Τρελές ιστορίες από τρελούς πελάτες

[MitsosDaBest13]

Πριν από 5 λεπτά, σε κάποιο Everest στην Αθήνα, που είχε αρκετό κόσμο. 

Περιμένω στην ουρά, για καφέ και μπουγάτσα. Έρχεται μια (βιαστική) 45αρα και με ρωτάει "περιμένετε στην ουρά για καφέ"; Της λέω "Ναι, θέλω να πληρώσω πρώτα". Κάνει ένα "πφφφ" που βλέπει ότι θα καθυστερήσει (είναι άλλοι 4 μπροστά μου) και τελικά κάθεται πίσω μου. 

Όταν πλήρωσα εγώ, χώνεται πίσω μου άλλος (βιαστικός-αγενής) να πληρώσει το σάντουιτς που πήρε και τον καφέ που θα πάρει. Αυτή η 45αρα (που χάζευε) τον είδε και άρχισε να φωνάζει "Κύριε, είναι η δική μου σειρά"! Εκείνος δε λέει τίποτα και κάθεται πίσω της... 

Πληρώνουν και οι 2 και περιμένουμε πιο μπροστά στον πάγκο, να παραλάβουμε τους καφέδες. Παίρνω εγώ τον δικό μου και ρωτάει η υπάλληλος την 45αρα "Εσείς τι έχετε;" Αυτή πάλι χάζευε και δεν έδωσε απάντηση. Προχωράει λοιπόν η υπάλληλος στον άλλον (αγενή) από πίσω και ρωτάει εκείνον. 

Εκείνος λέει τι καφέ θέλει και ξαφνικά του φωνάζει η 45χρονη (που τώρα ξύπνησε) "Σας παρακαλώ κύριε, είναι η δική μου σειρά"! Τότε εκείνος τα πήρε "άσχημα" και της έβαλε τις φωνές "Αντε παράτα μας κυρία μου, αφού σε ρώτησε και δεν είπες τίποτα, εσένα θα περιμένουμε";;; Κάτι του είπε εκείνη και μετά αυτός συνέχισε να φωνάζει "Άσε με ήσυχο, μη μου μιλάς"! 😂

Η υπάλληλος σε αυτό το σημείο λειτούργησε "πυροσβεστικά" και ρώτησε αμέσως την 45χρονη τι θέλει, ώστε να σταματήσουν οι φωνές (κάτι που κατάφερε)... 

[Iliaz]

Την Κυριακή περίμενα σε ένα ΚΤΕΛ στην Πελοπόννησο και έτσι όπως περίμενα στη σειρά για να βγάλω εισητηριο, πίσω μου ήταν μια γυναίκα γύρο στα 50, ήταν φουλ βαμμένη και φτιαγμένη και μιλούσε στο τηλέφωνο με την μάνα της. Από αυτά που έλεγε στην μάνα της κατάλαβα τι κομπλεξαρα ήταν και όλο  ξεφυσουσε για την σειρά (3 άτομα ήταν μπροστά μου) και το λεωφορείο μου έφευγε σε κάνα τέταρτο. Σε μια στιγμή που ανοίγει λίγο κενός χώρος μου σπρώχνει την βαλίτσα ώστε να προχωρήσω από μέσα μου είχα νευριάσει αλλά δεν είπα τίποτα και αυτή συνέχιζε να λέει τα δικά της στη μάνα της. Σε μια στιγμή που ήταν η σειρά μου μου μου λέει "παιδι, περίμενε λίγο να περάσω εγώ γιατί φεύγω " κανονικά θα την άφηνα εάν δεν ήταν τόσο σπαστικια αλλά της είπα " σε περίπου 7 λεπτά το λεωφορείο μου φεύγει, εάν σε αφήσω εσένα να περάσεις το λιγότερο σε ένα 20 λεπτο θα έχεις τελειώσει, γι'αυτό μείνε πίσω μου " και μου λέει ένα " έχεις πολύ θράσος μικρέ", μετά της λέω "δεν με ενδιαφέρει". Έβγαλα εισητηριο και αυτή μίλαγε ακόμα με την μάνα της και έλεγε " να εδώ ένα μικρό τσογλανι μου βγάζει γλωσσα". Τελικά έφυγα μετα από ένα τέταρτο ενω αυτή μάλωνε με την γυναίκα στα ΚΤΕΛ 

Επεξ/σία 8 Μαΐου 2019 από Iliaz

[BadBoy]

16 ώρες πριν, Ablaoublas_542 είπε

Δουλευες Σολωμονιδη και μιλαμε για τον Χορταρεα που εμενε φαληρο στην Ολγας ε

Και εγώ αυτός ήταν που σκέφτηκα, Όλγας 42 έμενε για την ακρίβεια, εκεί που ήταν ο Θεοτόκης με τα ποδήλατα.

Επεξ/σία 8 Μαΐου 2019 από BadBoy

[JimasGR]

Εγω στην θεση του ρεζιλεμενου : 

Περιπου 3 το μεσημερι και ενω γυρναω σπιτι περναω μπροστα απο eshop και θυμαμαι οτι εχω να παραλαβω μια παραγγελια. Παραδοξως το μαγαζι ηταν ανοιχτο και εγω αφηρημενος (ξεχνωντας την ωρα) μπαινω μεσα για να παρω την παραγγελια μου. Φτανω στο ταμειο και βλεπω μεσα ολα τα φωτα στην αποθηκουλα σβηστα, οι υπολογιστες κλειστοι κλπ. Σκεφτομαι κατι δεν παει καλα... Ωστοσο περιμενω, περιμενω και ξαφνικα μπαινει ενας στο καταστημα και ξαφνιαζεται που με βλεπει. Με ρωταει " τι κανεις εσυ εδω; " και τον απανταω "μου στειλατε μηνυμα να περασω να παραλαβω την παραγγελια μου" και μου λεει οτι το μαγαζι εχει κλεισει και οτι ειναι το παιδι απο την αποθηκη που ξεφορτωνει τις κουτες... Περιττο να πω πως εγινα λουης...

[agrio.imeros]

Στις 8/5/2019 στις 4:17 ΠΜ, Ablaoublas_542 είπε

Δουλευες Σολωμονιδη και μιλαμε για τον Χορταρεα που εμενε φαληρο στην Ολγας ε

Ονόματα δε λέμε, είπαμε. Ο Σολωμονίδης δε φημίζεται για το κοτόπουλο.
Το εστιατόριο - βασικά είναι δύο σε κοντινή απόσταση - που δούλευα έχει
για ονομασία ένα χαρακτηριστικό του κόκορα(το λειρί πως λέγεται αλλιώς)...

18 ώρες πριν, BadBoy είπε

Και εγώ αυτός ήταν που σκέφτηκα, Όλγας 42 έμενε για την ακρίβεια, εκεί που ήταν ο Θεοτόκης με τα ποδήλατα.

Ακόμα πιο χαμηλά τότε. Κάπου στη Βασ. Γεωργίου...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ντελίβερι νο2.
 

Spoiler

Ο ΠΑΟΚ το '96 χτυπάει δυο μεταγραφές που έκαναν μπαμ τότε.Η μια από τον
ΟΦΗ και η άλλη από τον Παναθηναϊκό. Αυτός του Παναθηναϊκού κάποτε μπαίνει
στο κατάστημα και παραγγέλνει μισό κοτόπουλο σούβλας. Ήθελε να του το πάμε
στο σπίτι και θα το πλήρωνε εκεί. Μαγκιά του.Ανέλαβα να το πάω καθότι ήμουν
ο μοναδικός Παοκτσής(απίστευτο) ανάμεσα στους 8 ντελιβεράδες που διέθετε το
εστιατόριο. Μπορεί να ήμασταν μια καλοκουρδισμένη ομάδα πακετάδων, να υπήρχε
συναδελφικότητα, φιλία και αλληλεγγύη, στα οπαδικά όμως δεν ίσχυε αυτό.
 Στην πολυκατοικία του λεγάμενου είχαν από κάτω σεκιουριτά. Για την ακριβεία
ασφαλίτης ήταν που έκανε εξτραδάκι. Μου άνοιξε χωρίς πολλά πολλά γιατί έτσι κι
αλλιώς με είχε φακελωμένο. Και από εκεί αρχίζει η φάση όταν ανοίγει την πόρτα
ο παικταράς και βρίσκομαι μπροστά σ΄ένα τεράστιο σαλόνι με τη γυναίκα του να
είναι αραχτή στο καναπέ και να παρακολουθεί μια ταινία σε μια τεράστια plasma
έχοντας στα τέρματα τον ήχο από το home cinema.
 Καλησπερίζω καμαρωτός, παραδίδω πακέτο, δίνω τα εύσημα  για την απόδοση της
περασμένης Κυριακής, είπε και αυτός κάτι αλλά φαίνεται πως, όπως δεν άκουγα εγώ
μάλλον δεν άκουγε και αυτός. Ο ήχος από την ταινία που έβλεπε η κυρά του ήταν χωρίς
πλάκα εκκωφαντικός.
 Περιμένω πληρωμή. Δεν έχω δει τιμή από το απόκομμα που έδωσα αλλά το χέρι μας μετά
από χιλιάδες κοτόπουλα που παραδώσαμε κατάντησε σα ζυγαριά. Υπολόγισα 1200-1300 δραχμές
ότι θα κόστιζε...τότε. Εντωμεταξύ ακόμα περιμένω. "Αντριάνα που έχουμε ψιλά;" ρωτάει το
καμάρι μας ψάχνοντας συρτάρια, ντουλάπια, ράφια κτλ. Χαρταετό πετάει η Αντριάνα. Περιμένω
εγώ. Από τα ενδότερα του διαμερίσματος ακούστηκε μια φωνή. "Αντριάνα μήπως ξέρει που είναι
τα ψιλά;" . Μιλώντας στον εαυτό μου μεταξύ σοβαρού και αστείου καθώς περίμενα αναρωτήθηκα
αν είναι αλήθεια το χρηματικό ποσό που του έδωσαν για μεταγραφή. Εμφανίζεται ο παικταράς
αλλά εξαφανίζεται πάλι διασχίζοντας ξανά το σαλόνι φωνάζοντας"Αντριάνα που έχουμε βάλει τα
ψιλά;" Η Αντριάνα όμως τον είχε συνδέσει με Κάιρο. Έχοντας περίπου ένα τέταρτο περίμενε στην
πόρτα -δεν το κατάλαβα γιατί παρακολουθούσα και ΄γω την ταινία με την Αντριάνα- και έχοντας
πάρει τη στάση του πελαργού, τη στάση του γερανού, τη στάση του φλαμίνγκο κτλ για να ξεπιαστούν
τα πόδια μου ακούω το κορυφαίο "Αντριάνα, δώσ΄μου λίγη σημασία"
 Ως εδώ! Φρίκαρα! Του φωνάζω "πόσα χρήματα έχετε;" Με λέει "το πακέτο κοστίζει 1230 δρχ, έχω τις
1200 και ψάχνω να σε βρω τις 30". "Δε πειράζει, του λέω, δώσ΄μου τα 1200 να φύγω". Μου τα δίνει
τα τσακώνω και του λέω, "έμαθα ότι θα σε δώσουν το περιβραχιόνιο να κάνεις κουμάντο την ομάδα".
"Εεεε...ναι" μου λέει. "Κατάλαβα" του λέω και κάνοντας μεταβολή για να φύγω σκεφτόμουν ότι πρέπει
να κάνουμε μερικά χρονάκια υπομονή ακόμα για να πάρουμε ένα τίτλο.

 

Επεξ/σία 9 Μαΐου 2019 από agrio.imeros

[talibanakos]

Στις 6/5/2019 στις 8:36 ΠΜ, paredwse είπε

Γιατί έχω την αμυδρή υποψία ότι όσοι δουλεύουν στην εστίαση (καφετέριες, εστιατόρια, σουβλάκι κλπ) έχουν τις πιο πολλές ιστορίες; 

Γιατι ο ελληνας βγαζει ολα του τα κομπλεξ πανω στους εργαζομενους,γιατι ειναι οι μονοι στους οποιος πιστευει οτι εχει καποια εξουσια.

Εχει δεσει κομπο το "ο πελατης εχει παντα δικιο " ( κατι που αφορα αποκλειστικα και μονο ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ και οχι τον πελατη ) και πορευεται με αυτο.

 

[Thresh]

Ανοιχτοχέρης, ταλέντο μεγάλου παίχτου ο τύπος...

Επεξ/σία 9 Μαΐου 2019 από ThReSh

[Mesqal]

Μόλις τώρα, ThReSh είπε

Ανοιχτοχέρης, ταλέντο μεγάλου παίχτου ο τύπος...

Του τα φαγε η Αντριανα τα λεφταααα 😂

[ManFromEarth]

Μου αρέσει που κάνεις Δεν γράφει Ποιος είναι ο παίκτης ενώ υπήρχε μέχρι και σύνθημα για την Αντριανα 😁

[Liapisftw]

1 ώρα πριν, ManFromEarth είπε

Μου αρέσει που κάνεις Δεν γράφει Ποιος είναι ο παίκτης ενώ υπήρχε μέχρι και σύνθημα για την Αντριανα 😁

Ποιος είναι ρε παιδιά?

[ManFromEarth]

Σπύρος Μαραγκος

[koulkos]

Επειδή είναι λίγο μεγάλη η ιστορία τη βάζω σε spoiler.

 

Δουλεύω λοιπόν πριν από αρκετά χρόνια ως λογιστής σε ένα ένα κέντρο δεξιώσεων. Μου λέει ο ιδιοκτήτης, δεν κατεβαίνεις και ως υπεύθυνος στη σάλα, την ώρα των γάμων, για να ελέγχεις την κατάσταση, με το αζημίωτο φυσικά.Να χαρώ εγώ, είχα μπανίσει και μερικές σερβιτόρες, άλλο που δεν ήθελα. Ξεκινώ λοιπόν και σ/κ στη σάλα και όλα καλά. Για όσους δεν ξέρουν, σε κάθε γάμο σχεδόν, υπάρχουν υποψήφια ζευγάρια που δοκιμάζουν το μενού και βλέπουν γενικά πως κυλάει το μαγαζί. Για να γίνει αυτό φυσικά, έχει προηγηθεί ραντεβού εντός εβδομάδος, συζήτηση για το γάμο (άτομα, κόστος) και αφού υπάρξει πραγματικό ενδιαφέρον κλείνεται ραντεβού για κάποιο σ/κ ώστε να δοκιμαστεί το μενού αλλά και να γνωρίζει το μαγαζί πόσα άτομα θα έρθουν για το σκοπό αυτό(γιατί σε αυτούς βγάζεις τα ¨καλά" πράγματα). Σκάει λοιπόν ένα Σάββατο μια γύφτικη κομπανία, εν ώρα γάμου, περίπου 12-14 άτομα και μας λένε πως θέλουν να δοκιμάσουν το μενού. Παραβλέπουμε το πρωτόκολλο, τους εξηγούμε πως μπορούν να γευματίσουν μόνο 8 άτομα, μανουριάζουν μεταξύ τους για το ποιος θα κάτσει να φάει και εν τέλει κάθονται να φάνε. Περιττό να αναφέρω το πόσο "μπαμ" κάνει αυτό το γεγονός στους καλεσμένους του γάμου. Τεσπα, τελειώνει το φαΐ, μιλάνε με τον ιδιοκτήτη, του λένε πως θα είναι 300 άτομα ο γάμος και ζητάνε κόστος. Ο ιδιοκτήτης, κάθε φορά που έβλεπε γύφτους, έδινε εξωφρενικές τιμές για σ/κ γιατί δεν τους ήθελε. Αυτοί όμως δεν χαλιούνται, βάλε μας Τετάρτη λέει. Το σκέφτεται ο δικός μας,βγάζουν πράγματα από το μενού, βγάζουν αναψυκτικά (αφήνουν μόνο κόλα) και βγαίνει ένα κοστούμι χαμηλό, για να κλείσουν τη μέρα και να πάρει κανά φράγκο μεσοβδόμαδα. Τους εξηγεί λοιπόν ότι το μενού είναι συγκεκριμένο και όχι όπως αυτό που δοκίμασαν και πως στη τιμή είναι μόνο κόλα, κρασιά και νερά. Κλείνουν στα 260 άτομα τελικά, σκάνε 4 μωβ και φεύγουν. Στην απόφαση να δώσει το μαγαζί ο ιδιοκτήτης, έπαιξε ρόλο το γεγονός πως ο κουμπάρος του ζευγαριού τον προμήθευε που και που με "και στο Άντεν πώς χορεύοντας πίνουν την άσπρη σκόνη".Θα παίξει ρόλο στη συνέχεια ο τύπος.

Έρχεται λοιπόν η Τετάρτη και ο ιδιοκτήτης για να κόψει έξοδα αφήνει το μαγαζί με τον μάγειρα, δύο σερβιτόρους, ένα κοριτσάκι 19 χρονών για τα ποτά και εμένα να επιβλέπω. Εξαφανίζεται αυτός, κλείνει και το κινητό και αρχίζουμε ετοιμασία. Χαλαροί εμείς, 260 άτομα λέμε, θα βγει καλά η βραδιά παρά τα λίγα άτομα. Το πρώτο καμπανάκι χτυπάει όταν έρχονται οι μουσικοί τους. Δεν ξέρω αν έχετε δει γύφτικο γάμο ή άλλη εκδήλωση, οι άνθρωποι έχουν ήχο που ούτε ο Ozzy στη Μαλακάσα δεν είχε. Τρία φορτηγάκια ξεφορτώνουν ηχεία και για καμιά ώρα στήνουν το "stage". Πάω να τους πάρω τα στοιχεία για να τους κάνω πρόσληψη για να μην πέσει κάνα πρόστιμο, δεν είχαν ξανακούσει τη λέξη, ο ένας δεν μιλούσε καν ελληνικά, τη ψιλιάστηκα τη δουλειά και τους άφησα στην ησυχία τους.  Έχουμε κάποια προβληματάκια με τις απαιτήσεις των μουσικών να κουμπώσουν σε δικό μας εξοπλισμό, να βγάλουμε ηχεία, τέσπα, το προσπερνάμε και αυτό.
Ξεκινά η προσέλευση των καλεσμένων, χωρίς λίστα, απλά μετρώ κεφάλια για να χρεώσουμε τα extra άτομα. 260 το πλάνο, 370 έσκασαν. Τι θα φάνε τώρα όλοι αυτοί; Οι γυναίκες ήταν ντυμένες με τα καλά γύφτικα φουστάνια, μερικές εξαιρετικά όμορφες. Οι άντρες όπως αποδείχθηκε δεν είχαν συγκεκριμένο dress code. Λαμέ, καρώ, μπαλωμένο, τρύπιο, καλόγουστο, κάθε είδους σακάκι. Από σκαρπίνι μέχρι αθλητικό και παντόφλα. Πουκάμισο, t-shirt, φανελάκι, όλα μέσα. Αλυσίδες και σκουλαρίκια στο φουλ.Τα πιτσιρίκια αμολημένα μπαίνουν στα γραφεία, στη κουζίνα, στην αποθήκη, ότι είχε πόρτα ήταν σαν να έγραφε, άνοιξε με.

Καλώ εναγωνίως τον ιδιοκτήτη στο κινητό να δούμε τι θα κάνουμε με το φαγητό 100+ ατόμων, τίποτα, κλειστό. Αποφασίζουμε με τον μάγειρα να βάζουμε μικρότερες μερίδες μπας και φτάσουν για όλους.Σε αυτό το σημείο το καμπανάκι έγινε καμπάνα Παναγίας των παρισίων και σκέφτομαι πονηρά. Σε τέτοιες φάσεις πρέπει να βρεις τον πιο συνεννοήσιμο άνθρωπο από τους "απέναντι" και να τον πάρεις όσο γίνεται με το μέρος σου. Στη δική μου περίπτωση αυτός ήταν ο κουμπάρος που είναι λίγο dealer, λίγο κλεπταποδόχος και έχει κάνει παρέα πολλάκις με τον καπετανάκη. Του εξηγώ πως έχουν έρθει 100+ άτομα από αυτά που συμφωνήσαμε, έχουμε τεράστιο θέμα με το φαγητό και αν μπορεί να εξηγεί την κατάσταση στον κόσμο που εν τω μεταξύ έχει ξεσαλώσει στη σάλα. Πίνουν τις κόλες και τα κρασιά από το μπουκάλι, βάζουν κόλα μέσα στο μπουκάλι κρασιού, σπάνε αβέρτα πιάτα και ποτήρια, τα μικρά παίζουν με κουρτίνες και πολυελαίους, ένας χαμός. Το service αργό, φυσιολογικό με τόσα λίγα άτομα, το κοριτσάκι στα ποτά τα έχει παίξει  και είναι τέρμα φοβισμένο γιατί του κλείνουν το μάτι όταν πάει να σερβίρει,ο μάγειρας σε απόγνωση και εγώ να τρέχω να σώσω ότι μπορώ, προσπαθώντας να βρω τον ιδιοκτήτη μπας και φέρει ενισχύσεις. Ξεκινά το σερβίρισμα του κυρίως και εκεί αρχίζει το πρώτο μεγάλο μπαμ. Σε κάθε τραπέζι το ίδιο πράγμα. Γιατί δεν έχει σουβλάκι κοτόπουλο, γιατί δεν έχει σνίτσελ, γιατί δεν έχει το ένα και το άλλο. Προσπαθούμε να εξηγήσουμε πως έτσι αποφάσισε το ζευγάρι (δεν μπορούσαμε να πούμε πως ήταν τσίπιδες και έβγαλαν πράγματα από το μενού) αλλά ήταν σαν να εξηγείς το offside σε ξανθιά. Βλέπουν και το φτωχό πιάτο και ήρθε και έδεσε. Ξεκινούν τις επισκέψεις στη κουζίνα, μπαίνουν εντελώς μέσα, πάνε πάνω από τις κατσαρόλες και τα κάρβουνα, λένε στο μάγειρα, ρε φίλε, αφού έχεις σουβλάκι κρυμμένο,το ξέρω, δώσε με ένα, και πολλά τέτοια ωραία. Παράλληλα αρχίζει να χωλαίνει και η ροή των ποτών γιατί οι άνθρωποι έπιναν σαν να μην υπήρχε αύριο. Μπαίνουν και αυτοί μέσα, παίρνουν κρασιά, κόλες, ότι έβρισκαν. Εγώ να είμαι στην είσοδο της κουζίνας και να προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι δεν πρέπει να μπαίνουν μέσα και ότι θέλουν θα τους το δώσουμε εμείς. Φευ, 2-3 μου έκλειναν το μάτι και έστελναν φιλάκια, σαν να μου λένε ή θα πάρω αυτό που θέλω τώρα ή θα φύγεις βιασμένος. 

Έρχεται το ζευγάρι, δεν θυμάμαι αν έκοψε τούρτα, και αρχίζουν τους χορούς. Είχαν ένα σύστημα, πριν από κάθε τραγούδι έπαιρνε το μικρόφωνο ο γαμπρός και έλεγε,αυτό το τραγούδι είναι για την οικογένεια τάδε, και αυτοί έπρεπε να το χορέψουν. Κάνει μία-δύο αφιερώσεις και αρχίζουν τα ωραία. Αυτό είναι για τον αδερφό μου που μόλις βγήκε από τη φυλακή, αυτό για τον άλλο αδερφό μου που τον έφαγαν οι τάδε, αυτό για τον μικρό μου αδερφό που είναι τώρα στη φυλακή. Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Τελειώνει το φαγητό και ήταν λες και έπεσε σύνθημα να βγάλουν όλοι από ένα ποτό από τις τσάντες των γυναικών. Το 95% βότκα ή τζιν, τύπου lidl ή ρώσικες. Αρχίζουν να ζητάνε λεμονάδα, τους λέμε μόνο κόλα έχουμε, that's the deal, είναι σε φάση βρες μου λεμονάδα για να μη μπω και σήμερα φυλακή και παίρνω το αμάξι να πάω να πάρω από καμια κάβα. Εν τω μεταξύ, αυτοί που έμπαιναν στην κουζίνα βρήκαν μερικές λεμονάδες και όλοι νόμιζαν πως τις κρύβαμε. Η αλήθεια είναι πως είχαμε μια κάσα (20 νομίζω μπουκαλάκια) και 3-4 ξέμπαρκες στο ψυγείο. Η κάβα κλειστή, πάω σε περίπτερο, αδειάζω το ψυγείο και επιστρέφω. Με παίρνουν χαμπάρι παρόλο που πάω να μπω από πίσω, από την κουζίνα (είπαμε, είναι πλέον παντού) και μου την πέφτουν σαν τα ζόμπι όταν μυρίζουν σάρκα. Παίρνουν πάνω από τα μισά μπουκάλια(πλαστικά 1,5lt), τους καταλαβαίνουν και μέσα στη σάλα ότι έσκασαν λεμονάδες και έχουμε νέο γύρο επισκέψεων στην κουζίνα. Ξαναμπαίνω στο αμάξι να φέρω και άλλες γιατί η κατάσταση ήταν οριακή. Νομίζω πήγα 4 φορές για λεμονάδες. Το κοριτσάκι είχε αρχίσει να κλαίει και να κρύβεται, γιατί, μεθυσμένοι πλέον, της την έπεφταν εντελώς αισχρά. Προσπαθώ να τη συνεφέρω αλλά τζίφος. Η αλήθεια είναι ότι και εγώ στη θέση της δεν θα ξαναέβγαινα. Της λέω, άραξε, κάνε ένα τσιγάρο και κάτσε στην κουζίνα να μαζεύεις και να τακτοποιείς. 

Στο μαγαζί είχαμε και λουλούδια επομένως και λουλουδού. Δίναμε 4 ευρώ το πανέρι αν θυμάμαι καλά.Αρχίζουν λοιπόν ο ένας μετά τον άλλον, πέτα στον έναν που χορεύει, πέτα στον άλλον που πίνει. Τους εξηγεί η λουλουδού πως αυτά χρεώνονται και αυτοί είναι σε φάση, εγώ δεν πληρώνω, ξέρεις ποιος είμαι εγώ και τέτοια. Παίρνω λοιπόν τον κουμπάρο πάλι δίπλα, ο οποίος αρχίζει και μου ξεφεύγει πίνοντας, και του λέω πες τους δικούς σου πως τα λουλούδια χρεώνονται, μην έρχονται εδώ και ζητάνε τζάμπα. Ήδη έφυγαν τόσοι δίσκοι στο τζάμπα. Οκ μου λέει, αλλά θα μου χρεώνεις εμένα τα λουλούδια με 2 ευρώ. Συμφωνώ, ενημερώνω τη λουλουδού και προχωράμε. Μετά από 10 λεπτά, με φωνάζει η λουλουδού και μου λέει πως έρχονται όλοι και ζητάνε λουλούδια εκ μέρους του κουμπάρου. Κουμπάρε, λέω από μέσα μου, δεν μας τα λες καλά. Της λέω δώσε σε όλους με 2 ευρώ να τελειώνουμε, αρκεί να παίρνουμε τα λεφτά. Οι μισοί έχουν έρθει με πλαστά (η λουλουδού 30 χρόνια στη νύχτα πιάνει τα πλαστά πιο γρήγορα από το μηχάνημα της τράπεζας), άλλοι δίνουν ψεύτικα δολάρια, ότι να ναι. Ξέχασα να αναφέρω πως στους χορούς πετούσαν ψεύτικα δολάρια. Δεν κρατά για πολύ η ηρεμία, έρχεται ο κουμπάρος και λέει τα θέλω με 1 ευρώ. Του λέω τέτοια απόφαση δεν μπορώ να πάρω μόνος, πρέπει να βρούμε το αφεντικό. Εξαφανισμένος αυτός ακόμη (ήξερε τι θα γινόταν) και το μαγαζί να καταστρέφεται σιγά σιγά. Κάποια στιγμή προς το τέλος (3-4 το πρωί) το σηκώνει και του λέω για τα λουλούδια. Δώστα μου λέει με 1 ευρώ αλλά πες του να σου αφήσει κάτι που συνεννοηθήκαμε και εσύ θα του δώσεις τόσα λεφτά. Καταλαβαίνω που πάει το πράγμα αλλά τι να κάνεις εκείνη την ώρα. Πάω να τον βρω και είναι σε ένα τραπέζι φάτσα φόρα μπροστά στην ορχήστρα και σνιφάρει. Του λέω αυτά που μου είπε ο ιδιοκτήτης και αλλάζει χίλια χρώματα. Τώρα τι να τα κάνω τα λουλούδια, πες του μακακα πως θα πάρει τα @@@ μου τώρα, και τέτοια. Μαζεύονται τριγύρω όσοι έχουν απομείνει, οι μισοί σκέτο σουρωμένοι και οι άλλοι μισοί σουρωμένοι-φτιαγμένοι, με έχουν βάλει στη μέση και φωνάζουν. Βασικά δεν ήξεραν γιατί φώναζαν αλλά αφού φωνάζει ο κουμπάρος θα έχει δίκιο. Σκάει μύτη το αφεντικό επιτέλους, σαν από μηχανής θεός (έχει φάει ΤΑ μπινελίκια από όλους μας) και αναλαμβάνει δράση εκείνος. Τέσπα, πάνε στο γραφείο του, λένε τα δικά τους και έρχεται το ζευγάρι να πληρώσει το υπόλοιπο. Νέος γύρος εκεί. Δεν πληρώνουμε γιατί δεν είχατε λεμονάδες, τα φαγητά δεν είχαν σουβλάκι και άλλες παρόμοιες δικαιολογίες του κώλου. Τρελάθηκα εγώ, του λέω ήρθαν 100+ άτομα παραπάνω και το μενού ήταν συγκεκριμένο, συμφωνημένο εξαρχής. Ανένδοτοι αυτοί, τελικά μετά από κανα τέταρτο κάνει ένα γερό σκόντο ο δικός μας,του δίνει  ο γαμπρός άλλα 4 μωβ και φεύγουν. Φεύγοντας, η πολιτική του μαγαζιού ήταν να καθόμαστε να χαιρετίσουμε το ζευγάρι και τους γονείς. Χαιρετάμε λοιπόν και σκάει τελευταίος ο κουμπάρος. Με αγκαλιάζει και μου λέει: είσαι σπαθί,να είσαι εδώ και στα βαφτίσια. Πρώτος και καλύτερος, του λέω. Μην σας χάσουμε από πελάτες (από μέσα μου αυτό).

Την επόμενη μέρα στο στρώσιμο της σάλας έγινε ο απολογισμός. Δύο σπασμένοι καθρέπτες στα μπάνια, όλες οι τουαλέτες βρώμικες σε σημείο χολέρας, πουθενά χαρτί ή σαπούνι, σπασμένος πολυέλαιος,καμμένη μοκέτα σε πολλαπλά σημεία, καμένες κουρτίνες, σπασμένες καρέκλες, κομμάτι σπασμένο από τραπέζι, αποτσίγαρα σε κάθε πιθανό σημείο της σάλας αλλά και εκτός αυτής, εκατοντάδες ψεύτικα δολάρια πατημένα και κολλημένα στη μοκέτα και στην πίστα, λειψά μαχαιροπήρουνα, πάρα πολλά σπασμένα ποτήρια και φευγάτες 4-5 σαμπανιέρες. Ευτυχώς τα παιδιά είχαν μπροστά τους δύο ημέρες για να στρώσουν γιατί αλλιώς δεν έβγαινε. Καμιά φορά που μαζευόμαστε και τα θυμόμαστε, γελάμε, αλλά  εκείνη την ημέρα δεν γελούσαμε καθόλου.

 

Επεξ/σία 9 Μαΐου 2019 από koulkos

[AristidisZ]

14 λεπτά πριν, koulkos είπε

Επειδή είναι λίγο μεγάλη η ιστορία τη βάζω σε spoiler.

  Απόκρυψη περιεχομένων

Δουλεύω λοιπόν πριν από αρκετά χρόνια ως λογιστής σε ένα ένα κέντρο δεξιώσεων. Μου λέει ο ιδιοκτήτης, δεν κατεβαίνεις και ως υπεύθυνος στη σάλα, την ώρα των γάμων, για να ελέγχεις την κατάσταση, με το αζημίωτο φυσικά.Να χαρώ εγώ, είχα μπανίσει και μερικές σερβιτόρες, άλλο που δεν ήθελα. Ξεκινώ λοιπόν και σ/κ στη σάλα και όλα καλά. Για όσους δεν ξέρουν, σε κάθε γάμο σχεδόν, υπάρχουν υποψήφια ζευγάρια που δοκιμάζουν το μενού και βλέπουν γενικά πως κυλάει το μαγαζί. Για να γίνει αυτό φυσικά, έχει προηγηθεί ραντεβού εντός εβδομάδος, συζήτηση για το γάμο (άτομα, κόστος) και αφού υπάρξει πραγματικό ενδιαφέρον κλείνεται ραντεβού για κάποιο σ/κ ώστε να δοκιμαστεί το μενού αλλά και να γνωρίζει το μαγαζί πόσα άτομα θα έρθουν για το σκοπό αυτό(γιατί σε αυτούς βγάζεις τα ¨καλά" πράγματα). Σκάει λοιπόν ένα Σάββατο μια γύφτικη κομπανία, εν ώρα γάμου, περίπου 12-14 άτομα και μας λένε πως θέλουν να δοκιμάσουν το μενού. Παραβλέπουμε το πρωτόκολλο, τους εξηγούμε πως μπορούν να γευματίσουν μόνο 8 άτομα, μανουριάζουν μεταξύ τους για το ποιος θα κάτσει να φάει και εν τέλει κάθονται να φάνε. Περιττό να αναφέρω το πόσο "μπαμ" κάνει αυτό το γεγονός στους καλεσμένους του γάμου. Τεσπα, τελειώνει το φαΐ, μιλάνε με τον ιδιοκτήτη, του λένε πως θα είναι 300 άτομα ο γάμος και ζητάνε κόστος. Ο ιδιοκτήτης, κάθε φορά που έβλεπε γύφτους, έδινε εξωφρενικές τιμές για σ/κ γιατί δεν τους ήθελε. Αυτοί όμως δεν χαλιούνται, βάλε μας Τετάρτη λέει. Το σκέφτεται ο δικός μας,βγάζουν πράγματα από το μενού, βγάζουν αναψυκτικά (αφήνουν μόνο κόλα) και βγαίνει ένα κοστούμι χαμηλό, για να κλείσουν τη μέρα και να πάρει κανά φράγκο μεσοβδόμαδα. Τους εξηγεί λοιπόν ότι το μενού είναι συγκεκριμένο και όχι όπως αυτό που δοκίμασαν και πως στη τιμή είναι μόνο κόλα, κρασιά και νερά. Κλείνουν στα 260 άτομα τελικά, σκάνε 4 μωβ και φεύγουν. Στην απόφαση να δώσει το μαγαζί ο ιδιοκτήτης, έπαιξε ρόλο το γεγονός πως ο κουμπάρος του ζευγαριού τον προμήθευε που και που με "και στο Άντεν πώς χορεύοντας πίνουν την άσπρη σκόνη".Θα παίξει ρόλο στη συνέχεια ο τύπος.

 Έρχεται λοιπόν η Τετάρτη και ο ιδιοκτήτης για να κόψει έξοδα αφήνει το μαγαζί με τον μάγειρα, δύο σερβιτόρους, ένα κοριτσάκι 19 χρονών για τα ποτά και εμένα να επιβλέπω. Εξαφανίζεται αυτός, κλείνει και το κινητό και αρχίζουμε ετοιμασία. Χαλαροί εμείς, 260 άτομα λέμε, θα βγει καλά η βραδιά παρά τα λίγα άτομα. Το πρώτο καμπανάκι χτυπάει όταν έρχονται οι μουσικοί τους. Δεν ξέρω αν έχετε δει γύφτικο γάμο ή άλλη εκδήλωση, οι άνθρωποι έχουν ήχο που ούτε ο Ozzy στη Μαλακάσα δεν είχε. Τρία φορτηγάκια ξεφορτώνουν ηχεία και για καμιά ώρα στήνουν το "stage". Πάω να τους πάρω τα στοιχεία για να τους κάνω πρόσληψη για να μην πέσει κάνα πρόστιμο, δεν είχαν ξανακούσει τη λέξη, ο ένας δεν μιλούσε καν ελληνικά, τη ψιλιάστηκα τη δουλειά και τους άφησα στην ησυχία τους.  Έχουμε κάποια προβληματάκια με τις απαιτήσεις των μουσικών να κουμπώσουν σε δικό μας εξοπλισμό, να βγάλουμε ηχεία, τέσπα, το προσπερνάμε και αυτό.
 Ξεκινά η προσέλευση των καλεσμένων, χωρίς λίστα, απλά μετρώ κεφάλια για να χρεώσουμε τα extra άτομα. 260 το πλάνο, 370 έσκασαν. Τι θα φάνε τώρα όλοι αυτοί; Οι γυναίκες ήταν ντυμένες με τα καλά γύφτικα φουστάνια, μερικές εξαιρετικά όμορφες. Οι άντρες όπως αποδείχθηκε δεν είχαν συγκεκριμένο dress code. Λαμέ, καρώ, μπαλωμένο, τρύπιο, καλόγουστο, κάθε είδους σακάκι. Από σκαρπίνι μέχρι αθλητικό και παντόφλα. Πουκάμισο, t-shirt, φανελάκι, όλα μέσα. Αλυσίδες και σκουλαρίκια στο φουλ.Τα πιτσιρίκια αμολημένα μπαίνουν στα γραφεία, στη κουζίνα, στην αποθήκη, ότι είχε πόρτα ήταν σαν να έγραφε, άνοιξε με.

 Καλώ εναγωνίως τον ιδιοκτήτη στο κινητό να δούμε τι θα κάνουμε με το φαγητό 100+ ατόμων, τίποτα, κλειστό. Αποφασίζουμε με τον μάγειρα να βάζουμε μικρότερες μερίδες μπας και φτάσουν για όλους.Σε αυτό το σημείο το καμπανάκι έγινε καμπάνα Παναγίας των παρισίων και σκέφτομαι πονηρά. Σε τέτοιες φάσεις πρέπει να βρεις τον πιο συνεννοήσιμο άνθρωπο από τους "απέναντι" και να τον πάρεις όσο γίνεται με το μέρος σου. Στη δική μου περίπτωση αυτός ήταν ο κουμπάρος που είναι λίγο dealer, λίγο κλεπταποδόχος και έχει κάνει παρέα πολλάκις με τον καπετανάκη. Του εξηγώ πως έχουν έρθει 100+ άτομα από αυτά που συμφωνήσαμε, έχουμε τεράστιο θέμα με το φαγητό και αν μπορεί να εξηγεί την κατάσταση στον κόσμο που εν τω μεταξύ έχει ξεσαλώσει στη σάλα. Πίνουν τις κόλες και τα κρασιά από το μπουκάλι, βάζουν κόλα μέσα στο μπουκάλι κρασιού, σπάνε αβέρτα πιάτα και ποτήρια, τα μικρά παίζουν με κουρτίνες και πολυελαίους, ένας χαμός. Το service αργό, φυσιολογικό με τόσα λίγα άτομα, το κοριτσάκι στα ποτά τα έχει παίξει  και είναι τέρμα φοβισμένο γιατί του κλείνουν το μάτι όταν πάει να σερβίρει,ο μάγειρας σε απόγνωση και εγώ να τρέχω να σώσω ότι μπορώ, προσπαθώντας να βρω τον ιδιοκτήτη μπας και φέρει ενισχύσεις. Ξεκινά το σερβίρισμα του κυρίως και εκεί αρχίζει το πρώτο μεγάλο μπαμ. Σε κάθε τραπέζι το ίδιο πράγμα. Γιατί δεν έχει σουβλάκι κοτόπουλο, γιατί δεν έχει σνίτσελ, γιατί δεν έχει το ένα και το άλλο. Προσπαθούμε να εξηγήσουμε πως έτσι αποφάσισε το ζευγάρι (δεν μπορούσαμε να πούμε πως ήταν τσίπιδες και έβγαλαν πράγματα από το μενού) αλλά ήταν σαν να εξηγείς το offside σε ξανθιά. Βλέπουν και το φτωχό πιάτο και ήρθε και έδεσε. Ξεκινούν τις επισκέψεις στη κουζίνα, μπαίνουν εντελώς μέσα, πάνε πάνω από τις κατσαρόλες και τα κάρβουνα, λένε στο μάγειρα, ρε φίλε, αφού έχεις σουβλάκι κρυμμένο,το ξέρω, δώσε με ένα, και πολλά τέτοια ωραία. Παράλληλα αρχίζει να χωλαίνει και η ροή των ποτών γιατί οι άνθρωποι έπιναν σαν να μην υπήρχε αύριο. Μπαίνουν και αυτοί μέσα, παίρνουν κρασιά, κόλες, ότι έβρισκαν. Εγώ να είμαι στην είσοδο της κουζίνας και να προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι δεν πρέπει να μπαίνουν μέσα και ότι θέλουν θα τους το δώσουμε εμείς. Φευ, 2-3 μου έκλειναν το μάτι και έστελναν φιλάκια, σαν να μου λένε ή θα πάρω αυτό που θέλω τώρα ή θα φύγεις βιασμένος. 

 Έρχεται το ζευγάρι, δεν θυμάμαι αν έκοψε τούρτα, και αρχίζουν τους χορούς. Είχαν ένα σύστημα, πριν από κάθε τραγούδι έπαιρνε το μικρόφωνο ο γαμπρός και έλεγε,αυτό το τραγούδι είναι για την οικογένεια τάδε, και αυτοί έπρεπε να το χορέψουν. Κάνει μία-δύο αφιερώσεις και αρχίζουν τα ωραία. Αυτό είναι για τον αδερφό μου που μόλις βγήκε από τη φυλακή, αυτό για τον άλλο αδερφό μου που τον έφαγαν οι τάδε, αυτό για τον μικρό μου αδερφό που είναι τώρα στη φυλακή. Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Τελειώνει το φαγητό και ήταν λες και έπεσε σύνθημα να βγάλουν όλοι από ένα ποτό από τις τσάντες των γυναικών. Το 95% βότκα ή τζιν, τύπου lidl ή ρώσικες. Αρχίζουν να ζητάνε λεμονάδα, τους λέμε μόνο κόλα έχουμε, that's the deal, είναι σε φάση βρες μου λεμονάδα για να μη μπω και σήμερα φυλακή και παίρνω το αμάξι να πάω να πάρω από καμια κάβα. Εν τω μεταξύ, αυτοί που έμπαιναν στην κουζίνα βρήκαν μερικές λεμονάδες και όλοι νόμιζαν πως τις κρύβαμε. Η αλήθεια είναι πως είχαμε μια κάσα (20 νομίζω μπουκαλάκια) και 3-4 ξέμπαρκες στο ψυγείο. Η κάβα κλειστή, πάω σε περίπτερο, αδειάζω το ψυγείο και επιστρέφω. Με παίρνουν χαμπάρι παρόλο που πάω να μπω από πίσω, από την κουζίνα (είπαμε, είναι πλέον παντού) και μου την πέφτουν σαν τα ζόμπι όταν μυρίζουν σάρκα. Παίρνουν πάνω από τα μισά μπουκάλια(πλαστικά 1,5lt), τους καταλαβαίνουν και μέσα στη σάλα ότι έσκασαν λεμονάδες και έχουμε νέο γύρο επισκέψεων στην κουζίνα. Ξαναμπαίνω στο αμάξι να φέρω και άλλες γιατί η κατάσταση ήταν οριακή. Νομίζω πήγα 4 φορές για λεμονάδες. Το κοριτσάκι είχε αρχίσει να κλαίει και να κρύβεται, γιατί, μεθυσμένοι πλέον, της την έπεφταν εντελώς αισχρά. Προσπαθώ να τη συνεφέρω αλλά τζίφος. Η αλήθεια είναι ότι και εγώ στη θέση της δεν θα ξαναέβγαινα. Της λέω, άραξε, κάνε ένα τσιγάρο και κάτσε στην κουζίνα να μαζεύεις και να τακτοποιείς. 

 Στο μαγαζί είχαμε και λουλούδια επομένως και λουλουδού. Δίναμε 4 ευρώ το πανέρι αν θυμάμαι καλά.Αρχίζουν λοιπόν ο ένας μετά τον άλλον, πέτα στον έναν που χορεύει, πέτα στον άλλον που πίνει. Τους εξηγεί η λουλουδού πως αυτά χρεώνονται και αυτοί είναι σε φάση, εγώ δεν πληρώνω, ξέρεις ποιος είμαι εγώ και τέτοια. Παίρνω λοιπόν τον κουμπάρο πάλι δίπλα, ο οποίος αρχίζει και μου ξεφεύγει πίνοντας, και του λέω πες τους δικούς σου πως τα λουλούδια χρεώνονται, μην έρχονται εδώ και ζητάνε τζάμπα. Ήδη έφυγαν τόσοι δίσκοι στο τζάμπα. Οκ μου λέει, αλλά θα μου χρεώνεις εμένα τα λουλούδια με 2 ευρώ. Συμφωνώ, ενημερώνω τη λουλουδού και προχωράμε. Μετά από 10 λεπτά, με φωνάζει η λουλουδού και μου λέει πως έρχονται όλοι και ζητάνε λουλούδια εκ μέρους του κουμπάρου. Κουμπάρε, λέω από μέσα μου, δεν μας τα λες καλά. Της λέω δώσε σε όλους με 2 ευρώ να τελειώνουμε, αρκεί να παίρνουμε τα λεφτά. Οι μισοί έχουν έρθει με πλαστά (η λουλουδού 30 χρόνια στη νύχτα πιάνει τα πλαστά πιο γρήγορα από το μηχάνημα της τράπεζας), άλλοι δίνουν ψεύτικα δολάρια, ότι να ναι. Ξέχασα να αναφέρω πως στους χορούς πετούσαν ψεύτικα δολάρια. Δεν κρατά για πολύ η ηρεμία, έρχεται ο κουμπάρος και λέει τα θέλω με 1 ευρώ. Του λέω τέτοια απόφαση δεν μπορώ να πάρω μόνος, πρέπει να βρούμε το αφεντικό. Εξαφανισμένος αυτός ακόμη (ήξερε τι θα γινόταν) και το μαγαζί να καταστρέφεται σιγά σιγά. Κάποια στιγμή προς το τέλος (3-4 το πρωί) το σηκώνει και του λέω για τα λουλούδια. Δώστα μου λέει με 1 ευρώ αλλά πες του να σου αφήσει κάτι που συνεννοηθήκαμε και εσύ θα του δώσεις τόσα λεφτά. Καταλαβαίνω που πάει το πράγμα αλλά τι να κάνεις εκείνη την ώρα. Πάω να τον βρω και είναι σε ένα τραπέζι φάτσα φόρα μπροστά στην ορχήστρα και σνιφάρει. Του λέω αυτά που μου είπε ο ιδιοκτήτης και αλλάζει χίλια χρώματα. Τώρα τι να τα κάνω τα λουλούδια, πες του μακακα πως θα πάρει τα @@@ μου τώρα, και τέτοια. Μαζεύονται τριγύρω όσοι έχουν απομείνει, οι μισοί σκέτο σουρωμένοι και οι άλλοι μισοί σουρωμένοι-φτιαγμένοι, με έχουν βάλει στη μέση και φωνάζουν. Βασικά δεν ήξεραν γιατί φώναζαν αλλά αφού φωνάζει ο κουμπάρος θα έχει δίκιο. Σκάει μύτη το αφεντικό επιτέλους, σαν από μηχανής θεός (έχει φάει ΤΑ μπινελίκια από όλους μας) και αναλαμβάνει δράση εκείνος. Τέσπα, πάνε στο γραφείο του, λένε τα δικά τους και έρχεται το ζευγάρι να πληρώσει το υπόλοιπο. Νέος γύρος εκεί. Δεν πληρώνουμε γιατί δεν είχατε λεμονάδες, τα φαγητά δεν είχαν σουβλάκι και άλλες παρόμοιες δικαιολογίες του κώλου. Τρελάθηκα εγώ, του λέω ήρθαν 100+ άτομα παραπάνω και το μενού ήταν συγκεκριμένο, συμφωνημένο εξαρχής. Ανένδοτοι αυτοί, τελικά μετά από κανα τέταρτο κάνει ένα γερό σκόντο ο δικός μας,του δίνει  ο γαμπρός άλλα 4 μωβ και φεύγουν. Φεύγοντας, η πολιτική του μαγαζιού ήταν να καθόμαστε να χαιρετίσουμε το ζευγάρι και τους γονείς. Χαιρετάμε λοιπόν και σκάει τελευταίος ο κουμπάρος. Με αγκαλιάζει και μου λέει: είσαι σπαθί,να είσαι εδώ και στα βαφτίσια. Πρώτος και καλύτερος, του λέω. Μην σας χάσουμε από πελάτες (από μέσα μου αυτό).

 Την επόμενη μέρα στο στρώσιμο της σάλας έγινε ο απολογισμός. Δύο σπασμένοι καθρέπτες στα μπάνια, όλες οι τουαλέτες βρώμικες σε σημείο χολέρας, πουθενά χαρτί ή σαπούνι, σπασμένος πολυέλαιος,καμμένη μοκέτα σε πολλαπλά σημεία, καμένες κουρτίνες, σπασμένες καρέκλες, κομμάτι σπασμένο από τραπέζι, αποτσίγαρα σε κάθε πιθανό σημείο της σάλας αλλά και εκτός αυτής, εκατοντάδες ψεύτικα δολάρια πατημένα και κολλημένα στη μοκέτα και στην πίστα, λειψά μαχαιροπήρουνα, πάρα πολλά σπασμένα ποτήρια και φευγάτες 4-5 σαμπανιέρες. Ευτυχώς τα παιδιά είχαν μπροστά τους δύο ημέρες για να στρώσουν γιατί αλλιώς δεν έβγαινε. Καμιά φορά που μαζευόμαστε και τα θυμόμαστε, γελάμε, αλλά  εκείνη την ημέρα δεν γελούσαμε καθόλου.

 

Έπος φίλε 

[k_w_t]

31 λεπτά πριν, koulkos είπε

Επειδή είναι λίγο μεγάλη η ιστορία τη βάζω σε spoiler.

  Εμφάνιση κρυμμένου περιεχομένου

Δουλεύω λοιπόν πριν από αρκετά χρόνια ως λογιστής σε ένα ένα κέντρο δεξιώσεων. Μου λέει ο ιδιοκτήτης, δεν κατεβαίνεις και ως υπεύθυνος στη σάλα, την ώρα των γάμων, για να ελέγχεις την κατάσταση, με το αζημίωτο φυσικά.Να χαρώ εγώ, είχα μπανίσει και μερικές σερβιτόρες, άλλο που δεν ήθελα. Ξεκινώ λοιπόν και σ/κ στη σάλα και όλα καλά. Για όσους δεν ξέρουν, σε κάθε γάμο σχεδόν, υπάρχουν υποψήφια ζευγάρια που δοκιμάζουν το μενού και βλέπουν γενικά πως κυλάει το μαγαζί. Για να γίνει αυτό φυσικά, έχει προηγηθεί ραντεβού εντός εβδομάδος, συζήτηση για το γάμο (άτομα, κόστος) και αφού υπάρξει πραγματικό ενδιαφέρον κλείνεται ραντεβού για κάποιο σ/κ ώστε να δοκιμαστεί το μενού αλλά και να γνωρίζει το μαγαζί πόσα άτομα θα έρθουν για το σκοπό αυτό(γιατί σε αυτούς βγάζεις τα ¨καλά" πράγματα). Σκάει λοιπόν ένα Σάββατο μια γύφτικη κομπανία, εν ώρα γάμου, περίπου 12-14 άτομα και μας λένε πως θέλουν να δοκιμάσουν το μενού. Παραβλέπουμε το πρωτόκολλο, τους εξηγούμε πως μπορούν να γευματίσουν μόνο 8 άτομα, μανουριάζουν μεταξύ τους για το ποιος θα κάτσει να φάει και εν τέλει κάθονται να φάνε. Περιττό να αναφέρω το πόσο "μπαμ" κάνει αυτό το γεγονός στους καλεσμένους του γάμου. Τεσπα, τελειώνει το φαΐ, μιλάνε με τον ιδιοκτήτη, του λένε πως θα είναι 300 άτομα ο γάμος και ζητάνε κόστος. Ο ιδιοκτήτης, κάθε φορά που έβλεπε γύφτους, έδινε εξωφρενικές τιμές για σ/κ γιατί δεν τους ήθελε. Αυτοί όμως δεν χαλιούνται, βάλε μας Τετάρτη λέει. Το σκέφτεται ο δικός μας,βγάζουν πράγματα από το μενού, βγάζουν αναψυκτικά (αφήνουν μόνο κόλα) και βγαίνει ένα κοστούμι χαμηλό, για να κλείσουν τη μέρα και να πάρει κανά φράγκο μεσοβδόμαδα. Τους εξηγεί λοιπόν ότι το μενού είναι συγκεκριμένο και όχι όπως αυτό που δοκίμασαν και πως στη τιμή είναι μόνο κόλα, κρασιά και νερά. Κλείνουν στα 260 άτομα τελικά, σκάνε 4 μωβ και φεύγουν. Στην απόφαση να δώσει το μαγαζί ο ιδιοκτήτης, έπαιξε ρόλο το γεγονός πως ο κουμπάρος του ζευγαριού τον προμήθευε που και που με "και στο Άντεν πώς χορεύοντας πίνουν την άσπρη σκόνη".Θα παίξει ρόλο στη συνέχεια ο τύπος.

Έρχεται λοιπόν η Τετάρτη και ο ιδιοκτήτης για να κόψει έξοδα αφήνει το μαγαζί με τον μάγειρα, δύο σερβιτόρους, ένα κοριτσάκι 19 χρονών για τα ποτά και εμένα να επιβλέπω. Εξαφανίζεται αυτός, κλείνει και το κινητό και αρχίζουμε ετοιμασία. Χαλαροί εμείς, 260 άτομα λέμε, θα βγει καλά η βραδιά παρά τα λίγα άτομα. Το πρώτο καμπανάκι χτυπάει όταν έρχονται οι μουσικοί τους. Δεν ξέρω αν έχετε δει γύφτικο γάμο ή άλλη εκδήλωση, οι άνθρωποι έχουν ήχο που ούτε ο Ozzy στη Μαλακάσα δεν είχε. Τρία φορτηγάκια ξεφορτώνουν ηχεία και για καμιά ώρα στήνουν το "stage". Πάω να τους πάρω τα στοιχεία για να τους κάνω πρόσληψη για να μην πέσει κάνα πρόστιμο, δεν είχαν ξανακούσει τη λέξη, ο ένας δεν μιλούσε καν ελληνικά, τη ψιλιάστηκα τη δουλειά και τους άφησα στην ησυχία τους.  Έχουμε κάποια προβληματάκια με τις απαιτήσεις των μουσικών να κουμπώσουν σε δικό μας εξοπλισμό, να βγάλουμε ηχεία, τέσπα, το προσπερνάμε και αυτό.
Ξεκινά η προσέλευση των καλεσμένων, χωρίς λίστα, απλά μετρώ κεφάλια για να χρεώσουμε τα extra άτομα. 260 το πλάνο, 370 έσκασαν. Τι θα φάνε τώρα όλοι αυτοί; Οι γυναίκες ήταν ντυμένες με τα καλά γύφτικα φουστάνια, μερικές εξαιρετικά όμορφες. Οι άντρες όπως αποδείχθηκε δεν είχαν συγκεκριμένο dress code. Λαμέ, καρώ, μπαλωμένο, τρύπιο, καλόγουστο, κάθε είδους σακάκι. Από σκαρπίνι μέχρι αθλητικό και παντόφλα. Πουκάμισο, t-shirt, φανελάκι, όλα μέσα. Αλυσίδες και σκουλαρίκια στο φουλ.Τα πιτσιρίκια αμολημένα μπαίνουν στα γραφεία, στη κουζίνα, στην αποθήκη, ότι είχε πόρτα ήταν σαν να έγραφε, άνοιξε με.

Καλώ εναγωνίως τον ιδιοκτήτη στο κινητό να δούμε τι θα κάνουμε με το φαγητό 100+ ατόμων, τίποτα, κλειστό. Αποφασίζουμε με τον μάγειρα να βάζουμε μικρότερες μερίδες μπας και φτάσουν για όλους.Σε αυτό το σημείο το καμπανάκι έγινε καμπάνα Παναγίας των παρισίων και σκέφτομαι πονηρά. Σε τέτοιες φάσεις πρέπει να βρεις τον πιο συνεννοήσιμο άνθρωπο από τους "απέναντι" και να τον πάρεις όσο γίνεται με το μέρος σου. Στη δική μου περίπτωση αυτός ήταν ο κουμπάρος που είναι λίγο dealer, λίγο κλεπταποδόχος και έχει κάνει παρέα πολλάκις με τον καπετανάκη. Του εξηγώ πως έχουν έρθει 100+ άτομα από αυτά που συμφωνήσαμε, έχουμε τεράστιο θέμα με το φαγητό και αν μπορεί να εξηγεί την κατάσταση στον κόσμο που εν τω μεταξύ έχει ξεσαλώσει στη σάλα. Πίνουν τις κόλες και τα κρασιά από το μπουκάλι, βάζουν κόλα μέσα στο μπουκάλι κρασιού, σπάνε αβέρτα πιάτα και ποτήρια, τα μικρά παίζουν με κουρτίνες και πολυελαίους, ένας χαμός. Το service αργό, φυσιολογικό με τόσα λίγα άτομα, το κοριτσάκι στα ποτά τα έχει παίξει  και είναι τέρμα φοβισμένο γιατί του κλείνουν το μάτι όταν πάει να σερβίρει,ο μάγειρας σε απόγνωση και εγώ να τρέχω να σώσω ότι μπορώ, προσπαθώντας να βρω τον ιδιοκτήτη μπας και φέρει ενισχύσεις. Ξεκινά το σερβίρισμα του κυρίως και εκεί αρχίζει το πρώτο μεγάλο μπαμ. Σε κάθε τραπέζι το ίδιο πράγμα. Γιατί δεν έχει σουβλάκι κοτόπουλο, γιατί δεν έχει σνίτσελ, γιατί δεν έχει το ένα και το άλλο. Προσπαθούμε να εξηγήσουμε πως έτσι αποφάσισε το ζευγάρι (δεν μπορούσαμε να πούμε πως ήταν τσίπιδες και έβγαλαν πράγματα από το μενού) αλλά ήταν σαν να εξηγείς το offside σε ξανθιά. Βλέπουν και το φτωχό πιάτο και ήρθε και έδεσε. Ξεκινούν τις επισκέψεις στη κουζίνα, μπαίνουν εντελώς μέσα, πάνε πάνω από τις κατσαρόλες και τα κάρβουνα, λένε στο μάγειρα, ρε φίλε, αφού έχεις σουβλάκι κρυμμένο,το ξέρω, δώσε με ένα, και πολλά τέτοια ωραία. Παράλληλα αρχίζει να χωλαίνει και η ροή των ποτών γιατί οι άνθρωποι έπιναν σαν να μην υπήρχε αύριο. Μπαίνουν και αυτοί μέσα, παίρνουν κρασιά, κόλες, ότι έβρισκαν. Εγώ να είμαι στην είσοδο της κουζίνας και να προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι δεν πρέπει να μπαίνουν μέσα και ότι θέλουν θα τους το δώσουμε εμείς. Φευ, 2-3 μου έκλειναν το μάτι και έστελναν φιλάκια, σαν να μου λένε ή θα πάρω αυτό που θέλω τώρα ή θα φύγεις βιασμένος. 

Έρχεται το ζευγάρι, δεν θυμάμαι αν έκοψε τούρτα, και αρχίζουν τους χορούς. Είχαν ένα σύστημα, πριν από κάθε τραγούδι έπαιρνε το μικρόφωνο ο γαμπρός και έλεγε,αυτό το τραγούδι είναι για την οικογένεια τάδε, και αυτοί έπρεπε να το χορέψουν. Κάνει μία-δύο αφιερώσεις και αρχίζουν τα ωραία. Αυτό είναι για τον αδερφό μου που μόλις βγήκε από τη φυλακή, αυτό για τον άλλο αδερφό μου που τον έφαγαν οι τάδε, αυτό για τον μικρό μου αδερφό που είναι τώρα στη φυλακή. Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Τελειώνει το φαγητό και ήταν λες και έπεσε σύνθημα να βγάλουν όλοι από ένα ποτό από τις τσάντες των γυναικών. Το 95% βότκα ή τζιν, τύπου lidl ή ρώσικες. Αρχίζουν να ζητάνε λεμονάδα, τους λέμε μόνο κόλα έχουμε, that's the deal, είναι σε φάση βρες μου λεμονάδα για να μη μπω και σήμερα φυλακή και παίρνω το αμάξι να πάω να πάρω από καμια κάβα. Εν τω μεταξύ, αυτοί που έμπαιναν στην κουζίνα βρήκαν μερικές λεμονάδες και όλοι νόμιζαν πως τις κρύβαμε. Η αλήθεια είναι πως είχαμε μια κάσα (20 νομίζω μπουκαλάκια) και 3-4 ξέμπαρκες στο ψυγείο. Η κάβα κλειστή, πάω σε περίπτερο, αδειάζω το ψυγείο και επιστρέφω. Με παίρνουν χαμπάρι παρόλο που πάω να μπω από πίσω, από την κουζίνα (είπαμε, είναι πλέον παντού) και μου την πέφτουν σαν τα ζόμπι όταν μυρίζουν σάρκα. Παίρνουν πάνω από τα μισά μπουκάλια(πλαστικά 1,5lt), τους καταλαβαίνουν και μέσα στη σάλα ότι έσκασαν λεμονάδες και έχουμε νέο γύρο επισκέψεων στην κουζίνα. Ξαναμπαίνω στο αμάξι να φέρω και άλλες γιατί η κατάσταση ήταν οριακή. Νομίζω πήγα 4 φορές για λεμονάδες. Το κοριτσάκι είχε αρχίσει να κλαίει και να κρύβεται, γιατί, μεθυσμένοι πλέον, της την έπεφταν εντελώς αισχρά. Προσπαθώ να τη συνεφέρω αλλά τζίφος. Η αλήθεια είναι ότι και εγώ στη θέση της δεν θα ξαναέβγαινα. Της λέω, άραξε, κάνε ένα τσιγάρο και κάτσε στην κουζίνα να μαζεύεις και να τακτοποιείς. 

Στο μαγαζί είχαμε και λουλούδια επομένως και λουλουδού. Δίναμε 4 ευρώ το πανέρι αν θυμάμαι καλά.Αρχίζουν λοιπόν ο ένας μετά τον άλλον, πέτα στον έναν που χορεύει, πέτα στον άλλον που πίνει. Τους εξηγεί η λουλουδού πως αυτά χρεώνονται και αυτοί είναι σε φάση, εγώ δεν πληρώνω, ξέρεις ποιος είμαι εγώ και τέτοια. Παίρνω λοιπόν τον κουμπάρο πάλι δίπλα, ο οποίος αρχίζει και μου ξεφεύγει πίνοντας, και του λέω πες τους δικούς σου πως τα λουλούδια χρεώνονται, μην έρχονται εδώ και ζητάνε τζάμπα. Ήδη έφυγαν τόσοι δίσκοι στο τζάμπα. Οκ μου λέει, αλλά θα μου χρεώνεις εμένα τα λουλούδια με 2 ευρώ. Συμφωνώ, ενημερώνω τη λουλουδού και προχωράμε. Μετά από 10 λεπτά, με φωνάζει η λουλουδού και μου λέει πως έρχονται όλοι και ζητάνε λουλούδια εκ μέρους του κουμπάρου. Κουμπάρε, λέω από μέσα μου, δεν μας τα λες καλά. Της λέω δώσε σε όλους με 2 ευρώ να τελειώνουμε, αρκεί να παίρνουμε τα λεφτά. Οι μισοί έχουν έρθει με πλαστά (η λουλουδού 30 χρόνια στη νύχτα πιάνει τα πλαστά πιο γρήγορα από το μηχάνημα της τράπεζας), άλλοι δίνουν ψεύτικα δολάρια, ότι να ναι. Ξέχασα να αναφέρω πως στους χορούς πετούσαν ψεύτικα δολάρια. Δεν κρατά για πολύ η ηρεμία, έρχεται ο κουμπάρος και λέει τα θέλω με 1 ευρώ. Του λέω τέτοια απόφαση δεν μπορώ να πάρω μόνος, πρέπει να βρούμε το αφεντικό. Εξαφανισμένος αυτός ακόμη (ήξερε τι θα γινόταν) και το μαγαζί να καταστρέφεται σιγά σιγά. Κάποια στιγμή προς το τέλος (3-4 το πρωί) το σηκώνει και του λέω για τα λουλούδια. Δώστα μου λέει με 1 ευρώ αλλά πες του να σου αφήσει κάτι που συνεννοηθήκαμε και εσύ θα του δώσεις τόσα λεφτά. Καταλαβαίνω που πάει το πράγμα αλλά τι να κάνεις εκείνη την ώρα. Πάω να τον βρω και είναι σε ένα τραπέζι φάτσα φόρα μπροστά στην ορχήστρα και σνιφάρει. Του λέω αυτά που μου είπε ο ιδιοκτήτης και αλλάζει χίλια χρώματα. Τώρα τι να τα κάνω τα λουλούδια, πες του μακακα πως θα πάρει τα @@@ μου τώρα, και τέτοια. Μαζεύονται τριγύρω όσοι έχουν απομείνει, οι μισοί σκέτο σουρωμένοι και οι άλλοι μισοί σουρωμένοι-φτιαγμένοι, με έχουν βάλει στη μέση και φωνάζουν. Βασικά δεν ήξεραν γιατί φώναζαν αλλά αφού φωνάζει ο κουμπάρος θα έχει δίκιο. Σκάει μύτη το αφεντικό επιτέλους, σαν από μηχανής θεός (έχει φάει ΤΑ μπινελίκια από όλους μας) και αναλαμβάνει δράση εκείνος. Τέσπα, πάνε στο γραφείο του, λένε τα δικά τους και έρχεται το ζευγάρι να πληρώσει το υπόλοιπο. Νέος γύρος εκεί. Δεν πληρώνουμε γιατί δεν είχατε λεμονάδες, τα φαγητά δεν είχαν σουβλάκι και άλλες παρόμοιες δικαιολογίες του κώλου. Τρελάθηκα εγώ, του λέω ήρθαν 100+ άτομα παραπάνω και το μενού ήταν συγκεκριμένο, συμφωνημένο εξαρχής. Ανένδοτοι αυτοί, τελικά μετά από κανα τέταρτο κάνει ένα γερό σκόντο ο δικός μας,του δίνει  ο γαμπρός άλλα 4 μωβ και φεύγουν. Φεύγοντας, η πολιτική του μαγαζιού ήταν να καθόμαστε να χαιρετίσουμε το ζευγάρι και τους γονείς. Χαιρετάμε λοιπόν και σκάει τελευταίος ο κουμπάρος. Με αγκαλιάζει και μου λέει: είσαι σπαθί,να είσαι εδώ και στα βαφτίσια. Πρώτος και καλύτερος, του λέω. Μην σας χάσουμε από πελάτες (από μέσα μου αυτό).

Την επόμενη μέρα στο στρώσιμο της σάλας έγινε ο απολογισμός. Δύο σπασμένοι καθρέπτες στα μπάνια, όλες οι τουαλέτες βρώμικες σε σημείο χολέρας, πουθενά χαρτί ή σαπούνι, σπασμένος πολυέλαιος,καμμένη μοκέτα σε πολλαπλά σημεία, καμένες κουρτίνες, σπασμένες καρέκλες, κομμάτι σπασμένο από τραπέζι, αποτσίγαρα σε κάθε πιθανό σημείο της σάλας αλλά και εκτός αυτής, εκατοντάδες ψεύτικα δολάρια πατημένα και κολλημένα στη μοκέτα και στην πίστα, λειψά μαχαιροπήρουνα, πάρα πολλά σπασμένα ποτήρια και φευγάτες 4-5 σαμπανιέρες. Ευτυχώς τα παιδιά είχαν μπροστά τους δύο ημέρες για να στρώσουν γιατί αλλιώς δεν έβγαινε. Καμιά φορά που μαζευόμαστε και τα θυμόμαστε, γελάμε, αλλά  εκείνη την ημέρα δεν γελούσαμε καθόλου.

 

Εισαι τυχερος πιστεψε με...

Εχω τυχη σε γυφτικο γαμο ...

Μετρανε λεφτα πανω απο ενα πανερι για το ποιος εδωσε τα πιο πολλα...

Να λενε απο μικροφωνο ο Τασος δινει στο ζευγαρι 2.000€ ενα datsun και 50 χαλια...

Τσακωνονται μεταξυ τους και ας ειναι "ξαντερφια"

Πολλες φορες βγαινουν και οπλα κυριως για μπαλωθιες...

 

[censOred]

10 ώρες πριν, agrio.imeros είπε

Ονόματα δε λέμε, είπαμε. Ο Σολωμονίδης δε φημίζεται για το κοτόπουλο.
Το εστιατόριο - βασικά είναι δύο σε κοντινή απόσταση - που δούλευα έχει
για ονομασία ένα χαρακτηριστικό του κόκορα(το λειρί πως λέγεται αλλιώς)...

Ακόμα πιο χαμηλά τότε. Κάπου στη Βασ. Γεωργίου...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ντελίβερι νο2.
Ο ΠΑΟΚ το '96 χτυπάει δυο μεταγραφές που έκαναν μπαμ τότε.Η μια από τον
ΟΦΗ και η άλλη από τον Παναθηναϊκό. Αυτός του Παναθηναϊκού κάποτε μπαίνει
στο κατάστημα και παραγγέλνει μισό κοτόπουλο σούβλας. Ήθελε να του το πάμε
στο σπίτι και θα το πλήρωνε εκεί. Μαγκιά του.Ανέλαβα να το πάω καθότι ήμουν
ο μοναδικός Παοκτσής(απίστευτο) ανάμεσα στους 8 ντελιβεράδες που διέθετε το
εστιατόριο. Μπορεί να ήμασταν μια καλοκουρδισμένη ομάδα πακετάδων, να υπήρχε
συναδελφικότητα, φιλία και αλληλεγγύη, στα οπαδικά όμως δεν ίσχυε αυτό.
 Στην πολυκατοικία του λεγάμενου είχαν από κάτω σεκιουριτά. Για την ακριβεία
ασφαλίτης ήταν που έκανε εξτραδάκι. Μου άνοιξε χωρίς πολλά πολλά γιατί έτσι κι
αλλιώς με είχε φακελωμένο. Και από εκεί αρχίζει η φάση όταν ανοίγει την πόρτα
ο παικταράς και βρίσκομαι μπροστά σ΄ένα τεράστιο σαλόνι με τη γυναίκα του να
είναι αραχτή στο καναπέ και να παρακολουθεί μια ταινία σε μια τεράστια plasma
έχοντας στα τέρματα τον ήχο από το home cinema.
 Καλησπερίζω καμαρωτός, παραδίδω πακέτο, δίνω τα εύσημα  για την απόδοση της
περασμένης Κυριακής, είπε και αυτός κάτι αλλά φαίνεται πως, όπως δεν άκουγα εγώ
μάλλον δεν άκουγε και αυτός. Ο ήχος από την ταινία που έβλεπε η κυρά του ήταν χωρίς
πλάκα εκκωφαντικός.
 Περιμένω πληρωμή. Δεν έχω δει τιμή από το απόκομμα που έδωσα αλλά το χέρι μας μετά
από χιλιάδες κοτόπουλα που παραδώσαμε κατάντησε σα ζυγαριά. Υπολόγισα 1200-1300 δραχμές
ότι θα κόστιζε...τότε. Εντωμεταξύ ακόμα περιμένω. "Αντριάνα που έχουμε ψιλά;" ρωτάει το
καμάρι μας ψάχνοντας συρτάρια, ντουλάπια, ράφια κτλ. Χαρταετό πετάει η Αντριάνα. Περιμένω
εγώ. Από τα ενδότερα του διαμερίσματος ακούστηκε μια φωνή. "Αντριάνα μήπως ξέρει που είναι
τα ψιλά;" . Μιλώντας στον εαυτό μου μεταξύ σοβαρού και αστείου καθώς περίμενα αναρωτήθηκα
αν είναι αλήθεια το χρηματικό ποσό που του έδωσαν για μεταγραφή. Εμφανίζεται ο παικταράς
αλλά εξαφανίζεται πάλι διασχίζοντας ξανά το σαλόνι φωνάζοντας"Αντριάνα που έχουμε βάλει τα
ψιλά;" Η Αντριάνα όμως τον είχε συνδέσει με Κάιρο. Έχοντας περίπου ένα τέταρτο περίμενε στην
πόρτα -δεν το κατάλαβα γιατί παρακολουθούσα και ΄γω την ταινία με την Αντριάνα- και έχοντας
πάρει τη στάση του πελαργού, τη στάση του γερανού, τη στάση του φλαμίνγκο κτλ για να ξεπιαστούν
τα πόδια μου ακούω το κορυφαίο "Αντριάνα, δώσ΄μου λίγη σημασία"
 Ως εδώ! Φρίκαρα! Του φωνάζω "πόσα χρήματα έχετε;" Με λέει "το πακέτο κοστίζει 1230 δρχ, έχω τις
1200 και ψάχνω να σε βρω τις 30". "Δε πειράζει, του λέω, δώσ΄μου τα 1200 να φύγω". Μου τα δίνει
τα τσακώνω και του λέω, "έμαθα ότι θα σε δώσουν το περιβραχιόνιο να κάνεις κουμάντο την ομάδα".
"Εεεε...ναι" μου λέει. "Κατάλαβα" του λέω και κάνοντας μεταβολή για να φύγω σκεφτόμουν ότι πρέπει
να κάνουμε μερικά χρονάκια υπομονή ακόμα για να πάρουμε ένα τίτλο.

Ωραία ιστορία αλλά ο πελάτης όχι ακριβώς τρελός 😜