Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

[firepc]

Ποια ή ποιες ειναι οι καλυτερες ταινιες να δω με θεμα τον Καισαρα και την Ρωμαϊκη Αυτοκρατορία (εκτος του Μονομαχου)

Να μην εχουν ομως μεσα θρησκευτικα, την σταυρωση του Χριστου και τα σχετικα

[MadPax]

Η θεματολογία περιέχει κλασσικές ταινίες όπως Ben Hur, Cleopatra, The Fall Of The Roman Empire, Spartacus, The Last Days Of Pompeii.

Από τις νεότερες ξεχωρίζω κάπως, εκτός από το Gladiator, τα Centurion, The Eagle, The Last Legion.

Πάντως οι περισσότερες εμπεριέχουν αναφορές στην σταύρωση ή στους πρώτους χριστιανούς, αφού σεναριακά κινούνται εκείνη την εποχή, οπότε δύσκολα θα αποφύγεις τους συνειρμούς.

[Lanike71]

Spartacus, τη σειρά εννοώ και το Rome( που δεν είδα, αλλά άκουσα πολύ καλά λόγια).

[firepc]

οκ, δεν με πειραζει να εχει μια, δυο αναφορες στη σταυρωση

απλα θα ηθελα να εστιαζει πιο πολυ στην αυτοκρατορια

θα τσεκαρω καποιες απο τις προτασεις σας thx

οποιος αλλος ξερει καμια αλλη ας πει

[totalius]

Το Rome που αναφέρθηκε ειναι πολυ καλη σειρά που δε κατάλαβα γιατι σταμάτησε .

[MadPax]

1 ώρα πριν, totalius είπε

Το Rome που αναφέρθηκε ειναι πολυ καλη σειρά που δε κατάλαβα γιατι σταμάτησε .

Δυο σεζόν εξαιρετικότατες, HBO τυχαίο; Δεν νομίζω. Ο δημιουργός της ήταν ο Τζων Μίλιους, ξανά τυχαίο; Δεν νομίζω !

Εστίασε περισσότερο στην κυριαρχία του Ιούλιου Καίσαρα και στα γεγονότα της, οπότε με τον θάνατό του δεν θα είχαν κάτι να δείξουν παραπάνω. Θεωρώ πως καλά έκαναν, και το κερασάκι είναι πως την βλέπεις ακόμα πολύ άνετα 15 χρόνια μετά !

1 ώρα πριν, firepc είπε

οκ, δεν με πειραζει να εχει μια, δυο αναφορες στη σταυρωση

απλα θα ηθελα να εστιαζει πιο πολυ στην αυτοκρατορια

θα τσεκαρω καποιες απο τις προτασεις σας thx

οποιος αλλος ξερει καμια αλλη ας πει

Μην περιμένεις πολλές Χολυγουντιανές παραγωγές πάντως. Οι περισσότερες ήταν ιταλικά δράματα της Τσινετσιτά που παρήχθησαν σωρηδόν.

[Snoob]

Αν ενδιαφέρεται κάποιος για αυτές τις ταινίες ώστε να σχηματίσει εικόνα του τι συνέβαινε τότε, λυπάμαι που το λέω, όμως στο σύνολό τους μυθοπλασίες είναι, δεν έχει κάποια σημασία, νομίζω. Ειδικά αυτές με την υποτιθέμενη "χαμένη" λεγεώνα (9η Ισπανική) κάπου στην Καληδονία (Σκοτία) είναι φαιδρές ακόμη και ως αναπαραστάσεις -γενικά, δύσκολα θα δεις ιστορικά βάσιμη αναπαράσταση του τρόπου που μάχονταν οι λεγεώνες, γιατί δεν είναι αρκετά "συναρπαστικό" και "κινηματογραφικό" θέαμα: πολεμούσαν μαζικά, σε πυκνούς σχηματισμούς, κουμπώνοντας τις ασπίδες τους. Λ.χ., ο Ιουλιανός (ο αποκαλούμενος Αποστάτης ή Παραβάτης, σημαντικός πολιτικός και φιλόσοφος που επίσης δαιμονοποιήθηκε γιατί ήταν "εθνικός" και όχι χριστιανός) στη Μάχη του Αργεντονάρουμ νίκησε τους Αλαμανούς (Γερμανούς, το όνομα σώζεται ως Allemagne, Γερμανία, στα Γαλλικά) ουσιαστικά ρίχνοντάς τους στο Ρήνο: τους έπνιξε κατά βάση, δεν τους σκότωσε με σπαθιά και λόγχες, απωθώντας τους διαρκώς με τις πυκνές γραμμές των στρατευμάτων του. Έτσι πολεμούσαν οι Ρωμαίοι, τα καουμποϊλίκια των ταινιών δεν έχουν ιστορική βάση. 

Ο Μονομάχος, ας πούμε, στο ιστορικό κομμάτι είναι άρπα-κόλλα: ξεκινάει από μια χαλαρή αφετηρία, την αλλοιώνει για να βολέψει το αφήγημα, και κατόπιν της αλλάζει τον αδόξαστο. Ο Κόμοδος, λ.χ., δεν δηλητηρίασε τον πατέρα του, ο Μάρκος Αυρήλιος τον όρισε διάδοχό του και συγκυβερνήτη του ήδη από τα δεκαέξι του.

Το χρήσιμο, από τη δαιμονοποίηση του Κόμοδου (όχι πως ήταν κανένας άγιος, βεβαίως) είναι ότι προσφέρεται η ευκαιρία να δεις κριτικά τις πηγές: λ.χ., τον ισχυρισμό πως σε μια μέρα σκότωσε 100 λιοντάρια ή (του Γκίμπον, μόλις 16 αιώνες μεταγενέστερος του Κόμοδου, πως σκότωσε "καμηλοπάρδαλη, το πλέον άκακο από τα τετράποδα ζώα" -σχόλιο από όπου αβίαστα εξάγεται το συμπέρασμα πως ο Γκίμπον δεν είχε δει καμηλοπάρδαλη να σκοτώνει με κλοτσιά ενήλικο αρσενικό λιοντάρι βρίσκοντάς το στο κεφάλι...) Γενικά, όταν ο αυτοκράτορας έχει υποστεί damnatio memoriae (δηλαδή καταδικάστηκε να διαγραφεί από τη συλλογική μνήμη) χρειάζεται κριτική στάση απέναντι στα όσα του καταλογίζουν. Ακόμη και όταν κάτι το γράφει ένας σύγχρονος (ή περίπου σύγχρονος) ιστορικός, θέλει προσοχή.

Γενικά, στο History Channel υπάρχουν διάφορα ντοκιμαντέρ για τη Ρώμη, με αρκετά ευχάριστη περιγραφή. Σαφώς δεν είναι τόσο εντυπωσιακά όσο το να βάζεις μια λεγεώνα να πολεμάει σκορποχώρι, αλλά αν θέλει κανείς να σχηματίσει μια εικόνα για σημαντικές στιγμές της Ρώμης, το πρόσφατο Eight Days that Made Rome με τη Μπέτανι Χιούζ είναι μια καλή περίπτωση. Υπήρχε παλιότερα (καμιά δεκαετία τώρα) το Rome: Rise and Fall of an Empire, πολύ αναλυτικότερο.

Τέλος, ξέρω πως μπήκα σε κουβέντα για ταινίες, αλλά αν σας ενδιαφέρει μια κριτική ματιά ως προς το τι "ξέρουμε" και τι "συνέβαινε" στο Κολοσσαίο, αξίζει να διαβάσετε το Discovering the Colosseum: Between myth and reality.

 

[pontez2]

Το Rome η σειρά, (μας δείχνει την άνοδο του Ιούλιου Καίσαρα μέχρι και τον θάνατό του) και το Spartacus (επισης σειρά), ειναι χαρακτηριστικές.

Ναι μεν, δε θα δεις εγκυκλοπαιδικές λεπτομέριες που αναφέρει παραπάνω ο Snoob όμως καλύπτουν ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας και βασίζονται σε αληθινά γεγονότα.

Το Spartacus χρονολογικά διαδραματίζεται λίγο πριν την άνοδο της τριανδρίας Ιούλιου Καίσαρα, Πόμπιου και Κράσου. Και οι 3 είναι σημείο αναφοράς στη σειρά, στον 4ο κύκλο ειδικά. Υπάρχουν αρκετά ιστορικά πρόσωπα και η σειρά αν και ο πρώτος και 2ος κύκλος ειναι σε μεγάλο βαθμό μυθοπλασία, δείχνει αρκετά από τη ζωή των Ρωμαίων αλλά και των επαρχιών της.

Το Rome, χρονολογικά αποτελεί συνέχεια. Επίσης δείχνει δολοπλοκίες, πισωμαχαιρώματα κτλ

Εν συνεχεια, καλό ειναι να δεις το Κβο Βάντις. Αναφέρεται σε μεγάλο βαθμο στους διωγμούς των Χριστιανών, ομως βλέπεις επισης αυτη τη καθημερινότητα, ειδικά στο παλάτι.

Τέλος μετά απο αυτές μπορεις να δεις και τη πτώση της Ρωμαικής αυτοκρατορίας. Ιστορικά έχει αρκετές ανακρίβιες όμως ως ταινία ειναι αριστούργημα. Εδω βασίστηκαν για να γυρίσουν τον Μονομάχο (oi 2 ταινίες που αναφέρω ανήκουν στα αριστουργήματα της 10ετίας του 50 και 60. Βλέπονται το ίδιο ευχάριστα όπως βλέπεις μια ταινία σημερινή. Τα σκηνικά ειναι εξαιρετικά.

Και αφού τελειώσεις με όλα αυτά, δες και το Agora. Καμία σχέση με Καίσαρα και Ρώμη, όμως αξίζει  

Επεξ/σία 29 Μαΐου 2019 από pontez2

[magnam]

58 λεπτά πριν, Snoob είπε

Αν ενδιαφέρεται κάποιος για αυτές τις ταινίες ώστε να σχηματίσει εικόνα του τι συνέβαινε τότε, λυπάμαι που το λέω, όμως στο σύνολό τους μυθοπλασίες είναι, δεν έχει κάποια σημασία, νομίζω. Ειδικά αυτές με την υποτιθέμενη "χαμένη" λεγεώνα (9η Ισπανική) κάπου στην Καληδονία (Σκοτία) είναι φαιδρές ακόμη και ως αναπαραστάσεις -γενικά, δύσκολα θα δεις ιστορικά βάσιμη αναπαράσταση του τρόπου που μάχονταν οι λεγεώνες, γιατί δεν είναι αρκετά "συναρπαστικό" και "κινηματογραφικό" θέαμα: πολεμούσαν μαζικά, σε πυκνούς σχηματισμούς, κουμπώνοντας τις ασπίδες τους. Λ.χ., ο Ιουλιανός (ο αποκαλούμενος Αποστάτης ή Παραβάτης, σημαντικός πολιτικός και φιλόσοφος που επίσης δαιμονοποιήθηκε γιατί ήταν "εθνικός" και όχι χριστιανός) στη Μάχη του Αργεντονάρουμ νίκησε τους Αλαμανούς (Γερμανούς, το όνομα σώζεται ως Allemagne, Γερμανία, στα Γαλλικά) ουσιαστικά ρίχνοντάς τους στο Ρήνο: τους έπνιξε κατά βάση, δεν τους σκότωσε με σπαθιά και λόγχες, απωθώντας τους διαρκώς με τις πυκνές γραμμές των στρατευμάτων του. Έτσι πολεμούσαν οι Ρωμαίοι, τα καουμποϊλίκια των ταινιών δεν έχουν ιστορική βάση. 

Ο Μονομάχος, ας πούμε, στο ιστορικό κομμάτι είναι άρπα-κόλλα: ξεκινάει από μια χαλαρή αφετηρία, την αλλοιώνει για να βολέψει το αφήγημα, και κατόπιν της αλλάζει τον αδόξαστο. Ο Κόμοδος, λ.χ., δεν δηλητηρίασε τον πατέρα του, ο Μάρκος Αυρήλιος τον όρισε διάδοχό του και συγκυβερνήτη του ήδη από τα δεκαέξι του.

Το χρήσιμο, από τη δαιμονοποίηση του Κόμοδου (όχι πως ήταν κανένας άγιος, βεβαίως) είναι ότι προσφέρεται η ευκαιρία να δεις κριτικά τις πηγές: λ.χ., τον ισχυρισμό πως σε μια μέρα σκότωσε 100 λιοντάρια ή (του Γκίμπον, μόλις 16 αιώνες μεταγενέστερος του Κόμοδου, πως σκότωσε "καμηλοπάρδαλη, το πλέον άκακο από τα τετράποδα ζώα" -σχόλιο από όπου αβίαστα εξάγεται το συμπέρασμα πως ο Γκίμπον δεν είχε δει καμηλοπάρδαλη να σκοτώνει με κλοτσιά ενήλικο αρσενικό λιοντάρι βρίσκοντάς το στο κεφάλι...) Γενικά, όταν ο αυτοκράτορας έχει υποστεί damnatio memoriae (δηλαδή καταδικάστηκε να διαγραφεί από τη συλλογική μνήμη) χρειάζεται κριτική στάση απέναντι στα όσα του καταλογίζουν. Ακόμη και όταν κάτι το γράφει ένας σύγχρονος (ή περίπου σύγχρονος) ιστορικός, θέλει προσοχή.

Γενικά, στο History Channel υπάρχουν διάφορα ντοκιμαντέρ για τη Ρώμη, με αρκετά ευχάριστη περιγραφή. Σαφώς δεν είναι τόσο εντυπωσιακά όσο το να βάζεις μια λεγεώνα να πολεμάει σκορποχώρι, αλλά αν θέλει κανείς να σχηματίσει μια εικόνα για σημαντικές στιγμές της Ρώμης, το πρόσφατο Eight Days that Made Rome με τη Μπέτανι Χιούζ είναι μια καλή περίπτωση. Υπήρχε παλιότερα (καμιά δεκαετία τώρα) το Rome: Rise and Fall of an Empire, πολύ αναλυτικότερο.

Τέλος, ξέρω πως μπήκα σε κουβέντα για ταινίες, αλλά αν σας ενδιαφέρει μια κριτική ματιά ως προς το τι "ξέρουμε" και τι "συνέβαινε" στο Κολοσσαίο, αξίζει να διαβάσετε το Discovering the Colosseum: Between myth and reality.

Αν και γενικότερα έχεις δίκιο στα όσα λες, θέλω να σχολιάσω λίγο το bold/underlined. Ως στρατιωτικός και στρατιωτικός ιστορικός μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως υπάρχει τεράστιο ενδιαφέρον γύρω από την τακτική χρησιμοποίηση της λεγεώνας, μιας και ο τρόπος που μαχόταν ήταν συναρπαστικός, ειδικά για την εποχή εκείνη. Συγκεκριμένα, αξίζει να ασχοληθεί κανείς με την μάχη των Κυνός Κεφαλών αλλά και την μάχη της Πύδνας όπου διαφαίνεται η εξέλιξη που ήρθε με της λεγεώνες σε αντίθεση με άλλους παρωχημένους σχηματισμούς (π.χ. Μακεδονικής φάλαγγας στις περιπτώσεις αυτές). Ειδικά εάν αναλογιστείς το γεγονός πως ο Γάιος Μάριος ουσιαστικά έφερε τον Ρωμαϊκό Στρατό σε ό,τι πιο κοντινό υπάρχει στην σημερινή οργάνωση και διάρθρωση των στρατευμάτων, θα δεις πως πολλές από αυτές τις "ανιαρές" μάχες αποκτούν άλλο ενδιαφέρον, μιας και ουσιαστικά εξελίσσεται όλη η πολεμική οργάνωση και τέχνη της εποχής. Μάλιστα, θα προσθέσω εδώ και το De re militari του Βεγέτιου το οποίο αποτέλεσε το μοναδικό ίσως στρατιωτικό εγχειρίδιο της εποχής που τύγχανε εφαρμογής μέχρι και το πέρας του Μεσαίωνα τον 15ο αιώνα (πλην ενός βυζαντινού εγχειριδίου από τον Ανδρόνικο Β' του Μομφερά). Ουσιαστικά ο Βεγέτιος αναφέρει ξεκάθαρα πως σκοπός είναι η αποφυγή της μάχης. Η εικόνα που έχουμε σχηματίσει από τις ταινίες και φανταζόμαστε πεζά ή έφιππα στρατεύματα να προελαύνουν αναζητώντας την επόμενή τους κατάκτηση ή τον αντίπαλό τους, είναι ξεκάθαρα αποκύημα της φαντασίας μας. Πιο συχνό φαινόμενο ήταν ο πόλεμος φθοράς, παρά η ένοπλη μάχη. Συνεπώς, οι λίγες περιπτώσεις στις οποίες συνέβαινε κάτι τέτοιο έχουν και τρομερό ενδιαφέρον. Ειδικά εάν αναλογιστείς πως οι διοικητές των ρωμαϊκών τμημάτων και δυνάμεων άλλαζαν σχεδόν κάθε χρόνο, εφαρμόζοντας αρκετές "κινηματογραφικές" τακτικές κινήσεις, μιας και ο ελιγμός ήταν το ατού θα έλεγε κανείς του Ρωμαϊκού Στρατού.

Επεξ/σία 29 Μαΐου 2019 από magnam

[Snoob]

Δεν αμφιβάλλω πως υπάρχει ενδιαφέρον για τους μελετητές Οι αλλαγές του Μάριου είναι, πράγματι, καταλυτική στιγμή, τόσο στην πορεία της Ρώμης, όσο και γενικότερα στην ιστορία της στρατιωτικής τέχνης. Όταν γράφω "αδιάφορο", εννοώ για το Χόλυγουντ, που θέλει μονομαχίες και αίματα και δράση, όχι αραδιασμένους λεγεωνάριους να σπρώχνουν με τις ασπίδες τους και να κοιτάνε να καταφέρουν κάποιο χτύπημα ανάμεσα από τις κουμπωμένες ασπίδες.

Γι' αυτό και, τα όσα βλέπουμε στην οθόνη, σπάνια όσο και ελάχιστη σχέση έχουν με το τι πραγματικά συνέβαινε: κοινή λογική είναι, αν ένας σχηματισμός έχανε το 50% των δυνάμεών του κάθε τρεις και λίγο, θα διαλυόταν. Τα σπρωξίδια και ο ιδρώτας και ο φόβος πίσω από τις ασπίδες (είναι γνωστό πως οι αλλαλαγμοί και οι ύβρεις που αντάλλασσαν οι παρατάξεις πριν τη σύγκρουση ήταν τρόπος να πάρουν κουράγιο για να ορμήσουν στον αντίπαλο) δεν "γράφουν" τόσο καλά στο φακό, όσο δυο γομάρια που κραδαίνουν σπαθιά και ανταλλάσσουν χτυπήματα.

Αν θέλει, λ.χ., να δει κανείς κινηματογραφική "ρεαλιστική" απεικόνιση μονομαχίας (μεταξύ έμπειρων αλλά ηλικιωμένων πολεμιστών) θα πρότεινα το Ρόμπιν & Μάριαν (1976), τη μονομαχία μεταξύ Ρόμπιν (Σον Κόνερι) και Σερίφη (Ρόμπερτ Σο). Και το θέαμα, "κινηματογραφικά" (σε επίπεδο δράσης) είναι "θλιβερό" και στενάχωρο.

[pontez2]

10 λεπτά πριν, Snoob είπε

όχι αραδιασμένους λεγεωνάριους να σπρώχνουν με τις ασπίδες τους και να κοιτάνε να καταφέρουν κάποιο χτύπημα ανάμεσα από τις κουμπωμένες ασπίδες

...τον οποίο τρόπο μάχης, τον είδαμε στο Spartacus, το οποίο φημίζεται για τη σπλατεριά του, η οποία όμως είναι εν μέρη ρεαλιστική.

Σιγουρα πιο εντυπωσιακό ειναι να βλέπεις τον αρχηγό των Γερμανικων δυνάμεων στον Μονομάχο να στέκεται μόνος του με ένα μεγάλο μπαστούνι και να του επιτίθονται σκορποχώρι Ρωμαίοι (αντι απλά ένας να του ρίξει με ένα βέλος να τελειώνει η ιστορία  )

Επεξ/σία 29 Μαΐου 2019 από pontez2

[magnam]

26 λεπτά πριν, Snoob είπε

Δεν αμφιβάλλω πως υπάρχει ενδιαφέρον για τους μελετητές Οι αλλαγές του Μάριου είναι, πράγματι, καταλυτική στιγμή, τόσο στην πορεία της Ρώμης, όσο και γενικότερα στην ιστορία της στρατιωτικής τέχνης. Όταν γράφω "αδιάφορο", εννοώ για το Χόλυγουντ, που θέλει μονομαχίες και αίματα και δράση, όχι αραδιασμένους λεγεωνάριους να σπρώχνουν με τις ασπίδες τους και να κοιτάνε να καταφέρουν κάποιο χτύπημα ανάμεσα από τις κουμπωμένες ασπίδες.

Γι' αυτό και, τα όσα βλέπουμε στην οθόνη, σπάνια όσο και ελάχιστη σχέση έχουν με το τι πραγματικά συνέβαινε: κοινή λογική είναι, αν ένας σχηματισμός έχανε το 50% των δυνάμεών του κάθε τρεις και λίγο, θα διαλυόταν. Τα σπρωξίδια και ο ιδρώτας και ο φόβος πίσω από τις ασπίδες (είναι γνωστό πως οι αλλαλαγμοί και οι ύβρεις που αντάλλασσαν οι παρατάξεις πριν τη σύγκρουση ήταν τρόπος να πάρουν κουράγιο για να ορμήσουν στον αντίπαλο) δεν "γράφουν" τόσο καλά στο φακό, όσο δυο γομάρια που κραδαίνουν σπαθιά και ανταλλάσσουν χτυπήματα.

Αν θέλει, λ.χ., να δει κανείς κινηματογραφική "ρεαλιστική" απεικόνιση μονομαχίας (μεταξύ έμπειρων αλλά ηλικιωμένων πολεμιστών) θα πρότεινα το Ρόμπιν & Μάριαν (1976), τη μονομαχία μεταξύ Ρόμπιν (Σον Κόνερι) και Σερίφη (Ρόμπερτ Σο). Και το θέαμα, "κινηματογραφικά" (σε επίπεδο δράσης) είναι "θλιβερό" και στενάχωρο.

Σαφώς, για το Χόλυγουντ θα ήταν τουλάχιστον αδιάφορο, αλλά για τον θεατή που θέλει να λάβει κάποιες ιστορικές γνώσεις θα είχε αρκετό ενδιαφέρον, αρκεί να ξέρει τι βλέπει. Π.χ. εκεί που ο Α βλέπει απλά μία λεγεώνα να σπρώχνει με τις ασπίδες, ο Β βλέπει πως ο διοικητής του τμήματος βρίσκεται εμπρός δεξιά κρατώντας επίσης ασπίδα και σπρώχνοντας, συνεπώς δεν μπορεί να διοικήσει και να ελέγξει το τμήμα του, παρά μόνο να δώσει κατεύθυνση στον πρώτο ζυγό. Και εδώ είναι που μισώ το Χόλυγουντ: Θα μπορούσαν να κάνουν ακόμη και τις πιο αδιάφορες μάχες να φαίνονται συναρπαστικές, αρκεί να εστίαζαν εκεί που πρέπει. Είτε στον ελιγμό, είτε στη θέση του διοικητή και το πώς διοικεί/αποφασίζει από εκεί, είτε στην ιδιαίτερη τακτική χρησιμοποίηση του εκάστοτε οπλισμού/εξοπλισμού (π.χ. δεν γίνεται να μου παρουσιάζεις ιππέα να μάχεται επί του αλόγου χωρίς καν να κινείται ο κώλος του ενώ την εποχή εκείνη δεν είχαν καν αναβολείς).

Είναι γεγονός, όμως, πως τις ταινίες δεν τις βλέπεις για την ιστορική τους ακρίβεια. Από θέμα μαχών και μόνο, οι πιο πιστές ταινίες που έχω δει ήταν ο Αλέξανδρος (2004), Βατερλώ (1970), και το Πόλεμος και Ειρήνη (1966). Όλως τυχαίως οι δύο τελευταίες ταινίες είναι του Sergey Bondarchuk.

 

Post Scriptum: Το Robin and Marian νομίζω πως στα ελληνικά έχει μεταφραστεί ως το Ρόδο και το Βέλος. Υπέροχος Κόνερι.

Επεξ/σία 29 Μαΐου 2019 από magnam

[totalius]

Νομιζω πάντως στο Spartacus ειχα δει μάχη περίπου οπως τη περιγράφει ο snoob απο πανω . Κ άλλου εχω δει αλλα δε θυμάμαι που ηταν . Στρατιώτες σε φάλαγγα δλδ που σπρώχνουν κ σπροχνωνται περισοτερο παρα πολεμανε . Κ δεν ειναι καθόλου βαρετό .Βεβαια κ εγω προτιμώ την ιστορική ακρίβεια παρα το θέαμα  , ίσως γι αυτο .

[xavier]

Μπορείς να δεις το life of brian, αλλα εχει μια μικρη αναφορα στη σταύρωση

Spoiler

 

 

 

πέρα απο την πλάκα οτι καλύτερο μπορεις να δεις στο θέμα ειναι το Rome του hbo που αναφέραν πιο πανω... Απο ταινιες μια που μου αρεσε παρα πολυ ήταν το Agora. To I, claudius είναι κλασσικη σειρα, αλλα ας ελπισουμε οτι θα βγει καποια στιγμη το remake του hbo...