Το Bully: Scholarship Edition είναι το αγαπημένο μου παιχνίδι και, πιθανότατα, θα είναι για πάντα το αγαπημένο μου παιχνίδι. Είναι πρωτότυπο και κανένα παιχνίδι δε θα καταφέρει ποτέ να του μοιάσει. Λίγα πράγματα για αυτό:
1) Η steam version του είναι για κλάματα. Γιατί το λέω αυτό, θα με ρωτήσετε. Επειδή τα crashes στα windows 10 είναι αμέτρητα και η Rockstar δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να φτιάξει ένα patch. Το παιχνίδι αυτό συνοδεύεται από πολύ θετικές κριτικές, οι οποίες θα ήταν ακόμα καλύτερες αν δεν είχε όλα αυτά τα crashes. Δε θα βρεις εύκολα άλλο παιχνίδι που να συνοδεύεται από τόσο καλές κριτικές σε όλα τα sites και για όλα τα συστήματα.
2) Ένα sequel είναι επιθυμητό από ένα τεράστιο (στην κυριολεξία) μέρος τού κόσμου και το παιχνίδι αυτό έχει ακόμα ένα ενεργό fanbase που ασχολείται με mods και φήμες γύρω από αυτό το παιχνίδι. Η επιθυμία για sequel δεν αναφέρεται μόνο από το fanbase τού παιχνιδιού, αλλά και γενικά από τους fans των open world games.
3) Ένα sequel θα προκαλούσε καλό και κακό ντόρο. Σε μία εποχή που οι SJWs βρίθουν, το sequel τού Bully θα γινόταν στόχος αρνητικών κριτικών, παρομοιάζοντάς το με έναν προσομοιωτή bullying. Το ίδιο βέβαια έγινε και με το πρώτο παιχνίδι, πολύ απλά επειδή δεν είχαν την παραμικρή ιδέα περί τίνος πρόκειται αυτό το παιχνίδι. Στο Bully χειρίζεσαι τον Jimmy Hopkins, ένα παιδί που προσπαθεί να σταματήσει τους νταήδες και να διορθώσει τον προβληματικό χαρακτήρα τού Bullworth Academy, στο οποίο σχολείο το bullying ενθαρρύνεται από τον ίδιο του το διευθυντή. Πριν ολοκληρωθεί το παιχνίδι μάλιστα, ο αυθεντικός κακός ήταν ο διευθυντής τού σχολείου. Ο Jimmy Hopkins, αν παρατηρήσει κάποιος τους διαλόγους και μονολόγους του, πάντα αντιτίθεται στο bullying και αναφέρει ότι ο μόνος του σκοπός είναι να σταματήσει τους νταήδες τού σχολείου και να επιφέρει ισότητα ανάμεσα στις κάστες του.
4) Το Bully δεν απέτυχε επειδή έφταιγε αυτό. Εννοώ ότι δεν απέτυχε επειδή δεν είναι αρκετά καλό, αφού ήταν και είναι ακόμα τέλειο με όλη την έννοια της λέξεως. Απέτυχε να πουλήσει παραπάνω αντίτυπα επειδή το marketing του ήταν απαίσιο. Πέρα από τον πόλεμο που έγινε εναντίον του, προσπαθώντας να το απαγορεύσουνε, οι δημιουργοί του το διέθεσαν στην αγορά τη χειρότερη δυνατή στιγμή. Έγινε release στις 17 Οκτωβρίου τού 2006 για το Playstation 2, ένα μήνα πριν βγει το Playstation 3. Εφόσον όλοι γνώριζαν για την κυκλοφορία τού Playstation 3, πολλοί δε θέλανε να ασχοληθούν με ένα παιχνίδι μιας κονσόλας προηγούμενης γενιάς. 2 χρόνια αργότερα, και ενώ είχε σχετικά εξασθενήσει η φήμη του, η Rockstar αποφάσισε να το κάνει release για το Wii, Xbox 360, και PC. Το πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος είχε σχεδόν ξεχάσει την ύπαρξή του και ότι η Rockstar δεν το διαφήμισε όπως κάποια άλλα παιχνίδια της, όπως το GTA για παράδειγμα. Επίσης, πολλοί θεώρησαν ότι, αφού το παιχνίδι ήταν 2 χρόνων παλιό, τα γραφικά θα ήταν αντίστοιχα παλιά, κάτι που βέβαια δεν ίσχυε. Η Rockstar έκανε πάρα πολλά φάουλ με το παιχνίδι. Ένα sequel τώρα θα πούλαγε έναν απίστευτο αριθμό αντιτύπων, που σίγουρα θα κοντράριζε το GTA (ιδίως αν του βάζανε και multiplayer, αν και εγώ προσωπικά πιστεύω ότι το multiplayer θα ήταν κακή ιδέα, αφού θα τους έκανε να επικεντρωθούνε λιγότερο στο σενάριό του). Για να διευκρινίσω και κάτι - όταν λέω ότι απέτυχε, δεν εννοώ ότι δεν πούλησε αρκετά αντίτυπα. Πούλησε πάρα πολλά αντίτυπα, αλλά δεν πούλησε ούτε κατά διάνοια όσα θα έπρεπε να πουλήσει ένα παιχνίδι τέτοιας ποιότητας.
5) Το παιχνίδι έχει ένα απίστευτο βάθος χαρακτήρων, όλοι διαφορετικοί μεταξύ τους, ενώ όλους τους συνοδεύει και ένα story, που δεν επεξηγείται απαραίτητα. Και μόνο αν ακούσετε τους npcs που μιλάνε και δείτε και πού συχνάζουνε, θα παρατηρήσετε ότι τους συνοδεύει ένα story, το οποίο όμως αφήνει πολλές αιχμές για το τι άνθρωποι είναι πραγματικά αυτοί οι npcs (που π.χ. ένας παίζει να'ναι και serial killer, άλλος είναι από οικογένεια που συνηθίζουν την αιμομιξία, ένα παιδί συχνάζει πολύ στο νεκροταφείο, κλπ.).
6) Το παιχνίδι κατάφερε να εισάγει στον gaming χώρο ένα καταπληκτικό μείγμα non-lethal weapons, κάτι που ίσως και να έλειπε από μία εποχή που το mindless killing στα games είχε γίνει cool. Επίσης, σε αυτό το παιχνίδι μπορείς να κάνεις κυριολεκτικά τα πάντα. Μπορείς να κάνεις skateboarding και ποδήλατο, ακόμα και ειδικά φτιαγμένη πίστα, να οδηγήσεις μηχανή, να πας σε λούνα παρκ, να κάνεις αγώνες ταχύτητας με karts και ποδήλατα, να παίξεις arcade games, να παίξεις boxing και dodgeball, να κάνεις φάρσες, να δώσεις τεστ σε μαθήματα, να δώσεις φιλιά σε κορίτσια αλλά ακόμα και σε αγόρια (δύσκολο να δεις ομοφυλοφιλικές σχέσεις σε παιχνίδι με παιδιά), να κάνεις bullying (αν τόσο πολύ το θες, αν και δεν είναι απαραίτητο, γιατί ο Jimmy δεν είναι bully), να φοράς ό,τι σου κατέβει ΑΛΛΑ και να αντιδράει και ο κόσμος γύρω σου ανάλογα με το πώς φαίνεσαι, και πολλά άλλα που δε χρειάζεται καν να αναφέρω για να αντιληφθείτε τη μαγεία αυτού του παιχνιδιού.
7) Υπάρχουν πολλές φήμες για sequel, άλλες απευθείας από παράγοντες που ασχολήθηκαν με το παιχνίδι και άλλες αμφιβόλου προελεύσεως. Οι τελευταίες φήμες αναφέρονται σε κάποιον insider που επιβεβαίωσε ότι η Rockstar ασχολείται με το παιχνίδι, όπως και έναν άλλον που έκανε leak αρκετές φωτογραφίες από το παιχνίδι (άμα θέλετε να τις δείτε, ψάξτε στο twitter έναν τύπο με όνομα "Bully 2 Info". Το μόνο σίγουρο είναι ότι αξίζει ένα sequel, αρκεί αυτό να έχει την ποιότητα του πρώτου παιχνιδιού, όπως και να ακολουθεί και την ιδεολογία του (ο πρωταγωνιστής να είναι εναντίον των νταήδων, τα όπλα να είναι non-lethal, κλπ.).
Αυτά είχα να πω. Ελπίζω να διαβάσει κανείς το σχόλιό μου και να πει και τη γνώμη του. Αν ξέχασα κάτι να γράψω, θα προσθέσω κάποια άλλη στιγμή και άλλο σχόλιο.