Οικονομική στήριξη από γονείς

[katerinathess]

Ανοίγω αυτό το θέμα,που έχει να κάνει με την οικονομική υποστήριξη η αν θέλετε το 《χαρτζηλίκη》 από το σπίτι σε ενήλικα άτομα  από 18 μέχρι 25 ετών

Ο λόγος καθαρά από περιέργεια, καθώς στον κοινωνικό μου περίγυρο συναντώ ΆΚΡΑ όσον αφορά το θέμα αυτό.

Υπάρχουν δηλαδή άτομα που έχουν γενναιόδωρο χαρτζηλίκη(400 το μήνα) και στον αντίποδα άτομα που δεν παίρνουν από τους γονείς τους ούτε ένα ευρώ.

Πάντα μιλάμε για φυσιολογικές μέσες οικογένειες και όχι για τίποτα πλούσιους η πάμφτωχους γιατί εκεί δεν χρειάζεται να πούμε κάτι...

Ανάμεσα σε αυτές τις κατηγορίες εντοπίζω μεγάλες διαφορές στον τρόπο σκέψης...

Οι μεν που βοηθάνε έχουν τη λογική:

Είναι δύσκολα για τους νέους,δεν υπάρχουν δουλειές κτλ,θα του δίνω λεφτά να είναι κύριος να μην έχει ανάγκη κανένα,μπορεί να δουλέυει αλλά ο μισθός του είναι μικρός θα του δώσω κάτι να συμπληρώσει το εισόδημα του και γενικότερα έχουν την διάθεση να βοηθήσουν οικονομικά τα παιδιά τους ακόμα και αν αυτό δεν ζητηθεί από τα ίδια τα παιδιά.Χαίρονται να βλέπουν τα παιδιά τους να παιρνάνε καλά και να έχουν στη ζωή τους ποιότητα(ελεύθερο χρόνο,αθλήματα,δραστηριότητες,ταξίδια,εκδρομές)

Οι δε που δεν βοηθάνε έχουν τη λογική:

Οι τεμπέληδες,τα κοπρόσκυλα,να πάνε να δουλέψουν,υπάρχουν δουλειές και δεν πάνε γιατί είναι καλομαθημένοι,αν δεν φτάνει ο μισθός να κάνουν δεύτερη δουλειά,ο μισθός είναι μια χαρά και θέλουν λούσα και καφετέριες...Γενικότερα έχουν την αντίληψη ότι οι νέοι πρέπει να δουλέυουν μέρα-νύχτα και να μην έχουν κανένα είδος ποιότητας στην ζωή τους όπως πχ να κάνουν ένα άθλημα η μια άλλη δραστηριότητα που τους γεμίζει.        Χαρακτηριστική φράση τους είναι το《ενηλικιώθηκες πήγαινε δούλεψε και βγάλτα πέρα μόνος σου》 

 

Θα ήθελα να ακούσω την γνώμη σας σχετικά με το αν θεωρείται σωστό η λάθος το να δίνουν οι γονείς χρήματα σε ενήλικα παιδιά...

Σε περίπτωση που το θεωρείται σωστό τότε για τι ποσά μιλάμε?

Πχ στάνταρ ποσό κάθε μήνα?Η μόνο αν ζητήσουν?

 

 

 

Δεν θα βάλω στο θέμα άλλες παροχές από γονείς σε παιδιά όπως κληρονομιά που έχει να κάνει με ακίνητα η δωρεά κεφαλαίου να κάνουν την δική τους επιχείρηση κτλ

Εγώ γενικά συμφωνώ με την κατηγορία οικογενειών που βοηθάνε τα παιδιά τους

Θα ήθελα όμως να μάθω και να διαβάσω γνώμες ώστε να σχηματίσω μια εικόνα για το τι θεωρείται σωστο απο τον μέσο όρο

 

 

 

 

[Bitbit]

δε ξέρω αν υπάρχει σωστό ή λάθος. καθένας έχει τις αντιλήψεις του και λειτουργεί με δικό του τρόπο.

υπάρχουν κάποιες συμπεριφορές που προσωπικά τις θεωρώ ξεφτίλα και δε θα συμφωνούσα ποτέ. Κάποιοι άλλοι αυτές τις συμπεριφορές τις θεωρούν μαγκιά και ξεφτίλα εμένα.

γιατί βάζεις άνω όριο τα 25? το φαινόμενο δε σταματάει στα 25.

[Nabuko]

17 λεπτά πριν, katerinathess είπε

Ανοίγω αυτό το θέμα,που έχει να κάνει με την οικονομική υποστήριξη η αν θέλετε το 《χαρτζηλίκη》 από το σπίτι σε ενήλικα άτομα  από 18 μέχρι 25 ετών

Ελαφρώς λογικό το βρίσκω. Το πρόβλημα είναι στο χαρτζηλίκι από 25-45 ετών.

[elgol]

Αφου μεχρι τα 25 πληρωνεις για σπουδες στρατο

[vs_skg]

Τώρα αυτό πως να απαντηθεί γενικά κι αόριστα; Παράγοντες:

- Οικογενειακό υστέρημα

- Σπουδές στην ίδια πόλη ή αλλού

- Κοπρόσκυλο ή εργατικός/εργατική 

- Πόλη κατοικίας

[Basilhs23___]

Από την οικογένεια, η γιαγια και ο πατέρας μου, μου έδιναν λεφτά κάθε εβδομάδα και μάλιστα αρκετά από τότε που ήμουν στο δημοτικό, σε γιορτές και διάφορα έδιναν έξτρα, τον πατέρα μου τον έχασα στα 14 και την γιαγιά στα 19, εάν ζούσανε ακόμα και να είχα πάει εγώ 50 ετών και αυτοί 100, ακομα κι αν δούλευα και έβγαζα πολλά λεφτά, αυτοί θα μου έδιναν χρήματα παλι. Απλά είχα πολύ καλούς γονείς που ότι ήθελα δεν μου χαλούσαν χατήρι και δεν ήθελαν να με δυσκολεύουν η να με στεναχωρουν, ημουν μκναχοπαιδι, ένα από τα δύο εγγόνια της γιαγιάς, ως άτομο και με θέματα υγείας με αναπηριες από μικρός μου είχαν αρκετή αδυναμία σε σχάση με τον ξάδερφο. 

Στο αντίποδα υπάρχουν οικογένειες στις οποίες συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Δεν θεωρώ σωστή πειστική ούτε όπως μεγάλωσαν εμένα οι δικοί μου, ούτε τις ακριβώς αντίθετες περιπτώσεις, θεωρώ πως οι γονείς πρέπει να βρίσκουν μια ισορροπία στην ανατροφή των παιδιών τους και να μετριασουν διάφορες μελλοντικές συνέπειες είτε θετικές είτε αρνητικές. 

Επεξ/σία 21 Φεβρουαρίου 2022 από Basilhs23___

[andreas1gr]

3 ώρες πριν, katerinathess είπε

Οι τεμπέληδες,τα κοπρόσκυλα,να πάνε να δουλέψουν,υπάρχουν δουλειές και δεν πάνε γιατί είναι καλομαθημένοι,αν δεν φτάνει ο μισθός να κάνουν δεύτερη δουλειά,ο μισθός είναι μια χαρά και θέλουν λούσα και καφετέριες...Γενικότερα έχουν την αντίληψη ότι οι νέοι πρέπει να δουλέυουν μέρα-νύχτα και να μην έχουν κανένα είδος ποιότητας στην ζωή τους όπως πχ να κάνουν ένα άθλημα η μια άλλη δραστηριότητα που τους γεμίζει.        Χαρακτηριστική φράση τους είναι το《ενηλικιώθηκες πήγαινε δούλεψε και βγάλτα πέρα μόνος σου》 

Συμφωνώ 100%. Αν θέλεις πολυτέλειες στρώσε τον κ@@@@ σου και δούλεψε.

[momotis]

2 ώρες πριν, katerinathess είπε

Θα ήθελα να ακούσω την γνώμη σας σχετικά με το αν θεωρείται σωστό η λάθος το να δίνουν οι γονείς χρήματα σε ενήλικα παιδιά...

Θα του έδινα και τη σπλήνα μου,αν τη ζήταγε.

[smpt]

θα συμφωνήσω μαζί σου στο σκεπτικό σου, αλλά άλλο να έρθει το "παιδί" και να πει μπαμπα εχω πρόβλημα και δεν βγαίνω και άλλο να τα δίνεις γιατί έχει γίνει συνήθεια.

[Miracle Worker]

Το νήμα αγγίζει ένα θέμα που με απασχολεί βαθύτατα. Οι γονείς πάντα με στήριζαν, με τις διαφωνίες μας. Γενικά όλοι οι γονείς στον κύκλο μας(επαρχία), το είχαν αυτονόητο, αυτοσκοπό ότι θα σπουδάσουν το παιδί/παιδιά μέχρι τα 22+ και μερικές φορές αρκετά παραπέρα. Σαν να ήταν ο σκοπός της ζωής τους, είχαν δεν είχαν άνεση. Αν κάποιος ανεξαρτητοποιούνταν νωρίς ήταν πιο πολύ λόγω καλώς εννοούμενου εγωισμού. Εγώ η αλήθεια είναι ότι άργησα λίγο, αλλά ακόμα και όταν βρήκα τα βήματα μου και προσπάθησα σκληρά να βρω μια καλή δουλειά και να βάλω κάποια χρήματα στην άκρη για να τους το ανταποδώσω, ήταν και είναι ανένδοτοι. Προτιμάν να ρισκάρουν την υγεία τους παρά να τους δώσω χρήματα. Λες και θα τους χαλάσει το life goal, τι να πω...  

[SlickNick]

Αν δεν τους επιβαρύνεις και παράλληλα κυνηγάς το επαγγελματικό κομμάτι στη ζωή σου, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. 

 

[momotis]

Τελικά μεταβιβάζουμε περιουσία σε απογόνους εν ζωή ή όχι?

[katerinathess]

Είμαι άνεργη και από την οικογένεια μου δεν παίρνω ούτε ένα ευρώ...         Ούτε ένα

 

Ζω εδώ και μήνες με δανεικά από φίλες(Πχ αν θέλω να πάω για καφέ η να πάρω ένα ρούχο η να φτιάξω τα νύχια μου)

Περιμένω να βρω δουλειά για να ξεχρεώσω τα χρωστούμενα...Αλλά και πριν που δούλευα σερβιτόρα έπαιρνα πολύ λίγα και δεν έφταναν

Δεν τολμάω να ζητήσω τρώω κράξιμο(Τεμπέλα,κακομαθημένη,να πας για δουλειά).Όσο δούλευα όταν ξέμενα και ζητούσα μικροποσά πχ 5 ευρώ για καφέ τότε άρχιζαν το κράξιμο ότι αν δεν φτάνουν να κάνω δεύτερη δουλειά η να βρω ποιο σοβαρή/εργατική δουλειά να πληρώνει καλύτερα γιατί η δουλειά της σερβιτόρας είναι χαλαρή/τεμπέλικη δουλειά.                                 Γενικά βλέπω ότι με άλλα άτομα της ηλικίας μου δεν συμβαίνει το ίδιο...Εδώ ξεκινάω να αναρωτιέμαι για το αν είμαι εγώ η κακομαθημένη τεμπέλα που θα θελα οι γονεις να μου δίνουν λεφτά ή αν απλά οι γονείς μου σε αυτό το θέμα φέρονται άσχημα σε σχέση πάντα με το κάνει η μέση οικογένεια.Για αυτό ήθελα απόψεις γιατί δεν μπορώ να διακρίνω τι είναι σωστό και λάθος λόγω του ότι πάντα ο άνθρωπος θέλει το καλύτερο για τον εαυτό του και αυτό ίσως να θολώνει την αντικειμενική κρίση.        Όταν δηλαδή ακούω ότι στις φίλες μου δίνουν οι γονείς τους λεφτά(είτε δουλέυουν είτε όχι)τότε σκέφτομαι πως είναι τυχερές που έχουν τέτοια βοηθήματα όμως δεν ξέρω τι να σκεφτώ για εμένα...Δηλαδή εκεί που θα σκεφτώ ότι πχ κοίτα να δεις οι δικοί μου δεν μου δίνουν ούτε για ένα καφέ όταν στις φίλες μου δίνουν 300αρια τότε δεν είμαι σίγουρη για το αν σκέφτομαι σωστά γιατί μια άλλη σκέψη μου λέει ότι είμαι ενήλικη και ότι θα έπρεπε να τα βγάζω μόνη μου κτλ αισθάνομαι δηλαδή ενοχές μόνο στην σκέψη που πάω να 《κατηγορήσω》την οικογένεια μου που δεν μου δίνει τίποτα.                       Βλέποντας όμως στον κύκλο μου τι συμβαίνει με άλλα άτομα αναρωτιέμαι για το τι κάνει ο μέσος όρος ώστε να έχω ένα αντικειμενικό κριτήριο να κρίνω την θέση μου και την στάση των δικών μου.         Προσωπικά θεωρώ πως βρίσκομαι στο ένα άκρο που είναι το χειρότερο,αυτό της μηδενικής βοήθειας.Προσωπικά θεωρώ ότι το φυσιολογικό είναι το 《παν μέτρον άριστον》,αν δηλαδη μια οικογένεια δεν θέλει να δίνει λεφτά τουλάχιστον να δίνει έστω για έναν καφέ έστω για ένα ρούχο,για ένα εισητήριο στα μμμ.

 

 

[Ukforthemoment]

9 λεπτά πριν, katerinathess είπε

Είμαι άνεργη και από την οικογένεια μου δεν παίρνω ούτε ένα ευρώ...         Ούτε ένα

 

Ζω εδώ και μήνες με δανεικά από φίλες(Πχ αν θέλω να πάω για καφέ η να πάρω ένα ρούχο η να φτιάξω τα νύχια μου)

Περιμένω να βρω δουλειά για να ξεχρεώσω τα χρωστούμενα...Αλλά και πριν που δούλευα σερβιτόρα έπαιρνα πολύ λίγα και δεν έφταναν

Δεν τολμάω να ζητήσω τρώω κράξιμο(Τεμπέλα,κακομαθημένη,να πας για δουλειά).Όσο δούλευα όταν ξέμενα και ζητούσα μικροποσά πχ 5 ευρώ για καφέ τότε άρχιζαν το κράξιμο ότι αν δεν φτάνουν να κάνω δεύτερη δουλειά η να βρω ποιο σοβαρή/εργατική δουλειά να πληρώνει καλύτερα γιατί η δουλειά της σερβιτόρας είναι χαλαρή/τεμπέλικη δουλειά.                                 Γενικά βλέπω ότι με άλλα άτομα της ηλικίας μου δεν συμβαίνει το ίδιο...Εδώ ξεκινάω να αναρωτιέμαι για το αν είμαι εγώ η κακομαθημένη τεμπέλα που θα θελα οι γονεις να μου δίνουν λεφτά ή αν απλά οι γονείς μου σε αυτό το θέμα φέρονται άσχημα σε σχέση πάντα με το κάνει η μέση οικογένεια.Για αυτό ήθελα απόψεις γιατί δεν μπορώ να διακρίνω τι είναι σωστό και λάθος λόγω του ότι πάντα ο άνθρωπος θέλει το καλύτερο για τον εαυτό του και αυτό ίσως να θολώνει την αντικειμενική κρίση.        Όταν δηλαδή ακούω ότι στις φίλες μου δίνουν οι γονείς τους λεφτά(είτε δουλέυουν είτε όχι)τότε σκέφτομαι πως είναι τυχερές που έχουν τέτοια βοηθήματα όμως δεν ξέρω τι να σκεφτώ για εμένα...Δηλαδή εκεί που θα σκεφτώ ότι πχ κοίτα να δεις οι δικοί μου δεν μου δίνουν ούτε για ένα καφέ όταν στις φίλες μου δίνουν 300αρια τότε δεν είμαι σίγουρη για το αν σκέφτομαι σωστά γιατί μια άλλη σκέψη μου λέει ότι είμαι ενήλικη και ότι θα έπρεπε να τα βγάζω μόνη μου κτλ αισθάνομαι δηλαδή ενοχές μόνο στην σκέψη που πάω να 《κατηγορήσω》την οικογένεια μου που δεν μου δίνει τίποτα.                       Βλέποντας όμως στον κύκλο μου τι συμβαίνει με άλλα άτομα αναρωτιέμαι για το τι κάνει ο μέσος όρος ώστε να έχω ένα αντικειμενικό κριτήριο να κρίνω την θέση μου και την στάση των δικών μου.         Προσωπικά θεωρώ πως βρίσκομαι στο ένα άκρο που είναι το χειρότερο,αυτό της μηδενικής βοήθειας.Προσωπικά θεωρώ ότι το φυσιολογικό είναι το 《παν μέτρον άριστον》,αν δηλαδη μια οικογένεια δεν θέλει να δίνει λεφτά τουλάχιστον να δίνει έστω για έναν καφέ έστω για ένα ρούχο,για ένα εισητήριο στα μμμ.

 

 

Είσαι άνεργη ,δεν έχεις εισόδημα απο πουθενά και  παίρνεις δανεικά για να φτιάχνεις νύχια και πας για καφέδες και για ρούχα;;

Ψάχνεις για δουλειά ή περιμένεις να σε φωνάξουν για διευθύντρια στα ΕΛΤΑ:

 

[phanispal]

Όπως λέει κι ο UK, ψάχνεις για δουλειά;

Αν ναι, ψάχνεις γενικά για δουλειά ή πάνω στο αντικείμενο που σπούδασες (αν σπούδασες κάτι);

Αν όχι, με ποια λογική να σε βοηθήσουν;