Συμπαράσταση σε πένθιμα γεγονότα

[mindreader]

Εχω κανα δυο καλές φιλικες επαφες, που οι γονεις τους δεν πανε καλα από άποψη υγείας. Και γνωριζουμε, ότι μάλλον δεν θα αργήσει η ώρα της αποχώρησής τους από το μάταιο τούτο κόσμο...
Εγω τα έχω περάσει μεν βεβαια με τον ένα γονέα, αλλά έτυχε και να ήταν τοτε χρόνια κορονοιου, οποτε υπο μια εννοια, ειχαμε ολοι ξεχασει,
πως πρεπει να ειμαστε γενικως πιο κοντα ως ανθρωποι και να στηριζει ο ενας τον αλλον.

Ξερω οτι ειναι και αυτο το θέμα, από τα δυσκολα, αλλά είναι μες τη ζωή.
Και ειπα να το ανοιξω, να πουμε τις αποψεις μας, παροτι σιγουρα εξαρταται καθε φορα και απο το προσωπο που εχεις απεναντι σου (καθενας εχει την κοσμοθεωρια του, θρησκευτικες πεποιθησεις κλπ),
εσεις πως θα στηριζατε πολύ καλους φιλους, σε τέτοιες οντως δυσκολες περιστασεις;

Ειδικα για τους φιλους μου, αυτους που εχω στο μυαλο τωρα που ανοιγω το θεμα,
τυχαινει δε, να ειναι και μοναχοπαιδια, και διχως να εχουν δημιουργησει δικη τους οικογενεια.
Θελω να πω, συγγενεις εχουν φυσικα οπως και φιλους (οπως παραδειγμα εγω),
αλλα δεν εχουν άλλα αδερφια ή δικα τους μεγαλα παιδια, εντελως δικους τους ανθρωπους θελω να πω,
για να τους παρασταθουν περισσότερο.
Ειμαι σιγουρος, οτι θα το περασουν πιο βαρια...

Εγω εχω καποια πραγματα κατα νου,
οπως να τους πω αν μπορω να τους βοηθησω καπου στα διαδικαστικα (αν και αρκετα πραγματα γινονται πλεον και ηλεκτρονικα),
ή όταν θελησουν να παμε για ενα καφε να συζητησουμε ήρεμα,
ή να τους πω σε συζητηση αν θελουν τις θέσεις της εκκλησίας μας για το θέμα,
αλλά ειμαι βεβαιος, ότι πολλα ακόμη μπορει να ειπωθουν,
και γενικως θα ηθελα να ειμαι σε θεση να στηρίξω, στο μετρο του δυνατου παντα,
γιατι αν καποιος τον παρει πολυ απο κατω, ισως να θελει πια και αλλου ειδους στηριξη από ειδικους επιστημονες.

---
Να θεσω επισης και μια καπως αφελη ερωτηση για αρχη,
αν ως επισκεπτης στο σπιτι τους, μετα το μοιραιο,
συνηθιζεται καποιος να πηγαινει κατι, δεν ξερω, λεω, οτιδηποτε, τυπικα-εθιμικα.
---

Ελπιζω, η συζητηση αυτη να φανει χρησιμη σε οσους βρισκομαστε σε τετοιες δυσκολες περιστασεις.

 

[billdanos]

Στο 99% των περιπτώσεων, η προσέγγιση που προσπαθούμε να κάνουμε είναι λάθος και αυτό δυστυχώς το καταλαβαίνουμε όλοι όταν θα έρθει η ώρα να μπούμε και εμείς  στη θέση αυτών που θέλουμε να βοηθήσουμε και να συμπαρασταθούμε... 

Στις περισσότερες περιπτώσεις αρκεί απλά να βρισκόμαστε δίπλα τους χωρίς να έχουμε κάνει από πριν "σενάρια αντιμετώπισης", μιας και ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Σε πολύ πιο βαριές περιπτώσεις, η συμβολή των ειδικών είναι απαραίτητη! 

Ο γενικός κανόνας πάντως λέει πως δεν βρισκόμαστε δίπλα τους για να "τους κάνουμε να ξεχάσουν", αλλά απλά για να διαχειριστούν όσο το δυνατόν καλύτερα την απώλεια. 

[dbrillis]

Ελπιζω να μην ακουστω ειρωνικος.
Ενας απο τους δυο (εσυ ή ο φιλος σου) θα χρειαστει να κανει μερικες συνεδριες με ψυχολογο. Παρα πολλα "ανουσια" θεματα.

Στα του θεματος τωρα, ο καθενας περναει το καθε πραγμα διαφορετικα, καποια πραγματικη, ουσιωδης, ψυχικη υποστηριξη ειναι αυτο που χρειαζονται ολοι ακομα και οταν λενε οτι δεν την χρειαζονται. Αν εσυ θες να πας κεφτεδακια στην επισκεψη, πηγαινε, αλλα αν εισαι "κρυος" δεν βοηθανε τα κεφτεδακια.

Επεξ/σία 25 Οκτωβρίου 2024 από dbrillis

[milos_]

Γαρύφαλλα πάνε ή πτι φουρ

[mindreader]

27 minutes ago, billdanos said:

Στο 99% των περιπτώσεων, η προσέγγιση που προσπαθούμε να κάνουμε είναι λάθος και αυτό δυστυχώς το καταλαβαίνουμε όλοι όταν θα έρθει η ώρα να μπούμε και εμείς  στη θέση αυτών που θέλουμε να βοηθήσουμε και να συμπαρασταθούμε... 

Στις περισσότερες περιπτώσεις αρκεί απλά να βρισκόμαστε δίπλα τους χωρίς να έχουμε κάνει από πριν "σενάρια αντιμετώπισης", μιας και ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Σε πολύ πιο βαριές περιπτώσεις, η συμβολή των ειδικών είναι απαραίτητη! 

Ο γενικός κανόνας πάντως λέει πως δεν βρισκόμαστε δίπλα τους για να "τους κάνουμε να ξεχάσουν", αλλά απλά για να διαχειριστούν όσο το δυνατόν καλύτερα την απώλεια. 

Ευστοχες παρατηρησεις.

Πιστευω, οτι ο ανθρωπινος πονος, ειναι πολυ σκληροτερος, οταν τον αντιμετωπιζεις μονος. Και βεβαια, θα πει κανεις 'μονος' δεν ειναι εντελως καποιος, αλλα μη νομισεις, και το 'μπουγιο' κοσμου πολλες φορες δεν λεει και πολλα στον αλλον που εχει να αντιμετωπισει την απωλεια.

Γι'αυτο λεω, οτι απο ανθρωπους που εχεις χτισει χρονιες φιλικες σχεσεις, ας πουμε, σε εισαγωγικα, αναμενεις ισως μεσα σου μια πιο ουσιαστικη στηριξη, οχι τυποις/επιφανειακη, νομιζω ειναι ανθρωπινο. Και εκει, πρεπει, να μπορεις να σταθεις ουσιαστικα, αν μπορεις, καπως να ανακουφισεις λιγο τον αλλο.

[tzotzo]

56 minutes ago, mindreader said:

να τους πω σε συζητηση αν θελουν τις θέσεις της εκκλησίας μας για το θέμα

Ποιες είναι αυτές;

30 minutes ago, dbrillis said:

Ελπιζω να μην ακουστω ειρωνικος.
Ενας απο τους δυο (εσυ ή ο φιλος σου) θα χρειαστει να κανει μερικες συνεδριες με ψυχολογο. Παρα πολλα "ανουσια" θεματα

Έχω γνωστό καρμπον με τον νηματοθετη.

Ισχυρίζεται πως ψυχολόγος του είναι ο πνευματικός του.

[mindreader]

1 minute ago, tzotzo said:

Ποιες είναι αυτές;

Πολυ επιγραμματικα, οτι ο ανθρωπος δεν 'εξαφανιζεται', γιατι εχει ψυχη, αρα δεν 'χανεται',

το οτι δεν ειναι κοντα σου σιγουρα σου δημιουργει ελλειψη, ομως συμφωνα με την διδασκαλια της εκκλησιας,

γνωριζεις οτι ο δικος σου ανθρωπος, οπως λεει 'μετεστη εις την ζωη'. Γιατι η εκκλησια μιλα για την 'ψυχη' και την 'αθανασια'' της, αρα δεν εισαι ενα φθαρτο θηλαστικο, που ολα τελειωνουν με το θανατο.

Αυτα, πολυ συνοπτικα.

Και η πιστη αυτη, αυτη η πεποιθηση, ειναι πολυ ανακουφιστικη για τους περισσοτερους.

[haris_216]

Θεωρώ κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι ακόμα και γραπτή λίστα να κάνεις με τα πιθανά σενάρια (πως θα το χειριστεί ο καθένας, αν θα "κλειστεί" στον εαυτό του ή όχι, θα στεναχωρηθεί θα αρχίσει το πιώμα ή θα πέσει στα σκληρά, κλπ) εκείνο που θα συμβεί είναι το σενάριο που θα έχεις παραλείψει και δεν θα έχεις "προβάρει".

Θέλω να πω ότι η ζωή και ειδικά οι σχέσεις δεν προχωράνε με προετοιμασία και με λίστα. Αυτή αφορά μόνο το ταξίδι των διακοπών ή το επενδυτικό σου πλάνο.

Και δύο (σίγουρα) tips:

• Σε μία απώλεια μπορεί να νομίζεις ότι το δύσκολο είναι η 1η (2η ή 3η) μέρα αλλά τότε το σοκ και οι κοινωνικές υποχρεώσεις δεν σε αφήνουν να πάρεις γραμμή τι έγινε. Τα δύσκολα είναι μετά
• Είτε πρόκειται για ξαφνική απώλεια (ατύχημα, καρδιακό, κλπ) είτε για "προγραμματισμένη" (μεγάλη ηλικία ή σοβαρή και με συγκεκριμένη εξέλιξη ασθένεια) ΚΑΝΕΙΣ δεν είναι προετοιμασμένος για να το δεχτεί ευκολότερα. Μπορεί στην πρώτη περίπτωση να "επιχειρηματολογεί" κάποιος ότι "ευτυχώς δεν ταλαιπωρήθηκε" ή στην δεύτερη "τουλάχιστον ξεκουράστηκε" αλλά αυτά είναι λόγια της λογικής που δεν έχουν θέση ή δεν είναι κατανοητά στους "πρωταγωνιστές". Τουλάχιστον στην αρχική φάση.

[The_Judas]

Ο καθε ανθρωπος βιωνει διαφορετικα την απωλεια.

προσωπικα με βοηθουσε το να συνεχιζω την ρουτινα μου (δουλεια ή εξοδο να ξεσκασω) παρα να κλεινομαι.

Εσυ απο την πλευρα σου να εισαι  κοντα στους φιλους σου. αυτοι θα σου πουν αν χρειαζονται κατι μην τους πιεζεις.

 

Επεξ/σία 25 Οκτωβρίου 2024 από The_Judas

[kogba]

Αφού έχεις καλές φιλικές επαφές, όπως λες, συνέχισε να είσαι κοντά τους λοιπόν. Όχι μόνο όταν μείνουν μόνοι τους, αλλά κοντά τους γενικώς, όπως και πριν. Να ξέρουν ότι, υπάρχει κάποιος που νοιάζεται και θα τους ακούσει, βοηθήσει. 

Είναι τυχεροί που σε έχουν. 

 

Από την άλλη βέβαια, κακά τα ψέματα, τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την μητέρα και τον πατέρα, όταν τους χρειαστείς. 

[panosno1com]

10 ώρες πριν, mindreader είπε

Πολυ επιγραμματικα, οτι ο ανθρωπος δεν 'εξαφανιζεται', γιατι εχει ψυχη, αρα δεν 'χανεται',

το οτι δεν ειναι κοντα σου σιγουρα σου δημιουργει ελλειψη, ομως συμφωνα με την διδασκαλια της εκκλησιας,

γνωριζεις οτι ο δικος σου ανθρωπος, οπως λεει 'μετεστη εις την ζωη'. Γιατι η εκκλησια μιλα για την 'ψυχη' και την 'αθανασια'' της, αρα δεν εισαι ενα φθαρτο θηλαστικο, που ολα τελειωνουν με το θανατο.

Αυτα, πολυ συνοπτικα.

Και η πιστη αυτη, αυτη η πεποιθηση, ειναι πολυ ανακουφιστικη για τους περισσοτερους.

Αυτό ισχυει και για τα ζωα ? Τα κανονικα εννοω οχι τα ανθρωπινα

[vlavhs]

Χωρίς παρεξήγηση και δίχως ίχνος ειρωνείας νομίζω ότι προσεγγίζεις λίγο "αποστειρωμένα" το θέμα της προσέγγισης των φίλων σου σε μια πιθανή απώλεια κάποιου δικού τους. Από προσωπική πείρα θα πω ότι δεν περιμένεις τίποτα συγκεκριμένο από κανένα στο κομμάτι της συμπεριφοράς. Αρκεί η παρουσία των δικών σου πραγματικά ανθρώπων για όσο το επιθυμείς και φυσικά ο σεβασμός. Από εκεί και πέρα αυτά τα θέματα είναι πολύ προσωπικά, ο καθένας πενθεί εντελώς διαφορετικά ίσως και ετεροχρονισμενα κάποιες φορές. Η θρησκευτική οπτική του θέματος όντως θα βοηθούσε κάποιον, ο οποίος όμως ήδη είχε μια τέτοια οπτική επί του θέματος. 

Οσον αφορά το αν πηγαίνεις κάτι στο σπίτι του άλλου σε τέτοια περίσταση από εμένα είναι όχι. Απλά θα προσπαθούσα να βοηθήσω τον δικό μου άνθρωπο σε κάποια υποχρέωση του μικρή ή μεγάλη αν υπήρχε που πιθανόν να μην ήθελε να τελέσει ο ίδιος ή να πάω μαζί του κλπ. 

[Haldol]

Εφόσον είστε καλοί φίλοι, και ο θάνατος είναι επώδυνος (δε λέμε δηλαδή να πέθανε η γιαγιά των 123 ετών), συνήθως δε λες απολύτως τίποτα. Η ατμόσφαιρα είναι τρομερά βαριά, και δε χρειάζεται να κάνεις ή να πεις κάτι. Οι άνθρωποι θέλουν απλά παρέα σε τέτοιες περιπτώσεις. Να είναι κάποιος κοντινός τους άνθρωπος δίπλα τους. Τα «συλληπητήρια» και τα «σας είχε δίπλα του» από γνωστούς κ' αγνώστους είναι μία ταλαιπωρία που οι περισσότεροι μάλλον δε θα 'θελαν να υποβληθούν. 

Έζησα δυστυχώς όλα αυτά πρόπερσι, που έχασε την αδερφή του (23 ετών) ένας από τους πιο καλούς φίλους μου. Το πως ήταν η κατάσταση δε περιγράφεται. Αλλά η μητέρα του μία αγκαλιά ήθελε, ούτε λόγια, ούτε τίποτα. Κι ο πατέρας δε μιλιόταν καν. Ούτε 5 λέξεις δε του πήραμε, ενώ τον ξέρουμε πολλά χρόνια.

Κάθε άνθρωπος όμως βιώνει κάτι τέτοιο διαφορετικά. Ιδίως τα περί θρησκείας που λες, ακόμα και άνθρωποι που πιστεύουν, και είναι κοντά στην εκκλησία, εκείνες τις στιγμές δε θέλουν ν' ακούνε τέτοια πράγματα. 

Οπότε η συμβουλή μου είναι ότι αν έρθει η ώρα, μη πολυσκέφτεσαι το τι και πως, άσε να «τσουλήσει» η υπόθεση, και απλά να είσαι εκεί, δίπλα τους. Τίποτα περισσότερο.

Επεξ/σία 26 Οκτωβρίου 2024 από Haldol