Έχω λεύκη πάνω από 30 χρόνια... μου πρωτοεμφανίστηκε το 1986-7 σε ηλικία 36-37 ετών, μετά από ψυχολογική πίεση (διαζύγιο), παρατήρησα ξαφνικά μια μικρή λευκή κηλίδα σ' ένα δάκτυλο το αριστερού χεριού μου η οποία σιγά σιγά μεγάλωνε... μετά 2-3 μήνες έφθασε να έχει διάμετρο 5 - 6 χιλιοστών...
Πήγα στον δερματολόγο διέγνωσε Λεύκη και μου έδωσε μια κορτιζονούχα αλοιφή... η οποία πράγματι την εξαφάνιζε... αλλά μετά ξαναεμφανιζόταν... το πολέμησα κάνα δυο χρόνια χωρίς να έχω κάποια σοβαρή βελτίωση ή θεραπεία... αντιθέτως έχει αρχίσει και εμφανίζεται και σε άλλα σημεία του σώματός μου... αγκώνες, παλάμες, πέλματα, πρόσωπο, γεννητικά όργανα κ.λ.π.
Το σοκ που περνούσα ήταν μεγάλο... η ψυχολογία μου πεσμένη στο χειρότερο σημείο...
Σαν διαζευγμένος πλέον, θέλω να δημιουργήσω μια νέα σχέση και ντρέπομαι... όμως τελικά μέχρι να φθάσω να έχω την μόνιμη σχέση που έχω τώρα (πάνω από 11 χρόνια) έκανα περίπου άλλες δέκα σχέσεις (από 2-3 μήνες η κάθε μια μέχρι και 5 χρόνια) σε όλες λοιπόν αυτές τις σχέσεις καμιά γυναίκα δεν είχε πρόβλημα με την Λεύκη μου... αυτό μου αύξησε την αυτοπεποίθηση και δεν με επηρεάζει πλέον αρνητικά...
Έχω πάψει να ασχολούμαι μαζί της και την θεωρώ σαν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό μου, μερικές φορές μάλιστα αυτοσαρκάζομαι με χιούμορ για την ιδιαιτερότητά μου...
Αυτό που προσέχω πάντα είναι ο ήλιος, διότι παθαίνω πανεύκολα εγκαύματα σε όλο μου το σώμα μια και είμαι πλέον γεμάτος με λεύκη σε ποσοστό πάνω από 30% της επιδερμίδας μου...
Χρησιμοποιώ το καλοκαίρι αντηλιακό με δείκτη προστασίας πάνω από 50, φοράω καπέλο, δεν κυκλοφορώ ποτέ γυμνός στον ήλιο, κάνω μπόλικα μπάνια στην θάλασσα πριν βγει καλά καλά ο ήλιος ή λίγο πριν την δύση του, εάν κάνω (σπάνια) μεσημέρι το κάνω ντυμένος, στο αυτοκίνητο έχω βάλει σκούρα φιλμς σε όλα τα τζάμια εκτός το μπροστινό παρμπρίζ...
Έχω πάψει να κοιτάζω ποιος με παρατηρεί γιατί είναι λίγοι αυτοί που τους φαίνομαι παράξενος... συνήθως κάποιο παιδάκι αφελέστατα μπορεί να με κοιτάξει περίεργα...
Πρέπει λοιπόν φίλοι μου να την αποδεχτήτε και να ζήσετε ευτυχισμένοι μαζί της, αν σκεφτείτε πόσος κόσμος υποφέρει από άλλες ανίατες και επώδυνες ασθένειες θα πρέπει εμείς να νιώθουμε τυχεροί!!!
Εάν δεν το κάνετε αυτό απλώς χάνετε τσάμπα την ζωή σας και επιδεινώνετε την ασθένειά σας μια και πολλαπλασιάζεται γρηγορότερα όταν είμαστε πεσμένοι ψυχολογικά....