Ερώτηση σχετικά με μικρά διαμερίσματα σε χωριά

[DownUNDERground]

34 λεπτά πριν, aizensama24 είπε

Σαν να βρίσκομαι σε πόλεμο ένα πράγμα

Αυτό φίλε ήταν εμφανές από  τα πρώτα μηνύματα με τη φρασεολογία σου, που μίλαγες για "μάχες". Πρέπει να βρεις ένα τρόπο να "κατεβάσεις ταχύτητα" στον εγκέφαλο σου για αρχή αν μπορείς. Από εκεί πιστεύω ξεκινάνε όλα γιατί φαίνεται να σου δημιουργεί λίγο διαστρεβλωμένη (πολεμική) αίσθηση της πραγματικότητας.

[Επισκέπτης]

7 λεπτά πριν, DownUNDERground είπε

Αυτό φίλε ήταν εμφανές από  τα πρώτα μηνύματα με τη φρασεολογία σου, που μίλαγες για "μάχες". Πρέπει να βρεις ένα τρόπο να "κατεβάσεις ταχύτητα" στον εγκέφαλο σου για αρχή αν μπορείς. Από εκεί πιστεύω ξεκινάνε όλα γιατί φαίνεται να σου δημιουργεί λίγο διαστρεβλωμένη (πολεμική) αίσθηση της πραγματικότητας.

Δε ξέρω αν το ελέγχω καν αυτό. Ίσως δε θεωρώ ότι είναι ασφαλές να κάνω κάτι τέτοιο ακόμη όταν πολλά μπορεί να συμβούν. Μπορεί για αυτό να θέλω να πάω στο χωριό μου ώστε να ρίξω τις ταχύτητες. Ψάχνω ένα μέρος εδώ και χρόνια που θα μου δώσει ασφάλεια και γαλήνη.

Επεξ/σία 19 Μαρτίου 2021 από aizensama24

[mechpanos]

2 ώρες πριν, aizensama24 είπε

Αυτή ήταν η διάγνωση.

Δε ξέρω τι είναι. Μπορεί να είναι και μετατραυματικό σοκ. Την εποχή που το έπαθα ήταν η χειρότερη χρονιά της ζωής μου στην οποία έβλεπα ότι σύντομα θα πρέπει να φύγουμε από το σπίτι μας καθώς η μάνα μου χρώσταγε 5 ενοίκια και είχε τρελαθεί και προσπαθούσα να προλάβω κάτι που ήταν ανέφικτο χωρίς κανένα όπλο στα χέρια μου. Αυτό το άγχος να προλάβω και να ελένξω μία κατάσταση εκτός ελέγχου με οδήγησε στο πρώτο χτύπημα. Μακάρι να είχα την ίδια δύναμη τότε που έχω τώρα.

Αν η μάνα μου είχε επιλέξει να μείνουμε στο κέντρο καθώς είχαμε και αυτή την επιλογή αντί να πάει στη καταρραμένη συγγενική πολυκατοικία στα νότια προάστια ίσως να είχα αναρρώσει. Λάτρευα το κέντρο και είχα ζήσει τα περισσότερα χρόνια μου εκεί. Εκεί πήγα σχολείο, εκεί ήταν όλα τα στέκια που πήγαινα και διασκέδαζα, οι φίλοι μου, τα πάντα...τα έχασα όλα. Πήγα σε ένα μερός που ούτε το ήξερα στου διαόλου τη μάνα χωρίς καμία συγκοινωνία με ακραία τοξικούς συγγενείς.

Αυτό αισθάνομαι κάτα κάποιο τρόπο, το να προλάβω και να ελένξω τη κατάσταση, έχω κάποιο OCD, κρατάω συνέχεια σημειώσεις, προσπαθώ όλα να είναι οργανωμένα και σε τάξη. Αν σκεφτώ/αναλύσω για πολύ με πιάνει αμέσως κρίση και σφίγγομαι για αυτό δεν θα γινόμουν ποτέ προγραμματιστής ή συγγραφέας. Αν ενθουσιαστώ έστω λίγο με πιάνει υπεραερισμός αμέσως για αυτό έχω παρατήσει το competitive gaming.

Μακάρι να υπήρχε κουμπί επανεκκίνησης για τον ανθρώπινο εγγέφαλο. Και ο άνθρωπος υπολογιστής είναι οπότε σίγουρα υπάρχει απλά δε ξέρουμε που είναι. Ο εγγέφαλος μου σίγουρα έχει κάνει overload. Σαν να βρίσκομαι σε πόλεμο ένα πράγμα, είμαι διαρκώς σε κατάσταση έντασης και πέφτω στο κρεβάτι για να χαλαρώσω.

Αν μια μέρα μαζέψω αρκετά λεφτά να πάρω σπίτι ίσως το πάρω στο κέντρο. Ίσως επιστρέψω και συνεχίσω από εκεί που πέθανα σωστά αυτή τη φορά. Κυριολεκτικά τη μέρα που φύγαμε πέθανα, ήταν ίσως η μόνη φορά στη ζωή μου που σκέφτηκα την αυτοκτονία αλλά δε το έκανα. Το φάντασμα μου έμεινε από τότε.

   

Φίλε μου υπάρχουν κουμπιά reset στον ανθρώπινο εγκέφαλο αλλά δεν ξέρουν όλοι να τα πατήσουν, θες βοήθεια από ειδικό να σε ξεκολλήσει από το loop. Και μόνος σου είναι δύσκολο, πρέπει κάποιος που ξέρει, να σε βοηθήσει.

Εμείς εδώ τι να σου πούμε...