Καρκίνος κοντινού προσώπου, πως αντιμετωπίζετε;

[ikaruga24]

Χαιρετώ το forum. Θα περάσω απευθείας στο ψητό. Δυστυχώς κοντινό μου πρόσωπο διαγνώστηκε με καρκίνο των ωοθηκών και ήδη έχει οριστεί βιοψία με λαπαροσκόπηση αύριο Παρασκευή καθώς και ένας κύκλος με οκτώ χημειοθεραπείες (δύο κάθε μήνα). Οι γιατροί που ασχολήθηκαν με το θέμα λένε ότι ναι μεν η κατάσταση είναι δύσκολη αλλά είναι αισιόδοξοι. Περισσότερες λεπτομέρειες όσο προχωράνε οι εξετάσεις.

Ο στόχος μου εδώ πέρα δεν είναι να μιλήσω για τον καρκίνο αλλά για να δω τρόπους αντιμετώπισης σε ψυχολογικό επίπεδο τόσο για την ίδια όσο και από εμάς του στενού κύκλου. Χρειάζεται να ψάξουμε και υποστήριξη ψυχολόγου/ψυχίατρου; Πως γίνεται να προσέξεις να μην πέσεις σε παγίδα να αρχίσει να αλλάζει η συμπεριφορά σου απέναντι στον ασθενή και συνεπώς να τον κάνεις να αισθάνεται "άρρωστος"; 

Οποιος έχει αντίστοιχες εμπειρίες από στενά φιλικά ή συγγενικά πρόσωπα καλοδεχούμενες όλες οι απόψεις και τα tips. 

[gia_nnis]

απλα πρεπει να ξερει την αληθεια..

[zio10]

Κουράγιο και περαστικά.

[billdanos]

15 minutes ago, ikaruga24 said:

Χαιρετώ το forum. Θα περάσω απευθείας στο ψητό. Δυστυχώς κοντινό μου πρόσωπο διαγνώστηκε με καρκίνο των ωοθηκών και ήδη έχει οριστεί βιοψία με λαπαροσκόπηση αύριο Παρασκευή καθώς και ένας κύκλος με οκτώ χημειοθεραπείες (δύο κάθε μήνα). Οι γιατροί που ασχολήθηκαν με το θέμα λένε ότι ναι μεν η κατάσταση είναι δύσκολη αλλά είναι αισιόδοξοι. Περισσότερες λεπτομέρειες όσο προχωράνε οι εξετάσεις.

Ο στόχος μου εδώ πέρα δεν είναι να μιλήσω για τον καρκίνο αλλά για να δω τρόπους αντιμετώπισης σε ψυχολογικό επίπεδο τόσο για την ίδια όσο και από εμάς του στενού κύκλου. Χρειάζεται να ψάξουμε και υποστήριξη ψυχολόγου/ψυχίατρου; Πως γίνεται να προσέξεις να μην πέσεις σε παγίδα να αρχίσει να αλλάζει η συμπεριφορά σου απέναντι στον ασθενή και συνεπώς να τον κάνεις να αισθάνεται "άρρωστος"; 

Οποιος έχει αντίστοιχες εμπειρίες από στενά φιλικά ή συγγενικά πρόσωπα καλοδεχούμενες όλες οι απόψεις και τα tips. 

Καταρχάς περαστικά και εύχομαι να πάνε όλα καλά. Απο κει και πέρα το πως πρέπει να αντιμετωπιστεί το όλο θέμα είναι σχετικό και εξαρτάται από το χαρακτήρα του ασθενή και των κοντινών του ανθρώπων. Αν δείτε πως η κατάσταση δεν εξελίσσεται σωστά (από ψυχολογικης άποψης), σαφώς και μια γνώμη/καθοδήγηση από έναν ειδικό θα είναι το ιδανικό. 

Έχοντας ζήσει αντίστοιχες καταστάσεις και στο οικογενειακό αλλά και στο φιλικό μου περιβάλλον, δεν μπορώ ακόμη να πω με σιγουριά ποια είναι τα σωστά βήματα ώστε να αντιμετωπίσεις όσο το δυνατόν καλύτερα την κατάσταση... 

[doctorkostis]

Η επαφή με ψυχολόγο είναι πολύ χρήσιμη κατά τη γνώμη μου, βοηθάει στην αποδοχή της ασθένειας. Ειδικά όταν αναμένεται απώλεια βάρους, μαλλιών κλπ. Είναι φυσιολογικό ο ασθενής να έχει άρνηση και θυμό.

[Pegasus54]

Η αλήθεια θα ήταν το καλλίτερο,  αλλά δεν την αντέχουν όλοι. Δεν την προτείνω,  φέρνει αλλά προβλήματα. Όλα τα άλλα έρχονται σιγά σιγά. Τα 5 στάδια αποδοχής τέτοιων καταστάσεων θα τα δεις εδώ http://ygeia.tanea.gr/default.asp?pid=8&articleID=4865&ct=264

Εύχομαι το καλύτερο. 

Καλό κουράγιο. 

[Snoob]

24 λεπτά πριν, ikaruga24 είπε

[...]

Περαστικά εύχομαι.

Στο πρακτικό κομμάτι, έχω δει πως τα χρωματιστά μαντήλια βοηθάνε πρακτικά στο θέμα της εμφάνισης, τονώνουν κάπως τη διάθεση και δεν συνοδεύονται από την αμηχανία της περούκας (που, εκτός κι αν είναι από τις πολύ ακριβές, δεν έχει καλό αποτέλεσμα...)

Σαφώς τα πάντα εξαρτώνται από το άτομο. Αυτό που έχω να προτείνω για τους συγγενείς (ειδικά σύζυγο ή/και παιδιά): απαιτήστε να ξέρετε την αλήθεια. Μπορεί να είναι οδυνηρό, αλλά η πικρή εμπειρία λέει πως είναι πολύ καλύτερο από το να νομίζεις πως κάτι γίνεται, να πορεύεσαι με "αισιοδοξία" κι όταν έρχεται το τελικό εξιτήριο από το νοσοκομείο να διαβάζεις εκεί πάνω πράγματα που δεν ήξερες και κανείς δεν σου είχε πει.

Απολύτως απαραίτητο το παραπάνω αν η ασθενής έχει υποχρεώσεις/εκκρεμότητες. Λυπάμαι, το καταλαβαίνω ότι ακούγεται σκληρό, αλλά τα έχω ζήσει και η εναλλακτική είναι πολύ πιο σκληρή και οδυνηρή τελικά.

[ikaruga24]

Ευχαριστώ παιδιά. Την αλήθεια την ξέρει ο ασθενής. Δεν την ξέρει ολόκληρη όμως. Αν και είναι νωρίς ακόμα οι γιατροί είναι αισιόδοξοι παρόλο την δύσκολη κατάσταση μιας και έχουν 100% ίαση σε πολύ δυσκολότερα περιστατικά από αυτό. Δεν μας χαϊδεύουν τα αφτάκια όμως ξεκαθαρίζοντας μας ότι είμαστε σε φάση που έχει ξεφύγει από τα όρια της ωοθήκης και ότι μόνο με τις επόμενες εξετάσεις και χειρουργείο θα διευκρινιστεί η όλη κατάσταση. 

Ευτυχώς το άτομο είναι δυνατό σαν χαρακτήρας και σαν οργανισμός που είναι και ο λόγος που οι γιατροί είναι αισιόδοξοι. Από εκεί και έπειτα βέβαια φαντάζομαι ότι ο ψυχολογικός παράγοντας είναι εξίσου σημαντικός με την θεραπεία αν όχι περισσότερο. Μάλλον θα πρέπει να παρακολουθούμε στενά την συμπεριφορά του και μαζί και την δική μας γιατί είναι σημαντικό να μην αλλάξει η δική μας συμπεριφορά απέναντι του όποια και αν είναι τα αποτελέσματα των εξετάσεων ή πορεία των χημειοθεραπειών.  

[bakalex]

10 λεπτά πριν, doctorkostis είπε

Η επαφή με ψυχολόγο είναι πολύ χρήσιμη κατά τη γνώμη μου, βοηθάει στην αποδοχή της ασθένειας. Ειδικά όταν αναμένεται απώλεια βάρους, μαλλιών κλπ. Είναι φυσιολογικό ο ασθενής να έχει άρνηση και θυμό.

Περαστικά και καλή δύναμη.

Θα συμφωνήσω με τo παραπάνω.Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την δύναμη/ικανότητα να το διαχειριστούν επιτυχημένα.Μην το ρισκάρετε.

[Valerie_]

Το ζω αυτό το διάστημα σε κοντινό πρόσωπο. Σε διαφορετικά όργανα βέβαια κι εμάς ξεκίνησε απλός αντιμετωπισιμος καρκίνος και έκανε μεταστάσεις κλπ κλπ . Εγώ προσπαθώ να μη το συζητάω και να μη δείχνω ότι την λυπάμαι κλπ. Συμπεριφέρομαι όσο πιο κανονικά γίνεται δεδομένων των καταστάσεων βέβαια. 

[opcorsa]

Οτι ειπε ο ακριβως απο πανω... δεν θελεις να δειξεις οικτο , πρεπει να αντιμετωπιζεις τον αλλο σαν να μην συμβαινει τιποτα..

η καλη ψυχολογια παντα και παντου παιζει μεγιστο ρολο..

περαστικα..

[pontez2]

Παιζει ρόλο ο χαρακτήρας του ατόμου που ειναι ο παθών.

Άλλοι αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις με αισιοδοξία και άλλοι κλεινονται στον εαυτό τους.

Στήριξη και υπομονή στα ξεσπάσματα του ανθρώπου σου. Διότι θα υπάρξουν πολλά τέτοια και θα εξαντληθεί η υπομονή σου χιλιάδες φορές. Οταν θα πονάει, όταν θα ξερνάει, όταν θα χάνει την αξιοπρέπειά του. Απλά δέξου το ως καθημερινότητά σου. Κάντο μέρος της ζωής σου, χωρις να πρωταγωνιστεί.

Απλά δηλαδη αποδέχεσαι την κατάσταση και συνεχίζεις. ΟΧΙ ΣΑ ΝΑ ΜΗ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ. Απλώς, επειδή ειναι υπαρκτό, δε σημαίνει οτι πρωταγωνιστεί κιόλας.

Με αυτο το τρόπο θα εισαι εσύ προπαντώς ηρεμος, η συμπεριφορά σου θα είναι φυσιολογικη λαμβάνοντας υπόψη τη κατάσταση. Το να μην αλλάξεις καθόλου, το θεωρω αδύνατο. Κανεις δεν ειναι τόσο καλός ηθοποιός και δεν χρειάζεται να εισαι ηθοποιός.

Αυτά 

[Kostasspil]

1 hour ago, billdanos said:

Αν δείτε πως η κατάσταση δεν εξελίσσεται σωστά (από ψυχολογικης άποψης), σαφώς και μια γνώμη/καθοδήγηση από έναν ειδικό θα είναι το ιδανικό. 

Το θεμα ειναι, πως παραπεμπεις τον αλλο σε ψυχολογο χωρις να το παρει στραβα και σκεφτει "τι ειμαι, κανας τρελος?"

[lovesucks]

44 λεπτά πριν, pontez2 είπε

Παιζει ρόλο ο χαρακτήρας του ατόμου που ειναι ο παθών.

Άλλοι αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις με αισιοδοξία και άλλοι κλεινονται στον εαυτό τους.

Στήριξη και υπομονή στα ξεσπάσματα του ανθρώπου σου. Διότι θα υπάρξουν πολλά τέτοια και θα εξαντληθεί η υπομονή σου χιλιάδες φορές. Οταν θα πονάει, όταν θα ξερνάει, όταν θα χάνει την αξιοπρέπειά του. Απλά δέξου το ως καθημερινότητά σου. Κάντο μέρος της ζωής σου, χωρις να πρωταγωνιστεί.

Απλά δηλαδη αποδέχεσαι την κατάσταση και συνεχίζεις. ΟΧΙ ΣΑ ΝΑ ΜΗ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ. Απλώς, επειδή ειναι υπαρκτό, δε σημαίνει οτι πρωταγωνιστεί κιόλας.

Με αυτο το τρόπο θα εισαι εσύ προπαντώς ηρεμος, η συμπεριφορά σου θα είναι φυσιολογικη λαμβάνοντας υπόψη τη κατάσταση. Το να μην αλλάξεις καθόλου, το θεωρω αδύνατο. Κανεις δεν ειναι τόσο καλός ηθοποιός και δεν χρειάζεται να εισαι ηθοποιός.

Αυτά 

Ακριβώς όπως τα λες είναι...

Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι πως όσο δυνατός χαρακτήρας και να είναι ο παθών ξεσπάσματα θα υπάρξουν..κάποια στιγμή περνάει το χειρότερο απο το μυαλό του και θα σπάσει..είναι ανθρώπινο..αγκαλιάστε την..

Τs να είσαι δίπλα της δίχως να δείχνεις πως την "λυπάσαι"..σ'αυτές τις στιγμές όλοι χρειαζόμαστε δίπλα μας αυτούς που αγαπάμε..

Εύχομαι όλα να πάνε καλά..

[Lanike71]

Δύσκολες καταστάσεις...Το πέρασα ήδη δύο φορές. Στον πατέρα μου δεν πρόλαβα καν (δεν ξέρω κιόλας αν θα μπορούσα) να τον προετοιμάσω. Δέκα ημέρες διήρκησε.

Στον πατέρα της γυναίκας μου δεν ειπώθηκε τιποτα. Απλά του είπαν μία ωραιοποιημένη αλήθεια, μέχρι που κατάλαβε κάποια στιγμή και ο ίδιος ότι δεν υπάρχει επιστροφή.

Δε θα σου πω τι να κάνεις, αλλά θα σου πω τι θα ήθελα αν εγώ ήμουν ο άρρωστος. Ναι, θα ήθελα όλη την αλήθεια. Όχι για να το παίξω ήρωας και ατρόμητος και να παλέψω και μπλα μπλα μπλα...Απλά γιατί ο κάθε άνθρωπος, ίσως έχει 1-2 πραγματάκια που θέλει να τακτοποιήσει ή και να κάνει πραγματικότητα κάποιο όνειρό του (αν τελικά στραβώσουν πολύ τα πράγματα).

Σε κάθε περίπτωση θέλει υπομονή και δύναμη.

Περαστικά εύχομαι.