Φιλμ που σου άλλαξαν τρόπο σκέψης-συμπεριφοράς

[xaratsi]

Βάζουμε εδώ ο καθένας εκείνο/α τα φιλμ τα οποίο είδαμε σε σχετικά μικρή ηλικία ή και λίγο αργότερα δεν πειράζει αυτό, που μας έκαναν να αναθεωρήσουμε τρόπο σκέψης-συμπεριφοράς στην πραγματική μας ζωή.

Κάνω σεφτέ με 12 angry men. Πάμε

[gpgalanis]

Fight club. Από τις καλύτερες ταινίες.

[g_alkis]

Οποιαδηποτε με βινα ασικη

[*nenya*]

Σε ηλικια περιπου 13 ετων ειχα δει το Requiem for a Dream και αυτον τον κομπο στον λαιμο δεν θα τον ξεχασω ποτε.

 

Επισης σε νεαρη ηλικια ειδα τα: Starship Troopers (αγαπησα τον σκηνοθετη), Midnight Express, 2001 a Space Odyssey, Nausicaa of the Valley of the Wind, Battle Royale, The Gold Rush και ολες τις λατρεψα και νομιζω θα συνεχισω για παντα να τις ξαναβλεπω, ολες με σημαδεψαν με τον τροπο τους.

[firewalker]

Πολυτεχνίτης και Ερημοσπίτης.

[Επισκέπτης]

Δε λέμε τις αγαπημένες μας, λοιπόν, ούτε αυτές που κρίνουμε ως καλύτερες, αλλά αυτές που μας άλλαξαν. Συνήθως αυτό έχει να κάνει με την ηλικία όπως σωστά γράφει ο topic starter, οπότε:

 

Το Solaris του Tarkovsky το είδα πολύ μικρός (δε θυμάμαι ακριβώς, αλλά μάλλον κάπου στα 10) και ήταν η πρώτη φορά που μου εξηγήθηκε ότι μια ταινία μπορεί να έχει χαρακτήρες που ξεφεύγουν από το Χολιγουντιανό πρότυπο του "καλού" και του "κακού" και να είναι απλά ανθρώπινοι. Είχα ρωτήσει τον πατέρα μου, γιατί κάνει κάτι ο κεντρικός χαρακτήρας, αφού υποτίθεται ότι είναι ο "καλός" και θυμάμαι με είχε σοκάρει η απάντηση πως απλά αντιδράει σαν άνθρωπος, δεν υποτίθεται ότι είναι "καλός".

 

Κάτι πολύ αντίστοιχο με το Dersu Uzala, στην ίδια ηλικία, μια ταινία που δεν ξέχασα ποτέ και μετά από πάρα πολλά χρόνια έμαθα ότι ήταν Κουροσάβα. Θεωρούσα πάντα ότι ήταν κάποια τυχαία ταινία που απλά πέτυχα στην τηλεόραση. Το πόσο αληθινή ήταν, με τάραξε. Ένιωθα λες και ήταν κάποια εμπειρία που είχα ζήσει.

 

Το Amadeus το είδα λίγο μεγαλύτερος, μάλλον στα 12, και νομίζω ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο στο ότι έγινα συνθέτης.

 

Ακόμη πιο μετά, κάπου στα 18 μου, είδα το Fight Club και μου άλλαξε πολύ την καθημερινότητα. Άρχισα να αμφισβητώ ότι μου παρουσιαζόταν πάντα ως δεδομένο και να εξετάζω πολύ περισσότερο τις αποφάσεις μου. Δηλαδή κάποια πράγματα που θεωρούσα μη διαπραγματεύσιμα, χωρίς να τα έχω σκεφτεί ποτέ (για ποιον λόγο είναι ή θα έπρεπε να είναι έτσι), άρχισα να τα απορρίπτω. Αντίστοιχα άρχισα να συμπεριφέρομαι πιο "αυθόρμητα" και απροσδόκητα, κάτι που παρατήρησαν και οι γύρω μου.

 

Το Man on the moon, επίσης κάπου εκεί γύρω, με έκανε να καταλάβω ότι καλλιτέχνης είναι αυτός που νοιάζεται για το έργο, για την εμπειρία του θεατή, όχι για την εικόνα που βγάζει ο ίδιος. Δεν είναι δηλαδή ένας τρόπος να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου, αλλά ένας τρόπος να προσφέρεις σε άλλους. Και ότι οι εμπειρίες αυτές δεν είναι απαραίτητο να είναι θετικές. Μπορούν να είναι πολλά διαφορετικά πράγματα.

 

Στην ίδια ηλικία, το Thin Red Line είναι η ταινία που με έκανε να νιώσω τι σημαίνει πόλεμος και από τότε που την είδα ήμουν πάντα ευγνώμων που δεν έχω ζήσει ακόμη κάτι τέτοιο. Ταυτόχρονα, βέβαια, μου φύτρωσε μια βαθιά θλίψη μέσα μου.

 

Επίσης, στην ίδια ηλικία, To It's a wonderful life με βοήθησε πολύ σε μια φάση που περνούσα (παρόμοια με του κεντρικού χαρακτήρα). όπου ένιωθα ότι η ζωή μου δεν είναι "αρκετή".

 

Πιο πρόσφατα, τα τελευταία χρόνια, το Fountain με βοήθησε πολύ να ξεπεράσω (σε έναν βαθμό) τη φοβία που έχω, μήπως χάσω τη σύντροφό μου.

 

Και τέλος, αν και δεν είναι ταινία αλλά σειρά, το Game of thrones με έχει επηρεάσει πάρα πολύ ως δημιουργό, καθώς θαυμάζω τον τρόπο που αφηγείται μια τεράστια ιστορία με σαφή αρχή, μέση και τέλος, με πολύ βάθος και επίπεδα σε κάθε "μικρότερη" ιστορία, και το κάνει αυτό χωρίς να χάσει το "μεγάλο" κοινό, τον πολύ κόσμο, χωρίς να κουράσει, κάτι που κάποτε θεωρούσα αδύνατον. Αλλά η προσοχή που δίνουν στα πάντα, σκηνικά, κοστούμια, ηθοποιοί (κάστινγκ), μουσική, σενάριο κτλ κτλ κτλ, με έχει εμπνεύσει πάρα πολύ.

 

Αν έπρεπε να επιλέξω μια, πάντως, θα έλεγα ότι το Fight Club είχε την πιο "απότομη" επιρροή πάνω μου. Τα υπόλοιπα με επηρέασαν πιο σταδιακά. Αυτή η ταινία, ήταν λίγο σαν να ξύπνησα άλλος άνθρωπος.

[*nenya*]

Α! Ξέχασα άλλη μία ταινία που με έκανε να δω κατάματα την αποξένωση στις ανθρώπινες σχέσεις αλλά και να δείχνω μεγαλύτερη κατανόηση στο τί κουβαλάει μέσα του ο καθένας μας...και ας μην το δείχνει: μιλάω για το Kárhozat (Damnation) του Bela Tarr.

[Επισκέπτης]

Α! Ξέχασα άλλη μία ταινία που με έκανε να δω κατάματα την αποξένωση στις ανθρώπινες σχέσεις αλλά και να δείχνω μεγαλύτερη κατανόηση στο τί κουβαλάει μέσα του ο καθένας μας...και ας μην το δείχνει: μιλάω για το Kárhozat (Damnation) του Bela Tarr.

 

Πρέπει να δω Bela Tarr οπωσδήποτε... Συνέχεια τον ξεχνάω...

[xaratsi]

Κι εγώ πρέπει να δω τον Ούγγρο ΑΛΛΑ δεν ξέρω με ποια από όλες του να ξεκινήσω (εννοώ με κάποια πιο εύπεπτη για αρχή) Έψαξα και βρήκα και το Derzu Uzala σε σχετικά καλή ποιότητα και ΟΝΤΩΣ μου θύμιζε κάτι από παλιές προβολές ερτ!Θα τη βάλω μπρος σύντομα...

[totem_lost]

Δεν άλλαξαν τον τρόπο σκέψης μου αλλά μου έκανα πολύ μεγάλη εντύπωση:

Brazil (1985): Για την παράνοια μιας κοινωνίας ίσως όχι και τόσο 'φανταστικής' όσο νομίζουμε

Seven Years in Tibet (1997): Για την επιθυμία που μου γέννησε να ταξιδεύω

There will be blood (2007): Για την αχόρταγη δίψα των ανθρώπων και τη δυστυχία που αυτή συνεπάγεται

Ξέρετε ταινίες με παρόμοια concept; Είμαι όλη αυτιά!

[bluesattack]

Στις 17/12/2017 στις 11:40 ΜΜ, Manuel είπε

 

Κάτι πολύ αντίστοιχο με το Dersu Uzala, στην ίδια ηλικία, μια ταινία που δεν ξέχασα ποτέ και μετά από πάρα πολλά χρόνια έμαθα ότι ήταν Κουροσάβα. Θεωρούσα πάντα ότι ήταν κάποια τυχαία ταινία που απλά πέτυχα στην τηλεόραση. Το πόσο αληθινή ήταν, με τάραξε. Ένιωθα λες και ήταν κάποια εμπειρία που είχα ζήσει.

 

Αυτο

 

 

Επεξ/σία 7 Ιανουαρίου 2018 από bluesattack

[Ntinaras]

Paths of Glory

Ισως η μοναδικη πραγματικα αντιπολεμικη ταινια που εχω δει( γενικα  εχω δει απειρες πολεμικες)

Με εκανε να μισησω τελειως τον Στρατο και τους Ανωτερους και γενικα τον πολεμο... την ειδα πριν 7-8 χρονια. 

[KilliK]

Εmmanuelle (1974)

[scullyist]

Στις 12/16/2017 στις 11:09 ΜΜ, xaratsi είπε

που μας έκαναν να αναθεωρήσουμε τρόπο σκέψης-συμπεριφοράς στην πραγματική μας ζωή.

Να συνδράμουν στη διαμόρφωση -μη έως τότε πλήρως σχηματισμένης- απόψης / σκέψης, να προσθέσουν πληροφορία κι οπότε να διευρύνουν αντίληψη/ενσυναίσθηση/ορίζοντες πάνω στο Χ και Ψ, ή να αγγίξουν συναισθηματικά-γροθιά στο στομάχι κλπ, να επιφέρουν συνειδητοποίηση πάνω σε κάτι που έως τότε δεν είχε 'γράψει' κλπ... είναι διαφορετικά από το "αναθεωρώ", που το λαμβάνω στην στενή του έννοια, αυτή της αλλαγής άποψης... Οπότε, να έβλεπα κάτι διαφορετικά / αντίθετα και να μου το κατέρριψε η θέαση μιας ταινίας με αποτέλεσμα να αναθεωρήσω "τρόπο σκέψης-συμπεριφοράς στην πραγματική μας ζωή"...σκέφτομαι, σκέφτομαι και καταλήγω στο "καμία". Αφήνω ένα ελάχιστο παράθυρο για προσωρινή απώλεια μνήμης τέτοια ώρα, αλλά τι στο διάολο, δε νομίζω πως τέτοιες καταλυτικές επιρροές ξεχνιούνται.

Επεξ/σία 9 Ιανουαρίου 2018 από scullyist

[john1987]

Στις 1/9/2018 στις 5:58 ΠΜ, scullyist είπε

Να συνδράμουν στη διαμόρφωση -μη έως τότε πλήρως σχηματισμένης- απόψης / σκέψης, να προσθέσουν πληροφορία κι οπότε να διευρύνουν αντίληψη/ενσυναίσθηση/ορίζοντες πάνω στο Χ και Ψ, ή να αγγίξουν συναισθηματικά-γροθιά στο στομάχι κλπ, να επιφέρουν συνειδητοποίηση πάνω σε κάτι που έως τότε δεν είχε 'γράψει' κλπ... είναι διαφορετικά από το "αναθεωρώ", που το λαμβάνω στην στενή του έννοια, αυτή της αλλαγής άποψης... Οπότε, να έβλεπα κάτι διαφορετικά / αντίθετα και να μου το κατέρριψε η θέαση μιας ταινίας με αποτέλεσμα να αναθεωρήσω "τρόπο σκέψης-συμπεριφοράς στην πραγματική μας ζωή"...σκέφτομαι, σκέφτομαι και καταλήγω στο "καμία". Αφήνω ένα ελάχιστο παράθυρο για προσωρινή απώλεια μνήμης τέτοια ώρα, αλλά τι στο διάολο, δε νομίζω πως τέτοιες καταλυτικές επιρροές ξεχνιούνται.

Θα συμφωνήσω απόλυτα.

Οι πιο επιδραστικές που μπορώ να σκεφτώ είναι:

Α Clockwork Orange

Fight Club

American History X

American Beauty 

Dogville