Τι τερμάτισα πρόσφατα και πώς μου φάνηκε (Console Games Version)

[BlueBlade]

Μιας και πήρα το Ps5 επιτέλους, έχω πέσει με τα μούτρα σε κάποια παιχνίδια που είχα για χρόνια στο μάτι, κυρίως Last gen παιχνίδια τα οποία επίτηδες τα άφησα για να τα παίξω αναβαθμισμένα με καλύτερα γραφικά και Framerate.

Spiderman Miles Morales:

Το πρώτο Spiderman το είχα λατρέψει και είπα πριν πάω στο 2, να τελειώσω πρώτα και το Miles Morales.

Το συγκεκριμένο αποτελεί ένα expansion στην ουσία, διάρκειας κοντά στο 10ωρο που σκοπό έχει να εμβαθύνει στον χαρακτήρα του Miles Morales. Gameplay-wise είναι η ίδια συνταγή, με την διαφορά ότι ο Miles διαθέτει κάποιες έξτρα δυνάμεις που τον καθιστούν σημαντικά πιο διαφορετικό από τον Peter Parker. 

Χαρακτηριστικό του παιχνιδιού, ότι διαδραματίζεται στην χριστουγεννιάτικη και χιονισμένη Νεα Υορκη και φυσικά η Insomniac έδωσε ρέστα στο κομμάτι του World design. Πολλές φορές άνοιγα το παιχνίδι για ένα μισαωράκι ίσα ίσα να κάνω μερικές βόλτες στην πόλη.

Όπως είπα βέβαια, είναι θέμα το πόσο επαναλαμβάνονται αυτά τα παιχνίδια. Τώρα παίζω το Spiderman 2 και πραγματικά αισθάνομαι ότι παίζω τόσο καιρό το ίδιο ακριβώς παιχνίδι, με διαφορετικές ιστορίες απλά. 

8/10

Πάμε στο ζουμί τώρα, Last of Us Part II, το βασικό παιχνίδι που με έκανε να πάρω την κονσόλα.

Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω... Ένα ποίημα, ένα έργο τέχνης, μια Gaming εμπειρία από τις πολύ λίγες που υπάρχουν.

Αλήθεια δεν ξέρω από που να αρχίσω, ειδικά σε επίπεδο παραγωγής.

Να πω για τα γραφικά που για ώρες αφού είχα ξεκινήσα πέταγα συνέχεια και ένα "Τι βλέπουν τα μάτια μου ρε...", 

Tα Animations από τους ενήλικες και τα βρέφη, μέχρι τα σκυλιά και τα άλογα που αγγίζουν μοναδικά επίπεδα ρεαλισμού; 

Από το Sound design; Από το Casting των ηθοποιών και τις ερμηνείες αυτών; 

Στα πολύ θετικά του Sequel, βρήκα την διάρκεια του αρκετά μεγάλη ειδικά για παιχνίδι αυτού του είδους. Χωρίς να σκάσω να τα βρω και όλα, χρειάστηκα 20 ώρες για να δω τους τίτλους τέλους. Το σενάριο από όσο έχω καταλάβει είναι λίγο αμφιλεγόμενο, προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ από την αρχή μέχρι το τέλος του.

Σαν minor αρνητικό, προωθεί έντονα woke στοιχεία, ειδικά με τον χαρακτήρα της Abby που απλά δεν έχει καμία εξήγηση και κανέναν λόγο να έχει τα μπράτσα του Σουβλάκου όπως και έναν γενικότερο έντονο αέρα φεμινισμού που υπάρχει σε όλη την διάρκεια. Παρόλα αυτά, σε αντίθεση με αρκετές απόψεις που διάβαζα, δεν μπορώ να κράξω το σύνολο του παιχνιδιού λόγο αυτού.

Για να κλείσω, η Naughty Dog έχει φτάσει πια να είναι ένα από τα σημαντικότερα studio στην βιομηχανία και προσωπικά, την βάζω πια δίπλα στην Rockstar στο κομμάτι του πόσο ποιότητα και προσοχή στην λεπτομέρεια έχουν οι παραγωγές τους.

10/10

[BadIndian]

4 ώρες πριν, BlueBlade είπε

Σαν minor αρνητικό, προωθεί έντονα woke στοιχεία, ειδικά με τον χαρακτήρα της Abby που απλά δεν έχει καμία εξήγηση και κανέναν λόγο να έχει τα μπράτσα του Σουβλάκου όπως και έναν γενικότερο έντονο αέρα φεμινισμού που υπάρχει σε όλη την διάρκεια. Παρόλα αυτά, σε αντίθεση με αρκετές απόψεις που διάβαζα, δεν μπορώ να κράξω το σύνολο του παιχνιδιού λόγο αυτού.

Συμφωνώ σε όλα όσα έγραψες σχετικά με το The Last of Us Part II, πλην του κομματιού που παραθέτω. Εννοείται πως τι είναι αρνητικό και τι θετικό για τον καθένα μας, είναι εντελώς υποκειμενικό, οπότε δεν θα διατυπώσω κάποια διαφωνία, απλά με όλο το σεβασμό θα δώσω τη δική μου αντίληψη στο υπογραμμισμένο κομμάτι. Η Abby παραμένει ετεροφυλόφιλη καταρχήν. Στα δικά μου τα μάτια λοιπόν και με δεδομένη την προσωπική της απώλεια στον σκληρό κόσμο του TLOU, επένδυσε στο να "φτιάξει" το σώμα της, όχι μόνο για να επιβιώσει, αλλά και για να ξεχωρίσει, σε μια στρατοκρατούμενη ένοπλη κοινότητα με επεκτατικές τάσεις, προκειμένου να κερδίσει την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό των υπολοίπων, για να υλοποιήσει παράλληλα το σχέδιο εκδίκησης της με την βοήθεια τους. Τώρα αν στο "φεμινιστικό" αναφέρεσαι στη σχέση της Ellie, για μένα τουλάχιστον ήταν δεδομένος ο προσανατολισμός της από το πρώτο μέρος και συγκεκριμένα στο DLC "Left Behind", είχε καταστεί σαφής. Οπότε τίποτα από τα δύο δεν με χάλασε. Μου πέρασαν απλώς αδιάφορα. Κατά τα λοιπά συμφωνώ και επαυξάνω.

[BlueBlade]

1 ώρα πριν, BadIndian είπε

Συμφωνώ σε όλα όσα έγραψες σχετικά με το The Last of Us Part II, πλην του κομματιού που παραθέτω. Εννοείται πως τι είναι αρνητικό και τι θετικό για τον καθένα μας, είναι εντελώς υποκειμενικό, οπότε δεν θα διατυπώσω κάποια διαφωνία, απλά με όλο το σεβασμό θα δώσω τη δική μου αντίληψη στο υπογραμμισμένο κομμάτι. Η Abby παραμένει ετεροφυλόφιλη καταρχήν. Στα δικά μου τα μάτια λοιπόν και με δεδομένη την προσωπική της απώλεια στον σκληρό κόσμο του TLOU, επένδυσε στο να "φτιάξει" το σώμα της, όχι μόνο για να επιβιώσει, αλλά και για να ξεχωρίσει, σε μια στρατοκρατούμενη ένοπλη κοινότητα με επεκτατικές τάσεις, προκειμένου να κερδίσει την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό των υπολοίπων, για να υλοποιήσει παράλληλα το σχέδιο εκδίκησης της με την βοήθεια τους. Τώρα αν στο "φεμινιστικό" αναφέρεσαι στη σχέση της Ellie, για μένα τουλάχιστον ήταν δεδομένος ο προσανατολισμός της από το πρώτο μέρος και συγκεκριμένα στο DLC "Left Behind", είχε καταστεί σαφής. Οπότε τίποτα από τα δύο δεν με χάλασε. Μου πέρασαν απλώς αδιάφορα. Κατά τα λοιπά συμφωνώ και επαυξάνω.

Κοίτα άποψη μου είναι ότι τέτοιο σώμα ΔΕΝ παίζει να το φτιάχνει γυναίκα σε μια κοινωνία που έχει καταρρεύσει. Παιδιά μιλάμε για bodybuilder επαγγελματικού επιπέδου, με τρελή διατροφή και φυσικά φάρμακα. Και πάλι παίζεται αν θα έχουν τέτοιο μπράτσο.

Φεμινιστικό αναφέρομαι στο γενικότερο κλίμα που επικρατεί σε όλο το παιχνίδι, όχι στις σεξουαλικές προτιμήσεις.

Αλλά ας μην σταθούμε εδώ. Όπως είπα δεν μου χάλασε καθόλου την εμπειρία, στην τελική δεν με ενοχλεί καθόλου σαν θέμα, απλά θέλω άσχετα από το μέσο, να το σερβίρουν ωραία και όχι να στο ταίζουν τόσο ωμά.

[BadIndian]

Εικασίες κάνουμε κι οι δύο μας αγαπητέ... Θα το κλείσω εδώ λοιπόν, γιατί συμφωνούμε για το παιχνίδι, οπότε no point in arguing.

[tsol46]

23 ώρες πριν, BlueBlade είπε

Σαν minor αρνητικό, προωθεί έντονα woke στοιχεία, ειδικά με τον χαρακτήρα της Abby που απλά δεν έχει καμία εξήγηση και κανέναν λόγο να έχει τα μπράτσα του Σουβλάκου όπως και έναν γενικότερο έντονο αέρα φεμινισμού που υπάρχει σε όλη την διάρκεια. Παρόλα αυτά, σε αντίθεση με αρκετές απόψεις που διάβαζα, δεν μπορώ να κράξω το σύνολο του παιχνιδιού λόγο αυτού.

Δεν τα προωθεί απλά, είναι ο ύμνος της woke ατζέντας και του ακραίου φεμινισμού από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο. Βεβαια σαν σύνολο το παιχνίδι όντως είναι ένα από τα καλύτερα που έχουν υπάρξει.

[RazielKvlt]

Τέλος και το FFXIII Lightning returns.Παρόλο που το πρώτο μέρος της τριλογίας το βρήκα μέτριο και το δεύτερο βαρετό και αδιάφορο ευτυχώς το τρίτο μέρος δεν είχε καμία σχέση.Μου άρεσε πάρα πάρα (δις) πολύ.Καταθλιπτική ατμόσφαιρα,ωραία διακριτική μουσική και γενικά αρκετά σκοτεινό παιχνίδι.Το σύστημα μάχης real time με έμφαση στο σωστό timing στο block και το attack.Καμία σχέση με του XIII-2 που απλά πάταγες auto combat ενώ έβλεπες τικ τοκ μέχρι να τελειώσει το boss fight.Εδώ ο βαθμός δυσκολίας σε συγκεκριμένα bosses και mobs βαράει ταβάνι και σε στέλνει στο κρεβάτι να κλαίς σε εμβρυϊκή στάση.Γενικά για εμένα αξίζει άνετα ένα 8.5/10.

[gtsoui]

Είχα εδώ και καιρό στην περιβόητη λίστα μου το Ys VIII Lacrimosa of Dana. Καθώς φορά όμως που αποφασίζω να ασχοληθω με κάποιο franchise, παίρνω πάντα το παλαιότερο που μπορώ να βρω στα συστήματα που έχω διαθέσιμα και μέχρι εκεί που μου είναι ανεκτό (λόγω gameplay,  quality of life κτλ). Μετά από περίπου 30 ώρες λοιπόν, τερματίστηκε στο ps5 το Ys Memories of Celceta.

Καταρχάς, όπως φαίνεται και από τις εικόνες που παραθέτω, δεν νοείται κριτική επί του τεχνικού τομέα καθώς μιλάμε για αρκετά παλαιότερη κυκλοφορία. Επίσης, η κάμερα δεν συμπεριφέρεται όπως στα σύγχρονα παιχνίδια με πλήρη περιστροφή κτλ αλλά πέρα από ζουμ που μπορείς να κάνεις, η οπτική είναι σταθερή. Αυτά τα δύο στοιχεία λοιπόν είναι που μαρτυρούν την ηλικία του παιχνιδιού και που μπορεί να αποθαρρύνουν κάποιον από το να το ξεκινήσει σήμερα.

Όπως και σε άλλα action jrpgs, όπως το Trials of Mana που τερμάτισα πρόσφατα, έχεις ένα group χαρακτήρων, όπου μπορείς να επιλέξεις στη στιγμή ποιον θα ελέγχεις και όσο προχωρας στο παιχνίδι προστίθενται περισσότεροι. Φυσικά, οι χαρακτήρες που δεν ελέγχεις εσύ, διαχειρίζονται από την AI, η οποία πάντως έχει κάποια θέματα, πχ χαρακτήρες να κολλάνε σε κάποιο σημείο η να προτεραιοποιουν την συλλογή υλικών αντί να μπουν στη μάχη. Σε γενικές γραμμές όμως η AI λειτουργεί καλά.

Οι μάχες, οι οποίες φυσικά είναι σε πραγματικό χρόνο, είναι σε γενικές γραμμές βατές με εξαίρεση κάποια boss fights. Έχεις το κλασικό combo απλής επίθεσης και φυσικά των skills που συλλέγεις με το lvl up. Όσον αφορά τα skills, συμπεριφερονται με ένα τρόπο που προσωπικά μου αρέσει πολύ. Έχουν το δικό τους lvl ( με μαξιμουμ το lvl 3) και η πρόοδος τους επιτυγχάνεται με την χρησιμοποίηση τους. Προκειμένου λοιπόν να έχεις όσο γίνεται πιο δυνατό και ισορροπημένο χαρακτήρα, θα πρέπει να μην αμελείς τα skills, ώστε να γίνουν πιο δυνατα. Εγώ, το είχα αμελήσει ως ένα σημείο, με αποτέλεσμα μέχρι και τα μέσα περίπου του παιχνιδιού, να τα έχω στο πρωταρχικό lvl ακόμα.

Ο κόσμος του παιχνιδιού είναι σχετικά μεγάλος αλλά οι περιοχές είναι γραμμικές και φυσικά δεν νοείται η έννοια του open world με την τωρινή έννοια. Το κύριο χαρακτηριστικό της εξερεύνησης αφορά στην εύρεση υλικών, τα οποία χρησιμοποιούνται για αναβαθμίσεις όπλων ( ένα στοιχείο που δεν ασχολήθηκα σχεδόν καθόλου) καθως και όπλα. Επίσης, καθώς ο βασικός χαρακτήρας υποφέρει από αμνησία, υπάρχουν διάσπαρτα στον κόσμο του παιχνιδιού κάποια αντικείμενα (ουσιαστικά κομμάτια της μνήμης του) τα οποία εκτός του ότι προσφέρουν στην κατανόηση της ιστορίας του παιχνιδιού, σου δίνουν και κάποια μόνιμα μπόνους, πχ παραπάνω ζωή κτλ. 

Ένα αρνητικό στοιχείο που βρήκα στο κομμάτι του κόσμου του γενικά και συγκεκριμένα της εξερεύνησης, είναι ότι πολλές φορές το παιχνίδι σε αναγκάζει να ακολουθήσεις το βασικό μονοπάτι, μη επιτρέποντας σου να πας κάπου αλλού. 

Το παιχνίδι έχει επίσης και ένα απλοϊκό σύστημα quests, τα οποία λαμβάνεις από πίνακες ανακοινώσεων στις πόλεις που επισκέπτεσαι και αφορούν κυρίως στην εξολόθρευση κάποιου εχθρού η στην εύρεση κάποιου αντικειμένου.

Εκτός από τα εξωτερικά περιβάλλοντα, το Memories of Celceta έχει και αρκετά dungeons, κάποια εκ των οποίων έχουν αρκετα έντονο το στοιχείο των γριφων. Το συγκεκριμένο στοιχείο είναι εξαιρετικά έντονο στο τελευταίο dungeon του παιχνιδιού, το οποίο λόγω και του μεγέθους του, θα το χαρακτήριζα ως οριακά μαρτυρικό 

Αυτά λοιπόν για το Ys Memories of Celceta. Ευτυχώς που δεν με αποθάρρυνε η ηλικία του παιχνιδιού, καθώς το βρήκα εξαιρετικό, με ωραία ιστορία, πολυ καλό σύστημα μάχης ( τηρουμένων και των αναλογιών φυσικά)  και εννοείται ότι θα αγοραστούν και τα επόμενα παιχνίδια της σειράς. 

Τελος - και καθώς δεν θέλω να κάνω διαφορετικό σχολιο- είχα αγοράσει στο switch το Link's Awakening το οποίο και παράτησα μετά από περίπου 10 ώρες. Δεν θα παραθέσω τους λόγους, ίσως απλά το παιχνίδι δεν ήταν του γούστου μου. 

Έχω ήδη ξεκινήσει τις τελευταίες μέρες το νέο Visions of Mana στο series x και φυσικά θα γράψω τις εντυπώσεις μου στο επόμενο διάστημα. 

[MrZeroGR]

Πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησαν κάποιοι συμφορουμίτες στα παραπάνω σχόλια, έχω από χθες που τερμάτισα, ύστερα από 40 (!) ώρες ένασχόλησης (μοιάζουν και είναι πολλές δεν ξέρω γιατί μου πήρε τόσο, το The Last of Us Part 2. Έπαιξα στο PS5 την PS4 έκδοση αλλά ήταν σαν να έπαιζα κανονικά παιχνίδι τρέχουσας γενιάς...

Με το αμέσως προηγούμενο παιχνίδι που τερμάτισα να είναι ο προκάτοχός του, πλέον η σειρά The Last of Us στο μυαλό μου είναι ένα all time classic franchise στην ιστορία των βιντεοπαιχνιδιών, στο πάνθεον μαζί με άλλες σειρές και τίτλους που μεγαλώσαμε παρέα τους.

Έχοντας εξελίξει κάποια πράγματα από το 1ο παιχνίδι, αλλά σε σημεία μη μπορώντας να πιάσει το συναίσθημα που έβγαζε ο προκάτοχός του (και εδώ είναι το μοναδικό μου αρνητικό που προσάπτω στον τίτλο) αποτελεί ένα άρτιο sequel που όχι απλά στέκεται αλλά πετάει και θώρακα μπροστά, στο ύψος των περιστάσεων.

Από τη μουσική επένδυση μέχρι τις ερμηνείες, και από την ιστορία των δύο πρωταγωνιστριών και το βάρος που χτίζει, μιλάμε για άριστο αποτέλεσμα.

Με μία Ellie που παλεύει να μην σπάσει, με μία Abby που για να επιβιώσει στην αποκάλυψη αλλά και σε ένα στρατιοκρατούμενο μέρος όπου ζει και αλληλεπιδρά να το ρίχνει στη γυμναστική και αυτός να είναι ο δικός της τρόπος να μην σπάσει, το παιχνίδι μου έδωσε ερμηνείες που δεν έχω δει πολλές στα 20+ χρόνια που σαχολούμαι με τα βιντεοπαιχνίδια...

Το gameplay πάει ένα βήμα παραπέρα με κάποιους νέους μικρομηχανισμούς και με διαφορά (μαζί με το Senua's Saga Hellblade) δεν έχω δει πιο αληθοφανί facial expressions σε βιντεοπαιχνίδι...

Άξιος συνεχιστής της βαριάς, πολύ βαριάς, παρακαταθήκης που έλαβε.

10/10

[thagkol]

Σε PS4 τρέχει ικανοποιητικά το συγκεκριμένο; Δεν έχω PS5 και ούτε θα πάρω, οπότε να το δοκιμάσω στο 4;

[Marcos_Aurilius]

1 hour ago, thagkol said:

Σε PS4 τρέχει ικανοποιητικά το συγκεκριμένο; Δεν έχω PS5 και ούτε θα πάρω, οπότε να το δοκιμάσω στο 4;

Στο 4 Pro πάντως που το τελείωσα, έπαιζε υποδειγματικά.

[BadIndian]

7 ώρες πριν, thagkol είπε

Σε PS4 τρέχει ικανοποιητικά το συγκεκριμένο; Δεν έχω PS5 και ούτε θα πάρω, οπότε να το δοκιμάσω στο 4;

Επίσης ασχολούμαι μαζί του σε ps4 slim. Προς το παρόν δεν έχω αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα. Είμαι στη μέση περίπου.

[Cacciatore]

Ναι πάει νεράκι σε 4slim, προχωρά το άφοβα. 

[gtsoui]

Τέλος και για το Visions of Mana στο series x, η συνέχεια του Trials που τερμάτισα πρόσφατα.

Κυμαίνεται στα ίδια πρότυπα με τον προκάτοχό του και πολλά άλλα action jrpg με συντρόφους που χειρίζεται η AI.
Στο παιχνίδι χειρίζεσαι τον Val, ένα νεαρό πολεμιστή, με την ιδιότητα του φρουρού μιας κοπέλας που επρόκειτο να θυσιαστεί στο Tree of Mana. Το όλο παιχνίδι και η ιστορία του έχουν άμεση σχέση με αυτό το μοτίβο, όπου κάποιοι επιλέγονται ως θυσίες προκειμένου να αποφευχθεί η ολοκληρωτική καταστροφή του τοπου τους. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού σου θα συναντήσεις και άλλους χαρακτήρες που προορίζονται για θυσία και που απαρτίζουν το group σου.

Από τεχνικής άποψης μου άρεσε πολύ, με όμορφα γραφικά και έντονα χρώματα αλλά αν και το έπαιξα στο performance, μου φάνηκε κάπως βαρυ. Ισως φταίει ότι το προηγούμενο της σειράς που έπαιξα πρόσφατα ήταν πολύ πιο γρήγορο σε απόκριση γενικά.

Ο κόσμος του παιχνιδιού έχει ανοίξει πολύ και αν και δεν συγκαταλέγεται σε open world παιχνίδι, οι περιοχές του είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές του Trials. Δυστυχώς όμως, ο κόσμος του παιχνιδιού έχει εξαιρετικά λίγες επιλογές από άποψη gameplay. Συνήθως, αυτά που έχει μια περιοχή είναι σεντούκια να ανοίξεις και κάποια shrines, όπου μπαίνεις σε μια αρένα με χρονόμετρο, όπου θα πρέπει να σκοτώσεις τέρατα πριν τελειώσει ο χρόνος για να λάβεις μια ανταμοιβή.

Το σύστημα μάχης του δεν απέχει ουσιαστικά από το προηγούμενο, με την διαφορά ότι και οι μάχες μου φάνηκαν πιο αργές και να διαρκούν περισσότερο.

Άλλο βασικό στοιχείο που δεν μου άρεσε ήταν το σύστημα του lvl up και των skills.του. Κατά την διάρκεια του παιχνιδιού λοιπόν, βρίσκεις κάποια "δοχεία" που περιέχουν στοιχεία της φύσης (φωτιά, άνεμος κτλ) τα οποία όταν χρησιμοποιείς σε κάποιον χαρακτήρα, του αλλάζουν το class, δίνοντας του πρόσβαση σε skills. Μάλιστα, μπορείς να χρησιμοποιησεις παραπάνω στοιχεία σε κάποιον χαρακτήρα, κρατώντας και συνδυάζοντας τα skills που λαμβάνεις από το κάθε class. Το συγκεκριμένο σύστημα δεν μου άρεσε καθόλου, καθώς βρήκα την πλειοψηφία των skills που παίρνεις παντελώς αδιάφορα. Στον βασικό χαρακτήρα για παράδειγμα, τα περισσότερα στοιχεία που παίρνεις, σου δίνουν ένα buff στο όπλο με το στοιχείο αυτό και έχουν καναδυο active skills για να χρησιμοποιείς εναντίον των αντιπάλων. 

Να πω την αλήθεια δεν έχω κάτι άλλο να πω για το παιχνίδι..μέχρι τα μισά του επικρατούσε η προσμονή από μεριάς μου να αλλάξει κάτι προς το καλυτερο. Από τα μισά και μετά, παρακαλούσα να τελειώσει. Σε γενικές γραμμές, βρήκα όλα τα στοιχεία που το συνθέτουν "ανοστα" και την γενική εμπειρία ως παντελώς αδιάφορη. Μπορώ να πω ότι εξεπλάγην από αυτό, καθώς θεωρούσα σχεδόν βέβαιο ότι θα μου άρεσε, προερχόμενος από το Trials of Mana.

Για να μην κάνω ξεχωριστό post - και καθώς δεν έχω πολλά πράγματα να πω - τερμάτισα και το AI The Somnium Files στο switch, που βρήκα σε μεγάλη έκπτωση ( περίπου 6 ευρώ έκανε). First person narrative/adventure με κύριο χαρακτηριστικό την εξιχνίαση εγκλημάτων. Δεν είχα μεγάλες προσδοκίες αλλά με εξέπληξε ευχάριστα και το ευχαριστηθηκα πολύ περισσότερο από ότι περίμενα. 
 

[Brazhlias]

Ενα review μου για το Metaphor: ReFantazio που κυκλοφόρησε πρόσφατα:

Spoiler

Ένα υπέροχο παραμύθι που λαμβάνει χώρα σε ένα μεσαιωνικό βασίλειο. Μια ιστορία γεμάτη αλληγορικά μηνύματα. Διαμάχες για την εξουσία, με ίντριγκες και διαπλεκόμενα συμφέροντα. Διεφθαρμένους δημόσιους λειτουργούς που προσπαθούν τυχοδιωκτικά να εκμεταλλευτούν χωρίς κανένα ηθικό φραγμό κάθε ευκαιρία. Μια κρίση στο βασίλειο, είναι η στιγμή που περίμεναν οι σφετεριστές της εξουσίας για να δράσουν. Μια κρίση την οποία οι ίδιοι εδώ και χρόνια οικοδομούσαν. Και τώρα έχουν όλο το πεδίο για να δράσουν και να ολοκληρώσουν το σχέδιό τους. Κυνικά, χωρίς αναστολές. Χωρίς ενσυναίσθηση. Όπως συμβαίνει όμως στα παραμύθια το έργο τους δεν θα είναι εύκολο. Όχι όσο υπάρχουν έστω και λίγοι, μετρημένοι στα δάχτυλα, που είναι διατεθειμένοι να δώσουν τη ζωή τους για το κοινό καλό. Είναι έτοιμοι να πολεμήσουν και να θυσιαστούν για τα ιδανικά τους, τις αξίες τους και τους οικείους τους. Για όσους είναι ακόμα ζωντανοί και για όσους έφυγαν παλεύοντας μέχρι το τέλος. Μια μάχη φαινομενικά άδικη βέβαια. Όμως, η μόνη χαμένη μάχη είναι αυτή που δεν έδωσες ποτέ…

https://insertcoingr.gr/2024/11/05/metaphor-refantazio-review/

Προφανώς χωρίς σπόιλερ. Οποιαδήποτε αναφόρα στην ιστορία είναι από τον πρόλογο του παιχνιδιού και οι εικόνες το πολύ απο το πρωτο 10% του. Όποιος θέλει ας ρίξει ενα βλέφαρο.

 

[RazielKvlt]

Metaphor Refantazio.Δεκάρι.Θα μπορούσε άνετα να είναι το persona 6.Και θα ήταν και μια καλή ευκαιρία να φύγει η σειρά από το σχολικό περιβάλλον και τους ανήλικους πρωταγωνιστές.Το μόνο μείον και εδώ όπως και στο persona 5 το γράψιμο.Η atlus χρειάζεται επειγόντως καινούριους σεναριογράφους.Σε τόσο μεγάλης διάρκειας παιχνίδια το να διαβάζεις τα ίδια και τα ίδια κουράζει κάποια στιγμή.