Μένω ακόμη με τους γονείς...2024.

[dkstopo]

πας σε αδειο σπιτι και επιλεγεις μινιμαλ σε ολα. Αν θες ολη την προικα του πατρικου σου για να μεινεις καπου κατσε στ' αυγα σου και απολάμβανε το φαγητο της μαμας σου. 

[SeNNinhA]

18 λεπτά πριν, Koopas είπε

Πάντα σε προσωπικό επίπεδο, πήρα την απόφαση και έφυγα. Ακόμα και αν στριμώχτηκα τον πρώτο καιρό οικονομικά, στο μέλλον μόνο υπέρ μου βγήκε.

Αυτό συμβαινει σε οσους ειναι αποφασιστικοί και μαχητικοί στην ζωή τους.

Well done!

[csontheline]

19 minutes ago, SeNNinhA said:

Οπως και να εχει, ο TS εχει ενα μεγάλο πλεονέκτημα. Εχει σπίτι να μείνει, ελάχιστα έξοδα να τρέχουν και κανέναν άλλο να βασίζεται σε αυτόν για την δική του επιβίωση.

Οπότε το πραγματικό θέμα δεν ειναι το που μένει αλλα το τι θέλει να κάνει με την ζωή του.

Αφού στην πράξη δεν εχει άμεσο έντονο βιοποριστικό πρόβλημα ούτε και δική του οικογένεια να πρέπει να υποστηρίξει, πρέπει να βρει και να ακολούσει δρόμους που θα βελτιώσουν την ζωή του και θα αυξήσουν τις προοπτικές του για το μέλλον.

Το να μείνεις με τους γονείς σου για καποια ακόμη χρόνια είναι ένα ελάχιστο κόστος που θα πρέπει να "πληρώσεις" εαν εχεις καποιο μακροπρόθεσμο προγραμμα για την ζωή σου.

Το να μείνεις με τους γονείς σου επείδη προσωρινά βολεύει χωρίς καποιο πλάνο να βελτιώσεις την κατάστασή σου είναι απλά άσκοπο. Αναβάλεις απλά το αναπόφευκτο.

Ωφείλει αντί να γκρινιάζει για το που μενει (το οποιο είναι πολύ επουσιώδες αυτή την στιγμή), να επενδύσει τα χρήματα που εξοικονομεί στην προσωπική του εξέλιξη σαν επαγγελματίας. Ακόμη ακόμη να πάρει τα λελογισμένα ρίσκα του.

Μπορώ να μείνω και σε καλύβα εαν χρειαστει εφόσον αυτό μπορεί να με οδηγήσει μακροπρόθεσμα σε κατι καλύτερο. Εαν ομως δεν υπαρχει πλανο τότε αυτο ειναι το προβλημα και οχι το σπιτι.

Εσύ μιλάς με την λογική της επένδυσης. Το πρόβλημα του TS είναι ότι δεν έχει φτάσει καν στο στάδιο της αποταμίευσης. 

@TS μετανάστευσε. Ευθύνες δεν έχεις, βάση για να γυρίσεις πίσω υπάρχει, αρχίδια λεφτά παίρνεις = μπες στο hermes eu και ψάξε. Όσο ψάχνεις, αποταμίευε το 50% του μισθού σου και σε μερικούς μήνες όρτσα τα πανιά. 

[SeNNinhA]

15 λεπτά πριν, csontheline είπε

Εσύ μιλάς με την λογική της επένδυσης. Το πρόβλημα του TS είναι ότι δεν έχει φτάσει καν στο στάδιο της αποταμίευσης. 

@TS μετανάστευσε. Ευθύνες δεν έχεις, βάση για να γυρίσεις πίσω υπάρχει, αρχίδια λεφτά παίρνεις = μπες στο hermes eu και ψάξε. Όσο ψάχνεις, αποταμίευε το 50% του μισθού σου και σε μερικούς μήνες όρτσα τα πανιά. 

Μιλαω για ένα πλάνο βελτίωσης. Η επένδυση που πρέπει να γίνει είναι στον εαυτό του.

Και ο TS έχει όλες τις προϋποθέσεις να ψάξει, να δοκιμάσει και να αλλάξει πράγματα.

Όσο και να ζορίζεται ψυχολογικά μένοντας με τους γονείς του δεν συγκρίνεται με τίποτε με το να ξυπνάς και να μην ξέρεις εάν θα φέρεις γάλα για τα παιδια ή θα πληρώσεις το ρεύμα γιατί και για τα δύο δεν φτάνουν.

Δεν είναι ψυχολογική πίεση αυτό που ζει. Πρέπει να μάθει να ζει με την πίεση αλλα κυρίως να εκμεταλευτει τις δυνατότητες που έχει αυτή την στιγμή λόγω της κατάστασης. Ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω. Εφυγε, τον εχασες.,

Επεξ/σία 9 Ιουλίου 2024 από SeNNinhA

[Koopas]

10 λεπτά πριν, SeNNinhA είπε

Αυτό συμβαινει σε οσους ειναι αποφασιστικοί και μαχητικοί στην ζωή τους.

Well done!

Θα δώσω λίγες λεπτομέρειες, απευθυνόμενος στον TS, αλλά στην ουσία και σε όσους -επιμένω- να μην ακούνε τι γραφεί και τι νιώθει.

Ήμουν ανασταλτικός, δεν την πάλευα στο σπίτι γιατί υπήρχε φασαρία, φωνές, κακή ενέργεια, οπότε ήμουν πάντα έξω, πάντα σε ταξίδια, πάντα ανασταλτικός. Το πρώτο βήμα το έκανα στα 36, απλώς να μετακινηθώ στο δίπλα διαμέρισμα που άνηκε σε συγγενικό θανόντα συγγενή. Το δεύτερο βήμα το έκανα όταν προσπάθησα να δω τη ζωή μου 5 χρόνια μπροστά και δεν με χαροποιούσε καθόλου η ιδέα "να με πλένει και να με ταΐζει η μαμά", ούτε να είμαι αυτός που θα γηροκομήσει τους γονείς (νά 2 προσωπικοί λόγοι, αγαπητέ TS).

Τι έγινε στη συνέχεια. Το πήρα απόφαση πως "δεν πάει άλλο, ρώτησα ανθρώπους, έφυγα στα 38 μου και τίποτα στη ζωή μου δεν έμεινε στάσιμο. Ξεκόλλησε το μυαλό μου από το να είμαι σε μία σχέση απλώς για να είμαι, οπότε γνώρισα τη μετέπειτα σύζυγο μου, άλλαξα εργασία (ήμουν στάσιμος κι εκεί πάααααααααααρα πολλά χρόνια) παίρνοντας το ρίσκο μέσα στην πανδημία, παντρεύτηκα (όπως προανέφερα), κάναμε μία -υπέροχη κατ' εμάς- κόρη και συνεχίζω με "σπασμένα τα φρένα" όπως λέει ο καλύτερος μου φίλος.

Θες αγαπητέ TS να πεις ότι είχα την τύχη με το μέρος μου; Μπορεί; Το έπραξα, ρίσκαρα, και κάθε βήμα ήταν μόνο μπροστά. Και όλα επειδή δεν άντεχα τη μιζέρια του πατρικού, αλλά δεν ήθελα να ξεβολευτώ από την άλλη, άσχετα εάν ένιωθα καταπιεσμένος ή αδύναμος να το κάνω.

Επαναλαμβάνω για επίλογο. Δεν έχει κανείς σας αναρωτηθεί ποια η σχέση του με τους γονείς του. Πως μπορεί να νιώθει που ξυπνάει και τους βλέπει κάθε πρωί εκεί, σα να είναι ακόμα στο δημοτικό. Πως μπορεί να νιώθει όταν γνωρίζει έναν νέο άνθρωπο για σύντροφο και να πρέπει να πει ότι "μένει με τους γονείς".

[SeNNinhA]

2 hours ago, csontheline said:

@TS μετανάστευσε. Ευθύνες δεν έχεις, βάση για να γυρίσεις πίσω υπάρχει, αρχίδια λεφτά παίρνεις = μπες στο hermes eu και ψάξε. Όσο ψάχνεις, αποταμίευε το 50% του μισθού σου και σε μερικούς μήνες όρτσα τα πανιά. 

Ένα άλλο πλεονέκτημα του TS.

Όταν ζοριζομουνα μέσα στην κρίση ήθελα να ψάξω δουλειά έξω. Αλλά στην πράξη βρισκεις μόνο εάν είσαι εκεί και ψάχνεις. Πολύ δύσκολα από μακριά. Αλλά εγώ για να το κάνω ήθελα για 3 μήνες κοντά στα 10.000 να τα ρίξω αέρα σε μια αμφίβολη ζάρια. Τα μισά για την επιβίωση της οικογένειας και τα άλλα μισά για τα δικά μου έξοδα εκεί. Λεφτά δεν περίσσευαν για αποταμίευση οπότε δεν υπήρξε και στην πράξη επιλογή.

Ο TS έχει την πολυτέλεια να μπορεί να μαζέψει τα έξοδα του και να μην έχει επιπλέον έξοδα καθώς και να μην τον νοιάζει εάν θα αποτύχει και θα γυρίσει πίσω στην χειρότερη περίπτωση.

Πόσοι ειναι τόσο τυχεροί?

2 hours ago, Koopas said:

Θα δώσω λίγες λεπτομέρειες, απευθυνόμενος στον TS, αλλά στην ουσία και σε όσους -επιμένω- να μην ακούνε τι γραφεί και τι νιώθει.

Ήμουν ανασταλτικός, δεν την πάλευα στο σπίτι γιατί υπήρχε φασαρία, φωνές, κακή ενέργεια, οπότε ήμουν πάντα έξω, πάντα σε ταξίδια, πάντα ανασταλτικός. Το πρώτο βήμα το έκανα στα 36, απλώς να μετακινηθώ στο δίπλα διαμέρισμα που άνηκε σε συγγενικό θανόντα συγγενή. Το δεύτερο βήμα το έκανα όταν προσπάθησα να δω τη ζωή μου 5 χρόνια μπροστά και δεν με χαροποιούσε καθόλου η ιδέα "να με πλένει και να με ταΐζει η μαμά", ούτε να είμαι αυτός που θα γηροκομήσει τους γονείς (νά 2 προσωπικοί λόγοι, αγαπητέ TS).

Τι έγινε στη συνέχεια. Το πήρα απόφαση πως "δεν πάει άλλο, ρώτησα ανθρώπους, έφυγα στα 38 μου και τίποτα στη ζωή μου δεν έμεινε στάσιμο. Ξεκόλλησε το μυαλό μου από το να είμαι σε μία σχέση απλώς για να είμαι, οπότε γνώρισα τη μετέπειτα σύζυγο μου, άλλαξα εργασία (ήμουν στάσιμος κι εκεί πάααααααααααρα πολλά χρόνια) παίρνοντας το ρίσκο μέσα στην πανδημία, παντρεύτηκα (όπως προανέφερα), κάναμε μία -υπέροχη κατ' εμάς- κόρη και συνεχίζω με "σπασμένα τα φρένα" όπως λέει ο καλύτερος μου φίλος.

Θες αγαπητέ TS να πεις ότι είχα την τύχη με το μέρος μου; Μπορεί; Το έπραξα, ρίσκαρα, και κάθε βήμα ήταν μόνο μπροστά. Και όλα επειδή δεν άντεχα τη μιζέρια του πατρικού, αλλά δεν ήθελα να ξεβολευτώ από την άλλη, άσχετα εάν ένιωθα καταπιεσμένος ή αδύναμος να το κάνω.

Επαναλαμβάνω για επίλογο. Δεν έχει κανείς σας αναρωτηθεί ποια η σχέση του με τους γονείς του. Πως μπορεί να νιώθει που ξυπνάει και τους βλέπει κάθε πρωί εκεί, σα να είναι ακόμα στο δημοτικό. Πως μπορεί να νιώθει όταν γνωρίζει έναν νέο άνθρωπο για σύντροφο και να πρέπει να πει ότι "μένει με τους γονείς".

Το ίδιο λέμε.

Η ζωή σου δεν έγινε καλύτερη επειδή άλλαξες σπίτι. Η ζωή σου έγινε καλύτερη γιατί πήρες απόφαση να την αλλάξεις εσύ ριζικά.

Η αλλαγή σπιτιού ήταν απλά ένα μέρος του πλάνου σου. Οχι η αρχή κσι το τέλος του.

Παρεμπιπτοντως βοήθησε ότι μετακομισες δίπλα σε σπίτι συγγενή και επιπλωμενο.

 

[Koopas]

2 hours ago, SeNNinhA said:

Ένα άλλο πλεονέκτημα του TS.

Όταν ζοριζομουνα μέσα στην κρίση ήθελα να ψάξω δουλειά έξω. Αλλά στην πράξη βρισκεις μόνο εάν είσαι εκεί και ψάχνεις. Πολύ δύσκολα από μακριά. Αλλά εγώ για να το κάνω ήθελα για 3 μήνες κοντά στα 10.000 να τα ρίξω αέρα σε μια αμφίβολη ζάρια. Τα μισά για την επιβίωση της οικογένειας και τα άλλα μισά για τα δικά μου έξοδα εκεί. Λεφτά δεν περίσσευαν για αποταμίευση οπότε δεν υπήρξε και στην πράξη επιλογή.

Ο TS έχει την πολυτέλεια να μπορεί να μαζέψει τα έξοδα του και να μην έχει επιπλέον έξοδα καθώς και να μην τον νοιάζει εάν θα αποτύχει και θα γυρίσει πίσω στην χειρότερη περίπτωση.

Πόσοι ειναι τόσο τυχεροί?

Το ίδιο λέμε.

Η ζωή σου δεν έγινε καλύτερη επειδή άλλαξες σπίτι. Η ζωή σου έγινε καλύτερη γιατί πήρες απόφαση να την αλλάξεις εσύ ριζικά.

Η αλλαγή σπιτιού ήταν απλά ένα μέρος του πλάνου σου. Οχι η αρχή κσι το τέλος του.

Παρεμπιπτοντως βοήθησε ότι μετακομισες δίπλα σε σπίτι συγγενή και επιπλωμενο.

 

Ωπ, δεν το έγραψα σωστά. Το δίπλα σπίτι ήταν μια προσωρινή λύση. Έφυγα μακριά από το σπίτι, σε ουδέτερο χώρο κι εκεί ένιωσα ελεύθερος. Στο δίπλα σπίτι ήταν σα να μένω στο δωμάτιο μου.

Ίσως αυτό αναζητά ο TS, να κάνει τη ζωή του καλύτερη. Το σπίτι είναι μία αφορμή για να ξεκινήσει, αφού το αναφέρει: "δεν περνάει καλά".

[1comment]

Μια από τα ίδια. Όχι τόσο για οικονομικούς λόγους (φυσικά βοηθάει στο να μαζεύεις λεφτά). Κυρίως για λόγους φαγητού, καθαριότητας μιας και δουλεύω αρκετές ώρες! 

[SeNNinhA]

22 λεπτά πριν, Koopas είπε

Επαναλαμβάνω για επίλογο. Δεν έχει κανείς σας αναρωτηθεί ποια η σχέση του με τους γονείς του. Πως μπορεί να νιώθει που ξυπνάει και τους βλέπει κάθε πρωί εκεί, σα να είναι ακόμα στο δημοτικό. Πως μπορεί να νιώθει όταν γνωρίζει έναν νέο άνθρωπο για σύντροφο και να πρέπει να πει ότι "μένει με τους γονείς".

Και εγώ επαναλαμβάνω ότι ψυχολογική φόρτιση υπάρχει σε κάθε πτυχή της ζωής μας.

Το να μεγαλοποιουμε καταστάσεις δεν είναι το σωστό. Δεν μου αρέσει το babysitting σε ενήλικες.

Εάν κρίνει ότι είναι στα όρια του φεύγει και αντιμετωπίζει τα παρελκόμενα της απόφασης του σαν ενήλικας.

Το γκρινιάζω και έτσι αλλά γκρινιάζω και αλλιώς είναι που δεν συμφωνώ.

 

[nick_souvlaki]

Επειδή και εγώ πήγα πρώτη φορά κοντά 31 σε δικό μου σπίτι (ούτε φοιτητής δεν έμεινα αλλού) η συμβουλή μου είναι: αρχικά δεν χρειάζεται να τρελαίνεσαι με αυτό. Δεν αλλάζει κάτι 1-2 χρόνια παραπάνω. Μην πελαγώνεις. Ξεκίνα να είσαι λίγο πιο απαθής όταν σου λένε διάφορα οι γονείς σου, για να περάσει το διάστημα αυτό (οι τριβές είναι λογικό… όλοι το βιώσαμε… μόλις φύγεις μετά όλα θα βελτιωθούν σιγά σιγά).

Το πρώτο που θέλει είναι έναν εσωτερικό στόχο. Πες στον εαυτό σου ότι πρέπει πχ μέσα στα επόμενα 2 χρόνια να φύγω. Δεύτερον, ξεκίνα να μαζεύεις λεφτά και να μειώνεις έξοδα διασκέδασης. Βάλε στόχο πχ. Τον μήνα να βάζεις 300-400 στην άκρη. Με 1000 ευρώ και με το να μένεις με τους γονείς σου γίνεται… όλοι έτσι κάναμε (ΕΚΤΟΣ άμα υπάρχει οικονομικό θέμα με τους γονείς σου και τσοντάρεις και εσύ… εκεί είναι πιο δύσκολα τα πράγματα…βάλε στην άκρη ότι μπορείς).

Δεύτερον, μην σταματάς να κοιτάς για αλλαγή δουλειάς. Δεν σε δεσμεύει κανένας να μείνεις εκεί που είσαι, και το να στείλεις 2-3 βιογραφικά δεν σε δεσμεύει στο να φύγεις…στείλε άφοβα. Πολύ πιο εύκολα θα βρεις νέα δουλειά με καλύτερα λεφτά, από το να περιμένεις να στα δώσουν εκεί που είσαι με αύξηση.

Τρίτον, όταν έχεις μαζέψει ένα ικανοποιητικό ποσό (πχ. 3000-4000) έχεις πλέον την δυνατότητα για να βρεις ένα σπίτι και για τα πρώτα έπιπλα (άσε καλύτερα τα επιπλωμένα, για καλύτερο νοίκι). Γενικά θα βρεις πιο εύκολα φτηνό σπίτι (ή κάποια μείωση), άμα έχεις να δώσεις μία καλή προκαταβολή σε ενοίκια. Δεν θα σου πω ψέματα, είναι η πιο δύσκολη διαδικασία… αλλά άμα έχεις χρόνο (δεν είσαι και στον δρόμο), τύχη και ένα ποσό στην άκρη νομίζω μπορείς να βρεις γκαρσονιέρα έως 400 ευρώ. 

Με τα παραπάνω ΔΕΝ θα ζεις βασιλικά, αλλά είναι μία αρχή θεωρώ. Μετά θα βρεις ρυθμούς με τον καιρό, θα πάρεις και κάποιες αυξήσεις και θα είσαι καλύτερα σιγά-σιγά. Άμα στο ενδιάμεσο βρεις και μια σχέση και μείνετε μαζί, θα είναι πιο εύκολα τα πράγματα (όσον αφορά τα έξοδα... μέχρι να αρχίσει να ζητάει γάμους, παιδιά κ.α....χαχαχαχα)
 

[lordvec]

Μπορείς πάντα να παραιτηθείς. Μόνο και μόνο για να μη βλέπει τα μούτρα σου όλη την ημέρα ο πατέρας σου, ένα τάληρο για να σηκώνεσαι να φεύγεις να πίνεις κάνα καφέ, θα σου το χώνει. Πήγαινε και κάμια βίζιτα σε θείες, φτιάξε τους το facebook, όλο και κάνα 50ρικο θα σου σκάνε και από εκεί. Άσε τη δουλειά για τα κορόιδα!

Χούμορ, κάνω, οκ... Βρες κάτι φτηνό και όχι επιπλωμένο, μάζεψε ότι μπορείς από δω και από εκεί από έπιπλα. Στην αρχή πλυντήριο στη μαμά μαζί με ταπεράκια, και σιγά σιγά αλλάζεις δουλειά, μισθό, και προσπαθείς για κάτι καλύτερο. This is the easy way out, αν και όχι ιδιαίτερα αξιοπρεπής κατά τη γνώμη κάποιων.

[magicnumbers]

52 λεπτά πριν, Koopas είπε

Θα δώσω λίγες λεπτομέρειες, απευθυνόμενος στον TS, αλλά στην ουσία και σε όσους -επιμένω- να μην ακούνε τι γραφεί και τι νιώθει.

Ήμουν ανασταλτικός, δεν την πάλευα στο σπίτι γιατί υπήρχε φασαρία, φωνές, κακή ενέργεια, οπότε ήμουν πάντα έξω, πάντα σε ταξίδια, πάντα ανασταλτικός. Το πρώτο βήμα το έκανα στα 36, απλώς να μετακινηθώ στο δίπλα διαμέρισμα που άνηκε σε συγγενικό θανόντα συγγενή. Το δεύτερο βήμα το έκανα όταν προσπάθησα να δω τη ζωή μου 5 χρόνια μπροστά και δεν με χαροποιούσε καθόλου η ιδέα "να με πλένει και να με ταΐζει η μαμά", ούτε να είμαι αυτός που θα γηροκομήσει τους γονείς (νά 2 προσωπικοί λόγοι, αγαπητέ TS).

Τι έγινε στη συνέχεια. Το πήρα απόφαση πως "δεν πάει άλλο, ρώτησα ανθρώπους, έφυγα στα 38 μου και τίποτα στη ζωή μου δεν έμεινε στάσιμο. Ξεκόλλησε το μυαλό μου από το να είμαι σε μία σχέση απλώς για να είμαι, οπότε γνώρισα τη μετέπειτα σύζυγο μου, άλλαξα εργασία (ήμουν στάσιμος κι εκεί πάααααααααααρα πολλά χρόνια) παίρνοντας το ρίσκο μέσα στην πανδημία, παντρεύτηκα (όπως προανέφερα), κάναμε μία -υπέροχη κατ' εμάς- κόρη και συνεχίζω με "σπασμένα τα φρένα" όπως λέει ο καλύτερος μου φίλος.

Θες αγαπητέ TS να πεις ότι είχα την τύχη με το μέρος μου; Μπορεί; Το έπραξα, ρίσκαρα, και κάθε βήμα ήταν μόνο μπροστά. Και όλα επειδή δεν άντεχα τη μιζέρια του πατρικού, αλλά δεν ήθελα να ξεβολευτώ από την άλλη, άσχετα εάν ένιωθα καταπιεσμένος ή αδύναμος να το κάνω.

Επαναλαμβάνω για επίλογο. Δεν έχει κανείς σας αναρωτηθεί ποια η σχέση του με τους γονείς του. Πως μπορεί να νιώθει που ξυπνάει και τους βλέπει κάθε πρωί εκεί, σα να είναι ακόμα στο δημοτικό. Πως μπορεί να νιώθει όταν γνωρίζει έναν νέο άνθρωπο για σύντροφο και να πρέπει να πει ότι "μένει με τους γονείς".

Ωραιος καλη σταδιοδρομία κ βιον ανθοσπαρτον.

Με τους γονεις τι εκανες; τους πέταξες σε κανα γηροκομειο τσακωθηκατε τι; γιατι αυτο το να γηροκομησει ευκολο ακούγεται αρα την ευθυνη απλα τη πέταξες απο πάνω σου. Υοαρχει αδερφος που τους τρεχει; τι;

Οσο για τη σχεση που θα σε κρινει αν μενεις με τους γονεις ας παει στο καλο κ μη ξανάρθει.

Καλες οι αποφασεις αλλα δε φυτρωσαμε. Υπαρχουν υποχρεωσεις κ δεν ειναι τιμιο να τις θυμομαστε αλα καρτ πχ στα δυσκολα. Δε ξερω ισως ειμαι εγω παραξενος. Θαχεις πχ τον πατερα μανα άρρωστους κ θα τους πεις γεια χαρα ψοφηστε παω γερμανια.

[SeNNinhA]

Ενώ να μένεις μόνος σου και να μην περισσεύουν για ούτε ένα κρασάκι (πόσο μάλλον να βγάλεις το amore έξω), έχεις τα απολύτως βασικά έπιπλα και οριακά μπορείς να αλλάξεις παπούτσια και ρούχα και από φαγητό μπορείς να αγοράσεις μονο τα πιο φθηνά που έχει προσφορά το σούπερ μάρκετ και το χειμώνα θερμαίνεσαι οριακά για να φοράς ζακέτα είναι πολύ πιο ονειρικό και σου δίνει καλύτερη ποιότητα ζωής να υποθέσω...

[SeNNinhA]

1 λεπτό πριν, nick_souvlaki είπε

Γιατί το βλέπεις τόσο άσπρο μαύρο. ΟΚ να είναι πιο πιεστικά να ζεις μόνος, αλλά όλα μια αρχή είναι. Ξέρω πολλούς που το έκαναν με μισθό 1000ευρώ και την πάλεψαν. Στην αρχή δύσκολα, μετά πήραν καμία αύξηση, συγκατοίκησαν με σχέση κ.α. Δεν είναι μια ζωή τα ίδια... όλα εξελίσσονται.

Όχι. Σε καμία περίπτωση δεν είναι άσπρο-μαύρο.

Το αντίθετο. Είναι εντελώς υποκειμενικό και πολυπαραγοντικό.

Οταν τα πράγματα είναι πιεσμένα δεν υπάρχει βέλτιστο. Οι υποχωρήσεις που πρέπει να γίνουν είναι πάρα πολλές

Ο καθένας κάνει τις υποχωρήσεις που του επιτρέπει ο χαρακτήρας του να κάνει. Οπότε με τα ίδια ακριβώς δεδομένα θα έχεις δύο διαφορετικές αποφασεις από δύο διαφορετικά άτομα.

Εγώ είπα και επιμένω ότι σε τέτοιες καταστάσεις επιβάλλεται να εξελιχθείς ως άτομο και να βάλεις ένα πρόγραμμα για να βελτιώσεις την ζωή σου. Το ποιο θα είναι αυτό το αποφασίζεις εσύ.

Αλλά το ψυχολογικό θέμα του μένω με τους γονεις δεν είναι το πρόβλημα. Είναι απλά ένα σύμπτωμα του προβλήματος. Εάν λύσεις το σύμπτωμα δεν σημαίνει ότι έλυσες και το πρόβλημα.

Αυτο

[techartware]

Δεν ξέρω αν αναφέρθηκε, ανάλογα την περιοχή που μένεις, ίσως υπάρχει κοντά στους γονείς σου ένα μικρό studio με χαμηλό νοίκι (πχ 200 ευρώ), ώστε να υπάρχει η φροντίδα των γονιών και ιδιαίτερα το μαγείρεμα αλλά και η ανεξαρτησία.  

Αν οι γονείς σου μένουν σε ιδιόκτητο σπίτι και  μονοκατοικία και συμφωνούν, τότε ίσως μπορεί να γίνει κάποιος διαχωρισμός ή πχ αν υπάρχει υπόγειο ή εξωτερική αποθήκη να πηγαίνεις και εκεί.

Επεξ/σία 9 Ιουλίου 2024 από techartware