Τι τερμάτισα πρόσφατα και πώς μου φάνηκε (Console Games Version)

[SergioX]

17 hours ago, Tatofski64 said:

Τι δεν τερμάτισα ακόμα, και πως μου φαίνεται 🤣 Assasins Creed Odyssey! Τι τέρας για game είναι αυτό ρε παιδιά, ωραία η αρχαία Ελλάδα, αλλά είναι τεράστιο και βλέπω να βαλτωνω σε λίγο καιρό. Είμαι στίς 25 ώρες μέχρι τώρα.

Παιχνιδάρα!Το απόλαυσα,120+ ώρες και δεν το βαρέθηκα καθόλου

[BadIndian]

Στις 14/6/2024 στις 10:26 ΠΜ, gtsoui είπε

Τέλος και για το Indika στο playstation 5.

Αυτά λοιπόν και για το Indika. Χαίρομαι που μια μικρή κυκλοφορία πήρε τόσο καλές κριτικές αλλά εμένα δεν μου άρεσε καθόλου, παρόλο που ανήκει στα είδη παιχνιδιών που μου αρέσουν. Αν το αγοράσει κανεις, θα ήθελα να ακούσω και μια άλλη τυχόν άποψη, μιας και από ότι φαίνεται ανήκω στην μειοψηφία. 

Κυκλοφορεί σε physical μορφή το παιχνίδι ή το παίξατε digital; Διότι και εμένα μου έχει κάνει το γκελ να το δοκιμάσω, αν και απογοητεύτηκα εν μέρει από το review σας, τα οποία ειρήσθω εν παρόδω λαμβάνω σοβαρά υπόψη.

[gtsoui]

48 λεπτά πριν, BadIndian είπε

Κυκλοφορεί σε physical μορφή το παιχνίδι ή το παίξατε digital; Διότι και εμένα μου έχει κάνει το γκελ να το δοκιμάσω, αν και απογοητεύτηκα εν μέρει από το review σας, τα οποία ειρήσθω εν παρόδω λαμβάνω σοβαρά υπόψη.

Διάβασα ότι προγραμματίζεται physical για το ps5 κάποια στιγμή μέσα στο έτος, εγώ το πήρα digital. Αν δεν κάνω λάθος, το παιχνίδι κοστίζει 25 ευρώ..σίγουρα δεν υπάρχουν λεφτά για πεταμα, αλλά θεωρώ ότι είναι τιμή που αξίζει το ρίσκο...

[filippos001]

Μολις τερμάτισα το Resident Evil 4 remake.

ΤΙ ΠΑΙΧΝΙΔΑΡΑ !

Γραφικά , ιστορία , κινήσεις !!! Δεν απογοητεύτηκα πουθενα..πήρα κ το DLC να το παιξω κ απο την πλευρα της Ada (αν θυμαμαι καλα...)

Έχοντας επισης τερματισει τα village + biohazard , ποια της ιδιας σειράς μου προτεινετε να συνεχιστει η εμπειρία ? 

[Mr_Terror]

Θα σου ελεγα να δεις τα remake 2 και 3 resident evil .

[alexcas777]

Με εξαίρεση 5+6 όλα τα άλλα αξίζουν πάρα πολύ...

[gtsoui]

Μετά από περίπου 5-6 ώρες τερματίστηκε το Still Wakes the Deep στο series x μέσω gamepass.

Πρόκειται για ένα horror παιχνίδι με survival στοιχεία, όπου αναλαμβάνεις τον ρόλο του Σκωτσέζου Cameron McLeary, ο οποίος εργάζεται σε μια πλατφόρμα άντλησης πετρελαίου ως ηλεκτρολόγος. 
Στην αρχή του παιχνιδιού, περιφέρεσαι στη βάση, συνομιλώντας με τα άλλα μέλη του πληρώματος και αναλαμβάνοντας κάποιες εργασίες, ως εισαγωγή σε πολύ βασικούς μηχανισμούς του παιχνιδιού, ώσπου μια εξωγήινη οντότητα επιτίθεται στην βάση, ενδεχομένως ως απόρροια επαφής της διαδικασίας της άντλησης πετρελαίου με ότι υπήρχε στα βάθη του ωκεανού.

Από εκείνο το σημείο και έπειτα, προσπαθείς να επιβιώσεις μαζί με τους λιγοστούς επιζώντες.

Όπως είπα και στην εισαγωγή μου, το Still Wakes the Deep είναι αρκετά μικρό σε διάρκεια, κυρίως διότι δεν έχει narrative κομμάτι, παρόλο που υπάρχουν αρκετά cutscenes, κυρίως κατά τους διαλόγους. Επίσης, δεν υπάρχουν -παρα ελαχιστες- πηγές άντλησης πληροφοριών, όπως σημειωματάρια κτλ για να διαβάσεις, πράγμα λογικό, καθώς δεν έχουμε να κάνουμε με τετελεσμένα γεγονότα και η ιστορία του παιχνιδιού εκτυλίσσεται εκείνη τη στιγμή.

Ο τεχνικός τομέας του μου άρεσε πολύ, με γραφικά που προσδίδουν ωραία ατμόσφαιρα στο παιχνίδι. Από άποψη μουσικής υποκρουσης, τώρα που το σκέφτομαι, απουσιάζει σχεδόν πλήρως. Πραγματικά, δεν θυμάμαι εκτός ίσως του τερματισμού, να έχει μουσική το παιχνίδι 

Φυσικά, αυτό που μετράει πάνω απ' όλα είναι το gameplay. 

Καταρχάς, δεν υπάρχουν γρίφοι κάποιου είδους. Ναι μεν θα χρειαστεί να βάλεις σε λειτουργία κάποια μηχανήματα, να τραβήξεις έμβολα και κάποιους μοχλούς, αλλά μέχρι εκεί. Δύο είναι για μένα τα κύρια χαρακτηριστικά του gameplay. 

Το πρώτο έχει να κάνει με την περιήγηση στον κόσμο του παιχνιδιού, την βάση επιχειρήσεων. Σε αυτό το κομμάτι θα κληθεις να σκαρφαλώσεις η να ανεβοκατεβεις σκαλωσιές (αυτό το κάνεις πολλές φορές) και γενικά να αποφύγεις την πτώση στον ωκεανό στις εξωτερικές περιοχές. Έχει και κάποια quick time events, τα οποία ευτυχώς είναι εύκολα και πολύ σύντομα. Όσο προχωρας στο παιχνίδι, όπου ολοένα και χειροτερεύει η κατάσταση στην πλατφόρμα καθώς αρχίζουν να πλημμυρίζουν ολόκληρες εγκαταστάσεις, θα χρειαστεί να κολυμπήσεις αρκετά προκειμένου να περιηγηθείς στις περιοχές του παιχνιδιού. Αυτό ήταν και το σημείο όπου πέθανα τις περισσότερες -αλλα λίγες συνολικα- φορές. 

Το δεύτερο και δυνατότερο στοιχείο στο gameplay είναι φυσικά το survival κομμάτι του, το οποίο θύμησε έντονα Alien Isolation και αφορά τα encounters με τους λιγοστούς εχθρούς του παιχνιδιού. Πέρα φυσικά από κάποιες περιπτώσεις απλού κυνηγητού, όπου η δράση είναι γραμμική και σκηνοθετημένη, οι υπόλοιπες "συναντήσεις" σου με τους αποκοσμους εχθρούς είναι "καθαρό" gameplay. Εν ολίγοις, σε κάποιες προκαθορισμένες περιοχές, υπάρχει ένας εχθρός από τον οποίο θα πρέπει να κρυφτείς, χρησιμοποιώντας το περιβάλλον. Εννοείται φυσικά, ότι ο εντοπισμός ισοδυναμεί με θανατο, καθώς δεν έχει τρόπο να υπερασπιστείς τον εαυτό σου. Θα ήθελα πάντως, αυτό το κομμάτι να είχε περισσότερη συμμετοχή στο gameplay, καθώς τα σημεία αυτά του παιχνιδιού, δεν έχουν μεγάλη διάρκεια. 

Σε ένα σημείο πάντως, παρατήρησα ότι υπάρχει scripted προσέγγιση. Στον πρώτο εχθρό που συναντάς, και αφού κατάφερα να τον αποφύγω μέσω αντιπερισπασμού που δημιούργησα, φαινόταν ότι κατά ένα μαγικό τρόπο με έβρισκε κάθε φορά που έμπαινα στο επόμενο δωμάτιο και πριν καταφέρω να μπω σε κρυψώνα. Μετά από μερικούς θανάτους, κατάλαβα ότι το παιχνίδι απαιτούσε να σπρινταρεις με το που έμπαινες στο επόμενο δωμάτιο, καθώς ο εχθρός είχε εμφανώς προγραμματιστεί να σε εντοπίζει με το που έμπαινες εκεί. 

Μου άρεσε αρκετά η πλοκή του παιχνιδιού και το σενάριο, καθώς και ο κεντρικός χαρακτήρας. Ένα στοιχείο που μου έκανε θετική εντύπωση ήταν ο τρόπος που αντιμετώπιζε τις προκλήσεις κατά την διάρκεια της περιπέτειας. Κατά τους διαλόγους σου δηλαδή με τους επιζήσαντες, που σου αναθέτουν μια "αποστολή" ( πχ να πας σε ένα πλημμυρισμένο δωμάτιο για να βάλεις μπροστά ένα μηχάνημα), ο χαρακτήρας σου διαμαρτύρεται ως ένας "κανονικός" άνθρωπος, με εκφράσεις του στυλ " και γιατί να παω εγώ με αυτά τα τέρατα να τριγυρνάνε". 

Μην παραλείψω να αναφέρω φυσικά, ότι το όλο παιχνίδι, θυμίζει πολύ έντονα την cult πλέον ταινία, The Thing, λόγω της ατμόσφαιρας και των εχθρών του. Αναπάντεχα επίσης βρήκα και τα γεγονότα που οδήγησαν στον τερματισμό του παιχνιδιού, φανερά επηρεασμένο θεωρώ και από τον Lovecraft, σχετικά με την ασημαντότητα του ανθρώπινου είδους και της ματαιότητας που είναι διακριτή στην συγκεκριμένη μυθολογία,  όταν ο άνθρωπος έχει να αντιμετωπίσει πανισχυρες και απόκοσμες δυνάμεις.

Αυτά λοιπόν για το Still Wakes the Deep. Εγώ προσωπικά, πέρασα πολύ ευχάριστα τις λίγες ώρες που διήρκησε και θεωρώ αξίζει της προσοχής των φίλων τέτοιου είδους παιχνιδιών. Όπως ανέφερα στην αρχή, είναι στο gamepass, οπότε μια μεγάλη μερίδα παικτών, μπορεί άνετα να του δώσει μια ευκαιρία.
 

[SergioX]

Το επόμενο παιχνίδι που θα παιξω...

[zool82]

Στις 26/5/2024 στις 6:55 ΜΜ, MrZeroGR είπε

 

The Last of Us...Μία ωδή στα βιντεοπαιχνίδια!

Ύστερα από περίπου 11 χρόνια από την κυκλοφορία του και μετά από τρεις γενιές κονσολών, ήρθε επιτέλους και η δική μου ώρα για να βιώσω την εμπερία και να τερματίσω το The Last of Us - Part 1 στο PS5.

Και αναφέρομαι στην δική μου ώρα, καθώς εδώ μιλάμε για μία εμπειρία της τέχνης των βιοντεοπαιχνιδιών, γιατί περί τέχνης πρόκεται, που πρέπει να την βιώσει ο καθένας που ασχολείται με το άθλημα...

Για τα του παιχνιδιού δεν έχω να αναφέρω πολλά, άλλωστε τα λόγια ωχριούν μπροστά στο οικοδήμημα της Naughty Dog.

Ως ένας άνθρωπους που πρωταρχικά επιζητά από τα βιντεοπαιχνίδια μία άρτια δομημένη και δυνατή ιστορία, μετά ωραίους και σωστούς gameplay μηχανισμούς και μετά τα γραφικά, το The Last of Us κατόρθωσε να μου τα προσφέρει όλα στο υψηλότερο επίπεδο. Αυτά, σε συνδιασμό με την μουσικη του Santaolalla που δένει με όλο το κόσμο και τους χαρακτήρες του παιχνιδιού αλλά και το γραφικό gameplay κόσμο του (επιτέλους, ένα παιχνίδι με ροή, χωρίς σήματα στο χάρτι δεξιά και αριστέρα) με έκαναν να το λατρέψω.

Το αίσθημα της επιβίωσης και του φόβου είναι καθόλη τη διάρκεια παρόντα, αφού είτε έπιανα τον εαυτό μου με μερικές ταχυπαλμίες σε κάποιο στενό υπόνομο, είτε μετρούσα σφαίρες για να δω εάν θα αντέξω...

Θα το ξαναπώ. Χωρίς να διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, μιλάμε για μία από τις πιο δυνατές παρουσιάσεις ιστορίας στο gaming. 

Θα κάτσω να παίξω και το Left Behind, θα δώσω λίγο χρόνο στον εαυτό μου παίζοντας κάτι πιο μικρό (ίσως το Hellblade 2) και μετά θα πάω στο 2ο μέρος του... Όχι τίποτα άλλο , αλλά να δω με περιέργεια γιατί ορισμένοι το κράζουν από δω και από εκεί...

10/10

το 2ο μερος θα το αγαπησεις και κοιτα να το απολαυσεις και να ψαχνεις παντου....μην βιαζεσαι σε οτι και να κανεις..ενα μικρο tip..!!!

[Cacciatore]

Κι ένα ακόμα tip για το last of us 2

Κατέβασε τον πήχη των προσδοκιών σου, γιατί έπειτα από το έπος του 1, είναι λογικό να είσαι hype’d

Lower your specs που έλεγαν κάποτε στο χωριό μου επίτηδες λάθος

 

[BadIndian]

Στις 19/6/2024 στις 3:59 ΜΜ, filippos001 είπε

Μολις τερμάτισα το Resident Evil 4 remake.

ΤΙ ΠΑΙΧΝΙΔΑΡΑ !

Γραφικά , ιστορία , κινήσεις !!! Δεν απογοητεύτηκα πουθενα..πήρα κ το DLC να το παιξω κ απο την πλευρα της Ada (αν θυμαμαι καλα...)

Έχοντας επισης τερματισει τα village + biohazard , ποια της ιδιας σειράς μου προτεινετε να συνεχιστει η εμπειρία ? 

Άποψη μου είναι πως ότι πιο κοντινό στο 4 (αν και αξεπέραστο) είναι το RE2. Προσωπικά μου άρεσε επίσης, αλλά είναι σίγουρα κατώτερο και το 6. Η αλλαγή σε first person εμένα με χάλασε πάντως από το 7 και έπειτα.

[MrZeroGR]

Τέλος και από εμένα το Hellblade 2, ύστερα από περίπου 7 με 7.5 ώρες ενασχόλησης...

Ξεκινώντας, θα μιλήσω λίγο για τα αρνητικά του τίτλου, όπου πέρα από την κάπως μικρή διάρκεια (δεν με ενόλχησε τόσο, αλλά καταλαβαίνω όσους γκρινιάζουν), ξεχώρισα τις ''φωνές'' και το κάπως ''walking simulator'' του πράγματος. 

Όσον αφορά το 1ο, θεωρώ ότι στον 1ο τίτλο, οι φωνές (που τότε ήταν κάτι πρωτότυπο όταν παρουσιάστηκε και με αυτόν τον τρόπο) είχαν μεγαλύτερη συμβολή σε σχέση με το 2ο μέρος του Saga της Senua. Πλέον, τις ακούμε πιο στιβαρές (δείγμα του πόσο έχει εξελιχθεί και ο χαρακτήρας να μάθει να ζει με αυτό (?) ) αλλά έχουν και περισσότερο χώρο μέσα στη διάρκεια του τίτλου. Ακούγονται περισσότερο, σχολιάζονυ περισσότερο, σε σημεία που εγώ ένιωσα όχι μόνο ότι δεν συμβάλλουν στην όλη (ελεγχόμενη (?) ) ψύχωση που έχει η πρωταγωνίστρια, αλλά γίνονται και κουραστικές. Σχολιασμός επί σχολιασμού, hints για τους ελάχιστους και εύκολους γρίφους και κυρίως, χωρίς να είναι σε θέση να σου γεννήσουν τα συναισθήματα άγχους και εμμονής που γέννησαν σε ορισμένους από εμάς παίζοντας τον προκάτοχό του.

Όσον αφορά το ''walking simulator'' επειδή είδα και άλλους να κάνουν παράπανω, σε σημεία ναι, κούρασε και εμένα, έχοντας όμως στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ότι ίσως, οι ομάδα της Ninja Theory επέλεξε να παρουσιάσει τον τίτλο με αυτή τη δομή και αυτόν τον τρόπο!

Και κάπου εδώ τελειώνουν τα αρνητικά, γιατί, κατά την άποψή μου, μιλάμε για έναν άρτιο τίτλο σχεδόν σε όλους τους τομείς και υποψήφιο GOTY 2024...

Πρώτο και καλύτερο. Φωτορεαλισμός και ρεαλισμός. Μιλάμε για την κορυφή στο είδος. Στον τίτλο που από εδώ και πέρα θα κυνηγάνε όλοι οι υπόλοιποι για να φτάσουν σε αυτό που λέμε ''ρεαλιστικότητα'', σαν αληθινό... Είναι σημεία, ειδικά στην αρχή μόλις βγαίνεις από το καράβι ή μετά που περιπλανιέσαι στα τοπία της Ισλανδίας που αμφισβήτησα εάν αυτό που βλέπω είναι βιντεοπαιχνίδι ή ταινία. Είναι στιγμές που απλά άφησα κάτω το χειριστήριο και χάζευα, κοιτούσα τα facial expressions και αρνιόμουν να το πιστέψω. Ουσιαστικά μιλάμε για άθλο, κάτι το οποίο, εγώ τουλάχιστον δεν έχω ξαναδεί!

Σχετικά με τη μουσική, και πάλι τα παλικάρια της NT κατεβάζουν ρολά. Από το Soundtrack, μέχρι και τους ήχους στο παιχνίδι, έχει γίνει λεπτομερέστατη δουλειά που μόνο συγχαρητήρια αξίζει! Παιξτε το με ακουστικά...

Στις μάχες, που κάποιους τους ξίνησαν, εγώ τις βρήκα παραπάνω από ικανοποιητικές. Γεμάτες ένταση και διαφορετικές σε κάθε, μα κάθε εχθρό... Νομίζω άλλωστε κατέγραψαν όλες τις κινήσεις των εχθρό και τα finish σε αυτούς.

Επειδή είμαι λάτρεις των γραμμικών τίτλων και αναζητώ πάντα μία καλή ιστορία στα βιντεοπαιχνίδια, σε τεράστιο βαθμό η ιστορία και το γενικότερο concept του 2ου μέρους της Senua με κάλυψε. Εν μέρει το λάτρεψα, αναγνωρίζοντας ότι δεν μπόρεσε, τουλάχιστον για εμένα, να φτάσει στα επίπεδα που έφτασε ο πρώτος τίτλος, του τότε σοκ στην εξιστόρηση, σε αυτό που έβλεπα στην οθόνη και στο τέλος που είδα.

Το Hellblade 2 αν μπορούσα να το παρομοιάσω κάπως θα ήταν ως ο blockbuster διάδοχος του 1ου. Η διαφορά που είχε η ομάδα ανάπτυξης στον προϋπολογισμό ήταν σε όλα τα σημεία της αισθητή. Πήραν μία επιτυχημένη συνταγή, άλλαξαν κάποια πράγματα, πρόσθεσαν κάποια άλλα και παρουσίασαν μία συνέχεια που φωνάζει ότι είναι βελτιωμένη! Μου φάνηκε ότι κάπως λείπει η ψυχή, ίσως εγώ κάπου χάθηκα στο τέλος του. Αλλά αυτό δεν αλλάζει ότι μιλάμε για ένα εξαιρετικό, εξαιρετικό παιχνίδι... 8.5/10

[gtsoui]

Τερματίστηκε το The Excavation of Hob's Barrow στο nintendo switch.

Πρόκειται για ένα καθαρόαιμο point and click adventure game, στο οποίο αναλαμβάνεις τον ρόλο της Thomasina Bateman, μιας αρχαιολόγου που καταφθάνει σε ένα αγγλικό χωριό για να κάνει μια ανασκαφή. 

Η ιστορία του παιχνιδιού, εκτυλίσσεται τόσο στο χωριό, όσο και στην ύπαιθρο και υπάρχει έντονο το στοιχείο του Lovecraft και εδώ, σε συνδυασμό με θρησκευτική μυθολογια. Γενικα, είναι έντονο και το στοιχείο του αγγλικού folklore. 

Τα γραφικά του είναι πολύ όμορφα σε pixel μορφή, έχει voice acting και ωραία μουσική (ειδικά το εισαγωγικό κομμάτι).
Χαρακτήρισα το παιχνίδι ως καθαρόαιμο adventure, καθώς έχει τα κοινά χαρακτηριστικά του είδους, δηλαδή inventory management, αρκετή αλληλεπίδραση με το περιβάλλον και φυσικά διαλόγους. Δεν έχει καμία σχέση δηλαδή με narrative παιχνίδια, που αποτελεί την σύγχρονη ας πούμε τάση στο adventure είδος.

Οι γρίφοι του δεν είναι δύσκολοι και μάλιστα τους βρήκα και πάρα πολύ λογικού και γι'αυτό το λόγο το θεωρώ από τα εύκολα σχετικά adventures. Στο τελευταίο κομμάτι του παιχνιδιού πάντως, οι γρίφοι προς επίλυση είναι αρκετοί και συνεχόμενοι. Δυστυχώς για μένα, και αυτό το παιχνίδι είχε γρίφο με μουσική και πεντάγραμμο, τους οποίους απεχθάνομαι και που πάντα παίρνω την βοήθεια του κοινού (της συζύγου δηλαδή).

Αυτά λοιπόν τα ολίγα. Το Excavation of Hob's Barrow μου άρεσε πάρα πολύ και πιστεύω αξίζει να είναι στη βιβλιοθήκη κάθε adventurα.

[gtsoui]

Τερματίστηκε το Nobody Wants to Die στο ps5 μετά από περίπου 5 ώρες.

Το παιχνίδι διαδραματίζεται στην Νέα Υόρκη του μέλλοντος -κοντα στον 25ο αιώνα αν θυμάμαι καλα- και αναλαμβάνεις τον ρόλο του James Karra, ενός πρώην ντετέκτιβ. Η ανθρωπότητα έχει πλέον επιτύχει την αθανασία, με την δυνατότητα μεταφοράς της συνείδησης των ανθρώπων σε κάποιο άλλο σώμα. Η ιστορία του παιχνιδιού ξεκινάει με την διερεύνηση μιας -φαινομενικα- αυτοκτονίας αλλά σύντομα θα βρεθείς εν μέσω ενός πολύ μεγαλύτερου σχεδίου με δόσεις πολιτικής ίντριγκας και διαφθοράς.

Το Nobody Wants to Die δίνει πολύ βάση στην διήγηση με αρκετή δόση όμως εξερεύνησης. Το gameplay ουσιαστικά, αφορά την συλλογή στοιχείων στους τόπους εγκλημάτων και με την συμβολή των gadgets που διαθέτεις, προσπαθείς να αναπαράξεις τα γεγονότα που συνέβησαν.

Για τον σκοπό αυτό, το ειδικό γάντι που διαθέτεις, μπορεί να ανακατασκευάσει τα γεγονότα, έχοντας την δυνατότητα να πας μπρος-πισω τον χρόνο κατά κάποιον τρόπο (σαν να κάνεις fast forward και rewind). Μου άρεσε πολύ αυτός ο μηχανισμός, καθώς μπορείς να βλέπεις τι συνέβη ακριβώς και τον τρόπο που εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα. Εκτός από το γάντι, έχεις στην διάθεσή σου και ακτίνες Χ με τις οποίες μπορείς να βλέπεις στοιχεία που δεν θα μπορούσες με γυμνό μάτι, καθώς και ένα scanner για να εντοπίζεις λεπτομέρειες εκτός του οπτικού σου πεδίου ( πχ την καλωδίωση μέσα από ένα τοίχο). Το ποια εργαλεία θα χρησιμοποιήσεις πάντως και πότε, υποδεικνυονται από το παιχνίδι. Δεν θα υπάρξει δηλαδή στιγμή ποτέ που θα κολλήσεις κατά την έρευνα, μη γνωρίζοντας τι να κάνεις. Εκτός από αυτά που ανέφερα, μπορείς να κάνεις interact και με στοιχεία του περιβάλλοντος η να μαζέψεις κάποιο αντικείμενο, τα οποία όμως είναι προαιρετικά ως επί το πλείστον.

 Στο τέλος κάθε έρευνας, σκοπός σου είναι να συνδέσεις τα στοιχεία που ανακάλυψες, ώστε να βγάλεις ένα λογικό συμπέρασμα και να προχωρήσεις στο επόμενο "κεφάλαιο".

Κατά την διάρκεια του παιχνιδιού, γίνεται κατανοητό στον παίκτη ότι οι αποφάσεις που λαμβάνεις, κυρίως στους διαλόγους, εχουν αντίκτυπο στην ιστορία. Δεν ξέρω όμως ακριβώς ποιο είναι αυτο, καθώς και το μέγεθος του. Για παράδειγμα, κατά την διάρκεια ενός διαλόγου, εμφανίστηκαν 4 επιλογές, εκ των οποίων οι δύο ήταν κλειδωμένες, που σημαίνει ότι οι απαντήσεις που έδωσα, κλείδωσαν αυτές τις 2.  Θεωρώ πάντως αρκετά πιθανό να επηρεάζεται και ο τερματισμός του, αλλά δεν είμαι σίγουρος.

Ο τεχνικός τομέας του παιχνιδιού είναι πάρα πολύ καλός, με φοβερό art direction και ο συνδυασμός αυτού με τον τρόπο αφήγησης και ομιλίας του κεντρικού χαρακτήρα, δίνουν μια αίσθηση ενός φουτουριστικού noir detective που μου άρεσε πάρα πολύ. 

Να πω την αλήθεια, βρήκα τον τερματισμό του κάπως απότομο, δεν περίμενα δηλαδή να τελειώσει το παιχνίδι σε εκείνο το σημείο. Πάντως, η πλάκα είναι ότι, είναι το τρίτο κατά σειρά παιχνίδι μετά το Still Wakes the Deep και το Excavation of Hob's Barrow, ο τερματισμός του οποίου δεν είναι αυτός που περιμένεις συνήθως! 

Αυτά λοιπόν και για το Nobody Wants to Die. Προσωπικά, μου άρεσε πολύ η σύντομη εμπειρία που είχα μαζί του και πάμε παρακάτω!
 

[gtsoui]

Τερματίστηκε το φοβερό Kunitsu Gami: Path of the Goddess στο series x μέσω gamepass.

Πρόκειται για ένα παιχνίδι που δανείζεται καποια strategy στοιχεία, υπό την έννοια ότι χειρίζεσαι τους στρατιώτες σου σε real time κατά την διάρκεια των μαχών, σε συνδυασμό με το είδος tower defence και είναι εμπνευσμένο από την ιαπωνική μυθολογία.

Το παιχνίδι διαδραματίζεται στο ιερό βουνό Kafuku, το οποίο έχει καταληφθεί από τα Seethe, ένα είδος δαιμονικών πλασμάτων και σκοπός σου είναι η απελευθέρωση των διαφόρων περιοχών του βουνού, ώστε να αποκτήσεις πρόσβαση στην κορυφή, όπου και θα λάβει χώρα η τελική μάχη.

Οι κύριοι πρωταγωνιστές του είναι ο Soh, ο χαρακτήρας που ελέγχεις στο παιχνίδι και τον οποίο χειρίζεται ο παίκτης σαν σε ένα action rpg 3ου προσώπου με πλήρη περιστροφή της κάμερας και η Yoshiro, η ιέρεια, την οποία θα πρέπει να προστατεύεις σε κάθε πίστα. Ουσιαστικά, η επιβίωση της είναι το μοναδικό objective σε κάθε περιοχη και ο θάνατος της ισοδυναμεί με επανεκκίνηση του επιπέδου. 

Σκοπός του παιχνιδιού σε κάθε περιοχή είναι να μεταβεί ασφαλής η Yoshiro στο τέλος του επιπέδου, όπου μέσω ενός τελετουργικού, κλείσει την δαιμονική πύλη και απελευθερωθεί η περιοχή από την διαφθορά των Seethe. 

Σε όλα τα επίπεδα ανεξαιρέτως, υπάρχει η εναλλαγή μέρας και νύχτας, όπου η ημέρα είναι η φάση της προετοιμασίας και η νύχτα αυτή της μάχης. 

Κατά την ημέρα λοιπόν, θα κληθεις με τον κεντρικό σου χαρακτήρα να απελευθερώσεις τους χωρικούς, να γιατρέψεις κάποια σημεία της περιοχής από την διαφθορά -όπου λαμβάνεις resources- και να προβείς σε κάποιες κατασκευές στρατηγικής σημασίας (πχ η κατασκευή μιας εξέδρας για να τοποθετήσεις τους τοξότες σου κτλ). Τα resources που συλλέγεις είναι απολύτως απαραίτητα και μέσω αυτών αναθέτεις ρόλους σε κάθε απελευθερωμένο χωρικό. Οι ρόλοι αυτοί είναι ουσιαστικά τα classes του καθενός και ποικίλουν, από απλούς ξυλοκόπους και τοξότες μέχρι sumo wrestlers για τανκ, healers και άλλα. Η ανάθεση των classes θέλει προσοχή, καθώς η αλόγιστη χρήση των πόρων σου μπορεί να μην σου επιτρέψει να μετατρέψεις κάποιους χωρικους σε πολεμιστές, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να συμβάλλουν στις μάχες. Όλα τα παραπάνω γίνονται σε πραγματικό χρόνο, που σημαίνει ότι θα πρέπει να δράσεις σχετικά γρήγορα, ώστε να μην σε βρει απροετοίμαστο η νύχτα.

Ο έλεγχος των στρατιωτών είναι αρκετά απλός μέσω μιας ειδικής οθόνης, με την οποία μπορείς να τους τοποθετήσεις όπου θες στον χάρτη. Έπειτα -και ανάλογα της ακτίνας δράσης του καθενος- θα επιτίθενται αυτόματα στους δαίμονες.

Ένα άλλο σημείο προσοχής είναι ότι προκειμένου να προχωρήσει η Yoshiro, θα πρέπει με τον κεντρικό σου χαρακτήρα να χαράξεις το μονοπάτι προς την δαιμονική πύλη και η διαδικασία αυτή απαιτεί επίσης πόρους. Άρα θα πρέπει να κάνεις καλή κατανομή των πόρων αυτών, καθώς είναι κοινοί μεταξύ αυτών που απαιτούνται για την δημιουργία στρατιωτών και του μονοπατιού που πρέπει να φτιάξεις. Αφού γίνει αυτό, η Yoshiro αρχίζει έναν τελετουργικό χορό και περπατάει μέχρι το σημείο που έχεις καταφέρει να χαράξεις. Καθώς αυτό παίρνει χρόνο, είναι βέβαιο ότι θα νυχτώσει, όπου η Yoshiro σταματάει μιας και αρχίζουν να ξεχύνονται από τις πύλες οι εχθροί.

Κατά την διάρκεια της νύχτας λοιπόν διαδραματίζεται το δεύτερο σκέλος κάθε πίστας, όπου σκοπός σου είναι να εξουδετερώσεις τους δαίμονες που έρχονται κατά κύματα. Όπως είπα και στην αρχή, αν πεθάνει η ιέρεια, θα χρειαστεί να ξεκινήσεις το επίπεδο από την αρχή. Ο κεντρικός χαρακτήρας δεν μπορεί να πεθάνει, αλλά λαμβάνει την μορφή πνεύματος για κάποιο διάστημα, που σημαίνει ότι για την συγκεκριμένη διάρκεια δεν μπορείς να τον χειριστείς στην μάχη (μπορείς ωστόσο να δώσεις κανονικά εντολές στους στρατιώτες σου). Εγώ "πέθανα" αρκετές φορές καθώς δεν αντέχεις πολλά χτυπήματα αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι καταδικαστικό για την έκβαση του αποτελεσματος. Σε κάθε περίπτωση όμως, η άμυνα σου είναι αποδυναμωμένη κατά πολύ.

Οι δαίμονες έχουν πολύ ωραίο art direction, εμπνευσμένοι από ιαπωνική μυθολογία και είναι διαφόρων ειδών. Όσο προχωρας στο παιχνίδι, εισάγονται και νέοι τυποι εχθρών και φυσικά θα χρειαστεί να διαλέξεις τα σωστά classes για να τους αντιμετωπίσεις αναλόγως. 

Μετά από κάθε περιοχή, μεταβαίνεις στην κεντρική οθόνη όπου μπορείς σε κάθε απελευθερωμένη περιοχή να προβείς σε κατασκευές κτιρίων για την απόκτηση περαιτέρω πόρων. Συνήθως, τα επίπεδα εναλλάσονται μεταξυ των "απλών" πιστών και των boss fights. Δεν τα βρήκα δύσκολα ως επί το πλείστον αλλά εκεί όντως ο θάνατος του κεντρικού χαρακτήρα μπορεί να δυσκολέψει πολύ τα πράγματα.

Όλα τα classes, καθώς και ο κεντρικός χαρακτήρας μπορούν να αναβαθμιστούν. Επίσης, ο κεντρικός χαρακτήρας αποκτάει και πρόσβαση σε πολλά αξεσουάρ τα οποία επηρεάζουν μια πολύ μεγάλη γκάμα πραγμάτων. 

Άλλο σημείο που μου άρεσε πολύ ήταν ότι τα επίπεδα ποικίλλουν μεταξύ τους. Σε κάποιο θα είσαι εντελώς μόνος σου, σε κάποιο άλλο θα πρέπει να διασχίσεις με τους στρατιώτες σου μια λίμνη με βάρκες και σε άλλη δεν θα μπορείς με τον βασικό χαρακτήρα να συμμετάσχεις στην μάχη. Επίσης, όλα τα αξεσουάρ και οι αναβαθμίσεις μπορούν να γίνουν reset κατά βούληση. Αυτό είναι πολύ καλό, ώστε να μπορείς να ανταπεξερχεσαι καλύτερα σε κάθε πίστα. Για παράδειγμα, στο επίπεδο που είσαι μόνος σου χωρίς στρατό, δεν υπάρχει λόγος να έχεις επιλεγμένα αξεσουάρ που αυξάνουν την ζωή των χωρικών.

Από άποψη δυσκολίας, το βρήκα πολύ βατο. Ήταν λίγες οι φορές που δυσκολεύτηκα πραγματικα. Η μοναδική δυσκολία εντοπίζεται περισσότερο όταν επιλέγεις να επαναλάβεις ένα επίπεδο που έχεις ολοκληρώσει, όπου και ξεκλειδώνουν κάποια ειδικά conditions για συγκομιδή  επιπλέον πόρων και αξεσουάρ. 

Αυτά λοιπόν για το Kunitsu Gami. Το βρήκα εξαιρετικό και καθώς είναι στο gamepass ,μπορεί άφοβα να το δοκιμάσει κάποιος, αλλά και χωρίς αυτό, θεωρώ ότι αξίζει τα χρήματα που ζητάει και με το παραπάνω.