Δεν χρειάζεται να έχει κανείς μνήμη ελέφαντα για να καταλάβει το στούντιο που βρίσκεται πίσω από το Inside, το τελευταίο “διαμάντι” της indie σκηνής: λίγη κοινή λογική είναι αρκετή. “Θύτης” η Playdead, αυτό η ομάδα των χαρισματικών Δανών που μας συστήθηκε πριν από έξι χρόνια με το Limbo. Τότε, το 2010 ήταν που έχοντας καταθέσει τα διαπιστευτήριά της, άρχισε να δουλεύει το επόμενό της πόνημα, έναν τίτλο ικανό να προσφέρει μια εξίσου αξιομνημόνευτη και ξεχωριστή εμπειρία όπως το πρώτο, ασπρόμαυρο platformer της –έστω κι αν αυτή σε πρώτη φάση αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο των κατόχων Xbox One και PC.
Το Inside μοιάζει αρκετά στο Limbo. Δεν “κοπιάρει” το κόνσεπτ του, αλλά το χρησιμοποιεί για να βασιστεί, να ξεκινήσει από κάπου και να φτάσει εκεί που δεν τα κατάφερε αυτό. Πράγματι, σαν στυλ τα δύο παιχνίδια έχουν αρκετές ομοιότητες: διαδραματίζονται αμφότερα σε μελαγχολικούς, επιβλητικούς κόσμους, διαθέτουν νεαρούς πρωταγωνιστές που παλεύουν με νύχια και με δόντια να ξεφύγουν απ’ τα όσα δεινά τους κατατρέχουν και αναγκάζουν τον παίκτη όχι να “κάψει” αλλά να γυμνάσει, να παιδέψει το μυαλό του με μια σειρά έξυπνων, εμπνευσμένων γρίφων.
Σενάρι… what?
Αν περιμένετε σενάριο, πλοκή, στόρι και τα σχετικά, θα περιμένετε για πολύ ακόμα. Στο Inside ελέγχετε ένα νεαρό αγόρι που… τρέχει. Αυτό, τίποτε άλλο. Να ξεφύγει από κάτι θέλει, να φτάσει κάπου θέλει, να προλάβει κάποιον, είναι κάτι που δεν ξεκαθαρίζεται σε κανένα σημείο του παιχνιδιού, όχι γιατί οι δημιουργοί του δεν βρήκαν τον τρόπο αλλά γιατί δεν υπάρχει λόγος να γίνει κάτι τέτοιο. Η αλήθεια είναι ότι στο πρώτο playthrough παραήμουν “σφιγμένος” για να καταλάβω το Inside. Με τη δεύτερη φορά, όταν πλέον ήξερα σε έναν βαθμό τι με περίμενε μπόρεσα να αντιληφθώ τη φιλοσοφία του: δεν προσπαθεί να βάλει τον παίκτη στα παπούτσια του ήρωά του αλλά στον κόσμο του και αυτό το τελευταίο το καταφέρνει περίφημα.
Μιλάμε για ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά παιχνίδια που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια κι ας πρόκειται για ένα 2D side-scroller όπως τόσα άλλα. Ο κόσμος του είναι απίστευτος, επιβλητικός με τον τρόπο του και βρίθει λεπτομερειών, τόσο στο προσκήνιο, όσο και στο παρασκήνιο. Μπορεί να μην είναι στο λευκό, το μαύρο και τις… 50 αποχρώσεις του γκρι, όπως το αυτός του Limbo, όμως θα σας κερδίσει από τις πρώτες κιόλας σκηνές, μαυρίζοντάς σας την καρδιά με έναν υπέροχα γλυκό τρόπο. Τα δε εφέ κίνησης, το animation, είναι απλά αψεγιάδιαστα. Όσο κι αν ζόρισα τον ήρωα, δεν κατάφερα να τον κάνω να “σπάσει”, να του πάρω λίγη απ’ την κανονικότητα που τον περιέρρεε. Η αρμονία στις κινήσεις του, ο τρόπος που τα πατήματα των πλήκτρων του χειριστηρίου μου αποδίδονταν in-game ήταν μαεστρικός, συνεισφέροντας τα μέγιστα σε ένα πραγματικό οφθαλμόλουτρο.
Όσο για τον… μυστηριώδη, Άγνωστο Χ που πρωταγωνιστεί στο Inside, δεν γίνεται να μην τον συμπαθήσετε, να μην τον λυπηθείτε και να μην πασχίσετε να τον βοηθήσει να καταφέρει τον στόχο του: να φτάσει από τη μία άκρη της οθόνης στην άλλη κι από ‘κει στην επόμενη και ούτω καθ’ εξής…
Γρίφοι & gameplay
Οι γρίφοι του Inside αποτελούν και ένα από τα μεγάλα του όπλα –πιθανότατα το δεύτερο μετά τον κόσμο και την ατμόσφαιρά του. Κατ’ αρχάς μιλάμε για ένα puzzle game. Ούτε adventure, ούτε action, ούτε τίποτα. Ένα puzzle game στη μορφή ενός 2D platformer: απλό, λιτό, κατανοητό. Αυτό που θα κάνετε καθ’ όλη τη διάρκειά του, θα είναι να έρχεστε αντιμέτωποι με κάθε λογής δύσκολες καταστάσεις στις οποίες ένα εμπόδιο σας εμποδίζει από το να συνεχίσετε. Θα πρέπει να βρείτε τη λύση λοιπόν στο εκάστοτε πρόβλημα έτσι ώστε να συνεχίσετε προς την επόμενη παρόμοια κατάσταση. Το φοβερό στην όλη υπόθεση είναι πως σε καμία περίπτωση δεν θα νιώσετε την αίσθηση του deja vu: το Inside εμπλουτίζει το gameplay του διαρκώς με νέους μηχανισμούς, προσφέροντας σταθερά καινούρια στοιχεία στον παίκτη και εξασφαλίζοντας πως αυτός δεν πρόκειται να βαρεθεί.
Εδώ θα ήθελα να σταθώ λίγο περισσότερο διότι αν αναλογιστείτε τι πέτυχαν οι άνθρωποι της Playdead θα τους βγάλετε το καπέλο: δημιούργησαν ένα παιχνίδι με gameplay που διαρκώς εμπλουτίζεται, εξελίσσεται και εκπλήσσοντας τον παίκτη! Δεν θα δείτε γρίφους να επαναλαμβάνονται, καταστάσεις να ανακυκλώνονται, σεκάνς να ξαναπαίζονται και μάχες που κερδήθηκαν να ξαναδίνονται. Σύμφωνοι, μιλάμε για ένα παιχνίδι με πολύ μικρή διάρκεια όμως ακόμα και με αυτό κατά νου, το επίτευγμα των Δανών δεν είναι ευκαταφρόνητο.
Την έκπληξη που θα νιώσετε στο άνοιγμα κάθε “πράξης” του Inside δεν θα ήθελα με τίποτα να σας τη χαλάσω κι έτσι δεν θα επεκταθώ στους γρίφους του παιχνιδιού. Θα αρκεστώ να πω ότι είναι πανέξυπνοι και εμπνευσμένοι, ένας προς έναν, Κανείς τους δεν είναι αυτό που θα λέγαμε απάνθρωπα δύσκολος, έστω κι αν ορισμένοι σας τυραννήσουν λίγο περισσότερο από κάποιους άλλους. Σε κάθε περίπτωση, η λύση θα βρίσκεται μπροστά στα μάτια σας και δεν πρόκειται να απαιτήσει τίποτε παραπάνω από εσάς πέρα από παρατηρητικότητα, ανάλυση και ορθή σκέψη. Την ηθική ικανοποίηση που θα πάρετε για καθέναν που θα λύσετε, δεν μπορώ να σας την περιγράψω…
Φτάνοντας στο τέλος
Αν και δεν αρέσκομαι να στέκομαι στο φινάλε ενός παιχνιδιού κατά την παρουσίασή του (θεωρώ πως είναι κάτι που θα πρέπει να ανακαλύψει ο καθένας για τον εαυτό του), εδώ θα κάνω μια εξαίρεση για να αναφερθώ, όχι στον τερματισμό του Inside αλλά στην… τελική ευθεία του, στα τελευταία μέτρα πριν το κόψιμο του νήματος. Με πάρα πολλή προσοχή έτσι ώστε να αποφύγουμε δυσάρεστες καταστάσεις, θα σας πω πως πρόκειται για μία από τις εντυπωσιακότερες σκηνές που έχω δει ποτέ προσωπικά σε videogame και, τώρα που το σκέφτομαι, ο εντυπωσιασμός δεν έγκειται μόνο στην ίδια τη σεκάνς αλλά και στον τρόπο που οδηγούμαστε σε αυτή. Αν υποθέσουμε ότι μέχρι και τότε το Inside ήταν μια υπέροχη συναυλία, τότε έχουμε να κάνουμε με ένα ανυπέρβλητο “encore”…
Η Playdead δημιούργησε το Inside με πολλή αγάπη, πολύ μεράκι, πολλή προσοχή και πολλή προσήλωση στον στόχο της. Πολύ και πολλή γενικότερα… Το τελικό αποτέλεσμα τη δικαιώνει πλήρως αφού μιλάμε για το στούντιο που μας έχει δύο από τα πλέον ξεχωριστά παιχνίδια και εμπειρίες της τελευταίας δεκαετίας. Ίσως κάποιοι να βρεθούν να πουν πως το Inside παραείναι ακριβό γι’ αυτά που εν τέλει προσφέρει και με το δίκιο τους: άλλωστε μιλάμε για ένα απόλυτα γραμμικό παιχνίδι, η διάρκεια του οποίου κυμαίνεται μεταξύ 2 και 4 ωρών (εγώ χρειάστηκα κάτι παραπάνω από 3-3,5) με το κόστος του να ανέρχεται στα 19,99€.
Μην πέσετε στην παγίδα του “5€ η ώρα”: και τίποτα δεν θα βγάλετε, και το παιχνίδι θα αδικήσετε. Αν είστε διατεθειμένοι να ζήσετε μια θαυμάσια μουντή, παραμυθένια εμπειρία αλλιώτικη απ’ τις άλλες, αν σας άρεσε η αισθητική και η προσέγγιση του Limbo, αν θέλετε να αφεθείτε στην μαγική απλότητα ενός indie game που μοιάζει –και είναι- απ’ την αρχή μέχρι και τους τίτλους τέλους φτιαγμένο σε κάθε του σκηνή στο χέρι, τότε πολύ απλά το Inside θα είναι τα καλύτερα 20€ που επενδύσατε ποτέ.
Μας άρεσαν
- Το μαγικό design και η υπέροχα μελαγχολική ατμόσφαιρα
- Το απίστευτο animation
- Οι έξυπνοι από κάθε άποψη γρίφοι
Δεν μας άρεσαν
- Το τίποτα
Ανάπτυξη: Playdead | Έκδοση: Playdead | Διάθεση: Online | Πλατφόρμες: Xbox One, PC
-
1
