Απόγνωση με τις σχολές

[ioanna9]

Καλησπέρα, είμαι μαθήτρια της Γ λυκειου και έκανα το λάθος να επιλέξω το 4ο πεδίο. Είχα τόσα πολλά πράγματα στο μυαλό μου από σχεδόν όλες τις κατευθύνσεις και δεν ηξερα τι να επιλεξω, στην αρχή είχα σκοπό να περάσω πληροφορική (μου αρέσουν τα μαθηματικά αρκετα) και έτσι το φροντιστήριο μου με συμβουλεψε 4ο πεδιο, αλλά τώρα συνειδητοποιω πως δε μαρεσει ο προγραμματισμός, ωστόσο υπάρχει μια σχολή στη Λαμία "πληροφορική με εφαρμογές στην βιοϊατρική " και μου ακούγεται καλό καπως αλλά δε θα θελα να περάσω στη Λαμία. Υπάρχει και αντίστοιχο μεταπτυχιακό στη βιοϊατρική μηχανική στο ΑΠΘ και αν τελικά καταλήξω στην πληροφορική, μάλλον θα καταλήξω και στο μεταπτυχιακό αυτό. Οι υπόλοιπες επιλογές μου είναι κάποιο σώμα ασφαλείας (αστυνομια μαλλον ) και μετα να σπουδασω κατι αλλο αλλιώς ίσως παιδαγωγικό ή μηχανικός παραγωγής και διοίκησης. Δε ξέρω τι να κάνω και είναι αρκετά αργά για αλλαγή κατεύθυνσης. Μπορώ οντως να ασχοληθώ μέσω της πληροφορικής με κάτι άλλο πέρα απτον προγραμματισμό (το βρίσκω αρκετά μίζερο πλέον δε ξερω) και την εκπαίδευση; Εχω κάποια καλύτερη επιλογή; αν μπορούσα να επιλέξω σχολή τώρα θα ήταν βιοϊατρική αλλά προφανώς δεν είναι απτό πεδίο μου. Αν δε το καταλάβατε δεν ήξερα καθόλου τι έκανα πέρσι που επέλεγα κατεύθυνση 

[Snoob]

Με βαθιά μου θλίψη διαπιστώνω πως το "εκπαιδευτικό" σύστημα εξακολουθεί να αποτυγχάνει παταγωδώς, οι γονείς δεν ξέρουν να βοηθήσουν και τα παιδιά καλούνται εφιαλτικά νωρίς να πάρουν πολύ σοβαρές αποφάσεις για το μέλλον τους.

Τα ίδια ακριβώς χάλια, δηλαδή, που κλήθηκα να αντιμετωπίσω κι εγώ πριν από κάμποσες δεκαετίες. 

Το "μου αρέσουν τα μαθηματικά, ας πάω πληροφορική" είναι λάθος αφετηρία. Και η συμβουλή του φροντιστηρίου, ως μη γενόμενη. Το "πήγαινε 4ο πεδίο" (δέσμες τις λέγαμε τω καιρώ εκείνω) δεν είναι συμβουλή, έχει 700 σχολές το κάθε πεδίο. Εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, σε αντικείμενο, απαιτήσεις και προοπτικές.

Κατά τα λοιπά, όπως είναι αναμενόμενο σε αυτή την ηλικία, η μαθήτρια δεν ξέρει τι θέλει. Και, χωρίς ουσιαστικό επαγγελματικό προσανατολισμό, με την κοινωνία να έχει ως πρώτο της μέλημα να χωθούν τα παιδιά σε μια σχολή, όποια να 'ναι, να 'χουν να λένε πως το βλαστάρι τους πέρασε στο πανεπιστήμιο, είναι περίπου αναπόφευκτο αυτό. Το αν και πώς και πότε θα βγάλει τη σχολή, θα το δούμε μετά τα πανηγύρια της "επιτυχίας".

Τι θα σε συμβούλευα εγώ: πρώτα από όλα, ηρέμησε, έχεις αρκετό χρόνο μπροστά σου ώστε να δεις σε πρώτη φάση όλα αυτά που έχεις στο μυαλό σου τι σημαίνουν πρακτικά, κατ' αρχάς ως αντικείμενο σπουδών και στη συνέχεια αλλά εξίσου σημαντικό, τι θα σημάνουν για τις προοπτικές και την καθημερινότητά σου όταν με το καλό αποφοιτήσεις.

Καταστάλαξε σε μερικές σχολές που σου κινούν το ενδιαφέρον. Σπουδές που ξεκινάνε με αγκομαχητό και εγγραφή σε μια σχολή από σπόντα ή γιατί κάποιος μας είπε πως είναι καλή, μεταφράζονται με μαθηματική ακρίβεια σε προβληματικές σπουδές με αβέβαιο ορίζοντα αποφοίτησης. Αν σιχτιρίζεις την ώρα και τη στιγμή που θα πας να παρακολουθήσεις ένα μάθημα που δεν σου αρέσει, για να γίνεις, αποφοιτώντας, πτυχιούχος πάνω σε κάτι που δεν σε συγκινεί, δεν χρειάζεται να είσαι μύστης της ψυχολογίας για να καταλάβεις με τι διάθεση θα σπουδάζεις.

Οπότε, διάλεξε μερικές σχολές που σου φαίνονται κατ' αρχάς ενδιαφέρουσες και δες τι προγράμματα σπουδών έχουν. Δες πού δίνουν βαρύτητα (γιατί το να σου αρέσει 1 στα 10 μαθήματα είναι πρόβλημα, μην αφήσεις να παρασυρθείς από ένα πράγμα που θα σε αγγίξει, δες συνολικά με τι θα πρέπει να αναμετρηθείς για να πάρεις το πτυχίο).

Έπειτα, κάθισε και δες από αυτές τις σχολές, με αυτά τα πτυχία, τι δουλειές μπορείς να κάνεις. Συγκεκριμένα και ρεαλιστικά. "Μηχανικός παραγωγής και διοίκησης", μάλιστα. Ωραίος τίτλος. Τι δουλειά θα κάνεις;

Έπειτα, δες τι σημαίνουν αυτές οι δουλειές για την καθημερινότητά σου. Άλλη η ζωή μιας προγραμματίστριας, άλλη μιας αστυνομικίνας και άλλη μιας νηπιαγωγού ή δασκάλας. Σε συγκινεί η προοπτική να εργάζεσαι καθημερινά με μικρά παιδιά, για παράδειγμα; Αν έχεις συγγενείς ή φίλους των γονιών σου που ασκούν κάποιο από αυτά τα επαγγέλματα, μίλησε μαζί τους. Άλλο οι θεωρίες και τα προγράμματα σπουδών και τα φυλλάδια προσέλκυσης υποψηφίων, και άλλο η καθημερινότητα.

Προ ετών, είχα κληθεί σε μια ημερίδα επαγγελματικού προσανατολισμού. Έμεινα εμβρόντητος με το πόσο τυφλά επέλεγαν τα παιδιά σχολές, χωρίς να έχουν ιδέα για το πού οδηγεί επαγγελματικά αυτή η σχολή (κλασικό παράδειγμα, που το είχα συναντήσει και στην ημερίδα, μιας και ήμουν στην ομάδα τρίτου πεδίου, το Ιστορικό-Αρχαιολογικό, μέγας προθάλαμος ανεργίας που όμως επειδή "έχουμε αρχαία στην Ελλάδα" εξακολουθεί να απορροφά απείρως περισσότερα άτομα από όσα μπορούν να βρουν ρεαλιστικά δουλειά έπειτα. Και, δυστυχώς, το ίδιο ισχύει με πάρα πολλές σχολές). Καλή η στολή, καλό το δημοσιοϋπαλληλίκι και το "εγγυόμαστε μισθούς και συντάξεις" που μας διαβεβαιώνουν οι εκάστοτε κυβερνώντες κάθε φορά που σφίγγουν τα γάλατα, όμως σκέψου τι σημαίνει για την καθημερινότητά σου το "σώμα ασφαλείας". Δες από τις σχολές αυτές πού διοχετεύονται οι απόφοιτοι, τι προοπτικές έχουν, τι επιλογές.

Το ίδιο και για κάθε σχολή. Είχα φίλο που πέρασε εκείνα τα χρόνια μέσα στους πέντε πρώτους στην Ικάρων. Άριστος μαθητής. Πριν ολοκληρωθεί το πρώτο έτος, τα παράτησε, δεν έκανε γι' αυτόν ο στρατός. Καλή η στολή, ωραία κι η περηφάνια των γονιών "το παιδί μου πετάει στους αιθέρες, είναι Ίκαρος", αλλά η ρουφιάνα η καθημερινότητα είναι άλλο βιολί.

Εγώ, αποφοίτησα από κατ' εξοχήν "διδασκαλική/καθηγητική" σχολή, την Αγγλική Φιλολογία (ψευδώς και παραπλανητικά παρουσιαζόταν σαν τέτοια, τουλάχιστον στην εποχή μου, είχε ελάχιστα παιδαγωγικά μαθημάτα εκείνα τα τα χρόνια, ούτε ένα εξ αυτών υποχρεωτικό -άντε να ήταν ένα, έχουν περάσει πολλά χρόνια και δεν θυμάμαι ακριβώς). Έμαθα πολλά περισσότερα πράγματα για το κίνημα του Ρομαντισμού, για το Ντανταϊσμό, για το Θέατρο του Παραλόγου, από ό,τι για το πώς να κάνω κουμάντο μια τάξη τριάντα εφήβων που θεωρούν το μάθημά μου την ώρα του παιδιού και πάρεργο. Μα, και εκατό τέτοια μαθήματα να με υποχρέωνε να πάρω η σχολή για να μου δώσει πτυχίο, εφόσον εμένα δεν μου άρεσε να διδάσκω, αν είχα γίνει καθηγητής θα ήμουν δυστυχής, πολύ απλά.

Με δυο λόγια: δες σχολές που σου φαίνονται κατ' αρχάς ενδιαφέρουσες. Δες τα προγράμματα σπουδών τους, τι ακριβώς μαθήματα έχουν. Δες τι αφορούν τα μαθήματα αυτά. Δες τι δουλειές μπορείς να κάνεις με το κάθε πτυχίο. Σκέψου τι θα σημάνει η κάθε δουλειά για την καθημερινότητά σου.

Δεν χρειάζεται πανικός και απογοήτευση, έχεις αρκετό χρόνο να συγκεντρώσεις άφθονες πληροφορίες και να πάρεις μια κατά το δυνατόν κατάλληλη για σένα απόφαση. Εφόσον δεν έχεις και το μπαμπούλα του στρατού μπροστά (που, δυστυχώς, είναι απόλυτα σίγουρο πως θα οδηγήσει αρκετούς συμμαθητές σου να εγγραφούν σε ό,τι να' ναι σχολές για να αποφύγουν τη θητεία στα 18 τους) έχεις και μεγαλύτερα περιθώρια στη συνέχεια. Δεν είναι το τέλος οι Πανελλαδικές, δεν είναι καν η αρχή.

Καλή συνέχεια.

[dsi44]

ειναι πολυ τραβηγμενο να αποφασιζει καποιος για το μελλον του απο τα 18,οποτε μην αγχωνεσαι οτι και να γινει μερικες δεκαετιες μετα απο αυτη την αποφαση θα βρεις την ακρη,το εκπαιδευτικο συστημα ειναι εντελως αποτυχημενο και ασυνδετο με την αγορα εργασιας.Στην πραγματικοτητα οτι και να κανεις τωρα απλα δεν μετραει,οποτε μην πιεζεσαι αλλο.

[TheMigoftima]

Η πληροφορική δεν είναι μόνο κώδικας πάντως. Έχει πολύ θεωρία, πολλά μαθηματικά, πολλά αντικείμενα, εύκολα και δύσκολα και η πληροφορική που γίνεται στο Λύκειο (ψευδογλώσσα ακόμα λογικά) ΚΑΜΊΑ σχέση με αυτό που θα κάνεις. Όπου και να πας σίγουρα δεν θα σου αρέσουν και όλα τα μαθήματα, κάποια όντως δεν θα σε ενδιαφέρουν τόσο, κάποια θα φταίει ο καθηγητής.Γενικά είναι πάρα πολύ ευέλικτη καθώς θα μπορέσεις να ασχοληθείς λίγο πολύ με ότι τομέα θες, από ιστοσελίδες, λοταρίες, ψηφιακό μάρκετινγκ, έξυπνες συσκευές, οικονομικά, κυβερνοασφάλεια, αυτοματισμούς, βιοϊατρικά και και και. Αν δεν θες καθαρό προγραμματισμό μπορείς να ασχοληθείς πχ με Data Science (τεχνητή νοημοσύνη), data/business analyst, ακόμα και έρευνα εννοείται, όπου σε κάποια σημεία είναι θολά τα όρια πληροφορικής και μαθηματικών. Δεν προσπαθώ να σε πείσω, αλλά αισθάνομαι ότι δεν έχεις ολοκληρωμένη οπτική για το αντικείμενο, που λογικό είναι ενδεχομένως και στα άλλα που σου κίνησαν το ενδιαφέρον.

Γενικά, πάρε τον χρόνο σου και ψάξε καλά. Ιδανικά βρες κάποια άτομα που ασχολούνται με αυτά που σκέφτεσαι και ρώτα τους, για το πανεπιστήμιο και τα μαθήματα, για τη δουλειά, τη ποιότητα ζωής, γενικά μια συζήτηση να πάρεις μια εικόνα, στην τελική μπορεί και να μη σου αρέσει τίποτα. Το "μου ακούγεται καλό" και τα "μου είπαν" ξέχνα τα, πρέπει να το πάρεις πάνω σου.

Επεξ/σία 19 Δεκεμβρίου 2024 από TheMigoftima

[V.I.Smirnov]

Tα παιδιά ξέρουν μια χαρά να ψάχνουν και να ενημερώνονται σε ένα σωρό άλλα πράγματα των ενδιαφερόντων τους 
(π.χ. αθλητικά δρώμενα, βιομηχανία παιχνιδιών, κινηματογραφικές κυκλοφορίες, μουσική της μόδας), 
χωρίς τη βοήθεια κανενός - αλλά όχι το περιεχόμενο των επιστημών και τι τομέα να σπουδάσουν....
Απλώς διότι οι επιστήμες δεν τους ενδιαφέρουν.

Πρωτίστως λοιπόν δεν φταίει το εκπαιδευτικό σύστημα που οι περισσότεροι κατηγορούν αλλά το κεφάλι τους....

-

Επεξ/σία 19 Δεκεμβρίου 2024 από V.I.Smirnov

[ProponitisTouKanape]

Στις 19/12/2024 στις 6:42 ΜΜ, V.I.Smirnov είπε

Tα παιδιά ξέρουν μια χαρά να ψάχνουν και να ενημερώνονται σε ένα σωρό άλλα πράγματα των ενδιαφερόντων τους 
(π.χ. αθλητικά δρώμενα, βιομηχανία παιχνιδιών, κινηματογραφικές κυκλοφορίες, μουσική της μόδας), 
χωρίς τη βοήθεια κανενός - αλλά όχι το περιεχόμενο των επιστημών και τι τομέα να σπουδάσουν....
Απλώς διότι οι επιστήμες δεν τους ενδιαφέρουν.

Πρωτίστως λοιπόν δεν φταίει το εκπαιδευτικό σύστημα που οι περισσότεροι κατηγορούν αλλά το κεφάλι τους....

-

Θεωρω την αναλογία τελείως λάθος. Διοτί 1. η επιλογή σχολής επηρεάζει την καριέρα ενός ατόμου, είναι μια απόφαση πολύ σημαντική, αν όχι ζωής. Προφανώς η βαρύτητα που της αναλογεί είναι μεγαλύτερη απο αυτά που αναφέρεις 2. Όταν μιλάμε για καριέρα και επιλογές μετα τις σχολές και όλα αυτα τα συναφή, όλοι ζητάνε πληροφορίες και κανένας δε δίνει. Με αποτέλεσμα ακόμα και διάθεση να έχεις να ψάξεις, να μην υπάρχει επαρκές υλικό για να σου απαντήσει τις απορίες. 

Το εκπαιδευτικό σύστημα αποτυγχάνει στο οτι υποχρεώνει παιδιά 18 ετών να πάρουν μια πολύ σημαντική απόφαση σε μια ηλικία που δε ξέρουν τίποτα, κι όπου έχουν ελάχιστα ερεθίσματα για να αποφασίσουν σωστά, έστω και με το μυαλό των 18 ετών. Βλέπεις σχολές και τίτλους και δεν έχεις ιδέα τι σημαίνουν. Και το αν θα μπεις σε μια σχολή είναι τυχαίο, το ιδιο κι αν θα μπορείς να αλλάξεις. Αν ένα χρονο βγάλει το κράτος οτι θα προσλάβει Τοπογράφους στο δημόσιο τα επόμενα πέντε χρονια, θα πάει η βάση πάνω κι απο Ηλεκτρολόγους/Μηχανολόγους. 

Όταν πέρασα ΕΜΠ εν μέσω κρίσης, όσοι του κύκλου μου το άκουσαν μου έλεγαν η οικοδομή έχει πεθάνει. Και εγώ πέρασα Μηχανολόγος. Τι σχέση είχε; Καμία, αλλά τη μπαρούφα τους την πέταξαν και θεωρούσαν το πολυτεχνειο ως "η σχολή για να χαρούν οι γονείς την πρώτη μέρα". Γιατι δεν είχαν ιδέα, άκουγαν πολυτεχνείο και σκέφτονταν πολιτικούς μηχανικούς να σηκώνουν πολύκατοικίες και να εχουν πατώσει οικονομικά με την κρίση. Μέχρι εκεί έφτανε η γνώση τους.

Βάλε τώρα ένα άτομο μπερδεμένο, αγχωμένο, που πρέπει να λάβει αυτη την απόφαση μέσα σε λιγες εβδομάδες και έχει όλους τους άσχετους, γονείς, θείους, καθηγητές σε σχολείο και φροντιστήριο, να πετάνε τις μπούρδες τους και το κεφάλι του να βουϊζει. Τυχεροί είναι οι μαθητές που έχουν γονείς που δε προσπαθούν ούτε να σπρώξουν τα παιδιά στο επάγγελμά τους ούτε να βγάλουν τα κόμπλεξ τους στη σχολή των παιδιών για να κομπάζονται στον κύκλο τους οτι το παιδί τους πέρασε ιατρική/νομική ή οποιαδήποτε τέτοια σχολή με status. 

Στις 18/12/2024 στις 6:27 ΜΜ, ioanna9 είπε

Καλησπέρα, είμαι μαθήτρια της Γ λυκειου και έκανα το λάθος να επιλέξω το 4ο πεδίο. Είχα τόσα πολλά πράγματα στο μυαλό μου από σχεδόν όλες τις κατευθύνσεις και δεν ηξερα τι να επιλεξω, στην αρχή είχα σκοπό να περάσω πληροφορική (μου αρέσουν τα μαθηματικά αρκετα) και έτσι το φροντιστήριο μου με συμβουλεψε 4ο πεδιο, αλλά τώρα συνειδητοποιω πως δε μαρεσει ο προγραμματισμός, ωστόσο υπάρχει μια σχολή στη Λαμία "πληροφορική με εφαρμογές στην βιοϊατρική " και μου ακούγεται καλό καπως αλλά δε θα θελα να περάσω στη Λαμία. Υπάρχει και αντίστοιχο μεταπτυχιακό στη βιοϊατρική μηχανική στο ΑΠΘ και αν τελικά καταλήξω στην πληροφορική, μάλλον θα καταλήξω και στο μεταπτυχιακό αυτό. Οι υπόλοιπες επιλογές μου είναι κάποιο σώμα ασφαλείας (αστυνομια μαλλον ) και μετα να σπουδασω κατι αλλο αλλιώς ίσως παιδαγωγικό ή μηχανικός παραγωγής και διοίκησης. Δε ξέρω τι να κάνω και είναι αρκετά αργά για αλλαγή κατεύθυνσης. Μπορώ οντως να ασχοληθώ μέσω της πληροφορικής με κάτι άλλο πέρα απτον προγραμματισμό (το βρίσκω αρκετά μίζερο πλέον δε ξερω) και την εκπαίδευση; Εχω κάποια καλύτερη επιλογή; αν μπορούσα να επιλέξω σχολή τώρα θα ήταν βιοϊατρική αλλά προφανώς δεν είναι απτό πεδίο μου. Αν δε το καταλάβατε δεν ήξερα καθόλου τι έκανα πέρσι που επέλεγα κατεύθυνση 

Σώματα ασφαλείας δε κάνουν για άτομο που είναι μπερδεμένο. Δεν έχει ποιότητα ζωής ούτε η αστυνομία ούτε το λιμενικό, όπως δεν έχουν κι οι ένοπλες δυνάμεις. Υπηρετείς. Αυτό δε πρέπει να το ξεχνάς ποτέ, η επιλογή της λέξης δεν είναι τυχαια. Πρώτα είναι η υπηρεσία, μετά είσαι εσύ. Υπάρχουν άτομα που το γουστάρουν, και καλά κάνουν, αλλά είναι τρόπος ζωής, δεν είναι επάγγελμα. 

Αν είσαι μπερδεμένη, κάποια πολυτεχνική σχολή είναι η καλύτερη επιλογή (έχω τελειώσει αρκετά χρονια, δε ξερω αν μπορεις να πας απο το 4ο πεδίο). Γιατί η πολυτεχνική σχολή θα σε φέρει σε επαφή με ένα πολύ μεγάλο εύρος αντικειμένων που θα σου δώσει τη δυνατότητα και το χρόνο να βρεις κάτι που να σου αρέσει. Και δε σε περιορίζει σε τίποτα για το μέλλον σου, κι απο την πολυτεχνική σχολή μπορεις να κάνεις pivot και σε οικονομικά επαγγέλματα, σε πληροφορική κ.ο.κ. 

[V.I.Smirnov]

3 ώρες πριν, ProponitisTouKanape είπε

.......

Η αναλογία μου είναι απολύτως σωστή.

Το ενδιαφέρον των παιδιών για όλα αυτά τα πράγματα (αθλητικά, βιντεοπαιχνίδια, μουσικά δρώμενα κλπ) δείχνει ότι έχουν μια κουλτούρα χαμηλής στάθμης.
Αντίθετα, δεν υπάρχει ενδιαφέρον για φυσική, μαθηματικά, μηχανική, ρομποτική, μουσική (στη σοβαρή της υπόσταση) κ.α.
Αυτά προϋποθέτουν μια κουλτούρα υψηλότερης στάθμης, και οπωσδήποτε πιο απαιτητικής διανοητικά.
Όποιο παιδί την έχει, επιλέγει χωρίς ενδοιασμούς τι θα σπουδάσει.
Έχω δει παιδιά που συνηδητοποιημένα θέλουν να γίνουν μαθηματικοί, φυσικοί, μηχανικοί, κλπ, - ακόμη και μουσικοί.
Όχι με πρωταρχικό κριτήριο να έχουν δουλειά και να βγάλουν λεφτά, αλλά επειδή έχουν βιωματικό ενδιαφέρον για το αντικείμενο.
Αυτά είναι που πετυχαίνουν.

Η μισή - ίσως και παραπάνω - επιτυχία είναι να έχεις βιωματικό ενδιαφέρον για έναν τομέα και να ακολουθήσεις την πορεία που θα το ικανοποιήσει.
ΔΕΝ είναι αυτό που θα σου δώσει δουλειά με σκοπό να βγάλεις χρήματα όπως νομίζουν οι περισσότεροι.
Και το ενδιαφέρον αυτό δεν το αναπτύσσει κανένας επαγγελματικός προσανατολισμός αλλά η μορφωτική κουλτούρα που έχεις αναπτύξει ως άτομο.
Γι αυτό γράφω ότι δεν φταίει το εκπαιδευτικό σύστημα, τουλάχιστον άμεσα.
Φταίει το ότι δεν υπάρχει κουλτούρα και κατεξοχήν ενδιαφέρον για τα αντικείμενα των επιστημών.
Τόσο απλό είναι.

Το πρωταρχικό κριτήριο επιλογής σπουδών δεν πρέπει να είναι η επαγγελματική αποκατάσταση και τα λεφτά αλλά η αγάπη για το αντικείμενο και η ψυχολογική ολοκλήρωση από την ενασχόλησή σου με αυτό.
Όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα.
Αλλιώς θα καταλήξεις να κάνεις μια δουλειά που θα βγάζεις ίσως χρήματα αλλά θα μιζεριάζεις - με ότι αυτό συνεπάγεται.
Συνεχώς το βλέπουμε, παντού - κι εδώ μέσα...

Υπάρχουν αμέτρητα βιβλία εκλαϊκευμένης επιστήμης και τέχνης εκεί έξω, για φυσική, μαθηματικά, φιλοσοφία των επιστημών κλπ.
Ποιό παιδί έχει ενδιαφέρον να διαβάσει κάτι απ' αυτά;
Τα προγράμματα σπουδών των σχολών είναι δυο κλικ μακριά. Ποιό παιδί κοιτάζει τα μαθήματα και το περιεχόμενό τους; 
Άρα ;

Η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών δεν έχει κανένα τέτοιο ενδιαφέρον - το γιατί είναι άλλη συζήτηση. 
Γι αυτό επιμένω ότι δεν φταίει το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά η γενικότερη αμορφωσιά και το κεφάλι τους...

-

Επεξ/σία 23 Δεκεμβρίου 2024 από V.I.Smirnov

[Kercyn]

1 ώρα πριν, V.I.Smirnov είπε

Το πρωταρχικό κριτήριο επιλογής σπουδών δεν πρέπει να είναι η επαγγελματική αποκατάσταση και τα λεφτά αλλά η αγάπη για το αντικείμενο και η ψυχολογική ολοκλήρωση από την ενασχόλησή σου με αυτό.

Δεν πληρώνει η αγάπη για το αντικείμενο το νοίκι.

[V.I.Smirnov]

25 λεπτά πριν, Kercyn είπε

Δεν πληρώνει η αγάπη για το αντικείμενο το νοίκι.

Να το πεις αυτό σε όσους εδώ μέσα ζητούν ν' αλλάξουν επάγγελμα επειδή δεν τους αρέσει αυτό που κάνουν.
Π.χ., στο άλλο νήμα με την λογίστρια που θέλει να παρατήσει σίγουρη, στημένη δουλειά και να γίνει ψυχολόγος.....

-

Επεξ/σία 23 Δεκεμβρίου 2024 από V.I.Smirnov

[Havik]

Ακόμα και αν σου αρέσει αυτό που θα κάνεις υπάρχει περίπτωση να αλλάξεις γνώμη ή όταν το ασκήσεις σαν επάγγελμα να αναπτύξεις αρνητικά συναισθήματα για αυτό, οπότε....αρνητικά γιατί είναι επαναλαμβανόμενο και θα χάσεις το ενδιαφέρον σου, επειδή είναι άθλιο το περιβάλλον ή οι συνεργάτες κτλ.

 

Για μένα, μην διστάσεις να ξαναδώσεις ή να ξανακάνεις βιογραφικό.

Μην πας σε μια σχολή απλά για να πας.

Όχι στις @σχολές που άνοιξαν για την τοπική ανάπτυξη στην επαρχία με μηδενική/ελάχιστη (όποια λέξη σας αρέσει) πρόθεση να εκπαιδευόσουν, σαν generic νοουβέλες γραμμένες από AI.

Συχνά σχολές που μπλέκουν πολλά δεν σε μαθαίνουν τίποτα οπότε θα χρειαστείς και κάποια εξειδίκευση και γενικά σε πάρα πολλές θα πρέπει να εμβαθύνεις μόνη σου, να το "κυνηγήσεις".

Διαβάζω διοίκηση και βγάζω σπυριά, να δώσεις προσοχή στα επαγγελματικά δικαιώματα αλλά και τι μαθήματα έχει, δες πρόγραμμα σπουδών, π.χ. άκυρο παράδειγμα, αν δεν το έχεις με τα αρχαία γιατί να πας σε μια σχολή που έχει 10 τέτοια μαθήματα.

Σώματα ασφαλείας είναι λίγο no-life με τις μεταθέσεις, εκτός αν έχεις βύσμα, λιμενικό μπορεί να βρεθείς σε καράβι που δεν θέλει να πάει ΚΑΝΕΝΑΣ και να λείπεις εβδομάδες/μήνες από το σπίτι σου.

Το δημόσιο γενικά έχει πιο χαμηλές αποδοχές αλλά λιγότερο άγχος και σταθερό ωράριο, σταθερό ωράριο = ζωή, στον ιδιωτικό τομέα...γίνονται τέρατα, σπαστό ωράριο = σκλάβος, μαύρη εργασία, να σου ζητάνε δώρα πίσω και ένα σωρό, πολλές φορές δουλεύεις για να κονομάνε άλλοι και θα σου κλαίγονται κιόλας, οπότε είναι πολύ σημαντικό να δουλεύεις σε σωστή εταιρία και όχι γαλέρα (και υπάρχουν πολλές) αλλιώς 1000 φορές δημόσιο! Το καλύτερο ίσως είναι μια καλή εταιρεία ή δική σου δουλειά αργότερα.

Πολλοί σπουδάζουν κάτι και το επάγγελμα τους καταλήγει να είναι κάτι άσχετο, ότι δρόμο και να πάρεις φρόντισε να πάρεις πτυχίο και σε καμία περίπτωση μην εγκλωβιστείς στις σκέψεις σου ή απελπιστείς!

 

Λίγο "γενικές" οι συμβουλές το ξέρω... αλλά δεν είμαι ο κατάλληλος για να σε βοηθήσω.

Επεξ/σία 23 Δεκεμβρίου 2024 από Havik

[Kercyn]

1 ώρα πριν, V.I.Smirnov είπε

Να το πεις αυτό σε όσους εδώ μέσα ζητούν ν' αλλάξουν επάγγελμα επειδή δεν τους αρέσει αυτό που κάνουν.
Π.χ., στο άλλο νήμα με την λογίστρια που θέλει να παρατήσει σίγουρη, στημένη δουλειά και να γίνει ψυχολόγος.....

-

Όπως όλα τα πράγματα, έτσι και η επιλογή δουλειάς δεν είναι 0-100. Δε μπορείς να επιλέγεις μια δουλειά ή σχολή μόνο και μόνο επειδή σου αρέσει χωρίς να δίνεις καμία σημασία στην επαγγελματική αποκατάσταση, ούτε και να κάνεις μια δουλειά που σιχαίνεσαι επειδή σου δίνει κάποια λεφτά (άλλο που αρκετοί αναγκάζονται να το κάνουν αυτό επειδή δεν έχουν άλλη επιλογή). Ούτε μπορείς να εξασφαλίσεις κάπως ότι μια επιλογή που ήταν σωστή στα 18 σου θα συνεχίσει να είναι σωστή και στα 30-40-50 σου.

[ProponitisTouKanape]

18 ώρες πριν, V.I.Smirnov είπε

Η αναλογία μου είναι απολύτως σωστή.

Το ενδιαφέρον των παιδιών για όλα αυτά τα πράγματα (αθλητικά, βιντεοπαιχνίδια, μουσικά δρώμενα κλπ) δείχνει ότι έχουν μια κουλτούρα χαμηλής στάθμης.
Αντίθετα, δεν υπάρχει ενδιαφέρον για φυσική, μαθηματικά, μηχανική, ρομποτική, μουσική (στη σοβαρή της υπόσταση) κ.α.
Αυτά προϋποθέτουν μια κουλτούρα υψηλότερης στάθμης, και οπωσδήποτε πιο απαιτητικής διανοητικά.
Όποιο παιδί την έχει, επιλέγει χωρίς ενδοιασμούς τι θα σπουδάσει.
Έχω δει παιδιά που συνηδητοποιημένα θέλουν να γίνουν μαθηματικοί, φυσικοί, μηχανικοί, κλπ, - ακόμη και μουσικοί.
Όχι με πρωταρχικό κριτήριο να έχουν δουλειά και να βγάλουν λεφτά, αλλά επειδή έχουν βιωματικό ενδιαφέρον για το αντικείμενο.
Αυτά είναι που πετυχαίνουν.

Η μισή - ίσως και παραπάνω - επιτυχία είναι να έχεις βιωματικό ενδιαφέρον για έναν τομέα και να ακολουθήσεις την πορεία που θα το ικανοποιήσει.
ΔΕΝ είναι αυτό που θα σου δώσει δουλειά με σκοπό να βγάλεις χρήματα όπως νομίζουν οι περισσότεροι.
Και το ενδιαφέρον αυτό δεν το αναπτύσσει κανένας επαγγελματικός προσανατολισμός αλλά η μορφωτική κουλτούρα που έχεις αναπτύξει ως άτομο.
Γι αυτό γράφω ότι δεν φταίει το εκπαιδευτικό σύστημα, τουλάχιστον άμεσα.
Φταίει το ότι δεν υπάρχει κουλτούρα και κατεξοχήν ενδιαφέρον για τα αντικείμενα των επιστημών.
Τόσο απλό είναι.

Το πρωταρχικό κριτήριο επιλογής σπουδών δεν πρέπει να είναι η επαγγελματική αποκατάσταση και τα λεφτά αλλά η αγάπη για το αντικείμενο και η ψυχολογική ολοκλήρωση από την ενασχόλησή σου με αυτό.
Όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα.
Αλλιώς θα καταλήξεις να κάνεις μια δουλειά που θα βγάζεις ίσως χρήματα αλλά θα μιζεριάζεις - με ότι αυτό συνεπάγεται.
Συνεχώς το βλέπουμε, παντού - κι εδώ μέσα...

Υπάρχουν αμέτρητα βιβλία εκλαϊκευμένης επιστήμης και τέχνης εκεί έξω, για φυσική, μαθηματικά, φιλοσοφία των επιστημών κλπ.
Ποιό παιδί έχει ενδιαφέρον να διαβάσει κάτι απ' αυτά;
Τα προγράμματα σπουδών των σχολών είναι δυο κλικ μακριά. Ποιό παιδί κοιτάζει τα μαθήματα και το περιεχόμενό τους; 
Άρα ;

Η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών δεν έχει κανένα τέτοιο ενδιαφέρον - το γιατί είναι άλλη συζήτηση. 
Γι αυτό επιμένω ότι δεν φταίει το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά η γενικότερη αμορφωσιά και το κεφάλι τους...

-

Γενικότητες. Δε περίμενα κάτι διαφορετικό. Προφανώς ο βιοπορισμός είναι η Νο1 έννοια και των νέων παιδιών, εκτος αν εχεις οικογενειακά λεφτά και δουλεύεις απο χόμπι ή απο αγάπη για την επιστήμη. Διαφορετικά προφανώς και η επαγγελματική αποκατάσταση σε ενδιαφέρει. 

Την αγάπη και το ενδιαφέρον για την επιστήμη ειναι δουλειά του σχολείου να τα αναπτύξει. Αρα προφανώς αποτυγχάνει αφού δεν δίνει τα απαραίτητα ερεθίσματα στα παιδιά. Και ακομα και να δει προγράμματα σπουδών, δε θα του πουν τιποτα σχετικά με τη σχολή, ούτε με τις προοπτικές μετά. 

17 ώρες πριν, V.I.Smirnov είπε

Να το πεις αυτό σε όσους εδώ μέσα ζητούν ν' αλλάξουν επάγγελμα επειδή δεν τους αρέσει αυτό που κάνουν.
Π.χ., στο άλλο νήμα με την λογίστρια που θέλει να παρατήσει σίγουρη, στημένη δουλειά και να γίνει ψυχολόγος.....

-

Αν δε βιοπορίζεται μετά, θα της φταίει το άτιμο το σύστημα βεβαια...

[aligato1000]

Κοιτα και αυτο...https://www.orientum.gr/el/

[MariaFrance]

Στις 18/12/2024 στις 7:49 ΜΜ, Snoob είπε

Με βαθιά μου θλίψη διαπιστώνω πως το "εκπαιδευτικό" σύστημα εξακολουθεί να αποτυγχάνει παταγωδώς, οι γονείς δεν ξέρουν να βοηθήσουν και τα παιδιά καλούνται εφιαλτικά νωρίς να πάρουν πολύ σοβαρές αποφάσεις για το μέλλον τους.

Τα ίδια ακριβώς χάλια, δηλαδή, που κλήθηκα να αντιμετωπίσω κι εγώ πριν από κάμποσες δεκαετίες. 

Το "μου αρέσουν τα μαθηματικά, ας πάω πληροφορική" είναι λάθος αφετηρία. Και η συμβουλή του φροντιστηρίου, ως μη γενόμενη. Το "πήγαινε 4ο πεδίο" (δέσμες τις λέγαμε τω καιρώ εκείνω) δεν είναι συμβουλή, έχει 700 σχολές το κάθε πεδίο. Εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, σε αντικείμενο, απαιτήσεις και προοπτικές.

Κατά τα λοιπά, όπως είναι αναμενόμενο σε αυτή την ηλικία, η μαθήτρια δεν ξέρει τι θέλει. Και, χωρίς ουσιαστικό επαγγελματικό προσανατολισμό, με την κοινωνία να έχει ως πρώτο της μέλημα να χωθούν τα παιδιά σε μια σχολή, όποια να 'ναι, να 'χουν να λένε πως το βλαστάρι τους πέρασε στο πανεπιστήμιο, είναι περίπου αναπόφευκτο αυτό. Το αν και πώς και πότε θα βγάλει τη σχολή, θα το δούμε μετά τα πανηγύρια της "επιτυχίας".

Τι θα σε συμβούλευα εγώ: πρώτα από όλα, ηρέμησε, έχεις αρκετό χρόνο μπροστά σου ώστε να δεις σε πρώτη φάση όλα αυτά που έχεις στο μυαλό σου τι σημαίνουν πρακτικά, κατ' αρχάς ως αντικείμενο σπουδών και στη συνέχεια αλλά εξίσου σημαντικό, τι θα σημάνουν για τις προοπτικές και την καθημερινότητά σου όταν με το καλό αποφοιτήσεις.

Καταστάλαξε σε μερικές σχολές που σου κινούν το ενδιαφέρον. Σπουδές που ξεκινάνε με αγκομαχητό και εγγραφή σε μια σχολή από σπόντα ή γιατί κάποιος μας είπε πως είναι καλή, μεταφράζονται με μαθηματική ακρίβεια σε προβληματικές σπουδές με αβέβαιο ορίζοντα αποφοίτησης. Αν σιχτιρίζεις την ώρα και τη στιγμή που θα πας να παρακολουθήσεις ένα μάθημα που δεν σου αρέσει, για να γίνεις, αποφοιτώντας, πτυχιούχος πάνω σε κάτι που δεν σε συγκινεί, δεν χρειάζεται να είσαι μύστης της ψυχολογίας για να καταλάβεις με τι διάθεση θα σπουδάζεις.

Οπότε, διάλεξε μερικές σχολές που σου φαίνονται κατ' αρχάς ενδιαφέρουσες και δες τι προγράμματα σπουδών έχουν. Δες πού δίνουν βαρύτητα (γιατί το να σου αρέσει 1 στα 10 μαθήματα είναι πρόβλημα, μην αφήσεις να παρασυρθείς από ένα πράγμα που θα σε αγγίξει, δες συνολικά με τι θα πρέπει να αναμετρηθείς για να πάρεις το πτυχίο).

Έπειτα, κάθισε και δες από αυτές τις σχολές, με αυτά τα πτυχία, τι δουλειές μπορείς να κάνεις. Συγκεκριμένα και ρεαλιστικά. "Μηχανικός παραγωγής και διοίκησης", μάλιστα. Ωραίος τίτλος. Τι δουλειά θα κάνεις;

Έπειτα, δες τι σημαίνουν αυτές οι δουλειές για την καθημερινότητά σου. Άλλη η ζωή μιας προγραμματίστριας, άλλη μιας αστυνομικίνας και άλλη μιας νηπιαγωγού ή δασκάλας. Σε συγκινεί η προοπτική να εργάζεσαι καθημερινά με μικρά παιδιά, για παράδειγμα; Αν έχεις συγγενείς ή φίλους των γονιών σου που ασκούν κάποιο από αυτά τα επαγγέλματα, μίλησε μαζί τους. Άλλο οι θεωρίες και τα προγράμματα σπουδών και τα φυλλάδια προσέλκυσης υποψηφίων, και άλλο η καθημερινότητα.

Προ ετών, είχα κληθεί σε μια ημερίδα επαγγελματικού προσανατολισμού. Έμεινα εμβρόντητος με το πόσο τυφλά επέλεγαν τα παιδιά σχολές, χωρίς να έχουν ιδέα για το πού οδηγεί επαγγελματικά αυτή η σχολή (κλασικό παράδειγμα, που το είχα συναντήσει και στην ημερίδα, μιας και ήμουν στην ομάδα τρίτου πεδίου, το Ιστορικό-Αρχαιολογικό, μέγας προθάλαμος ανεργίας που όμως επειδή "έχουμε αρχαία στην Ελλάδα" εξακολουθεί να απορροφά απείρως περισσότερα άτομα από όσα μπορούν να βρουν ρεαλιστικά δουλειά έπειτα. Και, δυστυχώς, το ίδιο ισχύει με πάρα πολλές σχολές). Καλή η στολή, καλό το δημοσιοϋπαλληλίκι και το "εγγυόμαστε μισθούς και συντάξεις" που μας διαβεβαιώνουν οι εκάστοτε κυβερνώντες κάθε φορά που σφίγγουν τα γάλατα, όμως σκέψου τι σημαίνει για την καθημερινότητά σου το "σώμα ασφαλείας". Δες από τις σχολές αυτές πού διοχετεύονται οι απόφοιτοι, τι προοπτικές έχουν, τι επιλογές.

Το ίδιο και για κάθε σχολή. Είχα φίλο που πέρασε εκείνα τα χρόνια μέσα στους πέντε πρώτους στην Ικάρων. Άριστος μαθητής. Πριν ολοκληρωθεί το πρώτο έτος, τα παράτησε, δεν έκανε γι' αυτόν ο στρατός. Καλή η στολή, ωραία κι η περηφάνια των γονιών "το παιδί μου πετάει στους αιθέρες, είναι Ίκαρος", αλλά η ρουφιάνα η καθημερινότητα είναι άλλο βιολί.

Εγώ, αποφοίτησα από κατ' εξοχήν "διδασκαλική/καθηγητική" σχολή, την Αγγλική Φιλολογία (ψευδώς και παραπλανητικά παρουσιαζόταν σαν τέτοια, τουλάχιστον στην εποχή μου, είχε ελάχιστα παιδαγωγικά μαθημάτα εκείνα τα τα χρόνια, ούτε ένα εξ αυτών υποχρεωτικό -άντε να ήταν ένα, έχουν περάσει πολλά χρόνια και δεν θυμάμαι ακριβώς). Έμαθα πολλά περισσότερα πράγματα για το κίνημα του Ρομαντισμού, για το Ντανταϊσμό, για το Θέατρο του Παραλόγου, από ό,τι για το πώς να κάνω κουμάντο μια τάξη τριάντα εφήβων που θεωρούν το μάθημά μου την ώρα του παιδιού και πάρεργο. Μα, και εκατό τέτοια μαθήματα να με υποχρέωνε να πάρω η σχολή για να μου δώσει πτυχίο, εφόσον εμένα δεν μου άρεσε να διδάσκω, αν είχα γίνει καθηγητής θα ήμουν δυστυχής, πολύ απλά.

Με δυο λόγια: δες σχολές που σου φαίνονται κατ' αρχάς ενδιαφέρουσες. Δες τα προγράμματα σπουδών τους, τι ακριβώς μαθήματα έχουν. Δες τι αφορούν τα μαθήματα αυτά. Δες τι δουλειές μπορείς να κάνεις με το κάθε πτυχίο. Σκέψου τι θα σημάνει η κάθε δουλειά για την καθημερινότητά σου.

Δεν χρειάζεται πανικός και απογοήτευση, έχεις αρκετό χρόνο να συγκεντρώσεις άφθονες πληροφορίες και να πάρεις μια κατά το δυνατόν κατάλληλη για σένα απόφαση. Εφόσον δεν έχεις και το μπαμπούλα του στρατού μπροστά (που, δυστυχώς, είναι απόλυτα σίγουρο πως θα οδηγήσει αρκετούς συμμαθητές σου να εγγραφούν σε ό,τι να' ναι σχολές για να αποφύγουν τη θητεία στα 18 τους) έχεις και μεγαλύτερα περιθώρια στη συνέχεια. Δεν είναι το τέλος οι Πανελλαδικές, δεν είναι καν η αρχή.

Καλή συνέχεια.

Γεια σας,έπεσα τυχαία στην απαντηση σας και παρατήρησα οτι είστε γνώστης του θέματος και οπότε θα ήθελα την γνωμη σας αν εχετε χρόνο. 

Ειμαι μητέρα ενος κοριτσιου Α' Λυκειου. Ομως εχω γεννηθει και μεγαλώσει Γαλλια όπου φροντιστήρια και τετοιες ανοησιες δεν υπάρχουν και βεβαια το συστημα παιδειας δεν συγκρίνετε με το Ελληνικο. Εργάζομαι διερμηνέας/μεταφράστρια για το UN.

Τελος πάντων, η κορη μου τελειωσε το καλοκαιρι τα αγγλικα πηρε το Proficiency και ειχαμε συμφωνήσει με τον πατερα της, ο οποιος ειναι στρατιωτικος αεροπορίας, οτι στην Α' Λυκειου δεν θα παει φροντιστήριο διοτι ειναι αρκετα καλη μαθήτρια και επισης δεν υπάρχει λόγος.. Αλλα εν τελη ο πατέρας της με πιεση ηθελε να παει εστω 2-3 μαθήματα..οπότε την γράψαμε Φυσικη και Χημεια (σκέφτεται κατευθυνση Θετικη η Υγείας). Εγω βεβαια δεν συμφωνούσα αλλά οκ την κατάφερα κάπως. 

Μετα από 4 μήνες, πρόσφατα,  μας ζητησε να σταματησει γιατι τα μαθηματα του σχολείου της αρκουν και πιανει βαθμους γενικα τουλαχιστον 65% και πανω στα τεστ (το τελευταια Φυσικη πηρε 85%) κ θεωρει οτι δεν χρειαζεται προς το παρον φροντιστήριο. Ετσι, την σταματησαμε απο το φροντιστήριο πριν λιγες μέρες.

Να πω οτι επαθε σοκ ο πρωην σύζυγος και αρχισε τις βλακειες τυπου "σταματα και το σχολειο" κτλ..! Ενω το παιδι είναι πολυ καλη μαθητρια!!

Να αναφερω οτι η κορη μας νιωθει καλυτερα και λιγοτερο αγχος πια. Επισης μην ξεχναμε οτι απο Β' Δημοτικου πηγαινε αγγλικά μεχρι και την Γ' Γυμνασίου!!

Και εγω μετα απο συζητήσει μαζι της,προτίμησα να ακουσω πως νιωθει και τι θέλει παρα να την πιέζουμε (παλι) στην Α' Λυκειου. Και επειδη γνωριζω καλα το παιδι μας και ξερω τις δυνατότητες της,ετσι συμφωνησα και ακουσα την ψυχη της ❤️🙏

Η ερωτηση μου ειναι η εξης: ●πότε ειναι κατάλληλο και -ας το πω- υποχρεωτικό να παει φροντιστήριο, απο Β' Λυκειου η Γ? ● και αν παει απο Β'Λυκειου,πρεπει να παει σε ολα τα μαθηματα η καλυτερα οσα εχει στην κατεύθυνση? Η μια και εξω Γ'Λυκειου ολα? Αγχωνομαι..

Σκέφτεται και της αρεσει γενικα τα επαγγέλματα Υγείας, δλδ θέλει πρωτα ΣΣΑΣ, η δεύτερη επιλογή Αξιωματικών στρατου/αεροποριας η αστυνομίας (εγκληματολογικο σκέφτεται). 

Σας ευχαριστώ για το χρονο σας.

Μαρία, Θεσσαλονίκη 

[Snoob]

56 λεπτά πριν, MariaFrance είπε

Γεια σας,έπεσα τυχαία στην απαντηση σας [...]

Εδώ, πιάνουμε ένα άλλο εξόχως πονεμένο θέμα, αυτό της φροντιστηριακής υποστήριξης. Για να μην καλύψει το σχόλιο μου υπερβολικά μεγάλη έκταση, τα υπόλοιπα στο spoiler.

Spoiler

Θεωρητικά, δεν θα έπρεπε να χρειάζονται φροντιστήρια. Εκτός του ότι δεν είναι διόλου κολακευτικό για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, αναπόφευκτα λειτουργεί επιβαρρυντικά στην καθημερινότητα των οικογενειών, πρωτίστως των ίδιων των παιδιών και συνακόλουθα των γονιών.

Ως γονιός, θεωρώ εφιαλτικό να περνά όλη τη μέρα του ένα παιδί ασχολούμενο με το σχολείο και το φροντιστήριο. Να ξεκινάει στις 8:30 το πρωί και να γυρίζει σπίτι από τα φροντιστήρια στις 10 τη νύχτα. Κι ενδιάμεσα -ή, ακόμη χειρότερα, μετά- να πρέπει και να "μελετήσει". Με τι μυαλό και δυνάμεις να μελετήσεις νυχτιάτικα... 

Συχνά, λέμε στα παιδιά μας -και σωστά- πως "η δουλειά σου είναι το σχολείο". Κανείς μας, όμως, δεν θα μπορούσε να εργάζεται καθημερινά 12 και 14 ώρες, επί χρόνια. Από τα παιδιά μας αυτό ζητάμε, όμως. Κι υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να "κλατάρουν", ζώντας υπό διαρκές καθεστώς πίεσης.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, όμως (όχι στις διαστάσεις που έχει λάβει το φαινόμενο στη χώρα μας, όπου πηγαίνουν φροντιστήριο οι πάντες και αν δεν πας "θα μείνεις πίσω") χρειάζεται υποστήριξη το παιδί. Είτε γιατί στο σχολείο δεν γίνεται αρκετά καλή δουλειά, είτε γιατί δεν υπάρχουν ικανοί ενδοσχολικοί μηχανισμοί υποστήριξης ενός παιδιού που χρειάζεται βοήθεια.

Το δυστύχημα είναι ότι το σχολείο έχει πάψει να υφίσταται ως μηχανισμός απόκτησης γνώσεων και διαμόρφωσης κοινωνικής συνείδησης και -ιδίως το λύκειο αν και πλέον το χάλι επεκτείνεται και στο γυμνάσιο- λειτουργεί σαν τριετής προθάλαμος των Πανελλαδικών. Όλα για τις εξετάσεις και την είσοδο σε μια σχολή. Στην πορεία (με αυτό που λέγαμε δέσμες τότε, κατευθύνσεις τώρα, στην ουσία το ίδιο ακριβώς πράγμα είναι, απλά άλλαξε η λέξη) κατακερματίζεται και η γνώση. "Τι τα θες τα μαθηματικά, θα πας φιλόλογος". "Τι τη θες τη νεοελληνική γραμματεία, θα πας γιατρός". Και κάπως έτσι καταλήγουμε να έχουμε δασκάλους που δεν ξέρουν να κάνουν απλή μέθοδο των τριών και γιατρούς που δεν έχουν διαβάσει μισό βιβλίο στη ζωή τους.

Στο ερώτημά σας, θα έλεγα πως, σε πρώτη φάση, αφού η ίδια η κόρη σας δεν θέλει να κάνει φροντιστήριο και πιέζεται, αφήστε την. Και να επιμείνετε, ουσιαστικό κέρδος δεν θα έχει, η αντίδρασή της θα ακυρώνει ό,τι γνώσεις μπορεί να αποκτά μέσω των φροντιστηριακών μαθημάτων. 

Από την άλλη, για να είμαι ειλικρινής, προσωπικά δεν θα απέδιδα ιδιαίτερη σημασία στους βαθμούς των σχολείων. Έχω μιλήσει με νέα παιδιά που έχουν πολύ καλές έως άριστες βαθμολογίες στους ελέγχους τους, αλλά στερούνται ουσιαστικού γνωστικού υπόβαθρου. Σου λένε κάτι, σωστό, αλλά αν τους ζητήσεις να εξηγήσουν το γιατί συμβαίνει αυτό που σου περιγράφουν, σκαλώνουν. Το πόσες φορές έχω ακούσει το εφιαλτικό "αυτό λέει το βιβλίο", δεν περιγράφεται... Παρατηρείται επίσης το φαινόμενο οι καθηγητές να βάζουν και βαθμούς ώστε να μην τους ενοχλούν οι γονείς με παράπονα. Η δε παπαγαλία, στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, δυστυχώς αποδίδει. Οπότε, μια διακριτική παρακολούθηση του παιδιού νομίζω πως θα βοηθήσει. Όταν λέω παρακολούθηση, εννοώ πόσο οργανωμένα και μεθοδικά διαβάζει, πόσο τακτικά ασχολείται με το σχολείο της στην καθημερινότητά της. Εφόσον το παιδί είναι οργανωμένο στη μελέτη του, ασχολείται ουσιαστικά και -βασικό για μένα- εκφράζει απορίες στην τάξη, αυτά είναι θετικές ενδείξεις.

Εσείς τη ζείτε καθημερινά, εσείς θα κρίνετε αν και πότε θα χρειαστεί να της κάνετε μια συζήτηση ξανά για φροντιστήριο. Ένα σωστό φροντιστήριο -ή φροντιστηριακό μάθημα- μπορεί να λύσει απορίες που το παιδί ενδεχομένως στο σχολείο να διστάζει για τον άλφα ή βήτα λόγο να διατυπώσει κι επίσης να λειτουργήσει υποστηρικτικά στον ψυχολογικό τομέα, προς το τέλος του "σπριντ" ενόψει εξετάσεων. Αυτά, όμως εξαρτώνται από την κάθε περίπτωση, δεν νομίζω πως υπάρχει συνταγή για να προτείνω κάτι δογματικά.

Κλείνοντας, θα μου επιτρέψετε να προτείνω, με όλο το θάρρος, να κάνετε μια ήρεμη συζήτηση με τον πατέρα της κοπέλας. Να σας πει κι αυτός την άποψή του, κι εσείς τη δική σας. Λάβετε υπόψη πως, εφόσον είναι Έλληνας, τα έχει ζήσει όλα αυτά στο πετσί του (τις ανεπάρκειες των σχολείων, την αδιαφορία κάποιες φορές από τους καθηγητές, τους όμορφους βαθμούς χωρίς αντίστοιχο υπόβαθρο) κι ενδεχομένως οι αντιδράσεις του να έχουν να κάνουν με αυτά τα βιώματα. Αδιάφορος δεν δείχνει (αν ήταν αδιάφορος δεν θα αντιδρούσε έτσι έντονα) και πιστεύω πως θέλει το καλύτερο για την κόρη του, όπως κι εσείς. Άρα, συζητήστε για να συννεννοηθείτε πώς μπορείτε να βοηθήσετε καλύτερα το παιδί σας.

Ένα τελευταίο, από προσωπική εμπειρία: το πόσο θεαματικά ωριμάζει το παιδί από την Α' ως τη Γ' Λυκείου, δεν περιγράφεται εύκολα, μέχρι να το ζήσεις. Έχω την αίσθηση, από αυτά που περιγράψατε, πως, όταν νοιώσει και η ίδια ότι χρειάζεται ενίσχυση, θα το ζητήσει.

Καλή συνέχεια.