Darkest Hour (2017)

[Vangelis_D9]

Δεν την είδα ακόμα την ταινία αλλά σε παρόμοιο κόνσεπτ αλλά εκτελεσμένο με μαεστρία υπάρχει και το 37 Days, μια μίνι σειρά τριών επεισοδίων, με θέμα τις ημέρες πριν ξεσπάσει ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος. Προσέχει να μη δίνει υπερβολικό βάρος στους χαρακτήρες, ο " Senator Palpatine " Ian McDiarmid όμως δίνει ρέστα, αλλά από την άλλη θέλει ξεσκόνισμα στην πολιτική ιστορία για να αναγνωρίσετε τους περισσότερους χαρακτήρες. Ακόμη και τον νεαρό αλαζονικό Τσόρτσιλ έχει όπως και το κάθαρμα Τσαμπερλέιν. Ωραιότατη αναπαράσταση του τραγέλαφου της διπλωματίας που οδήγησε στην πρώτη φονικότερη παγκόσμια σύρραξη με πολλή διάθεση αυτοκριτικής και μαύρου χιούμορ. Θα δω σύντομα το Darkest Hour να κάνω και τις συγκρίσεις.

Επεξ/σία 26 Ιανουαρίου 2018 από Vangelis_D9

[totalius]

Δεν ειναι βιογραφια ούτε αγιογραφία η ταινία . Δείχνει απλά μια συγκεκριμενη ιστορία όπου ο Τσώρτσιλ έπαιξε σημαντικο ρόλο . 

EDIT: Πολύ καλό το 37 Days που πρότεινε ο Βαγγέλης από πάνω. Αγνοούσα εντελώς οτι υπήρχε η σειρά και νόμιζα οτι είχα δει τα πάντα περι παγκοσμίων πολέμων . 

Επεξ/σία 30 Ιανουαρίου 2018 από totalius

[Vangelis_D9]

Στις 1/26/2018 στις 8:04 ΜΜ, totalius είπε

Δεν ειναι βιογραφια ούτε αγιογραφία η ταινία . Δείχνει απλά μια συγκεκριμενη ιστορία όπου ο Τσώρτσιλ έπαιξε σημαντικο ρόλο . 

EDIT: Πολύ καλό το 37 Days που πρότεινε ο Βαγγέλης από πάνω. Αγνοούσα εντελώς οτι υπήρχε η σειρά και νόμιζα οτι είχα δει τα πάντα περι παγκοσμίων πολέμων . 

Την είδα χτες τη Σκοτεινή Ώρα. Καλλιτεχνικά εξαιρετικά άρτιο αισθητικό αποτέλεσμα σε όλους τους τομείς, να το πάρει επιτέλους το όσκαρ ο Ολντμαν. Ιστορικά, πολλοί διασκελισμοί, απλοποιήσεις αλλά και αντιφάσεις γιατί διασταυρώνω αρκετά πράματα με τα απομνημονεύματα του Τσώρτσιλ αλλά και άλλες πηγές, πχ Καρτιέ για την Δουνκέρκη. Πρέπει να γράψω κατεβατό με ιστορικά στοιχεία. Σε αυτό τον τομέα ανώτερο το 37 Days.

[ΦΡΑΝΤΣΕΣΚΑ ΣΑΝΤ]

Δεν είδα ακόμα την ταινία, αλλά ήθελα να ευχαριστήσω τον Vangelis_D9 για το 37 Days που και εγώ αγνοούσα την ύπαρξή του αν και παρακολουθώ με ενδιαφέρον ό,τι έχει σχέση με 1ο και 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν έχετε κάποια πρόταση για το πώς μπορώ να την δω όλη σας παρακαλώ να μου στείλετε πμ γιατί κατάφερα να δω μόνο το πρώτο και το τρίτο επεισόδιο.

[Snoob]

Aνάμεικτες εντυπώσεις, θα έλεγα.

Τεχνικά άρτια ταινία, με το μακιγιάζ-μεταμόρφωση του Όλντμαν να ξεχωρίζει. Ουσιαστικά είναι ένα πολιτικό δράμα -τα τύποις εξωτερικά πλάνα είναι ελάχιστα- το οποίο, όμως, διολισθαίνει προς την αγιογραφία: ειδικά ο τρόπος που επιλέγεται ώστε να πάρει ο Τσόρτσιλ τη μεγάλη απόφαση και να εκφωνήσει τον ιστορικό λόγο ("we shall fight on the beaches") με τον οποίο η Βρετανία μπήκε σε τροχιά σύγκρουσης μέχρις εσχάτων με τους Ναζί (και μάλιστα σε εποχή κατά την οποία οι πιθανότητες ήταν σαφέστατα σε βάρος της) αγγίζει τα όρια του εξωφρενικού: μπαίνει ο Τσόρτσιλ στο μετρό, μιλάει με τον απλό λαό, λίγο τους τσιγκλάει να του πουν αυτό που θέλει, λίγο τον ξεσηκώνουν οι επιβάτες και alea iacta est, που θα έλεγε και ο Ιούλιος. Νομίζω η σκηνή αυτή γκρεμίζει όλο το κλίμα της ταινίας, είναι υπερβολικά βολική και συμβολική. Η σκηνή όπου ο Τσόρτσιλ υπαγορεύει στη γραμματέα του, και αναφερόμενος στο Χίτλερ αρχίζει να μουρμουράει ("ο δεκανέας, ο τύραννος, ο μπογιατζής") είναι πολύ πιο πειστική και αποδίδει καλύτερα την ψυχολογική κατάσταση του Τσόρτσιλ, την άρνησή του να συμβιβαστεί. 

Γενικά, είναι εξαιρετικά δύσκολο να χωρέσεις μέσα σε 2 ώρες όχι μόνο ιστορικά γεγονότα ενός μήνα -καταιγιστικών- εξελίξων, αλλά κυρίως τις πολιτικές ισορροπίες στο εσωτερικό της Βρετανίας, το -βαρύτατο- παρελθόν του Τσόρτσιλ, την εξάρτηση από τους Αμερικανούς, την ψυχολογία μιας χώρας σε παρακμή όπου όμως η ψευδαίσθηση ότι παραμένει αυτοκρατορία διατηρείται ακέραιη και δεσμευτική, τις σχέσεις των πολιτικών με τα ανάκτορα κτλ. Επομένως, κάποιες παρακάμψεις-απλουστεύσεις είναι πρακτικά αναπόφευκτες. Το Darkest Hour, όμως, το παρακάνει.

Είναι γεγονός ότι ο Τσόρτσιλ δεχόταν σοβαρότατες πιέσεις να διερευνήσει τις πιθανότητες ειρήνης με τη ναζιστική Γερμανία, όπως είναι γεγονός ότι -αρχικα, τουλάχιστον- δεν ήταν αρεστός στα ανάκτορα ούτε και συμπαθής μεταξύ των πρωτοκλασσάτων στελεχών του κόμματός του. Η στάση του Χάλιφαξ όμως -και του Τσάμπερλεϊν κατά δεύτερο λόγο- δεν εξηγείται επαρκώς, ενώ από ένα σημείο και μετά ο πρώτος αγγίζει τα όρια καρικατούρας κακού ή, έστω, λιπόψυχου. Ας πούμε, πουθενά δεν υπάρχει η παραμικρή νίξη στο γιατί ήταν ο Τσόρτσιλ ο "μόνος" πρωθυπουργός κοινής αποδοχής.

Για μένα, κορυφαία (σκηνοθετικά και νοηματικά) είναι η σκηνή του τηλεφωνήματος στον Ρούσβελτ και η χειρότερη -με διαφορά- η σκηνή στο μετρό. Εξαιρετικά αδύναμοι και οι υπόλοιποι χαρακτήρες, απλά προσφέρουν ατάκες για να λέει τα δικά του ο Τσόρτσιλ.

Το 37 Days που αναφέρθηκε νωρίτερα είναι σαφώς ανώτερο, στην προσέγγιση των χαρακτήρων, των κινήτρων αλλά και του παραλογισμού του πολέμου.

 

 

[fargo]

Μουφα προπαγάνδα ...μόνο ο Γκάρυ ολντμαν διασώζεται ( λέμε τώρα)