Το χωριό μου, 2500 κατοίκων, έχει παιδίατρο, ακτινολόγο, 2 παθολόγους, 2 ΚΔΑΠ, παιδικό σταθμό, Βθμια εκπαίδευση εώς λύκειο, ξένες γλώσσες, θεατρική ομάδα, παραδοσιακούς χορούς, 2 ποδοσφαιρικές ομάδες, tae kwon do, φυσιολατρικό σύλλογο με τμήμα ποδηλασίας βουνού και πόλης, δάσκαλους ζωγραφικής και φιλαρμονική. Ωδείό, επιπλεόν ξένες γλώσσες, επιπλεόν γιατρούς στα 18κμ. Φαντάζομαι μια πόλη 15-30.000 κατοίκων έχει κάτι παραπάνω αν όχι τα ίδια.
Πέρασα το ΣΚ Αθήνα με ένα φίλο που έχει οικογένεια στο παραπάνω χωριό. Και οι 2, αδιαφορούσαμε για την κίνηση, τη φασαρία, την ασχήμια και το γκρι, γιατί ήρθαμε συνειδητά να κάνουμε τη γύρα μας και catch up με παλιούς φίλους. Και οι 2 συμφωνήσαμε ότι δεν αλλάζουμε με τίποτα το χωριό με τη θάλασσα του, τα πευκα του και την ευκολία του περπατάω για να κάνω σχεδόν τα πάντα. Και Παρασκευές παίρνω το αμαξι για να πάει το παιδί κολυμβητήριο στη Θεσσαλονίκη, μια ώρα μακριά.
Όπως έχουν γίνει τα πράγματα, ο μόνος τρόπος σωτηρίας για την κοινωνία μας είναι η επιστροφή σε παλιές αξίες. Δηλαδή επανασύνδεση με τη φύση, παραγωγή ενός μέρους των αναγκών μου και αγορά των υπόλοιπων απο φίλους παραγωγούς, πώληση του πλεονάσματος για κάποιο κέρδος. Δώσε σ ένα παιδί ένα κομμάτι ξύλο και θα σου φτιάξει ολόκληρο σύμπαν με τη φαντασία του. Πιστεύω ότι φτάσαμε στον πάτο γιατί σαν κοινωνία δεν απαιτούμε παρά μόνο ζητάμε την εύκολη λύση.