Disco Elysium

[spiritclay]

έχει εύκολη γλώσσα? απόττι κατάλαβα παίζει πολύ δάβασμα

[xtrmsnpr]

1 ώρα πριν, spiritclay είπε

έχει εύκολη γλώσσα? απόττι κατάλαβα παίζει πολύ δάβασμα

Αν γνωρίζεις αγγλικά ναι, δε θα δυσκολευτεις. Βαρβάτο rpg είναι

[Skywalker333]

θελει σχετικα καλη γνωση αγγλικων. Δλδ δε θα το προτεινα με τιποτα σε καποιον που εχει παρει με το ζορι το Lower. υπαρχει πολυ διαβασμα και επειδη αναπτύζονται διαφορες πτυχες του εσωτερικου ψυχισμού σου, εχει αρκετα πλούσιο λεξιλόγιο.

οκ, δεν ειναι και σα να διαβάζεις Dickens (απο τα δυσκολοτερα πραγματα σε συγχρονη Αγγλικη γραφή), αλλα δεν ειναι και ευκολο, θελει μια εξοικείωση με τη γλωσσα.
Βαλε αν θες κ δες 10-15 λεπτα ενα βιντεο και θα δεις αν καταλαβαίνεις ή οχι.

[xtrmsnpr]

ΤΙ ΕΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;;;;; 
Πραγματικά όλοι πρέπει να το έχουν το παιχνίδι αυτό! ΤΟ RPG!

 

[Top 10] Disco Elysium Best Builds

έφτιαξα το Loremaster build και παίζω

[firepc]

στα 14€

https://store.steampowered.com/app/632470/Disco_Elysium__The_Final_Cut/

[hurin]

Ξεκίνησα 2ο playthrough και έχω το εξής θέμα. Έχω κάνει research το Fifteenth Indotribe που θα σου δίνει 10 cents για κάθε green orb. Όμως δεν φαίνεται να λειτουργεί.

Τα green orb δεν είναι τα πράσινα κυκλάκια που είναι διάσπαρτα;

34 λεπτά πριν, hurin είπε

Ξεκίνησα 2ο playthrough και έχω το εξής θέμα. Έχω κάνει research το Fifteenth Indotribe που θα σου δίνει 10 cents για κάθε green orb. Όμως δεν φαίνεται να λειτουργεί.

Τα green orb δεν είναι τα πράσινα κυκλάκια που είναι διάσπαρτα;

Απαντώντας στην ερώτησή μου, πρέπει να κοιμηθείς και να αλλάξει η μέρα για να ενεργοποιηθεί το Fifteenth Indotribe.

[seithan]

On 21/10/2021 at 21:09, Skywalker333 said:

 

οκ, δεν ειναι και σα να διαβάζεις Dickens (απο τα δυσκολοτερα πραγματα σε συγχρονη Αγγλικη γραφή),

Ποτέ δεν μου φάνηκε ο Dickens δυσανάγνωστος, είτε λόγω λεξιλογίου ή σύνταξης, είτε λόγω πλοκής να είναι δύσκολη να την παρακολουθήσεις. Τουναντίων.

Δές αυτό το βιβλίο που χρησιμοποιεί αρχαϊσμούς χωρίς να γράφει π.χ. σε middle english, κάτι το οποίο θέλει μελέτη για να το αναγνώσεις.

https://www.gutenberg.org/files/67090/67090-h/67090-h.htm

 

Επεξ/σία 2 Σεπτεμβρίου 2022 από seithan

[Skywalker333]

10 ώρες πριν, seithan είπε

Ποτέ δεν μου φάνηκε ο Dickens δυσανάγνωστος, είτε λόγω λεξιλογίου ή σύνταξης, είτε λόγω πλοκής να είναι δύσκολη να την παρακολουθήσεις. Τουναντίων.

Δές αυτό το βιβλίο που χρησιμοποιεί αρχαϊσμούς χωρίς να γράφει π.χ. σε middle english, κάτι το οποίο θέλει μελέτη για να το αναγνώσεις.

https://www.gutenberg.org/files/67090/67090-h/67090-h.htm

 

Το tales of two cities μου εβγαλε την ψυχη για να το διαβασω. Διαβαζω αγγλικα βιβλια 30 χρονια κ ζω αγγλια απο το 2002 οποτε γενικα δεν εχω καθολου θεμα με την γλωσσα. Αλλα το συγκεκριμμενο, χρησιμοποιουσε παρα πολυ βικτωριανα αγγλικα στη γραφη και παρα πολλες εκφρασεις τις εποχης που ή δεν υπαρχουν πια ή εχουν αλλαξει στα συγχρονα βρετανικα αγγλικα που με ζορισε πολυ. Αλλα παραμένει μοντέρνα αγγλικη γλωσσα, μπορει να διαβαστει. απλα κουραζει πολυ.
Αυτο που εστειλες ειναι middle English που εκει πας σε αλλο επιπεδο. Εχω διαβασει αρκετα τετοια (πχ εχω διαβασει τα περισσότερα εργα του Shakespear στο πρωτότυπο) και εκει οντως, θελει μπολικη μελετη. Διαβαζες μια σελιδα κ μετα ηθελες κ μια σελιδα να εξηγει τα υπολοιπα. Ειδικα το Tempest... θεε και κυριε. τρομερο βιβλίο αλλά το διαβασα 3-4 φορες για να βγαλω ακρη  

[Tobajara]

Πέθανα από καρδιά προσπαθώντας να πιάσω τη γραβάτα μου από το σβηστό ανεμιστήρα. Κυριολεκτικά η αρχή του παιχνιδιού, με 58% check.

Πρώτο playthrough, Hardcore χωρίς βοήθειες ή Detective mode, μη έχοντας ιδέα περί τίνος πρόκειται. Η αρχική αφήγηση μου θύμισε Sandman. Στατιστικά Intelligence 5/ Empathy 4/ Strength 1/ Agility 2 ή όπως τα λένε τέλος πάντων, με signature skill Logic. Παιχνιδάρα.

Επεξ/σία 8 Φεβρουαρίου από Tobajara

[Tobajara]

Πρέπει να είμαι στα 3/4 του παιχνιδιού μετά από 30 ώρες. Θα γράψω αναλυτικό/ αναλυτικότατο ποστ στο τέλος. Μέχρι τότε...

https://www.eurogamer.net/disco-elysium-standalone-expansion-reportedly-cancelled-and-quarter-of-staff-facing-redundancy-at-zaum

Μην περιμένουμε συνέχεια ή κάτι ανάλογο, το στούντιο απολύει κόσμο, τα πάει χάλια και υπάρχει πολλή δυσαρέσκεια.

[Aruil]

2 hours ago, Tobajara said:

Πρέπει να είμαι στα 3/4 του παιχνιδιού μετά από 30 ώρες. Θα γράψω αναλυτικό/ αναλυτικότατο ποστ στο τέλος. Μέχρι τότε...

https://www.eurogamer.net/disco-elysium-standalone-expansion-reportedly-cancelled-and-quarter-of-staff-facing-redundancy-at-zaum

Μην περιμένουμε συνέχεια ή κάτι ανάλογο, το στούντιο απολύει κόσμο, τα πάει χάλια και υπάρχει πολλή δυσαρέσκεια.

Δεν είχα και πολλές ελπίδες από τότε που έμαθα ότι έχει φύγει η αρχική ομάδα από την εταιρεία.

[mike299]

2 hours ago, Aruil said:

Δεν είχα και πολλές ελπίδες από τότε που έμαθα ότι έχει φύγει η αρχική ομάδα από την εταιρεία.

Όχι η αρχική ομάδα αλλά ο συγγραφέας και πρακτικά πατέρας του όλου project.

Δεν έχει και μεγάλη διαφορά βέβαια

Επεξ/σία 22 Φεβρουαρίου από mike299

[Tobajara]

Τέρμα. Από την αρχή του παιχνιδιού μου είχαν καρφωθεί στο μυαλό ένα βιβλίο και μια ταινία. Η "Πετρούπολη" του Αντρέι Μπέλυ και το "Μπερλίν Αλεξάντερπλατς" του Φασμπίντερ. Συνειδητοποιώ μόλις τώρα ότι και τα δύο έχουν πόλεις για τίτλο, και η πραγματική ηρωίδα του Disco Elysium είναι η Martinaise.

To πρώτο γιατί, εικαστικά, όχι μόνο είναι κύρια επιρροή αλλά γιατί έχει έχει μια αντίστοιχη παράλληλη μιας πόλης σε αναταραχή, με το δικό της υποσυνείδητο, ψυχοσύνθεση και οντότητα, που επηρρεάζει τα μικρά και μεγάλα ανθρωπάκια που ζουν μέσα της (το άγαλμα του έφιππου παλιού βασιλια/ Μεγάλου Πέτρου είναι ξεκάθαρη ένδειξη). Αυτό προφανώς όχι κυριολεκτικά, αλλά είναι αδύνατο να διαχωρίσεις τη διαδρομή του Cuno, του Evrart, της Viviane ή οποιουδήποτε χαρακτήρα από το μέρος που ζουν - το διαμόρφωσαν και διαμορφώνονται από αυτό. Κυρίως όμως, διαπραγματεύεται το θέμα (όπως και το Disco Elysium) με αισθητικούς όρους. Η τρομακτική ομορφιά της loading screen, ενός πύρινου ουρανού πάνω από την ασχήμια της πόλης, ή τα απαλά ονειρικά χρώματα και πινελιές του περίγυρου, μετατρέπουν μια πόλη-ερείπιο σε έργο τέχνης. Είναι αδύνατο, κατ'εμέ, να προσεγγίσεις το Disco Elysium σα δημιουργία χωρίς αυτή την παράμετρο, που είναι κάτι πολύ περισσότερο από "art direction". Η διαρκής ανακάλυψη της ομορφιάς, στο βαθμό του μεταφυσικού, μέσα σε έναν κόσμο κουρασμένο και παραιτημένο. Τονίζει, όσο και αποτυπώνει, και δένει υπέροχα με τη μουσική.

Το δεύτερο γιατί, σα συνέχεια του πρώτου, όλη η πόλη, οι αγωνίες, πόθοι, ελπίδες, όνειρα, εφιάλτες, πορεία, όλα μα όλα αποτυπώνονται πάνω στο Χάρυ, όπως ακριβώς στο Μπερλίν Αλεξάντερπλατς ολόκληρη η Γερμανία του Μεσοπολέμου, πόρνες, φονιάδες, ηττημένοι, φασίστες, ναζί, μικροαστοί, εργάτες, αποτυπώνονται πάνω στο Φραντς Μπίμπενκοπφ. Το ίδιο το παιχνίδι το λέει αρκετά καθαρά στο τέλος, ο Χάρυ απασφάλισε γιατί ήταν, σα μπάτσος, η μαγνητική κεφαλή πάνω στην ταινία της πόλης. Ούτε το επιθυμούσε (σύμφωνα με τις ενδείξεις της εργασιομανίας του) ούτε μπορούσε. Είναι μέρος - δέσμιος - της θέσης, εποχής και κοινωνίας του όσο κάθε άλλος. Ταυτόχρονα είναι πολλά περισσότερα από έναν εργασιομανή μπάτσο που δε μπορεί να αφήσει τη δουλειά του έξω από την προσωπική του ζωή. Είναι δέκτης, παλμογράφος και βαρόμετρο. Βιώνει τον πόνο, την κούραση, την απληστία, το κάθε συναίσθημα και χαρακτηριστικό και προσπαθεί να πορευτεί σε διαρκή διάλογο με το Εγώ του. Ένας άνθρωπος βαθιά ευαίσθητος, κατεστραμμένος και ενάντια στη μοναξιά του, που παρ'όλα αυτά προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του και να βγάλει κάποιο νόημα. Η τρέλα του Χάρυ είναι περισσότερο μέσο παρά καταφύγιο.

Εδώ το παιχνίδι δίνει ρέστα, γιατί είναι η πρώτη φορά που βλέπω όχι απλά ένα "setting" με "back story", καλό κακό ή μέτριο, αλλά έναν κόσμο με ΙΣΤΟΡΙΑ και όλες της τις συνέπειες στο συλλογικό και στο προσωπικό. Μια πόλη που αλληλεπιδρά όχι μόνο με τις ατομικές ιστορίες των ανθρώπων αλλά διαμορφώνει τις ΨΥΧΕΣ και το ΝΟΥ τους. Το Disco Elysium είναι ένα βαθιά ψυχολογικό, συναισθηματικό έργο τέχνης (ναι, ναι, και δε χρησιμοποιώ τον όρο ελαφρά την καρδία). Ο Χάρυ, η αστυνομική υπόθεση και η ίδια η πόλη είναι ένα μεγάλο καλειδοσκόπιο που, μέσα από τον πρωταγωνιστή και τις μεταπτώσεις του, ενώνει τα διάφορα νήματα για να περιγράψει μια μετα-ιδεολογική κοινωνία που είναι πιθανότατα πιο τρομακτική, απάνθρωπη, απελπισμένη και ανέστια από τα διάφορα post-apocalyptic, cyberpunk, dystopian, medieval doom, grimdark κλπ. Για αυτό είναι και τόσο αληθινή. Το ταξίδι του παίκτη ανάμεσα στα αρχέτυπα και τις υποτιθέμενες μνήμες του, την εκ νέου δημιουργία μιας προσωπικότητας (όπως και η ίδια η πόλη δημιουργείται και αναπλάθεται!), από το disco superstar στο μετανιωμένο στο ρατσιστοφασίστα στο βολεμένο μικροαστό στον κομμουνιστή στο συνωμοσιολόγο στον πουλημένο στο έγκλημα στο θρησκευόμενο στον αλκοολικό ναρκομανή στο διαλυμένο στον ανερμάτιστο στο μπάτσο στο οτιδήποτε έρχεται σε άμεση αντιπαραβολή με τον περίγυρό του και δημιουργεί μια τρομερή δυναμική στην αφήγηση.

Γιατί μετα-ιδεολογική κοινωνία? Γιατί όλα αποδεικνύονται χρησιμοποιημένα, κενά, δοκιμασμένα και αποτυχημένα. Το Disco Elysium σε υποχρεώνει να το ακούσεις όσο και αν διαφωνείς. Ο κομμουνισμός οδήγησε σε σφαγές και μια φρικιαστική τελική ήττα, ο φασιστομοναρχισμός δεν αντέχει σε κριτική, ο ρατσισμός είναι τόσο ηλίθιος σε έναν τέτοιο κόσμο όσο του αξίζει, ο καπιταλισμός είναι εντελώς κενός και απάνθρωπος, με μια βαθιά υποκριτική ρητορική και έχοντας χάσει το ελάχιστο ηθικό κάλυμμα που είχε (η Joyce είναι ο μόνος χαρακτήρας με ταξική συνείδηση αλλά και ανθρώπινη, η αγαπημένη μο μετά τον Κιμ), το συνδικάτο είναι ισχυρό μα τόσο διεφθαρμένο και μπερδεύει τόσο το σκοπό με τα μέσα που θέλει πολλή προσπάθεια να ταυτιστείς μαζί του, η θρησκεία (τρομερό εύρημα) είναι τελείως κοσμική και απευθύνεται στη λατρεία (υπερ)ανθρώπων, όχι του μεταφυσικού ή ανώτερου, οπότε...μένει το τίποτα. Μια κενή ερημιά, όπου η μελαγχολία είναι συναισθηματική πολυτέλεια απέναντι σε έναν κόσμο που έχει διαψεύσει τα πάντα. Και η διέξοδος του Χάρυ, η αγάπη, διαψεύστηκε περισσότερο από όλα με τις γνωστές συνεπειες της τρέλας και της αυτοκαταστροφής του. Η διαρκής μεταβολή των εννοιών, λοιπόν, τόσο εντός όσο εκτός, που αντανακλάται και στην αλλαγή της οπτικής της υπόθεσης, αποτυπώνεται βαθιά στον ίδιο το Χάρυ. Οι διάφορες πλευρές της ιστορίας (και της κοινωνίας που αυή δημιούργησε) ενώνονται και οδηγούν σε μια κατάληξη αλλά όχι μια εξήγηση, πόσο μάλλον σε λύτρωση. Δεν υπάρχει λύτρωση, παρά μόνο μια συνέχεια σε ένα θολό τοπίο χωρίς προσανατολισμό - χωρίς κάποιο ψυχικό αποκούμπι σε πρόσωπο, ιδέα, πίστη ή κυρίως ιδεολογία. Ακόμα και ο Κιμ είναι ένας πιστός και πλήρως επαγγελματίας συνεργάτης αλλά, ακόμα και αν δεχτεί την τελική εργασιακή προσφορά (που τη δέχτηκε σε μένα) κρατά τις αποστάσεις του από φίλος. Το ίδιο και η Viviene, σαν ακτίδα ελπίδας.

Προς τιμήν του το παιχνίδι δεν προσφέρει κάποια εξήγηση ή λύτρωση, γιατί δε θα μπορούσε να υπάρξει σε ένα τέτοιο περιβάλλον και θα ένιωθε φτηνό και εύκολο. Ο Χάρυ απλά γλιτώνει το θάνατο από θλίψη, αλκοόλ και ναρκωτικά, το μακελειό στην πόλη ΙΣΩΣ αποφεύγεται, οι συνεργάτες του απλά τον ανέχονται και μετά...το τίποτα. Παρόλα αυτά το παιχνίδι, όπως και το φινάλε, δεν είναι μίζερο ή καταθλιπτικό. Απεναντίας, είναι γεμάτο ένταση ανάκατη με τη βαθιά μελαγχολία που αποδίδει η καλλιτεχνική τεχνοτροπία. Υπάρχει η αίσθηση της επιτυχίας μετά από κόπο αλλά λείπει, όπως πρέπει, η αίσθηση της μεγάλης εσωτερικής ή εξωτερικής αλλαγής - γιατί δε θα μπορούσε να υπάρξει. Μπορούν να υπάρξουν, όπως πάντα, ερμηνείες, και είναι εύκολο να κυλήσει κανείς στη μοιρολατρία και το μηδενισμό. Κατά μία έννοια όμως, "το χωριό τον σκότωσε", όπως έγραψε ο Λόπε ντε λα Βέγκα. Αν μη τι άλλο, ο Χάρυ δεν τα παράτησε. Και το μεγάλο ερώτημα είναι το πώς προχωράς. Πώς ζεις. Πώς υπάρχεις σε μια κοινωνία χωρίς πίστη σε κάτι ή στον ίδιο της τον εαυτό, χωρίς σημείο αναφοράς.

Οπότε ναι. Ένα παιχνίδι για ενήλικες στο μυαλό. Ένα παιχνίδι για τον Άνθρωπο. Ταυτόχρονα ένα βαθιά πολιτικό και υπαρξιακό αφήγημα. Από τα πιο ουσιαστικά πράγματα που έχω παίξει από τότε που ξεκίνησα. Και όλα τα εύσημα ήταν πανάξια.

Τώρα, για τα τεχνικά. Πραγματικό RPG υπό την έννοια του ότι πραγματικά παίζεις ρόλο και πραγματικά πλάθεις το χαρακτήρα σου. Οι μηχανισμοί, όπως προειπώθηκε, είναι περισσότερο adventure και σπάνε σε κάποιο βαθμό το καλούπι των dialogue trees απωθώντας τον παίκτη από το να διαλέγει τα πάντα. Προσωπικά δεν κουράστηκα στιγμή, και ήταν εντυπωσιακό το ότι κάθε διάλογος ήταν ηχογραφημένος και μάλιστα με λίγους, αν και καλούς, ηθοποιούς (πολύ πλάκα να ακούω το Magnus the Red από το WH40k: If the Emperor had a TTS device να μου γκρινιάζει). Πρόκειται για σαφέστατο απόγονο του Planescape: Torment και είναι αυτό που ήθελε να πετύχει το Age of Decadence αλλά δεν είχε σχεδιαστές της προκοπής. Είμαι διχασμένος για το σύστημα με τις ζαριές. Από τη μία είναι πιο δίκαιο αλλά πολύ πιο άβολο να υπήρχε σταθερό check, από την άλλη το υπάρχον και με βόλεψε (με μπόλικο save/ load αλλά χωρίς οδηγό) και επιτρέπει πολύ περισσότερη πρόσβαση στον κόσμο σε ένα playthrough. Κάποια ελάχιστα bugs, εξαιρετική γραφή και χαρακτήρες (όλοι τους!), ο Χάρυ είναι πιο σαλταρισμένος από Malkavian και πολύ τον γούσταρα και το εύρημα με το να σου μιλά το σώμα και το μυαλό σου ήταν εξαιρετικό αλλά ήθελε καλύτερους και περισσότερους ηθοποιούς. Καθ'όλα εξαιρετικό, αν κάποιος δεν έχει πρόβλημα με την πλήρη απουσία μάχης και τους διαρκείς διαλόγους. Προσωπικά ήθελα πάντα να παίξω κάτι τέτοιο και το Disco Elysium το καταφέρνει καταπληκτικά. Οι άνθρωποι είχαν πλήρη ικανότητα να αποδώσουν αυτό που είχαν στο κεφάλι τους. Μπαίνω στον πειρασμό να το συγκρίνω με τα Pillars of Eternity και Tyranny. Αν και πρόκειται για πιο πλήρη και βαθύτερα στους μηχανισμούς και τις διακλαδώσεις τους παιχνίδια, με κέρδισε περισσότερο το Disco Elysium. Έστω και οριακά, πιστεύω έχει πιο μαεστρική γραφή, καλύτερη εξέλιξη και περισσότερο βάθος στον κεντρικό χαρακτήρα.

Και, όπως το Planescape: Torment, θα μείνει μοναδικό και ανέγγιχτο.

EDIT: σκεφτόμουν λίγο παραπάνω αυτά που έγραψα - γιατί ένα καλό παιχνίδι σε κάνει να το ξανασκέφτεσαι αλλά και να βλέπεις άλλα παιχνίδια υπό διαφορετικό πρίσμα - και συνειδητοποίησα ότι ξέχασα να αναφερθώ στο πιο κοντινό παράδειγμα παρόμοιας προβληματικής στο gaming: το Transistor. Και εκεί πάλι είχες την ίδια ιδέα της πόλης σαν ξεχωριστή οντότητα, αλλά υπό αρκετά διαφορετικό πρίσμα, αυτό της δημιουργικότητας και της άμεσης συμμετοχής. Η διαφορά είναι η συνειδητότητα του Transistor (σε σχέση με το ασυνείδητο του Disco Elysium) , το ρόλο του ηγέτη και της μορφής της ηγεσίας (που στο Disco Elysium απουσιάζει) και εν τέλει η σχέση μεταξύ δημιουργίας, πολιτείας/ πολιτικής και κοινωνίας. Όπως το Transistor έχει πιο πολιτικό προσανατολισμό, το Disco Elysium έχει περισσότερο ψυχολογικό αν και το κοινό υπόβαθρο είναι αρκετό για μια ΠΟΛΥ ενδιαφέρουσα και γόνιμη συζήτηση ανάμεσα στα δύο.

Είχα πολύ καιρό να κάνω μεγάλο ποστ/ ανάλυση για παιχνίδι και το τράβηξα μέχρι εκεί που δεν παίρνει.

Επεξ/σία 27 Φεβρουαρίου από Tobajara