Θρασύμαχος

Όπως γράφει και ένα σχόλιο, η ανακοίνωση μιας ανακοίνωσης. https://www.youtube.com/watch?v=VHmpEjfeATY

Σωστά. Δες π.μ..

Έχω ένα λογαριασμό Uplay με τον οποίο δεν ασχολούμαι καθόλου και αποφάσισα να δωρίσω. Περιέχει τα παιχνίδια Assassin's Creed II, Assassin's Creed: Brotherhood, Assassin's Creed: Revelations, Assassin's Creed III, Far Cry 3: Blood Dragon και Prince Of Persia: The Forgotten Sands. Αν κάποιος ή κάποια ενδιαφέρεται, ας γράψει ποια ιστορική προσωπικότητα, σύγχρονη της περιόδου που διαδραματίζεται το πρώτο Assassin's Creed, ίδρυσε τη δυναστεία των Αγιουβιδών. Η πρώτη σωστή απάντηση κερδίζει.

"We'll be polishing the game until they take it from our cold, dead hands." Τέτοιες δηλώσεις, ειδικά όταν δίνονται ως απάντηση σε κριτική για την ποιότητα ενός τίτλου, δίνουν άλλοθι για την πολύ κακή κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι εργασιακές συνθήκες όσων εργάζονται στην ανάπτυξη παιχνιδιών.

Το παιχνίδι φαίνεται πάρα πολύ ενδιαφέρον. Δεν ήξερα τίποτα περί Νίερ, αλλά διάβασα και είδα τις τελευταίες μέρες αρκετά για το σύμπαν του και με τράβηξαν πολύ η ιστορία του και τα θέματα που διαπραγματεύεται. Όταν τοποθετείς σε τέτοιο πλαίσιο γκεϊμπλέι σχεδιασμένο από την Πλάτινουμ είναι πολύ δύσκολο να τα σκατώσεις. Το παιχνίδι γενικά μοιάζει να αναπτύχθηκε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Κρίμα που δεν υπάρχει καθόλου χρόνος. Μακάρι να αποδειχθεί καλό και να το χαρεί ο κόσμος που θα το πάρει, αλλά δεν με βλέπω να το αγοράζω στο άμεσο μέλλον. Βασικά, τώρα που το σκέφτομαι, δύσκολο να αφιερώνω πάνω από μια-δυο ώρες τη βδομάδα για βιντεοπαιχνίδια μέσα στο '17. Από του χρόνου και βλέπουμε...

Τον άνθρωπο που θεωρεί τα βιντεοπαιχνίδια ως τη βασική ή μία από τις βασικές ψυχαγωγικές τους ασχολίες. Κάτι αντίστοιχο του σινεφίλ ή του φιλόμουσου.

Τον ήπιαμε άγρια. Μπορεί κάποια στιγμή να βγει πάντως το 2 για Η/Υ. Όσο αφορά το Redemption (1 πια), θα μείνω με την έκδοση του PS3.

Κι εμένα δεν μου αρέσει καθόλου. Είναι ένα παράδειγμα αυτού που ονομάζεται ludonarrative dissonance (ασυμφωνία παιγνίου-αφήγησης ( ; ) στα Ελληνικά), δηλαδή όταν κάτι στην υπόθεση του παιχνιδιού δεν μεταφράζεται ή δεν μεταφέρεται στο γκέιμπλεϊ. Συνήθως δεν με πειράζει καθόλου, αλλά σε παιχνίδια όπου η υπόθεση είναι ο ακρογωνιαίος λίθος τους, μου τη δίνει πολύ. Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα στη σειρά Witcher, π.χ., πάλι στο τρίτο, οι στρατιώτες του Νίλφγκααρντ είναι απίστευτα πιο δυνατοί από τον Γκέραλντ. Ένα μοντ που λεγόταν combat rebalance του πρώτου Witcher αυτά ακριβώς τα προβλήματα προσπαθούσε να διορθώσει. Τα τέρατα, για παράδειγμα, θα 'πρεπε να 'ναι πολύ πιο δυνατά από τους ανθρώπους για να υπάρχει όντως η ανάγκη ύπαρξης του Γκέραλντ, και των γουίτσερ γενικότερα, σε αυτόν τον κόσμο.

Αν παίζει να ξανακυκλοφορήσει το Redemption, μάλλον θα γίνει μαζί ή κοντά με το καινούργιο. Αφού είναι σίγουρο πως μιλάμε για Red Dead, τότε ναι, συμφωνώ.

Μια συνέχεια του Red Dead Redemption είναι πρακτικά σίγουρο πως θα κυκλοφορήσει σε Η/Υ, ο κόσμος αγοράσε και αγοράζει το GTA V με την ίδια μανία που κάποτε αγόραζαν φτυάρια στον Πυρετό Χρυσού του Κλοντάικ. Αυτό που ελπίζει κόσμος είναι να έρθει το ίδιο το Red Dead Redemption σε Η/Υ.

Ονειρεύομαι να δω το Red Dead Redemption στους Η/Υ εδώ και καμιά πενταετία, το πιθανότερο είναι πως μάλλον δεν θα 'ναι αυτό, αλλά η Ρόκσταρ μόλις τιτίβισε αυτήν την εικόνα: Ή κάτι σχετικό με το Χάλοουιν, ή κάτι σχετικό με Red Dead. Όχι απαραίτητα σχετικό με Η/Υ...

Έχει καταντήσει κουραστική αυτή η κοροϊδία προς στις ξανθιές. Είναι άνθρωποι όπως όλοι και δεν δικαιούνται να στοχοποιούνται ως χαζές. Γι' αυτόν τον λόγο, αποφάσισαν να μαζευτούν φέτος 80.000 ξανθιές απ' όλον τον κόσμο σε ένα στάδιο για να διαμαρτυρηθούν δημόσια και να αποδείξουν στους λοιπής απόχρωσης κόμης, αλλά και στους καραφλούς, πως δεν υπολείπονται σε τίποτα όσο αφορά το διανοητικό τους επίπεδο. Με το που μαζεύτηκαν και οργανώθηκαν, η αρχηγός τους ανεβαίνει στη σκηνή και ζητά μια εθελόντρια από το κοινό. Μια κοπελίτσα αποφασίζει ν' ανεβεί και δειλά δειλά κάνει τα πρώτα βήματα προς τη σκηνή εν μέσω αυξανόμενων ιαχών και χειροκροτημάτων. Αφού ανέβηκε στη σκηνή και στάθηκε δίπλα στην αρχηγό, αυτή την καλωσόρισε: -Γεια σου! Μπράβο για το θάρρος σου! Πώς σε λένε; -Τζέσικα! -Έκτακτα, πολύ όμορφο όνομα! Λοιπόν, Τζέσικα, θα σου κάνω μια ερώτηση προχωρημένων μαθηματικών, θα μου απαντήσεις και τότε όλος ο πλανήτης θα γίνει μάρτυρας της ξανθιάς οξύνοιας! -Είμαι έτοιμη! -Λαμπρά! Πες μου λοιπόν, Τζέσικα, πόσο κάνει 15 + 5; Η Τζέσικα κοντοστέκεται, το σκέφτεται, δαγκώνει τα χείλη και μετά από λίγα λεπτά δίνει την απάντησή της. -18! Ένα επιφώνημα απογοήτευσης από το κοινό απλώνεται στο στάδιο και αντανακλάται πλήρως στο πρόσωπο της αρχηγού. Προσπαθώντας αυτή να βρει τα λόγια της, το κοινό ξεσπά σε κραυγές. -ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ! ΔΩΣ' ΤΗΣ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ! Αναθαρρώντας, η αρχηγός πιάνει την ευκαιρία απ' τα μαλλιά. -Πολύ καλά! Όλοι δικαιούνται μια δεύτερη ευκαιρία. Τζέσικα, έχεις άλλη μια προσπάθεια για να απαντήσεις σωστά. Πες μου λοιπόν, πόσο κάνει 15+5; Η Τζέσικα, που είχε γίνει κατακόκκινη από την ντροπή της, αναθαρρεί κι αυτή και βάζει τα δυνατά της. Συγκεντρώνεται, στίβει το μυαλό της, καταβάλει υπερπροσπάθεια. Στο τέλος, αφού έχει περάσει μισή ώρα, ορθώνει το βλέμμα και δίνει με αποφασιστικότητα την απάντησή της. -19! Άλλο ένα επιφώνημα απογοήτευσης, ισχυρότερο αυτή τη φορά, απλώνεται ανάμεσα στον κόσμο. Όμως, το επιφώνημα αυτό ξεφεύγει από τους δαιδαλώδεις λαβυρίνθους που σχηματίζουν τα αμέτρητα ξανθά κεφάλια, ανυψώνεται σιγά μα σταθερά και μετατρέπεται σε μια ηχηρή κραυγή 80.000 στομάτων. -ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ! ΔΩΣ' ΤΗΣ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ! Η αρχηγός αποφασίζει να μην το βάλει κάτω. Αυτή τη φορά πρέπει να απαντηθεί η ερώτηση σωστά. Όλος ο πλανήτης παρακολουθεί. -Τζέσικα! Πες μου πόσο κάνει 2+2! -Εύκολο, αποκρίνεται η Τζέσικα. 4! Και τότε το κοινό, μην μπορώντας να πιστέψει στ' αυτιά του, κράζει μανιασμένα. -ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ! ΔΩΣ' ΤΗΣ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ!

Δες π.μ..

Ο όλος σχεδιασμός ενός βιντεοπαιχνιδιού διέπεται από το πώς θα αποφέρει τα μέγιστα κέρδη από τις πωλήσεις. Στις σχεδιαστικές επιλογές πολύ μεγαλύτερο ρόλο παίζει το πώς θα μπορέσει να προσελκύσει περισσότερους αγοραστές παρά η ανάγκη έκφρασης του σχεδιαστή. Ο Καπιταλισμός είναι οικονομικό σύστημα κατά το οποίο τα μέσα παραγωγής αποτελούν ιδιωτική ιδιοκτησία.

Όταν λέω πως είναι προϊόντα, δεν κάνω κάποια ποιοτική αξιολόγηση. Δεν εξισώνω δηλαδή το γεγονός πως φτιάχτηκαν καθαρά για να μεγιστοποιήσουν το κέρδος των μετόχων με την κακή ή μέτρια ποιότητα, δεν μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία. Αντιθέτως, το λέω σε σχέση με το κατά πόσο κάτι το οποίο προέρχεται από ένα τέτοιο μοντέλο παραγωγής αποτελεί προσωπική έκφραση ενός δημιουργού. Κακά τα ψέμματα, η επιθυμία του δημιουργού για τη μορφή του δημιουργήματός του πρέπει να συμμορφωθεί στην κερδοσκοπία του χρηματοδότη του. Οι περιπτώσεις όπου ένας δημιουργός έχει τον προϋπολογισμό για να φτιάξει αυτό που ο ίδιος επιθυμεί, και μάλιστα αυτό που επιθυμεί να είναι ένα παιχνίδι προσωπικής έκφρασης και όχι κάτι το οποίο θα μεγιστοποιήσει τα δικά του κέρδη (να μην νοιαστεί δηλαδή για την αγορά) είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Και όσο αυξάνονται τα έξοδα παραγωγής του μέσου βιντεοπαιχνιδιού, τόσο μικρότερη είναι η πιθανότητα αυτό να αποτελεί αμιγώς καλλιτεχνική έκφραση. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, το να μας ενοχλεί κατά πόσο μια φεμινιστική ρητορική έχει επίδραση στην ελεύθερη έκφραση του δημιουργού ενώ ταυτόχρονα αγνοούμε την τεράστια επίδραση του καπιταλιστικού μοντέλου παραγωγής σε αυτήν την έκφραση είναι σαν να διυλίζουμε τον κώνωπα και να καταπίνουμε την κάμηλον. Νομίζω πως ο κόσμος γκρινιάζει γιατί, πολύ απλά, δεν θέλει να αλλάξει η τρέχουσα μορφή των βιντεοπαιχνιδιών ή, τουλάχιστον, η μορφή που έχουν δημοφιλείς σειρές παιχνιδιών που έχουν υποβληθεί σε φεμινιστική κριτική. Κάτι το οποίο, με τη σειρά του, είναι απόλυτα κατανοητό.