Σπαστικά (!) Στερεότυπα σε Anime και Manga

[Ήρθα να Ρωτήσω]

Χαίρετε!

Αυτό το θέμα το ανοίγω σε μία στιγμή απόγνωσης αλλά ελπίζω να βρω κι άλλους αγανακτισμένους, να μοιραστούμε τα παράπονά μας.

 

Αν και γενικά μου αρέσουν τα άνιμε/μάνγκα, δε ξέρω αν φταίει το ότι έχω διαβάσει/δει πολλά (κυρίως πριν μια δεκαετία), αλλά υπάρχουν κάποια στερεότυπα που είναι απλώς ΤΟΣΟ κουραστικά και τόσοοοο ανούσια/ανόητα/παιδιάστικα που με έχουν αποτρέψει να δω πολλά καινούρια άνιμε που κυκλοφορούνε.

 

Θα κάνω μία λίστα με κάποια πολύ χαρακτηριστικά, και όποιος άλλος θέλει ας προσθέσει αυτά που έχει παρατηρήσει ο ίδιος και δεν ανέφερα (ή ας τονίσει αυτά που ήδη ανέφερα!  )

Θα έλεγα να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε τα σπόιλερς αλλά είναι λιγάκι αδύνατο αν θέλουμε πραγματικά να τα "χώσουμε" και στην τελική να έχουμε απτά παραδείγματα του θυμού και των παραπόνων μας.

 

Οπότε, σπόιλερ αλέρτ!

 

1. "Ο εχθρός/αντίπαλος μόλις έσπασε το πόδι του φίλου μου αλλά εγώ ΔΕΝ θα τον βλάψω (γιατί είναι κακό να βλάπτεις τον άλλον βρε) !" ή "ο εχθρός/αντίπαλος μόλις σκότωσε μυριάδες ανθρώπους (με κάποιον βίαιο τρόπο) αλλά... καταλαβαίνω πως η συγχώρεση θα εξαγνίσει τη ψυχή μου οπότε (μάντεψε!) θα τον συγχωρέσω, και δεν θα τον σκοτώσω".

Για τα δύο παραπάνω φέρνω ως παράδειγμα το Dragonball και το Hunter x Hunter.

Ιδίως στο δεύτερο άνιμε, τη στιγμή που είδα εκείνη τη φάση (δε θυμάμαι επεισόδιο, αλλά όποιοι το έχετε δει, θα το θυμάστε), όπου ο Gon έσωσε τον ΕΧΘΡΟ, αντί να σώσει τον ΦΙΛΟ ΤΟΥ, δε τόλμησα να δω κανένα επόμενο επεισόδιο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ανυπομονούσα να έρθει αυτή η άτιμη λύτρωσηηη, να δω να επανέρχεται η δικαιοσύνηηη (την οποία βεβαίως θα ανέλαβαν οι πρωταγωνιστές!) αλλά όχι!! Στην περίπτωση του Dragonball, ο κακός έπειτα έγινε καλός, οπότε... κάπως το κατάπια. Το κατάπια κιόλας επειδή τουλάχιστον δεν υπήρξε πραγματικός θάνατος όπως στο Hunter x Hunter. Όταν όμως άρχισα να βλέπω το Dragonballz, και έβλεπα τον Goku διαρκώς να αφήνει τους εχθρούς του να ζήσουνε (και μάλιστα να τους ΣΩΝΕΙ!) -πχ Picolo, Freeza- εκεί τα έχασα τελείως. Έχασα την υπομονή μου, και το σούταρα κι αυτό.

 

Εντάξει, κατανοώ πως αυτά τα άνιμε/κόμικς έχουνε φτιαχτεί για νεαρές ηλικίες, και δε θα έδειχναν πραγματικούς θανάτου- όπα, λάθος, στο Hunter x Hunter o Killua είχε ξεριζώσει την καρδιά κάποιου... Λυπάμαι που το λέω αυτό αλλά αν ο άδικος θάνατος θεωρείται λιγότερο "βίαιος" ή περισσότερο αποδεκτός από τον θάνατο που πραγματικά αξίζει να έρθει στον άλλον, τότε αυτό κάνει περισσότερο κακό στα παιδιά, παρά καλό.

 

2. Περιττό fanservice.

Ε, τι παραπάνω να πω γι' αυτό; Φτιάξε hentai ρε φίλε αν έχεις άχτι... Αν φτιάχνεις μία βαθυστόχαστη ή έστω ενδιαφέρουσα ιστορία (περιπέτεια, μυστήριο και ότι θέλει η καρδιά σου), μη μου πετάς αιωρούμενα μπαλόνια που κάνουνε και "μπόινκ"! Ώρες ώρες νιώθω πως το κοινό στο οποίο απευθύνονται οι δημιουργοί είναι ΜΟΝΟ έφηβοι...

 

3. (σε ιστορίες ρομάντζο) Μη ξεκάθαρα μηνύματα, να τελειώνει το άνιμε/μάνγκα και το όποιο ρομάντζο υπήρχε να έχει μείνει στη μέση.

Αυτό συμβαίνει κυρίως στις κωμωδίες που περιέχουν και ρομάντζο. Αν δεν έχεις σκοπό να εξελίξεις το ρομάντζο, σε παρακαλώ πολύ, μην το βάζεις μέσα. Ή κάντο 100% ξεκάθαρο από την αρχή πως η ιστορία αυτή δεν πρόκειται να εξελιχθεί στα σοβαρά. Όταν, για παράδειγμα, παρά την συνεχόμενη κωμωδία, μου έχεις 3-4 σκηνές όπου είναι καθαρά και μόνο επικεντρωμένες στο ρομάντζο (χωρίς αστειάκια), τότε στο τέλος απλώς με απογοητεύεις...

 

4. Νάκαμα... Νάκαμα... Παντού νάκαμα! (επίσης γνωστό ως: αν ο κάθε πρωταγωνιστής πει την άποψη του, θα τελειώσουν τα 20 λεπτά του επεισοδίου)

Για όσους δεν έχουν δει ακόμη αρκετά άνιμε για να έχουνε μάθει τη σημασία αυτής της λέξης, νάκαμα μπορεί να σημαίνει "ομάδα" ή "κύκλος φίλων". Το One Piece είναι ένα καλό παράδειγμα αυτού, αλλά αν υπολογίσουμε ότι το One Piece υπάρχει εδώ και μια δεκαετία (και βάλε), θα έλεγα πως όταν ξεκίνησε, πιθανότατα να μην ήτανε τόσο στερεότυπο. Γενικά με απωθούν πολύ αυτά τα άνιμε, σε βαθμό που ούτε ξεκινάω να τα βλέπω (αχέμ, με εξαίρεση το One Piece, που όμως το παράτησα κι αυτό γιατί με κούρασε μετά από 600 επεισόδια).

 

5. Tsundere/Yandere και οι λοιποί -dere χαρακτήρες... Βασικά με ενοχλεί όταν υπάρχουν τόσο επιφανειακοί χαρακτήρες. "Α, η τύπισσα/ο τύπος που το παίζει ψυχρός αλλά μέσα του είναι ψυχούλα" και το άκρως αντίθετο (που φαίνεται γλυκός/γλυκιά αλλά στην πραγματικότητα είναι ψυχάκιας). Πραγματικά με ενοχλεί το πόσο επιφανειακοί είναι... και εννοείται πως αυτό είναι το κλασικό στερεότυπο χαρακτήρων που υπάρχουν σε κωμωδίες. Μου αρέσουν οι κωμωδίες αλλά όταν μου πετάς το ένα στερεότυπο μετά το άλλο... δε μπορώ πλέον να γελάσω. Αυτός είναι και ο λόγος που παράτησα το One Piece. Όχι λόγω tsundere/yandere αλλά λόγω των επαναλαμβανόμενων αστείων. Εντάξει, o Brook δεν έχει καρδιά αλλά αγαπάει... Το πιάσαμε!

 

**

Σίγουρα υπάρχουνε πολλά ακόμη... και πιθανότατα αύριο, μεθαύριο να θυμηθώ κι άλλα, αλλά μέχρι στιγμής αυτά είναι τα πιο τρανταχτά και ενοχλητικά που μου έρχονται στο μυαλό.

 

Να έχετε κατά νου, όποιος θέλει να προσθέσει το σχόλιο του, πως δε μιλάμε για, γενικώς, κακογραμμένες ιστορίες (ούτε αναγκαστικά για κακογραμμένους χαρακτήρες), αλλά για στερεότυπα, που θέλοντας και μη τα βλέπουμε στο 90% των άνιμε που κυκλοφορούνε...

 

Α, και ως "μπόνους" μπορούμε να γράφουμε άνιμε/μανγκα που *δεν* έχουνε αυτά τα άτιμα τα στερεότυπα. Προσωπικά δύο άνιμε έχω στο μυαλό μου, αλλά δυστυχώς και τα δύο έχουνε αυτό το περιττό fanservice... Οι ιστορίες όμως ήταν τόσο πετυχημένες (η πρώτη τόσο αστεία, κι η δεύτερη τόσο καλά αναπτυγμένη) που κατάφερα να αντέξω το fanservice σε σημείο που να βάλω 5 στα 5 αστεράκια.

Το ένα άνιμε είναι το One Punch Man, και το δεύτερο το Nanatsu no Taizai (The seven deadly sins). Νομίζω πως και το Shingeki no Kyojin (Attack on Titan) θα έπρεπε να μπει στις εξαιρέσεις... Βέβαια είναι πιο σοβαρό άνιμε, και δεν έχω δει πολλά τέτοια για να εντοπίσω τα δικά τους στερεότυπα.

 

Σε γενικές γραμμές, η παραπάνω λίστα που έγραψα φαίνεται κυρίως σε κωμωδίες και περιπέτειες (shonen).

[Miracle Worker]

Οι σκηνες μαχης στυλ Ροκυ-Ντραγκο, δηλαδη που ο κακος ειναι τερμα overpowered και εχει ριξει 5 κουβαδες ξυλο, αλλα ο ηρωας θα το γυρισει καθαρα με τη δυναμη καρδιας και 2-3 χαστουκια, ειδικα αν κραταει 10 επεισοδια.

[bele]

Αυτά που διαβάζω τα έχω παρατηρήσει και σε εμένα..και είναι ο απλούστατος λόγος που δεν βλέπω manga. Φίλοι μου έχουν προσπαθήσει άπειρες φορές να με πείσουν, αλλά όταν βλέπω αυτά τα παιδιάστικα ή εφηβικά στοιχεία, όπως τα χαρακτηρισατε, μου έρχεται αναγουλα. Και δεν είναι να πεις 5 σκηνές σε κάθε σεζόν...είναι τουλάχιστον ένα πεντάλεπτο σε κάθε επεισόδιο.

[ikaruga24]

Αυτά που διαβάζω τα έχω παρατηρήσει και σε εμένα..και είναι ο απλούστατος λόγος που δεν βλέπω manga. Φίλοι μου έχουν προσπαθήσει άπειρες φορές να με πείσουν, αλλά όταν βλέπω αυτά τα παιδιάστικα ή εφηβικά στοιχεία, όπως τα χαρακτηρισατε, μου έρχεται αναγουλα. Και δεν είναι να πεις 5 σκηνές σε κάθε σεζόν...είναι τουλάχιστον ένα πεντάλεπτο σε κάθε επεισόδιο.

 

Αρα θα πρέπει να βλέπεις μη συμβατικά anime και ευτυχώς υπάρχουν πολλά ενώ ταυτόχρονα είναι και καλά. 

 

Π.χ. μερικά που θα πρέπει να τσεκάρεις (και που έχω και στη συλλογή μου και αρνούμαι να σβήσω). 

- Basilisk

- Black Lagoon (με το αγγλικό dub)

- Fate Zero

- Hellsing ultimate

- Bokurano

- The garden of sinners 

- Full metal alchemist brotherhood

- Soul eater

 

Ορισμένα που θα πρέπει να τσεκάρεις όπως και δήποτε και στο εγγυώμαι ότι δεν θα δεις κάτι από τα γνωστά κλισέ που γενικά είναι γεμισμένα τα εμπορικά anime. 

[Ήρθα να Ρωτήσω]

- Basilisk

- Black Lagoon (με το αγγλικό dub)

- Fate Zero

- Hellsing ultimate

- Bokurano

- The garden of sinners 

- Full metal alchemist brotherhood

- Soul eater

 

Ωραίος!

Το Fullmetal Alchemist, όντως (είχα δει το παλιό όταν είχε βγει), δεν έχει αυτά τα στερεότυπα.

Ερώτηση: τα υπόλοιπα άνιμε που αναφέρεις εδώ έχουνε καθόλου στοιχεία κωμωδίας, ή είναι κάπως "βαριά" ;

[GhostRiderLSOV]

Aυτά που λες, είναι κυρίως στα shounen manga/anime που είναι για παιδιά/εφήβους (και παραπάνω, αλλά αυτό είναι το κύριο fanbase).

 

Ψάχνεις για Seinen manga/anime που είναι για πιο μεγάλους. Δεν είναι στάνταρ ότι δεν θα έχουν κάτι από τα πάνω, αλλά συνήθως είναι πιο σοβαρά.

 

Και φυσικά θα δώσω κι εγώ να δεις, Hokuto No Ken (Fist of the North Star). Την πρώτη σειρά anime, με το παλιό σχέδιο. Φωνές, ατάκες (ναι, θα ακούς για "love", αλλά θα καταλάβεις) και αν είσαι κακός, Omae wa mo shindeiru with head/body exploding.

Καλύτερα βέβαια να διαβάσεις το manga που έχει όλη την ιστορία, γιατί στο anime κόβει κάμποσο από το τέλος.

Επίσης υπάρχει πιο νέο anime αλλά κόβει πολλά πράγματα γενικά, κρατάει όμως βασικές μάχες.

[ikaruga24]

Ωραίος!

Το Fullmetal Alchemist, όντως (είχα δει το παλιό όταν είχε βγει), δεν έχει αυτά τα στερεότυπα.

Ερώτηση: τα υπόλοιπα άνιμε που αναφέρεις εδώ έχουνε καθόλου στοιχεία κωμωδίας, ή είναι κάπως "βαριά" ;

 

Full metal, soul eater και Black Lagoon (σε μικρότερο βαθμό όμως) έχουν το χιούμορ και τις πλάκες τους. Τα υπόλοιπα είναι μαύρη μαυρίλα αλλά πολύ cool μαύρη μαυρίλα. 

[LongTom]

Οι σκηνες μαχης στυλ Ροκυ-Ντραγκο, δηλαδη που ο κακος ειναι τερμα overpowered και εχει ριξει 5 κουβαδες ξυλο, αλλα ο ηρωας θα το γυρισει καθαρα με τη δυναμη καρδιας και 2-3 χαστουκια, ειδικα αν κραταει 10 επεισοδια.

Αυτός ο λόγος που σταμάτησα το dragon ball που έπαιζε τα ΣΚ όταν ήμουν παιδί. Πολύ απλά βαριόμουνα αφάνταστα μια σκηνή να τραβάει 47 επεισόδια δίχως ουσιαστικά να συμβαίνει κάτι.

 

Στα γιαπωνέζικα καρτούν γενικά λίγα αξίζουν. Έφεραν τις προάλες στον σινεμάς μερικά τέτοια(μαζί με το εμετικό ghost in the shell του 2017 και ήταν όλα για μαθήτριες και ανήλικα ή/και τα γελοία μπαμ-μπουμ με σπαθιά αλά Dragon ball). 

Προσωπικά πέρα από Μιγιαζάκι και σειρά Ghost in the shell, μόνο τo cowboy bepop και ίσως black lagoon πιστεύω ότι είναι πραγματικά αξιόλογα.