“Τζέσικα, κάποιος είναι μέσα στο θεοσκότεινο και στου διαόλου τη μάνα σπίτι μαζί μας. Έχω μια καταπληκτική ιδέα: για να τον εξουδετερώσουμε θα χωριστούμε. Πάρε εσύ αυτό το ρολό χαρτιού κουζίνας για να προστατευτείς κι εγώ θα κρατήσω την κουτάλα”. Δευτερόλεπτα μετά οι ρόλοι των δύο πρωταγωνιστών έχουν ολοκληρωθεί κι εσείς έχετε μείνει στον καναπέ να τους “κράζετε” για τις επιλογές τους.
Κλασσική σκηνή από American teen horror film, εκείνο το κλασσικό είδος ταινιών στο οποίο μια παρέα νέων πάει να βγάλει τα μάτια της διακοπές σε έναν απομακρυσμένο και ιδανικά στοιχειωμένο προορισμό όπου όλως τυχαίως τριγυρνά ένας ψυχοπαθής που στην ει δυνατόν έχει και προηγούμενα με τους γονείς, τα πεθερικά, τους μπατζανάκηδες, κάποιον τέλος πάντων συγγενή ενός εκ των ηρώων. Στη διάρκεια της ταινίας βλέπουμε τον προαναφερθέντα μάστορα να σφάζει το καστ έναν προς έναν, μέχρι να καταφέρει να τον σταματήσει ένα δίδυμο που συχνά φεύγει και αγκαλιασμένο –ο κακός σαλεμένος συνήθως επιζεί αν ο σκηνοθέτης έχει φιλοδοξίες και για σίκουελ.
Προς τι όλη αυτή η εισαγωγή; Μα διότι και το Until Dawn μία τέτοια ακριβώς “interactive” ταινία είναι! Η Sony μας το είχε πρωτοσυστήσει σαν έναν τίτλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του Move. Το τελευταίο όμως μας τελείωσε και έτσι, με μια x καθυστέρηση, το Until Dawn κυκλοφόρησε εν τέλει “πατώντας” πάνω στο DualShock 4 και εκμεταλλευόμενο τόσο τα πλήκτρα, όσο και το touchpad του.
Πρόκειται για παραγωγή της Supermassive Games, αν και περισσότερο θυμίζει κάτι ανάμεσα σε τίτλο της Telltale και Heavy Rain/Beyond Two Souls ως προς το gameplay και τη γενικότερη εμπειρία που προσφέρει αφού περιλαμβάνει εξερεύνηση, μίνιμουμ αλληλεπίδραση με το περιβάλλον, μια σειρά από έξυπνα quick-time events (QTE) και διλήμματα στα οποία ο παίκτης θα πρέπει να πάρει καίριες αποφάσεις που συχνά θα κρίνουν την τύχη των πρωταγωνιστών!
Οκτώ φίλοι, ένα βουνό, μία νύχτα
Το σενάριο του παιχνιδιού είναι αυτό ακριβώς που θα έπρεπε να είναι. Για την ακρίβεια ταιριάζει εξοργιστικά άψογα στο προφίλ μιας American teen horror ταινίας αφού αναπαράγει με έξυπνο τρόπο κάθε κλισέ που διέπει μία τέτοια. Οκτώ φίλοι μαζεύονται σε ένα απομακρυσμένο σαλέ μεσ’ στο καταχείμωνο για να τιμήσουν τη μνήμη δύο φίλων τους που είχαν σκοτωθεί σε εκείνο το μέρος έναν χρόνο πριν. Το κακό παραμονεύει όμως και σύντομα το παρεάκι αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι μόνο του. Ε, η συνέχεια επί της τηλεόρασής σας!
Το Until Dawn βασίζεται στο φαινόμενο της πεταλούδας, σύμφωνα με το οποίο, ακόμα και η κίνηση των φτερών μιας πεταλούδας στον Αμαζόνιο, μπορεί να προκαλέσει μια κατολίσθηση στην Κίνα –με το σκεπτικό πως και οι πιο μικρές και ασήμαντες πράξεις, είναι δυνατόν να έχουν πολύ μεγαλύτερες συνέπειες σε ένα ευρύτερο σύστημα. Στο παιχνίδι αυτό γίνεται ξεκάθαρο με εμφατικό τρόπο αφού ενημερώνεστε κάθε φορά που μία πράξη σας ενεργοποιεί κάποια γεγονότα –μάλιστα κατά τη διάρκειά του θα έχετε τη δυνατότητα να παρακολουθείτε πώς τέτοιες ενέργειες επηρεάζουν τη γενικότερη εμπειρία σας.
Θα διαπιστώσετε πως μια φαινομενικά ασήμαντη απόφασή σας ώρες πριν όπως η στάση που τηρήσατε σε έναν καυγά, ένα γλίστρημα ή η περιέργειά σας να χωθείτε εκεί που δεν σας έσπειραν, μπορούν να αλλάξουν άρδην την ιστορία που έχει να σας διηγηθεί το Until Dawn, ορίζοντας τη μοίρα των πρωταγωνιστών.
Εδώ είναι και η δύναμη του παιχνιδιού αφού το κάθε playthrough του είναι πλήρως διαφορετικό από τα άλλα: για την ακρίβεια η πλοκή προκύπτει από τις αποφάσεις του παίκτη. Έτσι, δεν εξασφαλίζεται μόνο το λεγόμενο “replayability”, η δυνατότητα δηλαδή να παίξει κάποιος το παιχνίδι και δυο και τρεις φορές αλλά προσφέρεται παράλληλα και η σπάνια ηθική ικανοποίηση να βλέπει κανείς τις πράξεις του να επηρεάζουν ξεκάθαρα την εμπειρία που απολαμβάνει –κάτι που ναι μεν συναντάμε και σε άλλα παιχνίδια αλλά όχι στον βαθμό που το κάνει το Until Dawn.
Το ζητούμενο στο παιχνίδι είναι να φτάσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι ήρωες να δουν το φως της ανατολής. Εύκολο; Ούτε καν. Ο τίτλος δεν συγχωρεί και θα σας απαλλάξει από την παρουσία ηρώων νωρίς-νωρίς αν δεν είστε προσεκτικοί. Σύντομα θα βρεθείτε στη θέση των χαρακτήρων τέτοιου είδους ταινιών αφού εσείς θα είστε εκείνοι που θα ορίζετε τη μοίρα τους: μην εκπλαγείτε αν την πατήσετε σαν πρωτάρηδες πηγαίνοντας μόνοι σας στο στόμα του λύκου!
Θα χρειαστούν αρκετά playthroughs για να αποφύγετε τις διάφορες παγίδες που συναντάτε στον δρόμο σας και να είστε σε θέση να σώσετε τα τομάρια και των οκτώ πρωταγωνιστών πάντως. Σε αυτό συμβάλλει και το ίδιο το παιχνίδι που σώζει διαρκώς την πρόοδό σας μέσω checkpoints που δεν αντιλαμβάνεστε, οπότε δυνατότητα trial & error δεν υφίσταται: ό,τι κάνετε, κάνετε κι ό,τι γράφει δεν ξεγράφει.
Μόνοι στο σπίτι
Η αφήγηση του παιχνιδιού προσωπικά με κέρδισε. Το Until Dawn υιοθετεί μια “τηλεοπτική” προσέγγιση και τα καταφέρνει περίφημα σ’ αυτό. Στην αρχή ίσως να μην καταλάβετε το πώς ακριβώς ενώνονται τα διάφορα κομμάτια της ιστορίας του, όμως καθώς “καταπίνετε” τα κεφάλαιά του, όλα θα αρχίσουν να γίνονται ξεκάθαρα. Εσείς χειρίζεστε εναλλάξ τους βασικούς πρωταγωνιστές (ή εν πάση περιπτώσει, όσους απ’ αυτούς προλάβετε…) καθώς ο “σκηνοθέτης” εναλλάσσεται ανάμεσα στα ζευγάρια που δημιουργούνται στην πορεία.
Ανά πάσα στιγμή σας τίθεται ένα βασικό ζητούμενο το οποίο θα πρέπει να ολοκληρώσετε. Στον δρόμο μπορείτε να εξερευνείτε τον χώρο προκειμένου να βρείτε στοιχεία και tokens: με τα πρώτα θα ρίξετε φως στα μυστήρια που περιτριγυρίζουν το Blackwood Pines του βουνού Washington, την ώρα που τα δεύτερα σας προειδοποιούν για –ως επί το πλείστον δυσάρεστες- μελλοντικές καταστάσεις.
Το παιχνίδι όπως είπαμε φροντίζει να σας εξηγήσει εξ αρχής το φαινόμενο της πεταλούδας και τη σημασία που έχει αυτό στην πλοκή του. Σας δίνει μάλιστα πρόσβαση σε όλες εκείνες τις αποφάσεις σας που έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας μέσω ειδικού μενού. Όσο για τους ήρωες, μπορείτε να επιλέξετε οι ίδιοι το πώς ακριβώς θα τους παίξετε, ωστόσο ο καθένας εξ αυτών έχει τον δικό του χαρακτήρα με τα καλά και τα “στραβά” του –προφανέστατα αναπαράγοντας κάποια από τα απαραίτητα στερεότυπα του είδους. Προχωρώντας το στόρι, οι σχέσεις των πρωταγωνιστών μεταβάλλονται με βάση τα γεγονότα, κάτι που επίσης θα παίξει τον ρόλο του καθώς πλησιάζετε προς την ανατολή.
Είναι πάρα πολύ ενδιαφέρων πάντως ο τρόπος με τον οποίο το Until Dawn σας δίνει πλήρη ελευθερία κινήσεων ως προς τις αποφάσεις σας μέσα σε ένα τελείως “scripted” περιβάλλον. Στο παιχνίδι ακολουθείτε ένα σενάριο: αν π.χ. το στόρι λέει ότι ο Chris θα μπει σε ένα κελάρι, θα μπει, δεν το αποφεύγετε. Αυτό που μπορείτε να κάνετε από εκεί και πέρα, είναι τις σωστές επιλογές προκειμένου εκείνος να βγει αλώβητος από οτιδήποτε τον περιμένει εκεί κάτω. Σημαντική σημείωση εδώ: μη νομίζετε ότι οι επιλογές αυτές ξεχωρίζουν. Το Until Dawn δεν ακολουθεί την τυπική μανιχαϊστική προσέγγιση “άσπρο-μαύρο” ως προς τα διλήμματα που σας θέτει, αφήνοντάς σας ουκ ολίγες φορές να αναρωτιέστε ποια είναι η κατάλληλη επιλογή –και σε ορισμένες περιπτώσεις και υπό την πίεση του χρόνου!
Gameplay & τίτλοι τέλους
Ο χειρισμός του παιχνιδιού δεν θα σας απογοητεύσει –κάθε άλλο. Ουσιαστικά παίζετε όπως σε ένα τυπικό παιχνίδι δράσης με τη διαφορά ότι η προοπτική δεν είναι τρίτου προσώπου αλλά ακανόνιστη –προς το ισομετρική- ανάλογα με την ακριβή σας τοποθεσία. Κάποιες φορές θα χρειαστεί να ολοκληρώσετε με επιτυχία QTE όπως επίσης να αλληλεπιδράσετε με τον χώρο γύρω σας, ενώ σήμα κατατεθέν του παιχνιδιού είναι τα διλήμματα στα οποία αποφασίζετε με τον δεξί μοχλό.
Σε κάθε “σκηνή” έχετε τη δυνατότητα να εξερευνήσετε με το πάσο σας τον χώρο, να βρείτε στοιχεία και φυσικά να εκτεθείτε στα όσα οι σεναριογράφοι θέλουν να σας δείξουν. Μπορείτε να περιμένετε αρκετά επιφωνήματα, πετάγματα απ’ τον καναπέ, περιόδους ταχυκαρδίας και άλλα τέτοια ωραία καθώς το Until Dawn εναλλάσσεται μεταξύ του ψυχολογικού τρόμου (“κάτι” είναι εκεί, “κάποιος” παρακολουθεί κλπ) και των φτηνών αλλά απόλυτα αποτελεσματικών στιγμών έντασης.
Οι γωνίες λήψης και τα πλάνα ενισχύουν το αίσθημα της κλειστοφοβίας που είναι παρόν ακόμα και στους εξωτερικούς χώρους, την ώρα που και ο ήχος με τη σειρά του, με όλα τα απαραίτητα εφέ, φροντίζει να σας βάλει για τα καλά στο πετσί του ρόλου σας. Όσο για τους ήρωες, τόσο το “motion capture” όσο και το “lip sync” είναι άψογης ποιότητας, παίρνοντας έτσι το μέγιστο από τους ηθοποιούς που τους ενσαρκώνουν (Χέιντεν Πανετιέρ, Μπρετ Ντάλτον, Μίγκαν Μάρτιν κ.α.).
Εν τέλει το Until Dawn μου άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις. Προσωπικά δεν είμαι του δεύτερου playthrough (θέλω να ζήσω την ιστορία που έχει να μου αφηγηθεί ένα παιχνίδι βάσει των δικών μου, αρχικών επιλογών και να τη θυμάμαι έτσι), όμως για όποιον ενδιαφέρεται, ο τίτλος μπορεί να υποστηρίξει τρία-τέσσερα τέτοια (υπολογίστε πως το καθένα διαρκεί 8-10 ώρες), έχοντας πάντα και κάτι καινούριο να προσφέρει –η απουσία ρουτίνας save/load ενισχύει το γεγονός αυτό. Αποτελεί μία από τις καλύτερες αποκλειστικότητες που έχουμε δει φέτος στο PS4 και έναν τίτλο που αν και single player, βγάζει στο έπακρο τα χρήματά του. Υιοθετεί στοιχεία από άλλα, αγαπημένα παιχνίδια και σειρές και συνθέτει ένα αποτέλεσμα που εν τέλει, είναι χίλιες φορές καλύτερο να παίζει κανείς από το να το βλέπει ένα βράδυ Πέμπτης στην τηλεόραση.
Μας άρεσαν
- Μεγάλη αντοχή στον χρόνο, αυξημένο replayability
- Ερμηνείες που ταιριάζουν γάντι στους ρόλους
- Πλήρης ελευθερία κινήσεων και αποφάσεις που επηρεάζουν την πλοκή
- Σενάριο αντάξιο μιας American teen horror ταινίας
Δεν μας άρεσαν
- Τα cutscenes δεν παρακάμπτονται
- Θα έχετε θεματάκια στην πλοήγηση μέχρι να συνηθίσετε τις γωνίες λήψης
Ανάπτυξη: Supermassive Games | Έκδοση: Sony | Διάθεση: Sony Hellas | Πλατφόρμες: PS4
-
1
