Πρακτικά θέματα με την Ελεύθερη Συμβίωση

[@pnea1973]

Λογικό είναι να την πάρει 100% η σύζυγός... Βέβαια αυτό λύνετε με την διαθήκη αλλά δεν το ξέρουν όλοι.... Ι

Κάποιος μπορεί να μην έχει σχέση με τους συγγενείς του... Και στην τελικη από την στιγμή που έχει παντρεύει η οικο9του είναι η γυναίκα του.. 

[Apollo69]

2 λεπτά πριν, @pnea1973 είπε

Λογικό είναι να την πάρει 100% η σύζυγός... Βέβαια αυτό λύνετε με την διαθήκη αλλά δεν το ξέρουν όλοι.... Ι

Κάποιος μπορεί να μην έχει σχέση με τους συγγενείς του... Και στην τελικη από την στιγμή που έχει παντρεύει η οικο9του είναι η γυναίκα του.. 

 

Δεν πάμε με βάση τον κάποιον. Είσαι νομοθέτης και πρέπει να φτιάξεις έναν κανόνα για όλους. Τέρας του lochness τέρας του adhocness. Πρέπει να πάρεις εσύ μια απόφαση για κάποιον άλλον (για πολλούς άλλους που για τους ΧΥΖ λόγους δεν έχουν κάνει διαθήκη).

 

Όλοι θέλουν τα παιδιά τους να τους κληρονομήσουν. Αυτός πέθανε χωρίς παιδιά αλλά δεν φύτρωσε μόνος του. Και οι γονείς του να ζουν θα έχει κληρονομήσει και κάναν παππού. Στους δικούς τους κατιόντες θέλουν να πάει η περιουσία τους.

 

Υπάρχουν χώρες χωρίς νόμιμη μοίρα. Τι πάει να πει οικογένεια; Δικό μου είναι ότι θέλω το κάνω. Το δίνω όπου θέλω.

 

Γιατί είναι τόσο λογικό να την πάρει 100% ο σύζυγος;

 

Όπως υπάρχουν κάποιοι που δεν έχουν σχέση με τους γονείς τους υπάρχουν άλλοι που έχουν φροντίσει επειδή δεν θα κάνουν παιδιά να πάει η περιουσία τους στους γονείς τους, στα αδέλφια τους, στα ανίψια τους (πόσες και πόσες διαθήκες αφήνουν πράγματα σε ανίψια)

24 λεπτά πριν, doubleh είπε

@Apollo69 αν δεν θέλεις να παντρευτείς μην παντρευεσαι.

Χάνεις λίγο το νόημα με τα ποσοστά των κληρονόμων και τα 200 ευρώ για τα 3 παιδιά.

Αν δεν σε καλύπτει η συμβίωση, το να δίνεις κ να παιρνεις μέσα από αυτό, το να προσέχεις κ να σε προσέχουν, πιστεύω καλύτερα να υιοθετήσεις ένα παιδάκι.

Μα δεν έγραψα ένα μανιφέστο κατά της συμβίωσης. Δεν είμαι κατά της συμβίωσης. Όμως σκέφτομαι ποιος είναι ο πιο πρακτικός (λειτουργικός) τρόπος. Το σκέφτομαι και(νόμικο) ηθικοπολιτικά. Τι θα έπρεπε να κάνει ο νομοθέτης.

 

Πόσο εύκολα σε εμπιστεύεται ο άλλος όταν προτείνεις ελεύθερη συμβίωση; Η εκούσια αναγνώριση θέλει και τους 2. Όπως επίσης μπορεί κάποιος να φύγει στο εξωτερικό ή να κάνει το οτιδήποτε. Η άλλη το έχει στην μήτρα της. Δεν είναι παντρεμένη αν θέλει σηκώνετε παίρνει και το παιδί και άντε βρες την. Ο άλλος μπορεί να φοβάται την πιθανότητα να μπλέξει με τα δικαστήρια; Ακόμα και αμιγώς συμβολική (που αμφιβάλλω φοβάμαι ότι η ελεύθερη συμβίωση είναι too good to be true πρέπει κάπου να υπάρχει μια δυσλειτουργία και αυτό ακριβώς είναι το θέμα) να είναι η αξία του γάμου του συμφώνου δεν παύει να είναι αξία πραγματική. Ο άλλος σε εμπιστεύεται υπάρχει το τεκμήριο καταγωγής από γάμο. Μια παντρεμένη έγκυος (ούτε φυσικά αυτός που την γκάστρωσε) δεν εξαφανίζεται τόσο εύκολα όσο μια ελεύθερη. Ούτε μπορεί να αρνηθεί μια εκούσια αναγνώριση (μπορεί να προσβάλλει την πατρότητα αλλά μέχρι εκεί).

 

Οπότε εκτός των πρακτικών θεμάτων σκέφτομαι και τον πολύ σημαντικό παράγοντα των ανθρωπίνων σχέσεων. Την εμπιστοσύνη. Θα ήταν πάρα πολύ όμορφο να ξέρεις ότι ο άλλος είναι εκεί επειδή θέλει, του αρέσει τον ευχαριστεί, τον ικανοποιεί, απολαμβάνει την συμβίωση και όχι γιατί έχει οποιαδήποτε (ούτε την παραμικρή) νομική υποχρέωση. Πόσο εύκολο όμως είναι να πιστέψεις ότι ο άλλος είναι και θα είναι εκεί;

[@pnea1973]

42 λεπτά πριν, Apollo69 είπε

 

Δεν πάμε με βάση τον κάποιον. Είσαι νομοθέτης και πρέπει να φτιάξεις έναν κανόνα για όλους. Τέρας του lochness τέρας του adhocness. Πρέπει να πάρεις εσύ μια απόφαση για κάποιον άλλον (για πολλούς άλλους που για τους ΧΥΖ λόγους δεν έχουν κάνει διαθήκη).

 

Όλοι θέλουν τα παιδιά τους να τους κληρονομήσουν. Αυτός πέθανε χωρίς παιδιά αλλά δεν φύτρωσε μόνος του. Και οι γονείς του να ζουν θα έχει κληρονομήσει και κάναν παππού. Στους δικούς τους κατιόντες θέλουν να πάει η περιουσία τους.

 

Υπάρχουν χώρες χωρίς νόμιμη μοίρα. Τι πάει να πει οικογένεια; Δικό μου είναι ότι θέλω το κάνω. Το δίνω όπου θέλω.

 

Γιατί είναι τόσο λογικό να την πάρει 100% ο σύζυγος;

 

Όπως υπάρχουν κάποιοι που δεν έχουν σχέση με τους γονείς τους υπάρχουν άλλοι που έχουν φροντίσει επειδή δεν θα κάνουν παιδιά να πάει η περιουσία τους στους γονείς τους, στα αδέλφια τους, στα ανίψια τους (πόσες και πόσες διαθήκες αφήνουν πράγματα σε ανίψια)

Μα δεν έγραψα ένα μανιφέστο κατά της συμβίωσης. Δεν είμαι κατά της συμβίωσης. Όμως σκέφτομαι ποιος είναι ο πιο πρακτικός (λειτουργικός) τρόπος. Το σκέφτομαι και(νόμικο) ηθικοπολιτικά. Τι θα έπρεπε να κάνει ο νομοθέτης.

 

Πόσο εύκολα σε εμπιστεύεται ο άλλος όταν προτείνεις ελεύθερη συμβίωση; Η εκούσια αναγνώριση θέλει και τους 2. Όπως επίσης μπορεί κάποιος να φύγει στο εξωτερικό ή να κάνει το οτιδήποτε. Η άλλη το έχει στην μήτρα της. Δεν είναι παντρεμένη αν θέλει σηκώνετε παίρνει και το παιδί και άντε βρες την. Ο άλλος μπορεί να φοβάται την πιθανότητα να μπλέξει με τα δικαστήρια; Ακόμα και αμιγώς συμβολική (που αμφιβάλλω φοβάμαι ότι η ελεύθερη συμβίωση είναι too good to be true πρέπει κάπου να υπάρχει μια δυσλειτουργία και αυτό ακριβώς είναι το θέμα) να είναι η αξία του γάμου του συμφώνου δεν παύει να είναι αξία πραγματική. Ο άλλος σε εμπιστεύεται υπάρχει το τεκμήριο καταγωγής από γάμο. Μια παντρεμένη έγκυος (ούτε φυσικά αυτός που την γκάστρωσε) δεν εξαφανίζεται τόσο εύκολα όσο μια ελεύθερη. Ούτε μπορεί να αρνηθεί μια εκούσια αναγνώριση (μπορεί να προσβάλλει την πατρότητα αλλά μέχρι εκεί).

 

Οπότε εκτός των πρακτικών θεμάτων σκέφτομαι και τον πολύ σημαντικό παράγοντα των ανθρωπίνων σχέσεων. Την εμπιστοσύνη. Θα ήταν πάρα πολύ όμορφο να ξέρεις ότι ο άλλος είναι εκεί επειδή θέλει, του αρέσει τον ευχαριστεί, τον ικανοποιεί, απολαμβάνει την συμβίωση και όχι γιατί έχει οποιαδήποτε (ούτε την παραμικρή) νομική υποχρέωση. Πόσο εύκολο όμως είναι να πιστέψεις ότι ο άλλος είναι και θα είναι εκεί;

Είναι λογικό γιατί είναι ο άνθρωπος που ζεις μαζί του την στιγμή που έφυγες. 

Είναι πιο λογικό να έχουν απαίτηση ανηψια που έχεις να τα δεις 20 χρονιπχ ή αδελφός που σε βρίζει; 

Βέβαια όπως είπα όλα λύνονται με την διαθήκη. 

Όσοι δεν ξέρουν ας μάθουν.. 

[Apollo69]

Μόλις τώρα, @pnea1973 είπε

Είναι λογικό γιατί είναι ο άνθρωπος που ζεις μαζί του την στιγμή που έφυγες. 

Είναι πιο λογικό να έχουν απαίτηση ανηψια που έχεις να τα δεις 20 χρονιπχ ή αδελφός που σε βρίζει; 

Βέβαια όπως είπα όλα λύνονται με την διαθήκη. 

Όσοι δεν ξέρουν ας μάθουν.. 

Φτιάχνεις έναν γενικό κανόνα για όλους.

Είσαι 20 χρονών όταν πεθαίνεις (25-30 πάντως πολύ νέος) λόγω προβλήματος υγείας. Και δεν πάει ούτε ένας χρόνος που παντρεύτηκες (ή ακόμα χειρότερα ούτε έναν χρόνο που γνωριστήκατε). Ή ζείτε σε διάσταση (ακόμα παντρεμένοι αλλά χώρια) και δεν υπάρχει λόγος διαζυγίου να επικαλεστείς βάσιμα. Ή μπορεί απλώς να μην πρόλαβες να ασκήσεις την αγωγή παρόλο που είχες βάσιμο λόγο διαζυγίου. Δεν ζούσατε καν μαζί την στιγμή που έφυγες. Ζούσατε χώρια για 1-2 χρόνια. Και δεν υπήρχε το animus της συμβίωσης. Δεν θέλατε να είστε μαζί.

 

Είναι λογικό να κληρονομεί ο σύζυγος παρότι η συμβίωση είχε πολύ μικρό χρονικό διάστημα; Είναι λογικό να κληρονομεί ο σύζυγος παρότι σε διάσταση (διακοπή έγγαμης συμβίωσης); Είναι λογικό να κληρονομεί όταν υπήρχε βάσιμος λόγος διαζυγίου αλλά δεν είχε ασκηθεί η αγωγή (πρόωρος θάνατος);

 

Το 50-50 είναι μια καλή μοιρασιά.

 

Κληρονομούν οι γονείς κατ'ισομοιρίαν και μάλιστα έχουν νόμιμη μοίρα.

[polaki]

On 22/12/2023 at 14:08, Ukforthemoment said:

 

Αν συμμετέχει και η σύντροφος στην απόκτηση/αυξηση της περιουσίας γιατί να μην δικαιούται μερίδιο;

 

 

Αν ΔΕΝ συμμετέχει, γιατί να δικαιούται;