Κριτικες Ταινιων

[epote]

disclaimer

 

το παρόν τοπικ δεν υπάρχει για να συγκριθεί με το rotten tomatoes ούτε για να προσφέρει επαγγελματικές και συνεπείς χρονικά κριτικές. Υπάρχει ώστε εμείς να λέμε εμπεριστατωμένα και με ευανάγνωστη μορφή τις απόψεις μας για ταινίες που είδαμε-έχουμε δει

 

οποίος θέλει γράφει μια μικρή η μεγάλη κριτικουλα ανεξάρτητα απο τα τοπικς που ανοίγονται κατά καιρούς για ταινίες, εκεί η κουβέντα είναι πιο χαλαρή.

 

το φορματ θα πρέπει να ειναι

 

τίτλος, βαθμός

 

κειμενο κειμενο κειμενο κειμενο κειμενο κειμενο κειμενο κειμενο κειμενο κειμενο κειμενο κειμενο κειμενο κειμενο κειμενο κειμενο κειμενο κειμενο κειμενο κειμενο

 

όσα ποστ δεν ακολουθούν το παραπάνω πρότυπο θα σβήνονται!

 

οι κριτικές που δεν έχουν όνομα δίπλα είναι δικες μου, ευχαριστώ

 

αυτό το πολύ όμορφο τοπικ υπάρχει εξ αιτίας μας, ας το κρατήσουμε ενεργo

 

****update*****

 

μετά από ένα σχετικό συμβούλιο με τον συν Μοντ και με τον σκύλο που εκφράζει τις απόψεις της υπέρτατης απόλυτης αρχής του κόσμου (τον Χαλ δηλαδή) αποφασίσθηκαν τα εξής

 

1)οι κριτικές για να θεωρούνται κριτικές θα πρέπει να πληρούν ένα άτυπο μέγεθος 5 και πάνω σειρών

2)θα πρέπει να περιέχουν *βασικές* πληροφορίες για την υπόθεση και την καλλιτεχνική υπόσταση του έργου

3)δεν θα πρέπει να γράφονται με *πολύ* προσωπικό τόνο. Δηλαδή, όχι "μου άρεσε γιατί μου θύμισε το τάδε" η "έχω δει και καλύτερες". Αυτό είναι ελαφρώς ελαστικό, προφανώς και δεν αποκλείεται τελείως

4)για το πρώτο καιρό όσα post δεν συμβαδίζουν με αυτά, απλά θα μεταφέρονται στο αντίστοιχο τοπίο της ταινίας.

[epote]

Hollywood ending 3.5/5 (παίζοντας στα τυφλά)

 

Σχεδόν βρετανός ο Woody Allen και φέτος ίδια εποχή μας φέρνει την επόμενη ταινία του. Ένας εκκεντρικός, κουλτουριάρης και αντιεμπορικός σκηνοθέτης, δέχεται μια πρόσφορα από ένα στούντιο παραγωγής του οποίου ο ιδιοκτήτης είναι ο φίλος της πρώην γυναίκας του. Σε αυτό το σημείο μπλέκει σε μια εσωτερική πάλη νευρώσεων με αποκορύφωμα την ψυχοσωματική τύφλωση του!

 

Ο Woody Allen επιστρέφει στα πάτρια εδάφη μετά την Αφροδίτη και το σφαίρες πάνω από το μπροντγουει. Για ακόμη μια φορά παίζει τον εαυτό του, δηλαδή ένα άνθρωπο νευρωτικό, με μονομανίες και εξαντλητικό φόβο του θανάτου μαζί με κάθε μεταφορά φυσικά όπως το σκοτάδι, ο ύπνος, η λήθη και όλα τα συναφή που διδάσκονται οι πρωτοετείς ψυχολόγοι. Όμως ενώ η σκηνοθετική του ματιά με τα χρόνια δυναμώνει κάτι που είναι προφανές, καθώς το Hollywood ending είναι καταφανώς ανώτερο από τις προηγούμενες ταινίες του, η υποκριτική του (?) δεινότητα δεν αρκεί για να αντεπεξέλθει σε ένα ρόλο απαιτητικό τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Πράγματι η αδυναμία της ηλικίας είναι έκδηλη σε δυο τουλάχιστον σκηνές, προσωπικά ένοιωσα «αμήχανος» εγκλωβισμένος στην προσπάθεια μου να σεβασθώ τον ιστορικό Allen

 

Η σκηνοθεσία του είναι σαφής και εύστοχη, υποστηρίζει την ταινία χωρίς να είναι απαιτητική με αποτέλεσμα να είναι απλά ευχάριστη αφήνοντας την ουσία που είναι οι ευφυής χαρακτήρες και οι ξεκαρδιστικές σκηνές. Είναι πραγματική λύτρωση έστω και σποραδικά να βλέπουμε μια γνήσια κωμωδία που δεν εκβιάζει το γέλιο με φτηνά γκαγκς αλλά με πραγματικά έξυπνες ατάκες. Σεναριακα επίσης τα καταφέρνει πολύ όμορφα. Η υπόθεση είναι αβίαστα κατανοητή με ικανοποιητικό βάθος και εύθυμες ανατροπές.

 

Εκεί που χάνει η ταινία είναι στο γεγονός ότι όλα επισκιάζονται από ένα αυτοσαρκαστικό χωρίς προηγούμενο Woody Allen. Δίνει μόνος του το ρυθμό της ταινίας και ενώ περιβάλετε από εξαιρετικούς ηθοποιούς περνά την αίσθηση ότι δεν του αφιερώνει αρκετό χρόνο, μετατρέπονται σε πιόνια ενός εγωκεντρικού αυνανισμού από πλευράς του Allen που δεν σταματάει πουθενά! σαρκάζει ακόμα και τους γάλλους το πλέον Θέρμο κοινό του. Δυστυχώς εν μέσω όλης αυτής της απολαυστικής ειρωνείας στερεί από αυτή τη ταινία την δυνατότητα να μεγαλουργήσει.

 

Hearts in Atlantis 3/5 (Καρδιες στην Ατλαντιδα)

 

Οι ταινίες που βασίζονται σε σενάριο από διάσημο τίτλο βιβλίου πάντα διχάζουν τον θεατή, είναι δύσκολο να μπορέσεις να διαχωρίσεις ανάμεσα στο αν οπτικοποιεις ένα βιβλίο η αν μυθιστορηματοποιείς μια ταινία. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων εκμεταλλεύονται το μεγάλο όνομα του βιβλίου και χρησιμοποιούν πολύ πεζές σκηνοθετικές προσεγγίσεις βασιζόμενοι στην δύναμη του σεναρίου. Αυτό συμβαίνει γιατί αφενός είναι πολύ δύσκολο να αποδόσεις ένα βιβλίο σε δυο ώρες και αφετέρου γιατί η εικονοπλαστικη ενός βιβλίου δεν είναι σταθερή όπως το κινηματογραφικό πλάνο, αλλά είναι δυναμική και εξαρτώμενη από τον κάθε αναγνώστη ξεχωριστά.

 

Η συγκεκριμένη ταινία απομακρύνεται από το βιβλίο αρκετά. Και αυτό λειτουργεί ευεργετικά. Δεν προσπαθεί να αποδώσει την αναλυτική ικανότητα του King όσων αφορά τους χαρακτήρες, και ευτυχώς μένει μακριά από τα υπερφυσικά στοιχεία που στο βιβλίο προσθέτουν τρόμο, που θα έκαναν γραφική την ταινία. Αποδίδει πολύ σωστά το ειδυλλιακό κλίμα που αναπτύσσει ο King στα βιβλία στα οποία η αφήγηση γίνεται μέσω παιδικών χαρακτήρων, αλλά ταυτόχρονα τονίζει και τα προβλήματα που υπάρχουν όπως ακριβός θα τα αντιλαμβανόταν ένα παιδί. Οι εικόνες και τα χρώματα ακολουθούν τον χρόνο της αφήγησης. Έτσι στο παρελθόν έχουμε έντονες αντιθέσεις και μεγαλοποιημένα βιώματα, για παράδειγμα το αποπνικτικά θολό κίτρινο των ζεστών ημερών, οι έντονες αντανακλάσεις του νερού. Στο παρόν τα πάντα είναι πιο μουντά πιο επίπεδα, με πολύ λευκό και μπλε και ευδιάκριτα όρια, μια αντίθεση που υπάρχει για να δείξει την αλλαγή επιπέδου σκέψης ανάμεσα στο παιδικό και το ενήλικο μυαλό.

 

Δεν αποφεύγει τις τετριμμένες υπό-ιστορίες που ο King χρησιμοποιεί κατά καιρούς το ποδήλατο - ούτε τους γραφικούς «κακούς» που προωθούν τον ήρωα τα ενοχλητικά παιδία -. Αν και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό γιατί γίνεται με μετριοπάθεια, Φιλικά οι χαρακτήρες μένουν στα χνάρια του βιβλίου, δηλαδή είναι όλοι απορία πρωτογενών συναισθημάτων. Η παιδική αγάπη είναι ανιδιοτελής και άμεμπτη, όπως και οι επιθυμίες είναι αστιγμάτιστες από τον δόλο που ενηλικίωση φέρνει. Ο Hopkins σκιαγραφεί πολύ καλά τον ρόλο του, όμως πραγματικά «δεν φαίνετε» δίπλα στα παιδία που δίνουν ερμηνευτικό ρεσιτάλ.

 

Ο Scott Hicks καταφέρνει να μας δείξει τον ήρεμο και αισθηματικό Steffen King με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το ερώτημα όμως είναι : «πόσο καλό είναι ένα βιβλίο του King τώρα πια?»

 

Minority report 4/5

 

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένας ταλαντούχος σκηνοθέτης που λεγόταν Steven of Hollywood. Ο σκηνοθέτης αυτός, άγνωστος και νεαρός ακόμα, αποφάσισε να αγνοήσει τον πατροπαράδοτο πολεμικό ηρωισμό που οι κακοί παραγωγοί μέχρι τότε επέβαλαν για τις ταινίες και να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο. Γύρισε ταινίες με λίγα χρήματα και καλή καρδιά που ήταν ανθρωπιστικές και παραμυθένιες. ο Λαός πεινασμένος για μια νότα ευτυχίας και την ανάγκη να επιστρέψει στην παιδική του ηλικία ενθουσιαστικέ με την ιδέα του Steven of Hollywood. Οι ταινίες του έγιναν πασίγνωστες και αυτός εκθρόνισε τους κακούς παραγωγούς και με ελάχιστα στραβοπατήματα δεν σταμάτησε μέχρι τώρα να λέει στον κόσμο παραμυθία αγάπης και αγνών ηρώων.

 

Οι καιροί άλλαξαν όμως και ήρθε η ώρα να δούμε το σκοτεινό πρόσωπο του Spielberg. Μετά από το ανατρεπτικό για τα δεδομένα του Artificial Intelligence, μια ταινία ύμνο στην αγάπη, επιστρέφει δυναμικά με ένα σενάριο βασισμένο σε ένα διήγημα του Philip Dick που είχε δημοσιευτεί σε ένα περιοδικό επιστημονικής φαντασίας. Ο Dick ήταν βαθύτατα απαισιόδοξος και απογοητευμένος με το ανθρώπινο είδος, ήταν επίσης εξαιρετικά μορφωμένος, και όλα του τα μυθιστορήματα διακατέχονται από τρεις παραμέτρους, επιστημονικοί ορθότητα, ηθική ανάλυση πράξεων και καταστάσεων και μετέωρο πεσιμιστικό τέλος. Συνήθως όλα αυτά βρίσκονται μέσα σε μια μελλοντολογικη κοινωνία, η οποία ελέγχετε από πολυεθνικές εταιρίες και την υψηλή τεχνολογία. Η ταινία παραμένει στα χνάρια του Dick έχοντας το διήγημα ως εφαλτήριο αλλά δεν περιορίζετε από αυτό. Ο ήρωας έχει «ανεξάντλητο» βάθος κάτι αναμενόμενο και ο Tom Cruise δεν είναι καθόλου άσχημος στον ρόλο του, αν και προσωπικά πιστεύω ότι ήταν κάπως περισσότερο action από ότι έπρεπε, χωρίς να μπορεί να φτάσει τον εκπληκτικό Χάρισον Φορντ στο Blade Runner όχι λόγο ελλιπής σύνθεσης του χαρακτήρα αλλά λόγο ερμηνευτικής αδυναμίας και ενδεχόμενος λανθασμένης σκηνοθετικής προσέγγισης. Το στοιχείο του κυνηγημένου τόσο από το σύστημα όσο και από την ίδια του τη ζωή είναι προσεγμένο και τονίζετε από την αίσθηση που σου δίνει ότι δεν έχει επιλογή για τις πράξεις του και ότι απλά είναι μια μαριονέτα ενός ντετερμινιστικα νομοτελειακού κουκλοπαικτη

 

O ομιχλώδης φωτισμός, σήμα κατατεθέν του spielberg, κάνει και εδώ την εμφάνιση του, αλλά πιο μετριασμένα. Ο υπερπροστατευτικός κόσμος αλλάζει με την τροπή των γεγονότων και μετατρέπετε από ένα ασφαλές κέλυφος σε ένα ασφυκτικό κλουβί. Τα πάντα παρακολουθούνται «για το καλό του πολίτη», η διαφήμιση στο μέλλον είναι απόλυτα εξατομικευμένη με τεράστιες βάσεις δεδομένων δυνητικών προτιμήσεων του κάθε καταναλωτή και πλήρη ψυχολογικά προφίλ στην διάθεση του καθενός. Όλοι το θεωρούν εργαλείο, θολωμένοι από την υλιστική ευμάρεια που τους προσφέρει και εθελοτυφλούν μπροστά στην παράφορη παραβίαση δικαιωμάτων, μέχρι που το σύστημα θα τους κυνηγήσει. Δυστυχώς το αρχικό νευρικό πλάνο με τις απότομες αλλαγές, το διακριτό μοντάζ και τις αντιθέσεις του μαύρου στα τρία τέταρτα της ταινίας παύει, ο σκοτεινός Spielberg υποκύπτει στον εμπορικό και ανθρωπιστικό εαυτό του, η λύση του μυστήριου γίνετε κάπως αμήχανα και το τέλος είναι όχι μόνο προβλέψιμο αλλά και υποτιμητικό για τον Dick. Τα εφε και οι σκηνές δράσεις παρότι εντυπωσιακότατες θα έπρεπε να είναι λιγότερες γιατί πνίγουν τον αφηγηματικό ειρμό. Συνολικά μια πολύ καλή ταινία, που παρά τις ατέλειες της έχει δύναμη, «απόηχο» και σημαντική τροφή για σκέψη.

 

Ελπίζουμε το μέλλον να μας δώσει ένα ακόμα πιο τολμηρό, σκοτεινό και γιατί όχι «αντιεμπορικό» Spielberg, οπωσδήποτε έχει το ταλέντο και τα εχέγγυα ενός μεγάλου «κιουμπρικου» σκηνοθέτη το μόνο που του μένει είναι να κάνει το βήμα και το μόνο που του λυπεί είναι το θάρρος για κάτι τέτοιο.

 

Minority report 4/5 (από Innersense)

 

Όχι, δεν πρόκειται περί επανάληψης, συμφωνώ απόλυτα με την προσεγγιστική αξιολόγηση του epote . Από που να ξεκινήσω και τι να πω γι αυτήν την ταινία.

 

Θα φανεί ίσως πεζό, άλλα προσωπικά φεύγοντας από το cinema στριφογύριζε μέσα στο μυαλό μου πως τέτοια ταινία επιστημονικής φαντασίας, με τόσο προσεγμένη μελλοντολογική προσέγγιση είχα να δω από το Matrix.

 

Έμεινα έκπληκτος από την ταινία και πολύ σύντομα κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης της εγκατέλειψα τον προβληματισμό του αν την στήριζαν τα εφέ και το όνομα του Spielberg και παραδόθηκα στο σενάριο της, τροφή προβληματισμού για κάθε διψασμένο μυαλό.

 

Νομίζω πως τα περιέχει όλα, συναισθήματα, - ναι αυτά που δεν πρέπει να εκφράζουμε εν βρασμώ ψυχής, πλοκή, καλοστημένες ανατροπές και φυσικά πλούσια δράση.

 

Ομολογώ πως είχα απογοητευτεί από το Artificial Intelligence, το οποίο είχα πάει να δω με πολύ μεγάλες προσδοκίες έχοντας διαβάσει πάρα πολλά. Απογοητευτικά οικτρά και θεωρώ τις τρεις ώρες θέασης του πολύ κουραστικές. Έφτασα στο σημείο να πάω αυτή τη φορά ελαφρά προκατειλημμένος, απέναντι σε ένα ακόμα Hollywood ντιανό κατασκεύασμα. Λίγα λεπτά θέασης ήταν υπέρ αρκετά για να παραδοθώ.

 

Νομίζω πως ο Spielberg δεν χρησιμοποιεί απλά ομιχλώδη φωτισμό. Κάθε άλλο παρά στην τεχνοτροπία του ΑΙ μοιάζει. Στο Minority Report ο φωτισμός αποκτά σε αρκετά σημεία όγκο δίνοντας μια πολύ διαφορετική αίσθηση του χώρου. Πέρα από αυτό, νομίζω πως τα φίλτρα αυτή τη φορά έκλειναν προς μια shiny αισθητική, δίνοντας ένα pal glowing στα πρόσωπα αλλά και σε άλλα αντικείμενα. Η σύνδεση της ταινίας με το θεϊκό, για μια ακόμα φορά με έκανα να χαμογελάσω. Ο Spielberg άραγε θεωρεί ότι πρέπει να υπάρχει σα συστατικό σε κάθε του ταινία; Τέλος, το μόνο που θα μπορούσα να καταλογίσω ως αρνητικό είναι μάλλον το τέλος της ταινίας. Κρίμα, μετά από τόσες ανατροπές να καταλήξει σε κάτι τόσο προβλεπόμενο αλλά νομίζω πως στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι απλά πταίσμα.

 

Συνιστάται ανεπιφύλακτα!

 

City by the sea 3/5 (το σημαδι του δολοφονου)

 

Ο De Niro έχει παίξει 3 φορές συνεχόμενα τον ρόλο του «καλού» αστυνομικού που ακολουθεί την καρδιά του και όχι το περιοριστικό και άδικο σύστημα. Ένας τόσο ταλαντούχος ηθοποιός άρχισε να καταναλώνετε από το Hollywood και να πατρονάρεται επικίνδυνα. Αυτές ήταν οι σκέψεις μου όταν ξεκίνησα να δω αυτή τη ταινία. Τελικά προέκυψε καλύτερη από όσο περίμενα, χωρίς να είναι τίποτα εξαιρετικό. Περνούσε κάποια μηνύματα, και εκμεταλλευόταν το ερμηνευτικό εύρος του De Niro στο έπακρο για να προωθήσει μια ανεκτή σκηνοθεσία και ένα επίσης μέτριο σενάριο με τον καλύτερο τρόπο

 

Η βασική υπόθεση είναι η δολοφονία ενός αστυνομικού από για την οποία κύριος ύποπτος είναι ο γιος του ήρωα. Ευτυχώς δεν αναλώνεται σε εντυπωσιακές σκηνές δράσης αλλά αναπτύσσει τους χαρακτήρες σύμφωνα με το πλούσιο και επώδυνο παρελθόν τους, η πράξεις τους είναι ανθρώπινες και πολυσχιδείς, ο καθένας έχει τα δικά του μυστικά και φόβους που εν τέλη καθόρισαν την πορεία της ζωής του. Παρότι καλογραμμένοι οι δεύτεροι χαρακτήρες μου άφησαν μια ασαφή αίσθηση συναισθηματικής αστοχίας. Ενδεχόμενος αυτό να οφείλετε στο γεγονός ότι υπερκαλύπτονται από τον De Niro αλλά σε μια ταινία που πραγματεύεται το συναίσθημα θα έπρεπε να είχε προσεχθεί λίγο παραπάνω.

 

Σκηνοθετικά δεν έχει τίποτα το αξιοπρόσεκτο εκτός ίσως από την λανθάνουσα ερωτική σχέση του φακού με την περιοχή του Long Island που εκφράζετε σε μια πανέμορφη ακολουθία σκηνών στην έναρξη της ταινίας και επίσης στην τελική σεκανς. Φαίνετε σαν να προσπαθεί μέσω της ιστορίας και των αλλαγών των ηρώων να παραλληλίσει και να εξαγνίσει ουσιαστικά την άσχημη μετάβαση αυτής της περιοχής από ένα κοσμοπολίτικο και ζωντανό παραθεριστικό κέντρο σε ένα παρακμιακο γκέτο στην σκιά του Manhattan και την γενικότερη εικόνα της υπέρ εμπορικής Νέας Υόρκης.

 

Η δραματική λύση έρχεται όπως θα έπρεπε ούτε γλυκά ούτε πικρά, αλλά με την αμηχανία του πραγματικού δείχνοντας μας ότι μόλις τώρα αρχίζουν τα προβλήματα μιας κανονικής ζωής, χωρίς να καλύπτονται από την φτηνή δικαιολογία των εθίμων σε ναρκωτικές ουσίες ούτε από την βολικοτιτα της συνηθείας, γιατί στο τέλος αυτό που θα μείνει είναι ο άνθρωπος.

 

Heaven 4.5/5

 

Υπάρχει ένα σημείο από το οποίο και μετά μια ταινία παύει να είναι απλά μια παράθεση όμορφων εικόνων αλλά γίνετε ένα πανέμορφο κονσέρτο, με μαέστρο τον σκηνοθέτη και όργανα το πλάνο, τους ηθοποιούς το φωτισμό και τη μουσική, όπου όλα αυτά δένουν σε μια απαράμιλλη αρμονία, και μαγεύουν τον θεατή με τον ειρμό και την βελούδινη ροή τους. Ελάχιστοι κινηματογραφιστές έφτασαν σε αυτό το επίπεδο, Boniuel, Bertolucci, Κurosawa, Βergman ανάμεσα τους και ο Kieslowski.

 

Μετά την εξαιρετικά ανθρωπιστική τριλογία των χρωμάτων ήρθε η ώρα για την επόμενη ταινία του έστω και μετά θάνατον. Όμως η ταινία δεν είναι μόνο αυτό, ο Tom Tykwer παίρνει την σχεδόν παθολογική έμμονη του Kieslowski να εξυμνεί το άτομο και την εμποτίζει μέσα σε ένα μαγευτικό εικονοπλαστικο πλαίσιο, συγκρατεί την επαφή της σκηνής με την μουσική και αφαιρεί τα έντονα gro plan, αναγάγει τους χαρακτήρες σε σύμβολα και πετάει πιο ψηλά από κάθε φορά δίνοντας το δικό του αισθητικό και καλλιτεχνικό στίγμα.

 

Οτιδήποτε άλλο και να πω για αυτό το αριστούργημα θα είναι φλυαρία, δεν επιδέχεται κριτικής όπως ένας αναγεννησιακός πίνακας δεν επιδέχεται ανάλυσης, απλά δείτε την και απολαύστε τόσο τις εξαιρετικές ερμηνείες όσο και την δική σας ηθική μετάπτωση, γιατί αντίθετα με την ταινία του gaspar noe εδώ ο χρόνος δεν καταστρέφει αλλά προωθεί είτε για καλό είτε για κακό αφήνοντας τους ανθρωπους να κάνουν τις επιλογές τους

 

harry potter and the chamber of secrets 1.5/5

 

προσπαθώ να κρίνω τις ταινίες πάντα στο πλαίσιο αναφοράς τους και να τις απολαμβάνω για αυτό που επιχειρούν και τίποτα παραπάνω. Εν γένη μου αρέσουν οι παραμυθιακες ταινίες που σου δίνουν το συναίσθημα Χριστούγεννα μέσα στο - παιχνιδαδικο. Η «ιστορία χωρίς τέλος» η ο αυτοσαρκαστικός «λαβύρινθος», ακόμα και το ματαιόδοξο Goonies ήταν ταινίες που κατά καιρούς απολαμβάνω.

 

Ομολογώ πως δεν έχω διαβάσει τα βιβλία τα οποία ενδεχόμενος να είναι καλύτερα, όμως η ταινία ήταν κατά τη γνώμη μου απαράδεκτη. Το χαγκγουαρτς πλέον δεν έχει κάτι καινούριο να δείξει και η χημεία των ηρώων είναι ήδη ανεπτυγμένοι με άμεσο αποτέλεσμα να είναι εμφανές το τραγικά αδύναμο σενάριο. Στην προσπάθεια του να κρατήσει το ενδιαφέρον και το μυστήριο τόσο των παιδιών όσο και των ενηλίκων χάνει και των δυο, τα σεναριακα κενά είναι τεραστία και η ιστορικές λύσεις της υπόθεσης επιεικώς ανόητες.

 

Η μεταβίβαση στον ήρωα δεν γίνετε ούτε καν από τα παιδία το πιθανότερο είναι να ταυτιστούν με την Ερμιόνη- γιατί πράγματι παρουσιάζετε ως ανίκανος, παρατηρεί γεγονότα να συμβαίνουν γύρω του που έχουν σχέση με τη φήμη του χωρίς καμία ουσιαστική παρέμβαση.

 

Το σκοτεινό ,ενδεχόμενος, κλίμα του βιβλίου στην ταινία προκύπτει μάλλον ως κακός φωτισμός και κλισέ σκηνές παρά ως έχει, τα εφφε φυσικά είναι καλοδουλεμένα, και ουσιαστικά έχουμε μια επανάληψη του πρώτου ακόμα και όσον αφορά το παιχνίδι που παίζουν αλήθεια σκέφτηκε κανείς γιατί δεν κυνηγάνε ΟΛΟΙ τη μικρή μπαλίτσα?- αλλά ακόμα και την ίδια τραγική άγνοια των καταστάσεων που ο Harry έχει.

 

Νομίζω πως η καλύτεροι φράση που άκουσα για αυτή τη ταινία ήταν από ένα 6χρονο θεατή δίπλα μου, και αυτή ήταντίποτα γιατί το μικρό είχε αποκοιμηθεί!

 

Gost ship -/5

 

Μια ταινία που θα μπορούσε να ήταν κάλλιστα b-movie αλλά που «προέκυψε» και στα μέρη μας λόγο της αδηφαγίας των multiplexes.

 

Δεν είναι τόσο η εκτέλεση καθεαυτή αλλά μάλλον η διάχυτη αίσθηση ότι αυτή τη ταινία την έχουμε δει άλλες εκατό φορές και μάλιστα καλύτερα! Τρομακτική ιδιαίτερα δεν είναι ούτε καν εκβιαστικά, χιούμορ δεν έχει, βία ιδιαίτεροι δεν έχει και φυσικά δεν τολμώ καν να αναφερθώ σε ερμηνείες.

 

Δεν λειτουργεί ούτε καν σαν χαλαρωτικό, η μάλλον καλύτερα, απλά δεν λειτουργεί υπάρχουν πολύ καλύτερες στην θέση της, απλά μην ξοδέψετε τα πολύτιμα χρήματα σας

 

iriversible 4.5/5 (μη αναστρεψιμος)

 

Ομολογώ πως ξεκίνησα προκατειλημμένος. Περίμενα να δω την αυνανιστική ταινία ενός μισογύνη, φοβικού ανθρώπου που θέλησε να σοκάρει για να γίνει διάσημος. Και είχα δίκιο. Τελικά οτιδήποτε άπτεται τόσο πολύ του marketing καταστρέφεται. Παρόλα αυτά, η ταινία είναι εξαιρετική. Απλά το χειρότερο που θα μπορούσε να της συμβεί, συνέβη: η προσωπικότητα του Γκασπάρ Νοέ. Αν ο σκηνοθέτης ήταν οποιοσδήποτε άλλος, δεν θα είχε δημιουργηθεί όλος αυτός ο θόρυβος και δεν θα έβλεπες στην αίθουσα τη διάχυτη νευρικότητα, ανθρώπων που ήρθαν για να σοκαριστούν, άκουσαν την σκηνή του βιασμού, διαδήλωσαν τον ψευδό-φιλοτεχνισμό και αποχώρισαν επιδεικτικά - πιστέψτε το αν θέλετε, κάποιος είχε φέρει φακό μαζί του.

 

Η ταινία ξεκινά, ανάποδα, όπως ήδη γνωρίζουμε. Η κάμερα βουτάει, σηκώνεται, περιστρέφεται και αναποδογυρίζει, δεν εστιάζει ποτέ, πυροβολεί ανελέητα τον θεατή με έντονα κόκκινα και πυκνά μαύρα. Η κόλαση είναι το gay club, ο δρόμος με τις τραβεστί, η κόκκινη υπόγεια διάβαση. Ο δαίμονας είναι ο θεατής, που παρακολουθεί φιλήδονα το κεφάλι να πολτοποιείται ανήμπορος να αντιδράσει στην δύναμη των εικόνων. Ο δαίμονας είναι οι τύψεις για την ηδονή της εκδίκησης, για το αίσθημα ότι όλοι μας έτσι θα αντιδρούσαμε στην θέση του ήρωα. Εδώ οι άνθρωποι αποδομούνται στα θεμελιώδη ένστικτα τους: επιθετικότητα, λίμπιντο, επιβίωση. Εδώ η αλήθεια σοκάρει γιατί την γνωρίζουμε εκ τον προτέρων.

 

Η κάμερα σταματά. Το κόκκινο αντικαθίσταται από έντονο κίτρινο, ζεστασιά, αγάπη. Και όμως, ο χρόνος έχει περάσει, η καταστροφή έχει ήδη συμβεί και το μόνο που μένει είναι η αναπόληση των πραγμάτων που πέρασαν ανεπιστρεπτί. Οι χαρακτήρες είναι γυμνοί από ερμηνείες. Πρωταγωνιστής είναι η κάμερα, το πλάνο, η τραγωδία που έχει συμβεί, ο χρόνος που έχει ήδη καταστρέψει τα πάντα.

 

Η ταινία τελειώνει, αφήνοντας το θεατή αμήχανο. Δεν είσαι θυμωμένος ή θλιμμένος. Όλα πέρασαν και εδώ βρίσκεται η δύναμη της ταινίας. Η αντιστροφή του χρόνου της διήγησης, εξυπηρετεί τον σκοπό της αντίθεσης, είναι το θρύψαλο που δεν φεύγει αλλά υποσκελίζεται από την τρυφεράδα του ζευγαριού, από την ʼλεξ να διαβάζει ποίηση στο πάρκο, από τον πρώην εραστή και νυν φίλο που δεν ξέφυγε ποτέ από τη σχέση και καλύπτει την ερωτική του επιθυμία με ερωτήσεις σεξουαλικού περιεχομένου. Η κάθαρση έρχεται μόνο και μόνο για να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο χρόνος κατέστρεψε τα πάντα.

 

Η αλήθεια είναι πως το πρώτο μέρος με εκνεύρισε. Δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιο λόγο ήταν απαραίτητη τόση βία. Πίστεψα πως όλη η ταινία θα ήταν ένα πρόσχημα, για να παρουσιαστεί ο βιασμός και ο φόνος. Ενώ εν μέρει αυτό είναι αλήθεια, το σύνολο δένει και η ταινία κάθε άλλο παρά αποτροπιαστική είναι. ʼλλωστε δεν ήταν ο σκοπός της αυτός. Το σενάριο είναι υποτυπώδες και η ταινία θα ήταν επίπεδη, αν έλειπε το εύρημα της αντίστροφης του χρόνου αφήγησης. Αν αφήσουμε τους αποσυμβολισμούς και τις υπέρ-ερμηνείες και βιώσουμε καθένας αυτή την ταινία όπως επιθυμεί, αφήνοντας το συναίσθημα να μας κατακλύσει, τότε θα γνωρίσουμε πραγματικά τον σκοπό του Γκασπάρ Νοέ, που κρυμμένος πίσω από το marketing γελάει με το πλήθος των ανθρώπων που χρησιμοποιούν απόλυτα μέτρα και σταθμά για να κρίνουν. Δείτε την, αξίζει ακόμα και αν δεν σας αρέσει

 

Reign of fire 0/5 (το βασηλειο της φωτιας)

 

Το αναφέρω μόνο για την τιμή των όπλων. Βαρετή γεμάτη κλισέ και εσωτερικές ασυνέπειες, χαρακτήρες χωρίς κίνητρα και προσωπικότητα, η πλοκή υποτυπώδης και επίπεδη και τα εφ τίποτα το καινούριο, πραγματικά απορώ γιατί έχασαν τον χρόνο τους φτιάχνοντας την! Ο 15χρονος ξάδελφος μου είπε ότι την βαρέθηκε!

 

Silence of the lambs 3.5/5 (η σιωπη των αμνων)

 

(ναι τώρα το είδα πρώτη φορά ναι το ξέρω ότι είμαι απαράδεκτος!)

 

Είναι δύσκολο να περιορίσεις αυτή τη ταινία σε ένα μόνο κινηματογραφικό μοντέλο. Όχι γιατί δεν ακολουθεί την πεπατημένη όσον αφορά τα σκηνοθετικά τρικ των θρίλερ ούτε επειδή έχει σενάριο ,πλούσιο, γεμάτο ανατροπές. Ούτε καν γιατί έχει γυναίκα ήρωα, κάτι που στην εποχή του ήταν πρωτότυπο. Για την ακρίβεια ο «κακός» της ταινίας είναι μάλλον στερεότυπος, είναι γκροτέσκος ώστε να μπορούμε να τον διαχωρίσουμε από τους εαυτούς μας, να μπορούμε να τον ξεχωρίσουμε, δεν είναι ακριβός ομοφυλόφιλος αλλά ούτε και αμφιφιλος έτσι ώστε να μην μπορούμε να του επισυνάψουμε ελαφρυντικά από καμία κοινωνικοί ομάδα, είναι απλά παρανοϊκός με ένα ευκολοχώνευτο, απροβληματιστο τρόπο. Φυσικά έχει κίνητρα αλλά είναι τόσο διεστραμμένα που δεν αγγίζουν προσωπικά τον θεατή. Το σενάριο είναι γραμμικό και η σκηνοθεσία αναμενόμενη, κλειστοφοβική με «ασήκωτα» σκούρα χρώματα, σκιές και την απαραίτητη ομίχλη για να αφαιρέσει ακόμα και από την ημέρα την αίσθηση της λύτρωσης που δίνει το φως.

 

Φυσικά και θα ήταν απλά ένα ενδιαφέρον θρίλερ αν έμενε εκεί, παρολαυτα κυριαρχείτε από τον χαρακτήρα του Hannibal Lecter. Μια μαγευτική ερμηνεία από τον Anthony Hopkins ενός ανθρώπου ήρεμου, μορφωμένου, πανέξυπνου, παρατηρητικού και πέρα ως πέρα διεστραμμένου. Η παρουσία κυριαρχεί παρότι παίζει σε ελάχιστες σκηνές. Η ταινία κλείνει με αυτόν δείχνοντας ξεκάθαρα ποιος είναι ο πραγματικός κακός ,ποιος προωθεί την δράση και την πλοκή. Δίνει την αίσθηση της απόλυτης επίγνωσης των καταστάσεων και η δύναμη του φαίνετε από το γεγονός ότι σκότωσε ένα συγκρατούμενο του απλά και μόνο μιλώντας του.

 

Όμως ο Hannibal δεν αρκεί από μόνος του, χρειάζεται ερμηνευτικά και το ταλέντο της Jodie Foster στο χαρακτήρα της Clarice που θα αντλήσει την προσωπικότητα του ξεκινώντας από αμοιβαίο σεβασμό για να καταλήξουν σε ένα διεστραμμένο έρωτα. Γυναίκα, στέκει μικρότερη και φαινομενικά αδύναμη μπροστά στους άντρες συνάδελφους της και ο νεκρός πατέρας της επανέρχεται στο πρόσωπο του Crawford του προϊστάμενου της στο FBI. Η Clarice αναζητά καθοδηγήσει, κάτι που βρίσκει στον Lecter, τον εμπιστεύεται με τα πιο απόκρυφα μυστικά της παρά τις συμβουλές του «πατέρα» της και βιώνει από την αρχή τον «αναρχικό» εφηβικό έρωτα που η δύσκολη παιδική της ηλικία της στέρησε. Αναμνήσεις της μας φανερώνονται σποραδικά στην ταινία και δίνουν μια επιτηδευμένη αληθοφάνεια στον χαρακτήρα της, μια απαραίτητη αληθοφάνεια που θα την κάνει ανθρώπινη και προσιτή. Το αντιδιαμετρικα αντίθετο του Lecter, η ταινία έτσι ισορροπεί, είναι όμως μια ισορροπία που στα μυαλό του θεατή είναι ασταθής. Δεν ξέρεις αν πρέπει να τον συμπαθήσεις η να τον μισήσεις, εξ ου και εκείνες οι στιγμές αμηχανίας στο πέσιμο τον τίτλων, και φυσικά η ενθρόνιση του χαρακτήρα του Hopkins ως ο πλέον αναγνωρίσιμος «κακός» της ιστορίας του σύγχρονου κινηματογράφου, ένα σχεδόν ποπ είδωλο.

 

Τελειώνοντας πρέπει να αναφέρω ότι πράγματι χρειάσθηκαν ορισμένα «καλπάκια» από πλευράς του σκηνοθέτη για να ολοκληρωθεί η «συμπαθής» πλευρά του Hannibal όπως ο γιατρός του που τα κίνητρα του και οι επιθυμίες του είναι κομμένες και ραμμένες έτσι ώστε να φανεί ύπουλος και εκμεταλλευτής. Επίσης πέρα από το δίδυμο Lecter-Clarice η υπόλοιπη ταινία δεν είναι κάτι το εξαιρετικό. Την προτείνω ανεπιφύλακτα αν και δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος που να μην την έχει ήδη δει <img border="0" title="" alt="[smile]" src="images/icons/smile.gif" />

 

Femme fatal 2/5

 

Θέλησα να δω αυτή τη ταινία για δυο λόγους, πρώτον είναι του De Palma του σκηνοθέτη του Blow, που λάτρεψα, και δεύτερον γιατί οι φήμες έλεγαν ότι το σενάριο είναι τόσο ασυνάρτητο που καταλήγει να είναι εξαιρετικό. Απογοητεύτικα Είναι ένα κράμα ταινιών νουαρ και των nineties, ένα πάντρεμα αισθητικής που δεν λειτουργεί ούτε καν ειρωνικά, αντίθετα το αποτέλεσμα είναι μια ταινία που δεν δείχνει να παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό της. οι ερμηνείες είναι προβλέψιμες και επίπεδες, αν και αυτό πρέπει να ήταν σκόπιμο στο πλαίσιο του μεταμοντέρνου νουαρ που επιχειρεί. Τα στοιχεία είναι όλα εκεί, η ξανθιά μοιραία γυναίκα που ωθείται (από την υπέρμετρη σεξουαλικότητα της?) στην στυγνή εκμετάλλευση όλου του ανδρικού πληθυσμού, ο νέος πλην τίμιος καλλιτεχνής -προσωποποίηση κάθε γυναικείου - πόθου, τα διαμάντια και ο πλούσιος άντρας, μόνο που προς ρήξη της παράδοσης εδώ είναι αξιαγάπητος. Τα υπόλοιπα, ακόμα και η σεναριακη ανατροπή, είναι αναμενόμενα. Φυσικά κάθε τόσο προκύπτει και μια σκηνή για να μας θυμίσει ποιος έχει σκηνοθετήσει το έργο, όπως οι κοπέλες που ερωτοτροπούν στην αρχή, η μετάνοια σαν άλλη σταύρωση της πρωταγωνίστριας μέσα στον ποταμό. Δυστυχώς δεν αρκούν για να προσδώσουν στην ταινία τίποτα πάνω από μετριότητα. Συνέλθετε κύριε De Palma μας χρωστάτε μια εξαιρετική ταινία εδώ και τέσσερα χρόνια!

 

Oceans eleven 3.5/5 (η Συμμορια των εντεκα)

 

Ο Daniel ocean πριν καλά καλά περάσει μια μέρα εκτός φυλακής έχει καταστρώσει ένα σχέδιο για να ληστέψει τρία από τα μεγαλύτερα καζίνο του Las Vegas, και το χειρότερο είναι ότι δεν αμφιβάλει ούτε μια στιγμή ότι θα τα καταφέρει. Φυσικά όπως κάθε ληστής που σέβεται τον εαυτό του δεν το κάνει μόνο για τα χρήματα αλλά και για την πρώην γυναίκα του που τον άφησε για να κάνει σχέση με τον ιδιοκτήτη αυτών τον καζίνο. Το σενάριο ουσιαστικά είναι το σχέδιο του Ocean το οποίο δείχνει απρόσβλητο από όλες τις μεριές ακόμα και αν «εμπλουτίζετε» με μερικά λάθη τα οποία προκύπτουν εξαιρετικά βολικά. Αυτή η τελειότητα όμως δίνει την αίγλη στο σενάριο και κάνει την ταινία διασκεδαστική. Ο Cluney ανταλλάζει συνεχώς ατάκες έρωτα και μίσους με την Julia Roberts και ο χαρακτήρας του εξαιρετικού Andy Garcia δεν είναι τίποτα άλλο από την μέθοδο για να την κερδίσει πίσω, αν τύχει και στην διαδικασία βγάλει και μερικά εκατομμύρια δολάρια ακόμα καλύτερα!

 

Ο Sondeberg ένας σκηνοθέτης ηθοποιών χρησιμοποιεί το όνομα του και ένα έφυες σενάριο για να μαζέψει ένα απίστευτο καστ που συμπεριλαμβάνει τους πλέον περιζήτητους άνδρες ηθοποιούς και την πιο ακριβοπληρωμένη γυναίκα του Hollywood και παρότι γίνετε συνωστισμός από stars κανένας δεν μένει εκτός ταινίας! Τα πλάνα του και η κίνηση της κάμερας είναι γνώριμα καθώς επίσης και εκείνο το λανθάνον κίτρινο φίλτρο που δείχνει να φέρνει τις σκιές στο προσκήνιο όμως η θεματολογία είναι πέρα για πέρα αλλότρια. Βασισμένος σε μια ταινία του 1960 με πρωταγωνιστή τον Frank Sinatra ξαναγίνετε έντεκα χρόνων και παίζει το αγαπημένο του παιχνίδι ξέγνοιαστος.

 

Αντίθετα με την ταινία του 60 η ληστεία δεν είναι το κερασάκι στην τούρτα μιας χαλαρής και «εστέτ» ζωής του Frank Sinatra αλλά η κύρια ασχολία δέκα υπέρ cool ληστών. Και πράγματι ποιος μπορεί να πει όχι σε ένα τέτοιο υπερθέαμα. Επιτέλους μια ταινία δράσης με σεβασμό προς τον εαυτό της και τον θεατή. Δεν σκοπεύει να προβληματίσει η να αλλάξει την ζωή μας αλλά να μας δώσει δύο εξαιρετικά ευχάριστες ώρες και ένα χαζό χαμόγελο για το υπόλοιπο της βραδιάς. Διασκέδαση, αγνή διασκέδαση!

 

Simone 1.5/5

 

το πιο σημαντικό στοιχείο αυτής της ταινίας είναι η προϊστορία του σκηνοθέτη της, του Αντριου Νίκολ. Ένας ευφυής άνθρωπος με όραμα, που διέπρεψε εν μέσω της χολιγουντιανής αβύσσου «κλέβοντας» και «ξεγελώντας» παραγωγούς και σεναριογράφους. Εκμεταλλεύτηκε την εξασφαλισμένη χρηματοδότηση των στούντιο για ταινίες που αφορούν εύκολα και αποδεκτά σενάρια για να τις δείξει από την δικιά του κοφτερή οπτική γωνία με τρόπο αψύ και καλλιτεχνικά αψεγάδιαστο. Αγαπημένη πτυχή των ταινιών του η ανθρώπινη ηθική.

 

Το ίδιο προσπαθεί να εφαρμόσει και στο Simone. Εδώ ένας άγνωστος σκηνοθέτης, απηυδισμένος από την ματαιοδοξία και την αλαζονεία τον «μεγάλων» ονομάτων του χολιγουντ εξελίσσει το κατασκεύασμα ένας ημι-παρανοϊκού και ετοιμοθάνατου «κομπιουτεράκια» φτιάχνοντας μια ψηφιακή ηθοποιό όπως αυτός την φανταζόταν και πείθει όλο το κόσμο ότι οι μαγευτικές ερμηνείες της προέρχονται από ένα πραγματικό άνθρωπο.

 

Η θεματολογία της ταινίας δεν είναι φυσικά το τεχνολογικό κατόρθωμα ούτε οι ψηφιακές ερμηνείες ούτε καν η αλαζονεία τον πραγματικών ηθοποιών. Είναι η ζωή που παίρνει το ψηφιακό κατασκεύασμα του σκηνοθέτη η οποία θα ξεφεύγει από τα χέρια του και παύει να είναι κατασκεύασμα του, που ταυτόχρονα είναι ψεύτικη και ετερόφωτη καθώς ορίζετε από την επιθυμία μας να πιστέψουμε σε κάτι συγκλονιστικό. Και που τελικά κρίνετε βάση μιας ηθικής που είναι κράμα συναισθηματικής ανθρωπιάς και λογικής επιβολής φέρνοντας τον πρωταγωνιστή και τον θεατή σε μια αδιέξοδη εσωτερική σύγκρουση. Ο Νίκολ προβάλει το alter ego του, τις αγωνίες και του φόβους του στον αλ πατσινο με τον ίδιο τρόπο που ο χαρακτήρας του προβάλει το υπερεγώ του στο ψηφιακό δημιούργημα του αγγίζοντας τα όρια της σχιζοφρένιας

 

Όλα αυτά θα στοιχειοθετούσαν μια αξιοπρεπέστατη ταινία, με πρωτοτυπίες και προβληματισμούς. Δυστυχώς οι αγνές προθέσεις του υπερκαλύπτονται από την υιοθέτηση παιδαριωδών σεναριακών λύσεων - η κόρη που ασχολείται με υπολογιστές - χαρακτήρων κενών και επιπέδων που μόνο τους μέλημα είναι να προωθήσουν το ελλιπές σενάριο κάτι που μάλιστα δεν κάνουν καλά - η πρώην γυναίκα του πρωταγωνιστή -. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια, ρίχνει όλο το ερμηνευτικό βάρος στον Αλ Πατσινο που νιώθει «αμήχανος» στο ρόλο του, και παρότι προσπαθεί να δώσει μια ολοκληρωμένη ερμηνεία δεν καταφέρνει τίποτα αφού η σκηνοθεσία είναι υπέρ απλουστευτική κρατώντας το πλάνο και την φωτογραφία αυστηρά μέσα στα πλαίσια του αμερικάνικα αποδεκτού, χωρίς καμία πρωτοτυπία «σακατεύοντας» αισθητικά την ταινία.

 

Πραγματικά κρίμα, γιατί υπήρχαν προοπτικές για κάτι μεγάλο, ελπίζουμε ο Νίκολ να έμαθε το μάθημα του και την επόμενη φορά να μην φοβηθεί να (ξανά)ανοίξει την πόρτα του υπερβατικού και τολμηρά να αποκαλύψει το ταλέντο που όλοι μας ελπίζουμε ότι έχει.

 

ONE HOUR PHOTO (από cinefreak66)

(ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΘΑΛΑΜΟΣ)

Σκηνοθεσία: Μαρκ Ρομάνεκ

Παίζουν: Ρόμπιν Γουίλιαμς, Κόνι Νίλσεν, Μάικλ Βάρταν, Ντίλαν Σμιθ, Έρικ Λα Σαλ

 

Ο Σάιμουρ Πάρις (Σάι) εμφανίζει φωτογραφίες εδώ και 20 χρόνια. Θεωρεί το επάγγελμά του τέχνη. Προς το παρόν δουλεύει ως υπάλληλος στο φωτογραφικό τμήμα ενός απρόσωπου πολυκαταστήματος. Διαθέτει την άψογη εμφάνιση ενός ιδανικού επαγγλματία: το άψυχα ευγενικό πρόσωπο και το επώδυνο στη μονιμότητά του ζωγραφισμένο χαμόγελο.

Η οικογένεια Γιόρκιν είναι από τους τακτικότερους πελάτες του. Αποτελείται από το γοητευτικό πατέρα, την όμορφη μητέρα και το χαριτωμένο γιο. Μαζί ενσαρκώνουν το πρότυπο της ευτυχίας.

Ο Σάι αυτοανακηρύσσεται ως ο αγαπημένος θείος. Ρουφάει μέσα από τις φωτογραφίες της οικογένειας τη ζωή που ο ίδιος δε διαθέτει. Τις χρησιμοποιεί για να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο. Τις κοιτάζει για να πείσει τον εαυτό του πως υπάρχει. Οι φωτογραφίες αυτές είναι η μόνη ένδειξη χρώματος στο άχρωμο, αποξενωμένο περιβάλλον του. Ο Σάι είναι ένας χαρακτηριστικά απροσάρμοστος ήρωας που υποφέρει από μοναξιά. Είναι εκείνος ο απρόσωπος άνθρωπος που περνάει απαρατήρητος, εκπέμποντας μια δυσάρεστη αύρα που αποτρέπει την προσέγγιση. Οι προσπάθειές του να γίνει φιλικός και αρεστός δε βρίσκουν αντίκρισμα. Παραμένει μόνος του, αναδιπλωμένος στην εσωστρέφεια του μικρόσκοσμού του που ερωτοτροπεί με τη φαντασίωση, που του επιτρέπει να αναπληρώσει τα κενά της βιώμενης πραγματικότητας.

Η οικογένεια Γιόρκιν χρησιμοποιεί τις φωτογραφίες της για να αιχμαλωτίσει το όνειρο της ευτυχίας που όπως φαίνεται δεν κατορθώνει να πραγματώσει. Μέσα από αυτές βρίσκει το χωρίς συμβιβασμούς νόημα της ύπαρξής της. Της παρέχουν το κουράγιο να τροφοδοτήσει την απάτη που διατηρεί ακόμα τη συνοχή της.

Εν τέλει η οικογένεια Γιόρκιν που προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατηθεί από τη γυαλιστερή επιφάνεια του χαρτιού και ο Σάι που ποθεί να γνωρίσει την αγάπη είναι το ίδιο ελαττωματικοί, με προσεκτικά σχεδιασμένες τις ρωγμές της εικόνας τους. Ρωγμές που ύπουλα εμφανίζονται, αναιρώντας την ισχύ του ¨φαίνεσθαι¨ και αφήνοντας να διαφανεί το χάος του ¨είναι¨. Ο Σάι βλέπει τις φωτογραφίες της οικογένειας, όχι την ίδια την οικογένεια. Όταν θα περάσει από το σκοτεινό θάλαμο στην πραγματικότητα, θα αισθανθεί βαθιά προδομένος και θα γυρέψει εκδίκηση από τον άνθρωπο που κατακρίνει ως ένοχο για την καταστροφή των ονείρων του, εκδηλώνοντας ξεκάθαρα μια ψυχοπαθολογική συμπεριφορά που μέχρι εκείνη τη στιγμή απλά υπονοούνταν.

Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος αποφεύγει τις δραματικές εξάρσεις, με συνέπεια να αποδυναμώνει την ταινία από την εσωτερική της ένταση, οδηγώντας την σε ένα επίπεδο τέλος, που επιπλέον αποτυγχάνει να δώσει επαρκείς εξηγήσεις για τα κίνητρα των πράξεων των ηρώων του. Από την άλλη η χαμηλότονη προσέγγιση των χαρακτήρων του μας επιτρέπει να σκιαγραφήσουμε το ψυχολογικό τους πορτρέτο και κυρίως να κατανοήσουμε και να συμπονέσουμε το Σάι. Βασικός συντελεστής στην επιτυχή αποτύπωση του ρόλου υπήρξε βάβαια και ο άψογος Ρόμπιν Γουίλιαμς που με αυτή την ερμηνεία μπορεί ίσως να βλέπει το θείο όσκαρ να του χαμογελάει από τώρα.

 

 

BOURNE IDENTITY (από cinefreak66)

(ΧΩΡΙΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ)

Σκηνοθεσία: Νταγκ Λάιμαν

Παίζουν: Ματ Ντέιμον, Φράνκα Ποτέντε, Κρις Κούπερ, Κλαιβ Όουεν

 

Πληγωμένος εκτελεστής δολοφόνος της CIA συνέρχεται από κώμα, διαπιστώνοντας πως πάσχει από αμνησία και προσπαθεί να λύσει το αίνιγμα της ταυτότητάς του, βασισμένος σε ένα κωδικό τραπεζικού λογαριασμού που βρίσκεται εμφυτευμένος στο γοφό του, όταν ταυτόχρονα η ζωή του απειλείται καθημερινά από τους πρώην εργοδότες του.

Το απαραίτητο θηλυκό στοιχείο παρέχεται από τη Φράνκα Ποτέντε που με εμφανή αμηχανία επιχειρεί να πλάσει το ρόλο της Μαρί χωρίς την ανάλογη σεναριακή υποστήριξη. Υπάρχει απλά για να προωθήσει μια υποτυπώδη ερωτική σχέση που θα επιβεβαιώσει την αρρενωπή ετεροφυλικότητα του ήρωα.

Ο ήρωας και οι εχθροί του ενσαρκώνουν τις αρχέγονες έννοιες του ¨καλού¨-¨κακού¨, για να δημιουργήσουν εύκολα την αντιπαλότητα εκείνη που επιτρέπει τη συναισθηματική ταύτιση του θεατή με τον πρωταγωνιστή και όχι τον εγκεφαλικό προβληματισμό απέναντι σε στοιχεία που το σενάριο θίγει, αρνείται όμως να αναπτύξει. Όπως τον ηθικό προβληματισμό του ήρωα σχετικά με τη φύση της δουλειάς του, τη διαφθορά που σαπίζει τα ανώτερα εξουσιαστικά κέντρα της CIA και την τραγική ειρωνεία που μια μονομαχία μεταξύ δυο πρώην συναδέλφων εκπέμπει. Ο σκηνοθέτης Ντάγκ Λάιμαν εκμεταλλεύεται πάντως την ευκαιρία για να δημιουργήσει μια καθαρόαινη ταινία δράσης που διαθέτει μια χαρισματική αίσθηση ρυθμού και μέτρου και την αναλογη δόση αδρεναλίνης.

 

Spider 4/5

 

Ένα παιδάκι βιώνει την δολοφονία της μητέρας του από τον μέθυσο πατέρα του, όμως αυτό δεν είναι αρκετό γιατί η νεκρή μητέρα του θα αντικατασταθεί από μια πόρνη η οποία όπως ο πατέρας του ισχυρίζεται ήταν ανέκαθεν η μητέρα του. Ο πατέρας είναι το σύμβολο της εξουσίας, καθορίζει το υπερεγώ δηλαδή τις ηθικές άξιες, τον τέλειο εαυτό τον οποίο όλοι μας έχουμε ως άφθαστο πρότυπο στισ ζωες μας, όταν αυτό έρχεται σε σύγκρουση με το προφανές, με το άμεσο βίωμα του παιδιού, με την πραγματικότητα τότε ο δρόμος είναι ξεκάθαρος, το εγώ του παιδιού δηλαδή το μέσο με το οποίο προσαρμόζεται και αντιλαμβάνεται την προσωπικότητα υποχωρεί, η σύγκρουση είναι πολύ μεγάλη για να μπορέσει να της επιβληθεί η πραγματικότητα όπως γινόταν αντιληπτή παύει να υπάρχει και εμφανίζονται στη θέση της ονειρικές παραισθήσεις, το παιδί αυτό χάνετε για πάντα μέσα στις αναμνήσεις και τους ασυνείδητους συνειρμούς του οι οποίοι πλέον δεν διαχωρίζονται από το πραγματικό.

 

Είκοσι χρόνια μετά το παιδί αυτό, ενήλικας πλέον βγαίνει από την ψυχιατρική κλινική στην οποία ήταν τρόφιμος και σε μια προσπάθεια να προσαρμοστεί σε ένα πιο ανθρώπινο περιβάλλων ξαναβιώνει νοητικά όλα τα γεγονότα της ζωής του. Μπορείτε να ισχυριστείτε ότι «πρόδωσα» την υπόθεση του έργου, αλλά για ένα πολύ καλό λόγο, η υπόθεση του είναι απλά ο καμβάς και ποτέ κανένας δεν έδωσε σημασία στον καμβά.

Τα πλάνα είναι πάντα συμμετρικά με απόλυτα γεωμετρικά σχήματα που δεν αφήνουν το μυαλό να μπλέξει σε συνειρμούς που αφαιρούν από τον κύριο χαρακτήρα, η χρωματική παλέτα, λιτή και προσεγμένη δεν κουράζει αλλά ούτε εξιτάρει, τα πάντα είναι επηρεασμένα από την αυτιστική αντίληψη του spider. Ο Ρειφ Φαινς είναι υποδειγματικός στο ρόλο του, αναλαμβάνει μια αναπόφευκτα σιωπηλή περσονα έχει ελάχιστους διάλογους ολόκληρη η ταινία και κυριαρχεί με τα τρομαγμένα βλέμματα του που σου δίνουν την αίσθηση ότι κάθε φορά γνωρίζει τον κόσμο από την αρχή. Οι ψυχαναλυτικές προεκτάσεις είναι παρά πολλές, τόσο πολλές που θα ήταν καλύτερα να μην μπλεχτεί ο θεατής σε μια τέτοια ερμηνεία γιατί θα χάσει το καλλιτεχνικό νόημα το οποίο αν και καλά κρυμμένο είναι εξαιρετικό

 

Μετά από δεκαπέντε χρόνια απουσίας ο David Kronenberg επιστρέφει με μια εξαιρετικοί ταινία η οποία είναι καταδικασμένη να χαθεί λόγο της ιδιοσυγκρασίας και του βάρους της. δεν έχει την καταιγιστική δράση των mainstream αλλά ούτε την επιδεικτική φιλαρέσκεια των κουλτουριάρικων(?) ταινιών. Είναι ένας βαθύς στοχασμός μέσα στην ψύχωση ενός ανθρώπου, τόσο βαθύς και ρεαλιστικός που αγγίζει τα όρια της τρέλας

 

Bowling for columbine -/-

 

Δεν θα μπω στη διαδικασία να βαθμολογήσω ένα ντοκιμαντέρ, είναι δύσκολο και επικίνδυνο γιατί σε οδηγεί στο να αρχίσεις να το αναλύεις σαν ταινία και τότε δεν γράφεις κριτική αλλά ένα δοκίμιο με αφορμή το θέμα του ντοκιμαντέρ.

 

Ο Μαικλ Μουρ για άλλη μια φορά πρωταγωνιστεί σε μια ταινία ντοκιμαντέρ ακόμα πιο αιρετικό και καυστικό από τα προηγούμενα, χρησιμοποιεί την κοινή λογική και την αναλυτική σκέψη για να προσπαθήσει να αντλήσει συμπεράσματα για την εμμονή των αμερικανών με την οπλοκατοχη και το γεγονός ότι έχουν στατιστικά το μεγαλύτερο αριθμό ανθρωποκτονιών. Μέσα σε αυτή την αναζήτηση του μιλά σε διάσημους και μη ανθρώπους, χρησιμοποιεί με άμεμπτο τρόπο σκληρές σκηνές και με μια αρκετά μεγάλη δόση χιούμορ βάζει τον θεατή σε σκέψεις.

 

δεν ξεφεύγει από τις υπέρ απλουστεύσεις, την μονομερή παράθεση γεγονότων η την δική του προβολή πάνω από τα γεγονότα, αλλά αυτά δεν είναι τόσο σημαντικά όσο το θέμα το οποίο θίγει. Αφορμή είναι τα γεγονότα που πήραν μέρος στο λύκειο του Columbine για όσους δεν γνωρίζουν, δυο μαθητές με όπλα εκτέλεσαν κάποιους συμμαθητές και μια καθηγήτρια τους την ίδια εποχή που οι ΗΠΑ βομβάρδιζαν το Βελιγράδι όμως αυτό δεν είναι παρά η αφορμή για να γυμνώσει υπό μορφή απανωτών ερωτημάτων την φοβική νεύρωση του αμερικανικού λαού, ενός λαού που νοιώθει ασφαλής μόνο αν απειλείτε συνεχώς.

 

Το θέμα της ταινίας είναι πολύ βαρύ για να αντιμετωπισθεί με οποιαδήποτε διαλλακτικότητα, και ο τρόπος με τον οποίο αναλύετε ακροβατεί στα όρια του προκλητικού για τον μέσο αμερικανό, μια πολύ όμορφη προσπάθεια που σκιαγραφεί, προκαλεί και κεντρίζει.

 

One hour photo 3/5

 

«Αν κάποιος κοιτούσε τα φωτογραφικά μας άλμπουμ θα νόμιζε ότι όλοι μας περνάμε ευτυχισμένες ζωές» αυτό ήταν το γεγονός που ταλάνιζε τον Σαι τον άνθρωπο του εμφανιστηρίου. Μοναχικός και εγκλωβισμένος στην ψυχοσύνθεση του, ζει την οικογένεια που ποτέ δεν είχε μέσα από τις φωτογραφίες την σχεδόν ειδυλλιακής οικογένειας κάποιον πελατών του. Όταν όμως τα πράγματα αρχίζουν να πηγαίνουν στραβά τόσο για αυτόν όσο και για την οικογένεια Γιορκιν θεωρεί ότι είναι δική του υπόθεση να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

 

Η ταινία είναι σκηνοθετημένη μάλλον απλουστευτικά με τους χώρους που κινείται ο Σαι κατάλευκους και γυμνούς ενώ αντίθετα τις οικογενειακές σκηνές ζεστές με οχρες και κίτρινα. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, επαφίεται στην εξαιρετικη ερμηνεία του Ρομπιν Γουιλιαμς για να αποκτήσει χαρακτήρα και βάθος. Πράγματι αν δεν ήταν αυτός τότε είναι πολύ πιθανό η ταινία να χανόταν ως ανούσια μιας και το θέμα της δεν είναι από τη φύση του αρκετό

 

Χωρίς κρύο η ζεστή ηθικά περνά αυτή η ταινία αλλά αφήνοντας μια λανθάνουσα πικρία, την ίδια πικρία που το παιδάκι στην αρχή ανακοινώνει στη μητέρα του, και όλοι μας θα είμαστε σε μια διφορούμενη θέση: «πόσο δίκιο είχε αυτός ο άρρωστος άνθρωπος?»

 

Anywhere But Here (από nakostyphoon)

 

Το Anywhere But Here ή "Η Μαμά Μου Και Εγώ" όπως το έχουν μεταφράσει στα ελληνικά είναι

μια πολύ καλή κοινωνική-νεανική ταινία με την Σούζαν Σαραντον και την Νάταλη Πόρτμαν στους

ρόλους της μητέρας και της κόρης αντίστοιχα.Αν και για μένα προσωπικά ο λόγος που την είδα σε DvD δεν ήταν άλλος από το ότι έπαιζε η Νάταλη Πόρτμαν τελικά διαπίστωσα ότι είχα πολλά περισσότερα να μου δώσει σαν ταινία αλλά και σαν κάτι που μου έδωσε να καταλάβω τα προβλήματα που απασχολούν τους νέους κατά την εφηβεία.Οι πρωταγωνιστές είναι όπως θα διαπιστώσετε οι ιδανικοί για τους ρόλους τους οι οποίοι είναι ιδιαίτερα απαιτητικοί .Το σενάριο είναι απλό και εφορά την ιστορία μιάς εκκεντρικής-φιλόδοξης χωρισμένης μητέρας που μαζί με την (όμορφη) 12χρονη κόρη της ξεκινά από την μικρή επαρχιακή πόλη όπου ζουν για να αναζητήσει καλύτερο μέλλον για αυτήν και την κόρης στο Beverly Hills.

Η ταινία έχει καλη εξέλιξη και σκλαβώνει τον θεατή ενω ανάλογα με την ηλικία τον κάνει να ταυτιστεί με τις καταστάσεις που εξελίσονται επί της οθόνης.Επίσης έχει πολύ καλή μουσική

με κορυφαίο κατά την γνώμη μου το ομόνυμο τραγούδι Anywhere But Here της K.D.Lang οτ οποίο δεν άντεξα να μην το κατεβάσω .

Την συνιστώ για όσους θέλουν να δούν μια ταινία που θα τους αγκίξει και θα τους δημιουργήσει νοσταλγικα αισθήματα.

 

Γλυκά Δεκάξι (Sweet Sixteen) (από cinefreak66)

Σκηνοθεσία: Κεν Λόουτς

Παιζουν: Μάρτιν Κόμπστον, Γουίλιμα Ρουέιν, Γκάρι ΜακΚόρμακ, Μισέλ Κόλτερ, Αν Μαρί Φούλτον, Τόμι ΜακΚι

 

 

16χρονος έφηβος αναλαμβάνει τα οικογενειακά βάρη, προκειμένου να ανακουφίσει τη φυλακισμένη για εμπορία ναρκωτικών μητέρα του. Κινούμενος από τη φιλοδοξία του να της εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον και την επιθυμία του να εκδικηθεί τον πατριό που τη χειραγωγεί, εμπλέκεται μαζί με τον καλύτερό του φίλο στην τοπική Μαφία, για να καταλήξει σε μια αναπόφευκτα αυτοκαταστροφική πορεία που θα τον οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στο έγκλημα.

Ο Κεν Λόουτς υπήρξε πάντα ο σκηνοθέτης των κατατρεγμένων, των ανθρώπων εκείνων που το κοινωνικό σύνολο ξεχνούσε ή φρόντιζε να ξεχάσει. Η συσχέτιση της σκληρότητας της ζωής στο περιθώριο με την εκμετάλλευση των αδυνάτων από το καπιταλιστικό σύστημα υπήρξε πάντα μία από τις κεντρικές θεματικές του.

Εδώ το πολιτικό και κοινωνικό υπόβαθρο των ηρώων του περνάει σε δεύτερο πλάνο, περισσότερο υπονοούμενο παρά αυτονόητα φανερό, αφήνοντας να περάσει στο προσκήνιο μεγεθυμένη η δυστυχία ενός παιδιού, που προτού ακόμα κλείσει τα δεκαέξι του χρόνια βλέπει όλες τις προσωπικές του διεξόδους αποκλεισμένες. Ο έφηβος Λίαμ υποφέρει για τη μητέρα του στη φυλακή. Συναισθηματικά εξαρτώμενος από αυτήν, πλάθει ένα φαντασιακό πρότυπό της, χωρίς να λαμβάνει υπόψη την πραγματική διάσταση του χαρακτήρα της. Κυριαρχούμενος από την έντονη επιθυμία του να απολαύσει την οικογενειακή ευτυχία και ασφάλεια την αγιοποιεί. Τυφλά προσηλωμένος στο στόχο του να δημιουργήσει ένα ειδυλιακό περιβάλλον με την ανασύνθεση της διαλυμένης του οικογένειας αναζητά τα χρήματα με κάθε δυνατό μέσο, χωρίς να ενδιαφέρεται για τον αντίκτυπο που οι πράξεις του έχουν όχι μόνο στη διαμόρφωση της ακόμα εύπλαστης προσωπικότητάς του αλλά και στην ίδια του τη σωματική ακεραιότητα. Ο άνθρωπος αυτός δε ζει για τον εαυτό του και παρά την εικόνα που ενδεχομένως παρουσιάζει απέχει παρασάγγας από την ψυχική αυτονομία και ανεξαρτησία.

Στην πορεία προδίδει την εμπιστοσύνη των ανθρώπων που τον αγαπούν και τον εσωτερικό πυρήνα του εαυτού του, όπως απαρτίζεται από το ιδιαίτερό του σύστημα ηθικών αξιών. Έχοντας αγνοήσει την πραγματικότητα στην πεισματική του εμμονή να πλάσει από το τίποτα κάτι, η πραγματικότητα κάνει εν τέλει προκλητικά την εμφάνισή της. Ο Λίαμ βλέπει τη μητέρα του να τσαλαπατάει τα όνειρά του και να παραμερίζει τις ανάγκες και επιθυμίες του, προκειμένου να συμπληρώσει τα δικά της κενά και ελλείμματα, όντας και αυτή με τη σειρά της συναισθηματικά εξαρτώμενη από τον εραστή της. Η πραγματικότητα διαγράφει τον Λίαμ και αυτός παίρνει την ύστατή του πράξη εκδίκησης που ειρωνικά τον αφήνει στη μέση του πουθενά, κολημμένο στις λάσπες.

Ο Κεν Λόουτς βυθίζεται για μια ακόμα φορά στο γκρίζο περιβάλλον των ηρώων του και με συνειδητή την πρόθεση να αναδείξει το πρόβλημα παρά να προσφέρει ανακουφιστικές λύσεις ωραιοποίησης δημιουργεί μια ταινία που βιώνεται από το κοινό της περισσότερο ως δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ. Τα ¨Γλυκά Δεκάξι¨ πονάνε.

 

Mothman's Profecies (Ο Χρησμος της πεταλουδας) 3/5 (από NoD)

 

Πρωταγωνιστει ο Richard Gere,σκηνοθετει ο Mark Pellington.Μια ταινια βασισμενη σε αληθινα γεγονοτα.Αρκετα καλο ψυχολογικο θριλερ,απο τα καλυτερα που εχω δει τελευταια.Τα οπτικα εφε ειναι αυτα που δεν μου αρεσαν εμενα.Κατα τ'αλλα η ταινια σε 'κραταει' απο την αρχη μεχρι την τελευταια σκηνη,η οποια ειναι ανατριχιαστικη.Πολυ καλο,αξιζει να το δειτε.

 

VIDOCO (από nakostyphoon)

 

Η καινούρια ταινία με τον Ζεράρ Ντεπαρτιέ "Vidoco" είναι μιά πολύ καλή παραγωγή της κατηγορίας

των ταινιών "From hell" , "Ο μύθος του ακέφαλου καβαλάρη" όπου κυριαρχεί ένα περιβάλλον μυστηκισμού και τρόμου. Η υπόθεση εξελήσεται στο Παρίσι της γαλλικής επανάστασης και ξεκινάει με τον θάνατο ένος γνωστού ερευνητή(Ζεράρ Ντεπαρτιέ) , που έχει αναλάβει την εξιχνίαση μιας σειράς μυστηριωδών θανάτων.Η συνέχεια της υπόθεσης είναι πολύ αποκαλυπτική

και καταλήγει σε ένα ανατρεπτικό φινάλε.

Σαν σενάριο άν και είναι πλέον συνηθισμένο όπως είπα στην αρχή παρόλαυτα έχει κάτι ακόμα να μας προσφέρει σε σχέση με προηγούμενες παραγωγές.Ο Ζεράρ Ντεπαρτιέ δεν κουράζεται για να υποστηρίξει τον ρόλο του μιας και του ταιριάζει ο χαρακτήρας που υποδύεται.

Και οι υπόλοιποι ηθοποιοί είναι καλοί.

Αυτό που κάνει εντύποση στην ταινία είναι μιά σκηνοθεσία που έχει και "κωμικές" κατά την γνώμη μου σκηνές δεν μπορώ να τις περιγράψω αφού για να τις συνειδητοποιήσει κανείς πρέπει να δείς την ταινία.Ακόμα η σκηνοθεσίας θυμίζει πολύ κατά την γνώμη μου το "Moulin Rogue" ειδικά στα εφέ και την αναπαράσταση του Παρισιού.

Γενικά είναι μια καλή ταινία για το είδος της και πρέπει να την δεί κάθε οπάδός του είδους αυτού γιατί έχει κάτι το διαφορετικό και είναι και γαλλική παραγωγή .Τελικά όπως μου είπε και ο τύπος από το μαγαζί "Κάποιους τους καθιλώνει ενώ κάποιους τους κουράζει"

 

Lord of the rings : the two towers

 

Ως τεράστιος fan των βιβλίων του tolkien αρνούμαι να δώσω βαθμό για την ταινία, αν η βαθμολογία είναι το πόσο την απολαυσα τότε 4/5, αν είναι η καλλιτεχνική της απόδοση τότε μάλλον κάπου στα 3/5, αν είναι η μεταφορά του βιβλίου και το κλίμα του tolkien 4/5, αν είναι τα εφφε 3/5, αν έχετε διαβάσει το βιβλίο 3/5 αν δεν το έχετε διαβάσει 2/5 αν, αν, αν

 

Καταλαβαίνετε τον δισταγμό μου. Δεν θα αναλωθώ σε μια μελέτη του βιβλίου θα είναι εκτός θέματος, εδώ συζητάμε την ταινία. Το δεύτερο μέρος λοιπόν κατέφθασε, ξεκινάει μπαίνοντας κατευθείαν στην δράση, οι προθέσεις του είναι ξεκάθαρες, είναι εδώ για ένα λόγο, να ευχαριστήσει τους φανατικούς φίλους των βιβλίων, δεν προτίθεται να εξηγήσει, απαιτεί γνώση την πρώτης ταινίας τουλάχιστον, και αποκτά το πλήρες μέγεθος της όταν ο θεατής έχει μελετήσει τον κόσμο του tolkien. Η φωτογραφία και σε αυτή τη ταινία είναι φυσικά θεσπέσια και η μεταφορά του παραμυθιακου κλίματος, εξαιρετική

 

η ταινία παρολαυτα παρεκτρεπει σε μεγάλο βαθμό από το βιβλίο, φυσικά κάτι τέτοιο ήταν απόλυτος απαραίτητο, αλλά δεν μπορεί παρά να πικράνει ορισμένους από εμάς. Τα ents η προσωποποίηση της φύσης, χάνουν λιγάκι σε άξια, ο Faramir δείχνει «μικρός» στο ρόλο του και η Arwuen «εκβιαστικά» βαλμένη. Η μάχη στο χελμ εδώ είναι το κεντρικό θέμα, και όχι μια απλή αναφορά όπως στο βιβλίο, κάτι που δείχνει λογικό, η σχέση του legolas με τον gimli δεν αναπτύσσεται όπως θα έπρεπε, αλλά και πάλι είναι κάτι αναμενόμενο.

 

Θεωρώ πως οποιαδήποτε παραπάνω ανάλυση είναι ανούσια, απλά πήγαινε με καλή παρέα και απολαύστε τρεις ώρες, δεν τίθεται άλλο θέμα συζητήσεις. Αν κάτι είναι απογοητευτικό είναι ότι θα πρέπει να περιμένουμε σχεδόν 2 χρόνια για να έχουμε και τα τρία σε dvd, ώστε να διοργανώνουμε «αρχοντικά» πάρτι, εννιά ώρες με μπίρες πίτσες και ταινίες!!!

 

Σημείωση: η μετάφραση της ταινίας ήταν απλώς ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ, ντροπή και αίσχος στους ΑΝΟΗΤΟΥΣ που έκαναν την μετάφραση, για να δώσω μερικά παραδείγματα λαθών

 

Scout = πρόσκοπος (ενώ θα έπρεπε να ήταν ανιχνευτής)

Valar = *o* βαλάρ (έλεος ρε παιδία, είναι *οι* βαλαρ)

Mortality = ηθική (ο Χριστός και η πανάγια δηλαδή! Κρετίνοι είναι οι άνθρωποι? Ακόμα και λάθος σενάριο να είχαν δεν έβγαζε νόημα!)

 

Και πολλά ακόμα που μου ξεφεύγουν

 

Irreversible 4.9/5 (απο bandito)

 

Πώς βλέπεις μια ταινία για την οποία έχεις ακούσει μόνο ακραίες κριτικές θαυμασμού ή αποτροπιασμού; Ξέρεις από την αρχή ότι μέση οδός δεν υπάρχει: Η θα την μισήσεις ή θα την αγαπήσεις!

 

Η υπόθεση είναι λίγο πολύ γνωστή. Το σκηνοθετικό τρικ της ανάποδης αφήγησης της ιστορίας, δεν είναι καθόλου πρωτότυπο, ταιριάζει όμως απόλυτα στο σχετικά απλοϊκό σενάριο. Ο σκηνοθέτης χειρίζεται άψογα την κάμερα διανθίζοντας αυτό που θα ήταν μια απλή αφήγηση, σε μια αλληλουχία εναλλασσόμενων συναισθημάτων.

 

Δεν είναι μόνο η αφήγηση ανάποδααισθάνεσαι λαχανιασμένος, χωρίς να έχεις ξεκινήσει να τρέχεις. Η κάμερα δεν είναι σταθερή ούτε για μια στιγμή, γυρνάει συνέχεια, οι σκηνές εναλλάσσονται χωρίς να έχουν μεγάλη σημασία, μέχρι την ψυχρολουσία της ωμής βίας. Με τους χτύπους της καρδιάς στο κόκκινο, δημιουργείται ένα συναίσθημα όχι τόσο συνηθισμένο. Δεν ψάχνεις εκδίκηση.αλλά αιτία για την εκδίκηση. Ο βιασμός έρχεται σαν την κάθαρση, την λύτρωση. Χωρίς να το καταλαβαίνεις, επιζητάς βία για την βία. Τώρα πια η ανάποδη αφήγηση δεν έχει καμία σημασία. Είτε ευθέως, είτε αντιστρόφως ο θεατής έχει μείνει ανάμεσα στα έντονα συναισθήματα που προκαλεί η βία, να επεξεργάζεται τον τίτλο της ταινίας: «Μη αναστρέψιμος».

 

Η κάμερα σταματάει να περιστρέφεται. Κινείται αργά και με μικρές επαναλαμβανόμενες κινήσεις, δίνοντας την αίσθηση του χρόνου που περνάει. Οι έντονες στιγμές του πρώτου μέρους, αφήνουν την θέση τους σε όλο και πιο ανάλαφρες. Δεν πλησιάζεις, απομακρύνεσαι. Δεν νιώθεις τύψεις, αλλά αισθάνεσαι ένοχος. «Ο χρόνος τα καταστρέφει όλα»

 

Υ.Γ Σιγά την ωμή βια του έργου.τα εντόσθια του Private Ryan με αηδίασαν περισσότερο. Και ο βιασμός δεν είναι ότι χειρότερο έχω δεί. Αν η βία, ήταν κεκαλυμμένη για λόγους political correctness το έργο θα έχανε την μισή του αξία.

 

Υ.Γ Το 4.9 είναι παράκληση του epote, για να υπάρχει η ψυχολογική διαφορά του αριστουργήματος. Για μένα η ταινία αξίζει το απόλυτο 5.

 

The ring (από Toufas)

 

san tainia 4/5 san thriller 5/5

nomiza oti tha do ena ergaki tis plakas se still olon ton thriller pou eixane vgei meta to scream (ektos apo to what lies beneath)alla telika to apotelesma itan poli kalitero.

to ergo einai remake mias giaponezikis trilogias me to idio onoma (ring,ring 2 kai ring 0)

skinothetimeno apo ton gore verbinsky pou mas eixe dosei to analafro mexican kai to isos xazo mouse hunt (den to exo dei gia na po tin alithia)den perimena kai para polla..

stin ipothesi....

i naomi watts stekete poli antaksia ston protagonistiko rolo san mia dimosiografo pou akouei mia istoria oti an kapios dei mia videokaseta meta apo 7 meres pethenei...epidi kapio sigkeniko tis prosopo pethane apo afto ton tropo apofasizei na erevnisei i idia tin ipothesi...etsi tin vlepi kai afti kai tin vlepoume na kanei enan agona enantia ston xrono...

apla ego otan tin eida den mporousa na kimitho...tha tin thimaste gia kairo tin tainia...

 

8 Mile (**)(απο bandito)

 

Σκηνοθεσία: Curtis Hanson

 

Η ιστορία ενός λευκού, γεννημένου στην άγρια πλευρά της Αμερικής (Detroit), που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του, και να καθιερωθεί σαν επιτυχημένος rapper. Στην πορεία θα βρεί πολλά εμπόδια, όπως γυναίκες που τον απατάνε, φίλοι που τον πουλάνε, σεξουαλικά και πνευματικά στερημένοι γονείς, και φυσικά οι «κακοί» που δεν θα μπορούσαν να λείπουν από μια τέτοια ταινία.

Σας θυμίζουν τίποτα τα παραπάνω;;

 

Η ταινία καταφέρνει να θέσει καινούργια ρεκορ, στις κλίμακες f@ck-o-meter, και cliche-o-meter. Κάθε πρόταση είναι και ένα χιλιωειπωμένο cliche; και περιέχει το λιγότερο 10 fucks. H σκηνοθεσία εντελώς αδιάφορη και παλιομοδίτικη, περιορίζεται μόνο στην περιγραφή της ιστορίας. Το σενάριο δεν έχει στόχο, δίνοντας την εντύπωση ότι ο σεναριογράφος ήθελε να τα πεί όλα σε δυο ώρες.

 

Την κατάσταση σώζει λίγο ο Εminem, και οι μονομαχία στο τέλος, αν και εκεί η αλήθεια απέχει πολύ από την πραγματικότητα (δεν είναι έμπνευση της στιγμής, αλλά μελετημένος στίχος) Στα θετικά της ταινίας, η περιγραφή της όχι και τοσο χλιδάτης πλευράς της Αμερικής-έτσι λίγο για να θυμόμαστε ότι Αμερική δεν είναι μόνο η California.

 

THE EYE (από cinefreak66)

Σκηνοθεσία: Οξάιντ Πανγκ Τσεν και Ντάνι Πανγκ

Παίζουν: Αντζέλικα Λι, Λόρενς Τσου, Κούτας Ρουχινάνον, Γιουτ Λάι Σο, Κάντι Λο

 

Μια νεαρή κοπέλα, η Πουν, τυφλή από τα δυο της χρόνια ξαναβρίσκει την όρασή της μετά από μεταμόσχευση, διαπιστώνοντας πως το οπτικό της πεδίο επεκτείνεται και στο χώρο του μεταφυσικού, επιτρέποντας της να βλέπει όχι μόνο τον γήινο κόσμο των ανθρώπων αλλά και την άυλη ουσία των ανήσυχων πνευμάτων που περιπλανώνται, αναζητώντας τη λύτρωση που η βίαια στιγμή του θανάτου τους τούς αποστέρησε.

Τα μάτια είναι τα αισθητήρια όργανα, μέσα από τα οποία κυρίως αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Αυτό που αποκαλύπτουν είναι η πραγματικότητα. Η Πουν αρνείται να πιστέψει αρχικά στην υπερφυσική ικανότητα των καινούργιων της ματιών. Θέλει να εντάξει τις αόριστες και ανεξήγητες σκιές που ήδη από τις πρώτες ώρες διακρίνει στον ανθρώπινο κόσμο. Όταν δεν τα καταφέρει, προσπαθεί να τα εκλογικεύσει ως αποκύημα της φαντασίας της. Και όταν διαπιστώσει πως δε μπορεί αν ξεφύγει από αυτά, κλείνει τα μάτια της για να μην την τυραννούν. Κλείνει τα δανεικά μάτια της για να μη βλέπει την πραγματικότητα, όπως αυτά την παρουσιάζουν.

Η Πουν βλέπει νεκρούς ανθρώπους και όπως ο Χάλει Τζόελ Όσμοντ στην ¨Έκτη Αίσθηση¨ βαρύνεται με την ευθύνη να φέρει εις πέρας τις ανολοκλήρωτες υποθέσεις τους για να γαληνέψει την ψυχή τους. Θα ανακαλύψει την προκάτοχο των ματιών της και θα εισχωρήσει στην αγωνία της ψυχής της, για να τη λυτρώσει από την επανάληψη του θανάτου της.

Η Πουν προβλέπει την καταστροφή και όπως ο Ρίτσαρντ Γκιρ στο ¨Χρησμό της Πεταλούδας¨ βαρύνεται με την ευθύνη να προειδοποιήσει τους ζωντανούς για τα μελλούμενα κακά. Όμως ήδη από την αρχαιότητα οι Κασσάνδρες είναι καταραμένες από την ανθρώπινη κοινότητα. Η πρόγνωση των δυσάρεστων γεγονότων τρομοκρατεί. Ο ανθρώπινος νους είναι ανίκανος να συγκρατήσει μέσα στα πεπερασμένα όρια της λογικής του το όραμα ενός μέλλοντος που θα σκορπίσει τη δυστυχία. Ίσως για αυτό η Πουν δεν τα καταφέρνει καλά. Ίσως για αυτό επέρχεται και στο κάπως άτονο τέλος της ταινίας η αναπόφευκτη ¨τιμωρία¨ της. Η ταινία προωθεί εν τέλει μια στωική αντίληψη ζωής, δίνοντας εξήγηση για όλα όσα το ανθρώπινο βλέμμα κατακρίνει ως άδικα ή άσχημα, αλλά που στο γενικευμένο σχέδιο της Μοίρας, έχουν την αιτία τους.

Το ¨Τhe Eye¨ πάντως χωρίς να είναι πρωτότυπο, καταφέρνει εν τούτοις να δημιουργήσει ένα ατμοσφαιρικό κλίμα τρόμου, καθώς ξετυλίγει το μυστήριο της, επεμβαίνοντας στις κατάλληλες στιγμές με απροσδόκητες ανατροπές και εκπλήξεις. Χωρίς να υπερβάλλει στην εμμονή της να τρομάξει, διαθέτει μερικές ιδιαίτερα δυνατές σκηνές, ικανές να προκαλέσουν ανατριχίλες μέσα από την αβάσταχτη αίσθηση της αναμονής του τρόμου που αναδίδουν.

Ένα ακόμα αξίζει να σημειωθεί. Η ταινία δεν είναι ακόμα μια αμερικάνικη υπερπαραγωγή αλλά προέρχεται από το Χονγκ Κονγκ και ακολουθεί τα χνάρια της επιτυχίας του ¨Ring¨ μια άλλης ταινίας τρόμου από την Ανατολή (Ιαπωνία). Μήπως πρέπει να αναζητούμε πλέον προς τα εκεί το επόμενο λίκνο κινηματογραφικής δημιουργίας;

 

8 mile 3/5

 

γνωστός σύνθετης και τραγουδοποιός του παγκόσμιου μουσικού στερεώματος επιχειρεί και στο χολιγουντ. Η ενστικτώδης αντίδραση μου στο 8 mile ήταν «ο eminem ήθελε να γίνει ηθοποιός και έφτιαξαν μια ταινία για να παίξει», ομολογώ μετά ντροπής ότι έκανα λάθος.

 

Η ιστορία είναι μέσες άκρες γνωστή, ευκολοπεπτη και δοκιμασμένη. Δεν ξεφεύγει από τα πρότυπα ενός success story αλλά αυτό δεν είναι κακό, άλλωστε ούτε το οργισμένο είδωλο ούτε καν και το ένας υπέροχος άνθρωπος δεν διαφέρουν πολύ στη βάση τους. O eminem σκιαγραφεί άριστα ένα χαρακτήρα στα πρόθυρα της πολιτισμικής και εκφραστικής ασφυξίας ο οποίος προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον κόσμο και να ξεφύγει από την ματαιότητα της εργατικής του τάξης με το rap. Δεν τα καταφέρνει μόνος του αλλά περικλείετε από ένα επίσης πολύ αξιοπρεπές κατ, με αιχμή του δόρατος τον future.

 

Ευτυχώς για εμάς ο eminem δεν περιορίζεται μόνο στην αμερικανική slang αλλά μοιράζει απλόχερα μερικά από τα πλέον εκφραστικά βλέμματα που έχουμε συναντήσει τον τελευταίο καιρό και μαζί με ένα από τα καλύτερα soundtrack της χρονιάς μας εισάγει στον περιορισμένο και δύστροπο ,για τους αμύητους, κόσμο της rap που χρησιμοποιείται ως μέσω για να αφηγηθεί και όχι ως αυτοσκοπός. Το μοντάζ που ακροβατεί στο όριο του ντοκιμαντέρ είναι αξιοπρεπές όχι όμως πρωτότυπο, κινεί την ταινία με ένα ήπια γοργό ρυθμό για να την κλίσει με ένα πλάνο που είναι νοηματικά και καλλιτεχνικά μεγαλύτερο από τις προηγούμενες δυο ώρες!

 

 

Δυστυχώς το θέμα είναι χιλιοειπωμένο, και πραγματικά πόσο μπορεί να προσθέσει ακόμα, ειδικά αν δεν έχει κάποιο πολύ δυνατό σεναριακό εύρημα η ενδεχόμενος κάποια ριζοσπαστική σκηνοθετική μάτια να προωθήσει; Ετσι δεν αποφεύγει να δώσει την αίσθηση του ξαναζεσταμένου φαγητού, που παρότι είναι εύγευστο έχει κάτι απροσδιόριστα ανιαρό.

 

Die another day 2/5

 

O james bond είναι μύθος, έχει αντέξει 5 διαφορετικούς ηθοποιούς, είκοσι ταινίες και σαράντα χρόνια παραμένοντας φρέσκος και πάντα ευπρόσδεκτος. Η εικοστή ταινία της σειράς χωρίς να είναι ιδιαίτερα κακή ακολουθεί το πνεύμα της εποχής που επιβάλει απίστευτα computer generated stunts και νοοτροπία video game και το κάνει καλά. Το κάνει καλά και βάζει στη θέση τους κάθε φύσης δελφίνους όπως ο triple x που θεώρησαν ότι μπορούν να εδραιωθούν στο μυαλό της γενιάς των nineties. Δυστυχώς έχει να πληρώσει ένα μεγάλο κόστος και αυτό είναι το κόστος της αλλοτρίωσης.

 

Ήδη από την αρχή τα πράγματα ξεκινάνε στραβά με ένα από τα χειρότερα τραγούδια που έχουν κόσμηση ολόκληρη την σειρά. Ο beat ρυθμός της μαντόνα είναι στεγνός και αταίριαστος, θαρρείς πως βεβηλώνει του μύθους που έχουν τραγουδήσει bond themes όπως η sirlay temple και η tina turner. Ο κοσμοπολίτης ήρωας μας χάνει το glamour του στο βωμό του θεάματος, και κάνει τον πραγματικό fan να αναπολεί το στεγνό χιούμορ και τα vodka martini της εποχής του Connery. Ακόμα και η πασίγνωστη προσφώνηση «the name is Bond, James Bond» είναι εκβιασμενη και υπάρχει μόνο και μόνο για να μας θυμίζει το ότι βλέπουμε ένα Bond film.

 

Η Hale Bery δεν «χωράει» στον ρόλο ενός Bond girl και αυτό είναι διάχυτο σε όλη τη διάρκεια της ταινίας ενω η εξαιρετική martina frost δεν έχει αρκετή ώρα στην διάθεση της, οι «κακοί» είναι όσο επιφανειακοί και ανούσιοι πρέπει αλλά για κάποιο λόγο δεν πείθουν. Την κατάσταση σώζει κάπως ο εξαιρετικός pierce brosnan που όμως και αυτός δείχνει να έχει κουραστεί με τον ρόλο. Ας ελπίσουμε πως αυτό ήταν απλά ένα σκαμπανέβασμα και όχι ένα καινούριο μοτίβο, δεν έχουμε παρά να περιμένουμε μέχρι τον επόμενη ταινία της σειράς, με περισσότερα gadget περισσότερο suave και ακόμα πιο παρανοϊκά σχέδια κατάκτησης του κόσμου ώστε μετά χαράς να αναφωνήσουμε για ακόμη μια φορά Outrageous Mr Bond!

 

Cidade de Deus- H πόλη του θεού (****)(απο bandito)

Σκηνοθεσία: Katia Lund,Fernando Meirelles

 

Η ιστορία ενός αγοριού που μεγαλώνει στην Βραζιλία του 60, σε ένα γκέτο που ονομάζεται η Πόλη του Θεού. Ο Μπουσκαπέ, προσπαθεί να βρεί τον δρόμο του μέσα απο την εγκληματικότητα και την βία των συμμορίων, το εμπόριο ναρκωτικών , και φυσικά την φτώχεια.

 

Guy Richie απο την Βραζιλία; Η ταινία καταρίπτει δυο μύθους: την καταπράσινη Βραζιλία της σάμπας και του καρναβαλιού, και την πεποίθηση οτι τεχνικά άρτιες ταινίες μπορεί να βγάλει μόνο το Hollywood (τον τελευταίο καιρό κάτι κάνει και η γηραιά).

 

Αλα Guy Richie λοιπόν, μόνο που στην θέση ενος ευρηματικού σεναρίου, υπάρχει μια ιστορία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα που περιγράφει με πολύ γλαφυρό τρόπο την κατάσταση της Βραζιλίας των δεκαετιών 60, 70. Η βία περισσεύει με μια καρτουνίστικη διάθεση, χωρίς ομως να σοκάρει.

Στην πόλη του θεού, όπου κατα μια τραγική ειρωνία ο τελευταίος την έχει ξεχάσει εντελώς, η πείνα και η εξαθλίωση κυριαρχούν. Οι νέοι, πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στην εύκολη λύση της εγληματικότητας, και στην δύσκολη της εργασίας για μισθούς πείνας. Ο ήρωας της ιστορίας, ισορροπεί ανάμεσα στα δυο όρια, αφήνοντας ουσιαστικά τα γεγονότα να τον οδηγήσουν στην επιλογή του.

 

Το τέλος, ευχάριστο αλλά και ειρωνικό, αφήνει τον θεατή με την αμφιβολία για το ποιός φταίει γι'αυτην την κατάσταση, και αν έχει κανείς τελικά την διάθεση να την αλλάξει.Είτε πουλώντας ναρκωτικά , είτε φωτογραφίζοντας, φαίνεται η ματαιοδοξία ειναι η ίδια.

 

Manhunter 3/5 (από KaizerSoze)

 

Ithela na grapsw kritiki alla me tis malakies tis akadimias synxistika.Apla tha anaferw oti stin sigrisi me to Red Dragon kerdizei sta simeia(alla se polla simeia)Kyrioteros logos:Pernei to baros apo ton kako kai ton paei ston kalo.Bebea xanei tin goiteytiki tou kakia alla na re gamwto eixa kairo na dw mia tainia(kai na fantasteis einai dekaetias '80) opou kai o kalos exei megalo endiaferon bre aderfe

Sta syn i proswpiki sfragida tou Michael Mann ,gnwstou gia ta teleia portreta tou, pou kai saythn -apo tis sxetika prwtes tainies tou- mas prosferei alli mia paralagi enos xaraktira pou trigirizetai apo kati megalytero apo ayton,ena xaraktira pou tha ithele na einai allou kai alliws alla se teliki analysi to blepei san proklisi kai bithizete perisotero,giati einai kati pou prepei na ginei

Epipleon mou arese polu pou se antithesi me to Red dragon then irwopoiise ton killer,apla edeikse oti einai enas anthrwpos pou thelei apla pragmata alla sto mperdemeno tou myalo ta plisiazei me lathos tropo. To ergo oson afora to aima den exen exei sxedon katholou(paramono se ena symboliko teliko kare)alla etsi to myalo menei stin tainia kai tous xaraktires kai oxi tin via.A,kai o Lecter den paizei toso simantiko rolo oso sto Red dragon(an kai einai kalytera giati o Brian cox den mporei me tipota na sunagwnistei ton Hopkins).Koinws, to red dragon to blepeis sto village me pop corn to manhunter spiti sou kai monos(i me eklekti parea)

p.s. opoios to dei as paratirisei oti se kathe,ma kathe skini,yparxei kati prasino(gia na diksei tin antithesi me ton kokkino drako?gia na ypodilwsi tin parousia tou kokkinou drakou?gia na diksei ton kloio pou sfiggei?pios kserei)

[epote]

Matrix reloaded (3.5/5)

 

Biger, better, more είναι το μοτίβο του matrix reloaded της πολύ αναμενόμενης συνέχειας του επαναστατικού matrix που κυκλοφόρησε στις αίθουσες το καλοκαίρι του 1999 επαναπροσδιορίζοντας τον όρο action sci fi. Περισσότερα εφε, περισσότερο action περισσότερο ανθρώπινο στοιχείο και περισσότερα φιλοσοφικά ερωτήματα μας περιμένουν στο reloaded!

 

Το matrix reloaded συνεχίζει 6 μήνες μετά το πέρας του πρώτου όπου ο Neo συνειδητοποίησε ότι είναι ο μεσσίας της προφητείας. Παρότι λοιπόν με τις καινούριες του δυνάμεις ο neo και η παρέα του απελευθερώνουν όλο και περισσότερους ανθρώπους από τα virtual δεσμά του matrix οι μηχανές ανακάλυψαν την τοποθεσία της τελευταίας πόλης ανθρώπων της Zion. Η μοναδική ελπίδα για επιβίωση είναι να μπορέσει ο Neo να βρει τον keymaker να hackarei στο mainframe των μηχανών και να σώσει την Zion.

 

Η παραπάνω περίληψη είναι εξαιρετικά υποτιμητική, δεν θα μπορούσε παρά να είναι άλλωστε όταν εξυπηρετεί μια ταινία που οι φιλοσοφικές της καταβολές εδράζονται στην επιστήμη των επιστήμων την γνωσιολογία. Αν το πρώτο matrix ρωτούσε «τι είναι η ύπαρξη» το δεύτερο θέτει το ερώτημα της αιτιότητας και της ελεύθερης βούλησης, «είναι οι πράξεις μας αποτέλεσμα των φυσικών νομών που μας διέπουν (η του προγραμματιστή που μας κατασκεύασε) και αν ναι τι έλεγχο έχουμε επάνω τους;» Παρότι φιλοσοφικά τετριμμένος ως στοχασμός η προσέγγιση του είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον, και εν τέλη απλά διασκεδαστικό, πάντρεμα φιλοσοφίας, θεολογίας και ιαπωνικών κόμικς. Η εσωτερική μυθολογία αναπτύσσεται με τον ίδιο τρόπο που γίνετε και στα manga, ο ήρωας μαθαίνει τις πληροφορίες σποραδικά και συμπυκνωμένα μέσω χαρακτήρων που φαίνονται από μηχανής θεοί, τα ενδιάμεσα πλάνα είναι μεστά σε σκηνές μάχης, καταδιώξεις και πολιτικά παιχνίδια.

 

Τα πολύ διαφημισμένα εφε παρότι πρωτοποριακά εν τέλη δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, και δεν έχουν την ίδια ορμή που το αυθεντικό bullet time είχε. Και σαφώς είναι λογικό, οποιαδήποτε καινούρια μέθοδος αντίστοιχης του bullet time απλά θα έκανε το reloaded να αποξενωθεί από την μυθολογία του. Κατά τα άλλα οτιδήποτε γνωρίζαμε στο πρώτο επιστρέφει μεγαλύτερο και εντυπωσιακότερο, δυστυχώς χωρίς να αποφύγει την υπερβολή, ορισμένες σκηνές μάχης είναι μακρόσυρτες και κουραστικές, η φρεσκάδα τους έχει χαθεί και ενδεχόμενος να έπρεπε να δοθεί λιγότερο βάρος σε αυτές και περισσότερο στους χαρακτήρες και την πλοκή. Στο matrix ανακάλυπτες την πλοκή μέσω του kung fu ενώ στο reloaded παρουσιάζετε εν είδη αυτοσκοπού. Το matrix reloaded πάσχει από σύνδρομο κατωτερότητας. Στην προσπάθεια του να ξεπεράσει το πρώτο και ταυτόχρονα να προπαρασκευάσει για το τρίτο χωρίς να αποκαλύψει πολλά πράγματα «απομονώνει» τους ήρωες από την συναισθηματική τους πλευρά και περιπλέκει αδικαιολόγητα πολύ την ιστορική γραμμή.

 

Εν τέλη όμως τίποτα από αυτά δεν μετράει μπροστά στο πραγματική δύναμη της ταινίας η οποία είναι ο συνδυασμός της οπτικής απόλαυσης και των ατελείωτων συζητήσεων με την παρέα μετά το τέλος του φιλμ. Το matrix και η μυθολογία του είναι εδώ για να μίνι, παραλές τις ατέλειες του είναι δεδομένο ότι ανήκει σε εκείνα τα λίγα φιλμικα πονήματα που προκαλούν και χαρακτηρίζουν τις τομές στον κόσμο του κινηματογράφου.

 

Iriversible 5/5 (από ClouD)

 

Κοιτώντας την ταινία με επιμονή, συνειδητοποιεί κανείς το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης: είναι από το απόλυτο ζώο, εώς το πιο δημιουργικό πλάσμα που έχει περπατήσει ποτέ τον πλανήτη μας. Ένα πράγμα μου έρχεται στο μυαλό και δεν μπορώ παρά μόνο να το εμπιστευτώ και να το ακολουθήσω: ότι η όλη ταινία έχει δημιουργήσει έναν δικό της μηχανισμό ανάλογο αυτού του αρχαίου ελληνικού θεάτρου μόνο που αντί για φόβο που οδηγεί στην μέσω του ελέου στην κάθαρση, υπάρχει η αηδία και η αποστροφή για την ανθρώπινη φύση όταν ξεπερνά τα όρια, που φέρνει τον θεατή σε ανάλογη δυσάρεστη θέση με αυτή του φόβου και τέλος η συνειδητοποιήση και η κάθαρση. Είναι πραγματικά αξιόλογο που μπορεί να καταλήξει κανείς αν ξεκινήσει μόνο και μόνο να αναρωτηθεί γιατί (εκτός από την αισθητική της εικόνας) αισθάνεται όλη αυτή την αηδία. Αλλά και χωρίς αυτό, ίσως μία τέτοιας δύναμης εικόνα να ήταν αρκετή ώστε να θέσει τα όρια, ώστε να υπάρξουν "καλές και κακές πράξεις" και όχι "μόνο πράξεις". Ίσως η ίδια μας η αποστροφή για την εικόνα του χώρου και των δρώμενων στον club με τους ομοφυλόφυλους, το σκοτωμό, αλλά και όσα άλλα, μας χαρίσει τη δυνατότητα να μην έρθουμε μπρόστα σε μη αναστρέψιμα, δυσάρεστα γεγονότα.

 

Και πάλι, πέρα από αυτό , τι μπορεί κανείς να πει για την αισθητική της εικόνας, για το ότι όλη αυτή η μανία για εκδίκηση καταλήγει στο θάνατο λάθος προσώπου και όχι του ίδιου του βιαστή. Δείχνοντας ότι το κακό γεννά κακό και δεν παύει παρά μόνο μέχρι ο χρόνος να καταστρέψει τα πάντα. Προφητεύοντας...

 

Με πόσους τρόπους λυτρωτική, αν μόνο μπορούσαμε να την προσέξουμε, και όμως...

 

Δυστυχώς , το όλο πρόβλημα με την ταινία, είναι ότι από την αρχή ξεκίνα με την είδηση ότι θα δείχνει βιασμό σε πολύ ρεαλιστικά επίπεδα. Πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα, την ασυνείδητη απόρριψη μιας τόσο υπέροχης δουλείας...

 

 

Υ.Γ. Το memento χρησιμοποιέι πρώτο την τεχνική αυτή , αν και λίγο διαφορετικά αλλά σε μεγάλο βαθμό είναι η ίδια.

 

Days of Thunder (1990)

 

Aπαράδεκτη, το top gun με αυτοκίνητα και κακογραμμένους χαρακτήρες, μακριά

 

Far and Away (1992)

 

μια συγκρατημένη πουριτανή παιδούλα απο καλή οικογένεια που φεύγει απο το σπίτι της μαζί με τον τίμιο πλην φτωχό τομ κρουζ για να πανε στο νεο κόσμο (βλεπε Αμερική). Κάπου εκει ερωτεύονται. Ερμηνείες τραβηγμένες απο τα μαλλιά, σκηνοθεσία συμβατική στα ορια του βαρετου και τα κλισέ βροχή, beam me out scotty

 

Batman Forever (1995)

 

δεν μπορώ να θυμηθώ αν η κιντμαν ηταν οτι καλύτερο συνέβη σε αυτή τη ταινία η οτι χειρότερο έκανε στη καριέρα της. Εν πάση περιπτώσει δεν τη συμπάθησα καθόλου, πήραν το μύθο του μπάρμαν και τον έκαναν λούνα παρκ.

 

Peacemaker, The (1997)

 

Το πως είναι δυνατόν δυο τόσο γοητευτικοί άνθρωποι να κάνουν τόσο κακό On screen ζευγάρι μου διαφεύγει, ο λιγνός και ο χόντρος είχαν καλύτερη χημεία. Α ναι ξέρω τι φταίει, η επίπεδη σκηνοθεσία, το ανύπαρκτο σενάριο, οι μονοδιάστατοι χαρακτήρες. Μακριά!

 

Eyes Wide Shut (1999)

 

Kubrick, nuff said. Μαγεία, τρομερή η απεικόνιση της "πάλαι ποτέ φιλελεύθερης" τώρα πνιγμένης στη ρουτίνα γυναίκας μεγαλογιατρού. Μπλεγμένη άθελα της, αλλά με νύξεις εύθηνης της, σε ένα σκοτεινό ερωτικό παραλήρημα της υψηλής κοινωνίας. Βαθιά συμβολική, εικόνες-πίνακες κατακλύζουν τον αμφιβληστροειδή, μουσική θαυμάσια πλημμυρίζει τα αυτιά μας σε μια κινηματογραφική πανδαισία όμοια της οποίας μόνο ο Kubrick έχει ξανακάνει, φοβερός ο κρουζ. Το μόνο παράπονο: μακάρι το μοντάζ να είχε γίνει από τον ίδιο τον Stanley…

 

Moulin Rouge! (2001)

 

η ταινία που ανάστησε τα Musical από το ολοκαύτωμα των 70's. Πανέμορφη, ερωτική η Kidman έξυπνοι διάλογοι, θεσπέσια μουσική, πολύ καλή χημεία με τον ewan mcgregor. Μποεμικη διασκευή κάθε ερωτικού μυθιστορήματος που έχει γραφτεί απαρχής κόσμου, ελαφρώς επιτηδευμένα συναισθήματα που οι γκροτεσκες εξάρσεις τους εξυπηρετούν την εικονοκλασικοτητα της μουσικής

 

Others, The (2001)

 

θρίλερ στα χνάρια της έκτης αίσθησης, δεν χάνει τίποτα σε πρωτοτυπία σεναρίου. Η κιντμαν είναι αγνώριστη. Τα παιδία της πάσχουν απο κάποια αλλεργία στο ηλιακό φως και έτσι η αντίστροφη είναι αναπόφευκτη (και προφητική ταυτόχρονα) το φως τρομάζει και το σκοτάδι ανακουφίζει το μπλέξιμο των δικών μας αρχέτυπων φόβων προφανές.

 

Birthday Girl (2001)

 

μια γλυκιά απροστάτευτη ρωσίδα γνωρίζει τον ήρωα μας μέσω ιντερνετ. Άνοστο, η σκηνοθεσία είναι βαριεστημένη και οι ερμηνείες χωρίς κανένα πάθος, οι σεναριακες ανατροπές προβλέψιμες. Δεν έχει τίποτα φρέσκο να δείξει και το ξέρει περιορίζεται στην (αυτό) ικανοποίηση του περιορισμένου κοινού που θέλει ρομαντικές αστυνομικό-Heist ταινίες…αν υπάρχει τέτοιο

 

Hours, The (2002)

 

Με άφησε μ@λ#κ*. Οι παράλληλες ιστορίες εκτυλίσσονται με απαράμιλλη συνέπεια και συνοχή, το μοντάζ λειτουργεί και καμία από τις ηρωίδες δεν μενει απεξω. Ο χαρακτήρας του ed haris από τους καλύτερους βοηθητικούς ρόλους των τελευταίων χρόνων. Η κιντμαν κάνει απίστευτα την virginia woolf τονίζοντας ανεπαίσθητα τις πιο ήσυχες νότες του δυναμικού χαρακτήρα της, η μουσική του glass σου δίνει την εντύπωση οτι μόνο η κιντμαν θα μπορούσε να κάνει το ρόλο. Με αυτά έξω από την εξίσωση η ταινία έχει τον αέρα του "φτιάχτηκα για τα Όσκαρ" αλλα εμένα δεν με πείραξε

 

Black Hawk Down (4.5/5)

 

Έχοντας διαβάσει και το βιβλίο ήμουν περίεργος να δω πως θα αποδώσει το Hollywood ένα τέτοιο θέμα. Νομίζω πως ο Ridley Scott τα πήγε αρκετά καλά. Έμεινε πιστός στο βιβλίο κατά ένα μεγάλο ποσοστό και προσπάθησε να φτιάξει (όπως ο ίδιος είπε) μια ταινία η οποία στόχος της δεν ήταν ούτε να καταλογίσει ευθύνες, ούτε να δημιουργήσει κάποιους ήρωες με τους οποίους θα δεθεί συναισθηματικά το κοινό, αλλά μόνο να αποδώσει με ρεαλιστικότητα την μεγαλύτερη αποτυχία της Αμερικάνικης πολεμικής μηχανής μετά το Βιετνάμ. Από τεχνικής άποψης η ταινία είναι άψογη, ιδίως στον ηχητικό τομέα και στη φωτογραφία ενώ οι σκηνές δράσης σε καθηλώνουν. Επίσης το ότι χρησιμοποίησαν πραγματικούς Rangers και Black Hawk για τις σκηνές δράσης βοήθησε στο να αποκτήσει η ταινία ακόμη μεγαλύτερη αληθοφάνεια. Φαντάζεστε να είχαν χρησιμοποιήσει όπως λέγανε αρχικά Ηueys βαμμένα σαν Black Hawks?

Γενικά νομίζω η ταινία πέτυχε αυτό που ήθελε να αποδώσει. Σίγουρα κάποιοι θα παραπονεθούν πως δεν υπάρχει character development η ότι ακουμπάει επιφανειακά τις απόψεις και τις ενέργειες των Σομαλών. Για το μεν πρώτο η ταινία δεν είχε τέτοιο στόχο, είχε ένα βιβλίο να ακολουθήσει, αλλά και πρακτικά θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο να γίνει αφού μετά θα κράταγε όχι 150 min αλλά 250 min. Για το δεύτερο νομίζω πως θα μπορούσε να είχε γίνει μεγαλύτερη αναφορά.

Τελικά αυτή η έλλειψη φιλοδοξίας της στο να είναι τίποτε άλλο παρά μόνο μια πολύ καλή war movie δεν την αφήνει να αναμετρηθεί με ταινίες επιπέδου Full Metal Jacket, Saving Private Ryan κ.α. Για τους fan του είδους όμως είναι ότι πρέπει και σίγουρα θα την ευχαριστηθούν. Ιδίως η DVD έκδοση της είναι κορυφαία με πολλά extras όπως επίσης και το soundtrack.

P.S.: Και όπως έλεγε ο Sgt Eversman : No one asks to be a hero, it just sometimes turns out that way.

[spock]

Alien vs Predator ( 2/5 )

 

Προσοχή, spoilers (αναγκαστικά, αφ'ου δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα)

 

Έχοντας δει όλες τις ταινίες εκατέρωθεν... και μή έχοντας παίξει κανένα παιγνίδι:

Το έργο είναι μία μίξη "Alien", "Predator" (εξυπακούεται) και "Stargate". Ναι, "stargate". Καλά διαβάζετε!

Κατ'αρχήν, η ταινία μου φάνηκε πολύ μικρή. Πάρα πολύ μικρή. Απελπιστικά μικρή! Η εισαγωγή στην ταινία είναι ελάχιστη, στη μορφή του "Godzilla" και του "Sphere", δηλαδή τα απολύτως βασικά ωστέ να "ρολάρει" το σενάριο.

Ύστερα, οι χαρακτήρες είναι από ρηχοί έως διακοσμητικοί. Από την αρχή καταλαβαίνει κανείς ποιός θα επιβιώσει και ποιός όχι (δηλαδή όλοι οι άλλοι). Το βάθος και η ανάπτυξη των χαρακτήρων, πλην της πρωταγωνίστριας, ανύπαρκτος, και ακόμη και ο χαρακτήρας της πρωταγωνίστριας αναπτύσσεται επιφανειακά.

Εξυπακούεται πως το σενάριο εξελίσσεται εντελώς προβλέψιμα. Υπάρχουν κλασσικότατες σκηνές κορύφωσης, όπως το μπλοκάρισμα του winch (πως άρα γε κλίνεται η λέξη "βίντσι"; ) ή η κάθοδος στο τούνελ, με εξ'ίσου προβλέψιμα θύματα!

Το περιβάλλον είναι συνεχώς κλειστοφοβικό, και θυμίζει "Alien 3". Ο Lance Henrikssen επιστρέφει (από τo Aliens) ως αρχηγός της αποστολής, και είναι ο μόνος του οποίου η παρουσία διασώζεται.

Το σενάριο είναι, όπως θα περίμενε κανείς, παντελώς ατεκμηρίωτο. Αναμιγνύονται Αιγύπτιοι, Μάγιας και Αζτέκοι, με φόντο την προπαγετωνική Ανταρκτική. Οι predators ουσιαστικά ανακηρύσσονται ως διδάσκαλοι του ανθρώπινου είδους ενώ τα xenomorphs ως το απόλυτο θήραμα! Και βέβαια, αφ'ενός ένας τεχνολογικά υπερ-προηγμένος πολιτισμός παρουσιάζεται να έχει ανάγκη την επιβεβαίωση του ισχυροτέρου μέσω του κυνηγιού του απόλυτου θηράματος, αφ'ετέρου ο ίδιος πολιτισμός δε διστάζει να καταστρέψει ολοσχερώς τον υπανάπτυκτο πολιτισμό που ο ίδιος δημιούργησε, είτε μέσω των xenomorphs, είτε μέσω υπερ-όπλων μαζικής καταστροφής.

Σκηνές όπως η πλήρης αυτοματοποίηση και η περιοδική αναδιάταξη του εσωτερικού της πυραμίδας (!) προκαλούν μάλλον γέλιο παρά δέος. Η απόπειρα απόδοσης ανθρωπιστικών αισθημάτων στους predators είναι κι αυτή ατυχής, όπως εκφράζεται στη σκηνή που ο predator, έχοντας "σφάξει" μια δεκάδα ανθρώπων, "χαρίζει" (προσωρινά) τη ζωή του Lans Henrikssen! Οι μόνες σκηνές που, ίσως, μπορεί να διασωθούν, είναι αυτές της αλυσσοδεμένης (και αρχικά κατεψυγμένης) "βασίλισσας" των xenomorphs.

Καταλαβαίνετε πως το σενάριο, με όρους σοβαρής επιστημονικής φαντασίας, δεν αντέχει σε κριτική.

Αναμενόμενα, το τέλος αφήνει περιθώριο για επόμενη ταινία, ευτυχώς χωρίς να καθιστά αναγκαία την ύπαρξη του ανθρώπινου είδους.

Θα έλεγα πως απευθύνεται κυρίως σε εφηβικές ηλικίες, που θα δουν το έργο χωρίς να αναμένουν ιδιέταιρα πράγματα στο σενάριο, εκτός από μερικές σκηνές δράσης, οι οποίες χάνονται στο σκοτεινό και κλειστοφοβικό περιβάλλον στο οποίο τοποθετούνται, καθ'ως και στη μικρή διάρκεια της ταινίας.

Τίποτα το ιδιέταιρο, θα έλεγα, μάλλον θα ακολουθήσει τα χνάρια των υπολοίπων ταινιών προερχόμενων από videogame, και θα ξεχαστεί γρήγορα.

[spock]

I, robot ( 3.5/5 )

 

Προσοχή, spoilers (όπως και παραπάνω)

 

Μόλις έχοντας δει την ταινία, και έχοντας διαβάσει robots, foundations κτλ διά χειρός Asimov, κρίνω!

Η ταινία, ως front-end, είναι απλά μία ενδιαφέρουσα ταινία δράσης. Με πολύ ωραίο περιτύλιγμα, μεν, και αρκετό υπόβαθρο, δε, αλλά action movie όπως και να έχει.

Ο Will Smith σε έναν κλασσικό ρόλο, του macho μπάτσο, δοσμένη με αρκετό χιούμορ, όπως πάντα, αλλά και αρκετή δράση, όπως συνήθως. Κάτι σαν "Men in black", ας πούμε.

Η πρωταγωνίστρια καλύτερη, κατά την ταπεινή μου άποψη, αν και κάτι πρέπει να έχουν παραλείψει στο final cut. H σταδιακή της αλλαγή από ψυχρή επιστήμονα-robot, σε γυναίκα με αισθήματα, είναι πολύ ωραία δοσμένη. Θυμίζει την "Dr Susan Calvin", από το "I, robot", ειδικά στο "Liar!".

Το περιτύλιγμα της ταινίας, πολύ καλό. Προσεγμένο σε πολλά πράγματα, από το πρωτότυπο αυτοκίνητο της Audi, μέχρι τα, κινούμενα πάνω σε σφαίρες, φορτηγά της "US Robotics". [αναρωτιέμαι πόσα πλήρωσε η κανονική US Robotics για την τιμή]

Παρ'όλα αυτά, για το έτος που τοποθετείται η ταινία, δηλαδή 2034 (αν θυμάμαι), η όψη της κοινωνίας είναι μάλλον εξωπραγματική. Κατανοώ την ανάγκη προβολής μιας μελλοντικής κοινωνίας, αλλά οι κύριοι μάλλον δεν κατανοούν (όπως και ποτέ δεν κατανόησαν) μία ποσότητα την οποία ο Asimov είχε κατανοήσει πλήρως: την κοινωνική αδράνεια! Όπως άλλως τε, στις δεκαετίες του '70 και '80 φαντάζονταν τα σπίτια του 2000 να είναι εξωπραγματικά αυτοματοποιημένα, και στην ταινία κάνουν το ίδιο λάθος (κατά τη γνώμη μου πάντα). Το σκηνικό θα ταίριαζε καλύτερα γύρω στη δεκαετία του 2050, και αναφέρομαι στα σπίτια των ανθρώπων. Διότι, οι κατασκευές που παρουσιάζονται θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι αληθινές, εφ'όσον τα κατασκευάζουν τα ίδια τα robots.

Τα effects είναι προσεγμένα, όπως παρουσιάστηκαν στο "Minority report" και σαφώς καλύτερα, αν και ψυχρότερα, του "Bicentennial man".

Στο βαθύτερο επίπεδο, η ταινία πετάει τη μόνη ευκαιρία που είχε να αναπτύξει περισσότερο τη λογική των robots και των τριών νόμων. Στη σκηνή όπου πρέπει να ανακαλυφθεί το ένα μέσα από τα 1001 robots, υπερισχύει το macho στοιχείο και η λύση του κοψίματος του "Γόρδιου δεσμού", αντί της λύσης Asimov, δηλαδή λογική.

Μία παρόμοια κατάσταση αναπτύσσεται στο "I, robot", και στην ιστορία "Lost little robot". Δυστυχώς, λίγα δευτερόλεπτα δράσης αντικαθιστούν αρκετά λεπτά έντονου προβληματισμού.

Μία μικρή λεπτομέρεια φαίνεται να έχει ξεφύγει στη σκηνή της κατεδάφισης. Εκείνο το robot δεν έχει τους ίδιους νόμους εντυπωμένους; Η καταδίωξη μοιάζει επιβεβλημένη, λόγω θεάματος.

Το τέλος, παρ'όλα αυτά, αποζημιώνει αρκετά. Αναπόφευκτα εν μέσω άπειρων πυροβολισμών, της εξ'ίσου αναπόφευκτης μηχανής, καταδιώξεων, αλμάτων, πτώσεων και συναφών action σκηνών, παρουσιάζεται το μεγαλύτερο δίλημμα του κόσμου των robots: άνθρωπος ή ανθρωπότητα!

Όσοι γνωρίζετε τον μηδενικό νόμο του Asimov, ξέρετε και την απάντησή του!

Ο Proyas πήγε αρκετά καλά, σε ένα δύσκολο θέμα, και με επιβεβλημένο εκ των άνωθεν, action προσανατολισμό της ταινίας. H σκηνοθεσία ρευστή, νευρώδης εκεί που χρειάζεται (σεναριακά, πάντα), χαλαρή στα σωστά σημεία. Πάνω απ'όλα όμως, φωτεινή, σε σημείο που ξενίζει όσους έχουν στο μυαλό τους "Crow" και "Dark city".

Δε νομίζω πως θα γίνει ποτέ all-time classic, αλλά βλέπεται άνετα, προβληματίζει όσους ρέπουν προς τον προβληματισμό, διασκεδάζει τους υπόλοιπους, και το τέλος αφήνει πολλά περιθώρια συνέχειας!

Ας ελπίσουμε, καλύτερης!

[epote]

I, robot 3/5

 

Αν αναρωτηθήκατε ποτέ τι θα προκύψει από το ζευγάρωμα ενός βαθιά σκεπτόμενου πολυπράγμονα συγγραφέα όπως ο ασιμοφ με τα αιμοδιψή στελέχη των στούντιο του χολιγουντ σε αυτή τη ταινία θα βρείτε την απάντηση σας. Ο Will Smith ενσαρκώνει τον τετριμμένο ρολο του αντι ηρωα μπάτσου ο οποίος (οποία ειρωνεία) είναι προκατειλημμένος με τα ρομπότ σε μια κοινωνία που βασίζει τη λειτουργία της σε αυτά. Είναι κάπως αμήχανος και τραχύς στο ρόλο του αλλά όχι κακός. Αυτό το κλίμα αναποφασιστικότητας διέπει ολόκληρη την ταινία που δεν μπορεί να αποφασίσει ανάμεσα στο άμυαλο blockbuster και το ψυχογραφικό δραμα που θα διέταζαν τα έργα του ασιμοφ. Τεχνοτροπικα είναι άνισο και ψυχρό αλλά όχι ενοχλητικό, το σενάριο είναι «εκ του ασφαλούς» και διάχυτο αλλά όχι απλοϊκό, το μόνο εμφανώς αταίριαστο είναι ο η ερμηνεία της Bridget Moynahan που δείχνει βγαλμένη από σαπουνόπερα. Ευχάριστη έκπληξη είναι ο sony το ρομπότ που κατηγορείτε για τη δολοφονία, με μια ερμηνεία ανάλαφρη και διασκεδαστική σκιαγραφεί ένα πλάσμα το οποίο δείχνει εγκλωβισμένο μεσα στη λογική του, που προσπαθεί να αποδείξει σε όλους και πρώτα στον εαυτό του ότι έχει ψυχή. Ε λοιπόν αυτή η ταινία είναι το ίδιο πράγμα, έχει ψυχή, έστω και τεχνητή

[WaVe]

The bourne supremacy 4/5 ( H skia twn kataskopwn )

 

Lene pws einai i sinexia tou Borne identity ( Xwris tautotita ) , kata ti gnomi mu einai duo diaforetika erga apo duo diaforetikous skinothetes pu apla exoun kapia kini ploki ta senaria tous.

To "The bourne supremacy" einai ena ergo pu se krataei se mia agonia gia to ti tha akolouthisei k exei polu drasi. Tromeri erminia tou Mat Deimon opws adistixa k tromero senario tou Pol Gringras.

Telos einai apo tis tenies aftou tou mina k aksizoun na katseta 2 wres sto cinema gia na ti dite.

[WaVe]

The Terminal 3/5

 

Gia auti tin tainia eixa akousei berdemena sxolia, alloi pws einai kati to edelos apla, alloi pws einai kati apla diaskedastiko k kapia alloi pws einai kati polu kalo. I dikia mu apopsi einai pws einai kati parapanw apo aplos diaksedastiki alla i alithia einai pws den einai k tipota toso tromero. To 3/5 tha to balw giati me kratise peripu 2 wres efxarista kathilomeno sto Village k epidi eixa kati na perimenw. Einai alitheia pws o sigekrimenos skinothetis, Stiven Spilber, grafei arketa kala senia opws akoma k se afto to ergo. Itan kati prototipo. A, na min ksexasw k ton Tom Xans pu exei mia polu kalo erminia k se kanei se poles skines tous ergo na gelas. Aksizei na tin dite! Thats all

[dim_b]

...tromero senario tou Pol Gringras...

...Einai alitheia pws o sigekrimenos skinothetis, Stiven Spilber, grafei arketa kala senia opws akoma k se afto to ergo. Itan kati prototipo....

Μιά απαραίτητη (νομίζω :roll: ) διευκρίνηση...

Τα σενάρια συνήθως δεν τα γράφουν οι σκηνοθέτες. Το Bourne Supremacy το έχει γράψει ο Tony Gilroy και είναι βασισμένο στό ομώνυμο βιβλίο του Robert Ludlum, ενώ το Terminal είναι των Sacha Gervasi και Jeff Nathanson βασισμένο σε ιστορία των Sacha Gervasi και Andrew Niccol (Gattaca, The Truman Show).

[WaVe]

Basika exeis apolito dikio, to kanw SINEXOS afto to lathos :oops: apla mu exei minei edw k polla xronia. Fisika k gnorizw pws o senariografos grafei to senario k o skinothetis stinei tous ithopious k organonei na einai ok oles i skines simiwse lathos, itan thema viasineis. Ama paratiriseis to kanw sinexws k sta 2 erga pu egrapsa :oops:

[vamour]

the terminal 3/5

 

Tha epairne 4/5 an den epaize i kathrin zeta pou se ayto to ergo diexnei to poso kaki ithopoios einai.Emena pantws den me epeise sto elaxisto oso gia ton hanks kali i ermineia kai pairnai kai mponous pou ekatse o anthrwpos kai emathe rosika....Oso gia thn alithinh istoria akomi to psaxnw tha deixei.

[WaVe]

CELLULAR 3/5 ( H taileftea klisi )

 

Einai mia tainia opu gia tin katigoria tis itan arketa kali. Den tha ti xaraktiriza apistefti i kati paromia, apla pistevw pws pernas polu euxarista 2 writses. An idika kapios einai cinefilm k exei proetimasti gia mia Americaniki tainia aftou tu idous, sigoura tha figei euxaristimenos. Aaa k fisika tha figei euxaristimenos k kathe adras epidi tha dei tin Kim Basinger

 

Den tha paralipsw pws eixe k kapia arnitika, opws ena provlepsimo telos k oxi idieteri ploki. Fisika den ksefevgei to klasiko "Americaniko ifos", diladi poli diafimisi, sinexos ena kinito Nokia

 

Sinistw pados na pate na ti dite, aksizei!!

[paredwse]

Και μια άλλη άποψη.

 

Cellular 0/5

 

Νεαρός δέχεται κλήση στο κινητό του τηλέφωνο από γυναίκα που λέει ότι έχει απαχθεί και κρατείται σε άγνωστο μέρος, ζητώντας βοήθεια. Μετά τις αρχικές του αμφιβολίες, προσπαθεί να βρει την γυναίκα και να την βοηθήσει.

 

Ταινία περιπέτειας και αγωνίας. Υποτίθεται. Απίστευτη μπούρδα, ένας αχταρμάς "περιπέτειας" και "αγωνίας" για το τι θα γίνει στο τέλος και 'την Λόλα απ' τη φωτιά ποιός θα την βγάλει'. Και όλα αυτά σε εισαγωγικά γιατί ούτε περιπέτεια είναι (υπό την έννοια του 'Die Hard') ούτε αγωνία υπάρχει. Σενάριο απλά ηλίθιο και παντελώς αναληθοφανές, όπου δεν είναι ανύπαρκτο - δεν λέω απόλυτα προβλέψιμο γιατί αυτό εννοείται, αμερικανιά είναι, οι καλοί νικάνε στο τέλος.

 

Ηθοποιΐα ανύπαρκτη, η Kim Basinger χάλια μαύρα πουρό και αποδεικνύει ότι η ελάχιστη 'έκλαμψη' ερμηνείας στο LA Confidential (που της χάρισε και Όσκαρ - άντε να μην πω τίποτα τώρα...) ήταν μοναδική και τίποτε άλλο. Ο Jason Statham δυστυχώς συνεχίζει την καθοδική του πορεία, εκμεταλλευόμενος την επιτυχία του Lock, stock and two smoking barells και του Snatch.

 

Οι σινεφίλ που θα πάνε να δούν μια απλή περιπέτεια θα βγουν είτε αφιδατωμένοι (από τον εμετό που θα έχουν κάνει καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας) είτε αγουροξυπνημένοι (από τον ύπνο που θα'χουν ρίξει μετά τα 10 πρώτα λεπτά).

 

Κλαίω τα λεφτά μου και βρίζω την κοπέλα του κολλητού μου που μας παρέσυρε να το δούμε. Και δωρεάν να μου κάνανε τα εισιτήρια, θα προτιμούσα να δω reality show παρά αυτή την παντελώς απαράδεκτη ταινία. Μακράν η χειρότερη ταινία που έχω δει τα τελευταία 2 χρόνια (και πιο πριν μπορεί, απλά τείνω να ξεχνάω τις κακές εμπειρίες).

[WaVe]

Birth ( H gennisi ) 0/5

 

Exoun perasei mono 4 meres apo tote pu tin eida k sxedon tin exw ksexasei. Den exw na pw tipota parapanw apo to oti itan edelos adiafori. To mono pu skeftika molis vgika apo to cinema einai to pws estw k 3 atoma eixa akousei na poun pws oti apla kali. To mono pu tha pw einai pws den katalava kan ti egine sto telos k oute fisika tha katsw na to psaksw. Ouden allo sxolio.

 

YP. K sorry an tha eprepe na grapsw kapia logia parapanw alla den mu vgenei tipota giafti tin tainia.

[mert]

FIGHT CLUB 5/5

 

Αλλη ταινια νομιζα οτι θα δω και αλλη προεκυψε(δεν ηξερα οτι σκηνοθετης ηταν ο Fincher οποτε δικαιολογουμαι).

Η ταινια ειναι καταπληκτικη απο ολες τις αποψεις.Καταρχας η σκηνοθεσια του Fincher γρηγορη,βιρτουζικη(εκανε videoclips) με αρκετη χρηση των ειδικων εφφε εκει που χρειαζεται συνδυασμενη με ενα απο τα πιο ultra-cool soundtrack που εχετε ακουσει ποτε σε ταινια.

Οι ερμηνειες ειναι υπεροχες μεταδιδοντας τελεια τα συναισθηματα των πρωταγωνιστων του Brad Pitt(η καλυτερη στην μεχρι τωρα καριερα του) και του Edward Norton(ποιος μπορει να ξεχασει τα βλεμματα του?).

Αφησα για το τελος το σεναριο(βασισμενο σε νουβελα) το οποιο ειναι απο τα καλυτερα του συγχρονου Hollywood(οπως ξερετε ενα σεναριο τωρα πια στο hollywood παιζει το 3τοις εκατο το υπολοιπο σε εφφε και δραση) με ενα μηνυμα για επανασταση και αλλαγη στα καθιερωμενα και ολα αυτα με αρκετες δοσεις μαυρου χιουμορ.

Κακα τα ψεμματα η ταινια δεν ειναι για ολους(κυριως για τις κυριες) σιγουρα θα ενοχλησει η υπερβολικη βια(αναγκαια μεν) και οι συζητησεις που εχουν φιλοσοφικο περιεχομενο(μηδενισμος anybody?) μπορει να κουρασουν.Αυτοι θα χασουν.