Λογοτεχνία του Φανταστικού

[LongTom]

Μαι το ξέρω. Το 4ο αναμένεται να βγει τώρα κοντά και είναι νομίζω στο σύνολο 7. Λέω όταν τελειώσω αυτά που έχουν βγει.

 

Το Blade it self θελω να διαβάσω διότι απο ότι έχουν ακούσει δεν ειναι πολύ high fantasy και έχει καλό story . Για τον συγγραφέα έχω ακούσει καλά λόγια αλλά αυτο είναι και υποκειμενικό.

Επίσης βρήκα δωρεάν στο kindle το Assassin's Apprentice της Robin Hobb αλλά δεν έχω ιδέα για την σειρά ούτε την συγγραφέας.

Α, μάλιστα τότε.

 

Η σειρά είναι high fantasy,μην περιμένεις μεγάλες διαφορές.

Έχει μάγους και τέρατα και έναν κόσμο εναλλακτικό με τον δικό μας.

 

Το έχω ακούσει, αν και δεν το έχω διαβάσει διότι είναι young fantasy,και αυτά είναι cheezy και γενικά βαρετά/κακής ποιότητας γενικά.

[LongTom]

Μόλις τελείωσα τα: The Curse of Chalion και Paladin of Souls από την McMaster Bujold.

Είναι απλά εξαιρετικά βιβλία.

Ιδίως οι χαρακτήρες είναι κάτι το απίστευτο πιστεύω.

Οι χαρακτήρες π.χ. του Μάρτιν είναι κοπρόσκυλα και καθίκια, οι χαρακτήρες του Τόλκιν είναι ήρωες του Μύθου και ο Sanderson γράφει για Μορμόνες ανήλικες που το γυρίζουν σε Σουγκλάκους  .

Αυτή γράφει για καθημερινούς ανθρώπους, με όλη την σημασία της λέξης και ανάλογους/καλύτερους έχω διαβάσει μόνο σε κλασσικά ρωσικά...

 

Τα προτείνω με τα χίλια και γενικά δεν ξέρω πως η τύπισσα δεν είναι περισσότερο γνωστή.

Τόσες πίπες και μετριότητες στο genre είναι overhyped,αυτή θα το άξιζε με το παραπάνω.

[SilverCloak]

Μόλις τελείωσα τα: The Curse of Chalion και Paladin of Souls από την McMaster Bujold.

Είναι απλά εξαιρετικά βιβλία.

Ιδίως οι χαρακτήρες είναι κάτι το απίστευτο πιστεύω.

Οι χαρακτήρες π.χ. του Μάρτιν είναι κοπρόσκυλα και καθίκια, οι χαρακτήρες του Τόλκιν είναι ήρωες του Μύθου και ο Sanderson γράφει για Μορμόνες ανήλικες που το γυρίζουν σε Σουγκλάκους  .

Αυτή γράφει για καθημερινούς ανθρώπους, με όλη την σημασία της λέξης και ανάλογους/καλύτερους έχω διαβάσει μόνο σε κλασσικά ρωσικά...

 

Τα προτείνω με τα χίλια και γενικά δεν ξέρω πως η τύπισσα δεν είναι περισσότερο γνωστή.

Τόσες πίπες και μετριότητες στο genre είναι overhyped,αυτή θα το άξιζε με το παραπάνω.

Σε εμπιστεύομαι και τσίμπησα το πρώτο για αρχή καλοκαιριού. Έκανα μια γύρα αλλά δεν το βρήκα κάπου σε μορφή δώρου. Έτσι τα άρπαξε η Amazon, και θέλω να πιστεύω και η συγγραφέας. 3$ έκανε, χαλάλι. Αν αξίζει, θα έχω και την ικανοποίηση ότι στήριξα κάποιον.

 

Επίσης, τα κοπρόσκυλα και τα καθίκια είναι πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Και εξαιρετικά ρεαλιστικοί. O Martin σου δείχνει τι κάνει κάποιος όταν μπορεί (δλδ όταν έχει τη δυνατότητα), πόσο βαθιά είναι η άβυσσος της ψυχής των ανθρώπων.

[LongTom]

Σε εμπιστεύομαι και τσίμπησα το πρώτο για αρχή καλοκαιριού. Έκανα μια γύρα αλλά δεν το βρήκα κάπου σε μορφή δώρου . Έτσι τα άρπαξε η Amazon, και θέλω να πιστεύω και η συγγραφέας. 3$ έκανε, χαλάλι. Αν αξίζει, θα έχω και την ικανοποίηση ότι στήριξα κάποιον.

 

Επίσης, τα κοπρόσκυλα και τα καθίκια είναι πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Και εξαιρετικά ρεαλιστικοί. O Martin σου δείχνει τι κάνει κάποιος όταν μπορεί (δλδ όταν έχει τη δυνατότητα), πόσο βαθιά είναι η άβυσσος της ψυχής των ανθρώπων.

Καλορίζικο τότε, αν και θα πρότεινα να δεις από του θείου πρώτα και έπειτα αγορά.Βέβαια με 3 ντάλαρς δεν έχει ιδιαίτερη διαφορά.

Το εάν αξίζει είναι καθαρά προσωπικό. Εμένα με άρεσε πάρα πολύ και για αυτό έκαμα τον κόπο να το αναφέρω εδώ.

 

Κοίτα, το έγραψα ως αντιπαράθεση με τις νόρμες των πρωταγωνιστών και τους το πως μας δίνουν οι διάσημοι του genre τους ήρωες των.

Ο Μάρτιν γράφει πολύ καλά για καθίκια(τα οποία όντως είναι ενδιαφέροντες χαρακτήρες), άλλοι όπως ο Τόλκιν και ο Έρικσον για λυρικούς-τραγικούς ήρωες.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν με αρέσουν ως χαρακτήρες, σημαίνει ότι η εν λόγω συγγραφέας είναι η πρώτη που γράφει για "πραγματικούς-ρεαλιστικούς" ανθρώπους σε μια φανταστική κατάσταση.Ήρωες που βρήκα βαθύτατα "ανθρώπινους" με πραγματικές ανησυχίες και σε γενικές γραμμές πραγματικές αντιδράσεις. 

 

Btw:Η μόνη ειρωνεία είναι για τον Sanderson και τους papier mache χαρακτήρες του και τα madonna-complex κοριτσάκια του.Το ίδιο νιώθω και για τον Ρούθφους με τον γελοιοδέστατα over-powered Μικρό Ήρω-όλα-τα-σφάζω-όλα-τα-μαχαιρώνω.

[Gentleman88]

 

Btw:Η μόνη ειρωνεία είναι για τον Sanderson και τους papier mache χαρακτήρες του και τα madonna-complex κοριτσάκια του.Το ίδιο νιώθω και για τον Ρούθφους με τον γελοιοδέστατα over-powered Μικρό Ήρω-όλα-τα-σφάζω-όλα-τα-μαχαιρώνω.

Συμφωνώ και εγώ για τον Ρούθφους παρόλο που μου αρέσει η σειρά. Θα περιμένω το 3ο βιβλιο για να κρίνω πιο σωστά γιατί απο τρόπο γραφής (να λεει παραμύθια) ειναι καλός αλλα απο story ακομα δεν ειμαι σιγουρος.

 

Εγώ έχω μείνει πολύ πίσω και ακόμα απολαμβάνω τις ιστορίες του Scott Lynch

[Kenichi]

Παιδες συγγνωμη για την χαζη ερωτηση αλλα εχουμε τιποτα σε καλο μεταφρασμενο?

[Gentleman88]

Παιδες συγγνωμη για την χαζη ερωτηση αλλα εχουμε τιποτα σε καλο μεταφρασμενο?

Δυστυχώς δεν έχω διαβάσει κάτι μεταφρασμένο π.χ το Το Όνομα του Ανέμου υπάρχει.

[tsioulak]

Και Eragon θα μπορούσες να δεις.

 

Πολυ ωραια βιβλια αλλα προχοση ΜΟΝΟ στα αγγλικα, γιατι στην μεταφραση η Φωτεινη Μεγαλουδη εχει κανει χοντρες πατατες (τα εχω διαβασει και στα αγγλικα και στα ελληνικα πολακις).

[LongTom]

Το λοιπόν τελείωσα το Kings of the Wyld.

Με λίγα λόγια είναι ένα αρκετά καλό βιβλίο φαντασίας που έγραψε ένας amateur D&D dungeonmaster. 

Η ροή του είναι καλή και έχει αρκετά διασκεδαστικά σημεία. Οι χαρακτήρες συμπαθητικοί.

 

Στα κακά τώρα.

Η πλοκή προχωρά δίχως να νοιαζόμαστε για κάτι ασήμαντα πράματα, όπως λογική συνέχεια και plot-holes...

Ο από μηχανής θεός και το plot armour να είναι καλά.

Γενικά το τέλος ήταν προβλέψιμο από το πρώτο κεφάλαιο, αν και έλπιζα σε ανατροπή, και οι χαρακτήρες δεν ανταποκρίνονται στην περιγραφή των. Ούτε φυσικά έχουν λογικές αντιδράσεις.

Οι σκηνές είναι βιαστικά δεμένες και δεν έχουν λογική συνέχεια σε αρκετά σημεία.

Η κοσμοπλασία ήταν 100% AD&D/3rth Edition.

 

Συμπερασματικά:

Είναι ένα ωραίο βιβλίο παραλίας, ένα βιβλίο που διαβάζεις, περνάς καλά και το ξεχνάς γρήγορα.

Δεν είναι ο τύπος του βιβλίου που θα ανακηρυχθεί ως το φάνταζι της δεκαετίας, αλλά δεν είναι και βαλούτα.

 

edit:Στα κσένα φόρουμ το ανακήρυξαν εξαιρετικό φάνταζι.Τραγικά πράματα...

[ChRis6]

Προχθές ξεκίνησα το Graceling. Αρκετά ενδιαφέρον μέχρι τώρα.

 

Τις προάλλες σταμάτησα στη μέση το Red Queen, νομίζω 55%-60% έγραψε το kindle. Πολλές ομοιότηες με το Red Rising (το οποίο μου άρεσε αρκετά), αλλά με χειρότερη ιστόρια και έμφαση  στο romance & shit της Mare Barrow.

 

Ενδιάμεσα τελείωσα και το The Gunslinger, αλλά δεν ενθουσιάστηκα να πω την αλήθεια.

[Gentleman88]

Βρήκα αυτό χωμένο στην βιβλιοθήκη. Δώρο μάλλον από Αγγλία. Πρέπει να είναι έκδοση του 1987.

 

[siegfried_gr]

Ωραίες σειρές είναι το Riftwar saga και Serpentwar saga του Raymond E. Feist και φυσικά το έπος Shannarra του Terry Brooks που ξεκινά με την τριλογία Word&Void (1.Running with the Demon, 2.A knight of the Word, 3.Angel fire East).

[LongTom]

Στις 2/4/2017 στις 11:35 ΠΜ, LongTom είπε

Τελείωσα το The Red Knight (M.Cameron) και θα έλεγα ότι είναι καλύτερο του Cook(Black Company)και σίγουρα το καλύτερο Military fantasy που έχω διαβάσει μέχρι τώρα. 

Γκουμούτσα ολκής, καμία χιλιάδα σελίδες στο e-reader, και μια μεγάλη κοιλιά στην μέση, αλλά γενικά ο τύπος ξέρει πάρα πολλά για εξοπλισμό και τακτικές του μεσαίωνα. Είναι απλά ο καλύτερος στο συγκεκριμένο θέμα με ελάχιστους δεύτερους. 

Η πλοκή μοιάζει με μεσαιωνικό ποίημα-μύθο και λειτουργεί καλά, αν και ο κόσμος του δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο(εναλλακτική Αγγλία του μεσαίωνα με το Τείχος του Αδριανού να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο με το A song of ice and fire).Οι χαρακτήρες συμπαθητικοί, δεν είναι και Τολστόι, αλλά δεν είναι και χαρτόκουτα όπως σε πολλά άλλα φάντασι(βλέπε Sanderson-Rothfuss-Αμπερκόμπις κ.ο.κ).

Κατά τα άλλα θα το συστήσω ανεπιφύλακτα και ελπίζω και τα υπόλοιπα βιβλία να είναι τόσο καλά.

Ο Sanderson είναι τρίχας. Δεν γράφει καλό high fantasy και περισσότερο παίζει hype,παρά ποιότητα που κυμαίνεται στο μέτριο σε όλα του τα βιβλία.

Τελείωσα την πενταλογία του traitor son(Cameron).

Θα έλεγα ότι είναι απογοήτευση. Μετά το πρώτο βιβλίο παίρνει την κατιούσα.

Κυριολεκτικά εκατοντάδες σελίδες "γεγονότων" και ο "στόχος" είναι πάντα στο επόμενο επεισόδιο. Κάθε κακός έχει ένα puppet master από πίσω και κάθε διαβολικό σχέδιο απλά είναι ένα μικρό μέρος ενός τργομεγού σχεδίου...

Οι κακοί και οι καλοί ψοφάνε κατά δεκάδες, οι "τελικές" μάχες είναι πέντε ντραχμές η οκά και γενικά γίνεται ένα νιανια με την μαγεία να παίρνει ρόλο πσίου-πσίου.

Καμία λογική στο πως συμπεριφέρονται οι χαρακτήρες από ένα σημείο και μετά (π.χ. οι θανατεροί οχθροί των πρώτων βιβλίων έγιναν τα καλύτερα φιλαράκια διότι ένας νέος κακός βγαίνει από την σκιά....).

Γενικά ένα τεράστιο meh στο τι θα γίνει. 

Τελείωσα την σειρά μόνο και μόνο από περιέργεια, δεν ήταν και τόσο χαλιά που να με κάνει να την αφήσω.

Θα έλεγα ότι γίνεται τελείως αδιάφορη. Όσο μεγαλώνει η "οπτική" και το μέγεθος των γεγονότων, τόσο χάνει σε ποιότητα και λεπτομέρειες. Επίσης θέλει να χώσει όσο περισσότερα μπορεί και χάνεται.

Στο τελευταίο βιβλίο γίνεται της τρελής, με καμία αίσθηση του μέτρου ή της ποιότητας. Ψοφάνε καλοί και κακοί δίχως λόγο και αντίκτυπο στον αναγνώστη. Απλά δεν τους βλέπεις στην επόμενη παράγραφο/κεφάλαιο. Προσπαθεί να δώσει "τραγικό" τέλος, αλλά ως συνήθως περνάει και δεν ακουμπάει.

Ακόμη μια φορά ένας συγγραφέας πέφτει στην λούμπα της -λογίας και κάνει λάστιχο μια ωραία ιστορία/χαρακτήρες για να ζορίζει περισσότερα βιβλία.Το αποτέλεσμα έτι μια φορά απογοήτευση.

Εκτός από Τόλκιν,  Έρικσον και λίγους ακόμη, κανένας δεν κατάφερε να γράψει καλή σειρά βιβλίων φάνταζι...

 

 

[Gentleman88]

Μετά από το πολύ καλό The Last Wish και διαφορετικό αλλά καλό από την μέση και μετά The Sword Of Destiny καιρός να μπούμε στην κανονική σειρά Witcher.

[Miracle Worker]

Εμένα μου αρέσει αρκετά ο Έντμοντ Χάμιλτον. Είχα πάρει κάποια βιβλία σε ένα παζάρι κοψοχρονιά και είχα κολλήσει. Μιλάμε για βιβλία κυρίως προπολεμικά, οπότε είναι αρκετά outdated επιστημονικά, όμως η φαντασία του με τα δεδομένα της εποχής είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Το κύριο του έργο είναι η σειρά με τις περιπέτειες του Captain Future, sci-fi action/mystery, αλλά έχει και κάποια αξιόλογα short stories* με πιο φιλοσοφική προσέγγιση της επιστημονικής φαντασίας. Γενικά αυτό που σε κερδίζει είναι η φιλοσοφική-κοινωνική προσέγγιση του έργου του.

*Ένα από τα πιο δυνατά του short stories είναι το "The man who evolved". Ίσως υπάρχει και φρεε στο ίντερνετ.

Επεξ/σία 7 Μαΐου 2019 από Miracle Worker