Νευροδιαφορετικότητα και η εμπειρία μου στον Ελληνικό Στρατό.

[GrekSoul]

Αυτό το ποστ το κάνω τόσο για τον εαυτό μου, όσο και για άλλα άτομα που ζουν με αυτισμό, ΔΕΠΥ/ADHD οποιας μορφής, καθώς και άλλες νευροαποκλίνουσες διαταραχές.

Ο στρατός για κάποια άτομα είναι μία όμορφη, αξέχαστη εμπειρία, με όσες και οι δυσκολίες που εμπεριέχονται σε αυτήν. Ίσως και μονιμοποίηση να περνάει ως ιδέα στο μυαλό τους.
Για πολλά άλλα άτομα, είναι απλά άλλη μία βραχυπρόθεσμη μετάβαση και υποχρέωση με την οποία θέλουν να τελειώνουν, να προχωρήσουν στη ζωή τους.
Για κάποιους άλλους είναι εντελώς whatever, έχουν φίλους σε ψηλά μέρη, και φροντίζουν να τοποθετηθούν με άνεση.

Αλλά υπάρχουν και μερικοί από εμάς, στους οποίους ο στρατός κάνει ζημιά, και είναι σαν ένα δίχτυ υποχρέωσης χωρίς διαφυγή.

Είμαι ένα άτομο με διπλή διάγνωση αυτισμού και ΔΕΠΥ, επισημοποιημένη από μικρή ηλικεία. Δεν ήθελα και ούτε θέλω ποτέ να με σταματήσει αυτό από το να επιτεύξω τους στόχους που έχω θέσει στη ζωή μου, και κάθε μέρα είναι ένα μάθημα και μία μικρή μάχη να μάθω πως μπορώ να βρω τον δικό μου δρόμο σε αυτόν τον κόσμο. Οι άνθρωποι πολλές φορές καταλήγουν μεγάλη πηγή δικού μου φθόνου, διότι είναι δύσκολο να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο, και οι ανάγκες και απαιτήσεις της ενήλικης ζωής, όπως όλοι ξέρουμε, μόνο αυξάνονται. 
Έχω περάσει πολλές τραυματικές εμπειρίες μικρός, και στο οικογενειακό μου περιβάλλον, αλλά και στο σχολείο σε μια προσπάθεια να υπάρξω "κανονικός" όντας ουσιαστικά ένας μικρός εξωγήινος. Δεν έβρισκα αποδοχή για αυτό που είμαι, και δεν ήξερα γιατί. Απλά έγινε κανόνας της ύπαρξής μου ότι απλά δεν το αξίζω. Μερικά χρόνια αργότερα, ξεκίνησα ένα ταξίδι και μία μάχη που ήξερα ότι δεν θα είχε "Final Round" ποτέ όσο ζω, να μάθω να υπάρχω ως μέρος του κοινωνικού συνόλου. Να φέρομαι "κανονικά". Να καταφέρω να καταρρίψω το άγχος μου, και να βρω αποδοχή. Η μάχη αυτή συνεχίζεται ως σήμερα.

Ολα αυτά τα λέω ως preface, για τον εξής λόγο:

Ο στρατός ΔΕΝ μου έκανε καλό με κανέναν τρόπο. 
Σαν περιβάλλον καταρχάς, το αισθάνθηκα εξαρχής εχθρικό και σαν μία φυλακή με χρώματα παραλλαγής. Δεν υπάρχει η ιδέα του "προσωπικού χώρου". Δεν μπορούσα να αφεθώ να υπάρξω μόνος μου, έστω και σε ένα τετραγωνικό μέτρο. Αυτό ήταν άκρως εξαντλητικό για τη ψυχολογία μου, έκανε τις αισθήσεις μου να βρίσκονται σε καραούλι 24/7. 
Λόγω επίσης των νευροπαθήσεων μου και του άγχους μου, δεν μου έδωσαν όπλο, αλλά τους ζήτησα προσωπικά να ΜΗΝ με στείλουν με απαλλαγή. Και μπορεί να ήθελα να το "ζήσω" αρχικά σαν εμπειρία, αλλά ο μεγαλύτερος λόγος, είναι ότι οι γονείς μου δε μου έδωσαν επιλογή. (η επιλογή ήταν ή στρατός ή βγάλε άκρη μόνος σου στη ζωή)

Το πνεύμα , ο εξαναγκασμός, και τα "χωσίματα" του στρατού στη μονάδα πεζικού όπου βρέθηκα στη Λήμνο, δημιούργησαν μία τοξική ατμόσφαιρα όπου εάν κάποιος έβγαινε μία έξοδο παραπάνω, γινόταν κουτσομπολιό. Ήταν ένας διαγωνισμός "Pain Olympics" όπως κάποιος σωστά και εύστοχα περιέγραψε. Ποιος την έχει χειρότερη και ποιος την έχει καλύτερη. Ο κοινωνικός ανταγωνισμός και ο διχασμός ηταν ακράιος. 
Αυτόματα λοιπόν ως ιοτάς, βρέθηκα στην άλλη μεριά της κάνης αυτού του κοινωνικού διχασμού και της τοξικότητας. Παρόλης της εργατικότητας μου, του ενδιαφέροντος που έδειχνα και της ευγένειας μου, το γεγονός και μόνο πως αυτοί είναι σκοπιά, και εγώ βρισκόμουν σε κάποιο εσωτερικό πόστο, γραφείο, ή μαγειρείο, με χαρακτήριζε ως "λούφα". Ξεκίνησα επίσης να αναβιώνω όλον τον κοινωνικό εξωστρακισμό και το bullying το οποίο είχα υποστεί σε μικρότερη ηλικεία. Αισθάνθηκα λες και με γύρισαν πίσω στο γυμνάσιο. 
Ήταν μια φρικτή αίσθηση, και αισθανόμουν ευάλωτος και εξαιρετικά φυλακισμένος σε αυτό το περιβάλλον.  Δεν υπήρχαν φίλοι, δεν μπορούσα να εμπιστευτώ κανέναν. Υπήρχαν αντιδράσεις επιθετικές ακόμα και αν δεν έφταιγες, γιατί πολύ απλά το στρατόπεδο και τα στελέχη, ρουφαγαν το μεδούλι κάθε φαντάρου που υπηρετούσε.  

Επίσης, είμαι ένα σχετικά ατσούμπαλο άτομο, και χρειάζομαι ξεκάθαρες οδηγίες για να μπορέσω να κάνω κάτι σωστά και όπως μου το ζητάνε. Πολλές, πάρα πολλές φορές, έιχα να κάνω με κοροιδία/σαρκασμό , γιατί στη πραγματικότητα ο απέναντι  μου ήταν ανίκανος ή βαριόταν τη ζωή του να μου εξηγήσει τι θέλει από εμένα αυτοτελώς. 
Επίσης προσκόμισα δυο νέα ορθοπεδικά προβλήματα από τον στρατό, στα οποία είχα προδιάθεση, αλλά η καθημερινή καταπόνηση χωρίς προστασίες απλά με τερμάτισαν, και τώρα πρέπει να κάνω θεραπείες και να ζω με αυτά. Άντε να αποδείξεις ότι φταέι το στρατόπεδο.

Άλλο συμβάν. Βρέθηκα για πρώτη φορά ως ενήλικας άνθρωπος ύπο απειλή από έναν συμφαντάρο μου. Το άγχος μου είχε χτυπήσει κόκκινο μια ημέρα, διότι έκανα ένα "σοβαρό" (στα μάτια ενός αρχιλοχία) λάθος στη βάρδια μου ως θαλαμοφύλακας. Ήταν από τις πρώτες μου φορές ,  και δυστυχώς έπεσα σε μία πολύ άσχημη περίπτωση ανθρώπου. Τέλοσπαντων, ζήτησα να δω έναν ψυχολόγο για να μπορέσω να το χειριστώ καλύτερα ψυχολογικά. Σε εκείνες τις μέρες ήδη είχα την πίεση της ζωής στη μονάδα ως "ψαρακλας", το γεγονός ότι είμουν μακρυά από τη σχέση μου και οποιον άνθρωπο αγαπούσα, τις αντιξοες κοινωνικες συνθηκες, την ελλειψη προσωπικού χώρου, και κάθε ελλειψη και σεβασμό προσωπικων αναγκων και χρόνου. Ηθελα να μιλησω σε καποιον γιατι είχα αρχίσει να έχω σοβαρές σκέψεις αυτοτραυματισμού για να "δραπετευσω". 

Με πήγαν στα ιατρεία του νησιού διότι μόνο εκεί υπήρχε διαθέσιμος ψυχοθεραπευτής, όπου και πάρθηκε η κατάσταση μου σοβαρά και με συμβούλεψαν για ι5. Αλλά αρνήθηκα σαν βλάκας που είμαι, διότι σκέφτηκα την οικογένεια μου και τον κοινωνικό εξωστρακισμό που θα δεχόμουν, καθώς και μονος μου να τα κατάφερνα, δεν ήθελα να λέω πως δεν "αντεξα " τον στρατό. Μέγα λάθος. Επέστρεψα στη μονάδα, και με τράβηξε ένα παιδί με το οποίο πίστευα πως είχαμε μια φιλία και μια κατανόηση κάποιας μορφης. Άρχισε να μου λεει "Εχουν τσαντιστει πολλοι μαζι σου με αυτα που εκανες σημερα, ξερεις τι χωσιμο εφαγα? Βρηκαν εμενα να βάλουν στη θέση σου " κλπ κλπ, και να μου λεει μετα τα "και δε θελεις να με δεις εμενα να τσαντιζομαι, και δε θες να δεις τι γινεται αν συνεχισεις ετσι"....δεν πιστευα αυτα που ακουγα. Τρομοκρατήθηκα όχι από τις χαζες απειλες του, αλλα από το πως με έβλεπε και από την αντίδραση του αυτή, καθως και απο την υπονόηση οτι "πολλοι" ειχαν στραφει εναντίων μου.  Εκεινη την ημέρα παρακάλεσα τον πατέρα μου να φύγω, και οτι δεν γίνεται αυτή η κατάσταση άλλο. Δεν βρεθηκε κατανόηση μεταξύ μας... η κατάσταση ήταν ακραία...

Ο μόνος λόγος που άντεξα την στρατιωτική μου θητεία, ήταν η σχέση που είχα με έναν υπέροχο άνθρωπο εκτός στρατού, και επειδή αργότερα αναγνωρίστικαν οι ικανότητες μου στους υπολογιστές με τράβηξαν σε καλύτερα πόστα. Όμως αυτό άργησε πολύ, και πραγματικά ήταν η δεύτερη χειρότερη περίοδος της ζωής μου. Αισθανόμουν πως όλα αυτά τα περνούσα για το τίποτα, για 8 ευρω και 62 λεπτα τον μήνα. Για μηδενική επαγγελματική κατάρτηση, για μηδενική ή και αρνητική προοδος στα κοινωνικά μου, τα πνευματικά μου κλπ. Δεν πηρα καποιο χαρτί, κάτι να λέω "ορίστε, έφαγα 9 μήνες από τη ζωή μου και τη ψυχική μου υγεία, αλλά τουλάχιστον κέρδισα ΑΥΤΟ". Οχι, τιποτα απολύτως. Το μονο που έγινε, ειναι οτι έχασα την εμπιστοσύνη μου και την ανοχή μου ακόμα περισσότερο απέναντι σε πολλά άτομα, και οτι εν τέλει, ΜΟΝΟ ΕΓΩ ξέρω τι είναι καλό για εμένα, και κανένας άλλος. 

Γιαυτό και η συμβουλή που δίνω σε κάθε άλλο άτομο με έστω και λίγο παρόμοια βιώματα , ή νευροδιαφορετικότητα ή άγχος.
ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ.
Οχι, ο στρατός δεν ειναι σχολείο (πέρα απο το να πει καποιος οτι ολοι φέρονται σαν μικρα παιδια)
Δεν θα αποκτησεις φιλίες, δεν θα μαθεις πραγματα, δεν θα "καταλαβεις" αλλους ανθρωπους από αλλα background.
Δεν αξιζει να παρεις μέρος σε αυτό το τεράστιο ψυχεδελικο θέατρο. ΔΕΝ θα βρεις καλο.
Ειδικα αν εισαι ηδη σπουδαζομενος και εχεις δουλεψει στη ζωη σου, δεν εχεις τιποτα αλλο να παρεις απο τον στρατό.

Ξερω οτι θα διαφωνήσουν πολλοι με την άποψη μου, αλλά αυτός ειναι ακριβώς ο λόγος που την ποστάρω. 


Edit: Να προσθέσω και ως queer άτομο ότι η ομοφοβία που θα συναντήσεις εντός μονάδος, αν ήταν κακή έξω στη κοινωνιά, ε που να δεις μέσα στο στρατόπεδο πόσο closeted και προσεκτικός/κή πρέπει να είσαι. Άλλος ένας λόγος που δεν μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου με κανέναν.




 

Επεξ/σία 11 Μαϊου από GrekSoul

[tutuyo]

με συμβούλεψαν για ι5. Αλλά αρνήθηκα σαν βλάκας που είμαι

 

δεν σου φταιει κανεις αλλος - αυτο σου εμαθε ο στρατος

[GrekSoul]

Ω σίγουρα. Ειδικά εάν είχα τελειώσει ήδη τις σπουδές μου και μπορούσα να με στηρίξω πλήρως οικονομικά δεν θα το σκεφτόμουν καν. 
Αλλά δεν είμουν έτοιμος να ζήσω σε ένα ραντζο ή στον καναπέ κάποιου φίλου μου...διάλεξα να μην πάω κόντρα στην οικογένεια μου.
Ελπίζω να μην επαναλάβουν άλλοι το λάθος μου.

[jimis_vts]

Ο στρατός κάτι σου μαθαίνει. Αν θα πρεπε να ήταν υποχρεωτικό?? Ίσως... Για εμένα ναι. Ας έπαιρνες Ι5. Σου δίνει την επιλογή και θεωρώ πως εν μέρη σέβονται την πάθηση σου.

[haris_216]

@ts

Σεβαστά αυτά που αισθάνεσαι και περιγράφεις, με ένα πολύ όμορφο και "προσγειωμένο" λόγο.

Θα διαφωνήσω μόνο ως προς το καταληκτικό σου συμπέρασμα ότι "ο στρατός δεν είναι σχολείο", "δεν αξίζει", "δεν", "δεν", "δεν" και αυτό για δύο λόγους.

Ο πρώτος είναι ο προφανής, ότι ΔΕΝ είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και άρα η όποια "ισοπεδωτική" προσέγγιση υπέρ ή κατά απλά δεν στέκει (πάντα κατά τη δική μου προσωπική γνώμη)

Ο δεύτερος λόγος πλησιάζει λίγο αυτόν του @tutuyo παραπάνω, ότι δηλαδή αυτό που αποκομίζουμε από την κάθε κατάσταση δεν είναι απαραίτητα το αναμενόμενο ή αυτό που φανταζόμασταν αλλά ίσως κάτι τελείως διαφορετικό.

Ως (γελοίο το ξέρω) παράδειγμα θα σου πω αυτό του αδερφού μου όπου ενώ πριν πάει στο στρατό (που δεν πήγε και πιτσιρικάς) δεν έτρωγε όχι απλά ξαναζεσταμένο φαγητό αλλά ούτε καν φρεσκομαγειρεμένο που απλά είχε κρυώσει, μια χαρά μετά τον στρατό "αμβλύνθηκαν" οι επιθυμίες/επιλογές του. Αυτό θα το μάθαινε μόνο στο στρατό; Προφανώς όχι. Ενδεχομένως και σε όποια άλλη αναγκαστική κατάσταση βρισκόταν για καιρό όπως πολύμηνη κατασκήνωση ή παραμονή σε μελετητικό σταθμό στην Ανταρκτική (αν το επέτρεπε το αντικείμενο σπουδών του). Στην συγκεκριμένη όμως περίπτωση, τόσο εκείνος όσο και οι υπόλοιποι, το "χρεώνουμε" (με θετικό πρόσημο) στο στρατό.

Σημ. Αναφέρω το τελείως απλοϊκό παράδειγμα μόνο και μόνο για να μην μπούμε σε βαθύτερα ψυχολογικά ή και φιλοσοφικά ζητήματα περί στρατού που τελειωμό δεν έχουν.

Και τέλος χωρίς να θέλω να κρίνω, απλά μόνο σαν τροφή για σκέψη για σένα, μήπως κάποια από τα πράγματα που χρεώνεις στον στρατό έχουν να κάνουν περισσότερο με εσένα και την οικογένειά σου και προηγούνται τα της στράτευσή σου; Καθώς και επιλογές σου δόθηκαν (από την γενική ιδέα "στρατός") τις οποίες δεν θέλησες να εξετάσεις λόγω δεδομένων οικογενείας (προφανώς κάτι θέλεις να αποδείξεις σε "κάποιους" ή και στον εαυτό σου) αλλά και πλέον τόσο ο "στρατός" όσο και η γενικότερη κοινωνία ελάχιστη σημασία δίνουν ως προς το "στίγμα του γιωτά".

Σημ. Η ατμόσφαιρα/συμπεριφορά δημοτικού σχολείου (για να μην πω νηπιαγωγείου) δεν αποτελεί προνόμιο ή μοναδικότητα του στρατού, όπως ενδεχομένως να ανακαλύψεις στην πορεία της ζωής σου. Θα την βρεις και μέσα σε άλλους χώρους, πχ εργασιακούς. Μακάρι να μπορείς πάντα να τους αποφεύγεις. Επειδή όμως ίσως αυτό δεν είναι πάντα εφικτό (οι βιοποριστικοί λόγοι που καθόρισαν τις επιλογές σου στο στρατό πιθανόν να μην σταματήσουν να υπάρχουν) οπότε και πάλι ο στρατός ενδεχομένως να λειτουργούσε σαν "φροντιστήριο" ως προς το πως να αντιμετωπίσεις τέτοιες καταστάσεις.

 

Επεξ/σία 11 Μαϊου από haris_216

[Ukforthemoment]

1 ώρα πριν, GrekSoul είπε

Ω σίγουρα. Ειδικά εάν είχα τελειώσει ήδη τις σπουδές μου και μπορούσα να με στηρίξω πλήρως οικονομικά δεν θα το σκεφτόμουν καν. 
Αλλά δεν είμουν έτοιμος να ζήσω σε ένα ραντζο ή στον καναπέ κάποιου φίλου μου...διάλεξα να μην πάω κόντρα στην οικογένεια μου.
Ελπίζω να μην επαναλάβουν άλλοι το λάθος μου.

To πρόβλημα ειναι η οικογένεια σου,και το πόσο σημασία δίνεις στην γνώμη τους.

Και ο στρατός είναι σχολείο,σχολείο για όλα όσα   θα συναντήσεις ενήλικας στον έξω κόσμο.

Και Ι5 να έβγαινες τι πρόβλημα θα είχες;Δεν θα μπορούσες να πας αστυνομικός;

[flashja]

Οποίος δεν θέλει / δεν μπορεί, δεν πάει στρατό απλά παίρνει ι5. 

[krot]

Γράφεις "ο στρατός κάνει ζημιά". Εντάξει ταλαιπωρία είναι.

Τα προβλήματα που γράφεις για "προσωπικό χώρο" για "χωσίματα" για κοινωνικό ανταγωνισμό για απειλές και για άσχημες περιπτώσεις στρατιωτικών, δίκιο έχεις, τα περάσαμε όλοι.

Αφού ο διαθέσιμος ψυχοθεραπευτής σε έκρινε για ι5 μάλλον δεν έπρεπε να αρνηθείς, το γράφεις και εσύ.

Κανέις δεν πάει για τα 8 ευρώ στον στρατό ή "επειδή αξίζει". Είναι μία υποχρέωση όπως και πολλά άλλα στην ζωή.

Για το αν τελικά σου πρόσφερε κάτι η όλη εμπειρία του στρατού δεν ξέρεις στο μέλλον μπορεί να αναθεωρήσεις.

Επεξ/σία 11 Μαϊου από krot

[ProponitisTouKanape]

Το πρόβλημα δεν είναι ο στρατός στην προκειμένη περίπτωση αλλά η οικογενειακή πίεση να πας στρατό για να φανεις "κανονικός", φαντάζομαι οτι ζεις σε ενα πολύ μικρό κύκλο όπου όλοι είναι δικαστές. "Μη πει ο θείος ο Κώστας οτι το δικό μου παιδί είναι προβληματικό και δε πήγε φαντάρος". Κανέναν κοινωνικο εξωστρακισμό δε θα είχες με Ι5, αυτά ήταν μόνο στο μυαλό της οικογένειάς σου. Για το στρατό, καλύτερα θα ηταν να σου δώσει Ι5, μια έννοια λιγότερη στο μυαλό τους. 

Θα πρέπει επίσης εν μέρει να κατανοήσεις για ποιο λόγο πας στρατό, τουλάχιστον στη θεωρία, γιατί στην πράξη μπορεί να αλλάζει λίγο. Πας για να σε εκπαιδεύσουν ως στρατιώτη. Δε πας για να είσαι ο εαυτός σου. Δεν πας για να έχεις προσωπικό χώρο. Πας για να γίνεις στρατιώτης. Ίδιος με τον δίπλα. Και με τον παραδίπλα. Και με τον στρατιώτη στην άλλη άκρη της Ελλάδας. Ομοιόμορφος, ντύνεσαι το ίδιο, κουρεύεσαι το ίδιο, φέρεσαι το ίδιο, περιμένουν απο σένα το ίδιο. Δεν είσαι ο Γιώργος, ο Νίκος, ο Κώστας, ο Αλέξανδρος. Για το στρατό είσαι ένας ακόμα οπλίτης. 

Έμαθες πράγματα, που ίσως τώρα μέσα στη δυσκολία δε το κατάλαβες. Δεν είπε κανένας οτι θα καταλάβεις ανθρώπους από άλλα background. Δεν είναι σεμινάριο inclusivity ο στρατός. Είναι όμως μια γερή δόση πραγματικότητας. Γιατί σε μια πραγματική δουλειά δε θα περιτριγυρίζεσαι απο ανθρώπους σαν κι εσένα, που τους έχεις διαλέξει και με τους οποίους τα πάτε καλά. Θα πετύχεις και μαλάκες και ανάγωγους και ομοφοβικούς και βρωμιάρηδες και κωλόπαιδα. Τα ίδια άτομα που είναι μέσα στο στρατόπεδο, είναι και απ' έξω. Ο στρατός σου σπάει τη φούσκα, στην οποία οι περισσότεροι ζούμε και στην οποία συναναστρεφόμαστε άτομα που μας αρέσουν. Δεν είναι έτσι όμως η πραγματική ζωή. 

[bill999r]

Φίλε μου δεν είναι για όλους ο στρατός όπως δεν είναι για όλους ο πρωταθλητισμός, οι σπουδές κτλ.

Είχες την επιλογή να απαλλαχθείς, κάτι το οποίο είναι δύσκολο στις μέρες μας και δικαιούνται μόνο άνθρωποι οι οποίοι όντως πιέζονται στο στρατιωτικό περιβάλλον, αλλά παρόλα αυτά δεν το δέχθηκες.

Για μένα αυτό που σου έμαθε πολύ καλά ο στρατός είναι ότι θα πρέπει να αποφασίζεις μόνος σου για τον εαυτό σου και να μην παίρνεις στα σοβαρά κανέναν γενικότερα.

[mihanikos1]

Η δική μου άποψη ειναι οτι για ολη σου την ταλαιπωρία υπεύθυνοι ειναι οι γονείς σου. Ηξεραν τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις, γνώριζαν οτι ο στρατός θα τα κάνει χειρότερα αλλά επέμεναν να πας. Ετσι είχαμε και εμείς ενα παιδί χαμηλής νοημοσύνης που οι γονείς του παρακαλούσαν να μην τον βγάλουν Ι5 για να μην τον έχουν στο σπίτι.

[piiii]

2 ώρες πριν, GrekSoul είπε

αλλά ο μεγαλύτερος λόγος, είναι ότι οι γονείς μου δε μου έδωσαν επιλογή. (η επιλογή ήταν ή στρατός ή βγάλε άκρη μόνος σου στη ζωή)

 

Θα σταθώ σε αυτό. Επειδή έχω παιδί στο φάσμα του αυτισμού και το σκέφτομαι απο τώρα για το θέμα στρατό, αν ο γονέας δεν είναι εκεί να υποστηρίξει το παιδί του, τι διάολο κάνουμε σε αυτή την ζωή;

Εγώ σκέφτομαι όταν έρθει η ώρα απευθείας απαλλαγή ι5 και άντε γειά. Σε κάποια πράγματα δεν είναι ντροπή το ι5. Για κάποιο λόγο το έχουν δαιμονοποιήσει....

[bill999r]

56 λεπτά πριν, piiii είπε

κάποιο λόγο το έχουν δαιμονοποιήσει...

Για τον ίδιο λόγο που έχουν δαιμονοποιησει άλλα τόσα... Ομοφυλοφιλία, σωματότυπο, σπουδές, επάγγελμα και άλλα πιο σοβαρά ή λιγότερο... 

Διότι οι Έλληνες είμαστε απόλυτα κομπλεξικος και αμόρφωτος λαός και προσπαθούμε να αναδείξουμε ως επίτευγμα την στρατιωτική θητεία ή το πόσα φράγκα βγάζουμε....

[tutuyo]

-Δεν θέλω να να πάω στρατό, δεν την παλεύω 

-Ορίστε το Ι5 σας

-Όχι, με στιγματιζετε, θέλω να είμαι στον οργανισμό σας αλλά και δεν θέλω 

Προσωπικά το μεγαλύτερο καλό που μου έκανε ο στρατός είναι που διαπίστωσα ο ίδιος πόσο χαζος κόσμος υπάρχει. Όχι απλά μαλακας, κυριολεκτικά χαζός, λείπει κομμάτι του εγκεφάλου. Του στυλ  "δεν πάω οδοντογιατρό άμα με πονάει το δόντι μου, θα πιω ένα μπουκάλι ουίσκι να μου περάσει"

[kogba]

Καμία αντίρρηση, ότι θέλει και αισθάνεται ο καθένας. 

 

Αλλά:

Σε περίπτωση πολέμου, όλοι όσοι δεν υπηρέτησαν ή έκαναν εναλλακτική θητεία, να πάνε ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ στην πρώτη γραμμή.