The Last Dance (ESPN-Netflix, 2020) MJ/Chicago Bulls Documentary

[Επισκέπτης]

Παικταρας ο λεμπρον αλλα το στυλ παιχνιδιου του δεν εχει καμια "μαγεια". Ενας υπεραθλητης που ξερει πολυ καλο μπασκετ. Ο αλλος τον βλεπαμε  να τα κανει και ελεγες πως το εκανε τωρα αυτο.

Και σαφως πιο σοφτ οι αμυνες σημερα, μιας και εχουμε αναγαγει σε αμυντικο ογκολιθο καποιον beverley, αλλα και πιο συνθετες οποτε μαλλον δεν εχει καμια αξια να αναρωτιομαστε αν θα σαρωνε ο μαικλ.

 

[DeadOrganPlayer]

Γιατί είναι τόσο δύσκολο άραγε να κατανοήσει κάποιος ότι σύγκριση μέσα στο χρόνο δε μπορεί να υπάρξει στη πραγματικότητα.? το what if είναι μόνο για να γίνεται κουβέντα. Ο σημερινός Εργοτέλης θα νικούσε πιθανότατα εύκολα την Βραζιλία του Πελέ. Δεν αστειεύομαι, και μόνο η διαφορετική εκγύμναση και ταχύτητες που υπάρχουν σήμερα θα αρκούσαν για να κάνουν την ομάδα του Πελε εγκαταλείψει από δυνάμεις στο εικοσάλεπτο. Βιολογικά, ο άνθρωπος εξελίσσεται συνέχεια, κάθε γενιά είναι καλύτερη απο τη προηγούμενη σε όλα. Σωματικά και νοητικά. Άρα και αθλητικά.

Έτσι, και on topic (mj/lebron), είναι λάθος να συγκρίνεις αποσπασματικά είτε τεχνική, είτε περιβάλλον, είτε δύναμη, είτε ανταγωνισμό, είτε διαιτησία, ειτε ppg και να φτάσεις μέσω της σύγκρισης σε ένα πραγματικό και αληθινό αποτέλεσμα. Ο καθένας πρέπει να αξιολογείται μεμονωμένα στο πλαίσιο της εποχής του.

Παρόλα αυτά, αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να συγκρίνουμε το impact που είχε ο καθένας το καιρό που μεσουρανούσε. Ούτε οι τίτλοι έχουν σημασία, ούτε τα mvp awards ουτε τίποτα καθώς το πλαίσιο είναι πάντα διαφορετικό. Το impact όμως δεν προσαρμόζεται μέσα στο χρόνο. Εϊναι άχρονο και αμετακίνητο. Και από αυτή την οπτική ο MJ απέχει αρκετά από το Lebron και απο οποιονδήποτε άλλο μπασκετμπολίστα έχει υπάρξει μέχρι σήμερα.

Επεξ/σία 19 Μαΐου 2020 από DeadOrganPlayer

[Radiatedsoul]

3 ώρες πριν, koeltzakoatl είπε

δεν ξέρω κατά ποσο ο Λεμπρόν είναι #1, 2 κτλ, έχω μια εντύπωση όμως ότι το ΝΒΑ έχει χάσει την αίγλη της εποχής του MJ. 

Κατα την γνωμη μου, το ΝΒΑ εχει χασει λιγο την αιγλη που ειχε την εποχη του MJ, επειδη απαγορευσαν εντελως την επαφη.

Πλεον βλεπουμε αλλο αθλημα σε σχεση με τοτε. Βλεπουμε τους ψηλους να βαρανε τριποντα, και τους κοντους να βαρανε και αυτοι τριποντα, και τον παγκο να βαραει και αυτος τριποντα, και τις μαναδες τους να βαρανε και αυτες τριποντα, και οι περιπτεραδες απεξω, και αυτοι τριποντα, και γ@#$μω τα τριποντα.

Πρεπει να γινει μια αλλαγη κανονων στο ΝΒΑ, οπα μισο το σκεφτηκαν να αλλαξουν τους κανονες...να βαλουν αλλη μια γραμμη για 4ποντο...

[polaki]

11 λεπτά πριν, DeadOrganPlayer είπε

Παρόλα αυτά, αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να συγκρίνουμε το impact που είχε ο καθένας το καιρό που μεσουρανούσε. Ούτε οι τίτλοι έχουν σημασία, ούτε τα mvp awards ουτε τίποτα καθώς το πλαίσιο είναι πάντα διαφορετικό. Το impact όμως δεν προσαρμόζεται μέσα στο χρόνο. Εϊναι άχρονο και αμετακίνητο. Και από αυτή την οπτική ο MJ απέχει αρκετά από το Lebron και απο οποιονδήποτε άλλο μπασκετμπολίστα έχει υπάρξει μέχρι σήμερα.

Ακριβώς αυτό είναι όλο το ζουμί της υπόθεσης. Κανένας Μέσι και κανένας Κριστιάνο δεν μπορεί ποτέ να γίνει "καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου", πολύ απλά γιατί ο αντίκτυπος που έχουν αυτοί οι 2 δεν συγκρίνεται ούτε για πλάκα με τον αντίστοιχο που είχαν ο Πελέ και ο Μαραντόνα. 

Ότι και να λέμε, ο Jordan έβαλε το μπάσκετ και το NBA ειδικότερα στα σπίτια όλου του πλανήτη, γιατί, γιατί πολύ απλά έκανε κάτι το διαφορετικό. Κανένας Kobe και κανένας LeBron δεν έκανε κάτι το διαφορετικό, υπό συνθήκες ίσως κάποια πράγματα να βελτίωσαν, αλλά όπως και να έχει ο αντίκτυπος στο ίδιο το άθλημα δεν είναι ο ίδιος. Οι ίδιοι άλλωστε έχουν πει ότι χωρίς τον Jordan δεν θα ήταν αυτό που είναι τώρα. Οπότε και μόνο αυτό τα λέει όλα. 

[DeadOrganPlayer]

11 λεπτά πριν, Radiatedsoul είπε

Κατα την γνωμη μου, το ΝΒΑ εχει χασει λιγο την αιγλη που ειχε την εποχη του MJ, επειδη απαγορευσαν εντελως την επαφη.

Πλεον βλεπουμε αλλο αθλημα σε σχεση με τοτε. Βλεπουμε τους ψηλους να βαρανε τριποντα, και τους κοντους να βαρανε και αυτοι τριποντα, και τον παγκο να βαραει και αυτος τριποντα, και τις μαναδες τους να βαρανε και αυτες τριποντα, και οι περιπτεραδες απεξω, και αυτοι τριποντα, και γ@#$μω τα τριποντα.

Πρεπει να γινει μια αλλαγη κανονων στο ΝΒΑ, οπα μισο το σκεφτηκαν να αλλαξουν τους κανονες...να βαλουν αλλη μια γραμμη για 4ποντο...

Το οτι απαγόρευσαν την επαφή θα έπρεπε να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα, λιγότερα τρίποτνα δλδ και ευκολότερη πρόσβαση στη ρακέτα. Κάτι άλλο θα "φταίει" γι αυτό.

Παρόλα αυτα συμφωνώ εν μέρει, είναι αρκετές φορες που νοσταλγω το καλό ξυλο της παλιότερης εποχής...όχι μόνο στο ΝΒΑ αλλά και στη Ευρώπη...τότε που επιχειρούσες μπάσιμο και ο Jim Bilba σου έσπαγε τα χέρια με μία απλή κίνηση...

Επεξ/σία 19 Μαΐου 2020 από DeadOrganPlayer

[polaki]

7 λεπτά πριν, Radiatedsoul είπε

Κατα την γνωμη μου, το ΝΒΑ εχει χασει λιγο την αιγλη που ειχε την εποχη του MJ, επειδη απαγορευσαν εντελως την επαφη.

Πλεον βλεπουμε αλλο αθλημα σε σχεση με τοτε. Βλεπουμε τους ψηλους να βαρανε τριποντα, και τους κοντους να βαρανε και αυτοι τριποντα, και τον παγκο να βαραει και αυτος τριποντα, και τις μαναδες τους να βαρανε και αυτες τριποντα, και οι περιπτεραδες απεξω, και αυτοι τριποντα, και γ@#$μω τα τριποντα.

Πρεπει να γινει μια αλλαγη κανονων στο ΝΒΑ, οπα μισο το σκεφτηκαν να αλλαξουν τους κανονες...να βαλουν αλλη μια γραμμη για 4ποντο...

Δεν είναι μόνο αυτό που έχει αλλάξει στο ΝΒΑ, αλλά και το ότι οι άμυνες είναι εντελώς για τα μπάζα πλέον. Ελάχιστες φορές κάποιος θα πηδήξει να μπλοκάρει κάποιον που έχει πάρει φόρα για κάρφωμα, πχ τον Αντετοκούμπο. Απλά θα τον αφήσουν να καρφώσει και τέλος. Στην εποχή που συζητάμε, δεν υπήρχε περίπτωση να σε αφήσουν να καρφώσεις άνετα, από εκεί εξάλλου βγήκε και η έννοια του "in your face". 

Ακόμα και τα 3ποντα που λες, μπαίνουν επειδή οι άμυνες δεν είναι ίδιες. Έχει γίνει πολύ πιο γρήγορο το παιχνίδι πλέον, και παλιότερα είχαμε μεγάλα σκορ, αλλά δεν ήταν εξίσου δυνατό το παιχνίδι. 

Βλέποντας τους αγώνες με τους Pistons κάποιος πχ 25 χρονών τώρα μπορεί να πει "καλά τί παιχνίδι ήταν αυτό". Και δεν λέω, φυσικά και δεν έπαιζαν όλες οι ομάδες έτσι, αλλά το ότι δεν σφυρίζονταν εύκολα φάουλ εκείνη την εποχή είναι ξεκάθαρο. Οι Pistons το είχαν πάει σε άλλο επίπεδο, αλλά εγώ θυμάμαι να πέφτει πολύ ξυλίκι και αν θυμάστε οι πιο παλιοί ήταν και ένα ιδιαίτερο "στοίχημα" το αν θα σου "κάτσει" παίκτης ΝΒΑ στην Ευρωπαϊκή ομάδα, ακριβώς επειδή εδώ Ευρώπη ήταν πολύ λιγότερο physical το παιχνίδι και πολλοί ΝΒΑrs δεν μπορούσαν να συντονιστούν.

[coyote2]

Ολα αυτά τα γράφετε για να σας πουλήσω τα air jordan σε χαμηλή... τιμή

ΟΣΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΟΤΙ ΤΑ ΠΕΤΑΞΕ η γυναίκα μου..... κλαίωωωωωωωωω

[DeadOrganPlayer]

10 λεπτά πριν, polaki είπε

Δεν είναι μόνο αυτό που έχει αλλάξει στο ΝΒΑ, αλλά και το ότι οι άμυνες είναι εντελώς για τα μπάζα πλέον. Ελάχιστες φορές κάποιος θα πηδήξει να μπλοκάρει κάποιον που έχει πάρει φόρα για κάρφωμα, πχ τον Αντετοκούμπο. Απλά θα τον αφήσουν να καρφώσει και τέλος. Στην εποχή που συζητάμε, δεν υπήρχε περίπτωση να σε αφήσουν να καρφώσεις άνετα, από εκεί εξάλλου βγήκε και η έννοια του "in your face". 

Ακόμα και τα 3ποντα που λες, μπαίνουν επειδή οι άμυνες δεν είναι ίδιες. Έχει γίνει πολύ πιο γρήγορο το παιχνίδι πλέον, και παλιότερα είχαμε μεγάλα σκορ, αλλά δεν ήταν εξίσου δυνατό το παιχνίδι. 

Βλέποντας τους αγώνες με τους Pistons κάποιος πχ 25 χρονών τώρα μπορεί να πει "καλά τί παιχνίδι ήταν αυτό". Και δεν λέω, φυσικά και δεν έπαιζαν όλες οι ομάδες έτσι, αλλά το ότι δεν σφυρίζονταν εύκολα φάουλ εκείνη την εποχή είναι ξεκάθαρο. Οι Pistons το είχαν πάει σε άλλο επίπεδο, αλλά εγώ θυμάμαι να πέφτει πολύ ξυλίκι και αν θυμάστε οι πιο παλιοί ήταν και ένα ιδιαίτερο "στοίχημα" το αν θα σου "κάτσει" παίκτης ΝΒΑ στην Ευρωπαϊκή ομάδα, ακριβώς επειδή εδώ Ευρώπη ήταν πολύ λιγότερο physical το παιχνίδι και πολλοί ΝΒΑrs δεν μπορούσαν να συντονιστούν.

Κι όμως φίλε, τεχνικά οι άμυνες ήταν πολύ χειρότερες τότε. Φαίνονται καλύτερες λογω του οτι επιτρεπόταν το ξύλο. Με το καιρό όμως εξελίχθηκαν και οι σωματότυποι των παιχτών, η πλεοψηφία έγινε ντερέκια, γεμάτοι μυες, με πολύ γρήγορα πόδια παρόλα αυτα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μπάινουν πολύ πιο δύσκολα καλάθια πλέον και να φτάσουμε σε μα εποχή που τα σκορ ήταν πολυ χαμήλα και το άθλημα άρχισε να γινεται αντιεμπορικό. Εκεί καπου πάρθηκε η απόφαση να μειωθούν οι επαφές και γενικώς να αρχίσουν να δίνονται κίνητρα ώστε να ανοίγουν οι δρόμοι προς το καλάθι και προς το επιθετικό παιχνίδι γενικότερα. Συμφωνώ ότι τότε είχε μεγαλύτερη αξία το in your face αλλά σήμερα θα ήταν σχεδόν ανέφικτο με τους τότε κανόνες.

Το ίδιο έγινε και στο ποδόσφαιρο. Οι παίχτες απέκτησαν πολύ γρηγορότερα πόδια και οι άμυνες έγιναν απροσπέλαστες. Αν συνέχιζαν να σφυρίζουν απλό φάουλ και το τάκλιν στον αστράγαλο του άλλου (όπως και γινόταν μέχρι τότε) το 90% των παιχνιδιών θα έληγε 0-0. Οπότε οι επαφές άρχισαν να αντιμετωπίζονται αλλιώς και εκει.

Επεξ/σία 19 Μαΐου 2020 από DeadOrganPlayer

[polaki]

3 ώρες πριν, thanosfwto είπε

γιατι δεν αναφερεστε στις αποτυχιες του τζορνταν που ηταν πιο πολλες απο τον λεμπρον;στα τελη των 80ς ετρωγε ολο φαπες απο τα bad bοys και τους σελτικς.ακομα και απο τους ματζικ ειχε αποκλειστει..

Οι εποχή για την οποία συζητιέται ο Jordan καλώς ή κακώς είναι τα 90s και όχι τα 80s. Στα 80s ο Magic είχε όλη τη δόξα και δικαίως, αλλά δεν άλλαξε όλο το άθλημα. Ο Jordan των 90s το έκανε οπότε όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Το άθλημα δεν άλλαξε ούτε από τον Τζαμπάρ ούτε από τον Kobe, και σίγουρα όχι από τον Lebron. 

Ακόμα και το γεγονός ότι δεν έφυγε ποτέ απ'την πρώτη του ομάδα προκειμένου να βρει μία καλύτερη είναι ενδεικτικό της φιλοσοφίας του. Εκτός αν πιστεύει κανείς ότι ο Jordan πχ του 88 ή του 89 δεν μπορούσε να βρει άλλη ομάδα για να πάει. 

Τέλος για να μην κουράζομαι άλλο με αυτήν την ανούσια σύγκριση, ας φύγει ο Lebron απ'το άθλημα για 1.5 χρόνο να κάνει προπονήσεις για ένα τελείως διαφορετικό σπορ και ας γυρίσει μετά να δούμε πώς θα παίζει. 

[Weiss]

Δεν υπάρχει για μένα ερώτημα στο αν είναι ο Jordan ο καλύτερος όλων. Η επίδραση που είχε στο παιχνίδι είναι κάτι που δε θα πετύχει κανένας άλλος μετά από αυτόν.

Και για όσους έχουν ακόμα αμφιβολίες , αν είχατε να επιλέξετε έναν παίκτη για να πάρει το τελευταίο σουτ σε σειρά τελικών ποιον θα διαλέγατε? MJ, LeBron, Kobe?

Nuff said.

 

[polaki]

5 λεπτά πριν, DeadOrganPlayer είπε

Κι όμως φίλε, τεχνικά οι άμυνες ήταν πολύ χειρότερες τότε. Φαίνονται καλύτερες λογω του οτι επιτρεπόταν το ξύλο. Με το καιρό όμως εξελίχθηκαν και οι σωματότυποι των παιχτών, η πλεοψηφία έγινε ντερέκια, γεμάτοι μυες, με πολύ γρήγορα πόδια παρόλα αυτα.

Το ότι επιτρεπόταν το ξύλο ήταν μεγάλος παράγοντας για τη δυσκολία του να σκοράρει κάποιος θεωρώ εγώ. Ευρωπαίοι παίκτες δεν την πάλευαν παρά ελάχιστοι, ακριβώς για αυτόν τον λόγο, ήταν μαθημένοι σε άλλες συνθήκες. Φαντάσου για παράδειγμα έναν Σπανούλη (με την όποια τελοσπάντων μυικότητα είχε στα ντουζένια του), να προσπαθεί να κάνει κάτι κόντρα στους Pistons. Βασικά άστο μην το φανταστείς καν, θυμάμαι ακόμα το μυξοκλάμα του το 2007 για να γυρίσει Ευρώπη. Ακόμα και τον Πρίντεζη που είναι πιο γεροδεμένος, ο Rodman θα τον είχε κάνει γιογιό. 

Άρα όσο και αν ήταν χειρότερες οι άμυνες από άποψη τεχνικής, ήθελε μεγάλα balls για να δοκιμάσεις να ρίξεις κάρφωμα στη μάπα του Ολάζουον ή ακόμα και του Mourning των Hornets. Δεν συζητάω για κάτι Ewing.. Αν δεν ήσουν σκληροτράχηλος να αντέχεις το ξύλο, το πολύ πολύ να σε πέταγαν στις κερκίδες! 

[nzeppos]

Για τα περί ξύλου και αμυνών τα έχουμε πει πολλές φορές πιστεύω. Και οι δύο πλευρές έχουν δίκιο αλλά πριν ξεκινήσει οποιοδήποτε debate καλά θα είναι να μπουν ορισμένα πράγματα στη θέση τους (τουλάχιστον όπως το βλέπω εγώ).

Τω καιρώ εκείνω (βλ. τέλη 80s-αρχές 90s) δεν υπήρχε το αντιαθλητικό φάουλ με τη μορφή που υπάρχει σήμερα, οπότε μπορούσε να πέφτει άφθονο ξύλο μέσα στη ρακέτα χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες. Τις περισσότερες φορές ήταν "φτηνό" ξύλο και τραμπουκισμοί ξυλοκόπων παικτών χωρίς άλλα αθλητικά προσόντα. Δεν ήταν εξυπνότερη, ποιοτικότερη, σκληρότερη, αποδοτικότερη, πιο περίτεχνη άμυνα (όπως για παράδειγμα έχει εξελιχθεί στις μέρες μας). Ήταν Ξύλο. Κοπάνι που λέει η γιαγιά μου.

Αν εσάς σας άρεσε να βλέπετε αυτό το πράγμα, τότε σκεφτείτε αν θα σας άρεσε να παίζατε κιόλας με αυτό τον τρόπο. Ή θα σας άρεσε να το έκαναν στην ομάδα που υποστηρίζετε και να θα δεχόσασταν να χάσετε πρωτάθλημα με αυτόν τον τρόπο. Ή θα σας άρεσε αν το ξύλο είχε προκαλέσει το σοβαρό τραυματισμό του Jordan (ή άλλου αγαπημένου σας παίκτη) και είχε τερματίσει πρόωρα την καριέρα του. Πιστεύω ότι στον περισσότερο κόσμο που το έβλεπε σίγουρα δεν άρεσε και ήταν ένας από τους λόγους που οι Pistons ήταν πανταχόθεν τόσο αντιπαθείς. Γι' αυτό μετά από ένα σημείο το ΝΒΑ τους διεμήνυσε εμμέσως πλην σαφώς πως αν συνέχιζαν το ίδιο βιολί, θα είχαν άσχημα ξεμπερδέματα. Κανένας δεν ήθελε να φτάσουν τα πράγματα στο απροχώρητο και στις συμπλοκές των late 70s, με αποκορύφωμα την περίφημη γροθιά του Kermit Washington στον Rudy Tomjanovich που κόντεψε να αφήσει στον τόπο τον τελευταίο.

Κάτι άλλο που περίσσευε από την εποχή των Pistons και του Jordan ήταν οι εκατέρωθεν προκλήσεις εντός και εκτός γηπέδων και ο αέναος τσαμπουκάς. Αυτό όντως λείπει από την εποχή μας, αλλά δεν είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του ΝΒΑ. Το βλέπουμε σχεδόν σε όλα τα αθλήματα και σε όλα τα πρωταθλήματα (με λαμπρή εξαίρεση τη Σούπερ Λίγκα που οι διαρκείς τραμπουκισμοί δεν γίνονται μεταξύ παικτών αλλά μεταξύ παραγόντων, προσδίδοντας μια ιδιαίτερη ομορφιά και αίγλη στο πρωτάθλημά μας). Οι περισσότεροι παίκτες είναι φίλοι μεταξύ τους για πολλούς και διάφορους λόγους, ένας από αυτούς είναι οι πολύ πιο συχνές μεταγραφές και μετακινήσεις σε σχέση με το παρελθόν αφού έχουν αλλάξει οι περιορισμοί των συμβολαίων και οι παίκτες πλέον δεν αποτελούν ιδιοκτησία των οργανισμών τους. Στο παρελθόν οι παίκτες που έτειναν να μένουν καιρό σε μια ομάδα (πχ. ο Jordan) ή ακόμα και ολόκληρη την καριέρα τους, μπορούσαν πιο εύκολα να διαιωνίζουν την κόντρα προς τους αιώνιους αντιπάλους τους (κάτι που πάντα αρέσει στους οπαδούς). Αντιθέτως οι παραδοσιακοί γυρολόγοι (δηλ. η πλειοψηφία) προσπαθούσαν και προσπαθούν να τα έχουν καλά με όλους. Τώρα πια που σχεδόν όλοι αλλάζουν ομάδα ή ομάδες πολύ συχνότερα, είναι λογικό να μην έχουν καμία όρεξη να τρώγονται εντός και εκτός παρκέ με τους πρώην, νυν και μελλοντικούς συναδέλφους τους, τουλάχιστον όχι συστηματικά.

Άλλο σημείο που πρέπει να σταθούμε είναι ο διαφορετικός τρόπος που παίζεται το μπάσκετ σήμερα. Τα αρχαία χρόνια, δηλαδή πριν μας μάθει μπάσκετ ο Γκάλης το 1987 και οι μπασκέτες στην Ελλάδα ήταν κάπως έτσι (πηγή: εδώθε), οι ομάδες σπανίως σούταραν πάνω από 5-10 τρίποντα σε κάθε αγώνα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά προπονητή σε καλοκαιρινή κατασκήνωση να μας φωνάζει κατά τη διάρκεια του αγώνα "αν σουτάρετε τρίποντο θα σας βγάλω, ακόμα κι αν το βάλετε". Τα πράγματα έχουν αλλάξει και η τυπική ομάδα πλέον κάνει πάνω από 30-35 τρίποντα σε κάθε αγώνα ενώ δεν είναι σπάνιες οι φορές που αυτά είναι περισσότερα από τα δίποντα, κάτι ανήκουστο για το όχι τόσο μακρινό παρελθόν. Όταν ο τρόπος παιχνιδιού έχει "ανοίξει" τόσο πολύ και παίζεται στα 8 και στα 9 μέτρα, όταν το σουτ από μέση απόσταση έχει πρακτικά εξαφανιστεί ομοίως και το παραδοσιακό παιχνίδι με πλάτη, τότε δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανένας ότι και χωρίς τα σημερινά αντιαθλητικά φάουλ (που δίνονται με περισσότερη ευκολία και έχουν μεγαλύτερες συνέπειες) είναι αδύνατον να παίξει κάποιος ξύλο επιπέδου Pistons/Λιμόζ ακόμα και να το ήθελε. Θα έπρεπε να κλείσει τόσο πολύ την άμυνά του που θα έτρωγε στο κεφάλι 20 τρίποντα και θα σχόλαγε ο γάμος.

Άρα δεν είναι ότι σήμερα οι παίκτες είναι φλώροι ενώ τότε ήταν άντρες. Έχουν αλλάξει πολλοί παράγοντες. Και σήμερα πέφτει ξύλο αλλά διαφορετικού τύπου, αφού οι παίκτες κατά μέσο όσο είναι πιο γυμνασμένοι, τρέχουν περισσότερο, τρέχουν γρηγορότερα, θέλουν να έχουν μεγαλύτερη διάρκεια στην καριέρα τους και να μην σταματάνε ως ερείπια στα 32 (κάτι που εξακολουθεί να ισχύει στον ελληνικό αθλητισμό αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία).

Τέλος να πω για τις άμυνες. Οι άμυνες των 80s και των 90s ήταν μεν φαινομενικά πιο σφιχτές, αλλά οι κανονισμοί του ΝΒΑ δημιουργούσαν τόσους τεχνητούς περιορισμούς που τελικά ήταν πολύ πιο δύσκολο να κλείσεις εκρηκτικούς παίκτες σαν τον Jordan με γρήγορο πρώτο βήμα. Υπάρχει η άποψη (που τεκμηριώνεται σε βίντεο όπως αυτό εδώ) ότι τα επόμενα χρόνια, παρά τον κανονισμό του hand checking, σκόρερ σαν τον Kobe είχαν ακόμα δυσκολότερο έργο λόγω της άμυνας ζώνης και των αλληλοκαλύψεων. Ο Jordan φυσικά θα ευδοκιμούσε οποιαδήποτε εποχή και αν έπαιζε και αυτό είναι χαρακτηριστικό όλων των υποψήφιων GOATs σε όλα τα αθλήματα: ότι δηλαδή ο τρόπος παιχνιδιού τους και η ικανότητά τους ήταν τέτοιες που θα μπορούσαν με μικρές αλλαγές να παίξουν το ίδιο καλά οποτεδήποτε και όχι μόνο στην εποχή τους.

Επεξ/σία 19 Μαΐου 2020 από nzeppos

[manos89]

8 λεπτά πριν, nzeppos είπε

Αν εσάς σας άρεσε να βλέπετε αυτό το πράγμα, τότε σκεφτείτε αν θα σας άρεσε να παίζατε κιόλας με αυτό τον τρόπο. Ή θα σας άρεσε να το έκαναν στην ομάδα που υποστηρίζετε και να θα δεχόσασταν να χάσετε πρωτάθλημα με αυτόν τον τρόπο.

Να πω πως το ξύλο, παρ'ότι μπορεί να ήταν μη τεχνικό κ.λπ. προσέδιδε άλλη αίγλη σε κάθε επιτυχημένη προσπάθεια, κάτι που νομίζω ότι και οι αθλητές το αντιλαμβάνοταν.
Για παράδειγμα άλλη αξία έχει το παρακάτω layup του Jordan, όσο απλό και να είναι:

Σε σχέση με το κάρφωμα του Αντετοκούνμπο, που είναι κι αυτό δύσκολο, αλλά υπάρχει τεράστια διαφορά στην ένταση της άμυνας.

 

[koeltzakoatl]

51 λεπτά πριν, manos89 είπε

Να πω πως το ξύλο, παρ'ότι μπορεί να ήταν μη τεχνικό κ.λπ. προσέδιδε άλλη αίγλη σε κάθε επιτυχημένη προσπάθεια, κάτι που νομίζω ότι και οι αθλητές το αντιλαμβάνοταν.
Για παράδειγμα άλλη αξία έχει το παρακάτω layup του Jordan, όσο απλό και να είναι:

Σε σχέση με το κάρφωμα του Αντετοκούνμπο, που είναι κι αυτό δύσκολο, αλλά υπάρχει τεράστια διαφορά στην ένταση της άμυνας.

Το ξύλο έχει τη χάρη του: ο Kevin mc hale επινόησε το...ανάποδο pivot και είχε σχεδόν 20 πόντους σε κάθε παιγνίδι ξεκινώντας από τον πάγκο... με τα σημερινά δεδομένα δεν θα προλάβαινε να περάσει...σέντρα.

ο Καρίμ τιτάνας, δεν το συζητάω (αν και τον πρόλαβα ελάχιστα), αλλά με τις σημερινές συνθήκες τα 20 λεπτά θα ήταν το μέγιστο.

ε μετά εμφανίστηκε ο MJ και είδαμε έναν υπεραθλητή που ήξερε και το καλύτερο μπάσκετ όλων. Αυτό για εμένα τον κάνει το παντοτινό GOAT

[polaki]

49 λεπτά πριν, koeltzakoatl είπε

ε μετά εμφανίστηκε ο MJ και είδαμε έναν υπεραθλητή που ήξερε και το καλύτερο μπάσκετ όλων. Αυτό για εμένα τον κάνει το παντοτινό GOAT

Και με ιδιαίτερα χαρακτηριστικό αεράτο στυλ, το οποίο αν μη τί άλλο γοητεύεσαι να το βλέπεις ακόμα και σήμερα. Ώρες ώρες ήταν πραγματικά σα να χόρευε στο παρκέ. Ακόμα και σήμερα, ελάχιστοι παίκτες το έχουν κάνει αυτό 20 χρόνια αργότερα, ίσως με εξαίρεση τον Kobe που αν του αλλάξεις χρώμα στη φανέλα υπάρχουν στιγμές που νομίζεις ότι είναι ο Jordan.