Εμπειρίες από τα ΜΜΜ/άγνωστους

[katerina200]

Συγνώμη αν υπάρχει ήδη τέτοιο thread. Θα μπορούσαμε να πούμε πάρα πολλά πάνω σε αυτό. 

Είδα μία ηλικιωμένη κυρία στο τρένο, είχε κολλήσει εκεί που πρέπει να χτυπήσεις το εισιτήριο για να βγεις από τον σταθμό, δεν αναγνώριζε το εισιτήριο της και γνωρίζοντας πως τα μηχανήματα κολλάνε ή μπορεί και να μην είχε προλάβει τον χρόνο, και θα έπρεπε να γυρίσει πίσω να πάρει άλλο μόνο και μόνο για να βγει, της είπα συγνώμη και τη ρώτησα αν ήθελε να της χτυπήσω το δικό μου. Γύρισε και με κοίταξε με τον πιο αηδιαστικό τρόπο που θα μπορούσε. 

Επεξ/σία 6 Οκτωβρίου 2020 από katerina200

[Επισκέπτης]

Έγραψα αυτό το δοκίμιο για ένα διαγωνισμό πεζογραφίας, νομίζω είναι σχετικό με το θέμα @katerina200

Spoiler

 

Την πρώτη φθινοπωρινή μέρα του 2020 μ.Χ., στο Αττικό Μετρό, λίγο πριν τις τέσσερις μετά μεσημβρίας, ένας άνδρας, γύρω στα 35, μελαχρινός, μετρίου αναστήματος, αναζητάει εναγωνίως για μια ελεύθερη θέση στο συρμό.

Ο άνδρας, βρίσκει μια κενή θέση. Ζητάει από μία γοητευτική κορασίδα, την άδεια να καθίσει στην κενή θέση δίπλα της. Μα γιατί πρέπει να ζητήσει την άδειά της, αφού η θέση είναι κενή; Μα γιατί, η ψυχή των ανθρώπων πέθανε φοβούμενη να μην πεθάνει. Ο άνθρωπος από αρχαιοτάτων χρόνων φοβάται έναν αόρατο εχθρό, το Θάνατο, στο όνομα του οποίου, σκοτώνει τα χαρακτηριστικά που τον διαφοροποιούν από τα υπόλοιπα ζώα του ζωικού βασιλείου.

Η ευγενική κορασίδα, έδωσε στον άγνωστο άνδρα την άδεια να καθίσει στην κενή θέση, "παρανομώντας" και μη τηρώντας τις απαιτούμενες αποστάσεις ασφαλείας, δημιουργώντας κοινωνικούς δεσμούς, αντίθετους με αυτά που ορίζει η κοινωνία το 2020 μ.Χ.

“Η μουσική ενώνει, πρώτα τις ψυχές και έπειτα τους ανθρώπους. Δε χρειάζεται να γνωρίζεις μουσική για να επικοινωνήσεις μέσω αυτής.” τάδε έφη, Αλεξάνδρα Τσιάρα, μουσικός.

Δεν υπάρχει καλή και κακή μουσική, καλός και κακός πολιτισμός, λευκός και μαύρος άνθρωπος. Υπάρχει απλά μουσική, πολιτισμός, άνθρωπος.

Η εκκεντρική λοιπόν μουσική, ενός περιπλανώμενου τροβαδούρου – επαίτη, με ένα ακορντεόν, ένωσε τα μάτια και κατ' επέκταση τις ψυχές των δύο αγνώστων συνοδοιπόρων.

Από την εποχή των Ασσυρίων – των οποίων η γενοκτονία δεν έχει ακόμα αναγνωριστεί και πραγματοποιήθηκε στο ίδιο πλαίσιο με αυτή των Αρμενίων και των Ελλήνων – οι γυναίκες υποχρεούταν να καλύπτονται. Από το 2020 μ.Χ., υποχρεούνται να καλύπτονται και οι άνδρες. Ισότητα, ισονομία, όπως θέλετε πείτε το, αγαπητοί μου αναγνώστες.

Το σύγχρονο κάλυμμα, το οποίο με προεδρικό διάταγμα εφαρμόστηκε το 2020 μ.Χ. σε όλη την επικράτεια του σύγχρονου γνωστού κόσμου, ευρύτερα γνωστού ως ΓΗ, δεν καλύπτει το στέρνο, ούτε τα μαλλιά όπως σε άλλους πολιτισμούς – θρησκείες. Καλύπτει το στόμα. Ναι, το στόμα, από το πηγούνι ως τη μύτη. Καθείς και η τρέλα του που λέμε και στο χωριό μας, αλλά ποιοι είμαστε εμείς που θα κρίνουμε τον κάθε πολιτισμό;

Ο άνδρας, αντικρίζοντας μόνο τα μάτια της, δεν πτοήθηκε, μίλησε στην κορασίδα. Άλλωστε, δεν χρειάζεται να δει όλα τα χαρακτηριστικά της, για να εξακριβωσει πόσο γοητευτική είναι, τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής, όπως λέει μια λαϊκή ρήση, και θα συμφωνήσω κι εγώ ως συγγραφέας – συνταξιδιώτης.

Περιέργως μίλησαν για κοινωνικό – πολιτικά ζητήματα. Με εξέπληξε ο άνδρας αυτός για το θάρρος του και τον τρόπο προσέγγισής της. Μα είναι δυνατόν να προσπαθεί να προσεγγίσει μια άγνωστη, μιλώντας για την επαιτεία...Άβυσσος η ψυχή της γυναίκας λένε, τελικά είναι άβυσσος και η ψυχή του ανδρός... Άβυσσος όμως και η ψυχή της κορασίδας που συνέχισε την κουβέντα και έδωσε θάρρος στον συνταξιδιώτη της.

Ο άγνωστος άνδρας – ταξιδιώτης, απορροφήθηκε από την κουβέντα με την γοητευτική κορασίδα, και αποβιβάστηκε σε λάθος στάση. Κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις σε αυτή τη ζωή, όπως του είπε η κορασίδα όταν αυτός συνειδητοποίησε τι είχε συμβεί.

Κέρδισε ή έχασε; Τι κέρδισε και τι έχασε; Έχασε κάποιο σημαντικό ραντεβού με κάποιον πελάτη; Κέρδισε το τηλέφωνό της όμως. Κέρδισε την προσμονή να δει το όμορφο χαμόγελό της δίχως αυτό το σύγχρονο νικαμπ, χιτζαμπ, μπουρκα, τσαντορ, μάσκα, που εντέχνως το έκρυβε.  

Καλή τύχη στο ταξίδι τους, να γνωριστούν και να γλεντήσουν όπως ο κατά τον Όμηρο, "μήτε παιδί, ούτε άνδρας, αλλά αιώνιος έφηβος καταλαμβάνοντας μια θέση και στα δύο", γιος του Διός, Διόνυσος, γνωστός και ως Θεός του κρασιού και του γλεντιού.

 

 

 

 

 

 

 

 

* Η ιστορία είναι πραγματική και συνεβη όντως την 21/09, πρώτη ημέρα του Φθινοπώρου

 

** Μούσα του αφηγήματος αυτού, είναι η γοητευτική δεσποινίδα

 

*** Τη στιγμή που γράφτηκε το παρόν (30/09), τυγχάνει να είναι η διεθνής ημέρα τιμής και αξιοπρέπειας των θυμάτων του Εγκλήματος της Γενοκτονίας και της Πρόληψης αυτού του Εγκλήματος

 

 

Επεξ/σία 6 Οκτωβρίου 2020 από cacofonix-3