Νευροδιαφορετικότητα και η εμπειρία μου στον Ελληνικό Στρατό.

[punky]

Στις 11/5/2024 στις 8:37 ΠΜ, GrekSoul είπε

Αυτό το ποστ το κάνω τόσο για τον εαυτό μου, όσο και για άλλα άτομα που ζουν με αυτισμό, ΔΕΠΥ/ADHD οποιας μορφής, καθώς και άλλες νευροαποκλίνουσες διαταραχές.

Ο στρατός για κάποια άτομα είναι μία όμορφη, αξέχαστη εμπειρία, με όσες και οι δυσκολίες που εμπεριέχονται σε αυτήν. Ίσως και μονιμοποίηση να περνάει ως ιδέα στο μυαλό τους.
Για πολλά άλλα άτομα, είναι απλά άλλη μία βραχυπρόθεσμη μετάβαση και υποχρέωση με την οποία θέλουν να τελειώνουν, να προχωρήσουν στη ζωή τους.
Για κάποιους άλλους είναι εντελώς whatever, έχουν φίλους σε ψηλά μέρη, και φροντίζουν να τοποθετηθούν με άνεση.

Αλλά υπάρχουν και μερικοί από εμάς, στους οποίους ο στρατός κάνει ζημιά, και είναι σαν ένα δίχτυ υποχρέωσης χωρίς διαφυγή.

Είμαι ένα άτομο με διπλή διάγνωση αυτισμού και ΔΕΠΥ, επισημοποιημένη από μικρή ηλικεία. Δεν ήθελα και ούτε θέλω ποτέ να με σταματήσει αυτό από το να επιτεύξω τους στόχους που έχω θέσει στη ζωή μου, και κάθε μέρα είναι ένα μάθημα και μία μικρή μάχη να μάθω πως μπορώ να βρω τον δικό μου δρόμο σε αυτόν τον κόσμο. Οι άνθρωποι πολλές φορές καταλήγουν μεγάλη πηγή δικού μου φθόνου, διότι είναι δύσκολο να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο, και οι ανάγκες και απαιτήσεις της ενήλικης ζωής, όπως όλοι ξέρουμε, μόνο αυξάνονται. 
Έχω περάσει πολλές τραυματικές εμπειρίες μικρός, και στο οικογενειακό μου περιβάλλον, αλλά και στο σχολείο σε μια προσπάθεια να υπάρξω "κανονικός" όντας ουσιαστικά ένας μικρός εξωγήινος. Δεν έβρισκα αποδοχή για αυτό που είμαι, και δεν ήξερα γιατί. Απλά έγινε κανόνας της ύπαρξής μου ότι απλά δεν το αξίζω. Μερικά χρόνια αργότερα, ξεκίνησα ένα ταξίδι και μία μάχη που ήξερα ότι δεν θα είχε "Final Round" ποτέ όσο ζω, να μάθω να υπάρχω ως μέρος του κοινωνικού συνόλου. Να φέρομαι "κανονικά". Να καταφέρω να καταρρίψω το άγχος μου, και να βρω αποδοχή. Η μάχη αυτή συνεχίζεται ως σήμερα.

Ολα αυτά τα λέω ως preface, για τον εξής λόγο:

Ο στρατός ΔΕΝ μου έκανε καλό με κανέναν τρόπο. 
Σαν περιβάλλον καταρχάς, το αισθάνθηκα εξαρχής εχθρικό και σαν μία φυλακή με χρώματα παραλλαγής. Δεν υπάρχει η ιδέα του "προσωπικού χώρου". Δεν μπορούσα να αφεθώ να υπάρξω μόνος μου, έστω και σε ένα τετραγωνικό μέτρο. Αυτό ήταν άκρως εξαντλητικό για τη ψυχολογία μου, έκανε τις αισθήσεις μου να βρίσκονται σε καραούλι 24/7. 
Λόγω επίσης των νευροπαθήσεων μου και του άγχους μου, δεν μου έδωσαν όπλο, αλλά τους ζήτησα προσωπικά να ΜΗΝ με στείλουν με απαλλαγή. Και μπορεί να ήθελα να το "ζήσω" αρχικά σαν εμπειρία, αλλά ο μεγαλύτερος λόγος, είναι ότι οι γονείς μου δε μου έδωσαν επιλογή. (η επιλογή ήταν ή στρατός ή βγάλε άκρη μόνος σου στη ζωή)

Το πνεύμα , ο εξαναγκασμός, και τα "χωσίματα" του στρατού στη μονάδα πεζικού όπου βρέθηκα στη Λήμνο, δημιούργησαν μία τοξική ατμόσφαιρα όπου εάν κάποιος έβγαινε μία έξοδο παραπάνω, γινόταν κουτσομπολιό. Ήταν ένας διαγωνισμός "Pain Olympics" όπως κάποιος σωστά και εύστοχα περιέγραψε. Ποιος την έχει χειρότερη και ποιος την έχει καλύτερη. Ο κοινωνικός ανταγωνισμός και ο διχασμός ηταν ακράιος. 
Αυτόματα λοιπόν ως ιοτάς, βρέθηκα στην άλλη μεριά της κάνης αυτού του κοινωνικού διχασμού και της τοξικότητας. Παρόλης της εργατικότητας μου, του ενδιαφέροντος που έδειχνα και της ευγένειας μου, το γεγονός και μόνο πως αυτοί είναι σκοπιά, και εγώ βρισκόμουν σε κάποιο εσωτερικό πόστο, γραφείο, ή μαγειρείο, με χαρακτήριζε ως "λούφα". Ξεκίνησα επίσης να αναβιώνω όλον τον κοινωνικό εξωστρακισμό και το bullying το οποίο είχα υποστεί σε μικρότερη ηλικεία. Αισθάνθηκα λες και με γύρισαν πίσω στο γυμνάσιο. 
Ήταν μια φρικτή αίσθηση, και αισθανόμουν ευάλωτος και εξαιρετικά φυλακισμένος σε αυτό το περιβάλλον.  Δεν υπήρχαν φίλοι, δεν μπορούσα να εμπιστευτώ κανέναν. Υπήρχαν αντιδράσεις επιθετικές ακόμα και αν δεν έφταιγες, γιατί πολύ απλά το στρατόπεδο και τα στελέχη, ρουφαγαν το μεδούλι κάθε φαντάρου που υπηρετούσε.  

Επίσης, είμαι ένα σχετικά ατσούμπαλο άτομο, και χρειάζομαι ξεκάθαρες οδηγίες για να μπορέσω να κάνω κάτι σωστά και όπως μου το ζητάνε. Πολλές, πάρα πολλές φορές, έιχα να κάνω με κοροιδία/σαρκασμό , γιατί στη πραγματικότητα ο απέναντι  μου ήταν ανίκανος ή βαριόταν τη ζωή του να μου εξηγήσει τι θέλει από εμένα αυτοτελώς. 
Επίσης προσκόμισα δυο νέα ορθοπεδικά προβλήματα από τον στρατό, στα οποία είχα προδιάθεση, αλλά η καθημερινή καταπόνηση χωρίς προστασίες απλά με τερμάτισαν, και τώρα πρέπει να κάνω θεραπείες και να ζω με αυτά. Άντε να αποδείξεις ότι φταέι το στρατόπεδο.

Άλλο συμβάν. Βρέθηκα για πρώτη φορά ως ενήλικας άνθρωπος ύπο απειλή από έναν συμφαντάρο μου. Το άγχος μου είχε χτυπήσει κόκκινο μια ημέρα, διότι έκανα ένα "σοβαρό" (στα μάτια ενός αρχιλοχία) λάθος στη βάρδια μου ως θαλαμοφύλακας. Ήταν από τις πρώτες μου φορές ,  και δυστυχώς έπεσα σε μία πολύ άσχημη περίπτωση ανθρώπου. Τέλοσπαντων, ζήτησα να δω έναν ψυχολόγο για να μπορέσω να το χειριστώ καλύτερα ψυχολογικά. Σε εκείνες τις μέρες ήδη είχα την πίεση της ζωής στη μονάδα ως "ψαρακλας", το γεγονός ότι είμουν μακρυά από τη σχέση μου και οποιον άνθρωπο αγαπούσα, τις αντιξοες κοινωνικες συνθηκες, την ελλειψη προσωπικού χώρου, και κάθε ελλειψη και σεβασμό προσωπικων αναγκων και χρόνου. Ηθελα να μιλησω σε καποιον γιατι είχα αρχίσει να έχω σοβαρές σκέψεις αυτοτραυματισμού για να "δραπετευσω". 

Με πήγαν στα ιατρεία του νησιού διότι μόνο εκεί υπήρχε διαθέσιμος ψυχοθεραπευτής, όπου και πάρθηκε η κατάσταση μου σοβαρά και με συμβούλεψαν για ι5. Αλλά αρνήθηκα σαν βλάκας που είμαι, διότι σκέφτηκα την οικογένεια μου και τον κοινωνικό εξωστρακισμό που θα δεχόμουν, καθώς και μονος μου να τα κατάφερνα, δεν ήθελα να λέω πως δεν "αντεξα " τον στρατό. Μέγα λάθος. Επέστρεψα στη μονάδα, και με τράβηξε ένα παιδί με το οποίο πίστευα πως είχαμε μια φιλία και μια κατανόηση κάποιας μορφης. Άρχισε να μου λεει "Εχουν τσαντιστει πολλοι μαζι σου με αυτα που εκανες σημερα, ξερεις τι χωσιμο εφαγα? Βρηκαν εμενα να βάλουν στη θέση σου " κλπ κλπ, και να μου λεει μετα τα "και δε θελεις να με δεις εμενα να τσαντιζομαι, και δε θες να δεις τι γινεται αν συνεχισεις ετσι"....δεν πιστευα αυτα που ακουγα. Τρομοκρατήθηκα όχι από τις χαζες απειλες του, αλλα από το πως με έβλεπε και από την αντίδραση του αυτή, καθως και απο την υπονόηση οτι "πολλοι" ειχαν στραφει εναντίων μου.  Εκεινη την ημέρα παρακάλεσα τον πατέρα μου να φύγω, και οτι δεν γίνεται αυτή η κατάσταση άλλο. Δεν βρεθηκε κατανόηση μεταξύ μας... η κατάσταση ήταν ακραία...

Ο μόνος λόγος που άντεξα την στρατιωτική μου θητεία, ήταν η σχέση που είχα με έναν υπέροχο άνθρωπο εκτός στρατού, και επειδή αργότερα αναγνωρίστικαν οι ικανότητες μου στους υπολογιστές με τράβηξαν σε καλύτερα πόστα. Όμως αυτό άργησε πολύ, και πραγματικά ήταν η δεύτερη χειρότερη περίοδος της ζωής μου. Αισθανόμουν πως όλα αυτά τα περνούσα για το τίποτα, για 8 ευρω και 62 λεπτα τον μήνα. Για μηδενική επαγγελματική κατάρτηση, για μηδενική ή και αρνητική προοδος στα κοινωνικά μου, τα πνευματικά μου κλπ. Δεν πηρα καποιο χαρτί, κάτι να λέω "ορίστε, έφαγα 9 μήνες από τη ζωή μου και τη ψυχική μου υγεία, αλλά τουλάχιστον κέρδισα ΑΥΤΟ". Οχι, τιποτα απολύτως. Το μονο που έγινε, ειναι οτι έχασα την εμπιστοσύνη μου και την ανοχή μου ακόμα περισσότερο απέναντι σε πολλά άτομα, και οτι εν τέλει, ΜΟΝΟ ΕΓΩ ξέρω τι είναι καλό για εμένα, και κανένας άλλος. 

Γιαυτό και η συμβουλή που δίνω σε κάθε άλλο άτομο με έστω και λίγο παρόμοια βιώματα , ή νευροδιαφορετικότητα ή άγχος.
ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ.
Οχι, ο στρατός δεν ειναι σχολείο (πέρα απο το να πει καποιος οτι ολοι φέρονται σαν μικρα παιδια)
Δεν θα αποκτησεις φιλίες, δεν θα μαθεις πραγματα, δεν θα "καταλαβεις" αλλους ανθρωπους από αλλα background.
Δεν αξιζει να παρεις μέρος σε αυτό το τεράστιο ψυχεδελικο θέατρο. ΔΕΝ θα βρεις καλο.
Ειδικα αν εισαι ηδη σπουδαζομενος και εχεις δουλεψει στη ζωη σου, δεν εχεις τιποτα αλλο να παρεις απο τον στρατό.

Ξερω οτι θα διαφωνήσουν πολλοι με την άποψη μου, αλλά αυτός ειναι ακριβώς ο λόγος που την ποστάρω. 


Edit: Να προσθέσω και ως queer άτομο ότι η ομοφοβία που θα συναντήσεις εντός μονάδος, αν ήταν κακή έξω στη κοινωνιά, ε που να δεις μέσα στο στρατόπεδο πόσο closeted και προσεκτικός/κή πρέπει να είσαι. Άλλος ένας λόγος που δεν μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου με κανέναν.




 

Θα διαφωνήσω πως δεν έμαθες τίποτα. Θα στο πω με τα λόγια ενός ανθρώπου σοφότερου από εμένα:

"Από τότε που μου αντιστάθηκε ένας άνεμος, έμαθα να ταξιδεύω με όλους τους ανέμους".

Υπέροχη η γραφή σου.

[sdikr]

21 hours ago, poulinos said:

θα ακουστω λιγο κακος αλλα αυτoι δεν θεωρουνται γονεις.απειροι γονεις τρωνε κολληματα οτι πρεπει το παιδι τους να παει φανταρος για χ ψ λογους. βεβαια everything pays back και θα το βρουν μπροστα τους

ποσες φορες το εχω δει αυτο το ονειρο

Εφιάλτης θέλεις να πεις,  ξυπνάω και κοιτάω αν είναι το απολυτήριο στο σωστό μέρος  

 

15 hours ago, stormrain said:

Kαλα αυτο μαθαίνεται και εκτός στρατού. Πχ σε ενα εργασιακο περιβάλλον με πολλά ατομα. Ε καποιοι δεν θα σου κάνουν κλικ, αλλα θα συνεργαστεις για το κοινό καλο της εργασιας.

Και ακριβως επειδη οπως ειπες δεν υπάρχει στρατός που σε έναν χρονο να σου μαθαινει διάφορα, μπορει η εκμάθηση της συμπεριφοράς και συνεργασίας να γίνεται μεσω του σχολείου και της παιδειας και τα οπλικά συστήματα μεσω μισθοφορικου στρατού, οπότε να ειναι win win κατάσταση. 

Με την διαφορά οτι σε γενικές γραμμές την δουλειά μπορείς να την παρατήσεις,  τον στρατό όχι

Προσωπικά κάτι έμαθα,  οδήγησα και άρμα,   σίγουρα δεν ήταν για 18 μήνες για να μάθεις αυτό το πράγμα.

Τα της περι συνεργασίας πιστεύω οτι τα έμαθα πιο νωρίς καθώς δούλευα απο τα 15 μέχρι τα 19 που μπήκα φαντάρος 

Επεξ/σία 12 Μαϊου από sdikr
typo

[Bomber-21]

Εγώ στη θέση σου θα ήμουν περήφανος που τα κατάφερα παρά τις δυσκολίες!

Να συγχαρείς τον εαυτό σου!

Βγάλε από πάνω σου το ρόλο του θύματος, αυτό που δε σε «σκότωσε» σε έκανε πιο δυνατό και πιο ώριμο.

Η ζωή δεν είναι περίπατος στο άλσος, έχει δυσκολίες, δεν τα παράτησες και πρέπει να χαίρεσαι για αυτό.

[poulinos]

4 minutes ago, Bomber-21 said:

Εγώ στη θέση σου θα ήμουν περήφανος που τα κατάφερα παρά τις δυσκολίες!

Να συγχαρείς τον εαυτό σου!

Βγάλε από πάνω σου το ρόλο του θύματος, αυτό που δε σε «σκότωσε» σε έκανε πιο δυνατό και πιο ώριμο.

Η ζωή δεν είναι περίπατος στο άλσος, έχει δυσκολίες, δεν τα παράτησες και πρέπει να χαίρεσαι για αυτό.

Θα διαφωνήσω και θα αναφέρω το γιατί παρακάτω. Γράφεις αυτό που γράφεις που εν μερη συμφωνώ . Οταν βγαίνεις απο το Comfort Zone σου γίνεσαι πιο δύνατος και ότι δεν σε σκοτώσει σε κάνει πιο δυνατό. Υπάρχει όμως μια μεγάλη λεπτομέρεια.

Αν ο φίλος μας πήγαινε στρατό και έδινε ένα τέλος στην ζωή του τότε τι θα λέγαμε? ετσι ειναι η ζωή και οι αδυναμοι δεν επιβιώνουν και  η κακια στιγμή και δεν ξερω τι αλλο? τι θα ελεγαν οι γονεις που τον πίεσαν να παει? τι θα έλεγε ο καθε ένας εκει στον στρατό που τον πιεσε ψυχολογικα και δεν του εδωσε την καταλληλη προσοχη.

Εχόντας βγει ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ  φορες εκτος comfort zone Θα συμφωνήσω απόλυτα  ότι ότι δεν με σκοτωσε με εκανε πιο δυνατό. ΑΛΛΛΑΑΑΑ και το τονίζω υπήρχε μια διαφορά. Ήταν πολύ εύκολο να το παρατήσω και να γυρίσω στον κόσμο μου. Δεν με πίεσε κανεις δεν με εξαναγκασε κανεις και είχα άτομα γυρω μου που με βοήθησαν να βγω ελεγχόμενα από το comfort zone μου. Στο στρατο δεν ισχύει αυτό. Εκει είναι η ενσταση μου. Ακομα και στην δουλεια μπορω να παραιτηθω. Και στο στρατό μπορεις να παραιτηθείς αρκεί να σε πάρει καποιος στα σοβαρα. Οπότε..... καταλαβαινεις πως το εννοω.και δεν ειναι λιγοι αυτοι που εφτασαν στα ακρα και εβαλαν τελος στην ζωη τους στον στρατο.

 

Οποτε εινα λιγο λεπτη η διαχωριστικη γραμμη

[OxiGiannisGiannakis]

Εγω θα πω το εξης. Υπηρχε η καραμελα τι τον θελουμε τον στρατο, οι συγχρονοι πολεμοι γινονται με drone και κουμπακια πλεον. Μετα ξεκινησε ο πολεμος στην Ουκρανια, χαρακωματα, πυροβολικο, επιθεσεις πεζικου και οι αυταπατες τελειωσαν. Μπορει ο στρατος να μην σε κανει ραμπο αλλα μαθαινεις τα βασικα ετσι ωστε σε καιρο πολεμου να υπαρχει εφεδρεια και να μην τρεχουν τοτε να σου μαθουν τα βασικα.

Ο στρατος εχει χιλια στραβα, οποιος δεν μπορει η δεν θελει καλως παιρνει Ι5, δεν κρινω. Απλα καλο ειναι να μην ξεχναμε οτι η ελευθερια δεν ειναι τζαμπα.

[poulinos]

6 hours ago, OxiGiannisGiannakis said:

Εγω θα πω το εξης. Υπηρχε η καραμελα τι τον θελουμε τον στρατο, οι συγχρονοι πολεμοι γινονται με drone και κουμπακια πλεον. Μετα ξεκινησε ο πολεμος στην Ουκρανια, χαρακωματα, πυροβολικο, επιθεσεις πεζικου και οι αυταπατες τελειωσαν. Μπορει ο στρατος να μην σε κανει ραμπο αλλα μαθαινεις τα βασικα ετσι ωστε σε καιρο πολεμου να υπαρχει εφεδρεια και να μην τρεχουν τοτε να σου μαθουν τα βασικα.

Ο στρατος εχει χιλια στραβα, οποιος δεν μπορει η δεν θελει καλως παιρνει Ι5, δεν κρινω. Απλα καλο ειναι να μην ξεχναμε οτι η ελευθερια δεν ειναι τζαμπα.

ωστε σε καιρο πολεμου να πας μπροστα σαν το προβατο και ολοι οι δηθεν να μεινουν πισω.οταν θα γινει πολεμος ελπιζω να μπορεσω να φυγω και με τα ποδια απο την ελλαδα και να παρω μαζι μου και 5-6 ατομα. ας πανε οι πολιτικοι και οι καραβαναδες να πολεμησουν. το τριπτυχο πατριδα θρησκεια οικογενεια εχει τελειωσει εδω και χρονια

 my personal opinion.

[bill_zaf]

7 ώρες πριν, Bitbit είπε

Αυτό που όπως λες δε σκέφτεται κανείς, το ξέρουν και οι πέτρες. Είναι αυτονόητο. 

Δεν το σκεφτηκα φιλε μου, συγγνώμη 

[OxiGiannisGiannakis]

37 λεπτά πριν, poulinos είπε

ωστε σε καιρο πολεμου να πας μπροστα σαν το προβατο και ολοι οι δηθεν να μεινουν πισω.οταν θα γινει πολεμος ελπιζω να μπορεσω να φυγω και με τα ποδια απο την ελλαδα και να παρω μαζι μου και 5-6 ατομα. ας πανε οι πολιτικοι και οι καραβαναδες να πολεμησουν. το τριπτυχο πατριδα θρησκεια οικογενεια εχει τελειωσει εδω και χρονια

 my personal opinion

Καθενας ας κανει αυτο που θεωρει σωστο συμφωνα με τη συνειδηση του. Οπως ειπα δεν κρινω κανεναν, ειτε υπηρετησει ειτε οχι, ειτε πολεμησει ειτε οχι.

[poulinos]

Just now, OxiGiannisGiannakis said:

Καθενας ας κανει αυτο που θεωρει σωστο συμφωνα με τη συνειδηση του. Οπως ειπα δεν κρινω κανεναν, ειτε υπηρετησει ειτε οχι, ειτε πολεμησει ειτε οχι.

για αυτο και εγω ειπα personal opinion

[froyd]

Ο Στρατός είναι σκληρός πράγματι,  πού να δεις η πραγματική ζωή τί σκληρή που είναι μερικές φορές

Για μένα μπράβο σου που το έκανες, και έφαγες το σκατό όπως το φάγαμε οι υπόλοιποι, όσοι δεν είχαν μέσον βέβαια.

[Shinji ikari]

Με τι γιώτα πήρες απολυτήριο φίλε; 

[Ducatista]

21 ώρες πριν, cyberguy είπε

Μοναδα Βατραχανθρωπων με κληρωτούς δεν υπάρχει εδω και 20 χρονια. Στις ειδικές δυνάμεις έρχονται όσοι θέλουν και μένουν όσοι μπορούν, ειναι εθελοντικό.

Μηπως εισαι ροδίτης που "έβαλε" βυσμα για να πας στο νησί σου και σε χάλασε το τέντωμα?

Σου είπε κανείς ότι είμαι 25; Μετά από 2 3 χρόνια αν θυμάμαι καλά άλλαξε και ήταν μόνο στελέχη... Και ναι έχεις δίκιο είμαι Ροδίτης και επέλεξα να πάω ειδικές δυνάμεις αντί για πεζικό.. όσο για το τέντωμα θυμούνται ακόμη εκεί αν ρωτήσεις τον υπαξιωματικό που έβαλα στον κάδο με το κεφάλι κάνε μια ερώτηση να τσεκαρεις....

Επεξ/σία 12 Μαϊου από Ducatista

[poulinos]

1 hour ago, Ducatista said:

Σου είπε κανείς ότι είμαι 25; Μετά από 2 3 χρόνια αν θυμάμαι καλά άλλαξε και ήταν μόνο στελέχη... Και ναι έχεις δίκιο είμαι Ροδίτης και επέλεξα να πάω ειδικές δυνάμεις αντί για πεζικό.. όσο για το τέντωμα θυμούνται ακόμη εκεί αν ρωτήσεις τον υπαξιωματικό που έβαλα στον κάδο με το κεφάλι κάνε μια ερώτηση να τσεκαρεις....

 τα σκουπιδια μπηκαν στους καδους

Επεξ/σία 13 Μαϊου από poulinos

[csontheline]

21 hours ago, Manefs23 said:

Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται πλέον στην Ουκρανία. Δεν υπάρχει και η κάλυψη που υπήρχε εξαρχής απο τα media.

Αν "media" εννοείς τα ελληνικά μύδια, τότε είναι απολύτως λογικό να μην ξέρεις τι γίνεται.

Αλλιώς, μια χαρά κάλυψη υπάρχει.

[doctorkostis]

Διάβασα το αρχικό ποστ και τα περισσότερα σχόλια. 

Η προσωπική μου άποψη: Το λάθος του συστήματος/στρατού είναι ότι το Ι5 ήταν διαπραγματεύσιμο. Ένα άτομο που με βάση τις υπάρχουσες διατάξεις δε θα έπρεπε να υπηρετήσει για ιατρικούς λόγους είχε τη δυνατότητα να επιλέξει να υπηρετήσει. Οι αποφάσεις των ιατρικών επιτροπών κανονικά δεν πρέπει να επηρεάζονται από το τι θέλει ο στρατεύσιμος.

Το έχω συναντήσει και στη θητεία μου με άτομο εμφανώς ακατάλληλο που λόγω παρεμβάσεων της οικογένειας υπηρέτησε ως Ι1. Ευτυχώς στη μονάδα κατάλαβαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και δεν έπιασε ποτέ όπλο.