Τι τερμάτισα πρόσφατα και πώς μου φάνηκε

[fearless]

Τι παιχνιδαρα ρε σεις το Inside! Απο εσας το ειδα το μεσημερι, πως δεν εβαλαν καμια μουσικη ατμοσφαιρα σε ορισμενα σημεια μεσα να ξεφυγεις τελειως;

Με τα 3 ντοπερμαν χαζεψα εκει που σκαρφαλωνεις στην σιτα...ενιωσα οτι  κυνηγουσαν  εμενα. 😓

[ilos]

13 ώρες πριν, fearless είπε

Τι παιχνιδαρα ρε σεις το Inside! Απο εσας το ειδα το μεσημερι, πως δεν εβαλαν καμια μουσικη ατμοσφαιρα σε ορισμενα σημεια μεσα να ξεφυγεις τελειως;

Με τα 3 ντοπερμαν χαζεψα εκει που σκαρφαλωνεις στην σιτα...ενιωσα οτι  κυνηγουσαν  εμενα. 😓

Θα το δώσει και τζάμπα το EGS σε μια βδομάδα btw για όποιον δε το έχει παίξει ακόμα.

[e-tic]

Monochroma

Μια αξιόλογη, όχι άσχημη προσπάθεια απο ένα Τούρκικο indie studio .
Η πρώτη εντύπωση που δίνει το παιχνίδι είναι οτι πρόκειται για άλλο ένα Limbo/Inside wannabe παιχνίδι όχι μόνο λόγω του είδους του 2D puzzle platformer αλλά και λόγω της χρωματικής επιλογής στα γραφικά του. Η ιστορία εξελίσσεται σε ένα noir, industrial, future steam punk κόσμο, όπου δύο αδέρφια που παίζουν ανέμελα ξαφνικά ξεκινάν να τρέχουν σαν να μην υπάρχει αύριο, για να γλυτώσουν απο κάτι που χωρίς λόγο αρχίζει να τους κηνυγάει. Ο μικρός αδερφός μάλιστα κουτσένεται άνευ εμφανούς λόγου, με αποτέλεσμα ο μεγάλος αδερφός να τον κουβαλάει στην πλάτη του σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Αυτό προσθέτει ενδιαφέρον στο παιχνίδι, αφού με τον μικρό στην πλάτη, ο μεγάλος δεν μπορεί να πηδήξει αρκετά ψηλά, οπότε αρκετές φορές είναι αναγκασμένος να τον αφήσει σε ένα φωτεινό σημείο, καθώς φοβάται τα σκοτάδια, ώστε να μπορέσει να κινηθεί ελέυθερα για να λύσει τους γρίφους, αλλά και να προλάβει να επιστρέψει γρήγορα για να μαζέψει τον μικρό πριν αυτός βρεθεί σε κίνδυνο.
Οι γρίφοι δεν έχουν ιδιαίτερη δυσκολία, και όσους χρειάστηκε να τους δοκιμάσω πάνω απο 3 φορές, οφειλόταν σε glitches στον χειρισμό παρά στην δυσκολία του ίδιου του γρίφου.
Η μουσική είναι ατμοσφαιρική αλλά κάπου καταντάει μονότονη.
Η ιστορία είναι διάτριτη. Τα περισσότερα αφήνονται στην φαντασία του παίκτη καθώς δεν υπάρχει αφήγηση ή κάποιο ξεκάθαρο story line.
Τα γραφικά στα σκηνικά είναι όμορφα, αλλά οι χαρακτήρες δείχνουν πιο προχειροφτιαγμένοι.

Το loading είναι εκνευριστικά αργό για ένα τόσο μικρό παιχνίδι, όχι μόνο στο αρχικό φόρτωμα της πίστας αλλά και κάθε φορά που πεθαίνει ο χαρακτήρας.
Σε γενικές γραμμές δεν θα το έλεγα κακό, θα το κατατάξω στα μέτρια και θα το προτείνω σε όποιον θέλει να παίξει ένα limbo clone.

Η βαθμολογία μου:
Γραφικά: 8/10
Ήχος: 7/10
Χειρισμός: 6/10
Story: 4/10
Replayability:5/10
Συνολικά: 6/10

Επεξ/σία 25 Αυγούστου 2019 από e-tic

[antbyron]

26 λεπτά πριν, e-tic είπε

Monochroma

Μια αξιόλογη, όχι άσχημη προσπάθεια απο ένα Τούρκικο indie studio .
Η πρώτη εντύπωση που δίνει το παιχνίδι είναι οτι πρόκειται για άλλο ένα Limbo/Inside wannabe παιχνίδι όχι μόνο λόγω του είδους του 2D puzzle platformer αλλά και λόγω της χρωματικής επιλογής στα γραφικά του. Η ιστορία εξελίσσεται σε ένα noir, industrial, future steam punk κόσμο, όπου δύο αδέρφια που παίζουν ανέμελα ξαφνικά ξεκινάν να τρέχουν σαν να μην υπάρχει αύριο, για να γλυτώσουν απο κάτι που χωρίς λόγο αρχίζει να τους κηνυγάει. Ο μικρός αδερφός μάλιστα κουτσένεται άνευ εμφανούς λόγου, με αποτέλεσμα ο μεγάλος αδερφός να τον κουβαλάει στην πλάτη του σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Αυτό προσθέτει ενδιαφέρον στο παιχνίδι, αφού με τον μικρό στην πλάτη, ο μεγάλος δεν μπορεί να πηδήξει αρκετά ψηλά, οπότε αρκετές φορές είναι αναγκασμένος να τον αφήσει σε ένα φωτεινό σημείο, καθώς φοβάται τα σκοτάδια, ώστε να μπορέσει να κινηθεί ελέυθερα για να λύσει τους γρίφους, αλλά και να προλάβει να επιστρέψει γρήγορα για να μαζέψει τον μικρό πριν αυτός βρεθεί σε κίνδυνο.
Οι γρίφοι δεν έχουν ιδιαίτερη δυσκολία, και όσους χρειάστηκε να τους δοκιμάσω πάνω απο 3 φορές, οφειλόταν σε glitches στον χειρισμό παρά στην δυσκολία του ίδιου του γρίφου.
Η μουσική είναι ατμοσφαιρική αλλά κάπου καταντάει μονότονη.
Η ιστορία είναι διάτριτη. Τα περισσότερα αφήνονται στην φαντασία του παίκτη καθώς δεν υπάρχει αφήγηση ή κάποιο ξεκάθαρο story line.
Τα γραφικά στα σκηνικά είναι όμορφα, αλλά οι χαρακτήρες δείχνουν πιο προχειροφτιαγμένοι.

Το loading είναι εκνευριστικά αργό για ένα τόσο μικρό παιχνίδι, όχι μόνο στο αρχικό φόρτωμα της πίστας αλλά και κάθε φορά που πεθαίνει ο χαρακτήρας.
Σε γενικές γραμμές δεν θα το έλεγα κακό, θα το κατατάξω στα μέτρια και θα το προτείνω σε όποιον θέλει να παίξει ένα limbo clone.

Η βαθμολογία μου:
Γραφικά: 8/10
Ήχος: 7/10
Χειρισμός: 6/10
Story: 4/10
Replayability:5/10
Συνολικά: 6/10

Προσωπικά είναι από τα αγαπημένα μου. Δεν θα το έλεγα και σούπερ αλλά το έχω τερματίσει 3 φορές και πιθανότατα να το ξανά παίξω. Πολύ ωραίοι χρωματισμοί, καλό φτιαγμένη ιστορία, μέτριας δυσκολίας puzzles. Από διάρκεια νορμάλ, σε ένα απόγευμα το ξεπετάει κάποιος.

Αν σε ενδιαφέρουν τέτοιου είδους παιχνίδια δες και το Black the fall(αν δεν το έχεις δει ήδη), σκοτεινό με λίγο καλύτερα puzzles και γραφικά(περισσότερο δουλεμένα) αλλά φτωχότερο story κατά την άποψη μου.

[devil-ji]

Her Story

Καλο σαν ιδεα, αλλα απλα σπαμαρεις λεξεις μεχρι να βρεις αυτο που χρειαζεσε.

 

 

Resident Evil 2 Remake

Τρομερος ο ηχος, σε κραταει σε ενταση συνεχεια.

Θα ηθελα το 2nd run να εχει καποια μεγαλυτερη διαφορα απο το 1ο.

Γενικα πολυ καλο παιχνιδι, ελπιζω να βγαλουν το νεο resident στο ιδιο μοτιβο.

 

 

Επεξ/σία 27 Αυγούστου 2019 από devil-ji

[John-lamia]

8 ώρες πριν, devil-ji είπε

 

Γενικα πολυ καλο παιχνιδι, ελπιζω να βγαλουν το νεο resident στο ιδιο μοτιβο.

Οχιιιιι!!!!! 

 

[devil-ji]

1 hour ago, John-lamia said:

Οχιιιιι!!!!! 

Γιατι??????

Σε τι στυλ θα το προτιμουσες?

[e-tic]

Hellblade - Senua's Sacrifice

Μια περιπέτεια σε έναν κόσμο ανάμεσα στο πραγματικό και σε αυτόν που δημιουργείται απο τις πνευματικές διαταραχές της ηρωίδας.
Η  Senua πάσχει απο ψύχωση, ακούει φωνές, έχει παραισθήσεις, βλέπει οράματα, αλλά ζεί σε μια εποχή που όλα αυτά αποδίδονταν στα ξόρκια, τις κατάρες και τους θεούς. Ξεκινάει ένα ταξίδι ακροβατώντας ανάμεσα στον φυσικό κόσμο και αυτόν που δημιουργεί το μυαλό της, σε αναζήτηση της λύτρωσης του αγαπημένου της. Πέρα απο το σπαθί της, όπλα της είναι το ίδιο το άρρωστο το μυαλό της, ώστε να βρίσκει και να δημιουργεί μοτίβα, να ανακαλύπτει διαδρόμους αόρατους στο μάτι ενός "φυσιολογικού" ατόμου αλλά και να παγώνει τον χρόνο στις μάχες της. Στην πορεία της θα αντιμετωπίσει πολλούς εχθρούς που μεμονομένα δεν είναι σηματνική απειλή, αλλά όσο προχωράει θα έχει να αντιμετωπίσει πολλούς ταυτόχρονα και εκεί είναι η πραγματική πρόκληση.
Το είδος του παιχνιδιού θα έλεγα οτι είναι hack-n-slash με πολλά στοιχεία εξερεύνησης και λίγους απλοϊκούς γρίφους. Τα γραφικά είναι καταπληκτικά, η οπτική απεικόνιση της ψυχικής κατάστασης της Senua είναι πολύ ωραία, ο ήχος είναι εξαιρετικός με τις εσωτερικές φωνές να ακουγονται συνέχεια, είτε σχολιάζοντας τις κινήσεις της είτε δίνοντάς της tips. Οι μάχες είναι απλές στην αρχή με την δυσκολία να αυξάνεται όταν έχεις να αντιμετωπίσεις περισσότερους αντιπάλους, αλλά και πάλι αν καταφέρεις να μην σε περικυκλώσουν τότε τα καταφέρνεις σχετικά εύκολα. Τα boss fights είναι δύσκολα στις πρώτες 2-3 προσπάθειες, μέχρι να μάθεις τις κινήσεις τους.

Κάθε φορά που πεθαίνει ο χαρακτήρας, επανέρχεται στο προηγούμενο checkpoint και βλέπει την μόλυνση απο το σκοτάδι να προχωράει επάνω στο χέρι της. Αν η μόλυνση φτάσει στο κεφάλι τότε πεθαίνει οριστικά και το  παιχνίδι τελειώνει καθώς έχει permadeath mechanics. Αυτό δημιουργεί ένα άγχος, ειδικά προς το τέλος όταν πεθαίνοντας 2-3 φορές στην ίδια σκηνή σκέφτεσαι οτι ίσως είναι καλή ιδέα να κάνεις ένα backup στα save files, έτσι για παν ενδεχόμενο.

Το παιχνίδι ήταν στην wishlist μου αρκετό καιρό και τώρα μπαίνει στα favorites μου.
To μόνο μου παράπονο είναι οτι ενώ ξεκίνησα να το παίζω μέσω streaming στην τηλεόραση, απο τη μέση περίπου του παιχνιδιού σταμάτησε να stram-άρει τον ήχο και αφού δεν βρήκα την αιτία συνέχισα το παιχνίδι στον υπολογιστή.

Η βαθμολογία μου:
Γραφικά: 10/10
Ήχος: 10/10
Χειρισμός: 9/10
Story: 10/10
Replayability:8/10
Συνολικά: 9,4/10

[John-lamia]

14 ώρες πριν, devil-ji είπε

Γιατι??????

Σε τι στυλ θα το προτιμουσες?

Ποιο horror. 

Νταξ, καλό αλλά όλο το τρέξιμο έχει να κάνει με τον Mr. X. 

Τα zero και 1 remake ήταν ποιο ατμοσφαιρικα. 

[Telumetar]

Στις 9/5/2019 στις 11:16 ΜΜ, devil-ji είπε

Mutant Year Zero : Road to Eden

Πολυ ωραιο παιχνιδακι turn-based αλλα με εμφαση στο stealth, το οποιο μου αρεσει πολυ.

Το μονο που με χαλασε ειναι ο μηχανισμος του hide αλλα κατα τα αλλα περναει ενα ευχαριστο 15ωρο.

το τελειωσα και εγώ εχθές. Το πήρα τσαμπα απο τo EGC . Πολύ καλό και πρωτότυπο. Μου θύμισε εποχές commandos: behind enemy lines / beyond the call of duty. Έχετε άλλα παρόμοια;  

[antbyron]

1 ώρα πριν, Telumetar είπε

το τελειωσα και εγώ εχθές. Το πήρα τσαμπα απο τo EGC . Πολύ καλό και πρωτότυπο. Μου θύμισε εποχές commandos: behind enemy lines / beyond the call of duty. Έχετε άλλα παρόμοια;  

Παίξε το dlc του.

[Telumetar]

1 ώρα πριν, antbyron είπε

Παίξε το dlc του.

σκέφτομαι το darkest dungeon

[antbyron]

22 λεπτά πριν, Telumetar είπε

σκέφτομαι το darkest dungeon

Δεν το έχω παίξει το συγκεκριμένο. Νομίζω ότι δεν είναι στην ίδια φάση με το mutant year zero.

[Greygore]

3 hours ago, Telumetar said:

το τελειωσα και εγώ εχθές. Το πήρα τσαμπα απο τo EGC . Πολύ καλό και πρωτότυπο. Μου θύμισε εποχές commandos: behind enemy lines / beyond the call of duty. Έχετε άλλα παρόμοια;  

Παρόμοιο σε τέτοιο στυλ (squad-based) είναι αν δεν κάνω λάθος και το Shadow Tactics: Blades of the Shogun, αλλά σε Ιαπωνικό setting. 

[Telumetar]

7 ώρες πριν, Greygore είπε

Παρόμοιο σε τέτοιο στυλ (squad-based) είναι αν δεν κάνω λάθος και το Shadow Tactics: Blades of the Shogun, αλλά σε Ιαπωνικό setting. 

Μου θυμίζει το "desperados" οπως το βλέπω. Δυστυχώς κάνει και 40 ευρώ ...παρόλο που είναι του 16