Τι τερμάτισα πρόσφατα και πώς μου φάνηκε (Console Games Version)

[D.Luffy]

@dekulinkgr

Όλα αυτά που αναφέρεις είναι δίκαιη κριτική. Απλώς θα γράψω και γω έναν προσωπικό αντίλογο από διαφορετική σκοπιά (και εποχή) για το SotN.

Εγώ που το έπαιξα σχετικά κοντά στην εποχή του θα έλεγα ότι ο χειρισμός του Alucard μου είχε αρέσει περισσότερο από της Samus στο Super Metroid. Ειδικά σε θέμα αλμάτων και platforming, μπορούσα να προσδιορίσω πολύ πιο εύκολα που θα προσγειωθεί ο Alucard και να ελέγξω την τροχιά του στον αέρα. Δεν μπορώ να μετρήσω τις φορές στο SM όπου δεν υπολόγισα σωστά τα άλματα ζικ-ζακ και κατέληγα πάλι πίσω στον πάτο του πηγαδιού... Για να μη μιλήσω για τα πολύ δύσκολα controls του space jump ή το "tutorial" του speedbooster jump.

Παίζει ρόλο βέβαια και πως θα "κάτσει" στον κάθε παίκτη. Τα πιο μοντέρνα παιχνίδια είναι αδιαμφισβήτητα ανώτερα σε αυτόν τον τομέα. Ειδικά το Metroid Dread, για εμένα προσωπικά είχε τον πιο απολαυστικό χειρισμό και κίνηση από όλα τα metroidvania που έπαιξα μέχρι τώρα.

Όσο αναφορά το θέμα traversal, οκ τότε γενικά ήταν περιορισμένο (αν δεν κάνω λάθος) το fast traveling μεταξύ συγκεκριμένων σημείων που έχουμε τώρα. Ειδικά σε CD games όπως το SotN. Όμως εξαιτίας του συστήματος level up, εγώ αισθανόμουν ότι με αυτόν τον τρόπο έχτιζα τον Alucard σταδιακά από περιοχή σε περιοχή και απολάμβανα που μπορούσα να γυρίσω σε ένα προηγουμένως δύσκολο σημείο και να σπείρω την καταστροφή. Αυτό το συγκεκριμένο στοιχείο είναι που μου λείπει πχ από το Hollow Knight όπου με τα charms και μερικές μικρές αναβαθμίσεις στη ζημιά του needle, ποτέ δεν είχα την αίσθηση ότι ο χαρακτήρας μου εξελίχθηκε αρκετά ακόμα και στο τέλος. Ακόμα χειρότερα τα Blasphemous 1,2 όπου αισθανόμουν ότι έτσι όπως ξεκίνησα, έτσι τελείωσα απλά με σπασμένα δάχτυλα και νεύρα...

Αυτά από εμένα. Σε όσους άρεσε πάντως το SotN (και γενικά τα Castlevania), θα πρότεινα να δουν και τα Aria of Sorrow (GBA) και Dawn of Sorrow (ΝDS). Ειδικά το τελευταίο θα έλεγα ότι είναι άξιος συνεχιστής του SotN με πανέμορφο art και soundtrack. 

Επεξ/σία 11 Μαρτίου από D.Luffy

[klainmaingr]

15 hours ago, dekulinkgr said:

Ενταξει προφανως και παιζει ρολο που το παιζω τωρα και οχι στην εποχη του αλλα και παλι το θεμα κινηση και traversal ακομα και τοτε να το επαιζα θα το ειχα παραπονο.

 

Αυτό είναι το πιο σημαντικό απ όλα. Κάποια παιχνίδια ήταν 10/10 στην εποχή τους αλλα δεν έχουν γεράσει καλά. Το SotN παίζεται μια χαρά σήμερα αλλα προφανώς δεν έχει όλα QoL improvements που έχουμε δεί στο είδος την τελευταία εικοσαετία και βάλε.

Εγώ έχω να το παίξω απο "τότε" και το αφήνω έτσι γιατί προτιμώ να έχω αυτή την καλή ανάμνηση. Το ίδιο έκανα και με τα tomb raider μέχρι τώρα που βγήκε το remaster και τα ξαναέπιασα και παίζονται πάρα πολύ ευχάριστα.

[dekulinkgr]

4 ώρες πριν, D.Luffy είπε

@dekulinkgr

Όλα αυτά που αναφέρεις είναι δίκαιη κριτική. Απλώς θα γράψω και γω έναν προσωπικό αντίλογο από διαφορετική σκοπιά (και εποχή) για το SotN.

Εγώ που το έπαιξα σχετικά κοντά στην εποχή του θα έλεγα ότι ο χειρισμός του Alucard μου είχε αρέσει περισσότερο από της Samus στο Super Metroid. Ειδικά σε θέμα αλμάτων και platforming, μπορούσα να προσδιορίσω πολύ πιο εύκολα που θα προσγειωθεί ο Alucard και να ελέγξω την τροχιά του στον αέρα. Δεν μπορώ να μετρήσω τις φορές στο SM όπου δεν υπολόγισα σωστά τα άλματα ζικ-ζακ και κατέληγα πάλι πίσω στον πάτο του πηγαδιού... Για να μη μιλήσω για τα πολύ δύσκολα controls του space jump ή το "tutorial" του speedbooster jump.

Παίζει ρόλο βέβαια και πως θα "κάτσει" στον κάθε παίκτη. Τα πιο μοντέρνα παιχνίδια είναι αδιαμφισβήτητα ανώτερα σε αυτόν τον τομέα. Ειδικά το Metroid Dread, για εμένα προσωπικά είχε τον πιο απολαυστικό χειρισμό και κίνηση από όλα τα metroidvania που έπαιξα μέχρι τώρα.

Όσο αναφορά το θέμα traversal, οκ τότε γενικά ήταν περιορισμένο (αν δεν κάνω λάθος) το fast traveling μεταξύ συγκεκριμένων σημείων που έχουμε τώρα. Ειδικά σε CD games όπως το SotN. Όμως εξαιτίας του συστήματος level up, εγώ αισθανόμουν ότι με αυτόν τον τρόπο έχτιζα τον Alucard σταδιακά από περιοχή σε περιοχή και απολάμβανα που μπορούσα να γυρίσω σε ένα προηγουμένως δύσκολο σημείο και να σπείρω την καταστροφή. Αυτό το συγκεκριμένο στοιχείο είναι που μου λείπει πχ από το Hollow Knight όπου με τα charms και μερικές μικρές αναβαθμίσεις στη ζημιά του needle, ποτέ δεν είχα την αίσθηση ότι ο χαρακτήρας μου εξελίχθηκε αρκετά ακόμα και στο τέλος. Ακόμα χειρότερα τα Blasphemous 1,2 όπου αισθανόμουν ότι έτσι όπως ξεκίνησα, έτσι τελείωσα απλά με σπασμένα δάχτυλα και νεύρα...

Αυτά από εμένα. Σε όσους άρεσε πάντως το SotN (και γενικά τα Castlevania), θα πρότεινα να δουν και τα Aria of Sorrow (GBA) και Dawn of Sorrow (ΝDS). Ειδικά το τελευταίο θα έλεγα ότι είναι άξιος συνεχιστής του SotN με πανέμορφο art και soundtrack. 

Το ζικ-ζακ που λες και μενα με ειχε παιδευσει παρα πολυ στο super metroid.

Παντως περισσοτερο η ιδια η κινηση του alucard ηταν που με χαλαγε .Γενικα ειμαι πολυ παραξενος στο θεμα κινηση του χαρακτηρα.Θελω να ειναι απολαυση μονο και μονο να τον χειριζεσαι.Εαν σε ενα παιχνιδι το να τον κινεις τον χαρακτηρα ειναι μια αγγαρεια πολυ δυσκολα θα το συνεχισω.

 

[koboloy]

Καλημέρα σε όλους!!

Μιας και μιλάμε για metroidvania, έχω να σας προτείνω το Chasm που τερματίστηκε πρόσφατα σε psvita! Πρόκειται για ένα καθαρόαιμο platform παλιάς κοπής με τα όλα του, bosses, maps, fast travel, level ups, npcs, αναβαθμίσεις χαρακτήρα, όπλων και γενικότερα όλου του εξοπλισμού του. Σταδιακά αποκτάς διάφορα skills που σου επιτρέπουν να γυρνάς σε περιοχές όπου δεν είχες πρόσβαση πριν. Η αλήθεια είναι σε ένα μόνο σημείο χρειάστηκα βοήθεια από youtube για έναν έξυπνο γρίφο τελικά.
Chasm λοιπόν, προτείνεται σε όλους όσους αρέσουν games όπως το sotn κυρίως, μου πήρε γύρω στις 8 ώρες να το τελειώσω, είναι εθιστικό, όμορφο, δίκαιο μαζί σου!

[gtsoui]

Τερματίστηκε μετά από περίπου 30 ωρες το πολύ καλό Redemption Reapers στο ps5, ένα tactics παιχνίδι στα χνάρια των πασίγνωστων xcom, fire emblem κτλ.

Βέβαια, σε σχέση με τα προαναφερθέντα μεγάλα IP, το παιχνίδι είναι επιπέδου ΑΑ, γεγονός που δεν είναι κακό σε καμία περίπτωση. Απλά σε πολλά σημεία είναι πιο απλοϊκό θα έλεγα.

Η διάρθρωσή του campaign είναι αρκετά απλή, όπου μετά από κάποια μάχη μπορεί να δεις ένα cutscene, μεταφέρεσαι στην οθόνη όπου προετοιμάζεσαι για την επόμενη μάχη και αλλάζει το chapter του παιχνιδιού.

Οι ήρωες που έχεις στην διάθεσή σου είναι συνολικά 5, τους οποίους αποκτάς σταδιακά μεν, αλλά πολύ νωρίς στο παιχνίδι και δεν υπάρχει δυνατότητα κάποιου είδους recruit ή συνάντησης με άλλους npcs που τους εντάσσεις στην ομάδα σου.

Ο κάθε χαρακτήρας έρχεται φυσικά με τα δικά του active και passive skills και μπορείς εκτός από το να ξεκλειδώσεις καινούρια μετά από κάποιο lvl, να ανεβάσεις και lvl τα skills αυτά καθ’ αυτά . Οι χαρακτήρες που ελέγχεις είναι οι κλασικοί και θα έλεγα γενικού τύπου. Δηλαδή ένας που δρα ως τανκ, άλλος που βαράει από πιο μακριά με δόρυ, ένας άλλος με υψηλό evasion και daggers, και φυσικά ο τοξότης.

Οι μάχες δεν είναι δύσκολες, μάλιστα εγώ προσωπικά (και λόγω του ότι έκανα αρκετό farming) δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα. Η όποια δυσκολία του παιχνιδιού παρατηρείται αλλού, τουλάχιστον για μένα, στην οποία θα αναφερθώ σύντομα.

Στις αρχές του παιχνιδιού, θα χρειαστεί να είσαι πιο προσεκτικός, καθώς οι εχθροί κάνουν αρκετό damage και οι χαρακτήρες σου δεν έχουν ακόμα τα κατάλληλα skills. Από ένα σημείο και μετά όμως οι μάχες γίνονται πολύ πιο εύκολες και παύει να έχει στρατηγική προσέγγιση και σκέψη το ποιος θα επιτεθεί σε ποιόν (όλοι οι χαρακτήρες – και οι εχθροί φυσικά – έχουν counterattack). Ενδεικτικά να αναφέρω ότι το τανκ σου αποκτά skill κατά το οποίο δέχεται μόνο μισό damage, ένας άλλος δέχεται μόνο το 1/5 περίπου του damage στο counterattack και ο χαρακτήρας μου με τα μαχαίρια είχε τόσο πολύ evasion που όλοι οι εχθροί είχαν πιθανότητα κάτω του 25% να τον χτυπήσουν. Γενικά δηλαδή από ένα σημείο και έπειτα, μπορούσαν να τανκάρουν εξίσου αποτελεσματικά τα 3/5 της ομάδας μου. Ένα άλλο σημείο που κάνει τα πράγματα πιο εύκολα είναι το γεγονός ότι υπάρχει η έννοια των συνδυαστικών επιθέσεων. Αν ένας χαρακτήρας σου είναι δίπλα σε κάποιον που επιτίθεται, τότε θα βαρέσει και εκείνος τον αντίπαλο. Η «πλάκα» είναι ότι αυτό δεν ισχύει για τους εχθρούς!

Όπως είπα όμως και πριν, ίσως το ότι έκανα αρκετό farming συνετέλεσε στο να βρω αρκετά εύκολο το παιχνίδι. Εκεί που χρειάζεται προσοχή, είναι στο γεγονός ότι τα όπλα σου έχουν durability και όσο πιο δυνατό το όπλο, τόσα περισσότερα χρήματα χρειάζεσαι για την επισκευή του. Μάλιστα, στα προχωρημένα chapters, τα πιο δυνατά όπλα που βρίσκεις έχουν πολύ μικρό durability και απαιτούν και πολλά λεφτά για επισκευή. Ιδανικά λοιπόν, θα πρέπει να επιλέγεις την περιοχή που θες να κάνεις skirmish (οι μάχες εκτός του story progression| έχοντας υπόψιν το farming για lvls των χαρακτήρων, σε συνδυασμό με τα χρήματα που θα λάβεις για την απαραίτητη επισκευή των όπλων.

Στο ενδιάμεσο των μαχών, μεταφέρεσαι στο κεντρικό μενού του παιχνιδιού, στο οποίο προετοιμάζεσαι για το επόμενο chapter-μάχη. Σε αυτό το σημείο υπάρχουν αρκετά πράγματα που θα πρέπει να επιληφθείς όπως απόκτηση και αναβάθμιση skills, κατανομή εξοπλισμού όπως νέα όπλα και αξεσουάρ, επισκευή όπλων και skirmish για xp-χρήματα.

Σε γενικές γραμμές, δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο σε διάρκεια, αν και έχει πάρα πολλά chapters. Φυσικά, ο βαθμός που κάποιος θα κάνει farming, παίζει σημαντικό ρόλο στο πόσες ώρες θα ασχοληθεί με το παιχνίδι. Επίσης, έχει ωραίο και απρόσμενο τερματισμό.

Ο τεχνικός τομέας είναι καλός, με όμορφα γραφικά (όχι τόσο στα cutscenes) αλλά φυσικά όπως είπα και στην αρχή, πρόκειται για ΑΑ κυκλοφορία. Μην περιμένει κανείς τίποτα τρομερό δηλαδή.

Εμένα προσωπικά, μου άρεσε πάρα πολύ το Redemption Reapers και δεν με επηρέασε καθόλου για την αγορά του, το γεγονός ότι πήρε πολύ κακές κριτικές (περίπου 61 στο metacritic μέσο όρο). Στα συν του πλέον, είναι το γεγονός ότι η βασική τιμή του μειώθηκε στα 30 ευρώ (από 50 ή 60 που ήταν πριν λίγους μήνες αν θυμάμαι καλά) και η οποία είναι πολύ πιο αντιπροσωπευτική για το συγκεκριμένο παιχνίδι.

[MrZeroGR]

Τέλος και το Little Nightmares 2, επιβεβαιώνοντας αυτό που πέρασε σαν σκέψη όταν τερμάτιζα το 1ο. Από τα αγαπημένα μου franchise εκεί έξω, μέσα στην 10αδα σίγουρα. 

Ουσιαστικά, ο 2ος τίτλος παίρνει τη συνταγή του 1ου, ανοίγει τον κόσμο, παρουσιάζοντας μία άλλη ιστορία, σε μία άλλη πόλη (?) και δίνοντας μερικές από τις πιο creepy στιγμές που έχω βιώσει εγώ τα βιντεοπαιχνίδια. 

Το τελευταίο εικοσάλεπτο του 1ου και του 2ου τίτλου είναι από τις πολύ δυνατές gaming που έχω βιώσει τα τελευταία χρόνια. 

Spoiler

Τόσο η στιγμή που εμφανίζεται η Γκέισσα στο πρώτο, όσο και από τη στιγμή που ξεκινάει αυτοβούλως (?) η πρώτη των ανθρώπων με το ''μάτι'' να παρακολουθεί κάθε τους κίνηση είναι ανατριχιαστικές!

ο ΟΡΙΣΜΌΣ πως να βελτιώσετε έναν τίτλο, παραδίδοντας ένα άρτιο sequel (στα χαρτιά).

Αναμένω το 3ο με τεράστια ανυπομονησία. 

[klainmaingr]

Μετά απο αγορά σε wiiu παλιά στο τέξας και σε switch με το που βγήκε, αξιώθηκα την προηγούμενη εβδομάδα να τερματίσω το Super mario 3d world. Για κάποιο λόγο πάντα το άφηνα στο 70% και τώρα ήρθε η ώρα του.

Κίνητρο να ασχοληθώ με το παιχνίδι ήταν η θλιβερή εμπειρία που είχα με το crash 4. Θέλησα κάτι που είναι καθαρά fun και το βρήκα, όπως έπρεπε να το περιμένω, στη nintendo. Τερμάτισα το 3D world σχεδόν 100% και θυμήθηκα πόσο ωραία είναι να διασκεδάζεις με τα παιχνίδια που παίζεις. Το πήρα σερί, έψαξα να πάρω όλα τα αστέρια, έβαλα σαν δεύτερο παίχτη σε διάφορες φάσεις την κόρη μου να χαζοπατάει κουμπιά και γενικά ήταν 10/10 wholesome εμπειρία.

Δεν έχει και πολλά να πεί κανείς για τα μάριο. Καταπληκτικό level design, μουσική και γραφικά για το είδος του. Fun power ups. Εύκολο platforming που γίνεται δύσκολο αν θέλεις να κάνεις τα πάντα. Ο ιδανικός συνδυασμός ώστε ένα παιχνίδι να είναι πραγματικά ευχάριστο όπως και αν επιλέξεις να το παίξεις.

Τώρα είμαι λίγο μετά τα μισά του bowser's fury. Το bowser's fury είναι ένα expansion/dlc για το switch που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι standalone game. Είναι open world με πίστες που αλλάζουν κάθε φορά που τις προσεγγίζεις. Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα που και πάλι σε αφήνει να παίξεις όπως θέλεις. Έχεις την επιλογή να κάνεις τα απολύτως βασικά, είτε να κάνεις 100% και το challenge έχει πολύ σωστό και τίμιο scaling. Γενικά τελευταία έχω ξανανακαλύψει την αγάπη μου για την nintendo και μετά απο χρόνια που σκονιζόταν το switch έχει γίνει η main κονσόλα μου.

[alexcas777]

3 ώρες πριν, MrZeroGR είπε

Τέλος και το Little Nightmares 2, επιβεβαιώνοντας αυτό που πέρασε σαν σκέψη όταν τερμάτιζα το 1ο. Από τα αγαπημένα μου franchise εκεί έξω, μέσα στην 10αδα σίγουρα. 

Ουσιαστικά, ο 2ος τίτλος παίρνει τη συνταγή του 1ου, ανοίγει τον κόσμο, παρουσιάζοντας μία άλλη ιστορία, σε μία άλλη πόλη (?) και δίνοντας μερικές από τις πιο creepy στιγμές που έχω βιώσει εγώ τα βιντεοπαιχνίδια. 

Το τελευταίο εικοσάλεπτο του 1ου και του 2ου τίτλου είναι από τις πολύ δυνατές gaming που έχω βιώσει τα τελευταία χρόνια. 

  Απόκρυψη περιεχομένων

Τόσο η στιγμή που εμφανίζεται η Γκέισσα στο πρώτο, όσο και από τη στιγμή που ξεκινάει αυτοβούλως (?) η πρώτη των ανθρώπων με το ''μάτι'' να παρακολουθεί κάθε τους κίνηση είναι ανατριχιαστικές!

ο ΟΡΙΣΜΌΣ πως να βελτιώσετε έναν τίτλο, παραδίδοντας ένα άρτιο sequel (στα χαρτιά).

Αναμένω το 3ο με τεράστια ανυπομονησία. 

 

Και γω σαν τρελός το περιμένω, το θεμα ειναι οτι αλλαξε η ομαδα ανάπτυξης 

[BlueBlade]

9 λεπτά πριν, alexcas777 είπε

 

Και γω σαν τρελός το περιμένω, το θεμα ειναι οτι αλλαξε η ομαδα ανάπτυξης 

Δυστυχώς αυτό. Υπερβολικά σπάνιο (ή μπορεί να μην έχει συμβεί και ποτέ δεν θυμάμαι) να βγαίνει νέα προσθήκη ενός IP από άλλη ομάδα ανάπτυξης και να βγαίνει έστω το ίδιο καλό. Τα παραδείγματα άπειρα...

Αλλά ας βγει να το παίξουμε και βλέπουμε.

[xaerialtwistx]

Στις 12/3/2024 στις 9:27 ΠΜ, koboloy είπε

Καλημέρα σε όλους!!

Μιας και μιλάμε για metroidvania, έχω να σας προτείνω το Chasm που τερματίστηκε πρόσφατα σε psvita! Πρόκειται για ένα καθαρόαιμο platform παλιάς κοπής με τα όλα του, bosses, maps, fast travel, level ups, npcs, αναβαθμίσεις χαρακτήρα, όπλων και γενικότερα όλου του εξοπλισμού του. Σταδιακά αποκτάς διάφορα skills που σου επιτρέπουν να γυρνάς σε περιοχές όπου δεν είχες πρόσβαση πριν. Η αλήθεια είναι σε ένα μόνο σημείο χρειάστηκα βοήθεια από youtube για έναν έξυπνο γρίφο τελικά.
Chasm λοιπόν, προτείνεται σε όλους όσους αρέσουν games όπως το sotn κυρίως, μου πήρε γύρω στις 8 ώρες να το τελειώσω, είναι εθιστικό, όμορφο, δίκαιο μαζί σου!

Και εγώ σε PS Vita το ειχα τελειωσει αλλά πριν κάμποσα χρόνια που είχε βγει. Άλλα ωραία παιχνίδια του είδους είναι το Axiom Verge, Iconoclasts, Necrosphere, Xeodrifter και Timespinner. (τα βάζω με σειρά προτεραιότητας)

Necrosphere και Xeodrifter θεωρώ πως είναι υποτιμημενα διαμαντια αλλά λόγο γραφικών δεν απευθύνονται σε όλους. 

Επεξ/σία 21 Μαρτίου από xaerialtwistx

[alexcas777]

5 ώρες πριν, BlueBlade είπε

Δυστυχώς αυτό. Υπερβολικά σπάνιο (ή μπορεί να μην έχει συμβεί και ποτέ δεν θυμάμαι) να βγαίνει νέα προσθήκη ενός IP από άλλη ομάδα ανάπτυξης και να βγαίνει έστω το ίδιο καλό. Τα παραδείγματα άπειρα...

Αλλά ας βγει να το παίξουμε και βλέπουμε.

Βέβαια η supermassive που θα το φτιαξει έχει τρομερή εμπειρία σε horror, το θέμα είναι ότι κάποια παιχνίδια της ειδικά ορισμένα part απ το pictures anthology ήταν πολύ μέτρια

Ίδωμεν...

[MrZeroGR]

Τερμάτισα το Σάββατο που μας πέρασε, σε couch co-op το Unravel 2 στο Xbox Series X.

Το παιχνίδι μπορεί να μην διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας αλλά μπορεί να προσθέσει σε ένα ζευγάρι ή σε φίλους, ένα όμορφο Σ/Κ (ή έστω μία μέρα εάν το πάρετε μονοκοπανιά, γύρω στις 5 ώρες διάρκεια). 

Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με δύο χαρακτήρες που ενώνονται με έναν σπάγκο στην αρχή του παιχνιδιού και προσπαθούν να... αποσυνδεθούν, περνώντας διάφορα επίπεδα, από λίμνες και δωμάτια σπιτιών μέχρι αχυρώνες, μαζί.

Σε σημεία θέλει λίγο παραπάνω σκέψη στους γρίφους, έχει πολύ ωραία μουσική και αρκετά ομαλή ροή. Μιας και υπάρχει στο Gamepass, δώστε του μία ευκαιρία, θα χαλαρώσει τον καθένα/καθεμιά σας στο gaming κομμάτι...

Θα συνεχίσω με Psychonauts 2 που για ανεξήγητο λόγο το έχω αφήσει κανά εξάμηνο...

[Aggeluska]

18 hours ago, MrZeroGR said:

Τερμάτισα το Σάββατο που μας πέρασε, σε couch co-op το Unravel 2 στο Xbox Series X.

Το παιχνίδι μπορεί να μην διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας αλλά μπορεί να προσθέσει σε ένα ζευγάρι ή σε φίλους, ένα όμορφο Σ/Κ (ή έστω μία μέρα εάν το πάρετε μονοκοπανιά, γύρω στις 5 ώρες διάρκεια). 

Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με δύο χαρακτήρες που ενώνονται με έναν σπάγκο στην αρχή του παιχνιδιού και προσπαθούν να... αποσυνδεθούν, περνώντας διάφορα επίπεδα, από λίμνες και δωμάτια σπιτιών μέχρι αχυρώνες, μαζί.

Σε σημεία θέλει λίγο παραπάνω σκέψη στους γρίφους, έχει πολύ ωραία μουσική και αρκετά ομαλή ροή. Μιας και υπάρχει στο Gamepass, δώστε του μία ευκαιρία, θα χαλαρώσει τον καθένα/καθεμιά σας στο gaming κομμάτι...

Θα συνεχίσω με Psychonauts 2 που για ανεξήγητο λόγο το έχω αφήσει κανά εξάμηνο...

Για κάποιον λόγο το είχα βαρεθεί Πολ γρήγορα. Νομίζω είχε να κάνει ότι προσπάθησα να το παίξω κατευθείαν μετά το it takes two, που ήταν masterpiece. Ίσως του ξανά δώσω μια ευκαιρία στο μέλλον. 

[gtsoui]

Μετά από 100+ ώρες τερματίστηκε το εκπληκτικό – για μένα τουλάχιστον – King Arthur: Knight’s Tale στο series x, ένα από τα καλύτερα tactics παιχνίδια που έχω παίξει ποτέ. 

Όπως υποδηλώνει και ο τίτλος του, αφορά την μυθολογία του βασιλιά Αρθούρου με ένα dark twist. Στο παιχνίδι υποδύεσαι τον «κακό» Mordred, ο οποίος νεκραναστήθηκε (όπως και όλοι οι ιππότες της στρογγυλής τραπέζης) με σκοπό να καταστρέψει εκ νέου τον βασιλιά Αρθούρο. 

Το παιχνίδι είναι πολύ βαθύ από άποψη gameplay και μηχανισμών και συνδυάζει στοιχεία των tactics παιχνιδιών με rpgs.
Συνολικά, οι ιππότες που μπορείς να εντάξεις στην ομάδα σου είναι 30 όπως διάβασα στο ιντερνετ. Το γράφω έτσι διότι, το ποιους μπορείς να κάνεις recruit, έχει άμεσα σχέση με το μονοπάτι που θα ακολουθήσεις, με βάση την θρησκεία αλλά και τον χαρακτήρα σου ως ηγέτη του Camelot. Μπορείς λοιπόν να ακολουθήσεις το μονοπάτι του χριστιανισμού ή της παγανιστικής θρησκείας ( η λεγόμενη Old Faith ) και ταυτόχρονα ενός δίκαιου ηγέτη ή τύραννου. Οι συνδυασμοί αυτοί θα υποδηλώσουν και το ποιοι ιππότες θα σε ακολουθήσουν. Δεν γνωρίζω αν όλοι οι ήρωες του συγκεκριμένου μύθου υπάρχουν στο παιχνίδι, πάντως θα λάβεις τον έλεγχο πολλών εξ’αυτών, όπως ο Lancelot, Percival, Galahad κτλ… Συνολικά στην ομάδα σου μπορείς να έχεις όμως μόνο 12 από αυτούς και όποιοι παραπανίσιοι εμφανίζονται ως ρεζέρβες. Ο μοναδικός τρόπος να εντάξεις κάποιον από αυτούς στο active group σου, είναι να διώξεις κάποιον ή να πεθάνει. Και τα δύο είναι μόνιμα. Όποιος χαρακτήρας λοιπόν πεθαίνει, δεν τον έχεις πια διαθέσιμο…

Τα classes είναι συνολικά 6 και δεν παρεκκλίνουν ιδιαίτερα από αυτά που έχει συνηθίσει κάποιος. Το κλασικό τανκ με ασπίδα, ιππότες με two handed όπλα, τοξότης κτλ. Όπως γίνεται αντιληπτό, στην ομάδα σου θα έχεις πολλούς, οι οποίοι θα είναι το ίδιο class και ενώ αυτό μπορεί να μην αρέσει σε κάποιους, το παιχνίδι είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο που δεν είναι αρνητικό. Αυτό επιτυγχάνεται με το γεγονός ότι κάποια skills είναι αποκλειστικά σε συγκεκριμένους ιππότες, κάνοντας τον καθ’ ένα μοναδικό, ακόμα και αν είναι του ίδιου class.  Ο Percival για παράδειγμα έχει πύρινο σπαθί κάνοντας damage over time ενώ ο Mordred όχι. Η Guinevere μπορεί να κάνει teleport πίσω από τους εχθρούς ενώ η Morgawse έχει chain lightning. Ο Sir Kay ειδικεύεται στο retaliation ενώ ο Lancelot κάνει charge στους εχθρούς. Όλα αυτά τα ζευγάρια αφορούν ιππότες του ίδιου class, όμως αυτές οι διαφοροποιήσεις τους κάνουν μοναδικούς και απαιτούν εντελώς διαφορετική διαχείριση στις μάχες. Επίσης, από πολύ νωρίς στο παιχνίδι και καθόλη την διάρκειά του, δεν θα έχεις τους πάντες διαθέσιμους για την εκάστοτε μάχη. Είτε γιατί θα έχεις στείλει κάποιον σε αποστολή, είτε γιατί θα αναρρώνει κτλ. Επίσης, λόγω του ότι μπορείς να δεις από πριν το είδος των εχθρών που θα αντιμετωπίσεις σε κάθε αποστολή, είναι πρέπον (αλλά όχι απαραίτητο) να διαλέξεις και τους αντίστοιχους ιππότες. 

Όλα τα παραπάνω λοιπόν, δεν επιτρέπουν σε κάποιον να αποκτήσει οικειότητα με κάποιο συγκεκριμένο group και να το χρησιμοποιεί συνέχεια, αλλά να πειραματιστεί με πολλούς διαφορετικούς ήρωες και συνδυασμούς αυτών. Είναι ένα από τα στοιχεία του παιχνιδιού που μου άρεσαν πάρα πολύ. Σε γενικές γραμμές, υπάρχει ο μηχανισμός των μόνιμων επιλογών ή καταστάσεων. Είτε με τον μόνιμο θάνατο κάποιου χαρακτήρα όπως είπα αλλά και του lvl up συστήματος. Ενώ λοιπόν, μπορείς να κάνεις retrain κάποιον και να διαλέξεις εκ νέου skills, δεν υπάρχει στο Knight’s Tale η έννοια του farming. Οι συνολικές main και side missions – αν και πολλές -  είναι συγκεκριμένες σε αριθμό και δεν υπάρχουν επαναλαμβανόμενες μάχες για να farmάρεις xp. Θα πρέπει λοιπόν να κάνει κάποιος καλή κατανομή των χαρακτήρων που θα χρησιμοποιεί. 

Ένα άλλο στοιχείο του King Arthur: Knight’s Tale είναι ότι οι επιλογές σου αναφορικά με το ποιους χαρακτήρες θα έχεις στο active group σου είναι στα τυφλά. Θα φτάσεις δηλαδή σε σημείο που θα έχεις μαξάρει με 12 ιππότες το active group σου και όλοι οι επόμενοι που θα κάνεις recruit, θα κάθονται στην στρογγυλή τράπεζα ως aspirant heroes. Ο μόνος τρόπος όπως ανέφερα να αδειάσει θέση από το ενεργό group είναι ο θάνατος κάποιου ιππότη ή να τον διώξεις. Το θέμα όμως είναι ότι τα skills που αποτελούν το κάθε tier από το skill tree, δεν είναι εμφανή πριν ξεκλειδώσεις το συγκεκριμένο tier και κατ’ επέκταση δεν μπορείς να ξέρεις ποια θα είναι η εξέλιξη του κάθε ιππότη. 

Όπως είπα και πριν, οι μάχες του παιχνιδιού χωρίζονται στις main και side missions. Οι side αποστολές-μάχες όμως είναι απολύτως απαραίτητες στο King’s Tale, καθώς μέσω αυτών στρατολογείς την συντριπτική πλειοψηφία των ιπποτών σου. Όπως ανέλυσα και πριν, το μονοπάτι που θα ακολουθήσεις, θα σου ανοίξει διαφορετικούς ήρωες, οπότε ιδανικά, θα πρέπει να πας all in στο κάθε μονοπάτι για να γίνουν διαθέσιμοι οι ιππότες που είναι «συμβατοί». 

Το σύστημα εξοπλισμού των χαρακτήρων σου αποτελείται από τα κλασικά. Όπλο, πανοπλία και 2 αξεσουάρ. Εδώ να πω ότι το συγκεκριμένο σύστημα όπως εξελίσσεται στο παιχνίδι, μου θύμισε πολύ το Diablo. Τα drops σε κάθε αποστολή (τα οποία γίνονται διαθέσιμα με το πέρας της) είναι random όπως και η σπανιότητα των μαγικών αντικειμένων. Επίσης, το κάθε κομμάτι εξοπλισμού έχει και lvls. Αυτό σημαίνει ότι ένα απλό μαγικό (πράσινου χρώματος) αντικείμενο θα είναι καλύτερο από ένα legendary μικρότερου lvl και μάλιστα, μπορείς είτε να αυξήσεις το lvl του εξοπλισμού σου ή ακόμα και να ανεβάσεις το επίπεδο της σπανιότητάς του. Ένα πράσινο όπλο πχ, μπορείς να το κάνεις μπλε που είναι και πιο καλό.

Στο κεντρικό hub του παιχνιδιού, βλέπεις τον χάρτη της περιοχής και διαχειρίζεσαι το Camelot. Στο κάστρο σου, μπορείς να χτίσεις αλλά και να αναβαθμίζεις τα κτίριά του, όπως το αναρρωτήριο για όσους έχουν χάσει vitality, τον καθεδρικό ναό για την επούλωση τραυμάτων (εδώ μου θύμισε παιχνίδια στυλ Darkest Dungeon), τα training grounds για xp, τον έμπορο κτλ. Επίσης, υπάρχουν και πάρα πολλά events που λαμβάνουν χώρα, στα οποία δεν μάχεσαι, αλλά θα πρέπει να κάνεις κάποιες επιλογές. Πολλές φορές, είτε θα χρειαστεί να αποστείλεις κάποιον ιππότη να αντιμετωπίσει μια «πρόκληση» η θα πρέπει να πάρεις μια απόφαση, που πολλές φορές έχει αντίκτυπο στο μονοπάτι σχετικά με την πίστη και στυλ ηγεσίας του Mordred. Εδώ αξίζει να σημειωθεί, ότι η έκβαση των αποστολών στα events δεν είναι προδιαγεγραμμένη και μπορεί να αποτύχει. Μάλιστα, ακριβώς επειδή και οι ιππότες σου έχουν ο καθένας την δική του πίστη, θα χρειαστεί να «προβλέψεις» ορθά τον ποιόν θα στείλεις και που. Για παράδειγμα, ένα event αφορά το να κάνεις banish ένα πνεύμα όπου οι χριστιανοί μοναχοί, όπως περιγράφει το event, απέτυχαν. Άρα θα πρέπει να στείλεις έναν ιππότη της Old Faith.  Φυσικά, οι ήρωες που έχουν αποσταλεί σε ένα τέτοιο event, δεν είναι διαθέσιμοι για την επόμενη μάχη, άλλο ένα σημείο που χρήζει προσοχής. 

Τέλος – και επειδή έχω ήδη μακρηγορήσει – θα αναφερθώ στις μάχες του παιχνιδιού χωρίς πολλές λεπτομέρειες και πιο πολύ σχετικά με το σύστημα ζωής των χαρακτήρων. Τα στοιχεία που παίζουν ρόλο είναι το armor (που δεν χρειάζεται επεξήγηση φυσικά), το vitality που είναι η ζωή του χαρακτήρα και τα hit points που δρουν ως «συμπληρωματική ζωή». Μόλις ένας χαρακτήρας χάσει όλο το armor και τα hit points του, αρχίζει μετά να δέχεται ζημιά στο vitality. Εκτός φυσικά του γεγονότος ότι θα πεθάνει μόλις το στοιχείο αυτό μηδενίσει, δεχόμενος ζημιά στο συγκεκριμένο, ισοδυναμεί σχεδόν πάντα σε τραυματισμό. Το armor και τα hit points του κάθε χαρακτήρα αναπληρώνονται αυτόματα με το τέλος κάθε μάχης, αλλά όχι και το vitality. Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να αποστείλεις τον συγκεκριμένο ήρωα στον ναό για να του «φύγει» το injury, όπως και μετέπειτα στο αναρρωτήριο για αναπλήρωση του vitality. Και στις δύο περιπτώσεις, ο συγκεκριμένος ιππότης δεν θα είναι διαθέσιμος για κάποιες μάχες. 

Κατά τ’ άλλα, οι μάχες του παιχνιδιού δεν αποκλίνουν από αυτά που έχει συνηθίσει κάποιος παίζοντας τέτοιου είδους παιχνίδια. Σε γενικές γραμμές δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο, παρ’ όλα αυτά χρειάζεται προσοχή, ειδικά όταν αρχίσουν να εισάγονται νέοι τύποι εχθρών. Δεν είναι unforgiving, αλλά μπορεί αρκετά εύκολα να πάει στραβά. Ιδανικά – και σύμφωνα με όσα είπα – θα πρέπει να τελειώνεις κάθε αποστολή με όλους τους χαρακτήρες χωρίς μειωμένο vitality (και φυσικά ζωντανούς).  Στο πρώτο playthrough μου, που παράτησα σχεδόν στα μέσα του παιχνιδιού, είχα φτάσει σε σημείο να έχω όλους τους ιππότες μου μη διαθέσιμους (κυρίως σε ανάρρωση) και οι εναπομείναντες δεν ήταν τόσο καλοί για να βγάλουν την επόμενη μάχη. 

Αυτά λοιπόν, για το King Arthur: Knight’s Tale. Όπως ανέφερα και στην εισαγωγή μου, είναι από τα καλύτερα tactics παιχνίδια που έχω παίξει ποτέ μου. Έχει βαθύ gameplay, αρκετή περιπλοκότητα σε κάποια σημεία και χρειάζεται πολύ επιμέλεια, στοιχεία που μπορεί να αποθαρρύνουν κάποιους. . Ένα αρνητικό που μπορώ να του προσάψω, είναι ο χειρισμός του συνολικά. Θεωρώ δηλαδή ότι θα παίζει αρκετά καλύτερα με ποντίκι παρά σε κονσόλες αλλά σε κάθε περίπτωση, συνηθίζεται εύκολα και δεν αποτελεί τροχοπέδη στην συνολική εμπειρία. Καλό σενάριο, πολύ ωραίο dark fantasy σκηνικό και ωραία γραφικά, συνθέτουν ένα σύνολο που εμένα προσωπικά μου κράτησε συντροφιά πάρα πολλές ώρες.  

[MrZeroGR]

On 27/03/2024 at 08:05, Aggeluska said:

Για κάποιον λόγο το είχα βαρεθεί Πολ γρήγορα. Νομίζω είχε να κάνει ότι προσπάθησα να το παίξω κατευθείαν μετά το it takes two, που ήταν masterpiece. Ίσως του ξανά δώσω μια ευκαιρία στο μέλλον. 

Δεν υπάρχει σύγκριση σε καμία περίπτωση. Από την μία έχουμε ένα άρτια δομημένο co-op τίτλο, ευφάνταστο και σχετικάααα εύκολο και τον player 2 αν δεν ασχολείται πολύ, ενώ από την άλλη, το Unravel 2 είναι καθαρά παιχνίδι Gamepass, δηλαδή κατεβάζω, τερματίζω σε ένα Σ/Κ και σβήνω για να αδειάσω χώρο. Όπως και να χει χρειαζόμαστε περισσότερα couch co-op παιχνίδια, τα οποία είναι πλέον είδος προς εξαφάνιση.