Κριτικες Ταινιων

[feodor]

mporeite na postarete kai alles kritikes tainiwn? einai krima pou afto to ypomnima den exei synexeia.

egw pistevw oti oi perissoteroi pou mpainoume sto forum kinhmatografos ap ta prwta pou tha koitaksoume einai oi kritikes tainiwn.

egw proswpika tha to skeftomoun polles fores prin dosw ta lefta mou gia mia tainia sto cinema. alla akoma kai dvd na noikiaza den tha thela na xanw ton xrono mou me mia tainia pou den aksizei.

katalavainete loipon oti thema afto pou exete anoiksei einai poly xrisimo.

[Em_Zed]

The Exorcism of Emily Rose

 

Tα βασικά: 20χρονη νεαρή, βαθιά θρησκευόμενη, αρχίζει να εμφανίζει συμπτώματα τα οποία πιστεύει ότι οφείλονται στο ότι είναι δαιμονισμένη. Οι γονείς της φωνάζουν παπά για να τελέσει εξορκισμό. Τα πράγματα δεν πηγαίνουν και πολύ καλά και η κοπέλα πεθαίνει. Ο παπάς κατηγορείται για ανθρωποκτονία εξ'αμελείας. Η ταινία αφηγείται την δίκη και τα γεγονότα που οδήγησαν στον θάνατο της Εμιλυ Ρόουζ.

 

Όταν ακούς τέτοιο στόρυ, και όταν μάλιστα συνοδεύεται και από το κλασικό, based on a true story, δύο πράγματα ισχύουν : είτε πρόκειται για άλλη μια εκμετάλλευση ενός αληθινού γεγονότος μεγενθυμένου κατά 250% και εμπλουτισμένου με πολλές σάλτσες είτε για μια ταινία που με αφορμή ένα αληθινό γεγονός καταφέρνει να δημιουργήσει μια πολύ καλή εμπειρία για τον θεατή. Εδω, ευτυχώς, έχουμε το δεύτερο.

Αν και η ταινία πλασαρίστηκε ως θρίλερ και στην διαφήμιση είδα και αυτό το "η πιο τρομακτική ταινία μετά τον εξορκιστή" η ταινία δεν διέπεται από τις αρχές των θριλερ, τουλάχιστον έτσι όπως τα έχουμε συνηθίσει : εδώ δεν έχει πετάγματα κάθε λίγο και λιγάκι, τυποποιημένες ατάκες που προμηνύουν κακά μαντάτα για τους πρωταγωνιστές (και για εμάς) και φτηνή μουσική που κορυφώνεται με ένα δυνατό "μπου!".

 

Η ταινία από το πρώτο λεπτό δημιουργεί μια σκοτεινή ατμόσφαιρα, πολύ ταιριαστή με το θέμα της και διατηρείται μέχρι το τέλος. Δεν έχεις την αγωνία για το αν θα πεθάνει ο πρωταγωνιστής στο τέλος, γιατί ξεκινάς έχοντας το ως δεδομένο, κάτι που σε κάνει να σκέφτεσαι τα πως και τα γιατί. Καθώς βλέπεις τα γεγονότα να ξεδιπλώνονται μπροστά σου, αρχίζεις να σχηματίζεις γνώμη η οποία στα αμέσως επόμενα λεπτά διαψεύδεται πανηγυρικά, αφού τα στοιχεία που δίνονται, τόσο τα επιστημονικά όσο και τα θρησκευτικά είναι αρκούντως πειστικά. Αν φυσικά έχεις ακούσει για την πραγματική ιστορία ξέρεις περίπου τι θα γίνει, αλλά δεν είναι αυτό που σε απασχολεί : προσπαθείς να κάνεις τον εαυτό σου να καταλάβει τι έχει γίνει και να βγάλεις ένα πόρισμα βασισμένος εν μέρει σε αυτά που βλέπεις και εν μέρει σε αυτά που πιστεύεις.

 

Αυτά ως προς το "θεωρητικό" μέρος. Στο "πρακτικό" τώρα η ταινία τα πηγαίνει ακόμα καλύτερα. Εκεί που είσαι βυθισμένος στις αγορεύσεις των δικηγόρων και στα δικά σου τι και πως, έρχεται το scary part για να σου δειξει τι ειναι αυτό που ακούς τόση ώρα. Οι σκηνές τρόμου είναι δοσμένες πολύ πειστικά, με ρεαλιστικό τρόπο, όπως θα μπορούσαν να είχαν γίνει, χωρίς φανφάρες και πολλά πολλά. Το στοιχείο που μου άρεσε ήταν η απουσία μουσικής υπόκρουσης σε 1-2 τέτοιες σκηνές, κάτι που προσδίσει περισσότερη αληθοφάνεια και φυσικά περισσότερο τρόμο. Αλλά και αυτές που συνοδεύονται κάνουν την δουλειά τους αφού η μουσική και τα ηχητικά εφέ δένουν πολύ καλά με τις σκηνές και τις απογειώνουν.

 

Οι ερμηνείες στο σύνολό τους είναι πολύ καλές. Δεν ξέρω αν αποκορύφωμα ήταν η Laura Linney, αλλά προσωπικά η Jennifer Carpenter με άγγιξε περισσότερο. Το παίξιμό της είναι τρομερά ρεαλιστικό, ειδικά στην αρχή των γενονότων. Δεν έχει τίποτα στημένο ή αφύσικο ή κάτι που να σε κάνει να πεις, α, τώρα το έχασε λίγο. Είναι 100% μέσα στο ρόλο. Το βλέμμα της καθρεπτίζει τον φόβο που νιώθει και γενικά χρησιμοποιεί τό πρόσωπο και το σώμα της με τέτοιο τρόπο που απορείς πως το έκανε χωρίς να είναι δαιμονισμένη!

 

Στα αρνητικά τώρα : μου φάνηκε πολύ απλοϊκός ο τρόπος με τον οποίο ο πάτερ προειδοποιεί την δικηγόρο του για τους κινδύνους που διατρέχει. Το έδωσε πολύ ωμά και πολύ ψυχρά, βασικά στο δίνει έτοιμο, χωρίς να σαφήσει να ψάχνεσαι. Από την άλλη πάλι, σε τέτοιες περιπτώσεις ίσως και αυτός να είναι ο μόνος τρόπος να το "πεις" στον άλλο. Με ενόχλησαν λίγο οι πολλές συνεχόμενες κραυγές της Εμιλυ κάπου προς το τέλος, που έδιναν την εντύπωση ότι μπήκαν μόνο και μόνο για την φασαρία και λιγότερο για κάποιο σκοπό. Φυσικά αυτό διαρκεί σχετικά λίγο και το ξεχνάς στα επόμενα λεπτά, απλά ήταν κάτι που σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή. Αυτό που μου την έσπασε περισσότερο όμως είναι οτι στο τέλος δίνει κάποια στοιχεία για την υπόθεση και δεν αναφέρεται πουθενά το πραγματικό όνομα της κοπέλας ή το τι πραγματικά έγινε.

 

Πρόκειται για μια πολύ καλή ταινία, από πλευράς κινηματογράφησης. Πολύ καλά δοσμένη, δεν έχει τίποτα φτηνιάρικο πάνω της, κρατιέται πολύ καλά και ως δικαστικό αλλά και ως θρίλερ και μάλιστα, είναι η πρώτη ταινία που σε αίθουσα με 80-90 άτομα δεν ακουγόταν κιχ! Περιέχει μερικές από τις πιο τρομακτικές σκηνές που εγώ προσωπικά έχω δει σε τέτοια ταινία, σε μερικές από αυτές ανατρίχιασα ολόκληρος, και είναι πολύ πιθανό ότι θα την σκέφτεσαι και θα τη συζητάς για κάμποσο καιρό μετά.

[feodor]

thnx em_Zed gia tin antapokrisi

[john1987]

ωραια η κριτικη σου em_Zed και σε ευχαριστουμε...

 

αλλα αξιζει 5/5?τοσο αριστη ειναι πια?

[Em_Zed]

Αν και δεν είμαστε στο σωστό τόπικ, να σου πω ότι σκεφτόμουν να βάλω 4,5 λόγω των μειονεκτημάτων που ανέφερα αλλά μετά σκέφτηκα ότι δεν στέρησαν τίποτα από την κινηματογραφική εμπειρία και τα αισθήματα που σου δίνει, κάτι που πετυχαίνει πολύ καλά, οπότε ναι, αξίζει 5/5. Σίγουρα δεν είναι άριστη, αλλά είναι πάρα πολύ καλή. Δεν έχεις παρά να την δεις...

[Em_Zed]

Proof

 

H μεταφορά του θεατρικού έργου του David Auburn στην μεγάλη οθόνη. Η κόρη ενός ιδιοφυούς μαθηματικού με νοητικά προβλήματα, ο οποίος έχει πεθάνει πρόσφατα, πλησιάζει σε ηλικία εκείνη του πατέρα της όταν άρχισε να αρρωσταίνει, και φοβάται μήπως έχει κληρονομήσει, εκτός από την διάνοια και την παράνοιά του. Η αποκάλυψη ενός ξεχασμένου μυστικού θα δώσει την απάντηση...

 

Οι διάλογοι φανερώνουν από τα πρώτα λεπτά ότι έχουν γραφτεί για το σανίδι. Έχουν τελείως διαφορετική "μορφή" από αυτούς των 'καθαρόαιμων' ταινιών ενώ και το μήκος τους φανερώνει την καταγωγή τους, χωρίς φυσικά αυτό να είναι κακό. Ίσα ισα που καταλαβαίνεις οτι παρακολουθείς κάτι διαφορετικό και πιάνεις τον εαυτό σου να δίνει ιδιαίτερη προσοχή στην κάθε λέξη.

 

Και πως θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά όταν προφέρονται με τέτοιο τρόπο.. Οι ερμηνείες στο σύνολό τους είναι πολύ καλές, με αποκορύφωμα, όχι τον Άντονυ Χόπκινς, αλλά την Γκούινεθ Πάλτροου! Ναι, αυτή η ξανθιά χαζογκόμενα του Ερωτευμένου Σαιξπηρ ξέρει να παίζει. Και ξέρει να παίζει καλά. Έχοντας τον ίδιο ρόλο και στο θεατρικό - στο οποίο btw πήρε πολύ καλές κριτικές από τον βρετανικό (!!!) τύπο - την έκανε να τον ερμηνεύσει πιο ζωντανά, σαν να ζούσε μια δεύτερη ζωή. Και την ζει με τέτοια φυσικότητα, με τέτοιο πάθος στο μεγάλο πανί που σε μαγνητίζει. Καταρχάς έχει κάνει κάτι στο ύφος της που σου δίνει την εντύπωση οτι αυτή η τύπισσα χαλαρά μπορεί να είναι λίγο τρελή. Ο τρόπος που κινείται, ο τρόπος που μιλάει είναι απίστευτα φυσικά και τόσο μέσα στον ρόλο ώστε να δεις ότι περισσότερο ζει παρά παίζει. Ο Χοπκινς εμφανίζεται λίγο στην ταινία αλλά ειναι ο Χοπκινς, ενώ ο Τζίλενχαλ έρχεται τελευταίος και καταϊδρωμένος με μια ερμηνεία χωρίς κάτι το ιδιαίτερο.

 

Στα συν της ταινίας, εκτός τις ερμηνείες, είναι και η σκηνοθεσία με την τεχνική του μπερδέματος του παρόντος με το παρελθόν, τεχνική που δίνεται στον θεατή πολύ έξυπνα και τον μπερδεύει μόνο τα πρώτα δευτερόλεπτα μέχρι να καταλάβει οτι αυτό που βλέπει είναι το παρελθόν.

 

Στα μείον της ταινίας η έλλειψη μουσικής. Δηλαδή, υπήρχε μουσικό χαλί σε ορισμένα σημεία αλλά δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο που να σου τραβήξει την προσοχή. Βασικά, ήμουν τοσο αποροφημένος να προσέχω την Πάλτροου που δεν έδωσα μεγάλη σημασία στην μουσική. Ένα δεύτερο μείον είναι οτι η ταινία αυτή δεν ενδείκνυται τόσο για κινηματογράφο. Ο κάπως αργός ρυθμός -κληρονομιά από το σανίδι- και η έλλειψη δράσης και εφέ δε τη καθιστούν την πιο κατάλληλη πρόταση για την μεγάλη οθόνη. Τέλος, διάβασα κάπου οτι στα μείον είναι και η έλλειψη κλιμάκωσης στο φινάλε, αλλά προσωπικά δεν ένιωσα κάτι τέτοιο.

 

Παρόλα αυτά η ταινία είναι πολύ καλή, δεν έχει τα πολλά πολλά των χολυγουντιανών ταινιών -λέει αυτά που πρέπει να ειπωθούν- όμως καταφέρνει να συγκινήσει με την ανθρωπιά της.

[THE GODFATHER]

Sxetika me tous kanones tou Thematos..

An kai endiaferon to thema pou ehei anoixei kapoia pragmata einai poli desmeftika...

Kirios to thema "na grafoume kapoia stihia gia tin ipo8esi tou ergou"... egw prosopika den diabasa kamia kritiki apo tis parapanw pou legan ti ginete sto ergo giati apla den thelw na mathw!

Poles fores gia merika erga na deis to trailer einai katastrofiko!

Egw loipon de tha kanw perigrafi tis ipo8eseis(an kapoios thelei iparhoun pola sites me trailes kai perigrafes....)

2o thema einai gia to prosoki ifos tis perigrafis..apo ti stigmi pou i kiritiki einai kati ipokimeniko anapofeukta tha ehei prosopiko ifos.. Alloste akoma kai oi megaliteroi kritiki etsi kanoun..

Oso gia tis kritikes alon einai poli pirasmos na apadiseis alla kalitera na to kaneis grafontas mia ali diki sou kritiki

Euharistw...

[THE GODFATHER]

Enas "paranoikos" dolofonos kai thimata se katastaseis pou kaneis den tha i8ele na brethei...Tha mporouse na simbei? Nai! Afou to skeftike o skino8etis tis tainias tha boruse na to skeftei kai kapoios allos!Kai afto einai pou se kanei na skeftese to Saw gia meres afou to deis...

Polu kairo ihame na doume tetoio sidnasmo exipnou senariou kai pragmatika tromaktikwn skinwn! To Saw den einai mia tainia pou apla tha tromaxeis me kapoies skines...Sindiazei psihlogiko tromo me afta pou se kanei na nio8eis.. o skino8eteis se taftizei me tous iroes pou einai antimetopoi me anatrihiastika exipna dilimata! Afti i horror atmosfaira se sindiasmo me to exipno senario pou krataei amioto to endiaferon twn theatwn ws to telos,sinthetoun mia apo tis kaliteres tainies tromou ...ever.

 

To SAW (pou giristike mesa se molis 18 meres me poli mikro bugget kai den proorizotan kan gia na probli8ei se megales europaikes aithouses)einai apo tis must tainies gia ka8e cine-filo.

Perimenoume me agonia to deutero meros

[THE GODFATHER]

Ena thema pou kata ti gnwmi mou ehei exantli8ei sto parel8on apo ales tainies(egw thimamai ales 3 toulahiston) kai afto einai pou tin adikei apistefta!

An kai prototipos o tropos pou parathetei ta gegonota den xerw posoi tromazoun pia blepontas tin porta na klinei ta matia na girizoun,ton anemodikti na trizei kai to krebati na kounete...

afta pia ehoun katantisei klise.

Kathe tainia tromou pou sevete ton eauto tis prepei na min apokaliptei ston theati to telos tis...kai afto einai ena akoma megalo foul tis tainias me apotelesma na hanete kata megalo bathmo to endiaferon mas..

Me to 3/5 den lamvanw ip opsin ton koresmo tou thematos pou diahirizete i tainia giati o bathmos tha itan hamiloteros

Mia tainia pou tha perasei grigora stis "ennoikiasi gia mia evdomada" tainies... ;-)

[THE GODFATHER]

Den mporw na bro ilikrina kanena thetiko logo gia aftin tin tainia!

O Ed Harris pou parousiazete ws protagonistis stis afises ehei pragmatika poli mikro kai aharo rolo! I tainia tha mporouse na perigrafi me mia lexi clise!!!

Me ligi prospa8ia tha mporesete na mantepsete tin epomeni frasi ton irown!

To senario para einai tetrimeno kai tha elega thimizei palies western tainies!

O kakos kaompois pou thelei na ginei kalos kai meta paei na ekdiki8ei tous alous kakous....

To casting einai pragmatika gia gelia! Lathos i8opoioi se la8os rolous!

Kai ekei pou les ade einai mia bareti tainia ginete kai gelia me tis skines vias pou petagonte apo to pouthena ekei pou de to perimeneis,skines pou sou 8imizoun Van Dam(kai o protagonistis de kanei gia Van Dam). Parakolou8oume adiafora loipon ton protagonisti na dernei astamatita tous kakous gia tous opoious omos den xeroume tipota! Einai emporoi narkotikwn? Einai hitmans? Einai emporoi oplwn? Afto epafiete stin fantasia tou theati..

I tainia einai ektos epohis

[THE GODFATHER]

Δε θα γράψει κανείς άλλος???

[pantoleon]

Πολύ καλύτερη απ'την πρώτη!

Ήταν πραγματικά μια ευχάριστη έκπληξη!

 

Εντυπωσιακή η αρχική σκηνή από το παρελθόν.

 

Εντυπωσιακή η πλοκή μετά που τελικά κάνει και την πλοκή της πρώτης να μην φαίνεται τόσο πανηγύρι.

 

Εντυπωσιακή και η δράση με πολλούς χαρακτήρες και ελάχιστα λάθη.

 

Ευτυχώς ο "από μηχανής θεός" για την λύση της ταινίας ήταν εν μέρη μη αναμενόμενος (το αίμα του γηραιού - όχι η νεκρανάσταση του "παλικαριού").

 

Για να την απολαύσει και να διασκεδάσει κάποιος με την ταινία πρέπει να έχει την πρώτη ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ. Κι αυτό για μένα δεν θεωρείται μείον. Μείον είναι για τους παραγωγούς και την εταιρία.Για εμάς ΟΧΙ !!!

 

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:

για όσους δεν τους αρέσουν τα δρακουλιάρικα : 2

Για όσους τους αρέσουν : 5

Για το είδος της : 4

 

Υ.Γ. Είμαι φαν και παίκτης του παιχνιδιού "Βαμπιρ: η Μεταμφίεση" και με είχε πειράξει στην αρχή η πρώτη ταινία αλλά τώρα που είδα ότι σαν πλοκή και υπόθεση δεν έχει απαραίτητα σχέση τις λατρεύω και τις 2!!!

 

Τις συστύνω ανεπιφύλακτα κι εύχομαι και για 3η (και τελευταία) συνέχεια.

 

Ευχαριστώ αν με διαβάσατε.

[pantoleon]

(Where the Truth Lies - 2005)

 

Παρμένο απ'το ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ ( http://www.athinorama.gr/cinema/new/movie.asp?id=7812 )

 

-----------------------------------------------

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

WHERE THE TRUTH LIES Κοινωνική 2005 (Έγχρ.) Διάρκεια: 108'

Καναδική ταινία σε σκηνοθεσία Ατόμ Εγκογιάν, με τους: Κέβιν Μπέικον, Κόλιν Φερθ, 'Αλισον Λόμαν, Ρέιτσελ Μπλάνσαρ

Μια δημοσιογράφος, στις αρχές των σέβεντις, ερευνά τα αίτια διάλυσης ενός διάσημου κωμικού ντουέτου, που το 1959 το όνομά τους συνδέθηκε με το σκάνδαλο μιας νεκρής κοπέλας στη σουίτα τους. Καθώς η έρευνά της διεισδύει όλο και πιο βαθιά στα προσωπικά θέματα (και τη σεξουαλική ζωή) των δύο κωμικών, βγαίνουν στην επιφάνεια αλληλοσυγκρουόμενες "αλήθειες".

 

 

ΣΕΞ, ΨΕΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΗΛΕΜΑΡΑΘΩΝΙΟΙ ΣΤΟ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ ΤΟΥ '50. ΕΓΚΟΓΙΑΝ ΜΕ ΣΕΞΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΙΝΤΡΙΓΚΑ ΚΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ GLAMOROUS ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ. ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΚΑΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ.

 

 

------------------------------------------------------

 

Όχι,δεν περιμένεις κάτι καλύτερο απαραίτητα. Είναι μια πολύ ωραία ταινία.

 

Ξεκινά περίεργα και ίσως λίγο βαρετά αλλά "μεγαλώνει μέσα σου".

 

Θύμίζει λίγο στην αρχή μια άλλη ταινία του Κέβιν Μπέηκον, το Telling Lies in America (1997) ( http://www.imdb.com/title/tt0120303/ ) , που μας μεταφέρει στα χρόνια εκείνα των ΗΠΑ που ότι έλαμπε θεωρούταν χρυσός και φυσικά δεν ήταν (τώρα είμαστε σίγουροι).

 

Μετά από λίγο όμως αρχίζεις να βλέπεις ότι έχει άλλο ένα συμαντικό στοιχείο η ταινία...Είναι μυστηρίου!! Κι αυτό,μαζί με την σκηνοθεσία,την αφήγηση και τους χαρακτήρες έφτιαξε ένα πολύ ωραίο σύνολο.

 

Είναι μια ταινία που βλέπεται ευχάριστα κι εκτός κινηματογράφου και βλέπεται και 2η φορά,έχοντας γνώση πια της υπόθεσης και της κατάληξης. Είναι σημαντικό νομίζω αυτό.

 

Μια ευχάριστη έκπληξη αυτή την εποχή που υπάρχει μια σχετική πενία σε ευχάριστες ταινίες.

 

3/5 με την καρδιά μου.

 

Προσοχή!! Το ότι είναι μυστυρίου δεν σημαίνει βέβαια ότι έχει οποιοδήποτε στοιχείο περιπέτειας!!!

[CHRIS_MALL]

poly wraia i kritiki sou pantaleon...mpravo!

[Em_Zed]

Ένα ήσυχο ζευγάρι, λαμβάνει περίεργες βιντεοκασέτες που το μόνο που δείχνουν είναι το εξωτερικό του σπιτιού τους. Χωρίς να έχουν κάποιο στοιχείο για το ποιος μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτό, δεν μπορούν να κάνουν κάτι, παρά μόνο να περιμένουν το επόμενο "χτύπημα" μέχρι την στιγμή που οι αναμνήσεις από το παρελθόν μοιάζουν να δίνουν την απάντηση.

 

Σε αυτή την ταινία πήγα γιατί είχα διαβάσει πολύ καλές κριτικές, γιατί μου άρεσε πάρα πολύ το κάστ και γιατί πίστευα ότι θα δω μια ταινία που θα με κάνει να σκεφτώ, να προβληματιστώ ίσως, να νιώσω κάτι, έστω κάτι από τα συναισθήματα που περιέγραφαν όσοι το είχαν δει στις κριτικές τους. Μάταια... Ας μου συγχωρεθεί το υποκειμενικό του Α' προσώπου, αλλά πιστεύω ότι έτσι μπορώ να μεταφέρω καλύτερα τις όποιες εντυπώσεις.

 

Ειλικρινά, όσες φορές συμβαίνει να μην ενθουσιάζομαι με κάτι που η πλειονότητα χαρακτηρίζει ως -το λιγότερο- πολύ καλό, αρχίζω να ανησυχώ. Μήπως τελικά δεν είμαι και τόσο σινεφίλ; Πως αλλιώς εξηγείται ότι δεν βρήκα τίποτα άξιο προσοχής και ακόμα περισσότερο, άξιο λόγου, σε αυτό το άνευρο, απίστευτα κουραστικό και ατελειώτο φιλμ; Σε ένα φιλμ που στην κυριολεξία δεν συμβαίνει τίποτα. Δεν ξερω αν αποτελεί σπόιλερ να πω οτι σε αυτή την ταινία δε συμβαίνει τίποτα, τουλάχιστον όχι κάτι από αυτά που υπόσχεται η υπόθεση, οι κριτικές, ακόμα και ο ίδιος ο σκηνοθέτης.

 

Προσωπικά δεν ένιωσα ούτε για ένα δευτερόλεπτο την καρδιά μου να πιάνεται - όπως χαρακτηριστικά είχα διαβάσει σε μια κριτική-, ούτε ένιωσα το συναίσθημα της κλειστοφοβίας, δεν κατάλαβα τα όποια πολιτικά ή φυλετικά υπονοούμενα και γενικά, για να μην κουράζω, η ταινία δεν μου έδωσε τίποτα. Δεν με πειράζει να χάσω 6 ευρώ σε μια ταινία που δεν μου άρεσε (διάολε, το Παιδί των αδελφών Νταρντέν, αν και στο ίδιο μοτίβο, είχε καταφέρει τουλάχιστον να με εκνευρίσει με τον πρωταγωνιστή του) αλλά με πειράζει να δω μια ταινία που δεν με αγγίζει. Ανούσιες σκηνές παρεμβάλονται ανάμεσα σε αυτές που υποτίθεται ότι έχουν νόημα, τραπέζια σε φίλους με άσκοπες συζητήσεις, ένας διακοσμητικός γιος και τα ίδια πλάνα επί 1+ λεπτό, κάτι που προφανώς θεωρείται κινηματογραφικό. Οι πράξεις που βλέπεις μπορεί να αιτιολογηθούν από γεγονότα όπως, απώλεια των γονιών, άσχημη παιδική ηλικία, ίσως και εκδίσηση αλλά τελικά δεν καταλαβαίνεις ποιο από όλα αυτά είναι, αν είναι κάποιο από αυτά. Και εκεί που νομίζεις ότι κάτι έχεις βρει και ότι μόλις απέκτησε ενδιαφέρον η ταινια, δηλαδή τα τελευταία 10 λεπτά, έρχεται το φινάλε, το οποίο όσο σινεφίλ και να είσαι δε μπορείς παρά να αναφωνήσεις το λαϊκότατο, εεε;

 

Στα καλά της ταινίας θα έβαζα την σκηνοθετική ματιά του Χάνεκε που δεν μπορείς να την αγνοήσεις αφού χειρίζεται την κάμερα με έξυπνο τρόπο...δεν μπαίνει μέσα στην σκηνή, είναι σα να αφήνει την κάμερα να γράφει και γίνεται ένα τρίτο πρόσωπο, ένας παρατηρητής και δεδομένου του θέματος της ταινίας είναι πολύ έξυπνο. Όπως πανέξυπνη είναι και η εναλλαγή της μεγάλης και της μικρής οθόνης. Οι ερμηνείες ήταν πολύ αληθινές, χωρίς ίχνος υπερβολής ενώ η παντελής απουσία μουσικής κάνει την ταινία να μοιάζει περισσότερο με μια αληθινή εξιστόρηση γεγονότων. Η σκηνή της αυκτονίας (και όχι δεν είναι σπόιλερ γιατί δεν παίρνεις χαμπάρι πότε γίνεται) είναι η πιο ρεαλιστική που έχω δει και βρηκα τρομερά έξυπνο ότι αυτή η σκηνη παρουσιάζεται στο πόστερ της ταινίας! Πάραυτα, είναι και η μοναδική η οποία σε ξυπνάει για λίγο, μόνο και μόνο για να σ' αφήσει να πέσεις μετά από λίγο, γιατί τα όποια βαθιά μηνύματα της ταινίας -άνευρη αστική τάξη, ρατσισμός, ακραίες αντιδράσεις- παραμένουν πολύ βαθιά για έναν θεατή που δεν τον λένε ακτσόγλου ή μπακογιαννόπουλο...

 

Είχα σκοπό σήμερα να ψάξω στο ίντερνετ να βρω απόψεις και σχόλια για την ταινία μπας και καταλάβω τι είδα, αλλά αποφάσισα ότι αν για να καταλάβεις μια ταινία πρέπει να κάνεις ολόκληρη διατριβή τότε μάλλον η ταινία δεν πέτυχε το σκοπό της. Και κλείνοντας, θα δανειστώ κάτι που διάβασα και μάρεσε πολύ: "Αν αυτό ηταν τέχνη, ήταν τέλειο. Δεν κατάλαβα τίποτα!"