Πως είναι να χάνεις ένα φίλο;

[Επισκέπτης]

7 λεπτά πριν, ModernAthenian είπε

Ναι, συνέχεια το φοβόμουν. Τη μέρα που πέθανε 2 ώρες πριν είχαμε μιλήσει στο τηλ και με περίμενε να περάσω από το σπίτι του πιο μετά. Ε, αυτό ήταν... Το επόμενο τηλέφωνο ήταν από τον σοκαρισμένο αδερφό του να μου λέει οτι πέθανε. Τον βρήκαν στις σκάλες του σπιτιού. 

Δε θα τον ξεχάσω ποτέ. Η καλοσύνη του, η αθώα του ψυχή, η ευαισθησία του, η περιέργεια του, το χιούμορ του...είναι όλα τόσο ζωντανά μέσα μου. Δεν έχω γνωρίσει έκτοτε άνθρωπο σαν εκείνον. 

Εσύ τον είδες έτσι; Εγώ δεν ξέρω αν είναι καλύτερο ή όχι. Ο ψυχο μου είπε ότι σε βοηθάει να το αποδεκτείς. Τη μέρα της τελέτης επίσης τον ξαναδα. Θεε μου δεν ηθελα με τιποτα να ανοιξει το καπακι και ομως μια ******* συγγενής (που δεν τον αγαπουσε) λύσσαξε να τον ανοίξουν. Δεν ήταν τόσο χάλια όσο περίμενα (λόγω της συκγκρουσης). Έκανα μαύρες σκέψεις ότι ράμματα τον κρατάνε "συναρμολογημένο". Ήθελα απλά να μπει στο χώμα και να αναπαυθεί. Στον καφέ υπήρξε λίγη γαλήνη παραδόξως. Για ένα διάστημα δεν ξέρω, ενιωθα κατι μαυρο γυρω μου, σαν να μαι δακτυλοδεικτούμενος.Τωρα ειμαι οκ.

[Nabuko]

H λύση είναι να μην έχεις φίλους. Case closed

Στα σοβαρά τώρα. Όταν είσαι μικρός έχεις καμιά 10αρια φίλους. Όσο μεγαλώνεις για διάφορους λόγους οι φίλοι μειώνονται, ώσπου φτάνεις σε ένα σημείο που θα έχεις έναν κολλητό, έναν δυο καλούς φίλους και κάποιους γνωστούς. 

 

[Επισκέπτης]

13 λεπτά πριν, Nabuko είπε

H λύση είναι να μην έχεις φίλους. Case closed

Στα σοβαρά τώρα. Όταν είσαι μικρός έχεις καμιά 10αρια φίλους. Όσο μεγαλώνεις για διάφορους λόγους οι φίλοι μειώνονται, ώσπου φτάνεις σε ένα σημείο που θα έχεις έναν κολλητό, έναν δυο καλούς φίλους και κάποιους γνωστούς. 

 

Δεν χρειάζονται παραπάνω. Η μητέρα μου όλη της τη ζωή είχε 3 φίλες. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Δεν γίνεται παραπάνω. Είχα ακούσει κάποτε έναν να λέει στην τηλεόραση έχω χιλιάδες φίλους (προ social media). Μια φιλία θέλει χρόνο. Αν δεν έχουμε χρόνο οι δυο μας νασου ανοικτώ και να μου ανοικτείς, ννα μας δουμε σε δύσκολες στιγμές πως θα γίνουμε φίλοι; Με το να βγαινουμε έξω και να λέμε για γκόμενες 10 μαντράχαλοι δεν είναι φιλία.

[Επισκέπτης]

Ως κάποιος που έχει ζήσει και τις 2 πλευρές "πολύ κλειστό περιβάλλον με λίγες μακροχρόνιες φιλίες" αλλά και "πολύ μοναχικό περιβάλλον χωρίς καθόλου συγγένεις και καθόλου φιλίες αλλά πολλούς γνωστούς" μπορώ να σου πω ότι μάλλον προτιμώ το 2ο. Όταν άρχισα να χάνω τις στενές μου φιλίες ήταν κάτι που με πόναγε, κάποια στιγμή δεν έμεινε τίποτα και τότε αναγκάστηκα να προσαρμοστώ και να αλλάξω το τρόπο που σκέφτομαι τις σχέσεις των ανθρώπων. Να ψάξω για κάτι καινούργιο. Δε θα πώ ότι οι φιλίες μου ήταν άχρηστες γιατί πήρα σημαντικά πράγματα από εκεί αλλά πλέον δε πιστεύω στη στενή φιλία και το θεωρώ αδυναμία. Η φιλία απλά εξυπηρετεί κάτι το οποίο μπορεί να κρατήσει υπερβολικά πολύ ωστόσο κάποια στιγμή τελειώνει. Δε μπορείς να τα ποντάρεις όλα σε ένα πράγμα, τότε έχεις καταδικαστεί να ζήσεις κάτι άσχημο.

Πλέον προτιμώ να μην έχω καθόλου στενό κύκλο αλλά αντί αυτού ένα τεράστιο κύκλο από γνωστούς που μοιραζόμαστε τους ίδιους στόχους και ενδιαφέροντα, έχω δεθεί με πολλές κοινότητες στα social media και συνεχίζω να αυξάνω αυτό το κυκλό. Κάποτε είχα μόνο έναν να μιλήσω για ότι με ενδιέφερε, τώρα μιλάω καθημερινά με άπειρα άτομα που ούτε καν τα γνωρίζω αλλά μου είναι χρήσιμα και θεωρώ ότι είναι καλύτερα που δεν γνωριζόμαστε σε προσωπικό επίπεδο γιατί τότε ο καθένας μπορεί να βγάλει τη μαυρίλα από μέσα του και μία καλή σχέση να καταστραφεί ενώ από απόσταση ο ένας μπορεί να είναι χρήσιμος στον άλλον. Με τη νέα μου ζωή έχω γίνει πολύ δυνατότερος...αποσπάω πολύ περισσότερη και καλύτερη πληροφορία σε ότι θέλω, είμαι περισσότερο αποδεκτός γιατί πολλοί σκέφτονται όπως εγώ σε αυτές τις κοινότητες και το βασικότερο, δε θα ξεμείνω από άτομα. Για να πω την αλήθεια πριν αρχήσω να αποκτάω κολλητούς έκανα αυτή τη ζωή αλλά για κάποιο λόγο μείνανε λίγοι με το καιρό στο κύκλο μου και μάλλον εκεί τη πάτησα, τώρα βλέπω ότι έχασα πολλά με αυτή την επιλογή, έπρεπε να παραμείνω ενεργός.

Για εμένα το μόνο πράγμα που πρέπει να υπάρχει μέσα στο κλειστό σου κόσμο είναι η σχέση σου ή η συζυγός σου και τίποτα πέρα από αυτό, ούτε κάν οι συγγενείς. Προφανώς η γυναίκα/άνδρας σου δε μπορεί να υπάρχει έξω από αυτό το κόσμο και εξυπηρετεί πράγματα που μπορεί να κρατήσουν για πάντα.

Για να συνοψίσω, η απώλεια του καλύτερου μου φίλου λόγο διαφόρων τσακωμών και παρεξηγήσεων, με έκανε να νιώσω αηδία για τις διαπροσωπικές σχέσεις και μου άφησε μία πικρία διότι με το συγκεκριμένο άτομο είχα ζήσει εξαιρετικά σημαντικές στιγμές που δεν θα ξεχάσω και μπορούσε να μου είναι χρήσιμος ωστόσο σε προσωπικό επίπεδο δε μπορούσε να μου προσφέρει τίποτα και ο τρόπος σκέψης του ήταν τόσο διαφορετικός από τον δικό μου που τον έκανε να με μισήσει. Όταν τραβήξεις τα πράγματα ένα σκαλί παραπάνω από ότι πρέπει τότε μπορεί να διαλύσεις κάτι όμορφο, εγώ διέλυσα φιλία 14+ χρόνων. Τη μάνα μου και το πατέρα μου όυτε που με νοιάζει αν πέθαιναν αλλά το συγκεκριμένο άτομο σήμαινε πολλά για εμένα, τον άφησα στο facebook ως μία καλή ανάμνηση του παρελθόντος. 

 

Επεξ/σία 26 Σεπτεμβρίου 2021 από aizensama24

[gorge18]

Ειχα 5 φιλους τα τελευταία 4 χρονια ξέκοψα απο ολους. Οπως ειπε καποιος παραπανω αλλαζει πολες φορες ο χαρακτηρας και οπως παλι ειπε καποιος εδω το να βγαινεις με 10 μαντραχαλους και να μιλατε για γκομενες δεν ειναι φιλοι. 
Κουραστηκα να ειμαι μια ζωη 20 χρονων... 
Και μπορει να ακουστει σκληρο αυτο αλλα δεν με πειραζει που δεν μιλαμε πια και δεν με ενδιαφέρει και με τι ασχολούνται πλέον. 

[Επισκέπτης]

2 λεπτά πριν, gorge18 είπε

Ειχα 5 φιλους τα τελευταία 4 χρονια ξέκοψα απο ολους. Οπως ειπε καποιος παραπανω αλλαζει πολες φορες ο χαρακτηρας και οπως παλι ειπε καποιος εδω το να βγαινεις με 10 μαντραχαλους και να μιλατε για γκομενες δεν ειναι φιλοι. 
Κουραστηκα να ειμαι μια ζωη 20 χρονων... 
Και μπορει να ακουστει σκληρο αυτο αλλα δεν με πειραζει που δεν μιλαμε πια και δεν με ενδιαφέρει και με τι ασχολούνται πλέον. 

Άρα δεν τους θεωρούσες ποτέ φίλους σου; Γιατί ακούγεται σκληρό αυτό που λες.

Όταν έχασα τον φίλο μου (κυριολεκτικά εννοώ) χάθηκε ο κόσμος μου. Είχα αγκαλιάσει ένα μαξιλάρι και έκλαιγα. Και μετά πήγα στη μητέρα του και την βοηθούσα με κάποιαθεματα που ειχαν προκύψει και οταν γυρνούσα πάλι έκλαιγα. Θεωρώ τους φίλους σαν αδέρφια. Ή μάλλον τα αδέρφια που διαλέγουμε στη ζωή.

[SagoniasSlutRos]

Eχασα τον κολλητο μου το 2009 μετα απο 3-4 χρονια μαχης με ενα ειδος λευχαιμιας, νοσος Hodgkin. Σχεδον καθε μερα τον φερνω στο μυαλο μου ακομα και τωρα για τον ενα ή τον αλλο λογο. Πολλες φορες τον βλεπω και στον υπνο μου και βλεπω οτι απλα ειναι σαν να λειπει σε ταξιδι στο εξωτερικο με αυτη την αρρωστια, και μολις του δωσουν το ελευθερο ερχεται για λιγες μερες πισω να τον δουμε, να τα πουμε και να παιξουμε μια μπαλα και μετα φευγει παλι. Αλλα, ξερω οτι θα ερθει παλι, οποτε δεν στεναχωριεμαι.

Δεν ξερω αν ειναι προτιμοτερο να χασεις τον αλλο μια κι εξω ή να εισαι προετοιμασμενος λογω καποιας ασθενειας. Θυμαμαι εκανε φουλ θεραπειες καθε ειδους τα 3-4 εκεινα χρονια και παντα ελπιζαμε. Παντα περιμεναμε τις εξετασεις να δουμε πως παει. Παντα περιμεναμε καποια καινουρια μεθοδο. Με τον καιρο ομως εφτασε να βρισκεται σε αθλια κατασταση που ηθελε και ο ιδιος να φυγει. Σε ενα απο τα τελευταια του ποστ στα σοσιαλ εγραφε: 

"Αν μπορουσα να παω ως το παραθυρο...
Να το ανοιξω με τα χερια μου... 
Τοτε...
...δε θα ειχα λογο να αυτοκτονησω."

 

Επεξ/σία 27 Σεπτεμβρίου 2021 από SagoniasSlutRos

[Επισκέπτης]

8 ώρες πριν, SagoniasSlutRos είπε

Δεν ξερω αν ειναι προτιμοτερο να χασεις τον αλλο μια κι εξω ή να εισαι προετοιμασμενος λογω καποιας ασθενειας. Θυμαμαι εκανε φουλ θεραπειες καθε ειδους τα 3-4 εκεινα χρονια και παντα ελπιζαμε. Παντα περιμεναμε τις εξετασεις να δουμε πως παει. Παντα περιμεναμε καποια καινουρια μεθοδο. Με τον καιρο ομως εφτασε να βρισκεται σε αθλια κατασταση που ηθελε και ο ιδιος να φυγει. Σε ενα απο τα τελευταια του ποστ στα σοσιαλ εγραφε: 

Έχω καταλήξει

α) για εκεινον που φευγει, καλυτερα μια και εξω

β) για τον φιλο/συγγενη το σταδιακο δινει χρονο. Αλλα "χαίρομαι" που δεν υπέφερε ο φίλος μου.

 

Δεν ξερω αν θα μπορεσω να αγαπησω παλι φιλο οπως αγαπησα εκεινον. Ήταν μια φιλία χωρίς τα συμπλέγματα που υπάρχουν. Αν εξαιρέσεις ότι δεν υπηρχε ερωτικο στοιχειο, ενιωθα δυνατη αγαπη για αυτον. Όχι του παμε για καμια μπυρα ρε μαλακα. Κατι πιο ειλικρινες και παιδικό. Τον εβλεπα και τον αγκαλιαζα. Αν δεν ειχα λεφτα μου εδινε, αν δεν ειχε του εδινα. Δεν μετραγαμε τι εχει κανει ο ενας για να μη ριχτει ο αλλος. Μια αντιστοιχη σχεση εχω με τον αδερφο μου μονο που με αυτον παντα νιωθω οτι πρεπει να τον προστατευω και ας μην ειναι παιδάκι πια. Εγω θα ειμαι ο μεγαλος του αδερφος μεχρι να πεθανω και παντα θα τον προσεχω. Με εκεινον ημασταν κατι σαν διδυμα. Θα καναμε και ότι μαλακια μας ερχοταν μαζι.

[MWesten]

Στις 26/9/2021 στις 1:18 ΠΜ, Land-decked είπε

Φίλε εγώ φίλο δεν έχασα από τροχαίο.

Απλά μια μέρα σταμάτησε να μου μιλάει επειδή νόμιζε ότι κάτι έκανα εναντίον του.

Πέρασαν 9 χρόνια και ακόμα τον νιώθω στην καρδιά μου, και ας μην έχουμε μιλήσει καθόλου. Και ας μην είμαστε φίλοι στα σοσιαλ.

Απλά όταν σπάσει το γυαλί, δεν φτιάχνει

Εγω και παλι σταματησα να μιλαω στον δικο μου κολλητο γιατι οταν ξερεις καποιον απο το δημοτικο και ειστε φιλοι 20+ χρονια και αρχιζεις και κρυβεις πραγματα ασημαντα και αρχιζεις να συμπεριφερεσαι λαθος τοτε σημαινει οτι με τον τροπο σου δεν με βλεπεις ποια σαν φιλο.Και του το ειπα και μια φορα..αλλα δεν αλλαξε συμπεριφορα.

Δυστυχως οσο και αν με ενοχλησε τοτε,οσο και αν ακομα με ενοχλει και μου χει κοστησει γιατι δεν μπορω να ξανακανω φιλους (πλεον ειμαι στο οριο του να χαρακτηριστω αντικοινωνικος).Δεν μετανιωνω για την αποφαση μου.

Αnyway μπορει να νομιζεις οτι δεν εκανες κατι εναντιον του,αλλα μπορει απλα να ειδες οτι αλλαξες απεναντι του.