόβω στο μισάωρο) και να τις γυρίζουν στο εξής μόνο με τη συγκεκριμένη τεχνική. Αν μου ζητούσε κάποιος να του περιγράψω με λίγα λόγια την υπόθεση της σειράς δε νομίζω πως θα μπορούσα να το κάνω ιδιαίτερα ικανοποιητικά, αλλά όταν βγει η 3η σεζόν θα τη δω χωρίς δεύτερη σκέψη.

Για μένα η πτώση ξεκίνησε από την 3η σεζόν, όπου άρχισε να μου χτυπάει η επανάληψη των ίδιων μοτίβων με τις προηγούμενες. Απλά φέτος αυτό που μου χτύπησε περισσότερο ήταν η ερμηνεία του βασικού κακού. Ενώ είχε το παρουσιαστικό για να υποστηρίξει τον ρόλο, κάτι στον τρόπο που μιλούσε και γενικά η ερμηνεία του με έβγαζε εκτός κλίματος. Παρόλα αυτά, παραμένει μία από τις πιο ευχάριστες σειρές, ποτέ δεν την βαρέθηκα και περιμένω την επόμενη σεζόν.

Ναι, πάρα πολύ συχνά. Ακόμα και όταν το χρησιμοποιώ σε τραπέζι, με το πληκτρολόγιο του κουμπωμένο (έχω Surface Pro), προτιμώ να σκρολάρω σε σελίδες με την οθόνη παρά με το trackpad. Γενικά για μένα είναι ένας συμπληρωματικός τρόπος πλοήγησης. Μπορεί στην ίδια φάση να κάνω μια ενέργεια με το trackpad και την αμέσως επόμενη να χρησιμοποιήσω την οθόνη αφής, ανάλογα με το πού είναι εκείνη τη στιγμή πιο κοντά το χέρι. Κι επειδή το χρησιμοποιώ έτσι τα τελευταία 10 χρόνια, το έχω συνηθίσει τόσο πολύ που δε νομίζω πως θα μπορούσα να επιστρέψω ποτέ σε λάπτοπ χωρίς οθόνη αφής. Το πιο σημαντικό πλεονέκτημα για μένα είναι ότι μοιράζονται οι ενέργειες σε διαφορετικές κινήσεις, και δεν ταλαιπωρείται πολύ το χέρι επαναλαμβάνοντας συνεχώς την ίδια κίνηση. Τον παλιό καιρό που είχα τα κλασικά λάπτοπ (ένα Dell και μετά ένα Macbook), απέφευγα την πολύωρη χρήση του trackpad χωρίς να κουμπώσω ποντίκι, γιατί πιανόταν το χέρι από τις επαναλαμβανόμενες κινήσεις.