Εμπειρία από Μαραθώνος 24/1/2022

[fair_play]

Καλημέρα.

Τη μαύρη Δευτέρα ξεκίνησα από Ραφήνα με προορισμό Κάτω Χαλάνδρι στις 12.30 το μεσημέρι. Στην αρχή τα πράγματα ήταν νορμάλ. Όσο πήγαινα προς Πικέρμι το χιόνι έπεφτε πιο πυκνό. Όμως πατιόταν και δεν υπήρχε δυσκολία στην κίνηση. Λίγο μετά την Περιφερειακή ενότητα Ανατολικής Αττικής αρχίσαμε να σταματάμε ο ένας πίσω από τον άλλον.

Κανένας δεν φανταζόταν τι θα ακολουθήσει. Με βήμα σημειωτόν και αφού πέρασαν 5 ώρες φτάσαμε στο Σκλαβενίτη στην Παλλήνη. Εδώ ακινητοποιήθηκαμε για πάνω από 2 ώρες. Το ρεύμα προς Ραφήνα ήταν σχεδόν άδειο. Περνούσε ένα αυτοκίνητο κάθε 10 λεπτά. Η απορία μου ήταν γιατί δεν μας εκτρέπουν από εκεί. Το ρώτησα και στο πλήρωμα ενός περιπολικού. "Εμείς ότι μας λένε κάνουμε".

Κάποια αυτοκίνητα φορούσαν αλυσίδες κάποια όχι. Καμία διαφορά δεν υπήρχε πρακτικά. Απλά καθίσουν πίσω από τον άλλο και περίμενες.

Κάποια στιγμή που έκοψε λίγο το χιόνι βγήκα και περπάτησα προς τα εμπρός να δω τι γίνεται. Έφτασα μέχρι την Λεωφόρο Σπάτων.  400 μέτρα πριν την Σπάτων ήταν ακίνητο ένα μαύρο αυτοκίνητο. Από εκεί μέχρι την Σπάτων ο δρόμος ήταν ελεύθερος. Όταν γύριζα τους κτύπησα το τζάμι. Μέσα ήταν 3 άτομα. Δύο φαντάροι και ένας μεγαλύτερος, αξιωματικός υποθέτω. "Γιατί δεν προχωράτε να φύγουμε;" τους ρώτησα. "Δεν πάει" μου λένε. "Δεν κατεβαίνετε να σπρώξουμε;" Κατεβαίνουν. Το παλέψαμε αλλά οι τροχοί σπινιαριζαν και τίποτα. Ήταν και λίγο ανηφόρα. "Δεν έχετε κανένα φτυάρι; Κάτι να βάλουμε από κάτω;" . " Όχι.". 20 μέτρα πιο πάνω προς Ραφήνα ήταν ένα τζιπ με 4 φαντάρους σε υπηρεσία. "Παιδιά μήπως έχετε ένα φτυάρι να τους ξεκολλήσουμε;". "Φτυάρι δεν έχουμε. Μπορούμε να σπρώξουμε." Προσπαθήσαμε πάλι αλλά τίποτα. Ακριβώς δίπλα ένα αυτοκίνητο της πολιτικής προστασίας εν υπηρεσία με 2 άτομα που κάθονταν  μέσα και δεν έκαναν τίποτα. Ωραία πράγματα.

Μετά από 4 ώρες και αφού τα εκχιονιστικα άνοιξαν δρόμο καταφέραμε να κουνηθούμε και να φτάσω σπίτι μου. 

Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη αλγεινή εντύπωση σε όλο αυτό το χάος ήταν αυτό που το είδα πάμπολλες φορές σε όλη τη διαδρομή. Κολλαγε ο μπροστινός και δεν κατέβαινε κανείς από πίσω να σπρώξει να τον ξεκολλήσει να φύγουμε. ΑΠΑΘΕΙΑ ΠΛΗΡΗΣ.

Και 2 θετικά σημεία:

1) Μια οικογένεια, πατέρας, μητέρα και 2 κορίτσια μοίραζαν στα ακινητοποιημένα αυτοκίνητα από ένα μπουκαλάκι νερό και μια μπανάνα. Δεν φαινόντουσαν να τα έχουν. Έχουν όμως ΑΝΘΡΩΠΙΑ. Τους ευχαριστώ.

2) Το παλικάρι που με βοήθησε να βάλω τις αλυσίδες. Μου θύμισε πως υπάρχουν άνθρωποι με ΦΙΛΟΤΙΜΟ. Τον ευχαριστώ.