Τι τερμάτισα πρόσφατα και πώς μου φάνηκε (Console Games Version)

[SergioX]

On 19/12/2024 at 11:46, Mr_Terror said:

Το επόμενο που θα πιάσω μόλις τελειώσω τον indiana jones

Εγώ το αντίθετο,τώρα που τελείωσα το Still θα πιάσω το Indiana

[Mr_Terror]

Το indiana τα σπάει.Πολυ καλό,  έχει πιάσει την ατμόσφαιρα από τις ταινίες.

[Desmond Kind]

Στις 20/12/2024 στις 6:43 ΜΜ, Tifa_LockHeart είπε

Τόσο πολύ!!!! Ναι θα γράψω μόλις το ολοκληρώσω. Από τα πρώτα ήδη λεπτά έχω δει πολλές θετικές αλλαγές στο παιχνίδι. Τυχεροί όσοι είχαν PlayStation 2 τότε, έπαιξαν παιχνιδάρες.

Το επαιξα 4 φορές στο ps2 αλλες 2 φορες σε 3d στο 3ds και στο  new 3ds xl (ηταν και η καλύτερη εμπειρία απολες) και αλλη μια στο ps vita. Ειναι τεράστια παιχνιδαρα.

[Tifa_LockHeart]

Καλή Χρονιά με υγεία σε όλους σας. 

Χρωστούσα από πέρσυ και τελικά χρεώθηκε στα 2025 παιχνίδια που τερμάτισα το Alan Wake 2 . Το ξεκίνησα το 2024 και το τελείωσα το 2025, ένα έτος έπαιζα 😅

Είχα στο μυαλό μου να πάω στο Metal Gear Solid 3 Snake Eater, μιας κ μόλις είχα τελειώσει το Sons of Liberty. Εβαλα το AW2 να το κάνω εγκατάσταση, αλλά έκανα το λάθος και βούτηξα το δάκτυλο μου στο μέλι . Ανοιξα λίγο να δω την εισαγωγή και αυτό ήταν και η καταδίκη μου. Με ρούφηξε ολοκληρωτικά το παιχνίδι και παράτησα οτιδήποτε υπήρχε γύρω μου. Αγωνιώδης έψαχνα να βρω χρόνο ανάμεσα σε υποχρεώσεις, δουλειά και γιορτινά τραπέζια και κοινωνικές υποχρεώσεις για να ανοίξω την κονσόλα μου να παίξω AW2. Ηταν σαν να ανυπομονούσα να πάρω την δόση μου, λες και διάβαζα ένα συναρπαστικό βιβλίο που με ρουφούσε μέσα του. 

Μου είναι κάπως δύσκολο να το συγκρίνω με υπόλοιπα παιχνίδια γιατί θα τολμήσω να πω ότι, το AW2 είναι ένα διαφορετικό είδος διασκέδασης, μιας και ξεφεύγει από την έννοια ενός απλού Survival Game που έχει ένα αστυνομικό υπόβαθρο. Είναι κάτι σαν ταινία/βιβλίο/παιχνίδι με το ποσοστό του να είναι μοιρασμένο σωστά ,ετσι ώστε να παίρνεις αυτό που θέλεις. Θα φανεί περίεργο το γεγονός ότι το AW1 είναι στην λίστα με τα χειρότερα παιχνίδια που έχω παίξει . Δεν μου άρεσε καθόλου ο χειρισμός όπως και κάτι περίεργα σκηνικά με μάχες με ψυγεία και μπουλντόζες.

Θυμάμαι όμως με θετικό πρόσημο, εκείνη την σκηνή με την συναυλία . Οπότε το AW2 ήταν ένα δίλλημα για μένα. Δεν ήξερα αν ήθελα να το πάρω, αλλά εμπιστευόμενος την Remedy , της έδωσα μια ακόμα ευκαιρία και εν τέλει δεν πήγε άσχημα. 

Το AW2 διαφέρει κατά πολύ με τον προκάτοχό του, αλλά και πάλι θα πρέπει να προσθέσω ότι το AW1 δεν παίχτηκε από μένα την εποχή που κυκλοφόρησε μιας και δεν είχα ποτέ μου Xbox , αλλά το έπαιξα στο Playstation 4 ως Remastered πολύ αργότερα.Ίσως για αυτό και να μου φάνηκε κάπως , πράγμα που δεν έχει και πολύ βάση. Εχω παίξει παλαιότερα παιχνίδια απο το AW1 και δεν ειχα απολύτως κανένα πρόβλημα. 

To AW2 για μένα τα κάνει όλα αυτά που θέλω από ένα παιχνίδι όπως τα θέλω και μου αρέσουν . Γραφικά, μουσικάρες , χαρακτήρες ,σκηνικά και φωτισμοί σε άλλα επίπεδα, χειρισμός όπως θα περίμενε κανείς φτιαγμένος και προσαρμοσμένος στην εποχή μας. Γρίφοι που μερικές φορές ξεφεύγαν για την  ευφυία μου αλλά και ένα σενάριο γερά δομημένο με τα κλασικά φυσικά αρώματα της Remedy που της αρέσει να βασανίζει το κοινό της και να βρίσκει πολλές φορές λύση στο να μην σε εξηγεί τίποτα και να σε αφήνει απλά να αναρωτιέσαι αν είσαι χαζός ή απλά δεν κατάλαβες το ύψιστο νόημα. Ετσι την είχα πάθει και με το Control , με την μόνη διαφορά ότι εκεί έβρισκα άλοθι στην δικαιολογία ότι δεν ειχα διαβάσει ούτε το 20% των εγγράφων που εβρισκα από εδώ και από εκεί. 

Όπως ειχαμε το σκηνικό με την συναυλία στο AW1 , το σκηνικό με τον Maze στο Control έτσι και εδώ είχαμε στο AW2 το μεγάλο σκηνικό στο We Sing, που μόνο αν το ζήσεις μπορείς να καταλάβεις το μεγαλείο της Remedy! Δεν θα πω τίποτα , απλά παίξτε το και μην αφεθείτε απλά να το δείτε στο YouTube, αλλάζει πολύ αν το ζήσεις παίζοντάς το. 

Το παιχνίδι συνοψίζοντας θα πω ότι είναι ένα παιχνίδι που δύσκολα το προτείνεις σε κάποιον . Είναι πολλά που παίζουν σε αυτό και κάποιος θα του αρέσουν αυτά τα πολλά σε άλλον θα τα μισήσει. Είναι σαν τις ταινίες του Woody Allen , ή τις λατρεύεις ή τις μισείς . Κανέναν δεν έχω συναντήσει να λέει ότι ψιλοσυμπαθεί τον Woody Allen και το είδος των ταινιών του, τον μισούν ή τον λατρεύουν. Έτσι συμβαίνει και στο Alan Wake 2. 

Το παιχνίδι εφόσον το τελείωσα ασχολήθηκα και με τα 2 DLC του, Night Springs και Lake House. 

Συναρπαστικά και τα δύο , αυτό το ανακάτεμα με την κουτάλα που έκανε στην μεγάλη κατσαρόλα του Multiverse που έχει δημιουργήσει η Remedy ,πραγματικά με έχει ρουφήξει και το λατρεύω. Ήρθε μέσα στο AW2 η αγαπημένη μου Jesse από το Control και σιγά σιγά μπήκε όλο το παιχνίδι Control και ο κόσμος του και ενώθηκε με το AW2. Χειρουργική ακρίβεια και λεπτομερείς χειρισμοί από την Remedy και πήρα ένα τέλειο αποτέλεσμα όπως ακριβώς το ήθελα να το δω. Με έκανε να ανυπομονώ ακόμα περισσότερο για ένα Control 2 που εμμέσως πλην σαφώς με αυτά τα 2 DLC's έδωσε κάποια θεμέλια που θα μπορούσε να πατήσει το μελλοντικό sequel του. 

Θα κλείσω λέγοντας το ένα και βασικό αρνητικό που με πείραξε πολύ στο παιχνίδι, αλλά όταν λέμε πολύ εννοούμε να βρίζω άσχημα γιατί το παιχνίδι απλά ΔΕΝ το χρειαζόνταν και αυτό δεν είναι άλλο από τα Jumpscares! Απαίσια και φτηνά jumpscares χωρίς κανένα λόγο! Και άντε να πεις 2-3 !!!  ΟΧΙ , πολλά σε κάθε πόρτα σχεδόν ειδικά προς το τέλος. Το παιχνίδι καταφερνε και χωρίς αυτά να σε βάλει να είσαι σε αμήχανη και άβολη θέση και χωρίς αυτά. Έτσι έκανε και το Silent Hill 2 remake με jumpscares Που δεν χρειαζονταν και δεν υπηρχαν και στο original . Κρίμα αλλά τί να κάνουμε, είπαν να πίασουν και μικρότερες ηλικίες που ψαρώνουν από αυτά και από  streamers που ουρλιάζουν για να πάρουν views , τί να κάνουμε ζούμε και σε αυτήν την εποχή... 

Αυτά είχα να γράψω για το Alan Wake 2 και τα DLC's του. Θα ήθελα πραγματικά να μιλάω με συνοδεία κρασιού με τις ώρες με άλλους που το έχουν τελειώσει για να αναλύσουμε λεπτομέρειες ανετότατα. 

Καλή χρονιά να έχουμε με πολλά παιχνίδια και υγέια! 

Επεξ/σία 4 Ιανουαρίου από Tifa_LockHeart

[tsol46]

Στις 20/12/2024 στις 11:16 ΜΜ, Mr_Terror είπε

Το indiana τα σπάει.Πολυ καλό,  έχει πιάσει την ατμόσφαιρα από τις ταινίες.

Ιndiana, χωρίς να βλέπεις τον Indiana, δεν είναι Indiana. Κρίμα.

[gtsoui]

Ξεκινάμε το 2025 δυναμικά, καθώς αν προσθέσω και κάποιους παλαιότερους τίτλους που έχω σε εκκρεμότητα, προβλέπεται συγκλονιστικό.

Τέλος λοιπόν για το πολύ καλό Lost in Play στο nintendo switch, για το οποίο δεν έχω να πω πολλά.

Πρόκειται για ένα adventure παιχνίδι με κύριο χαρακτηριστικό την επίλυση puzzles, στο οποίο χειρίζεσαι ως επί το πλείστον  2 αδέρφια με σκοπό να επιστρέψουν στο σπίτι τους, ταξιδεύοντας σε έναν μαγικό κόσμο.

Η διάρθρωση του είναι σχετικά απλή, καθώς δεν έχει κόσμο να εξερευνήσεις, υπό την έννοια ότι κάθε κεφάλαιο του παιχνιδιού απαρτίζεται κυρίως από 2-3 οθόνες μόνο, με αρκετους γρίφους να λύσεις.

Μου θύμισε παιχνίδια όπως τα goblins και να πω την αλήθεια το ευχαριστήθηκα πολύ.

Οι γρίφοι του αφορούν κυρίως την χρησιμοποίηση αντικειμένων από το inventory σου αλλά και αρκετά "mini games", πολλά από τα οποία ήταν πολύ ωραία και πρωτότυπα. Κάποια από αυτά μάλιστα θεωρώ ότι είναι και αυξημένης δυσκολίας, αλλά εκτός από την δυνατότητα βοήθειας,κάποια από αυτά μπορείς να τα προσπεράσεις αυτόματα. 

Έχει πολύ όμορφα γραφικά και θεωρώ ότι στην τιμή που το βρήκα με έκπτωση ( κοντά στα 10 ευρώ) αξίζει και με το παραπάνω να βρίσκεται στην βιβλιοθήκη κάθε adventurα. 

[gtsoui]

Μετά από 24 ώρες περιπου τερματίστηκε το πολύ καλό The Thaumaturge στο ps5.

Είναι ένα κράμα crpg ( στον τρόπο που περιφέρεται στον κόσμο του) με turn based σύστημα μάχης και με επίσης έντονο το στοιχείο της εξερεύνησης. Να πω την αλήθεια, μου είχε κάνει πολύ καλή εντύπωση όταν το είχα πρωτοδει και αδημονουσα να βγει σε κονσόλες, μιας και είχε κυκλοφορήσει σε pc κάνα χρόνο πριν.

Το The Thaumaturge λαμβάνει χώρα στην Πολωνία, στις αρχές του 20ου αιώνα και αναλαμβάνεις τον ρόλο του Wiktor, ενός thaumaturge, ενός ανθρώπου δηλαδή με υπερφυσικές ικανότητες όπου μπορεί να διαβάζει τις σκέψεις των ανθρώπων μέσω των προσωπικών τους αντικειμένων.

Όσον αφορά τον τεχνικό τομέα, μου άρεσε πάρα πολύ, με λεπτομερέστατες και πολύ όμορφες περιοχές, αλλά αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν το art direction. Έχει αυτη την σκοτεινη και πολύ ιδιαιτερη ανατολικό - ευρωπαϊκη ατμόσφαιρα που με τραβάει πολύ.

Κεντρικό στοιχείο στο παιχνίδι όπως είπα είναι η δυνατότητα σου να διαβάζεις σκέψεις και να ξετυλίγεις γεγονότα που συνέβησαν, όταν αποκτάς κάποιο αντικείμενο. Έτσι λοιπόν, αποκτώνται και τα περισσότερα από τα quests που λαμβάνεις στο παιχνίδι. Βλέπεις μια αφίσα σε ένα τοίχο, διαβάζεις μια πεταμένη εφημερίδα και άλλα παρόμοια.

Όπως είναι κατανοητό, είναι εύκολο να χάσεις κάποια από τα side quests εξαιτίας του τρόπου που τα αποκτάς, τα οποία παρεμπιπτόντως εχουν και χρονικό περιορισμό. Σε αυτό το κομμάτι πάντως, το παιχνίδι είναι πολύ γενναιόδωρο, εμένα προσωπικά δεν ακυρώθηκε κανένα quest λόγω χρόνου. Επίσης, πολλές από τις δευτερεύουσες αποστολές, τις βρήκα πολύ ενδιαφέρουσες.

Γενικά λοιπόν, στο κομμάτι της εξερεύνησης και του κόσμου του, η αλληλεπίδραση με τα αντικείμενα του είναι άκρως σημαντική, όπου εκτός από αυτά που ανέλυσα παραπάνω, το κάθε τι που διαβάζεις η βρίσκεις, σου δίνει xp ( εξαιρετικά σημαντικό) και μαθαίνεις και στοιχεία για τον κόσμο του παιχνιδιού.

Ο κόσμος λοιπόν του The Thaumaturge είναι μια μίξη πραγματικών και φανταστικών γεγονότων, όπου βλέπεις τις κοινωνικές διαμάχες της εποχής, με διαδηλώσεις, επαναστάσεις κτλ. Μιας και μίλησα για ιστορικά γεγονότα, συναντάς και ιστορικά πρόσωπα, όπως ο Ρασπούτιν, ο οποίος μάλιστα έχει κεντρικό ρόλο στην ιστορία του παιχνιδιού και αναπαρίσταται μάλιστα και αρκετά πιστα.

Το σύστημα lvl up είναι αρκετά απλό και τα skills που αποκτάς χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Τα νέα skills αυτά καθαυτά και στις ιδιότητες. Τις ιδιότητες αυτές, μπορείς να τις κουμπώνεις στα skills σου, ώστε τα τελευταία να έχουν ουσιαστικά διπλό ρόλο. Το ποιες ιδιότητες θα συνδέσεις και σε ποια skills είναι στην διακριτική ευχερεια του παίκτη, οι συνδυασμοί είναι πάρα πολλοι.

Πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν φυσικά οι λεγόμενοι Salutors, δαίμονες η πνεύματα τους οποίους αιχμαλωτίζει ο κεντρικός χαρακτήρας και οποίοι τον βοηθούν τόσο στην διεκπεραίωση των αποστολών όσο και στις μάχες. Οι δαίμονες αυτοί έχουν παρά πολύ ωραία σχεδίαση και είναι εμπνευσμένοι από την σλαβική μυθολογία. Σχετικό άσχετο, μου δημιουργήθηκε από τα παραπάνω, η ανάγκη να προσθέσω στην βιβλιοθήκη μου και σχετικό βιβλίο, με θέμα δηλαδή μύθους της εποχής εκείνης στην ευρύτερη περιοχή.

Ένα σημείο που θέλει προσοχή, είναι ότι κάποιοι από τους δαίμονες, 8 στο σύνολο, αποκτώνται μέσω των δευτερεύουσων αποστολών, που σημαίνει ότι θεωρητικά μπορεί να ξεφύγει σε κάποιους να τον αποκτήσουν. Σε μια άλλη αποστολή επίσης, οι επιλογές στον διάλογο μπορούν πάλι να αποκλείσουν το ενδεχόμενο να αποκτήσεις κάποιον, το οποίο και έπαθα και αναγκάστηκα να κάνω load.

Όπως είπα και στην αρχή, το σύστημα μάχης είναι turn based, όπου συντροφιά με τα πνεύματα που κατέχεις, αντιμετωπίζεις τους εχθρούς του παιχνιδιού. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι ανθρώπινοι αντίπαλοι και δεν έχουν μεγάλη ποικιλία. Κατά τις μάχες, η χρήση των δαιμόνων σου είναι επιβεβλημένη, καθώς οι εχθροί έχουν κάποιες ιδιότητες οι οποίες μπορούν να ακυρωθούν μόνο με την χρησιμοποίηση συγκεκριμένου δαίμονα. Για παράδειγμα κάποιος μπορεί να κάνει regenerate την ζωή του, κάποιος άλλος απορροφά το 80% της ζημιάς που δέχεται κτλ. Ευτυχώς, μπορείς να εναλασσεις σε κάθε σειρά οποίο δαίμονα θέλεις, προκειμένου να προσαρμόζεσαι στις κατάλληλες συνθήκες. Το όλο σύστημα αυτό μου άρεσε πολύ, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις, χρειάζεται στρατηγική προσέγγιση. 

Σε γενικές γραμμές, δεν βρήκα το παιχνίδι δύσκολο και μόνο 1-2 μάχες χρειάστηκε να επαναλάβω κάποιες φορές, οι οποίες αφορούσαν δευτερεύουσα αποστολή και μάλλον επειδή τις αντιμετώπισα νωρίτερα από ότι έπρεπε. 

Αυτά λοιπόν για το The Thaumaturge. Αν και δεν είναι μικρό σε διάρκεια, το τερμάτισα σε σχετικό σύντομο χρονικό διάστημα, καθώς μου άρεσε τόσο πολύ, που δεν ξεκολλαγα με τίποτα. Μην παραλείψω φυσικά να πω ότι από ότι κατάλαβα, το παιχνίδι έχει διαφορετικούς τερματισμούς που σχετίζονται με τις αποφάσεις που θα λάβεις στο τέλος. Η αναμονή του ενός έτους λοιπόν της κυκλοφορίας του για κονσόλες άξιζε και με το παραπάνω.
 

[hexenlord]

Τελειωσα το ratchet & Clank (2002). Παιχτηκε με ολα τα καλουδια σε pcsx2. Μου πηρε 18 ωρες, εκανα σχεδον τα παντα (οχι τα χρυσα οπλα που παιρνεις στο δευτερο playthrough, μονο 2 καταφερα να παρω, μου εφταναν τα cogs).  Θα προσπαθησω να κρινω με τα τοτε δεδομενα. Εχει καλο χειρισμο γενικα, η στοχευση εχει ενα θεμα (δεν εχει lock), εφαγα καμποσα cheap deaths σε μεταγενεστερες πιστες με συνεχη χασματα.

Γραφικα, σε upscaling καλα, οχι κατι το θεαματικο. Gameplay innovations ειχε καποια (βαρυτητα, αναποδες πιστες) αλλα οχι κατι το πολυ προχω που ας πουμε ειχε το psychonauts του επισης 2002-2003. Μουσικη ΠΟΛΥ καλη και γενικα διαλογοι-φωνες-χαρακτηρες πολυ καλοι. Καταλαβαινω τωρα γιατι το παιχνιδι εξελιχθηκε σε σειρα που κραταει ακομη και σημερα. Η πλοκη λιγο πρωτολεια αλλα νταξει, πλατφορμ παιζουμε, δεν εγινε κατι.

Ηδη ξεκινησα το 2 που φαινεται λιγο πιο συμμαζεμενο, εχει με το καλημερα καλυτερα γραφικα και εχουν tweakαρει την στοχευση απ'οτι βλεπω. Εχω μονο μια ωρα στο 2 επομενως θα επιστρεψω. Παιζει να τα εκαναν τα παιχνιδια back-to-back καθως εχουν 90% ιδια μενου.

 

 

[prefuse]

1 hour ago, hexenlord said:

Τελειωσα το ratchet & Clank (2002). Παιχτηκε με ολα τα καλουδια σε pcsx2. Μου πηρε 18 ωρες, εκανα σχεδον τα παντα (οχι τα χρυσα οπλα που παιρνεις στο δευτερο playthrough, μονο 2 καταφερα να παρω, μου εφταναν τα cogs).  Θα προσπαθησω να κρινω με τα τοτε δεδομενα. Εχει καλο χειρισμο γενικα, η στοχευση εχει ενα θεμα (δεν εχει lock), εφαγα καμποσα cheap deaths σε μεταγενεστερες πιστες με συνεχη χασματα.

Γραφικα, σε upscaling καλα, οχι κατι το θεαματικο. Gameplay innovations ειχε καποια (βαρυτητα, αναποδες πιστες) αλλα οχι κατι το πολυ προχω που ας πουμε ειχε το psychonauts του επισης 2002-2003. Μουσικη ΠΟΛΥ καλη και γενικα διαλογοι-φωνες-χαρακτηρες πολυ καλοι. Καταλαβαινω τωρα γιατι το παιχνιδι εξελιχθηκε σε σειρα που κραταει ακομη και σημερα. Η πλοκη λιγο πρωτολεια αλλα νταξει, πλατφορμ παιζουμε, δεν εγινε κατι.

Ηδη ξεκινησα το 2 που φαινεται λιγο πιο συμμαζεμενο, εχει με το καλημερα καλυτερα γραφικα και εχουν tweakαρει την στοχευση απ'οτι βλεπω. Εχω μονο μια ωρα στο 2 επομενως θα επιστρεψω. Παιζει να τα εκαναν τα παιχνιδια back-to-back καθως εχουν 90% ιδια μενου.

 

 

Αγαπημένη σειρά με ωραία μουσική και fun gaming και χαρακτήρες.

Έχω τερματίσει τα περισσότερα σε PS3, PS4 και το τελευταίο στο PS5.

Δυστυχώς δεν ανακαλύπτω αλλά τέτοιου είδους, όχι ότι ψάχνω και ιδιαίτερα αλλά το Cuphead που δοκίμασα είναι πολύ καλό είναι δυστυχώς διαολεμενα δύσκολο.. όπως και το hollow knight.

Τα 2 Ori και το metroid dread αγαπημένα και τερματισμενα!

[sp3cial]

Καλημέρες! Έρχομαι εδώ με αυτό το γνωστό κενό που έχουμε όταν τερματίζουμε  ένα εξαιρετικό παιχνίδι.. σίγουρα το γνωρίζετε διότι το έχετε νιώσει έστω σε μια φάση της gaming ζωής σας. Εχτές βράδυ τερμάτισα το Dead Space remake (PS5). Ένα από τα αγαπημένα  παιχνίδια. Ετσι για τη νοσταλγία λοιπόν το έπιασα να δω πως είναι. Εντάξει τα haptics, ο ήχος, οι δονήσεις.. το κάνουν ακόμα πιο immersive. Εχω και τα Razer Kaira που βγάζουν ακόμα περισσότερη δόνηση στα αυτιά οπότε η εμπειρία ήταν σε άλλο επίπεδο! Εξαιρετικο παιχνίδι το απόλαυσα και είχα και τα jumbscares μου! Όσοι δεν έχουν παίξει το παλιό Dead Space και είναι λάτρεις του horror, πιάστε το εχτές! 

[Cacciatore]

Στις 11/1/2025 στις 10:23 ΠΜ, gtsoui είπε

Μετά από 24 ώρες περιπου τερματίστηκε το πολύ καλό The Thaumaturge στο ps5.

Είναι ένα κράμα crpg ( στον τρόπο που περιφέρεται στον κόσμο του) με turn based σύστημα μάχης και με επίσης έντονο το στοιχείο της εξερεύνησης. Να πω την αλήθεια, μου είχε κάνει πολύ καλή εντύπωση όταν το είχα πρωτοδει και αδημονουσα να βγει σε κονσόλες, μιας και είχε κυκλοφορήσει σε pc κάνα χρόνο πριν.

Το The Thaumaturge λαμβάνει χώρα στην Πολωνία, στις αρχές του 20ου αιώνα και αναλαμβάνεις τον ρόλο του Wiktor, ενός thaumaturge, ενός ανθρώπου δηλαδή με υπερφυσικές ικανότητες όπου μπορεί να διαβάζει τις σκέψεις των ανθρώπων μέσω των προσωπικών τους αντικειμένων.

Όσον αφορά τον τεχνικό τομέα, μου άρεσε πάρα πολύ, με λεπτομερέστατες και πολύ όμορφες περιοχές, αλλά αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν το art direction. Έχει αυτη την σκοτεινη και πολύ ιδιαιτερη ανατολικό - ευρωπαϊκη ατμόσφαιρα που με τραβάει πολύ.

Κεντρικό στοιχείο στο παιχνίδι όπως είπα είναι η δυνατότητα σου να διαβάζεις σκέψεις και να ξετυλίγεις γεγονότα που συνέβησαν, όταν αποκτάς κάποιο αντικείμενο. Έτσι λοιπόν, αποκτώνται και τα περισσότερα από τα quests που λαμβάνεις στο παιχνίδι. Βλέπεις μια αφίσα σε ένα τοίχο, διαβάζεις μια πεταμένη εφημερίδα και άλλα παρόμοια.

Όπως είναι κατανοητό, είναι εύκολο να χάσεις κάποια από τα side quests εξαιτίας του τρόπου που τα αποκτάς, τα οποία παρεμπιπτόντως εχουν και χρονικό περιορισμό. Σε αυτό το κομμάτι πάντως, το παιχνίδι είναι πολύ γενναιόδωρο, εμένα προσωπικά δεν ακυρώθηκε κανένα quest λόγω χρόνου. Επίσης, πολλές από τις δευτερεύουσες αποστολές, τις βρήκα πολύ ενδιαφέρουσες.

Γενικά λοιπόν, στο κομμάτι της εξερεύνησης και του κόσμου του, η αλληλεπίδραση με τα αντικείμενα του είναι άκρως σημαντική, όπου εκτός από αυτά που ανέλυσα παραπάνω, το κάθε τι που διαβάζεις η βρίσκεις, σου δίνει xp ( εξαιρετικά σημαντικό) και μαθαίνεις και στοιχεία για τον κόσμο του παιχνιδιού.

Ο κόσμος λοιπόν του The Thaumaturge είναι μια μίξη πραγματικών και φανταστικών γεγονότων, όπου βλέπεις τις κοινωνικές διαμάχες της εποχής, με διαδηλώσεις, επαναστάσεις κτλ. Μιας και μίλησα για ιστορικά γεγονότα, συναντάς και ιστορικά πρόσωπα, όπως ο Ρασπούτιν, ο οποίος μάλιστα έχει κεντρικό ρόλο στην ιστορία του παιχνιδιού και αναπαρίσταται μάλιστα και αρκετά πιστα.

Το σύστημα lvl up είναι αρκετά απλό και τα skills που αποκτάς χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Τα νέα skills αυτά καθαυτά και στις ιδιότητες. Τις ιδιότητες αυτές, μπορείς να τις κουμπώνεις στα skills σου, ώστε τα τελευταία να έχουν ουσιαστικά διπλό ρόλο. Το ποιες ιδιότητες θα συνδέσεις και σε ποια skills είναι στην διακριτική ευχερεια του παίκτη, οι συνδυασμοί είναι πάρα πολλοι.

Πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν φυσικά οι λεγόμενοι Salutors, δαίμονες η πνεύματα τους οποίους αιχμαλωτίζει ο κεντρικός χαρακτήρας και οποίοι τον βοηθούν τόσο στην διεκπεραίωση των αποστολών όσο και στις μάχες. Οι δαίμονες αυτοί έχουν παρά πολύ ωραία σχεδίαση και είναι εμπνευσμένοι από την σλαβική μυθολογία. Σχετικό άσχετο, μου δημιουργήθηκε από τα παραπάνω, η ανάγκη να προσθέσω στην βιβλιοθήκη μου και σχετικό βιβλίο, με θέμα δηλαδή μύθους της εποχής εκείνης στην ευρύτερη περιοχή.

Ένα σημείο που θέλει προσοχή, είναι ότι κάποιοι από τους δαίμονες, 8 στο σύνολο, αποκτώνται μέσω των δευτερεύουσων αποστολών, που σημαίνει ότι θεωρητικά μπορεί να ξεφύγει σε κάποιους να τον αποκτήσουν. Σε μια άλλη αποστολή επίσης, οι επιλογές στον διάλογο μπορούν πάλι να αποκλείσουν το ενδεχόμενο να αποκτήσεις κάποιον, το οποίο και έπαθα και αναγκάστηκα να κάνω load.

Όπως είπα και στην αρχή, το σύστημα μάχης είναι turn based, όπου συντροφιά με τα πνεύματα που κατέχεις, αντιμετωπίζεις τους εχθρούς του παιχνιδιού. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι ανθρώπινοι αντίπαλοι και δεν έχουν μεγάλη ποικιλία. Κατά τις μάχες, η χρήση των δαιμόνων σου είναι επιβεβλημένη, καθώς οι εχθροί έχουν κάποιες ιδιότητες οι οποίες μπορούν να ακυρωθούν μόνο με την χρησιμοποίηση συγκεκριμένου δαίμονα. Για παράδειγμα κάποιος μπορεί να κάνει regenerate την ζωή του, κάποιος άλλος απορροφά το 80% της ζημιάς που δέχεται κτλ. Ευτυχώς, μπορείς να εναλασσεις σε κάθε σειρά οποίο δαίμονα θέλεις, προκειμένου να προσαρμόζεσαι στις κατάλληλες συνθήκες. Το όλο σύστημα αυτό μου άρεσε πολύ, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις, χρειάζεται στρατηγική προσέγγιση. 

Σε γενικές γραμμές, δεν βρήκα το παιχνίδι δύσκολο και μόνο 1-2 μάχες χρειάστηκε να επαναλάβω κάποιες φορές, οι οποίες αφορούσαν δευτερεύουσα αποστολή και μάλλον επειδή τις αντιμετώπισα νωρίτερα από ότι έπρεπε. 

Αυτά λοιπόν για το The Thaumaturge. Αν και δεν είναι μικρό σε διάρκεια, το τερμάτισα σε σχετικό σύντομο χρονικό διάστημα, καθώς μου άρεσε τόσο πολύ, που δεν ξεκολλαγα με τίποτα. Μην παραλείψω φυσικά να πω ότι από ότι κατάλαβα, το παιχνίδι έχει διαφορετικούς τερματισμούς που σχετίζονται με τις αποφάσεις που θα λάβεις στο τέλος. Η αναμονή του ενός έτους λοιπόν της κυκλοφορίας του για κονσόλες άξιζε και με το παραπάνω.
 

Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για εξαιρετικό παιχνιδι, απο αυτά που είναι must play ειδικά σε όσους συμπαθούν το στυλ isometric εξερεύνησης.

Μακάρι σε τέτοιου είδους παιχνίδια να γινόταν περισσότερος ντόρος. Κατά τύχη το είχε πιάσει ο αδερφός μου και κολλήσαμε όλοι. 

Φοβερό

[hexenlord]

Το λοιπον, εκανα ενα διαλειμμα απο το R&C 2 και τερματισα ενα παιχνιδι που το ειχα ΑΧΤΙ απο την εποχη που ημουν 18-20 και το ειχα δει στα arcades & consoles: Gauntlet Dark Legacy!!!!!

Ναι ρε μαλακα! Τι παιχνιδαρος. Αλλα ας παρουμε τα πραματα απο την αρχη. Ως γνωστο β(λ)αμμενο Χbot που ειμαι το εβαλα αρχικα σε emulator του xbox που ειχα αλλα καμια τυχη, σερνοταν. Μετα δοκιμαζω στο φοβερο και τρομερο pcsx2 και ωνασουγα ολα τρεχαν τελεια σε υψηλες αναλυσεις με ολα τα καλουδια. Ερχομενος απο το (πολυ καλο) ratchet & clank δεν ειχα κανενα θεμα να συνηθισω τα κουμπια του ps2 στο χβοχ χειριστηριο και το παιχνιδι εφυγε νερο μεσα σε μια βδομαδα.

Καταρχας να πω ενα πραγμα. Aρκετα παιχνιδια εκεινη την εποχη ειχαν τον ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ. Το pcsx2 εγραψε 34 ωρες! απιστευτοι κοσμοι σε ατμοσφαιρα, εναλλαγη θεματων, μυστικα να ανακαλυψεις, επιβλητικα bosses. Και ξανα, και ξανα, σε σημειο να λες αυτο ρε *****η δε θα τελειωσει; Ακομη και οταν νικησεις το φαινομενικα τελικο Boss εχει και αλλο. Και μολις το νικησεις και αυτο...εχει και αλλο! WTF δλδ! Δεν με χαλασε προς θεου, απλα σκεφτομαι πως τοτε οι δημιουργοι were pushing the boundaries. 

Σε γραφικα και ηχο εχει κακογερασει ακομη και σε υψηλες αναλυσεις αλλα μικρο το κακο, η ατμοσφαιρα και η νοσταλγια ανταποδιδουν. Χειρισμος πρωτολειος, κυριολεκτικα 2-3 κουμπια και μερικα κομπο αλλα μεχρι εκει. 

ΑΓΝΟ, ΠΑΡΘΕΝΟ 3d hack & slash. 

Τελος, η καμερα, δεν ενοχλει, αν και static (κουνιεται οσο κουνιεσαι χωρις να εχεις ελεγχο).

Εφυγα για Ratchet & Clank Going Commando (καλυτερο ως τωρα απο το 1, εχω 4-5 ωρες).

Επεξ/σία 18 Ιανουαρίου από hexenlord

[Tifa_LockHeart]

😭😭😭

Παλεύω να τελειώσω το Red Dead Redemption 1(RDR1) και το ότι γράφω παλεύω δεν το βρίσκω και τόσο κολακευτικό για ένα παιχνίδι. Πολλά παιχνίδια έχω παίξει και καταλαβαίνω ότι, όταν ένα παιχνίδι πριν βάλω να παίξω, έχω παίξει αλλά 30 διαφορετικά και όλο βρίσκω προφάσεις να μην βάλω το δισκάκι και να δοκιμάσω κάτι άλλο, τότε απέτυχε να με κερδίσει.

Αυτό τώρα το γράφω μετά από 10 ώρες που είμαι στο RDR1 και έχοντας παίξει και ευχαριστηθεί το RDR2 όταν είχε βγει στον καιρό του,  σε αντιθεση με το RDR1 που όταν βγήκε δεν ήξερα καν τον τίτλο. (μόνο fifa έπαιζα για έναν καιρό ,μαύροι καιροί).

Ίσως θα έιναι και η 1η φορά που γράφω review για παιχνίδι που θα παρατήσω μιας και δεν νομίζω ότι θα αντέξω, πολύ αγγαρεία το πάω, αλλά μιας και του έδωσα 10 ώρες είπα να γράψω μερικά λόγια. Σε άλλα παιχνίδια σε 10 ώρες ζεις αναμνησάρες! 

Δεν ξέρω αν το έχουν κάνει πολλοί αυτό, να έχουν παίξει πρώτα το RDR2 και μετά το RDR1.

Ειναι λάθος για πολλούς λόγους αλλά έγινε έτσι,για πολλούς και διάφορους λόγους επίσης.Είναι οπότε ξεκάθαρο από την αρχή να πω ότι ξεκινώντας έτσι λάθος όπως εγώ, πρέπει να έχουμε στα υπόψιν μας , ότι το 2ο παιχνίδι είναι κλάσεις ανώτερο και αναβαθμισμένο σε ότι μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι μπορεί να βελτιωθεί ένα παιχνίδι.

Το αγόρασα προσφάτως μάλιστα για ps4 , σε πολύ καλή τιμή και παίχτηκε στο ps5 με τα 60fps του και το γυάλισμα που του περάσανε.

Έχω τελειώσει το rdr2 πολύ παλιά, όταν κυκλοφόρησε, οπότε δεν θυμόμουν και πολλά από την ιστορία, παρά μόνο ότι μου είχε αρέσει και τί έγινε στην τελευταία σκηνή του rdr2. Ως εκεί όμως. Μετά από τις δύο πρώτες ώρες που επαιξα το rdr1 μπήκα και διάβασα όλο το τί έγινε γιατί είχα απορίες, οπότε έτσι συνέχισα το παιχνίδι καλύτερα.

Θα παραθέσω τώρα κάποιες από τις σκέψεις μου για το παιχνίδι,τις οποίες κατέγραφα όσο έπαιζα το παιχνίδι με σκοπό να σας τις γράψω σε αυτό το review μου για το red dead redemption. Ήμουν σίγουρος ότι θα μου πάρει πολύ μεγάλο διάστημα για να το τερματίσω και ότι μέχρι τότε θα έχω πολλά που μπορεί και να ξεχάσω, οπότε κατέφυγα στην καταγραφή..

Έτσι ξεκινάω και θα σας τα γράφω όσο πιο περιεκτικά μπορώ γιατί είναι πολλά, κάπως όπως τα ένιωθα όσο έπαιζα το παιχνίδι.Επίσης τα περισσότερα ενώ προσπαθούσα να αποφύγω να το συγκρίνω με την συνέχεια του, έκανα ακριβώς το αντίθετο και σχεδόν καθένα από αυτά που εντόπιζα αυτομάτως συγκρίνονταν με το RDR2.

1. Πρέπει πρώτα να παιχτεί το ένα και μετά το δεύτερο
2. Το πρώτο κάνει ότι κάνει το δεύτερο σε πολύ μικρότερο βαθμό
3. Τα τοπία με πολύ λιγότερη ποικιλία
4. Μηχανισμοί που ειχα συνηθίσει λείπουν
5. Γραφικά που όμως παρά τα τόσα χρόνια στέκουν άξια
6. Μουσική ωραία, όχι όμως σαν του δεύτερου
7. Οι χαρακτήρες δεν έχουν τόσο γερά θεμέλια και πολλές φορές δεν τους δίνω σημασία παρά μόνο των πρωταγωνιστών
8. Οι υποαποστολες βαρετές ,μάλιστα μερικές φορές και αγγαρείες
9. Το παίζω στο νορμαλ και μετά από δέκα ώρες, πολλά που υπάρχουν ούτε καν χρειάστηκε να τα ψάξω. Παραδείγματα, αγορά πυρομαχικών ,όπλων, φαρμάκων, αλόγου και διάφορα consumables γενικώς. Βασικά ,δεν χρειάστηκε σχεδόν ποτέ, παρά μόνο στην αρχή, που και αυτό έγινε για να δω πώς είναι το μενού, να χρησιμοποιήσω οτιδήποτε έχω στο inventory μου.
10. Ποτέ μέχρι στιγμής ,δεν χρειάστηκε και δεν μου δόθηκε κίνητρο ,να ασχοληθώ με αγορά και πώληση όπως και κυνήγι
11. Το σύστημα του πώς προχωράνε οι βασικές αποστολές, σε συνδυασμό ότι πρέπει να πας περπατώντας ή με το άλογο, από το ενα σημείο του χάρτη στο άλλο ,ώστε να βρεις το κεφαλαιο γράμμα και να κάνεις trigger ,την έναρξη της αποστολής με κούρασε τραγικά, ειδικά με την έλλειψη fast travel παρά μόνο των Taxi, που μπορείς όμως ΜΟΝΟ σε συγκεκριμένα μέρη να τα βρεις. Πολλές φορές αυτοκτονούσα με το πέρας μιας αποστολής , για να με πάει πίσω στην τελευταία πόλη. Τέτοια αγγαρεία το παιχνίδι έχει φτάσει στο θέμα μετακινήσεων .Τουλάχιστον στο RDR2 έβλεπες και κάτι όμορφο και διαφορετικό. Ίδια παλέτα χρωμάτων σε αυτό έβλεπα παντού, μια ώχρα με καφέ και λίγο πράσινο... 
12. Αυξημένες τιμές παντού και σε όλα. Πάλι καλά δηλαδή που κάθε φορά κάνεις loot τα πτώματα από τις αποστολές και μαζεύεις πυρομαχικά. Αν ήταν να αγοράσεις κλαύτα Χαράλαμπε. Ακριβή η αληθινή ζωή θα πει κανείς , αληθινοί και οι κόσμοι της RockStar! OXI??? Παίζω παιχνίδι τον Παπακαλιάτη μου μέσα, θέλω να χαλαρώσω να διασκεδάσω...
13. Στόχευση , το ίδιο δυσκίνητη με το δεύτερο. Δεν μπόρεσε να βελτιωθεί ούτε και στο δεύτερο. Αυτό το dead eye κάτι πήγε να κάνει, αλλά η γρήγορη κατανάλωση του σε συνδιασμό με την ακριβή τιμή αγοράς consumables, για να το γεμίσεις το καθιστά μη αρκετό ώστε να κάνει αρκετά ευχάριστη , την διαδικασία στόχευσης

Spoiler

.Και τί φάση δεν μπόρεσα να καταλάβω , στην αρχή πριν πάμε Mexico το Dead Eye είναι full upgrade και μετά γίνεται manual?

14.Μέτριοι οι διάλογοι των NPC's στον γύρω κόσμο και γενικά ζωντανός κόσμος σε μικρότερα φυσικά μεγέθη από ότι μας συνήθισε στην συνέχεια με το RDR2.
15. Δεν νομίζω ότι είναι εύκολο , να αποφύγεις την σύγκριση με το Rdr2 ,αλλά και νομίζω δεν θα το έβαζα αυτό στα αρνητικά, απλώς έχει ένα στυλ που δύσκολα το συγκρίνεις. Δεν είναι απλά ένα Open World, προσπαθεί να ξεφύγει , αλλά σκοντάφτει για μένα σε σημεία.

Σε γενικές γραμμές πάντως το παιχνίδι, έτσι όπως δείχνουν και αυτά που σας γράφω,  δεν θα το προχωρήσω, προς το παρόν. Δεν ξέρω κάποια άλλη στιγμή, πράμα που θα με δυσκολέψει,  μιας και θα έχω ξεχάσει τα πάντα. Επαιξα ήδη 10 ώρες και μπουσουλάω για να το τερματίσω. 😭

Σαν εταιρεία πάντως καταλαβαίνω και της το δίνω ότι ανταγωνίζεται τον εαυτό της και μας παρουσιάζει συνεχώς εξέλιξη και προσπερνάει με πολλά βήματα τον εαυτό της , κάνοντάς μας να περιμένουμε το επόμενο πάντα να είναι πιο καλό από το προηγούμενο. Δηλώνω πάντως από τώρα ότι αν και δεν έχω τελειώσει κανένα GTA (δεν τα αντεξα στιγμή ) ανυπομονώ να δω το 6ρι για να επιβεβαιώσω ότι μάλλον η εταιρεία δεν είναι ολόκληρη του γούστου μου...

Έχω γράψει παράλληλα με αυτό πολλές ώρες σε άλλα παιχνίδια αλλά ξεχωρίζει με τεράστια διαφορά το The First Berseker Khazan ,που είναι και στα αγαπημένα μου είδη παιχνιδιών , αλλά για αυτό θα αφιερώσω review μετά τον τερματισμό του όταν κυκλοφορήσει κανονικά. Για αυτό για παράδειγμα , για ένα απλό Demo, έπαιξα και ευχαριστήθηκα το κάθε δευτερόλεπτο 9 ώρες!!!! 9 ώρες σε ένα Demo, κοντά 4 φορές το τελειώσα και ξανά και ξανά.. Έτσι νομίζω συμβαίνει όταν ένα παιχνίδι , είναι για τα γούστα σου... 

[stevenfins]

Είσαι δυστυχώς άτυχος που δεν το έπαιξες στην εποχή του ή πόσω μάλλον πριν από το 2. Ακόμα ανατριχιαζω άμα βλέπω κανένα τρέιλερ από τότε ή θυμάμαι κάποια σκηνή, αλλά μπορώ να καταλάβω γιατί είναι δύσκολο να σε τραβήξει τώρα. Η ιστορία του πάντως θεωρώ πως κρατάει ακόμα πολύ καλά.

 

 

[thagkol]

Μόλις τελείωσα το Indiana Jones και με άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις. Ωραίοι γρίφοι που θυμίζουν escape room πολλές φορές, μακάρι να ήταν ακόμα περισσότεροι. Ωραία γραφικά και μουσική, τρομερή ατμόσφαιρα σε κάποια σημεία. Σου δίνει επίσης την επιλογή να παίζεις είτε με ντου και ξύλο είτε με stealth (είναι και τα δύο εξίσου αποτελεσματικά τις περισσότερες φορές). Ο χαρακτήρας βελτιώνεται όσο προχωράει το παιχνίδι, αλλά δεν "εξειδικεύεται" σε ένα από τα δύο στυλ (ξύλο και stealth), οπότε ανάλογα με τα κέφια μπορείς να παίζεις πότε έτσι πότε αλλιώς. 

Δυστυχώς έχει bug το τελευταίο achievement με τα Relics και βαριέμαι απίστευτα να ξαναπαίξω 4 ώρες για να το πάρω (τόσο πίσω με πάει το απαραίτητο rollback), οπότε θα μείνω στο 95% δεν πειράζει, εγώ ξέρω ότι έκανα 100% κι ας μη φαίνεται. Το κοντέρ έγραψε 40 ώρες by the way.

Σειρά παίρνει το Persona 3 Reload το οποίο ελπίζω να μη βγει σε ένα μήνα από το gamepass που δε θα έχω προλάβει να το τελειώσω και πάει τσάμπα η προσπάθεια. Θα είναι η πρώτη μου επαφή με τη σειρά  (και με τα JRPG γενικότερα) για την οποία έχω διαβάσει πολύ καλά λόγια.

Επεξ/σία Πέμπτη στις 08:18 μμ από thagkol