Θα μου επιτρέψετε μια παρέμβαση σε αυτό το σημείο, κάπως γενική που θέλω να κάνω αρκετό καιρό και ίσως αυτό να είναι το κατάλληλο τόπικ.
Προσωπικά δεν εξετάζω εξονυχιστικά τη συνέπεια στους χαρακτήρες σε μια ταινία. Οπωσδήποτε δεν δέχομαι ακραίες ακροβασίες (που και πάλι δικαιολογούνται αρκετές φορές) αλλά για μένα μια ταινία είναι κάτι που μπορεί να συμβάινει στη ζωή, μπορεί και όχι ακόμα, ίσως μελλοντικά. Θέλω να πω, πως εκτός εξαιρέσεων είναι τρομακτικά δύσκολο να αναπτυχθούν πλήρως οι χαρακτήρες. Βλέπουμε κάποιες πτυχές κι αν είναι στην πρόθεση του σκηνοθέτη και βέβαια στη δική μας,εμβαθύνουμε, αναλύoυμε, αιτιολογουμε πράξεις, αντιδράσεις κλπ.
Με λίγα λόγια, μέσα σε δύο ώρες δεν μαθαίνουμε τα πάντα για τη ζωή κάποιων, μαθαίνουμε ότι μας δίνεται και απο εκεί και πέρα υποθέτουμε.
Συμφωνώ σε γενικές γραμμές λοιπόν με αυτό που θέλει να πει ο κιριλεμαν παρότι διαφωνώ με τον τρόπο του. Στην ταινία αυτή δεν είναι οι αντιδράσεις των πρωταγωνιστών οι πλέον συμβατικές. Σε κάποια σημεία ίσως να είναι και αδικαιολόγητες. Κι αυτό περνά σε δεύτερη μοίρα γιατί το κυρίως ενδιαφέρoν μετατοπίζεται στο πως παρουσιάζεται το στόρι. όμως για μένα κάτι τέτοιο έιναι αφενός εξηγήσημο εφετέρου πιθανό. Μπορώ να κατλάβω δηαλδή γιατί η ναόμι στην αρχή προσπάθησε να πάρει τη ζωή στα χέρια της, να μην την πάρει απο κάτω, στην συνέχεια όμως διαπίστωσε πως ίσως δεν μπορεί εκτός εάν δικαιωθεί έστω και με αυτό τον τρόπο. Επίσης θεωρώ πολύ φυσιολογικό οι τρεις αυτοί να έχουν "περίεργη" συμπεριφορά , αδιακαιολόγητη ίσως. Για να μην κουράζω θεωρώ πως σε ένα ακραίο περιστατικό "χωράνε" όλα αυτά και ίσως και να "χωράνε" και σε ένα όχι τόσο ακραίο, ίσως θα μπορούσαν να έκαναν εμφάνιση και alien, έχουμε δει και πιο χονδρά φαινόμενα. Τέχνη είναι και η τέχνη δεν προσπαθεί να μιμηθεί πάντα τη ζωή αν και πολλές φορές συμβαίνει vice-versa.