Τι τερμάτισα πρόσφατα και πώς μου φάνηκε

[Ren_Hoek]

14 λεπτά πριν, BlueBlade είπε

Κοίτα για αρχή έχω δρόμο ακόμα με το Hollow Knight. Ναι μεν έβγαλα το ένα ending αλλά ξέρω ότι ακόμα έχει να μου δώσει άπειρο υλικό άρα καμιά 15αρια ώρες τις έχω άνετα.

Από εκεί και πέρα είμαι μεταξύ Metroid Dread και Ori από το Gamepass. Λογικά θα πάω στα Ori, ευκαιρία να γλιτώσω και τα χοντρά έξοδα.

Ναι εννοείται. Βέβαια αν μόλις τελείωσες το πρώτο ending, δεν ξέρω αν 15 ώρες αρκούν για να δεις τι "post game" περιεχόμενο έχουν βάλει οι τύποι. Εξαρτάται βέβαια και το πόσο όρεξη έχεις να το δεις, πόσο χρόνο εχεις, αλλά και πόσο γρήγορα το ανακαλύπτεις. Σίγουρα μπορείς να δεις guides για να σιγουρευτείς ότι δεν θα χάσεις τουλάχιστον τα σημαντικα, αλλά σε μένα η χαρά είναι να τα βρίσκω μόνος μου. Εγώ έχω γύρω στις 150 ώρες σύνολο, αν και πολλές απο αυτές είναι πολλαπλά runs και όχι σε ενα single save.

 

6 λεπτά πριν, alfaeffe είπε

Μιας και αναφερθηκαν, πολυ ομορφα παιχνιδια και τα Ori, το 2ο ομως θυμαμαι μου ειχε φανει αρκετα πιο ευκολο απο το 1ο.

Ωστοσο οταν τερματισα (επιτελους) το Hollow Knight θυμαμαι οτι ημουν διχασμενος αν στεναχωριομουν που τελειωνει ή ευτυχισμενος που επιτελους τελειωσε 😁. Ισως αν ηταν λιιιγο πιο ευκολο απο πλευρας save points ή αν ειχε εστω difficulty levels θα το αγαπουσα μονο (χωρις το μισος που βγαζει ο πονος του gameplay 😁).

Θα συμφωνήσω ως προς το επίπεδο δυσκολίας του 2ου Ori. Το 2ο θεωρώ είναι πιο εύκολο, αν και επειδή το έπαιξα αμέσως μετά το 1ο ίσως μου φάνηκε πως ήμουν ήδη εξοικειωμένος με τους μηχανισμούς του.

Είδα στο προηγούμενο σχόλιο σου το HK το έκανες 112%. Εγώ το άφησα στο 110%. Τα 2 τελευταία pantheons μου παίρναν αρκετή ώρα σε κάθε προσπάθεια και επειδή το είχα αφήσει για ένα διάστημα είχα ξεχάσει και λιγο το tempo του καθε boss. Με χάλασε λίγο που δεν πήρα το pure completion, αλλά το παιχνίδι το λάτρεψα μέχρι τέλος.

[alfaeffe]

19 minutes ago, Ren_Hoek said:

Θα συμφωνήσω ως προς το επίπεδο δυσκολίας του 2ου Ori. Το 2ο θεωρώ είναι πιο εύκολο, αν και επειδή το έπαιξα αμέσως μετά το 1ο ίσως μου φάνηκε πως ήμουν ήδη εξοικειωμένος με τους μηχανισμούς του.

Είδα στο προηγούμενο σχόλιο σου το HK το έκανες 112%. Εγώ το άφησα στο 110%. Τα 2 τελευταία pantheons μου παίρναν αρκετή ώρα σε κάθε προσπάθεια και επειδή το είχα αφήσει για ένα διάστημα είχα ξεχάσει και λιγο το tempo του καθε boss. Με χάλασε λίγο που δεν πήρα το pure completion, αλλά το παιχνίδι το λάτρεψα μέχρι τέλος.

Back to back και εγω το Ori 1 και 2, οποτε γι'αυτο θεωρω πως μου φανηκε η διαφορα στην ευκολια τους περισσοτερο.

Για τα pantheons νομιζω κανα εικοσαλεπτο-μισαωρο ηταν; Ισως και λιγο παραπανω το καθενα. Χωρις να πεθανεις γιατι αλλιως παει ολο απο την αρχη. Πονος... Θυμαμαι ειχα φαει καμια βδομαδα να τα βγαλω, στο τελος βεβαια του παιχνιδιου. Αλλα οπως προειπα ειχαμε lockdown τοτε και δεν εβγαινα απο το σπιτι οποτε μετα τη δουλεια ελιωνα για ωρες στο ΗΚ..

[G.TH.]

To ήταν Ori and the Will of Wisps(2ο) ήταν όντως πιο εύκολο γιατί δεν ήθελε την ίδια απόλυτη ακρίβεια στα άλματα που ήθελε το πρώτο. Επειδή το έχω πρόσφατο το σερί, στο πρώτο είχα βγάλει άπειρες φορές τα πάνω κουμπιά στο ετοιμόρροπο χειριστήριό μου για να πετύχω τους συγχρονισμούς, με παραπάνω δύναμη. Πρέπει να είχα 315 θανάτους.
Η μόνη δυσκολία ήταν η αλλαγή των λειτουργιών των κουμπιών που κάνει. Ίσως και οι αντίπαλοι είναι λίγο πιο δύσκολοι στο τέλος του Β' αλλά όχι πολύ.

Επεξ/σία 3 Φεβρουαρίου από G.TH.

[Arkin]

Beyond Blue[100%]

https://store.steampowered.com/app/883360/Beyond_Blue

Ενα απο τα παιχνιδια με πραγματικη αγαπη για την υποθαλασσια ζωη το οποιο δεν εχει καποιο σοβαρο gameplay ειναι ομως μια καθαρα narrative εμπειρια μεσα απο τα ματια των δημιουργων της E-Line Media η οποια θελει να περασει μηνυματα στον κοσμο και τα καταφερνει με την ολη καταστροφη που δημιουργει ο ανθρωπος στον βαθυ πλουτο των ωκεανων και ποσο καταστροφικο αντικτυπο θα εχει στους ιδιους μας μιας και εφοσον δεν ενδιαφερομαστε για τους ωκεανους και γενικα την φυση καποια στιγμη θα μας γυρισει boomerang.

 Η ιστορια μας πιανει μια ομαδα εξερευνητων αλλα και επιστημονων του θαλασσιου πλουτου μας και εξερευνουμε κυριως τις φαλαινες φυσητηρες την συμπεριφορα τους και τον αντικτυπο που της οικολογικης καταστροφης που διαπραττει ο ανθρωπος. Μεσα απο αυτη την ιστορια εμεις ως δυτες ακολουθουμε την Mirai σε μερη οπως ο υφαλος μεχρι το απεραντο βαθος 4+ χιλιομετρων στο οποιο ταξιδι θα γνωρισουμε πανω απο 40 ειδη απο χταποδια και αστεριες μεχρι καρχαριες τεραστιες φαλαινες διαφορων ειδων μεχρι τα μικρα ψαρακια που ολοι ξερουμε οπως τις σαρδελες. 

Η δουλεια μας ειναι να σκαναρουμε καθε ειδος μεσα στη θαλασσα ωστε να ανακαλυψουμε συμπεριφορες του καθε ειδους και να μπορεσουμε να επικοινωνησουμε με τις φαλαινες καταλαβαινοντας τους ηχους που βγαζουν. Ταυτοχρονα μετα απο καθε καταδυση θα επιστρεφουμε στο υποθαλασσιο σκαφος μας και θα συζηταμε με το υπολοιπο πληρωμα τις ανακαλυψεις και πως θα συνεχισουμε οπως και με την αδερφη μας που ζει μακρια. 

Δεν λειπει και το live streaming και γενικα γινεται και ενα promote της OceanX κατι που ειδα ως θετικο μιας και προκειται ενα απο τα μεγαλυτερα projects για την ανακαλυψη της ζωης των ωκεανων. Αρκετα και τα πραγματικα βιντεο απο γνωστους του χωρου και γενικα μου αρεσε το ολο zen του θεματος εχει τον στοχο του με την ιστορια και το γυρναει και σε ντοκιμαντερ με τα βιντεο οπως ειπα ειναι ενα παιχνιδι με μεγαλη αγαπη στην υποθαλασσια ζωη αλλα και την στηριξη της.

Στα των γραφικων ειναι πανεμορφα αρκετα ρεαλιστικος ολος ο βυθος και ολα τα ειδη που θα συναντησουμε και γενικα μαζι με τον ηρεμο ηχο φτιαχνουν μια αρκετα zen εμπειρια που θα αγαπησουν οι λατρεις του βυθου. Το προτεινω σε οσους αγαπανε τη θαλασσα και σε οσους θελουν μια ξεγνοιαστη αλλα με πραγματικους προβληματισμους εμπειρια μιας και σιγουρα θα σας κανει να αναρωτηθειτε. 8/10

Παρακατω φωτογραφιες απο το παιχνιδι

https://postimg.cc/gallery/NgwDCMh

[BlueBlade]

Alan Wake Remastered

Άλλο ένα παιχνίδι που άφησε το δικό του στίγμα στην βιομηχανία, που προσωπικά δε το έπαιξα στην εποχή του. Το είχα πιάσει 1-2 φορές αλλά όλο και κάπου το άφηνα. Με την κυκλοφορία του Alan Wake 2 (που λίγο που έπαιξα την αρχή σε φίλο έπαθα σοκ) είπα να το πιάσω και να το τελειώσω.

Μετά από περίπου 10 ώρες, είδα τους τίτλους τέλους και για να πω την αλήθεια, δεν ήταν ούτε εύκολο, ούτε ιδιαίτερα ευχάριστο.

Για αρχή και βασικότερο, σε επίπεδο gameplay για εμένα το παιχνίδι ήταν αίσχος. Το ίδιο ακριβώς πράγμα που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά και ξανά και ξανά επί 10 ώρες. Θα ήταν πολύ καλύτερη εμπειρία αν το σπάγανε λίγο με κάποιους γρίφους να λύσεις, ίσως λίγο stealth κτλ. Αντί αυτού βάλανε καποιες στιγμές που οδηγάς αμάξι το οποίο ούτε νόημα έχει, αλλά και ο χειρισμός του οχήματος ειναι επίσης κακός.

Βάλε μαζί και την κακή κάμερα και το γεγονός ότι ο τύπος έχει αντοχές χελώνας και το συνολικό Gameplay ήταν πολύ απλά σαδισμός.

Επίσης επαναληψη υπάρχει και σε επίπεδο level design. 70% του παιχνιδιού είναι στο δάσος, που σου δίνει την εντύπωση ότι παίζεις την ίδια πίστα στο Repeat. Θα προτιμούσα περισσότερο bright falls (εντός αστικού ιστού σαν να λέμε).

Στα θετικά, η ιστορία του που οκ δεν με τρέλανε αλλά ήταν σίγουρα ιδιαίτερη και στην δίνει πολύ ωραία μιας και το παιχνίδι είναι υπερβολικά κινηματογραφικό. Σε αυτό το κομμάτι ειδικά ναι καταλαβαίνω γιατί μπορεί να έκανε μπαμ το 2009 που κυκλοφόρησε. Σε επίπεδο παραγωγής γενικά όλα ειναι στην πένα (μουσική, voice acting κτλ.).

6/10. Τονίζω βέβαια ότι μιλάμε για το σήμερα. Νομίζω αν το έπαιζα το 2009 που βγήκε, θα έπαιρνε ένα 7.5/10 άνετα.

Edit: Η παραπάνω βαθμολογία αφορά το παιχνίδι σαν τίτλο. Το Remastered είναι αισχρό και γεμάτο στα τεχνικά προβλήματα (ειδικά τα συνεχόμενα frame drop) και θα του έβαζα 4/10.

Επεξ/σία 14 Φεβρουαρίου από BlueBlade

[Armoral]

Παρακαλώ να βάλουμε λίγο τη μουσικούλα από πάνω να παίζει πριν προχωρήσουμε στην ανάγνωση

Final Fantasy VII

Έχω μείνει άφωνος. Δε μπορεί όμως να είναι έτσι τα πράγματα. Κάτι τέτοιο δε θα έπρεπε να είναι εφικτό. Ένας τίτλος από το 1997,  με πιξελιασμένα γραφικά, midi μουσικά κομμάτια και τόσο ξεπερασμένη οπτική απεικόνιση δε γίνεται να σε γεμίζει με τόσα συναισθήματα, δε μπορεί να σε καθηλώνει με το συγκλονιστικό τρόπο που το καταφέρνει αυτό το ξεχωριστό δείγμα τέχνης και φαντασίας

Κι όμως. Όταν μιλάμε για τη δημιουργία ανθρώπων με πάθος για αυτό που κάνουν, τα πάντα είναι δυνατά. Όταν εξαιρετικά ταλαντούχοι και προικισμένοι καλλιτέχνες στην κατάλληλη δημιουργικά ηλικία, δίνουν ότι έχουν και δεν έχουν, κάνοντας σημαντική ακόμη και την πιο ασήμαντη λεπτομέρεια είναι σίγουρο ότι αυτό που θα παραδώσουν θα είναι κάτι που θα μείνει στην ιστορία.

Μόλις τελείωσα αυτό το αριστούργημα, νομίζω είναι προφανές. Δε θυμάμαι αν το είχα παίξει στο PS1. Είχα PS1 αλλά για ένα περίεργο λόγο δε θυμάμαι τους τίτλους που έπαιζα εκεί, εκτός από το Wing Commander στη CRT, νιώθω σα να έχω πάθει black out. Θυμάμαι από Amstrad, Amiga και PC, αλλά όχι από το PS1. Δε θυμάμαι ούτε καν πως κατέληξε, αν το έδωσα ή όχι και που.

Τώρα που το σκέφτομαι, όσο έπαιζα στο PC μου έρχονταν αναλαμπές από τις μάχες ένιωθα την αύρα, την ενέργεια των σκηνών, σα να τις είχα ξαναδεί, σα να μη μου ήταν άγνωστες, κάτι μου έλεγε ότι τελικά είναι πολύ πιθανό να είχα παρει το παιχνίδι με κάποιο τρόπο στα χέρια μου. Σίγουρα δεν το είχα τελειώσει όμως, αυτή την ιστορία, αυτή την εξέλιξη, αυτό το τέλος θα το θυμόμουν.

 

Η ιστορία ξεκινά όταν μία μικρή αντιστασιακή ομάδα, η Avalanche, με πολύ πρόσφατο νέο μέλος της το νεαρό Cloud, πρώην μισθοφόρο της επίλεκτης στρατιωτικής ομάδας SOLDIER, αποβιβάζεται από το τραίνο στο σταθμό της πόλης Midgard, αποφασισμένη να ανατινάξει τον αντιδραστήρα Mako της πόλης.

Τοποθετημένος εκεί από την εταιρία Shinra, αποτελεί μέρος ενός καταστροφικού δικτύου κατασκευασμένου που σκοπό έχει να εξορύσσει βιαίως το lifestream που αποτελεί την πηγή ζωής των πάντων από τα βάθη της γης και να τη μετατρέπει σε Mako, μία πολύ αποτελεσματική και οικονομικά συμφέρουσα μορφή ενέργειας, αδιαφορώντας για τη ζημιά που προκαλεί στο περιβάλλον και τον κίνδυνο στον οποίο θέτει τη ζωή και το μέλλον του πλανήτη.

Η ευκολία εγκατάστασης παρόμοιων αντιδραστήρων αλλά και η αποκλειστικότητα που έχει εξασφαλίσει η Shinra για την κατασκευή και τη χρήση τους, την έχουν μετατρέψει σε έναν οικονομικό κολοσσό, βοηθώντας τη να εγκαθιδρύσει ένα πανίσχυρο μονοπώλιο που έχει κυριεύσει τον κόσμο και ελέγχει τα πάντα, κυβερνώντας ουσιαστικά μία παγκόσμια κοινωνία με βία και καταπίεση. 

Με ένα εξελιγμένο σύστημα ελέγχου και αυτόματης αναγνώρισης, όποιο αντιστέκεται στα σχέδιά ή στις δραστηριότητές της γίνεται αυτόματα στόχος της. Άλλωστε η  SOLDIER, η στρατιωτική οργάνωση, μέλος της οποίας ήταν και ο Cloud ανάμεσα σε πολλούς άλλους υπερστρατιώτες, δημιουργήθηκε και λειτουργεί υπηρετώντας ακριβώς αυτό το σκοπό, να προστατεύσει και να εξασφαλίσει ότι κανείς δε θα σταθεί εμπόδιο στην κυριαρχία της.

 Αυτή θα είναι, για τον ήρωά μας και την παρέα του και μέσω αυτών για εμάς, η απαρχή μίας απίστευτης ιστορίας. Μίας περιπέτειας με πολλές όμορφες αλλά και πολύ δύσκολες στιγμές, με αστείρευτο χιούμορ και απροσδόκητες ανατροπές.

Ένα συνεχές κυνηγητό στο οποίο οι πρωταγωνιστές εναλάσσονται στο ρόλο του διώκτη και του καταδιωκόμενου, που αποτυπώνει σταδιακά αλλά γλαφυρά και με ακρίβεια την πολυπλοκότητα και την  υπόσταση της ανθρώπινης φύσης σε όλες της τις διαστάσεις.  Επιτυγχάνει τελικά να αναδείξει την ταυτόχρονη ικανότητά της για το καλύτερο και το χειρότερο, το ταλέντο της να δημιουργήσει ή να καταστρέψει, να διασώσει ή να καταδικάσει, να παρασυρθεί από πάθη, μισαλλοδοξία και την έμφυτη ματαιόδοξία που τη διακρίνει ή να μην το επιτρέψει κυριαρχώντας οριστικά απέναντι σε ιδιοτελείς σκοπούς και πρόσκαιρα οφέλη. Να λειτουργήσει τελικά συλλογικά  για το κοινό συμφέρον και μέσα από την αυτοκριτική και ανιδιοτελείς πράξεις αυτοθυσίας και αυταπάρνησης να συγκινήσει και να προβάλλει το μεγαλείο της.

Αν υπάρχει ένα σημείο που το Final Fantasy VII θριαμβεύει, είναι αυτό. 

Τα κείμενα είναι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ. Δεν υπάρχει φυσικά voiceover στην αρχική έκδοση, οι διάλογοι όμως είναι έξοχοι. Μικρές ή μεγαλύτερες λεπτομέρειες εδώ κι εκεί δίνουν την αίσθηση ότι αυτός ο κόσμος είναι ζωντανός. Για παράδειγμα, διαφορετικές ερωτήσεις ή απαντήσεις όταν έχει συμβεί κάτι, εναρμονισμένες με όσα βιώνουν οι κάτοικοι και όσα μαθαίνουν σχετικά με τη διαμάχη όσων εμπλέκονται, δείχνουν ότι οι συγγραφείς κάθε άλλο παρά γέμισαν απλά σελίδες με τυποποιημένες φράσεις για να τελειώνει η δουλειά.

Τα γραφικά για την εποχή είμαι σίγουρος ότι ήταν ένα μικρό θαύμα και μάλιστα έχουμε και ψευδοτρισδιάστατη απεικόνιση σε κάποιες περιπτώσεις. Η χρήση διαφορετικών θέσεων  κάμερας στα full motion video και η ποιότητά τους ήταν επαναστατική. Ήταν κάτι που δεν είχε ξαναδεί η gaming βιομηχανία. Τα εφέ των δεξιοτήτων είναι και αυτά πολύ καλά και με μεγάλη ποικιλία, την εποχή εκείνη σίγουρα έκαναν πάταγο.

 Η σχεδίαση των περιοχών εκπλήσσει ευχάριστα. Τόσο μεγάλη διαφοροποίηση, τόσο στις φυσικές ιδιομορφίες αλλά και το χαρακτήρα της κάθε μίας από αυτές, πραγματικά ήταν κάτι που εγώ τουλάχιστον δεν το περίμενα σε τόσο μεγάλη έκταση. Κάθε μία έχει το δικό της ύφος, ήχους και  ιστορικό παρελθόν, κάτι που έχει γίνει απόλυτα εμφανές με τρόπο εμφατικό.

Και ερχόμαστε στο κομμάτι του παιχνιδιού που αγάπησα περισσότερο,τη μουσική.

Δεν ξέρω τι να πρωτοαναφέρω. Μία συλλογή ογδόντα τριών μουσικών συνθέσεων, η μία καλύτερη από την άλλη, που αν και είναι επαναλαμβανόμενα τμήματα σχετικά μικρού μεγέθους, φαντάζομαι λόγω των περιορισμών του hardware της εποχής, δεν κουράζουν καθόλου. Το αντίθετο, θα έλεγα. Δεν υπερβάλλω στο ελάχιστο αν πω ότι υπήρχαν στιγμές που δεν έφευγα από περιοχές για να ακούσω λίγο ακόμη ή να περιμένω να ολοκληρωθεί ο σκοπός. Πιστεύω ότι  η μουσική επένδυση του Final Fantasy VII είναι υπεύθυνη για ένα πολύ μεγάλο μέρος της επιτυχίας του τίτλου.

Λάτρεψα όλα τα κομμάτια, αυτό που ξεχώρισα όμως, πέρα από το Aerith’s theme φυσικά, ήταν ένα και δε λέει να φύγει από το μυαλό μου, ίσως γιατί συνδέεται με μία πολύ σημαντική για την εξέλιξη περιοχής. Το “Listen to the cry of the planet» αποτελεί ατράνταχτη απόδειξη του ότι τελικά δε χρειάζεσαι το κορυφαίο hardware για να δημιουργήσεις κάτι τόσο μοναδικό, τόσο ξεχωριστό και ικανό να μείνει χαραγμένο για πάντα στη μνήμη όσων ασχοληθούν με το παιχνίδι. Μία μοναδική, μία υπέροχη στιγμή στην ιστορία του gaming, είναι και αυτό που όπως ανάφερα στην αρχή, προτείνω να ακούτε διαβάζοντας το review.

Η αντίδρασή που ακολουθεί αλλά και οι διαφορετικές εκτελέσεις ή διασκευές του στο youtube  τα λένε όλα πιστεύω:

Τα εφέ για την εποχή του είναι σίγουρα πρωτοποριακά, εμένα μου αρέσουν ακόμη και σήμερα, αν και όπως είναι φυσιολογικό δείχνουν την ηλικία τους πλέον. Οι διάφορες δεξιότητες στη μάχη και τα limit breaks ακούγονται υπέροχα.

Το σημαντικότερο στοιχείο του παιχνιδιού είναι η ομάδα σας και τα μέλη που την απαρτίζουν. Ξεκινώντας δε γνωρίζετε τίποτα για κανέναν, η εξαιρετική δουλειά όμως που έχει γίνει και σε αυτό τον τομέα έχει συνδυάσει την εξέλιξη της ιστορίας με την ανάπτυξή τους, το «χτίσιμό» τους, αποκαλύπτοντας μέσω αυτής το παρελθόν του καθενός και πιστέψτε με όλοι τους έχουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.

Το σύστημα μάχης αλλά και ανάπτυξης δεξιοτήτων είναι απλό, αλλά τουλάχιστον εντυπωσιακό. Συνδυάζει  δεξιότητες με στρατηγική, δε μπορείς απλά να σπαμάρεις ότι έχεις στη διάθεσή σου. Επιπλέον υπάρχει ολόκληρη επιστήμη πίσω από τα materia, με τι armor, τι weapon, με τι συνδυασμό για να έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα, που θα τα βρεις ή πως θα ανακαλύψεις όλα αυτά και πως θα τα χρησιμοποιήσεις.

Οι άνθρωποι σε βάζουν να φαρμάρεις, να κάνεις grinding, να ψάχνεις τις κατάλληλες περιοχές ή τέρατα για να ανεβάσεις τα materia σε επίπεδο ικανό να σε βοηθήσουν να προχωρήσεις και να ολοκληρώσεις τον τίτλο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ πλησίαζα στο τέλος της ιστορίας αναγκαστικά φόρτωσα ξεκίνησα από save είχα κάνει αρκετά νωρίτερα ώστε να ξαναφτιάξω τους χαρακτήρες μου και να ανεβάσω τα materia με τον τρόπο που θα έπρεπε να το είχα κάνει από την αρχή.

Ιδιαίτερα σημαντικά είναι τα limit breaks, πολύ εξελιγμένη και μοναδική δυνατότητα κάθε μέλους της ομάδας, που εκτελείται με εντυπωσιακά εφέ και εξίσου εντυπωσιακή ζημιά στους αντιπάλους σας και που για να ενεργοποιηθεί πρέπει πρώτα οι ίδιοι αντίπαλοι να κάνουν σημαντική ζημιά σε εσάς! Ακόμη και αυτό αναβαθμίζεται όμως και για να φτάσει στο τελικό του επίπεδο, θα χρειασθεί και εξερεύνηση.

Ο χειρισμός, μέσω gamepad ή keyboard μπορεί να γίνει λίγο περίεργος κάποιες φορές.

 

Η επιλογή μου ήταν να ξεκινήσω και να ολοκληρώσω το Final Fantasy VII στην αρχική του μορφή, με τα λίγο ανανεωμένα γραφικά που έδωσε η Square Enix νομίζω 10 χρονια μετά την κυκλοφορία του.

Ίσως για να τιμωρήσω τον εαυτό μου επειδή το αγνόησα επιδεικτικά 27 χρόνια πριν, ίσως επειδή είμαι και λίγο της εποχής και δεν είναι κάτι που δεν έχω ξαναδεί ώστε να με ενοχλήσει τόσο, ίσως η ανάγκη για νοσταλγία, ίσως όλα αυτά μαζί. Σίγουρα όμως ο βασικότερος λόγος όλων ήταν ότι ήθελα να δω αυτή την ιδέα και την υλοποίηση των δημιουργών αυτούσια χωρίς τροποποιήσεις.

Ήταν κάποιες φορές κουραστική η θολούρα και τα πιξελιασμένα εφέ; Μετά από αρκετές ώρες σίγουρα. Το διασκέδασα; 100%. Θα το ξαναέπαιζα, ακόμη και έτσι; 200%.

Μην ξεγελιέστε, το παιχνίδι έχει μεγάλη διάρκεια και πολλά μυστικά και περιοχές προς ανακάλυψη. Περίπου 35 ώρες για να ολοκληρωθεί η βασική ιστορία και 80 με 85 ώρες για να δείτε τα πάντα.

Κλείνοντας θα πω ότι είναι ένας από τους τίτλους που πιστεύω ότι κάθε παίκτης πρέπει να έχει παίξει μία φορά στη ζωή του, ειδικά αν τα RPG είναι το αγαπημένο τους είδος. Ένα παιχνίδι που πιστεύω ότι κι εσείς αφού το τελειώστε θα το βαθμολογήσετε με τον ίδιο τρόπο κατατάσσοντάς το στην κορυφή και επιβεβαιώνοντας ότι είναι από τους σημαντικότερους στην ιστορία.

Το στοιχείο που για εμένα κάνει τη διαφορά είναι η εμφανής αγάπη της ομάδας ανάπτυξης για το Final Fantasy VII. Είναι εκεί καθ' όλη τη διάρκεια της περιπέτειας, μία παρουσία τόσο έντονη που την  αντιλαμβάνεσαι παντού και πάντα. 

Με ένα περίεργο τρόπο έχουν κατορθώσει να νικήσουν το χρόνο και ακόμη και σήμερα, σχεδόν τριάντα χρόνια μετά να μοιρασθούν όσα ένιωθαν και είχαν στο μυαλό τους κατά τη δημιουργία του τίτλου. Σα να μην είσαι μόνος σε αυτό το πραγματικά μοναχικό ταξίδι σε ένα μέλλον (ή και παρόν) γεμάτο δυστυχία, ολοκληρωτικό έλεγχο, απελπισία και καταπίεση, σα να πορεύεστε παρέα σε όλη την έκτασή του, σα να συνομιλείτε σε όλη τη διάρκειά του και στο τέλος κοιτώντας προς την πλευρά τους και γνέφοντας καταφατικά να επιβεβαιώνεις ότι  όλα όσα ήθελαν να πουν τα είδες, σε άγγιξαν και συμφωνείς μαζί τους. Το σκοτάδι όσο βαθύ και αν είναι, όσο και να διαρκέσει κάποια στιγμή θα νικηθεί από το φως.

ΑΥΤΟ είναι το gaming, αυτό είναι τέχνη και αυτός είναι ο λόγος που ασχολούμαστε μαζί του.

Βαθμολογία: 10 στα 10.

 

Τώρα για όσους ενδιαφέρονται για τον τίτλο αλλά τους αποθαρρύνει η παλαιότητά του, θα πρέπει να πω ότι έχοντας παίξει και το Remake, ΔΕΝ είναι ίδιοι τίτλοι, αφού υπάρχουν διαφοροποιήσεις.

Μέσω του 7th Heaven Mod, μπορείτε να αλλάξετε ΤΑ ΠΑΝΤΑ και να το φέρετε πολύ πιο κοντά στα σημερινά δεδομένα. Βελτιωμένα, upscaled γραφικά μέσω machine learning, βελτιωμένα εφέ, βελτιωμένος ήχος και μουσική, 60 ή περισσότερα fps, δυνατότητα να αλλάξετε εντελώς την εμφάνιση των ηρώων, όλα στις μεγαλύτερες δυνατές αναλύσεις και πλήρες voiceover για να μη διαβάζετε και να ενισχύσετε την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού. Υπάρχουν πολλοί οδηγοί σχετικά.

 

 

Το δεύτερο playthrough σκοπεύω να το κάνω με τα Mods, αν και δε θέλω να αλλάξω εντελώς το χαρακτήρα του παιχνιδιού, δε θέλω να αλλάξω τους ήρωες και τους ήχους του, για αυτό και θα χρησιμοποιήσω τις βελτιωμένες εκδόσεις τους για να μη χαλάσω την όλη αίσθηση.

Ευχαριστώ τον @chrisde που με προέτρεψε να αγοράσω και να παίξω το παιχνίδι, για τις πολύτιμες πληροφορίες του σχετικά με το FFVII και άλλα παρόμοια παιχνίδια και για τα mods.

Επεξ/σία 19 Φεβρουαρίου από Armoral

[chrisde]

Χαίρομαι απίστευτα που σου γέννησε όλα αυτά τα συναισθήματα, είναι άλλη μια απόδειξη ότι τα βιντεοπαιχνίδια είναι τέχνη. Η αλήθεια είναι ότι τον προέτρεψα να παίξει την έκδοση του pc με mods κατευθείαν διότι όπως ξέρει, έχει γίνει ΑΠΊΣΤΕΥΤΗ δουλειά από τους modders που καθιστούν το παιχνίδι καθόλα σύγχρονο, και φυσικά επειδή η vanilla έκδοση για pc που έπαιξε είναι άθλια. Τουλάχιστον έπαιξε την έκδοση του steam που έχει κάποιες στοιχειώδεις βελτιώσεις και όχι την αρχική τρισάθλια του 1998 που έχω εγώ. Νομίζω η μουσική είναι σε mp3 κανονικά εκεί. Εν πάση περιπτώσει γενικά αν κάποιος θέλει και καλά κάνει, να παίξει το παιχνίδι χωρίς mods η έκδοση του ps είναι πολύ καλύτερη επιλογή. Το καλό είναι ότι τώρα με το δεύτερο playthrough θα το εκτιμήσει ακόμα περισσότερο μιας και έχει αφήσει ακόμα πραγματάκια που δεν έχει κάνει. Καλή συνέχεια στο ταξίδι σου! 

Επεξ/σία 18 Φεβρουαρίου από chrisde

[tsofras]

 

 Όπως έχω ξαναπεί δεν το έχω με τα reviews αλλά ειλικρινά όσο έπαιζα το συγκεκριμένο σκεφτόμουν να μπω να σας γράψω όταν το τελειώσω .

ΑΑΑ τίτλους πλέον δεν παίζω , βαριέμαι απίστευτα

Πέτυχα τον τίτλο στην τύχη βλέποντας τα game awards και ότι ήταν προτεινόμενο , το έχει και το gamepass οπότε είπα ας το δοκιμάσω.

Εκπληκτικό παιχνίδι και έχει όλα τα θετικά για τύπους σαν και εμένα στη φάση που βρίσκομαι

1) Καταπληκτικά puzzle χωρίς όμως να σε βγάζει έξω απο τα ρούχα σου και να νιώθεις χαζός

2) Κανένας διάλογος μέσα στο παιχνίδι

3) Βελάκια και Space bar είναι τα μόνα πλήκτρα που χρειάζεσαι

4) Σε περίπου 5 ώρες βγάζεις το παιχνίδι

Ένα απίστευτο διαμάντι για τα δικά μου γούστα που συνήθως τα τελευταία χρόνια πιάνω παιχνίδια και στη μισή ώρα τα παρατάω επειδή δεν έχουν κάτι ουσιαστικό να μου προσφέρουν

10/10 απο εμένα , όσοι έχετε gamepass μπορείτε να το δείτε

Βλέπω τώρα στο Steam το έχει 16ε με προσφορά , χωρίς την προσφορά είναι στα 22ε

Τα θεωρώ πολλά για την διάρκεια του παιχνιδιού αλλά ειλικρινά αν είχα δώσει τα 20ε σίγουρα δεν θα τα έκλαιγα

https://store.steampowered.com/app/1497440/COCOON/

[Despotas]

Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον φίλο @tsofras.

Το τελείωσα και εγώ στο Gamepass πρόσφατα και ήθελα να γράψω γι' αυτό.

Απλά μην το χάσετε, ειδικά οι φίλοι των puzzle games.

Κάτι ξεχωριστό στην εποχή της open-world επανάληψης και των κάκιστων ports.

Ατμόσφαιρα, αισθητική, μουσική και σχεδιασμός των puzzle είναι εξαιρετικά.

Να σημειώσω πως το παιχνίδι είναι δημιούργημα του Jeppe Carlsen, σχεδιαστή των Limbo και Inside (επίσης εξαιρετικά).

[alfaeffe]

Mass Effect Legendary Edition

Μετα απο 12 χρονια ξανατερματησα την τριλογια την οποια ειχα κανει πρωτο playthrough τις χρονιες που βγηκε το καθε game.

Την τριλογια την ειχα στην καρδια μου απο την πρωτη στιγμη και για ολα αυτα τα χρονια. Ακομα εχω αποθηκευμενα στους δισκους μου τα save games του καθε παιχνιδιου, τα οποια τοτε τα εκανα τοτε import στο επομενο game.

Πολυ καιρο σχεδιαζα να κανω ενα δευτερο συνολικο playthrough αλλα το τελος του ΜΕ3 και την καταθλιψη που το συνοδευει δεν ηθελα να τα ξαναβιωσω. Για το λογο αυτο καθε φορα που με επιανε νοσταλγια για το universe του Mass Effect και τον Commander Shepard, αντι να ξαναπαιξω τα παιχνιδια, ανετρεχα σε βιντεακια στο Youtube οπου πλεον εχω μαθει απ'εξω ολοκληρες στιχομυθιες.

Τελικα πηρα την αποφαση να το ξαναπαιξω σκεπτομενος οτι αυτη τη φορα θα κανω αλλες επιλογες στο φυλο του Shepard, στο love interest και στο morality. Για να δω κατι διαφορετικο. Για να σκεφτομαι οτι δεν ειναι αυτος ο "δικος μου" Shepard, και αρα δε θα με νοιαξει ιδιαιτερα το τελος αυτου του commander.

Αντ'αυτου ομως εκανα ΑΚΡΙΒΩΣ τις ιδιες επιλογες με εκεινες που εκανα 12-15 χρονια πριν, ακολουθησα ακριβως τα ιδια moral interruptions και ειχα ακριβως το ιδιο τελος που ειχα και τοτε. Και συνεπως βιωνω το ιδιο ακριβως "κενο" που αισθανθηκα και τοτε στο τελος του ΜΕ3, ακομα και αν αυτη τη φορα ηξερα πως τελειωνει η ιστορια.

TL;DR για μενα αυτα τα τρια παιχνιδια ειναι τα πιο αγαπημενα που επαιξα ποτε. Ο κοσμος του, οι χαρακτηρες του, οι ιστοριες τους και οι θυσιες που πρεπει να κανεις, ολο αυτο το immersion που βιωσα και ολο το emptyness οταν τελειωσε η ιστορια, θα ερχονται συχνα στο μυαλο μου οσα χρονια και αν περασουν. 10/10 μεχρι τα τελευταια 10 λεπτα πριν το τελος.

Μερικα screenshots μου εδω. I'm Commander Shepard and this is my favorite shop on the Citadel.

[e-tic]

Red Dead Redemption II

Έχουν ήδη γραφτεί πολλά για αυτήν την καταπληκτική εμπειρία και θα συμφωνήσω με όλους όσους το χαρακτηρίζουν αριστούργημα.
Το μόνο κρίμα για εμένα είναι οτι ως εργαζόμενος οικογενειάρχης δεν μπορούσα να βυθιστώ στον κόσμο του καθώς κάθε φορά κάτι συνέβαινε (παιδιά/γυναίκα/δουλειά) για να με διακόψει και πολλές φορές έκανα αρκετές μέρες για να το ξαναπιάσω. Πρέπει να ασχολήθηκα διακοπτόμενα για χρονικό διάστημα πάνω απο εξάμηνο συνολικά και για αυτό μου έμεινε η πικρία οτι δεν το έζησα όπως έπρεπε και αναπολούσα τις εποχές που ήμουν νέος, ελεύθερος και ωραίος και μπορούσα απερίσπαστος να παίζω για 8ωρα+.

The Way

Ένα πολύ ωραίο puzzle platformer που με την ιστορία του και τα πιξελιασμένα γραφικά με ταξίδεψε όσο με είχαν ταξιδέψει ιερά τέρατα του gaming μιας άλλης εποχής, όπως το Another World και το The Dig. Όμορφα τοπία, ωραία sci-fi ιστορία, ενδιαφέροντες γρίφοι.

Cosmic Express

Ωραίο puzzle game, ουσιαστικά είναι άλλο ένα find-the-path παιχνίδι, επενδεδυμένο με ένα ωραίο διαστημικό σκηνικό. Ήρεμο παιχνίδι που βέβαια όσο προχωράνε τα επίπεδα χρειάζεται όλο και περισσότερη πρωτοτυπία για να βρεθεί η λύση.

Ittle Dew

Άλλο ένα puzzle game που όμως έχει και μια ιδέα απο open world αφού τριγυρνάς στον κόσμο και μπαίνεις στα διάφορα μπουντρούμια/puzzle rooms κατά βούληση. Αστείο story, αλλά τα puzzle είναι πολύ καλά. Μετά το τέλος του παιχνιδιού ανοίγει και το master puzzle cave με 12 πολύ δύσκολα puzzle. Έλυσα μερικά μόνος μου, κάποια μετά απο βοήθεια με walkthroughs και τελικά το άφησα, αλλά αυτό δεν χάλασε την συνολική καλή εικόνα που έχω για το παιχνίδι.

Hero of the Kingdom 1, 2 & 3

Πρόκειται για point & click adventures όπου βλέπεις τον κόσμο αφ'υψηλού, ενώ ο χαρακτήρας που παίζεις δεν εμφανίζεται πουθενά. Έχει στοιχεία Hidden Object Game, Puzzle, Strategy & Resource Management. Είναι χαλαρά παιχνίδια, με όμορφα σκηνικά και ωραία ιστορία.

[BlueBlade]

MADiSON

Για πρώτη φορά έπιασα χθες και τελείωσα το MADiSON.  Προσωπικά, ο καλύτερος horror τίτλος που έχω παίξει εδώ και πολλά χρόνια.

Ενώ γενικά δεν εκτιμώ καθόλου τα παιχνίδια με εξορκισμούς, δαίμονες, φαντάσματα γιατί τα εχουμε φάει (και τα τρώμε ακομα) στην μάπα συνεχώς με συνήθως μέτριο ή κακο τελικό αποτέλεσμα.

Εδώ έχουμε πάλι για μια ιστορία σατανισμού/δαιμονισμου που παρόλα αυτά σου την δίνει το παιχνίδι μέσα από μια απίστευτα βαριά, ανατριχιαστική και κυρίως πολύ κινηματογραφική ατμόσφαιρα καθ όλη την διάρκεια, χωρίς να έχει ανάγκη να σου πετάει στην μούρη φτηνά και ηλίθια jumpscare συνεχώς (διευκρινίζω βέβαια και εδώ υπάρχει αυτο το φαινόμενο, αλλά σε μικρό σχετικά βαθμο και το σωζει ολο το υπόλοιπο πακέτο)

Πέρα όμως από τον τρόπο σκηνοθεσίας, ατμόσφαιρα κτλ. Το παιχνίδι δίνει τα ρέστα του και στον τεχνικό τομέα με τρομερά γραφικά, ήχο πραγματικά απίστευτο και μέχρι και το voice acting του ήταν επιπέδου AAA παιχνιδιού.

Το κερασάκι στην τούρτα. Μιλάμε για παιχνίδι που το έφτιαξαν δυο (2!!!!) άτομα. Πραγματικά χαίρομαι όταν βλέπω ακόμα άτομα να γουστάρουν τόσο πολύ αυτό το μέσο και με λίγα εργαλεία και χρηματοδότηση, να δίνουν τόσο δυνατά χαστούκια στους διάφορους χαρτογιακάδες/καρκίνους που έχει σήμερα η βιομηχανία.

9.5/10

[Arkin]

Severed Steel

https://store.steampowered.com/app/1227690/Severed_Steel

Οταν το μερακι για αυτο που κανεις ξεπερναει καθε προσδοκια τοτε βγαινουν αυτες οι δημιουργιες που οταν παιζεις λες συνεχεια μπραβο για αυτο που εφτιαξαν. Ο λογος για το Severed Steel και το Greylock Studio μια ομαδα λιγων ανθρωπων που οταν εφτιαχναν το παιχνιδι πιστευω σκεφτοταν πως θα δημιουργησουμε το πιο γρηγορο first person στα χρονικα. Και για μενα το καταφεραν και με το παραπανω. 
Μιλαμε για καταιγιστικη δραση ατελειωτες σφαιρες να πεφτουν σαν βροχη πολλοι εχθροι με πολυ καλο AΙ μουσικαρα που απλα σε τονωνει και σε κανει να θες να συνεχισεις να δινεις πονο τρελα combo που οταν πετυχουν νομιζεις οτι τελειωσε ο καλυτερος μαεστρος τα κολπα του. 
Υπαρχει ενα μικρο campaign 3-4 ωρων οπου εχουμε μια γυναικα τη Steel η οποια μετα απο ενα πειραμα σε ενα εργαστηριο το σκαει με κομμενο χερι εξου και το Severed και ξεκιναμε το ταξιδι μας για εκδικηση των ανθρωπων που μας το εκανε αυτο. Σε καποιο chapter θα βρουμε το canon ενα κανονι που θα το κουμπωσουμε στο κομμενο μας χερι και θα μας βοηθησει περα απο τα οπλα στην εξοντωση των εχθρων. Η βιαια ειναι ατελειωτη το αιμα ρεει αφθονο ολοι θελουν να μας εξοντωσουν και με τη σειρα μας να φτασουμε στον προορισμο μας.
Στα modes περα απο το βασικο campaign εχουμε το Firefight Μode οπου καλουμαστε να παιξουμε 42 levels οπου θα μπορουμε να βαζουμε η βγαζουμε παραμετρους στο παιχνιδι και περνουμε ποντους και μπαινουμε σε ενα παγκοσμιο rank με τους καλυτερους. Ταχυτητα εμπνευση μιας και το skill multiplier πρεπει να συνεχιζει ακαθεκτο μεχρι τον τελευταιο εχθρο για πολλους ποντους και S-Rank και η αδρεναλινη φτανει στα υψη. Επειτα εχουμε το Rogue Mode αποτελειται απο 8 η 10 levels συνεχομενα οπου στο καθενα μαζευουμε καρτες οι οποιες αλλοτε πολλαπλασιαζουν τους ποντους εχουν αρνητικο αντικτυπο ομως σε μας αλλοτε μας βοηθανε χωρις να ανεβαζουν το multiplier. Σε αυτα τα 2 Modes θα περασετε την περισσοτερη ωρα σας να χαρειτε το παιχνιδι. 4 ωρες το campaign αλλα το κοντερ εγραψε 32 ωρες χωρις να το καταλαβω και σιγουρα μπορει να προσφερει πολλες ακομα. Δεν λειπει και το workshop με levels φτιαγμενα απο τους παικτες αλλα και μερικα mini campaigns απο το δημιουργο αρκετα περιπλοκα κυριως στη διαμορφωση των levels και στο ολο lore.
Τα γραφικα ειναι πανεμορφα πολυχρωμα και η κινηση οτι πιο fluid εχουμε δει ποτε σε παιχνιδι και μιλαμε για ενα τελειως sandbox σχεδιασμο μπορουμε δηλαδη να καταστρεψουμε τα παντα σε καθε level. Παναλαφρο παρολο το εξαιρετικο art design εισαι εσυ ο ελεγχος της Steel και οχι το αναποδο και ας μιλαμε για κατι τρομερα γρηγορο και γενικα απολαμβανεις καθε kill καθε combo ειδικα αν ειναι και δυσκολο. Πολλα οπλα τα οποια αρπαζουμε απο τους εχθρους εχουμε το kick με το ποδι εχουμε το κανονι η ταχυτητα της Steel ειναι απιστευτη μπορει να περπατησει πανω σε τοιχους και να κανει τρελα dives προς τους εχθρους. 
Η δυσκολια ειναι μεγαλη. Για οσους δεν ειστε εξοικειωμενοι με first person προτεινω να πατε στη δευτερη δυσκολια μιας και η μεσαια η τριτη θα σας φανει αρκετα δυσκολη ειδικα οσο πηγαινετε προς το τελος του campaign. Δεν ειναι ενα ευκολο παιχνιδι θελει skill τρελα αντανακλαστικα και εξυπνες κινησεις ειδικα με καποιους δυσκολους εχθρους. Το καλυτερο? Δεν υπαρχει ζουμ στα οπλα αντιθετως το δεξι κλικ κανει το χρονο να κυλαει πολυ αργα ωστε να βγαλουμε καποια πολυ δυσκολα κολπα οταν εχουμε πολλους εχθρους. Μιας και χωρις αυτο απλα δεν γινεται η ταχυτητα του παιχνιδιου ειναι τρομερη. Και το ακομα καλυτερο? Δεν υπαρχει ζωη. Πρεπει να σκοτωσουμε εχθρους και να ανεβει λιγο η ζωη μας. 
Μπραβο λοιπον στην Greylock Studio πρωτο τους παιχνιδι και απλα τα εδωσαν ολα εβγαλαν κατι ξεχωριστο με χαρακτηρα που ξερει τι θελει να δωσει στον παικτη και το κανει στο 10000% και με τρομερο replay value ειδικα αν πατε για τα modes που ανεφερα μπορειτε να περασετε μαζι του παρα πολλες ωρες. 9.5/10

Παρακατω φωτογραφιες απο το παιχνιδι

https://postimg.cc/gallery/Rq5WggP

Επεξ/σία 30 Απριλίου από Arkin

[Speculoos]

On 08/01/2024 at 10:42, ilos said:

                                                                                        Marvel's Midnight Suns

 

Το είχα αφήσει καιρό στο backlog και είπα να το παίξω τώρα στις γιορτές. Καταρχάς έπαιξα την complete έκδοση με το season pass και τους 4 extra χαρακτήρες. Πριν αρχίσω το game, δεν είχα διαβάσει καθόλου reviews και δεν είχα δει videos οπότε δεν ήξερα περίπου τι να περιμένω. Ήλπιζα σε κάτι xcom-lite λόγω firaxis με marvel stuff. Oh boy was i wrong.🤣

Το game ΔΕΝ είναι ένα κλασικό tactical turn based strategy game όπως τα XCOM, ή μάλλον για την ακρίβεια δεν είναι ΜΟΝΟ αυτό. Αποτελείται από τρία διαφορετικά κομμάτια.

• To tactical strategy που δεν έχει καμία σχέση με τα xcom και είναι πιο κοντά σε λογική και απλότητα mobile card games (όχι ότι είναι απαραίτητα κακό όμως).
• Το exploration κομμάτι που απλά τριγυρνάς στο Abbey και "ψάχνεις μυστήρια" και κάνεις collect stuff (βασικά ο κύριος στόχος είναι να ξεκλειδώσεις 4 words of power). Τυπικά είναι optional, αλλά καλό είναι να τα κάνεις γιατί παίρνεις resources και στο τέλος μια legendary ability για τον Hunter. Μικρή αγγαρεία κάθε φορά αλλά λόγω fast travel καταπίνεται κάπως με το που μάθεις το map.
• Και τέλος πάμε στον elephant in the room. Το social simulator / dialog heavy stuff που είναι φάση, ω μπορώ να έχω φίλους τον iron man και την Captain Marvel... Το θέμα είναι κατά πόσο κάποιος το θεωρεί optional αυτό το κομμάτι, γιατί έτσι κυρίως φαρμάρεις friendship που το χρειάζεσαι για αρκετά πράγματα και κυρίως για να τους ξεκλειδώσεις στο level 5 την legendary ability. Και όταν λέμε farming το εννοούμαι. Είναι απίστευτο πόσο dialog heavy είναι το συγκεκριμένο game και πόσο από αυτό το dialog είναι ΤΡΙΧΕΣ και πράγματα που θα κουβέντιαζαν μεταξύ τους 15χρονά με self esteem problems και όχι grown ass super heroes... Ακόμα και skip να κάνεις συνέχεια τα dialogs, αυτό θα σας φάει το 80% του συνολικού playtime. Μιλάμε για παράνοια. Με συνεχές skip στα dialogs και κάργα hangouts, havens, training, αποστολές, compliments και gifts και πάλι δε πρόλαβα να πάω το σύνολο του cast στο level 5, γιατί βαρέθηκα κάποια στιγμή και είπα να παίξω το last mission. Για την ακρίβεια 3 χαρακτήρες έφτασα level 5 για να ξεκλειδώσω την legendary ability (μαζί με του Hulk που ευτυχώς ξεκλειδώνει από μόνη της όταν του τελειώσεις το research χωρίς να έχει friendship - όπως θα έπρεπε να είναι για όλους).

Και μετά το mini-rant πάμε στα σημεία που ευχαριστήθηκα το παιχνίδι περισσότερο. Αυτά είναι δυστυχώς πράγματα κρυμμένα είτε πίσω από paywall (season pass) ή την αγγαρεία με το friendship (legendary ability unlock puzzles). Πολύς κόσμος δηλαδή δε θα τα παίξει καν lol. Το DLC story arch μαζί με τον main villain (no spoilers) το βρήκα απείρως πιο διασκεδαστικό και πιο true to the marvel stuff από το main story. Ίσως γιατί ήταν πιο πολύ oriented γύρω από τους ήρωες και όχι τον "Hunter" που χειρίζεσαι εσύ.

Για την ακρίβεια αν το game δεν είχε τον main protagonist και τα side stuff γύρω από αυτόν και απλά είχες μόνο τους ήρωες με το tactical strategy combat κομμάτι και ήσουν στυλ "commander" αλά xcom, παίζει να ήταν άνετα ένα 8/10. Κάποιοι ήρωες είναι αποτυπωμένοι καλούτσικα (Blade, Skarlet Witch, Hulk, Dr Strange, Captain America και Marvel καθώς και όλοι οι DLC Chars), κάποιοι είναι κάπως wtf και έχουν personal issues 🤣 (πχ Iron Man, Magik) αλλά οι περισσότεροι που είναι οι μικρότεροι σε ηλικία είναι λες και έχεις να κάνεις με 15χρονά emo kids... Ειδικά ο spiderman και ο ghostrider είναι για πολλές κλωτσιές.🤣

Κάτι άλλο επίσης που μου έκανε αλγηνή εντύπωση είναι το last mission. Καταρχάς το pc έκλασε μέντες για κάποιο λόγο και έπαιζα με sub30 fps. Δεύτερον δε ξέρω κατά πόσο βγαίνει εύκολα με vanilla κάρτες. Για το πρώτο part επιλέγονται οι 3 πιο αδύναμοι χαρακτήρες να πολεμήσουν ένα boss (και ένα σωρό summons). Έχεις την αβάντα να σου δίνουν κάποιες πολύ poweful elder god cards, αλλά και πάλι ίσως είναι struggle αν έχεις κακό team. Η πλάκα είναι ότι μπορείς να παίξεις legendary abilities ακόμα και αν δεν τις είχες ξεκλειδώσει.🤣 Ευτυχώς είχα τον Hulk με worldbreaker και ήταν trivial για μένα. 🤣 Στο δεύτερο part έχεις τον (ultra buffed) Hunter μαζί με ένα από τους πιο powerful heroes σου κάθε φορά (x3). Θα πρέπει να κάνετε burst κάτι elite mobs για να κάνετε complete το seal. Πάλι ομοίως είδα κάποιες legendary abilities που δεν τις είχα (πχ του Venom και της Storm ήταν σπασμένες). Με λίγα λόγια το game σε κάνει cocktease στο τέλος σαν να σου λέει αν έκανες άλλες 50 ώρες chit chat θα τα'χες τριμάλαξ.🤣

5/10 από μένα σώζεται μόνο από κάποια attack animations και cutscenes (κυρίως στα DLC). Αν δεν είστε Marvel fan μακριά. Κρίμα για την firaxis, άλλη μια εταιρία joins the never preorder blacklist.

Κανονικά θα έπρεπε να έχουμε και θέμα για παιχνίδια που παράτησα και σιχτίρισα τις ώρες και το bandwidth που έχασα και δεν ξαναγυρνάνε.

Το πήρα από το epic giveaway και παρά τα μέτρια πράματα που είχα διαβάσει τίκαρε όλα τα κουτάκια. Superhero setting, turn based, card game, έχω γράψει εξάλλου στο κινητό πολλές ώρες στο Marvel Snap oπότε είχα θετική προδιάθεση για το παιχνίδι. Δεν περίμενα με τίποτα αυτό που είδα. Στις πρώτες 7 ώρες του παιχνιδιού ζήτημα να πέρασα 45 λεπτά σε μάχες. Και τι μάχες...Σχεδόν μηδενικό tactical, καθόλου cover, άνετα θα μπορούσε να είναι ένα από τα cash grab mobile games που διαφημίζει το youtube. Kαι τρομαχτικά αργό, πόσες φορές να δω το animation του Blade που παλουκώνει κάποιον ή το μαστίγιο της Hunter. Tα δε cut scenes και οι διάλογοι skippable από το πρώτο λεπτό. Το voice acting απαίσιο. Όταν συνειδητοποίησα ότι πέρασα 6 ώρες βλέποντας μια ιστορία που δε θα έστεκε ούτε σε ένα μέτριο Marvel comic arc, πηγαίνοντας πέρα δώθε στο σπίτι έχοντας να κάνω υποχρεωτικές δραστηριότητες που είχαν μεταξύ άλλων να δω ταινία με τη Nico Minoru ή να διαλέξω μπικίνι ή ολόσωμο μαγιό για την Hunter έφαγε uninstall.

Περίμενα ένα crossover μεταξύ Guardians of the Galaxy, Mutant: Eden Year Zero και Slay the Spire και πήρα κάτι που προσβάλει ακόμα και τα 15χρονα.

[e-tic]

Portal Revolution

Fan made mod του Portal 2 που παρουσιάζει μια ανεξάρτητη ιστορία στον κόσμο της Aperture με καινούριους γρίφους και όμορφα γραφικά. Μικρό σε διάρκεια, κανένα 8ωρο στο σύνολο, αλλά αρκετό για τους λάτρεις του Portal ώστε να ξυπνήσει μνήμες και προσμονές για ένα πιθανό Portal 3.

Kelvin and the Infamous Machine

Point & click adventure game που αφορά την ιστορία ενός επιστήμονα που τρελένεται και ταξιδεύει πίσω στον χρόνο για να αλλάξει την ιστορία (cliché). Ο παίκτης πρέπει να τον ακολούθήσει και να επαναφέρει την ιστορία στην "κανονική" της ροή. Αποτελείται απο 3 αυτοτελή κεφάλαια που παίζονται μεν σειριακά αλλά η επιλογές στο ένα δεν επηρεάζουν την εξέλιξη στο επόμενο. Τα γραφικά είναι λίγο flash style και οι γρίφοι κάποιες φορές δεν βγάζουν νόημα (χρησιμοποίησα walkthroughs) καθώς μάλλον πήγαν ανεπιτυχώς να αντιγράψουν τα παιχνίδια της χρυσής εποχής των adventure games (monkey island series κατά κύριο λόγο). Όχι κακό, αλλά ούτε εξαίσιο, θα το έλεγα μέτριο.

My Brother Rabbit

Απίστευτα όμορφη και συναισθηματική εμπειρία. Η ιστορία του παιχνιδιού είναι ένα καταπληκτικό ταξίδι στον τρόπο που αντιλαμβάνεται και πιστεύει οτι μπορεί να αντιμετωπίσει ένα παιδί τα γεγονότα που συμβαίνουν στο οικογενειακό του περιβάλλον και δεν έχει ακόμα την δυνατότητα να τα κατανοήσει πλήρως. Σαν παιχνίδι θα το χαρακτήριζα ως point and click puzzle game με έντονα στοιχεία απο hidden object game. Τα γραφικά είναι όμορφα και ο ήχος εξίσου καλός.

Toby The Secret Mine

Άλλο ένα limbo wannabe παιχνίδι, άλλωστε οι δημιουργοί του δηλώνουν ξεκάθαρα οτι απο αυτό εμπνεύστηκαν και επηρρεάστηκαν για να φτιάξουν το παιχνίδι. Το αποτέλεσμα θα το χαρακτήριζα μετριότατο προς κακό. Οι πίστες μικρές και με ελάχιστες αξιόλογες προκλήσεις, η ιστορία αδιάφορη, ο χειρισμός προβληματικός σε κάποια σημεία. Σίγουρα υπάρχουν καλύτερες επιλογές για όσους θέλουν να παίξουν ένα limbo clone.