The Last Dance (ESPN-Netflix, 2020) MJ/Chicago Bulls Documentary

[nzeppos]

Δεν αλλάζει, πάντα έτσι ήταν και πιστεύω έτσι θα είναι και στο μέλλον. Αν και στο ντοκιμαντέρ βγάζει ηθελημένα ή άθελά του πρωτόγνωρο συναίσθημα και σε κάποια πράγματα φαίνεται να έχει μαλακώσει ελαφρώς. Επίσης τα εξηγεί τόσο λογικά που συχνά πιάνεις τον εαυτό σου να λέει "μεγάλε MJ, τελικά και πολύ καλά έκανες" ακόμα κι αν γενικά δεν συμφωνείς.

Νομίζω πως οι καλύτερες μαρτυρίες δεν είναι τόσο των αντιπάλων του, όσο των (τότε) συμπαικτών του που τους περνούσε διαρκώς γενεές δεκατέσσερις. Όχι όμως αυτά που λένε τώρα, 20-30 χρόνια αργότερα. Αυτά που έλεγαν εκείνη την εποχή, ειδικά αν τύχαινε να αλλάξουν στρατόπεδο και να βρεθούν αντίπαλοι κάποια στιγμή (όπως πχ. ο BJ Armstrong, ο Grant και άλλοι λιγότερο δημοφιλείς παίκτες).

Εγώ επιμένω (σε σημείο αναισθησίας) πως για όσους θέλουν να διαβάσουν περί του Jordan, αφού τελειώσουν με τις διάφορες κλασικές αγιογραφίες του τύπου Playing for Keeps του Halberstam, μπορούν να καταπιαστούν όχι τόσο με το πασίγνωστο Jordan Rules του Sam Smith (που αναφέρεται και στο Last Dance) αλλά περισσότερο με το Nothing Else Matters του Leahy που κράζει τον MJ των Wizards διαρκώς και υπερβολικά, εντός και εκτός γηπέδου (ειδικά το τελευταίο). Έχει μέσα πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες για το χαρακτήρα του. Το ίδιο το βιβλίο δεν έχει ιδιαίτερη ισορροπία, αλλά αν το διαβάσει κάποιος μαζί με τα υπόλοιπα τότε μπορεί να καταλάβει από μόνος του ποια ήταν η ισορροπία τελικά.

Τώρα έχω βάλει στο μάτι να κατεβάσω και να διαβάσω τούτο εδώ που περιέργως μου έχει ξεφύγει: Michael Jordan: The Life

Επεξ/σία 13 Μαΐου 2020 από nzeppos

[xavier]

παντως δε νομιζω οτι ειναι αγιογραφια η σειρα...ακομα και ο ιδιος νομιζω οτι δεχεται πως το οτι ηταν overcompetitive σε βαθμο που να ειναι προβλημα...

[parlapipas25]

Άμα δεν ήταν τόσο ανταγωνιστικός δεν θα ήταν αυτός που είναι σήμερα,ούτε οι bulls θα ήταν το ίδιο.Το λένε ξεκάθαρα.

Επεξ/σία 13 Μαΐου 2020 από parlapipas25

[Norone92]

4 ώρες πριν, john1987 είπε

Πάντως βγαίνει κάπως αντιπαθητικός ο MJ. Δηλαδή εμμονικός με τον τρόπο που παίζει, bullying σε συμπαίκτες (και άλλοι πήραν πρωτάθλημα αλλά δεν πλακωνόντουσαν στις προπονήσεις) και αμετανόητος για όσα λάθη έχει κάνει (τζόγος, απόσυρση για να παίξει baseball κλπα).

Δεν αμφιβάλλω ότι είναι GOAT και χαρισματικός αλλά παραδέξου ρε φίλε ότι κάπου έκανες λάθος. 

Δε διαφωνώ στο ότι είναι αντιπαθητικός, ήταν (και είναι ακόμα) ο θεός και το ήξερε. Αλλά δε νομίζω ότι ισχύει 100% αυτό για τις άλλες ομάδες. Από τη μία δε γνωρίζουμε τί γίνεται στις προπονήσεις της κάθε ομάδας, από την άλλη τα ίδια έκαναν και άλλοι σταρ άλλων ομάδων με πιο πρόσφατους Κόμπι και Λεμπρόν.

Ο τζόγος λάθος στα μάτια του κόσμου (και σωστά), αλλά ο εξαρτημένος δεν πρόκειται να το παραδεχτεί. Είναι παθογένεια και δεν έχει να κάνει τόσο με το χαρακτήρα. Μόνο τυχαίο δεν είναι το κλισέ ότι το πρώτο στάδιο είναι η άρνηση.

Πάντως νομίζω έπεσε πολύ μέσα η σειρά και ειδικά το 7ο επεισόδιο στο εξής. Ότι ήταν δύσκολος χαρακτήρας αλλά κοιτώντας πίσω σαν πρώην συμπαίκτης βλέπεις το λόγο, και τελικά δε σε χάλασε που σε ώθησε να πάρεις έστω και ένα δαχτυλίδι. Πάντως μ' αρέσει που είναι ντοκιμαντέρ για τον Τζόρνταν και ούτε τον ξεπλένει, ούτε τον παρουσιάζει σαν τέλειο.

[coyote2]

και κάνει τους γονείς να αγοράσουν και κανένα παπουτσάκι ακόμη για το γιό τους που δεν τον ξέρει

[burgos4]

το βλεπει ο μαραντονα ....και εχει  πεθανει στο γελιο....⚽

[nzeppos]

Σχετικά με το πως συμπεριφερόταν στις προπονήσεις, υπάρχουν κι άλλες πολλές ιστορίες, όχι πάντα ευχάριστες ή αστείες, που δεν βγαίνουν προς τα έξω στο ντοκιμαντέρ. Δεν ήταν απλώς ότι μείωνε τους συμπαίκτες/συναδέλφους του. Τους τρόλαρε διαρκώς με πολύ πιεστικό τρόπο.

Για παράδειγμα τον Κάρτραιτ (νομίζω) τον έκραζε ότι έχει μικρά χέρια και γι' αυτό δεν μπορούσε να πιάσει την μπάλα, είχαν φτάσει σε σημείο να εκστομίζουν απειλές και να είναι έτοιμοι να πλακωθούν στο ξύλο (όπως έγινε με τον κοντοστούπη Κερ στο τελευταίο επεισόδιο). Τον Σταρκς που ήταν από τις αποκαλύψεις του πρωταθλήματος και ωραία ιστορία τύπου Jeremy Lin (είχε εμφανιστεί από το πουθενά από το CBA), τον περνούσε διαρκώς γενεές δεκατέσσερις ότι δεν ανήκει στη λίγκα και πρέπει να γυρίσει από εκεί που ήρθε. Τη σημερινή εποχή δύσκολα θα ήταν αποδεκτό κάτι τέτοιο στα media.

Άλλους συμπαίκτες του τους έκραζε συνέχεια στα πρώτα χρόνια της καριέρας του, γιατί απλώς θεωρούσε ότι δεν μπορούσαν να παίξουν σαν τον Jordan επειδή δεν προσπαθούσαν και δεν δούλευαν αρκετά. Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να του δώσουν να καταλάβει ότι δεν το κάνουν επίτηδες, ούτε βαριούνται. Απλώς το ταλέντο και το σώμα τους δεν τους επιτρέπει να φτάσουν το επίπεδο του MJ όσο κι αν προσπαθήσουν (ο τελευταίος πίστευε ειλικρινά ότι αν δουλέψει κάποιος όπως αυτός σίγουρα θα έφτανε στο ίδιο επίπεδο, κάτι που προφανώς δεν ισχύει και το κατάλαβε αργότερα).

Τα παρακάτω είναι όλα ατάκες από το Jordan Rules όπως δημοσιεύτηκαν στο https://www.contra.gr/gnomes/editorial/michael-jordan-i-alli-opsi-toy-nomismatos.7056380.html πριν από χρόνια:

Αναφορά σε κείμενο

«Βρίσκομαι στο γήπεδο με τέσσερις σκουπιδιάρηδες»,

«ο τύπος είναι ο μοναδικός πάουερ φόργουορντ, χωρίς...πάουερ. Ένα ριμπάουντ σε δύο αγώνες έχει ο Στέισι Κινγκ».

«Αν τολμήσεις να πασάρει στον Καρτράιτ, δεν ξαναπαίρνεις την μπαλα από εμένα», στον Πάξον.

«Πέντε χρόνια ακόμα και θα φύγω. Σημειώνω μια, μια τις ημέρες σαν φυλακισμένος. Αυτή η ομάδα δεν πάει πουθενά και την σιχάθηκα. Όπως την λίγκα και τους δημοσιογράφους».

«Με εμένα γενικό διευθυντή οι Bulls θα ήταν πολύ καλύτεροι». Πιθανώς αντί για τον ίδιο να διάλεγε τον...Bowie, όπως έκανε με τον Kwame Brown.

«Αν ήμουν εγώ ο προπονητής θα φρόντιζα να ξεχωρίσω τα δυνατά από τα αδύνατα σημεία μας. Όλοι ξέρετε ποιο είναι το δυνατό μας σημείο».

«Γιατί ποτέ στον αγώνα δεν μου δίνεις ένα καλό σκριν», στον Will Perdue και ακολούθησε μια πολύ δυνατή σφαλιάρα. Από τότε οι προπονήσεις των Bulls έκλεισαν για τον Τύπο.

Το τρόπον τινά αφεντικό του τον Κράουζ τον μείωνε συνέχεια δημόσια και τον αποκαλούσε "Crumbs" από τα ψίχουλα που είχε πάνω στα ρούχα του (πρέπει να κατέβαζε πολλά ντόνατς και μπουγάτσες ο τύπος). Το ίδιο έκαναν βέβαια και οι συμπαίκτες του αλλά ο ίδιος όχι μόνο δεν τους το έκοψε ως αρχηγός, αλλά συμμετείχε στις εν χορώ προσβολές. Και μετά απορεί ο κόσμος γιατί ο Κράουζ ήθελε να διαλύσει την επιτυχημένη ομάδα.

Ήταν σε μια διαρκή κόντρα με τους πάντες ακόμα κι αν τους συμπαθούσε, πχ. το 1992 πήγε στην Dream Team πρωτίστως γιατί κατέβηκαν Magic/Bird αλλά ακόμα και με αυτούς τρωγόταν όλη μέρα γιατί μέχρι τότε ο Magic είχε 5 πρωταθλήματα, ο Bird 3 και ο MJ μόνο 2. Οπότε είχε βαλθεί να τους λέει ότι θα τους ξεπεράσει (όπως και έκανε).

Στην ομιλία του όταν μπήκε στο Hall of Fame αντί να πει πράγματα που θα έμεναν στην ιστορία για να εμπνεύσουν τις επόμενες γενιές, έκραζε διάφορους με το γάντι. Αντιγράφω από το ίδιο άρθρο του Contra:

Αναφορά σε κείμενο

«Αυτή δεν ήταν ομιλία του κορυφαίου όλων των εποχών αλλά το...I hate you προς τον προπονητή του στο λύκειο, τον προπονητή του στο πανεπιστήμιο, τον ιδιοκτήτη των Bulls, τον Isiah Thomas, τον George Gervin, τον Bryon Russel. Ακόμα και η ατάκα προς τα παιδιά του: «έχετε να κουβαλήσετε τεράστιο βάρος, δεν θα ήθελε να ήμουν στην θέση σας», ολοκλήρωσε την βραδιά που έμοιαζε περισσότερο με...τραμπούκο» έγραψε το Yahoo sports στο κεντρικό του σχόλιο

Γι' αυτό μου κάνει εντύπωση (και μου αρέσει) πως στο Last Dance τον βλέπω σχετικά πιο προσγειωμένο και λογικό.

ps: κατέβασα στο Kindle το MJ: The Life και κάποιες από τις κριτικές που βλέπω ότι παίρνει είναι διθυραμβικές:

Αναφορά σε κείμενο

"It's not every day that I'm blown away by a book about a sports figure. But MICHAEL JORDAN: THE LIFE, by Roland Lazenby, ranks up there with the very best: The Boys of Summer by Roger Kahn, Friday Night Lights by Buzz Bissinger, and Joe DiMaggio by Richard Ben Crame

Τα δύο βιβλία που έχω σημειώσει με bold είναι συ-γκλο-νι-στι-κά, οπότε αν το The Life πλησιάζει το επίπεδό τους θα είναι πιθανώς το καλύτερο βιβλίο που έχει γραφτεί ποτέ για τον Jordan. Θα προσπαθήσω να ξεκινήσω την ανάγνωση το συντομότερο.

[john1987]

Εγώ πάντως δεν έχω ακούσει ιστορία για Λεμπρόν ότι κοπάνησε συμπαίκτη του στην προπόνηση.

Επίσης άλλο το είμαι πειραχτήρι και troll και άλλο το ασκώ συστηματικά bullying.

Τώρα όλα αυτά ότι τα έκανε για να παίρνει το 100% από τους συμπαίκτες και να βρίσκει κίνητρα για τον εαυτό του τα βρίσκω λίγο φθηνές δικαιολογίες. 

Αν δεν ήταν τόσο τεράστιος παίκτης και αν δεν είχε το 6/6 θα λέγαμε άλλα τώρα.

Επιπλέον καμία διάθεση αυτοκριτικής. Έχουν περάσει 20 χρόνια και δεν αποδέχθηκε ότι έκανε λάθος και με το τζόγο και με τις δύο αποχωρήσεις. Σκεφτείτε ότι θα μπορούσε να έχει άνετα 8 πρωταθλήματα.

 

[Fotis13]

1 λεπτό πριν, john1987 είπε

Εγώ πάντως δεν έχω ακούσει ιστορία για Λεμπρόν ότι κοπάνησε συμπαίκτη του στην προπόνηση.

 

Δεν ειναι συγκρισιμα  τα μεγεθη ...

[Mesqal]

22 λεπτά πριν, Fotis13 είπε

Δεν ειναι συγκρισιμα  τα μεγεθη ...

Συμφωνα και γω οτι MJ > Lebron, αλλα ο δευτερος εχει καταφερει κατι μοναδικο, μπορεσε και πηρε πρωταθλημα "μονος του". O MJ χωρις pippen δεν νομιζω να φοραγε τοσα δακτυλιδια...

[coyote2]

εβαλε και το νούμερο 1 του draft to τρίποντο. Δεν κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ

Επεξ/σία 14 Μαΐου 2020 από coyote2

[AntonisKo]

Ένα τρομερό άρθρο αναφορικά με τα επεισόδια 7- 8.

https://m.sport24.gr/Columns/themis-kaisaris/the-last-dance-ep7-8-to-not-quite-my-tempo-toy-psyxopathh-tzorntan.5709109.html

"Not quite my tempo"

Επεξ/σία 14 Μαΐου 2020 από AntonisKo

[W0zzAp]

2 ώρες πριν, Mesqal είπε

Συμφωνα και γω οτι MJ > Lebron, αλλα ο δευτερος εχει καταφερει κατι μοναδικο, μπορεσε και πηρε πρωταθλημα "μονος του". O MJ χωρις pippen δεν νομιζω να φοραγε τοσα δακτυλιδια...

Ναι πολύ "μόνος του" ο Lebron, χωρίς Irving να βάζει 30-40 πόντους και love να βάζει και αυτός σημαντικά το χέρι του δεν θα είχε πάρει τρίτο δαχτυλίδι. Ακόμα και ο Jr Smith είχε παίξει καλά σε εκείνους τους τελικούς.

Ότι και να λέμε κανενας υπερπαικτης δεν πήρε πρωτάθλημα μόνος του πάντα πρέπει να υπάρχουν πολύτιμα γρανάζια πίσω από τον αστέρα της κάθε ομάδας για να παρει δαχτυλίδι. 

[Edel]

8 ώρες πριν, Fotis13 είπε

Δεν ειναι συγκρισιμα  τα μεγεθη ...

Είναι συγκρίσιμα τα μεγέθη...

 

Και ο Duncan (προς θεού δε μπαίνει σε κουβέντα για Goat) πέντε δαχτυλίδια είχε όντας ηγέτης και οι Spurs φτιάξανε δυναστεία αλλά δεν έχουν ακουστεί αυτά τα τέρατα του jordan. Κάπου είναι και μια δικαιολογία όλο αυτό κατ εμέ  (πρωταθλητισμός,δαχτυλίδια) για το "κωλοχαρακτήρα" του. 

Επεξ/σία 15 Μαΐου 2020 από Edel

[chrisde]

7 ώρες πριν, Edel είπε

Είναι συγκρίσιμα τα μεγέθη...

Και ο Duncan (προς θεού δε μπαίνει σε κουβέντα για Goat) πέντε δαχτυλίδια είχε όντας ηγέτης και οι Spurs φτιάξανε δυναστεία αλλά δεν έχουν ακουστεί αυτά τα τέρατα του jordan. Κάπου είναι και μια δικαιολογία όλο αυτό κατ εμέ  (πρωταθλητισμός,δαχτυλίδια) για το "κωλοχαρακτήρα" του. 

Μιας και ανέφερες τους αγαπημένους μου Spurs, ναι ο Tim δεν ήταν "αλητάκος" σαν τον MJ (μην νομίζεις ότι ήταν και Παναγία πάντως, μαζί με τον Parker κάνανε και αυτοί τα δικά τους) αλλά δεν χρειάζονταν κιόλας διότι υπήρχε για αυτόν τον ρόλο ο Popovic. Σε ένα άλλο παράδειγμα ο Διαμαντίδης δεν χρειάζονταν να το κάνει διότι υπήρχε ο Ομπράντοβιτς. Γενικά πρέπει να υπάρχει πάντα κάποιος σε μια ομάδα που να κρατάει και γκέμια και να γίνεται κακός όποτε χρειάζεται, απλά συνήθως αυτός είναι ο προπονητής. Ο MJ είχε τον Phil Jackson ο οποίος ήταν άλλη φάση και δεν μπορούσε (ήθελε) να γίνει ο κακός της υπόθεσης. Οπότε το ρόλο τον επωμίστηκε θέλοντας και μη (μάλλον θέλοντας) ο MJ. Κάτι αντίστοιχο συνέβη στη συνέχεια και με τον Kobe που είχε τον ίδιο προπονητή - και χαρακτήρα.

Yγ) Αν είναι συγκρίσιμα μεγέθη ο Jordan με τον LeBron των 3 πρωταθλημάτων (και ας έχει μετάσχει σε superteams) γιατί δεν βάζεις στην εξίσωση και τον Duncan των 5;

Επεξ/σία 15 Μαΐου 2020 από chrisde