Κριτικες Ταινιων

[john1987]

Συμφωνω απολυτα Em_Zed,και γω τον ιδιο ακριβως βαθμο του εβαλα(στο imdb)και την ιδια κριτικη εχω στο μυαλο μου...

 

τιποτα αλλο απο μια αξιοπρεπης ταινια....

[Em_Zed]

Πιστεύω ότι έχει έρθει η ώρα να μπουν κάποια πράγματα στην θέση τους. Πρέπει κάποια στιγμή οι ιθύνοντες των ταινιών του Χόλυγουντ να βγάλουν έναν κατάλογο, ή κάτι τέτοιο, με ορισμούς των διαφόρων ταινιών, π.χ θρίλερ. Τι είναι τελικά ένα θρίλερ, πώς γίνεται ένα θρίλερ. Για να σταματήσουν να βγαίνουν ταιινίες που, άντε, παίρνουν από μόνες τους ένα χαρακτηρισμό κι όποιον πάρει ο χάρος. Αν υπήρχε αυτός ο κατάλογος, πιστεύω ότι η εν λόγω ταινία θα ήταν πολύ καλύτερη.

 

Νεαρή, ευγενέστατη και γλυκύτατη, αναγκάζεται να μπει σε αεροπλάνο το οποίο το τρέμει και λίγο για να ταξιδέψει στο Μαϊάμι, με τον μπαμπά να τηλεφωνεί κάθε τρεις και λίγο για να ρωτήσει αν είναι καλά. Γνωρίζει τύπο ...γοητευτικό τον λες δεν τον λες, και αρχίζει το σαχλό αμερικάνικο καμάκι με ατάκες, άσε με να μαντέψω τι πίνεις. Μετά από σύμπτωση καταλήγουν σε διπλανές θέσεις και εκεί αρχίζει να ξετυλίσεται το μυστήριο και να αρχίζει το... θρίλερ είπαμε; Η νεαρά καλείται να εκτελέσει αποστολή την οποια πρέπει να φέρει εις πέρας για να μην πεθάνει ο μπαμπάς.

 

Από που να αρχίσω να απαριθμώ τα εκνευριστικά αυτής της ταινίας. Καλά, το σενάριο δεν το σχολιάζω.. ατάκες που έμοιαζαν να έχουν δουλευτεί ώρες πριν μπουν στο χαρτί, για να ακούγονται δήθεν ειρωνικές και σαδιστικές. Τέλος παντων, δεν περίμενα κάτι καλύτερο. Είναι απίστευτα μικρή σε διάρκεια, κατά την οποία δε συμβαίνει τίποτα το οποιο να προκαλεί τρόμο ή αγωνία ή ενδιαφέρον. Μπαίνουν στ'αεροπλάνο, βγαίνουν από το αεροπλάνο, πάνε σπίτι, ξενοδοχείο τέλος. Και κάπου σε όλη αυτή την διαδρομή εσύ πρέπει να νιώθεις κάτι. Κοίταζα τα έξτρας στο τέλος και αναφέραν συχνά τη λέξη κλειστοφοβία. Δηλαδή έλεος πια... μάθαμε τώρα, μικρός χώρος = το κοινό θα πάθει κλειστοφοβία. Να μου το θυμηθείτε ότι οι μέρες που ταινίες θα γυρίζονται σε μπάνια, αποθήκες και υπόγεια δεν είναι μακριά.

 

Οι χαρακτήρες υπάρχουν απλά για να γεμίσουν τις θέσεις του αεροπλάνου. Ο μπαμπάς κάθεται στην πολυθρόνα του με ένα τηλέφωνο στο χέρι αγνοώντας την τραγική του μοίρα ενώ στο τέλος αποδεικνύεται και δεινός σκοπευτής. Ο κακός της υπόθεσης φέρνει λίγο από psycho, δε μπορώ να πω, αλλά ειναι και 7 ψυχος αφού ένα στυλό στο λαιμό και ένας πυροβολισμός δεν είναι αρκετά να τον σταματήσουν. Η μόνη παρηγοριά και λάμψη μέσα σ'αυτό το συνοθύλευμα κακογουστιάς είναι η Rachel McAdams η οποία δίνει μια πολύ πειστική και απολαυστική ερμηνεία και έχει 1-2 καλές σκηνές, όταν είναι μόνη της. Απλά να της πω ότι όταν πετάς ένα βάζο σε τύπο που σε κυνηγάει δεν τον προειδοποιείς πρώτα λέγοντας του, hey. Θες να τον πετύχεις, σωστα;

 

Θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρες αλλά δε νομίζω ότι έχει σημασία. Είτε έβλεπα αυτή την ταινία είτε κοίταγα το πολύ απολαυστικό παρεμπιπτόντως screensaver της οθόνης μου ένα και το αυτό. Σημασία έχει οτι αυτή την ταινία την πλήρωσα και ακόμα κλαίω τα 1,5 ευρώ. Απλά θέλω να σας προειδοποιήσω για να μην πληρώσετε, ή έστω ενοχλήσετε τον θείο σας για αυτό το πράγμα. Κάπου στα xtras είχε ένα feature που έλεγε wes craven: a new kind of thriller. Αν το new kind of thriller είναι no thriller at all τότε προτιμώ την παλιά, καλή εκδοχή του από την οποία το 'κόκκινο μάτι' απέχει όσο η κρήτη απ'την θεσσαλονίκη.

[pantoleon]

Στο Εγγύς/μακρυνό μέλλον, στην Αγγλία (πολύ γνωστοί άγγλοι ηθοποιοί), μετά από μιά Avian Disease ("Ιπτάμενη Νόσος" a.k.a Νόσος Των Πτηνών) που σκότωσε πολύ κόσμο (όχι στην πραγματικότητα, η τηλεόραση το μεγαλοποίησε), και που το δεξί χέρι του κυβερνήτη (γκχου/Μπους) καταπολέμησε με φάρμακα που παρήγαγε η εταιρία του δεύτερου (γκχου-γκχου/Ράμσφελντ-Ταμιφλού) αυξάνοντας την δημοτικότητα του...προέδρου ο οποίος εφάρμοσε απολυταρχικό καθεστός, υπάρχει ένας αναρχικός με το όνομα "V" ο οποίος, φρικτά παραμορφωμένος, φορά μια στολή στυλ Ζορρό και για μάσκα έχει το πρόσωπο ενός, αντίστοιχου με αυτόν, ιστορικού προσώπου, του Guy Fawkes. Εκείνος ήθελε να "ρίξει" τον βασιλιά με την καταστροφή του κοινοβουλίου, ο "V" τον "πρόεδρο" με την ίδια ακριβώς ενέργεια.

 

Στον αγώνα του βρίσκει σύμμαχους, με καταβολές (Natalie Portman) ή μη (Stephen Rea) και φυσικά....Μπα, δεν θα σας το πω. Να πάτε να το δείτε. Αξίζει!!!

 

Η ταινία είναι εμπνευσμένη από την γραφική νουβέλα του Alan Moore. Δεν σκηνοθετήθηκε από τους αδερφούς Wachowski (ο Andy και ο Larry γράψαν το σενάριο μόνο, όπως και στα "Ματριξ". ΔΕΝ σκηνοθέτησαν!!!) αλλά από τον James McTeigue ο οποίος, απ'τις ταινίες που βλέπω ότι έχει σκηνοθετήσει, είναι εξαιρετικός, τουλάχιστον στο να μεταφέρει στο πανί σωστά τα οράματα άλλων.

 

Η ταινία έχει πολλά να πει αλλά πρέπει να τα παρατηρήσετε. Καλά δεν είναι και κρυφά αλλά ευτυχώς δεν τα δίνουν αηδιαστικά στο πιάτο. Αυτό είναι τέχνη. Νέ'σπα?

 

Το συστύνω ανεπιφύλακτα, είναι λίγο απ'όλα. Ρομαντισμό, ξύλο, φόνους, περιπέτεια, ένταση, μυστήριο (αλλά ίσως όχι αγωνία - το παραβλέπουμε πάντως). Ό,τι πρέπει δλδ!!! Και επίκαιρο. Όσο και χάλια να πάνε όλα πάντα θα υπάρχει αντίδραση!

 

Βίβα λα ρεβολουσιόν - και καλή διασκέδαση!

[lalaki_2]

αν και δεν ειμαι πολυ καλος στην κριτικη ταινιων αυτη δεν ηθελε και κανενα ιδιαιτερο ταλεντο κριτικης για να την καταλαβεις.

 

απλώς οι Αμερικανοι καταλαβαν οτι οι ταινιες ραγκμπι δεν πουλανε ακριβως γιατι το ραγκμπι δεν πουλαει οσο το ποδοσφαιρο και αποφασισαν να περασουν την ισοτητα των δυο φυλων στην κλιμακα του ανταγωνισμου.

 

μια γυναικα που υποδυεται τον αδερφο της για να μπορεσει να παιξει ποδοσφαιρο, ελαχιστα εως μηδαμινα στοιχεια νεανικης ταινιας του στυλ American Pie και σχετικα ωραιες γυναικες.

 

κατα τα αλλα ενα μηδενικο ηταν η ταινια και δεν τη συνιστω σε κανεναν σας...ουτε καν για χασιμο χρονου κατι που αναζητουσα εγω δεν αξιζει!λυπηθηκα το καρτελακι που χαλασα για μειωμενο εισιτηριο...

[paredwse]

Η ακόλουθη είναι μία ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ κριτική για το συγκεκριμένο έργο, η οποία δημοσιεύθηκε στο site http://www.eeea.gr (δεν υπάρχει πια).

 

Επειδή η κριτική είναι από μόνη της ένα μεγάλο spoiler, αναγκάζομαι να την 'χρωματίσω' λευκή.

 

Καλή ανάγνωση. Εγώ πάντως την βρίσκω όχι μόνο ξεκαρδιστική αλλά και πολύ σωστή:

 

*** MAJOR SPOILERS ***

 

U N B R E A K A B L E

 

Το λένε unbreakable γιατί unbreakable πρέπει να σου είναι όταν καταλάβεις ότι τελείωσε και αυτό ήταν όλο. Δεν έχει κάτι ακόμα. Δηλαδή κρατιόσουν μιάμιση ώρα μπας και γίνει στο τέλος κάτι και τώρα πάει...Τέλος.

 

Ο κακός είναι ο μαύρος, ο συλλέκτης των κόμικς.

 

ΚΥΡΙΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

 

Α. Ο Μπρους Γουίλις είναι ο μόνος που επέζησε από ένα πολύνεκρο δυστύχημα τραίνου, χωρίς μια γρατζουνιά. Δεν τον προβληματίζει και ιδιαίτερα.

 

Β. Βέβαια ένας μαύρος του θυμίζει πως ποτέ δεν έχει αρρωστήσει (γιατί ούτε αυτό το είχε προσέξει ποτέ του ο Γουίλις).

 

Γ. Μετά, του εξηγεί πως ποτέ του δεν έχει ματώσει/χτυπήσει κιόλας. (Παρένθεση: Σε όλη την ταινία ο Γουίλις δεν το πιστεύει πως είναι άτρωτος γιατί ισχυρίζεται πως μια φορά παλιά είχε χτυπήσει. Τελικά κάποια στιγμή παραδέχεται πως έλεγε ψέμματα για τον τραυματισμό του. Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι γιατί αφού ο ίδιος ήξερε πως έλεγε ψέμματα, δεν πίστευε τον αράπακα που του εξηγούσε περί αφθαρσίας του και πέρασαν δύο ώρες για να πειστεί)

 

Δ. Μετά, ανακαλύπτει πως όσα κιλά και να βάλει στην μπάρα στα βάρη τα σηκώνει (που ούτε αυτό είχε προσέξει ποτέ, παρόλο που ήταν επαγγελματίας παίκτης ράγμπυ παλιά και λογικά γυμναζόταν). Αρα εκτός από άφθαρτος είναι και μασίστας.

 

Ε. Μετά, ανακαλύπτει πως αν αγγίξει οποιονδήποτε βλέπει σαν φλας, σκηνές από ότι έχει κάνει ο άλλος και έτσι μπορεί να εντοπίζει τους κακούς. Αυτή η τελευταία ιδιότητα (του σούπερ χειρομέντιουμ 090-τηλεφώνησε τώρα) θεωρείται από τον σκηνοθέτη αμελητέα και δεν σχολιάζεται και ιδιαίτερα. Σαν να είναι εξτρα μπόνους, φυσικό παρελκόμενο της αφθαρσίας του. Ας πούμε, αν άγγιζε τον καθένα σε μια ουρά θα μπορούσε να εντοπίσει όλα τα εγκληματικά στοιχεία της κοινωνίας, αλλά είναι πιο σημαντικό που μπορεί να σηκώσει πολλά βάρη και έτσι περνάει ντούκου.

 

Στ. Μετά ανακαλύπτει πως δεν είναι άφθαρτος στο νερό και πως μπορεί να πνιγεί. Ενώ λοιπόν είναι άτρωτος π.χ. αν βαράς 10 μήνες σερί κομπρεσέρ στο κεφάλι του και δεν θα πάθει τίποτα ούτε μια τρίχα του, ή αν τον βγάλεις στο διάστημα γυμνό, ή αν του ρίξεις μια πυρηνική βόμβα, μπορεί να πνιγεί. Αυτό μας γεμίζει μια ανασφάλεια διότι τώρα στην πάλη με τους κακούς (ένας κλεφτοκοτάς σκουπιδιάρης έχει απαγάγει δύο παιδάκια) έχει τρωτό σημείο (δίπλα στο σπίτι του κλεφτοκοτά υπάρχει μια μικρή 25αρα πισίνα).

 

Ολοι πια εδώ ανησυχούμε. Θα νικήσει ο

 

(1) Γουίλις

(2) καλός

(3) άτρωτος

(4) μασίστας

(5) όμορφος και οικογενειάρχης

 

ή ο μεθυσμένος, χωρίς οικογένεια, άσχημος, κομπάρσος, που εμφανίζεται για τρία λεπτά (αλήθεια), σκουπιδιάρης που τρικλίζει θα τον πνίξει στην πισίνα;;;

 

(Τελικά οριακά νικάει ο Γουίλις, μετά από μεγάλη πάλη και θάνατο των γονέων των 2 παιδιών).

 

 

Τέλος, ο αράπης αποδεικνύεται παλιοχαρακτήρας. Αυτό υποτίθεται είναι το σασπένς. Αλλά προφανώς και δεν νοιάζει κανέναν τι κάνει ο αράπης. Και είναι λογικό, διότι αν είναι για κάτι να νοιαστείς είναι για τον άλλον που όπως και να το κάνουμε είναι πυρήμαχος, αλεξίσφαιρος, άτρωτος, αδιαπέραστος και χειρομάντης. Ο αράπης έχει έναν πολύ βοηθητικό ρόλο, να εξηγήσει στον μαλάκα ότι έχει τις δυνάμεις. Η έκπληξη είναι και καλά πως ο αράπης έχει κάνει ένα σωρό καταστροφές μήπως και βρει κάποιον άτρωτο όπως ο Γουίλις να του το εξηγήσει (όπως του Γουίλις).

 

Εμείς πιστεύαμε πως η ταινία θα εξηγήσει ΠΩΣ είναι άτρωτος, αθάνατος, άφθαρτος. Πράγμα που θα ήταν από σεναριακής άποψης ενδιαφέρον.

Τελικά η εξήγηση είναι: ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ και η ταινία συνεχίζει με την διάσωση των 2 παιδιών.

 

Και είχαμε ρίξει και μερικές ιδέες πριν μπούμε, ίσα για να δούμε ποιός θα δικαιωθεί:

- Δεν είναι άτρωτος. Καταστρέφεται αλλά δεν το ξέρει, γιατί κάποιο εργαστήριο, τον ξαναφορτώνει σε ανταλλακτικό κλωνισμένο σώμα και συνεχίζει.

- Είναι εξωγήινος.

- Είναι κάποιο ρομπότ, αφημένο να παρατηρεί και να καταγράφει τα του πολιτισμού μας και ούτε το ίδιο γνωρίζει την φύση του (ως μέθοδο προστασίας του κατασκευαστή).

- Έχει να κάνει με κάποια Αιγυπτιακή τεχνική μουμιοποίησης/ιατρικής/πυραμίδα που ακονίζει ξυραφάκια/ενεργειακή κατάσταση

- Δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα. Είναι απλά όλη η ταινία ένα όνειρο του μαύρου που έχει και προβλήματα υγείας ή ένα κόμικ του μαύρου (που είναι σκιτσογράφος και συλλέκτης κόμικ)

 

 

Λυπούμαστε πολύ που δεν είμαστε unbreakable. Τελικά, τα δικά μας σπάσανε και μας έγιναν μελάτα. Προτείνουμε να μην ριψοκινδυνέψετε και τα δικά σας. Από την άλλη όσοι πιστεύουν πως μόνο παπαρολογούμε και αυτοί τα ξέρουν όλα καλύτερα, ας σπεύσουν!

[Em_Zed]

Μόδα φαίνεται πως έχει γίνει η σύμπραξη σκηνοθετών για την δημιουργία ταινιών. Μετά το απογοητευτικό Ερος των Αντονιόνι Σόντερμπεργκ Καρ Βαί έρχονται οι Ολμι Κιαροστάμι Λόουτς να μας δώσουν τα Εισιτηρια για το δικό τους εγχείρημα. Και τι απολαυστικό εγχείρημα...

 

Εδώ, σε αντίθεση με το Έρος, έχουμε ναι μεν 3 διαφορετικές ιστορίες, αλλά με έναν κοινό παρανομαστή: το ίδιο σκηνικό. Ένα τραίνο σε μια διαδρομή με προορισμό την Ρώμη, φιλοξενεί τις διαφορετικές ιστορίες των πρωταγωνιστών.

 

Η πρώτη στάση είναι αυτή του Όλμι, για τον ανεκπλήρωτο έρωτα ενός ηλικιωμένου για την νεαρή βοηθό του. Είναι η πιο ποιητική, αν θέλετε, ιστορία από τις 3. Μοιάζει σαν το γράμμα-ποίημα που ποτέ δεν θα στείλει ο ήρωας στην αγαπημένη του. Οι ίδιες σεκάνς με διαφορετική τροπή κάθε φορά, η πολύ αποτελεσματική χρήση και εναλλαγή του θορύβου και της απόλυτης ησυχίας και η έξυπνη σκηνοθεσία είναι μερικά από τα στοιχεία που διέπουν την πρώτη ιστορία. Οι ερμηνείες των δύο ηρώων είναι απόλυτα δεμένες με το ερωτικό-μελαγχολικό κλίμα της ιστορίας και η παρουσία και μόνο της Βαλέρια Mπρούνι Τεντέσκι (5x2) είναι αρκετή για να τραβήξει το ενδιαφέρον.

 

Στην δευτερη στάση, αυτή του Κιαροστάμι, τα πράγματα γίνονται λίγο πιο ανάλαφρα. Μια ηλικιωμένη κυρία κάνει άνω κάτω το τραίνο με τις παραξενιές της ενώ ο αινιγματικός νεαρός βοηθός της δεν κάνει τίποτα άλλο από το να την υπομένει. Ομολογώ ότι αυτή η ιστορία με άγγιξε λιγότερο, αφού εκτός του ότι δεν γίνεται τίποτα το αξιόλογο, παρά μόνο η γνωριμία του νεαρού με μια κοπέλα που γνώριζε όταν ήταν μικρότερος, περιμένεις το "φινάλε" της για να καταλάβεις τον αληθινά χαμένο αυτής της υπόθεσης και τελικά να τον συμπαθήσεις.

 

Η τρίτη στάση τώρα, είναι και η καλύτερη κατά την γνώμη μου. Πολλοί λένε ότι είναι άνισο αφού το θεμα και ο τρόπος με τον οποιο δίνεται είναι φυσικό να ενδιαφέρει περισσότερο. Ο "ελεγκτής" αυτής της στάσης είναι ο Λόουτς, όπου και πάλι καταπιάνεται με το αγαπημένο του θέμα, τις φυλετικές διακρίσεις. Μια παρέα θεότρελων σκοτσέζων φιλάθλων της Τσέλσι πάνε να δούνε τον αγώνα της αγαπημένης τους ομάδας στην Ρώμη. Η γνωριμία με ένα Αλβανάκι και η κλοπή του εισιτηρίου ενός από αυτούς θα είναι η αφετηρία για να ξεδιπλωθεί το δράμα της οικογενείας των μεταναστών και να δοκιμάσει την ανθρωπιά αυτών των φαινομενικά "τρεις-λαλούν-και-δύο-χορεύουν" παιδιών. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον το ερώτημα που τίθεται, τι θα έκανα εγώ στην θέση τους, συμπαθέστατος ο ένας εκ των δύο φιλάθλων, πολύ συγκινητική και ανθρώπινη η ερμηνεία της αδελφής του Αλβανού μετανάστη.

 

Αν και είναι από τις ταινίες που δεν έχει το κλασικό αρχή μέση τέλος, αν και αυτό επιτυγχάνεται με την άφιξη του τρένου στην Ρώμη, έχει αυτό το κάτι που σε κάνει να χαμογελάς όταν τελειώνει. Και λόγω της τρέλας που επικρατεί αλλά κυρίως γιατί είναι μια ταινία με ανθρώπινους χαρακτήρες, με χαρακτήρες που συμπαθείς, που ίσως έχεις γνωρίσει κι εσύ. Ταινία που σου φτιάχνει την διάθεση, έστω και μετά από 1-2 στενάχωρες καταστάσεις και που σε κάνει να προγραμματίζεις το επόμενο ταξίδι σου.

[mademoiselle]

Trans America

Ταινια που την ειδα προσφατα και πρεπει να σημειωσω το εξης αρχικα.Τα δικαιωματα ενοικιασης της ταινιας τα εχουν μονο τα seven.(πραγμα που μου κανει εντυπωση)Αξιζει να τη δει κανεις απο αποψη ερμηνειας.Προκειτε για ενα τρανσεξουαλ που μεγαλο σε ηλικια πια και με αρκετα αξιοπρεπη και 'μη προκλητικη' ζωη ερχεται η ωρα να κανει πια την τελικη αλλαγη φυλου.Η ιστορια εχει χιουμορ οχι σε σημεια που θα φανταστει κανεις αλλα σε μια περιπετεια που μπαινει με ενα γιο του τον οποιο αγνουσε μεχρι στιγμης και εκει αρχιζει η πλοκη.Δειτε ποσο καλα εχει ντυθει αυτον τον ρολο η πρωταγωνιστρια.

[feodor]

Life is a miracle 2005

Σε ενα χωριο της Βοσνιας η ζωη κυλα ομαλα.Ολοκληρωνεται η κατασκευη σιδηροδρομου.Ο μίλος,νεαρος ταλαντουχος ποδοσφαιριστης, αναμενεται να κανει μεγαλη καριερα.Ο λουκα,ενας καλος πατερας και συζηγος, κανει ηρεμη οικογενειακη ζωη με τον υιο του μίλος και τη γυναικα του γιαντρανκα.Μουσουλμανοι και χριστιανοι συνυπαρχουν αρμονικα.

Κατεβαινουν ομως οι αρκουδες!Ερχεται ο πολεμος (ο πολεμος των καθαρματων ).Και μαζι του φερνει τη καταστροφη.Φερνει να πανω κατω.

Υπαρχει ομως ελπιδα?Μπορει να ζησει κανεις κατω απ αυτες τις συνθηκες?Κι αν ναι, τι ειν αυτο που σε κραταει ζωντανο? Ο ΕΡΩΤΑΣ!!Μαλιστα ο ερωτας! Εκει που ολα φαινονται να χουν τελειωσει ερχεται να σε σωσει.

Η ζωη ειναι ενα θαυμα ( Life is a miracle ) ειναι μια πολυ ομορφη ταινια του emir kusturica,γεματη συμβολα, χρωματα και με πολυ ωραια μουσικη.Δεν θα βαθμολογησω τη σκηνοθεσια η τους ηθοποιους, εξαλλου δεν ειμαι ειδημων.Απλα θα πω οτι μου αρεσαν πολυ.5/5

[capitan]

Σκηνοθεσία: Richard Linklater

 

Μπορώ να πω ότι ήμουν σχετικά προκατηλημένος μ'αυτήν την ταίνια (όχι επειδή είχα δει το Before Sunrise) αλλά επειδή πίστευα ότι ταινίες τέτοιου είδους (ρομαντική/δραματική) δεν μου ταίριαζαν και τις βαριόμουν. Πραγματικά όμως η ταίνια με ξάφνιασε πολύ μα πολύ ευχάριστα. Μία σκηνή όλη και όλη αλλά τι σκηνή. Μέσα σ'αυτή τη σκηνή εσοκλείεται απλά και απίστευτα περιεκτικά η αγάπη των Jesse και Celine η οποία μπορώ να πω είναι αντιπροσωπευτική κάθε πραγματικής αγάπης. Εκτός αυτού τα κοινωνικού περιεχομένου σχόλια που ακούγονται στην ταινία είναι πολύ ενδιαφέροντα. Το περιβάλλον της ταινίας (Παρίσι) ταιριάζει απόλυτα με το όλο στορι και οι ερμηνείες από Ethan Hawke και Julie Delpy είναι απόλυτα φυσικές, πραγματικά υπέροχες. Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα

 

http://www.imdb.com/title/tt0381681/

[Em_Zed]

Κανονικά γι' αυτή την άθλια δικαιολογία για ταινία θα έπρεπε να πω ότι είναι η χειρότερη των τελευταίων χρόνων -ναι, τόσο πολύ. Αντ' αυτού θα σας δώσω τα επιχειρήματά μου για να μη με πείτε άδικο μιας και εγώ ο ίδιος την παρουσίασα στο ποστ "ενδιαφέροντα trailers" και είμαι έτοιμος να υποστώ τις συνέπειες.

 

Από που να 'ρχισω...

 

Σενάριο: Στο δημοτικό έγραφα πιο τρομακτικές εκθέσεις. Εκτός του ότι είναι τόοοσο προβλέψιμο είναι και απίστευτα κακογραμμένο, με ηλίθιες εκφράσεις που σε ορισμένα σημεία θυμίζουν 'Λάμψη' και σε άλλα έχει απίστευτα πολλές παύσεις του στυλ δεν-είναι-πολύ-τρομακτικό-που-δεν-τελειώνω-την-πρόταση;

Παράδειγμα:

 

- They seem to blame her for all the..

(παύση. Μετά από 5'')

Edward, I think they're gonna hurt her or..or even...

 

I got away once. They think that Im too proud or that I...

I havent lost it Edward, I promise, she's...

 

(διάλογος)

-Will you forgive me?

-Forgive you for... Im lost.

-I dont know, I...

-Dont worry, its... You know...

 

Και η κορυφαία ατάκα. Μια γκόμενα έχει το ποδήλατο που πρέπει να πάρει ο Κέιτζ. Αυτή δε του το δίνει, αυτός επιμένει ώσπου στο τέλος τραβάει πιστόλι, τη σημαδεύει και της λέει: Step away from the bike!!

 

Ερμηνείες: Δεν ήξερα ότι ο Κέιτζ μπορεί να γίνει τόσο κακός ηθοποιός. Μιλάει λες και το στόμα του είναι γεμάτο φελλούς, παίρνει τις ίδιες εκφράσεις που παίρνει ένα 5χρονο που του λες τη λέξη 'ασπαρτάμη', δεν ξέρει τι να κάνει με τα χέρια του και τα πηγαίνει πέρα δώθε. Σκηνές ανθολογίας τα μπουκέτα που

ανταλάσσει με την Λίλι Σομπιέσκι και η σκηνή που είναι ντυμένος αρκούδα και τρέχει στο δάσος κρατώντας στα χέρια του το κοριτσάκι-θύμα. Tώρα για την Burstyn, που την έχω και σε υπόληψη, τι να πω. Τι δουλειά είχε σε αυτό το τερατούργημα; Τι μπορεί να σκεφτόταν όταν υπόγραφε το συμβόλαιο; Γιατί, το ξανθό μαλλί που το πας...

 

Τα άλλα που βαριέμαι να περιγράψω έχουν να κάνουν με πράγματα που έχουμε δει 824 φορές σε ταινίες, το κοριτσάκι-φάντασμα να εμφανίζεται αλλά να μην είναι εκεί, να το βλέπουμε να περνάει πίσω από τον πρωταγωνιστή, οι κλασικές σκηνές μπου!σε τρόμαξα; που αρκούνται μόνο στο μπου!.. Καλά, το γενικό στόρυ, το τι έγινε και πως, γιατί αυτός μια τα 'βλεπε έτσι και μια αλλιώς, πως έγινε και το αμάξι ήταν άδειο αν ήταν άδειο, που ήταν το κοριτσάκι όλο αυτό το διάστημα και χιλιάδες άλλα αναπάντητα ερωτήματα αφήστε το καλύτερα, δε βγάζεις άκρη. Για άλλη μια φορά λυπάμαι το 1,5 ευρώ που θα αναγκαστώ να πληρώσω γι'αυτό το...πράμα. Μήπως να πω ότι δεν έπαιξε;; Θα πω στην κοπέλα να βάλει πάνω στην θήκη της ταινίας ένα σκιάχτρο σαν κι αυτό της ταινίας καλή ώρα μπας και γλιτώσουν όσοι κάνουν το λάθος και την επιλέξουν.

[Piper_H]

Μολις το ειδα και παρολο που περιμενα οτι θα ηταν καλο με απογοητευσε τελειως...του βαζω λοιπον 5/10.Εκτος του οτι ειναι μια ωρα μονο η σατυρα του ειναι τελειως αποτυχημενη...γελασα σε μερικα σημεια αλλα δεν ξεκαρδιστηκα κιολας...

[Blader]

Με τραγικα βαρετο και ηλιθιο σεναριο και με μονο διασκεδαστικο σημειο τα ωραια δαση, αυτη η φτηνη αντιγραφη του Αρχοντα των Δαχτυλιδιων το μονο που θα μπορουσε να προσφερει στους θεατές της ειναι ενας καλος υπνος!

Η υποθεση σε γενικές γραμμές εχει ως εξης;

Ενα αγορι που ζει με τον θειο του σε ενα χωριο βρισκει το αβγο του τελευταιου δρακου που εχει μεινει.Ετσι, ο δεκαεπταχρονος Εragon διαλεγεται απο την μοιρα για να γινει ο τελευταιος δρακοϊπποτης με αποστολη να ελεθερωσει τους καταπιεσμενους πολιτες του βασιλείου το οποιο κυβερνα ο σατανικος βασιλειας Galbatorix και ο μαγος του Durza.(Τι πρωτοτυπο!) Ετσι με τη βοηθεια του μεντορα του και μαζι με τον δρακο του, ο Εragon αναλαμβανει να φερει εις περας την παραπανω αποστολη.(Με τοσο καταπληκτικο τροπο και ΤΟΟΟΣΗ δραση που θα βαλετε τα κλαμματα απο τα χαζμουρητα)

 

Ωστοσο, περα απο το σεναριο, η γενικοτερη παρουσια της ταινιας ειναι ΑΘΛΙΑ!

Με πεμπτοκλασσατους ηθοποιους, με βασανιστικες ερμηνειες και με μονη ελπιδα τον Jeremy Irons (που και παλι ομως μας απογοητευσε παταγωδως!) και εναν μαμουχαλο πρωταγωνιστη (που σε μια σκηνη οπου δεν καταφερνει να σκοτωσει τον κακο μαγο παιρνει ενα υφος του στυλ "ελα μωρε δεν πειραζει την αλλη φορα"), και που απο την μια σκηνη στην αλλη γινεται αντρας, οι χαρακτηρες της ταινιας ειναι το λιγοτερο απογοητευτικοι.

Ακομη, και απο σκηνοθετικη αποψη η ταινια ειναι χαλια εως αηδια αφου ολα γινονται γρηγορα χωρις να δινεται η επιθυμητη εμφαση εκει που πρεπει...

Το μονο φως σε αυτο το αηδιαστικο τουνελ βλακειας ειναι η μουσικη του Pαtrick Doyle που ειναι πολυ καλη σε σχεση με το υπολοιπο εργο .

 

ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΥΤΗ Η ΤΑΙΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΓΙΑ ΑΤΟΜΑ ΑΝΩ ΤΩΝ 3 ΕΤΩΝ! ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΥΓΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΔΙΑΘΕΣΗΣ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΤΗΡΕΙΤΕ ΤΟ ΟΡΙΟ ΗΛΗΚΙΑΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

[Adavis]

Η γιατρός Λιν Ντένλον πέφτει θύμα απαγωγής. Όταν συνέρχεται, διαπιστώνει ότι βρίσκεται παγιδευμένη σε μια εγκαταλελειμμένη αποθήκη. Εκεί, γνωρίζει τον αιμοσταγή δολοφόνο Τζίκσο, ο οποίος πάσχει από καρκίνο στα τελευταία στάδια.

Η Λιν πρέπει να υπακούσει στις διαταγές του Τζίκσο μέχρι ο Τζεφ, ένα άλλο από τα θύματα του δολοφόνου, να ολοκληρώσει τις άρρωστες επιθυμίες του.

Το παιχνίδι, όμως, γίνεται περίπλοκο, καθώς τα σχέδια του Τζίκσο δεν είναι αυτά που φανερώνει, ενώ σημαντικό ρόλο παίζει η νέα του προστατευόμενη, η Αμάντα.

Η ιστορία ίσως σαν φανεί ενδιαφέρουσα, πολλοί από εσάς θα την δείτε γιατί το πρώτο μέρος του Saw σας άρεσε πάρα πολύ, όπως και μένα άλλωστε, αλλά αυτή η ιστορία με τα sequel κάποτε πρέπει να σταματήσει. Το Saw 3 είναι πιο αηδιαστικό παρόλο αυτό δεν το κάνει καλύτερο από τα δυο προηγούμενα, γιατί θεωρώ ανόητο να γίνετε σύγκριση με βάση πια σκηνή είναι πιο βίαιη. Το Saw 3 δεν έχει να προσφέρει τίποτα καινούργιο επομένως δεν έχει και λόγo ύπαρξης.

[Lucifer]

Das Leben der Anderen

Η ζωή των άλλων

 

1984. Βρισκόμαστε στο Ανατολικό Βερολίνο το οποίο βρίσκεται ακόμα κάτω από Σοβιετική κατοχή και η ελευθερία του λόγου περιορίζεται στα όσα η Στάζι θεωρεί πρέποντα και μη βλαβερά για την Σοσιαλιστική πραγματικότητα που έχει χτιστεί μέσα στην πόλη.

 

Ένας φανατικός καθεστωτικός πράκτορας της Στάζι, ο Gerd Wiesler ή αλλιώς HGW XX/7, αναλαμβάνει το καθήκον να παρακολουθεί έναν θεατρικό συγγραφέα τον οποίο ο υπουργός Hemf υποψιάζεται για δεσμούς με τη Δύση. Το σπίτι του συγγραφέα Dreyman γεμίζει κοριούς και μικρόφωνα και αποκτά σχεδόν ως μόνιμο ένοικο τον πράκτορα Wiesler πάνω από το ταβάνι του, στη σοφίτα. Ο Wiesler γίνεται μάρτυρας των προσωπικών στιγμών του Dreyman, από τις τηλεφωνικές του συνομιλίες με τους αντικαθεστωτικούς συναδέλφους του μέχρι και τις συνευρέσεις του με την ερωμένη και πρωταγωνίστρια των παραστάσεών του. Όμως η συνειδητοποίηση πως τα κίνητρα του υπουργού Hemf για την παρακολούθηση υποκινούνται από κάτι πολύ ευτελέστερο από την αγάπη για την πατρίδα του, καταστρέφει την αίσθηση καθήκοντος του Wiesler και την αντικαθιστά με αυτή του δικαίου. Ο πράκτορας που παραμόνευε στις μύχιες στιγμές του ζευγαριού για κάποια αφορμή σύλληψης και φυλάκισης γίνεται η σκιά που ζει την ζωή τους που αυτός στερείται -και ίσως και ο φύλακας αγγελός τους.

 

Είναι η πρώτη ταινία του Florian Henckel von Donnersmarck σκηνοθέτη και σεναριογράφου της, πράγμα που εμπνέει ακόμη περισσότερο δέος για το αποτέλεσμα. Η ταινία είναι ένα πραγματικό αριστοτέχνημα αισθαντισμού, καταφέρνοντας αυτό που ελάχιστα πράγματα καταφέρνουν -να δίνει βάθος, βάρος και ουσία σε αυτό που στα χέρια των περισσότερων θα ήταν απλώς μια φευγαλέα στιγμή ή μια σκηνή ρουτίνας. Μέσα σε ένα περιβάλλον μερικών δωματίων ο Donnersmarck καταφέρνει να δημιουργήσει από τα τετριμμένα και τα συνήθη στιγμές άμετρης συγκίνησης και να γεννάει σκέψεις αναφορικά με την πολυπρισμικότητα μιας κατάστασης. Εικόνες που εύκολα περιγράφονται με λόγια και ακούγονται άχρωμες, όπως η περιγραφή της σκηνής όπου ο πράκτορας Wiesler ακούει από τους κοριούς του τον Dreyman να παίζει μια σονάτα προς τιμήν ενός νεκρού του φίλου, στην οθόνη αποκτούν ένα δυσθεώρητο βάθος, γίνονται ένα συνοθύλεμα συναισθηματικών συνειδητοποιήσεων για το τι ακριβώς συμβαίνει εκείνη τη στιγμή μέσα στο κεφάλι του κάθε ήρωα.

 

Η ψυχογράφηση των χαρακτήρων δε είναι σχεδόν Ντοστογιεφσκική (sic) αφού καταφέρνει μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να καταστήσει διακριτικά εμφανές τι είναι αυτό που δίνει ζωή στο κάθε πρόσωπο ξεχωριστά. Η αφανής σύγκρουση συναισθημάτων του πράκτορα Wiesler που ξεστομίζει απειλές που δν πραγματοποιεί όταν ο Dreyman χλευάζει την αποτελεσματικότητα της Στάζι ενώ παρακολουθείται, η καταπληκτική μεταφορά ενός χαρακτήρα με δύναμη αλλά καθόλου νου στον προϊστάμενο του Wiesler, η μικρότητα ενός ανθρώπου μπροστά σε αυτή την δύναμη αλλά και η ταυτόχρονη φλόγα για επανάσταση μέσα από τα μάτια του συγγραφέα Dreyman και η αναντίληπτη νέμεσις ενός διεφθαρμένου υπουργού που εκθρονίστηκε μετά την πτώση του τείχους -όλα αυτά γίνονται κτήμα του θεατή υποσυνείδητα και μακρυπρόθεσμα, στριφογυρνούν στο κεφάλι του και τον βασανίζουν γεννώντας υποθέσεις, ενδεχόμενα και αναπλάσεις της εξέλιξης.

 

Πραγματικά, δεν υπάρχουν λέξεις για αυτή την ταινία, είναι πραγματικά η τέχνη του κινηματογράφου στην επιτομή της, είναι ένα οπτικοακουστικό, ενιαίο ποίημα. Δείτε την οπωσδήποτε.

[KaizerSoze]

Ρε Λουσι μονο μια ερωτηση

 

μονο εγω χαρηκα οταν σκοτωθηκε η καριολα? Την καταλαβαινω γιατι εκανε οτι εκανε αλλα του πουστη ρε παιδι μου someone to take on for the team που λενε και οι Φιλανδοι