Κλασική μουσική κανείς;

[Child_In_Time]

Γνωρίζει κανείς άλλα κομμάτια κλασσικής μουσικής ρεμιξαρισμένα (γενικά, με ηλεκτρονικές παρεμβάσεις), στο στυλ του Adagio for strings του Barber, που διασκεύασαν ο Orbit και ο Tiesto;

[Επισκέπτης]

Σιχαίνομαι αυτές τις διασκευές.

 

Όταν τις ακούω, νιώθω σαν για παράδειγμα να μου λέει κάποιος την κοκκινοσκουφίτσα και όταν βγαίνει ο λύκος να με πιάνει από τους ώμους και να με ταρακουνάει φωνάζοντας "ΗΡΘΕ Ο ΚΑΚΟΣ! ΠΡΟΣΕΧΕ! ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΡΟΜΑΖΕΙΣ! ΑΑΑ!".

 

Την εμπειρία τη ζεις από μόνος σου. Όποιος καταλαβαίνει γιατί είναι τρομακτικές κάποιες νότες ή γιατί είναι τραγικές κάποιες, μπορεί και βιώνει τη μουσική ως μουσική, δε χρειάζεται να τον ταρακουνάς όταν γίνονται τρομαχτικά πράγματα ή να τον γαργαλάς όταν ακούγεται κάτι αστείο.

 

Πρέπει κάποτε και ο άνθρωπος να συμμετάσχει στη διαδικασία της τέχνης. Δε μπορεί να του τα δίνεις όλα έτοιμα στο πιάτο. Καταλαβαίνω ότι η κοινωνία είναι γρήγορη και δεν υπάρχει χρόνος για εσωτερική αναζήτηση ή ήρεμη ακρόαση, αλλά το μεγαλείο βρίσκεται εκεί.

 

Είναι κάτι παρόμοιο με το ότι η τηλεόραση σε κάθε εκπομπή δείχνει και κάτι που να σχετίζεται με το σεξ. Εύπεπτο, άκοπο, τους αφορά όλους, αλλά τα έντονα συναισθήματα (τα οποία διεκδικούμε σ' αυτή τη ζωή), πηγάζουν από μέσα. Τα πράγματα παίρνουν την αξία που τους δίνεις.

 

Υπερβάλλω; Ίσως.

 

Ήμουν σαφής; Μπορεί και όχι. Μόλις ξύπνησα.

[Επισκέπτης]

Διαβολικα εργα των Paganini, Ernst, Ysaye, Wieniawski για σολο βιολι (και οχι μονο).

 

Επισης εργα των Schnittke, Ligeti οπως και το Black Angels του Crumb που θεωρω το πιο σκοτεινο διαβολικο κουαρτετο.

 

Μακαβριο δε του Penderecki , Threnody to the victims of Hiroshima...

 

γενικοτερα συνθεσεις βασισμενες στο λεγομενο 12 tone εχουν το σκοτεινο στοιχειο που το ταυτιζω με κατι το διαβολικο...

 

Διαφωνώ πολύ με τις επιλογές και όποια συσχέτιση μπορεί να έχουν με διαβολικά πράγματα.

 

Για παράδειγμα, κάτι μακάβριο, δεν έχει τίποτα να κάνει με κάτι διαβολικό. Το ότι πεθαίνουμε είναι μια φυσική διαδικασία. Το ότι το φοβόμαστε δε σημαίνει απαραίτητα ότι πηγάζει από κάπου διαβολικά. Άλλωστε και θρησκευτικά να το δεις, ο Θεός ήταν που καταδίκασε τον άνθρωπο σε θάνατο.

 

Οι δωδεκάφθογγες συνθέσεις, είναι απλά ένας νέος τρόπος σκέψεις και ακρόασης. Βγάζει απ' όλα τα συναισθήματα.

 

Είναι σαν να λέω ότι το μινόρε είναι η διαβολική συγχορδία.

 

Γενικά δε νομίζω ότι θα βρεις στον ακαδημαϊκό χώρο ανθρώπους που να ψάχνονται με τα διαβολικά θέματα και η εξήγηση είναι απλή κατ' εμέ. Δεν έχει νόημα. Κάποτε μιλούσα με έναν κάποιου είδους μεταλλά (δεν τα ξέρω πως λέγονται οι συγκεκριμένοι, μη μου επιτεθείτε σε φάση "σιγά μην είναι έτσι οι αυθεντικοί μεταλλάδες" κτλ) και μου είχε πει κάτι του τύπου "πώς οι πιο πολλοί άνθρωποι πιστεύουν στο καλό; Ε, εμείς πιστεύουμε στο κακό". Το είχε πει ψιλοαστεία. Πάντως η απάντηση μου ήταν "το καλό το ορίζουμε ως κάτι στο οποίο πιστεύουμε ως θετικό. Τι θα πει εγώ πιστεύω στο κακό; Μπορείς να βαφτίσεις άλλα πράγματα ως καλά, αλλά το να λες ότι πιστεύω στο κακό, είναι σαν να λες πιστεύω σε κάτι ως θετικό που δεν το πιστεύω ως θετικό εξ ορισμού".

 

Γενικά αυτή η ιστορία πιστεύω ότι είναι μια επανάσταση χωρίς αιτία.

 

Πάντως εγώ αρχικά είχα καταλάβει ότι η ερώτηση ήταν αν υπάρχουν συνθέτες που να μας κάνουν να αισθανόμαστε το αντίθετο, δηλαδή ότι δεν υπάρχει Θεός.

 

Η απάντησή μου σ' αυτό, θα ήταν πως για να πάψει κανείς να πιστεύει στο Θεό, πρέπει ν' αρχίσει να πιστεύει στον άνθρωπο (ότι απ' τον καθένα μας ξεχωριστά πηγάζουν όλα τα ωραία κτλ). Άρα ο συνθέτης που ψάχνουμε, είναι ο Μπετόβεν κατά περίεργο τρόπο.