Προς το περιεχόμενο

Προτεινόμενες αναρτήσεις

Δημοσ.

εγω αλλο φοβαμαι. πες οτι επιστρεφει ο McGregor. και αν τον εχουν μονο για κραχτη, ενω στην πραγματικοτητα παιζει μονο ενα μικρο ρολο στη σειρα;

  • Απαντ. 1,4k
  • Δημ.
  • Τελ. απάντηση

Συχνή συμμετοχή στο θέμα

  • Super Moderators
Δημοσ.

Για μένα, θα έπρεπε να ασχοληθούν αποκλειστικά με ταινίες μετά τα όσα ξέρουμε ότι έχουν συμβεί στο βασικό κορμό.

Όταν ξέρεις πώς κατέληξε ο χαρακτήρας, είναι από ανούσιο έως σαχλό να βλέπεις τα prequels. 

Είδα (ξαναείδα, για την ακρίβεια) πρόσφατα το Solo. Πέραν του ότι ως ταινία είναι παντελώς άνευρη, δεν έχει και κανένα στοιχείο αγωνίας. Ο ήρωας δεν κινδυνεύει, με την κοπέλα ξέρεις πως κάτι θα γίνει και ο έρωτας θα μείνει ανεκπλήρωτος, άρα γιατί τα βλέπεις όλα αυτά; Για να αρμέξουν, είναι η απάντηση, και προφανώς δεν κάνουν ταινίες για να συγχωρεθούν τα πεθαμένα τους, επιχείρηση είναι, αλλά η σεναριακή ανατροπή είναι το παν.

Το "Λουκ, είμαι ο πατέρας σου" είναι μοναδική στιγμή γιατί όταν το είπε ο Νταρθ, δεν το ξέραμε ήδη. Με τα prequel, αυτό χάνεται τελείως.

Από τα prequel, το μόνο που μου άρεσε ήταν το Rogue One, γιατί είχε τα άντερα να σκοτώσει τους πρωταγωνιστές. Αλλά, και πάλι, στο τέλος ήξερες πως θα καταφέρουν να στείλουν το υλικό στους Επαναστάτες.

  • Like 3
Δημοσ.
2 ώρες πριν, Snoob είπε

Από τα prequel, το μόνο που μου άρεσε ήταν το Rogue One, γιατί είχε τα άντερα να σκοτώσει τους πρωταγωνιστές. Αλλά, και πάλι, στο τέλος ήξερες πως θα καταφέρουν να στείλουν το υλικό στους Επαναστάτες.

Για το Rogue One: εμένα μου είχε φανεί δεδομένο ότι θα πεθάνουν όλοι οι πρωταγωνιστές από τότε που άκουσα το θέμα της ταινίας, οπότε είχα το ίδιο πρόβλημα που περιγράφεις για τις υπόλοιπες. Ήξερα το τέλος. Και βέβαια δε μου φάνηκε τολμηρή κίνηση, αλλά αυτονόητη. Ίσως αδικαιολόγητα, αλλά για κάποιο λόγο ποτέ δεν αμφισβήτησα ότι αυτό ακριβώς που συνέβη θα συνέβαινε.

Παρ' όλα αυτά, δεν συμφωνώ ότι η σεναριακή ανατροπή είναι το παν. Η ταινία πρέπει να λειτουργεί, ακόμη και αν γνωρίζεις που θα πάει.

  • Super Moderators
Δημοσ.
1 ώρα πριν, Manuel είπε

Για το Rogue One: εμένα μου είχε φανεί δεδομένο ότι θα πεθάνουν όλοι οι πρωταγωνιστές από τότε που άκουσα το θέμα της ταινίας, οπότε είχα το ίδιο πρόβλημα που περιγράφεις για τις υπόλοιπες. Ήξερα το τέλος. Και βέβαια δε μου φάνηκε τολμηρή κίνηση, αλλά αυτονόητη. Ίσως αδικαιολόγητα, αλλά για κάποιο λόγο ποτέ δεν αμφισβήτησα ότι αυτό ακριβώς που συνέβη θα συνέβαινε.

Παρ' όλα αυτά, δεν συμφωνώ ότι η σεναριακή ανατροπή είναι το παν. Η ταινία πρέπει να λειτουργεί, ακόμη και αν γνωρίζεις που θα πάει.

Δεν είπα ότι ήταν απρόοπτο. Είπα πως δεν ήταν γλυκανάλατο εκτός από προβλέψιμο, όπως η σούπα το Solo. Αυτονόητη, αν σου φάνηκε, η σεναριακή κατάληξη, τι άλλο να πω παρά μπράβο. Εγώ, με αυτούς τους γελοίους που είχαμε την ατυχία να πάρουν στα χέρια τους το πολυαγαπημένο Star Wars, και ειδικά μετά τις σούπες που μας σερβίρουν στην "κυρίως" σειρά (σε επίπεδο σεναρίου, casting και χειρισμού βασικών χαρακτήρων) έχω πάψει να θεωρώ το οτιδήποτε δεδομένο. Λ.χ., όταν ο Φιν προσπάθησε να θυσιαστεί, πετάχτηκε η token Ασιάτισσα και τον γλίτωσε. Μία ελπίδα υπήρχε να αποκτήσει νόημα ένας χαρακτήρας που τον περιμέναμε σαν κάτι το σημαντικό και έχει καταντήσει κολαούζος της λαίδης και πιο χλιαρός κι από πίτσα που παραδίδεται με μία ώρα καθυστέρηση, και τον γλίτωσαν. Για να ζήσουν τα παιδιά τον έρωτά τους, να αμολήσει η τραυματισμένη Ρόζα το λογίδριο και να συγκινηθεί η ορφανή με την προφορά μυλαίδης όταν ο Φιν τη σκέπασε μεσά στο σκάφος.

Καθόλου δεδομένη δεν είναι η θυσία, με αυτούς που μπλέξαμε. Τη Λέια την έφεραν πίσω από το διάστημα. Εντωμεταξύ, ούτε ο -πραγματικός- θάνατος δεν σε γλιτώνει από τους ατάλαντους, θα την αναστήσουν ψηφιακά.

Διαστημικές περιπέτειες είναι. Όταν δεν υπάρχει άγνωστο και έκπληξη, τι να λειτουργήσει; Το Solo, λ.χ., δεν ήταν απλά δεξιάντροπο άρμεγμα ενός από τους πλέον λατρεμένους χαρακτήρες, δεν προσέθεσε και τίποτε ουσιαστικό.στη μυθολογία. Κι είναι επόμενο, με τη γελοία μόδα των prequel. Ένοιωσες να κινδυνεύει κάπου σοβαρά ο Σόλο; Ή ούτε αυτό έχει σημασία, αρκεί να λειτουργεί η ταινία; Το ότι ο μέντορας θα τον προδώσει βρωμούσε από ένα χιλιόμετρο.

Χρειαζόμαστε νέους, ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Ελάχιστη προϋπόθεση γι' αυτό, να μην ξέρουμε τι γίνεται στο τέλος. Δεν είναι Ταρκόφσκι ούτε Κιούμπρικ, Πόλεμος των Άστρων είναι. Εδώ, καταφέρνουν και ευνουχίζουν αυτούς που δεν ξέρουμε τη συνέχεια.

  • Like 4
Δημοσ. (επεξεργασμένο)

και λιγη φημολογια για οποιον ενδιαφερεται:

Spoiler

ο Matt Smith παιζει εναν αξιωματικο της αυτοκρατοριας, του οποιου το σωμα κυριευτηκε απο το πνευμα του Emperor οταν σκοτωθηκε, και διεφυγε απο το DS2 λιγο πριν ανατιναχτει.

στην νεα ταινια, ο Εmperor/Smith ζει στα συντριμια του DS2 που βλεπουμε στο τρειλερ. εκει παρασερνει τους Rey και Kylo, με σκοπο να μεταβιβασει το πνευμα του σε ενα απο τα δυο force sensitive σωματα και να αναστηθει.

τωρα αυτο ειναι απλως μια φημη που μαλλον δεν ισχυει, αλλα:

το casting του Matt Smith δεν εχει επισημα ανακοινωθει, αλλα εχει επιβεβαιωθει απο τριτες πηγες οτι οντως θα ειναι στην ταινια σε εναν απροσδιοριστο ρολο. uποψιν οτι  ο Matt ειναι βρετανος, και βρετανοι παιζανε τους imperial officers στο OT. Αν ηταν να παιξει εναν First Order officer, τοτε γιατι να κρατησουν το casting του μυστικο;

θυμιζω οτι παλια υπηρχε η φημη οτι το TFA ξεκιναει με το κομμενο χερι του Luke να κραταει το φωτοσπαθο του και να ταξιδευει στο διαστημα μεχρι που φτανει στον πλανητη της Rey, οπου και το βρισκει η ιδια. ολοι τοτε ειχαν απορριψει την φημη ως μια γελοιοτητα, μεχρι που αργοτερα ο Hamill επιβεβαιωσε οτι οντως αυτη η σκηνη υπηρχε στο αρχικο σεναριο και ετσι ξεκιναγε η ταινια.

επομενως ολα τα ενδεχομενα ειναι ανοιχτα, οσο γελοια και αν ακουγονται. 

 

 

Επεξ/σία από KilliK
  • Like 1
  • Super Moderators
Δημοσ.

Άποψή μου είναι πως, ένα βασικό σημείο στο οποίο η νέα τριλογία απέτυχε, ήταν η αδυναμία να εισαχθεί ένας αξιολόγος νέος "κακός".

Ο Kάιλο -που υποτίθεται είναι μια βασανισμένη ψυχή, όχι ακριβώς "κακός"- καταλήγει κάπου ανάμεσα σε κλαψιάρη και κακομαθημένο (και δεν βοηθάει καθόλου το όλο στυλ του Ντράιβερ), το Σνόουκ (αυτή η βλακεία πως ο "κακός" πρέπει να είναι και σωματικά παραμορφωμένος γιατί αλλιώς είμαστε πολύ γκαζμάδες για να καταλάβουμε την κακία που κρύβει και μέσα του, κάποια στιγμή πρέπει να τελειώσει) το φάγανε μπαμπέσικα και πρακτικά αναξιοποίητο, ενώ οι παρακάτω (ο Ντόμναλ Γκλίσον, λ.χ., αξιόλογος ηθοποιός και γιος του εξαιρετικού Μπρένταν Γκλίσον) είναι αγνές, παρθένες καρικατούρες που απλά αναρωτιέσαι τι βύσμα είχαν ώστε, με την ανικανότητα που τους δέρνει, να καταφέρουν να γίνουν στρατηγοί και ναύαρχοι κτλ.

Όταν, δηλαδή, έχεις συστηματικά ένα μάτσο ανίκανους που διαρκώς ξεγελιούνται και κάνουν γκάφες ή γελοιοποιούνται μπροστά στους κατωτέρους τους, αναπόφευκτα απορείς πώς κέρατο διατηρείται η ιεραρχία, με τι κύρος ασκούν εξουσία αυτά τα σούργελα και πώς είναι δυνατόν να μην έχουν κερδίσει ήδη οι επαναστάτες απέναντι σε ένα μάτσο ανίκανους σαλτιμπάγκους (η απάντηση, βέβαια, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, είναι πως και οι καλοί φέρονται σαν σούργελα, έχουν την ιεραρχία γραμμένη εκεί που δεν πιάνει μελάνι, ορίζουν επικεφαλείς του αγώνα ανθρώπους που στασίασαν και "τι με κοιτάτε εμένα, ακολουθήστε τον" -και στασίασαν γιατί οι καρικατούρες προϊστάμενοι αντί να εξηγήσουν τι κάνουν προτίμησαν να κρατήσουν το καταπληκτικό -not- σχέδιο κρυφό από πρακτικά τους πάντες. Κοινώς, η μόνη διαφορά είναι πως μάχονται για το "καλό" και είναι τουλάχιστον εμφανίσιμοι: ποτέ ο αρχηγός των καλών δεν θα ήταν μια παραμορφωμένη μαριονέτα, το πολύ-πολύ ένας συμπαθής εξωγήινος με κρεμαστά τσαγούλια ή γουρλωμένα μάτια -It's a trap!).

Έχω ξαναγράψει, νομίζω, πως η αξία και το κύρος του "κακού" έχει άμεση σχέση με την αξία -και τη βαρύτητα των πράξεων- του "καλού". Όταν βάζουν τους "καλούς" να πολεμάνε κλαψιάρηδες που χτυπιούνται από κάτω σαν μόμολα που τους έπεσε το γλειφιτζούρι, αυτόματα υποβαθμίζουν τους (ας είμαστε ειλικρινείς, μέτριους από μόνους τους) "καλούς". Ο Νταρθ Bέιντερ είναι ο ορισμός του κακού γιατί, μέχρι να αποκαλυφτεί το ότι μέσα του διχαζόταν (και μέχρι να έρθει η φαιδρή πρώτη τριλογία να μας πει πως τελικά μια γκόμενα τον έριξε στα ναρκωτικά), ήταν ένας τύπος αδίστακτος, σκληρός και μάγκας, που έλεγε λίγα και έκανε πολλά, όχι ένα Emo τύπου Κάιλο που κοπανιέται από κάτω και έχει μια φάτσα σαν να διαμαρτύρεται μονίμως "μου φάγανε το μπιφτέκι μου").

Όχι πως η κλασική τριλογία ήταν απαλλαγμένη από τους αξιωματικούς-σούργελα της Αυτοκρατορίας.

Κι αυτό είναι το δεύτερο βασικό σημείο στο οποίο απέτυχε η νέα τριλογία: να μας δώσει κάτι ουσιαστικά νέο. Ανακύκλωσε ό,τι υπήρχε στην αρχική, άκριτα, τα καλά στοιχεία δεν τα εξέλιξε, τα κακά απλά τα αναμάσησε.

Η επιστροφή του αυτοκράτορα μου μοιάζει με φαιδρά εύκολη λύση. Θα δούμε, βέβαια, αλλά πλέον το καλάθι που κρατάω για την κατακλείδα της τριλογίας είναι μεγέθους playmobil. Αν καταφέρουν να δώσουν κάτι αξιόλογο, θεωρώ πως θα είναι με το Mandalorian ή το Rebels (που, και πάλι, δεν δίνει ρέστα σε επίπεδο "κακών", αλλά τουλάχιστον δεν είναι και σούργελα όπως στην τρίτη τριλογία).

  • Like 4

Δημιουργήστε ένα λογαριασμό ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Πρέπει να είστε μέλος για να αφήσετε σχόλιο

Δημιουργία λογαριασμού

Εγγραφείτε με νέο λογαριασμό στην κοινότητα μας. Είναι πανεύκολο!

Δημιουργία νέου λογαριασμού

Σύνδεση

Έχετε ήδη λογαριασμό; Συνδεθείτε εδώ.

Συνδεθείτε τώρα

  • Δημιουργία νέου...