Μπιμπίκο σ'αγαπώ

[christ@kos]

Προχθές έφυγε απ'τη ζωή ένα πανέμορφο μικρό παπάκι, ο Μπιμπίκος.

Τον μεγάλωσα από μωρούλι μαζί με τη μητέρα μου (Βασικά η μητέρα μου ήταν εκείνη που έγινε

πραγματικά η μαμάκα του) ώσπου αποφασίσαμε με πολύ δυσκολία πριν φύγουμε για εξωτερικό

να τον πάμε στον Εθνικό Κήπο. Ήμασταν πολύ εγκλωβισμένοι πραγματικά και δεν ξέραμε

τι να κάνουμε στην αρχή. Δεν υπάρχουν λόγια πόσο είχαμε δεθεί μαζί του κι αυτό μαζί μας.

 

Ήταν πραγματικά ένα ζεστό και συντροφικό ζωάκι και μας έκανε πολλά παιχνίδια.

Το αγαπημένο του σπορ ήταν να δαγκώνει παντοφλίτσες οπότε κι εγω του έδωσα μια δώρο

για να την δαγκώνει όοοσο αυτό θέλει. Μετά το παιχνίδι αναζητούσε τις αγκαλίτσες που του έδινε η μαμάκα του

και ο Μπιμπίκος άπλωνε το κεφαλάκι του στον ώμο της. Πραγματικά είχε γίνει μέλος της

οικογένειας και στο σπίτι μπορούσε να πάει όπου αυτό ήθελε. Τα βραδάκια μας έκανε ναζάκια

και έριχνε ένα ξεκαρδιστικό τρέξιμο πηγαίνοντας στο δωμάτιο που είχαμε για να κοιμάται.

Πραγματικά μου έκανε εντύπωση ότι θα μπορούσε να ήταν τόσο έξυπνο αυτό το πλασματάκι (το καλό μου φιλαράκι).

Αχχ αυτό το καρπουζάκι πόσο το έτρωγε .. Το πρωι του βάζαμε σε ένα μπολάκι

και πριν καν καλά καλά ακουμπήσουμε το μπολ στο πάτωμα είχε ανέβει ο ίδιος ο Μπιμπίκος πάνω στο καρπούζι

ρίχνοντάς τα όλα κάτω .

 

Τον προσέχαμε όπως θα προσέχαμε κι ένα μωράκι, του είχαμε τόση αδυναμία. Δεν θέλαμε να τον αφήσουμε

αλλά κάπου έπρεπε να μείνει. Τον λυπόμουν πολλές φορές που καθόταν μόνο του στο σπίτι περιμένοντας

να γυρίσουμε απ'τη δουλειά, κι έτσι νομίζαμε ότι βρήκαμε τη λύση.

 

Φτάνοντας τελικά στον εθνικό κήπο στο Σύνταγμα εγώ χάλια απ'τη στεναχώρια μου και η μητέρα μου με δάκρυα στα μάτια

και απαρηγόρητη βγήκαμε απ'το αμάξι και πήγαμε στον χώρο με τις πάπιες όπου και βρήκαμε έναν υπεύθυνο εκεί

και μας είπε ότι το παπάκι θα το βάλει με τα μικρούλια περίπου στην ηλικία του. Μας διαβεβαίωσε ότι όλα θα πάνε καλά

και ότι θα συνηθίσει τη ζωή πλέων εκεί μέσα. Απ'τη μεριά μας κάπως ησυχάσαμε γνωρίζοντας ότι ο Μπιμπίκος πήγε

στο φυσικό του περιβάλλον (όσο γινόταν δηλ.) και ότι κάποιες φορές θα πηγαίναμε να το βλέπουμε.

Τελικά τη μεθεπομένη μέρα όπως είχαμε πει η μητέρα ετοίμασε το κολατσιό (το αγαπημένο του

καρπουζάκι) του Μπιμπίκου και ξεκίνησε για τον Εθνικό κήπο. Η τόση μεγάλη χαρά που είχε,

μετατράπηκε σ'ένα μεγάλο σοκ αντικρίζοντας το μικρούλη πληγωμένο.

 

Δεν έχουμε καταλάβει ακόμα και τώρα από τι προήλθαν τα χτυπήματα και τα δαγκώματα αφού παπάκια αποκλείεται

να του επιτέθηκαν τόσο άσχημα. Η πληγή ήταν μεγάλη αλλά είχαμε ελπίδες ότι αφού επέζησε μέχρι εκείνη τη στιγμή

θα επιβίωνε με την κατάλληλη φροντίδα. Πήγαμε σε έναν κτηνίατρο που βρήκα στα γρήγορα και του έκανε καθαρισμό της πληγής

κι εγώ πάνω απ'το παπάκι μου να το κρατάω για να μη χτυπιέται απ'τους πόνους (ακόμα κλαίω οταν το σκέφτομαι πονούσε τόσο πολύ ο μικρούλης μου). Ήμασταν σε δίλημμα να του κάνουμε ευθανασία αλλά το απέτρεψα,

δεν μπορούσα να το βλέπω να πεθαίνει ήθελα να το κάνω καλά, είχα ελπίδες ότι θα γίνει όπως ήταν.

Τελικά το πήραμε σπίτι, η ώρα είχε πάει αργά, το βάλαμε σε ένα κουτάκι το καημένο μου, τον κοιτάζαμε εγώ και η μητέρα μου

και ο Μπιμπίκος το βλέμμα το είχε πάνω μας. Του βάζαμε λίγο νεράκι να πιει και λίγο πριν πάμε κι εμείς για ύπνο (ποιον ύπνο!!?),

το μπουμπούκι μου, έριξε μια τελευταία ματιά στην μητέρα μου (στη μαμάκα του) σαν παράπονο

(το γράφω και δεν μπορώ να κρατηθώ απ'το κλάμα)

και κατέβασε το κεφαλακι του κάτω. Ήθελε να κοιμηθεί ο μικρούλης μου ήθελε να ξεκουραστεί απ'τους πόνους.

Έτσι πήγαμε κι εμείς μέσα βουρκωμένοι να ξεκουραστούμε για την επομένη μέρα γιατί ξέραμε ότι θα ήταν πραγματικά δύσκολη

ψυχολογικά κυρίως έχοντας ένα παπάκι (το φιλαράκο μας) πάρα πολύ πληγωμένο και βασανισμένο.

 

Την επόμενη μέρα έγινε αυτό που φοβόμουνα...

Δεν τα κατάφερε το αγγελούδι μας

Ήταν μόλις 4-5 μηνών. Πέθανε αβοήθητο πληγωμένο, πονεμένο.

Ο πόνος που νιώθουμε και οι τύψεις δεν περιγράφονται. Έφυγε τόσο άσχημα, τόσο άδικα ήταν μικρούλης ακόμα γιατί έπρεπε να

τα πάθει αυτά έτσι;; Είχε χάσει αίμα τα ποδαράκια του ήταν πράσινα και ο γιατρός είπε πως έχει μολυνθεί αλλά θα γινόταν καλά.

Δεν έγινε .

 

Ήταν ένα πρωινό πολύ άσχημο με πολύ κλάμα . Τελικά βρήκαμε κάποια στιγμή το κουράγιο,

το πήραμε και πήγαμε σε ένα πολύ ήσυχο δασάκι για το τελευταίο αντίο:wavecry:.

Άνοιξα ένα λακκάκι και το έβαλα μέσα (δεν το σκέπασα ακόμα). Ήταν τόσο ήρεμος:weep:

τόσο γαλήνιος τον κοίταζα και έβλεπα το προσωπάκι χαμογελαστό , ξεκούραστο.

Ηρέμησε η ψυχούλα του. Ο πόνος όμως και η θλίψη ήταν βαριά. Δύσκολα έβρισκες κουράγιο να πεις έστω και μια λέξη.

Μάλλον δεν χρειαζόντουσαν λέξεις. Δεν υπήρχε παρηγοριά. Ήρθε πλέων η ώρα ...

το χωματάκι θα σκεπάσει το μικρό του σωματάκι και η ψυχούλα του θα ηρεμήσει, θα ξεκουραστεί.

Δυο τρία λουλουδάκια και ένα δάκρυ ήταν αυτά που έμειναν πάνω στο Μπιμπίκο. Καλο σου ταξίδι μικρό μου μπουμπούκι .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[g_alkis]

Με συγκίνησες.

 

Ιν μπιφορ δε λοκ.

[DrLo]

Ζωή σε σας.

[status]

Μπιμπίκο μας άφησες νωρίς, εμείς για στιφάδο σε προορίζαμε!

[ChRis6]

@παπι

 

συγγενεις ειστε ;

[giorgos147]

Ιν μπιφορ δε λοκ.

Για ποιον λόγο;

 

Υπομονή Χρήστο. Καταλαβαίνω πώς είναι. Ξέρω ότι αυτό δε θα σε κάνει να νιώσεις καλά, αλλά όλοι όσοι είχαμε κατοικίδια, κάποια στιγμή είχαμε παρόμοια περιστατικά.

[DrLo]

Μπιμπίκο μας άφησες νωρίς, εμείς για στιφάδο σε προορίζαμε!

 

Προσπάθησα να συγκρατηθώ, αλλά αφού το γα4%@΅#Εσες το thread πρώτος ....

 

Πόσα κιλά ήταν ο μακαρίτης ? Βάζω τα λεμόνια.

 

 

 

 

 

ΥΓ:

Πάπια στιφάδο ???

[ennoeitai]

Γιατί δεν τον κάνατε με πορτοκάλι; Τουλάχιστον θα ήταν χρήσιμος ο θάνατός του. Κι ο μπιμπίκος θα ήταν κάτι σαν δωρητής οργάνων. Θα δώριζε το κορμί του στη γαστρονομία.

[status]

Για ποιον λόγο;

 

Υπομονή Χρήστο. Καταλαβαίνω πώς είναι. Ξέρω ότι αυτό δε θα σε κάνει να νιώσεις καλά, αλλά όλοι όσοι είχαμε κατοικίδια, κάποια στιγμή είχαμε παρόμοια περιστατικά.

 

γιατί; σου είχε πει ότι θα σε καλούσε στο τραπέζι;

 

Προσπάθησα να συγκρατηθώ, αλλά αφού το γα4%@΅#Εσες το thread πρώτος ....

 

Πόσα κιλά ήταν ο μακαρίτης ? Βάζω τα λεμόνια.

 

 

 

 

 

ΥΓ:

Πάπια στιφάδο ???

 

Πάπια στιδάφο..γιατί τα κουνέλια είναι εντελώς Mainstream.

[DrLo]

Έφυγε τόσο άσχημα, τόσο άδικα ήταν μικρούλης ακόμα γιατί έπρεπε να τα πάθει αυτά έτσι;;

 

Η καλύτερη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι γιατί άφησες ελεύθερο στη φύση να επιβιώσει ένα "παιχνιδάκι" που το μόνο που είχε μάθει είναι να μασουλάει παντοφλίτσες και να τρώει καρπουζάκι.

 

Γιατί δεν τον κάνατε με πορτοκάλι;

 

Ναι, ρε πορτοκάλι , τι λεμόνια κάθομαι και λέω. Δεν είμαι για υψηλή μαγειρική ... πάπια-πίτα και πολύ μου είναι.

[giorgos147]

γιατί; σου είχε πει ότι θα σε καλούσε στο τραπέζι;

Άει ρε Στέλιο. Εντάξει, ήταν "απλά μια πάπια", αλλά για κάποιον κάτι σήμαινε. Στο trolling πρώτοι είστε, αλλά ας είμαστε και λίγο λογικοί δηλαδή, ας μη τα κάνουμε όλα ίσωμα. Εντάξει, το παιδί πάνω στη στενοχώρια του άνοιξε το Thread. Δε λέω, εντάξει, το περίμενα ότι θα γίνονταν έτσι το Thread, αλλά όσοι είχαν κατοικίδιο, κάποτε, και είχαν δεθεί μαζί του, ξέρουν πώς είναι να το χάνεις.

[status]

Άει ρε Στέλιο. Εντάξει, ήταν "απλά μια πάπια", αλλά για κάποιον κάτι σήμαινε. Στο trolling πρώτοι είστε, αλλά ας είμαστε και λίγο λογικοί δηλαδή, ας μη τα κάνουμε όλα ίσωμα. Εντάξει, το παιδί πάνω στη στενοχώρια του άνοιξε το Thread. Δε λέω, εντάξει, το περίμενα ότι θα γίνονταν έτσι το Thread, αλλά όσοι είχαν κατοικίδιο, κάποτε, και είχαν δεθεί μαζί του, ξέρουν πώς είναι να το χάνεις.

 

Εντάξει ρε συ, και εμείς χάσαμε παπαγαλάκι αλλά δεν κάναμε έτσι. άλλωστε ο ΟΡ πρέπει να είναι 8 χρονών το πολύ, δεν εξηγείται αλλιώς.;ρ

 

Συν ότι η θέση μιας πάπιας είναι στην κατσαρόλα, δεν είναι για παρέα, ούτε για κατοικίδιο...τώρα βέβαια δεν μπορώ να σου πω τι θέλουμε να κάνουμε στον αλεξζζζ αλλά τέλος πάντω.;ρ

 

When it's out of your mind, expect criticism!

[DrLo]

Άει ρε Στέλιο. Εντάξει, ήταν "απλά μια πάπια", αλλά για κάποιον κάτι σήμαινε. Στο trolling πρώτοι είστε, αλλά ας είμαστε και λίγο λογικοί δηλαδή, ας μη τα κάνουμε όλα ίσωμα. Εντάξει, το παιδί πάνω στη στενοχώρια του άνοιξε το Thread. Δε λέω, εντάξει, το περίμενα ότι θα γίνονταν έτσι το Thread, αλλά όσοι είχαν κατοικίδιο, κάποτε, και είχαν δεθεί μαζί του, ξέρουν πώς είναι να το χάνεις.

 

Αντιλαμβάνομαι ότι δε είμαι ο ειδικότερος καθώς δεν είχα ποτέ κάποιο ζώο, αλλά ο Χρηστάκος δε το έχασε το ζωάκι, το παράτησε σε ένα χώρο εντελώς ξένο προς αυτό, έστω και υπο την διαβεβαίωση κάποιου "υπευθύνου" στο Εθνικό Κήπο.

[giorgos147]

Εντάξει ρε συ, και εμείς χάσαμε παπαγαλάκι αλλά δεν κάναμε έτσι. άλλωστε ο ΟΡ πρέπει να είναι 8 χρονών το πολύ, δεν εξηγείται αλλιώς.;ρ

Και γω έτσι πίστεψα στην αρχή, αλλά ο τρόπος γραφής του μου κάνει και για 20ρη μη σου πω.

 

Απλά, ντάξει, μη παίζεις και με τον όποιο πόνο του άλλου. Και γω για παράδειγμα είχα γάτο τον οποίο τον έχασα (χάθηκε, δε ξέρω αν ζει ακόμη. Αν ζει του εύχομαι καλά γα.ήσια να'χει, μιας που είχε μείνει αστείρωτος ) και ακόμη και σήμερα τον αναπολώ. Θέλω να πω, ότι κάποιες φορές, με τα ζώα δένεσαι περισσότερο και από τους ανθρώπους ξερωγώ.

 

Αντιλαμβάνομαι ότι δε είμαι ο ειδικότερος καθώς δεν είχα ποτέ κάποιο ζώο, αλλά ο Χρηστάκος δε το έχασε το ζωάκι, το παράτησε σε ένα χώρο εντελώς ξένο προς αυτό, έστω και υπο την διαβεβαίωση κάποιου "υπευθύνου" στο Εθνικό Κήπο.

Ο οποίος ήταν και ίσως ο καταλληλότερος για μία πάπια, αλλά.

[Muchacho]

Θα φανω κακος,αλλα δεν γαμιεται..

Πρωτη φορα ριχνω τοσο γελιο.