Έχει ανέβει ή έχει κατέβει το επίπεδο των ηθοποιών που δουλεύουν σήμερα στο Χόλιγουντ;

[ikaruga24]

Εγώ θα έλεγα ότι έχει ανέβει το επίπεδο αρκετά ως μέσος όρος, ειδικά σε σχέση με 80ς-90ς. Τα σημερινά "b-movies" είναι αρκετά καλύτερα σε σχέση με τα b-movies των 90s πχ (στο κομμάτι της ηθοποιίας τουλάχιστον που είναι και το θέμα). Το αυτό και για τις σειρές, παίζουν σειρές που χωρίς να είναι υπερπαραγωγές τύπου GoT κτλ έχουν πολύ καλούς ηθοποιούς.

 

Αυτό που λείπει (σε κάποιο βαθμό, όχι πλήρως) είναι ερμηνείες επιπέδου Nicholson/Pacino κ.ά. στα καλύτερά τους (αυτό που είπε ο dee περί γροθιάς στο στομάχι κτλ).

 

Εδώ θα συμφωνήσω αλλά θα διαφωνήσω στο άλλο κομμάτι. Οι b-movies του παρελθόντος ήταν τουλάχιστον διασκεδαστικές ως επί το πλείστον. Σήμερα δεν είναι τόσο ή είναι ακόμα και παραστρατημένες. Βέβαια και σήμερα έχει παραδείγματα b-movies που είναι σαφέστατα διασκεδαστικότατες αλλά γενικά που μιλάμε δεν...

[HALF EVIL]

Το σημερινό Χόλιγουντ θέλει αναλώσιμους και φτηνούς και όχι μεγάλους σταρ. Τους/ τις ξετυλίγεις από το σελοφάν και έτοιμοι για κατανάλωση.

Έχω πολύ καιρό να ευχαριστηθώ αμερικανική ταινία σε αντίθεση με κάποιες Γαλλικές και Ισπανικές που με εντυπωσίασαν.

Δεν λέω ότι δεν υπάρχει ταλέντο. Θα ήταν απίθανο να μην υπάρχει. Αλλά συνήθως χάνεται σε κοινότυπα σενάρια και σκηνοθεσίες .

Η κορυφή για μένα σήμερα είναι ο σερ Άντονι Χόπκινς και η αγαπημένη μου ταινία που έχει παίξει δεν ειναι η Σιωπή των Αμνών ή το Χάνιμπαλ, αλλά τα Απομεινάρια μιας ημέρας.

Ακόμα και σε ψιλοπατάτες η παρουσία του είναι το λιγότερο επιβλητική.

Από γυναίκες δεν είδα κανέναν να αναφέρει την Τζούντι Φόστερ , αντιστάρ με τα όλα της και πολύ μεγάλο ταλέντο.

[*nenya*]

Καλα θεα η Φοστερ!

Αλλα νομιζω σ'αυτο το θρεντ ειναι για να αναφερθουμε σε 20αρες, 30αρες, 40αρες μαξ. Που δηλαδη ακομα χτιζουν την καριερα τους κ περιμενουμε να κανουν το μπαμ.

[Undertaker25]

Συγκρίνεται ανόμοια πράγματα. 

 

Παίρνετε ως παράδειγμα μια από τις κορυφαίες ερμηνείες των κορυφαίων που πέρασαν από τον κινηματογράφο και τις συγκρίνεται με τις μέχρι τώρα ερμηνείες των σημερινών ηθοποιών. Δεν έχουν φτάσει στο απόγειο ως ηθοποιοί. Οι σημερινοί ηθοποιοί είναι σε εξέλιξη με πάρα πολλές δυνατότητες.

 

Θέλετε συγκρίσεις; Πάρτε την πρώτη ταινία του Ντενίρο (όχι τον Νονό και τον Ταξιτζή) και βάλτε την δίπλα στην πρώτη ταινία της Jeniffer Lawrence και της Χ Lawrence.

 

Οι σημερινοί ηθοποιοί είναι έτη φωτός μπροστά, διδάχθηκαν πράγματα που οι άλλοι έπρεπε να ανακαλύψουν (σκεφτούν) μόνοι τους

 

 

Γελάει ο κόσμος... Ποιος σου είπε ότι οι τεχνικές της υποκριτικής εξελίσσονται προς το καλύτερο και δεν είχαν φθάσει ήδη στο ζενίθ τους;

 

Ο Ντε Νίρο έδειξε το ταλέντο του σε ηλικία 33 ετών (Ταξιτζής) και έφθασε στο απόγειο της υποκριτικής του δεινότητας σε ηλικία 38-39 ετών με τα Ελαφοκυνηγός και Οργισμένο Είδωλο. Ο Αλ Πατσίνο με τον Νονό στα 32 και 34 του (1+2). Ο Μπράντο στα 30 με το Λιμάνι της Αγωνίας και στα 46 με τον Νονό. Πόσοι σύγχρονοι άρρενες ηθοποιοί =<45 έχουν φτάσει σε αντίστοιχες υποκριτικές επιδόσεις;

 

Ο κινηματογράφος σήμερα έχει αλλάξει. Δίνεται περισσότερο βάση στις εισπράξεις, την εμπορικότητα, την εξω-κινηματογραφική ζωή των ηθοποιών, τη παρουσία στα μίντια, το θέαμα και τα οπτικά εφέ παρά στη παραγωγή τέχνης και αυτό γιατί παλαιότερα υπήρχαν πρωτοπόροι ΔΑΣΚΑΛΟΙ όπως ο Στράσμπεργκ και ο Ηλίας Καζάν (από τους οποίους διδάχτηκαν ονόματα όπως Πολ Νιούμαν, Αλ Πατσίνο, Χάρβεϊ Καϊτέλ και Ντε Νίρο και Μάρλον Μπράντο -για ένα διάστημα-) οι οποίοι ήταν οι "πατέρες" του "μεθοδικού" τρόπου ή ο Μέϊσνερ (μαθητές όπως οι Χάκμαν, Κααν, Ντιβάλ), οι οποίοι βασίστηκαν στο σύστημα του Στανισλάβσκι. Σήμερα τι έχουμε? Ποιοι διδάσκουν και εμπνέουν τις νέες γενιές? Ποιος είναι ο σύγχρονος Όρσον Γουέλς ή Πήτερ Ο Τουλ ή Ολίβιερ ή Μαξ Φον Σίντοφ? Που βρίσκεται ένας αντίστοιχος Μπέργκμαν ή Ταρκόφσκι? Τα ίδια ακριβώς συνέβησαν και στον ελληνικό κινηματογράφο. Κάποτε ηθοποιάρες όπως ο Κατράκης, ο Αυλωνίτης, ο Λογοθετίδης. Σήμερα τι?

 

Αυτή η λογική προσέγγιση του τύπου "σήμερα έχουμε καλούς ηθοποιούς διότι κάθε γενιά έχει καλούς ηθοποιούς" είναι ρηχή, επιπόλαιη και ανόητη. Όχι, κάθε γενιά την εξετάζουμε ξεχωριστά και αυτό διότι στις τέχνες, όπως και σε κάθε τι πολιτισμικό, υπάρχει άνοδος και κάθοδος. Οι σημερινοί καλοί Αμερικανοί ηθοποιοί είναι μετρημένοι στα δάχτυλα και σε κατώτερο επίπεδο των παλαιότερων διότι δεν υπάρχουν ρόλοι που να απαιτούν ιδιαίτερο υποκριτικό ταλέντο. Αυτό που σώζει τον αμερικανικό κινηματογράφο είναι η εισαγωγή Άγγλων ηθοποιών, οι οποίοι διατηρούν ακόμη το θέατρό τους στο υψηλότερο επίπεδο.

Επεξ/σία 7 Οκτωβρίου 2017 από Undertaker25

[Επισκέπτης]

Γελάει ο κόσμος...

 

Δηλαδή αυτό τώρα είναι απαραίτητο;

[bluesattack]

 Ποιος θα εκανε σημετα Ταξιτζη, Φιλαφελφια με τετοια επιτυχια;

O Christian Bale και ο Matthew McConaughey

 

To θεμα ειναι, ο Ταξιτζης και το Φιλαδελφεια, θα προκαλουσουν τοση αισθηση σημερα ,ειδικα αν ειχαν να ανταγωνιστουν το ..παραμυθενιο avatar ? 

[Zaknafein]

Καλα θεα η Φοστερ!

Αλλα νομιζω σ'αυτο το θρεντ ειναι για να αναφερθουμε σε 20αρες, 30αρες, 40αρες μαξ. Που δηλαδη ακομα χτιζουν την καριερα τους κ περιμενουμε να κανουν το μπαμ.

Όντως, δεν την λες και νέα φουρνιά την Φόστερ (55 είναι). Από πιο φρέσκιες, η Eva Green τα σπάει (στο Penny Dreadful ήταν απλά θεά), η Hillary Swank στο MDB επίσης, η Maslany στο Orphan Black, η Viola Davis στο HTGAWM είναι οι πρώτες που μου έρχονται στο μυαλό.

[Cro-Magnon]

Γελάει ο κόσμος... Ποιος σου είπε ότι οι τεχνικές της υποκριτικής εξελίσσονται προς το καλύτερο και δεν είχαν φθάσει ήδη στο ζενίθ τους;

 

Ο Ντε Νίρο έδειξε το ταλέντο του σε ηλικία 33 ετών (Ταξιτζής) και έφθασε στο απόγειο της υποκριτικής του δεινότητας σε ηλικία 38-39 ετών με τα Ελαφοκυνηγός και Οργισμένο Είδωλο. Ο Αλ Πατσίνο με τον Νονό στα 32 και 34 του (1+2). Ο Μπράντο στα 30 με το Λιμάνι της Αγωνίας και στα 46 με τον Νονό. Πόσοι σύγχρονοι άρρενες ηθοποιοί =<45 έχουν φτάσει σε αντίστοιχες υποκριτικές επιδόσεις;

 

Ο κινηματογράφος σήμερα έχει αλλάξει. Δίνεται περισσότερο βάση στις εισπράξεις, την εμπορικότητα, την εξω-κινηματογραφική ζωή των ηθοποιών, τη παρουσία στα μίντια, το θέαμα και τα οπτικά εφέ παρά στη παραγωγή τέχνης και αυτό γιατί παλαιότερα υπήρχαν πρωτοπόροι ΔΑΣΚΑΛΟΙ όπως ο Στράσμπεργκ και ο Ηλίας Καζάν (από τους οποίους διδάχτηκαν ονόματα όπως Πολ Νιούμαν, Αλ Πατσίνο, Χάρβεϊ Καϊτέλ και Ντε Νίρο και Μάρλον Μπράντο -για ένα διάστημα-) οι οποίοι ήταν οι "πατέρες" του "μεθοδικού" τρόπου ή ο Μέϊσνερ (μαθητές όπως οι Χάκμαν, Κααν, Ντιβάλ), οι οποίοι βασίστηκαν στο σύστημα του Στανισλάβσκι. Σήμερα τι έχουμε? Ποιοι διδάσκουν και εμπνέουν τις νέες γενιές? Ποιος είναι ο σύγχρονος Όρσον Γουέλς ή Πήτερ Ο Τουλ ή Ολίβιερ ή Μαξ Φον Σίντοφ? Που βρίσκεται ένας αντίστοιχος Μπέργκμαν ή Ταρκόφσκι? Τα ίδια ακριβώς συνέβησαν και στον ελληνικό κινηματογράφο. Κάποτε ηθοποιάρες όπως ο Κατράκης, ο Αυλωνίτης, ο Λογοθετίδης. Σήμερα τι?

 

Αυτή η λογική προσέγγιση του τύπου "σήμερα έχουμε καλούς ηθοποιούς διότι κάθε γενιά έχει καλούς ηθοποιούς" είναι ρηχή, επιπόλαιη και ανόητη. Όχι, κάθε γενιά την εξετάζουμε ξεχωριστά και αυτό διότι στις τέχνες, όπως και σε κάθε τι πολιτισμικό, υπάρχει άνοδος και κάθοδος. Οι σημερινοί καλοί Αμερικανοί ηθοποιοί είναι μετρημένοι στα δάχτυλα και σε κατώτερο επίπεδο των παλαιότερων διότι δεν υπάρχουν ρόλοι που να απαιτούν ιδιαίτερο υποκριτικό ταλέντο. Αυτό που σώζει τον αμερικανικό κινηματογράφο είναι η εισαγωγή Άγγλων ηθοποιών, οι οποίοι διατηρούν ακόμη το θέατρό τους στο υψηλότερο επίπεδο.

 

Έτσι, έτσι! Να τα λέμε αυτά!

Έγινε η κάθε ...λεμονόκουπα στάρ...

Το σημερινό Χόλιγουντ θέλει αναλώσιμους και φτηνούς και όχι μεγάλους σταρ. Τους/ τις ξετυλίγεις από το σελοφάν και έτοιμοι για κατανάλωση.

Έχω πολύ καιρό να ευχαριστηθώ αμερικανική ταινία σε αντίθεση με κάποιες Γαλλικές και Ισπανικές που με εντυπωσίασαν.

Δεν λέω ότι δεν υπάρχει ταλέντο. Θα ήταν απίθανο να μην υπάρχει. Αλλά συνήθως χάνεται σε κοινότυπα σενάρια και σκηνοθεσίες .

Η κορυφή για μένα σήμερα είναι ο σερ Άντονι Χόπκινς και η αγαπημένη μου ταινία που έχει παίξει δεν ειναι η Σιωπή των Αμνών ή το Χάνιμπαλ, αλλά τα Απομεινάρια μιας ημέρας.

Ακόμα και σε ψιλοπατάτες η παρουσία του είναι το λιγότερο επιβλητική.

Από γυναίκες δεν είδα κανέναν να αναφέρει την Τζούντι Φόστερ , αντιστάρ με τα όλα της και πολύ μεγάλο ταλέντο.

 

Να προσθέσω όμως ότι ο κυρ Αντώνης κολλάει και πολλά ένσημα...έχει υποπέσει στην αντιληψή μου ότι γυρνάει και φόλες, όπου εξαργυρώνει το ειδικό του βαρος για τα τάλαρα...

Καλά, παιδιά, επειδή μιλάμε για το μυστικό της επιτυχίας, οι ταινίες που κάνανε επιτυχία κάποτε, ενδέχεται να μην είναι αυτές που νομίζετε. Επειδή τις θυμόμαστε σήμερα δε σημαίνει ότι στην εποχή τους ήταν σε πρώτο πλάνο.

 

Πχ το 1994, που θυμάμαι ότι ήταν καλή χρονιά, ποιες ήταν οι πιο εμπορικές ταινίες;

 

http://www.boxofficemojo.com/yearly/chart/?yr=1994

 

Στο τοπ 10 βρίσκουμε:

 

True Lies

The Santa Clause

The Flinstones

Dumb and Dumber

Clear and Present Danger

Speed

The Mask

 

Συγγνώμη, αλλά δεν τα λες και αριστουργήματα που δεν φτιάχνουν πια τέτοιες σήμερα.

 

Πολύ παρακάτω στη λίστα, στη θέση 51 (!) βρίσκουμε

Shawshank Redemption

 

Το Ed Wood δεν είναι ούτε στην 100άδα.

Εντελώς άκυρο το παράδειγμα! Είναι σα να συγκρίνεις πόσες μερίδες φαγητού σερβίρει ένα Μακντόναλντ την ημέρα σε σχέση με ένα Μισελινάτο γαλλικό περιδρομιαστήριο. Λογικό είναι σε αριθμό μερίδων, ο Μακ να είναι πρώτος, αφου πουλαει φτηνο σκουπίδι.

Δε λέει τιποτα αυτο για την ποιοτητα του γάλλου και το αντίκτυπό του.

[Επισκέπτης]

Εντελώς άκυρο το παράδειγμα! Είναι σα να συγκρίνεις πόσες μερίδες φαγητού σερβίρει ένα Μακντόναλντ την ημέρα σε σχέση με ένα Μισελινάτο γαλλικό περιδρομιαστήριο. Λογικό είναι σε αριθμό μερίδων, ο Μακ να είναι πρώτος, αφου πουλαει φτηνο σκουπίδι.

Δε λέει τιποτα αυτο για την ποιοτητα του γάλλου και το αντίκτυπό του.

 

Δε μίλησε κανένας για ποιότητα. Οπότε εντελώς άκυρο το σχόλιο.

[john1987]

Κατα την άποψή μου το επίπεδο των ηθοποιών έχει κατέβει.

 

Ναι μεν υπάρχουν πράγματι αρκετοί αξιόλογοι ηθοποιοί (αρκετούς ανέφερε ο Manuel) αλλά σε καμία περίπτωση του διαμετρήματος των ηθοποιών του παρελθόντος. Επίσης υπάρχουν ηθοποιοί που προωθούνται ως μεγάλα ταλέντα ενώ δεν είναι (Jennifer Lawrence, Bradley Cooper) ή ηθοποιοί τελείως ατάλαντοι που πρωταγωνιστουν (Gal Gadot).

 

Ενδεχομένως οι σύγχρονοι σκηνοθέτες φέρουν μερίδιο ευθύνης σε αυτό καθώς δεν εστιάζουν στο story telling ή στην ανάπτυξη χαρακτήρων (βλέπε Dunkirk) αλλά σε άλλα πράγματα. Επίσης είναι εμφανές ότι η δεκαετία 2000-2010 ήταν απείρως πιο αξιόλογη κινηματρογραφικά από την επόμενη. 

 

Να σημειώσω εδώ ότι θεωρώ πρότυπο ηθοποιού τον Daniel Day Lewis.

[HALF EVIL]

Καλα θεα η Φοστερ!

Αλλα νομιζω σ'αυτο το θρεντ ειναι για να αναφερθουμε σε 20αρες, 30αρες, 40αρες μαξ. Που δηλαδη ακομα χτιζουν την καριερα τους κ περιμενουμε να κανουν το μπαμ.

Εννοώ σε αντιπαράθεση με τις νεώτερες.

Γελάει ο κόσμος... Ποιος σου είπε ότι οι τεχνικές της υποκριτικής εξελίσσονται προς το καλύτερο και δεν είχαν φθάσει ήδη στο ζενίθ τους;

 

Ο Ντε Νίρο έδειξε το ταλέντο του σε ηλικία 33 ετών (Ταξιτζής) και έφθασε στο απόγειο της υποκριτικής του δεινότητας σε ηλικία 38-39 ετών με τα Ελαφοκυνηγός και Οργισμένο Είδωλο. Ο Αλ Πατσίνο με τον Νονό στα 32 και 34 του (1+2). Ο Μπράντο στα 30 με το Λιμάνι της Αγωνίας και στα 46 με τον Νονό. Πόσοι σύγχρονοι άρρενες ηθοποιοί =<45 έχουν φτάσει σε αντίστοιχες υποκριτικές επιδόσεις;

 

Ο κινηματογράφος σήμερα έχει αλλάξει. Δίνεται περισσότερο βάση στις εισπράξεις, την εμπορικότητα, την εξω-κινηματογραφική ζωή των ηθοποιών, τη παρουσία στα μίντια, το θέαμα και τα οπτικά εφέ παρά στη παραγωγή τέχνης και αυτό γιατί παλαιότερα υπήρχαν πρωτοπόροι ΔΑΣΚΑΛΟΙ όπως ο Στράσμπεργκ και ο Ηλίας Καζάν (από τους οποίους διδάχτηκαν ονόματα όπως Πολ Νιούμαν, Αλ Πατσίνο, Χάρβεϊ Καϊτέλ και Ντε Νίρο και Μάρλον Μπράντο -για ένα διάστημα-) οι οποίοι ήταν οι "πατέρες" του "μεθοδικού" τρόπου ή ο Μέϊσνερ (μαθητές όπως οι Χάκμαν, Κααν, Ντιβάλ), οι οποίοι βασίστηκαν στο σύστημα του Στανισλάβσκι. Σήμερα τι έχουμε? Ποιοι διδάσκουν και εμπνέουν τις νέες γενιές? Ποιος είναι ο σύγχρονος Όρσον Γουέλς ή Πήτερ Ο Τουλ ή Ολίβιερ ή Μαξ Φον Σίντοφ? Που βρίσκεται ένας αντίστοιχος Μπέργκμαν ή Ταρκόφσκι? Τα ίδια ακριβώς συνέβησαν και στον ελληνικό κινηματογράφο. Κάποτε ηθοποιάρες όπως ο Κατράκης, ο Αυλωνίτης, ο Λογοθετίδης. Σήμερα τι?

 

Αυτή η λογική προσέγγιση του τύπου "σήμερα έχουμε καλούς ηθοποιούς διότι κάθε γενιά έχει καλούς ηθοποιούς" είναι ρηχή, επιπόλαιη και ανόητη. Όχι, κάθε γενιά την εξετάζουμε ξεχωριστά και αυτό διότι στις τέχνες, όπως και σε κάθε τι πολιτισμικό, υπάρχει άνοδος και κάθοδος. Οι σημερινοί καλοί Αμερικανοί ηθοποιοί είναι μετρημένοι στα δάχτυλα και σε κατώτερο επίπεδο των παλαιότερων διότι δεν υπάρχουν ρόλοι που να απαιτούν ιδιαίτερο υποκριτικό ταλέντο. Αυτό που σώζει τον αμερικανικό κινηματογράφο είναι η εισαγωγή Άγγλων ηθοποιών, οι οποίοι διατηρούν ακόμη το θέατρό τους στο υψηλότερο επίπεδο.

100% συμφωνώ.

 

Έτσι, έτσι! Να τα λέμε αυτά!

Έγινε η κάθε ...λεμονόκουπα στάρ...

 

Να προσθέσω όμως ότι ο κυρ Αντώνης κολλάει και πολλά ένσημα...έχει υποπέσει στην αντιληψή μου ότι γυρνάει και φόλες, όπου εξαργυρώνει το ειδικό του βαρος για τα τάλαρα...

Εντελώς άκυρο το παράδειγμα! Είναι σα να συγκρίνεις πόσες μερίδες φαγητού σερβίρει ένα Μακντόναλντ την ημέρα σε σχέση με ένα Μισελινάτο γαλλικό περιδρομιαστήριο. Λογικό είναι σε αριθμό μερίδων, ο Μακ να είναι πρώτος, αφου πουλαει φτηνο σκουπίδι.

Δε λέει τιποτα αυτο για την ποιοτητα του γάλλου και το αντίκτυπό του.

Φυσικά και έχεις δίκιο για τον σερ Άντονι.

Όμως πάντα κατά τη γνώμη μου έχει κατακτήσει το δικαίωμα να το κάνει.

[Επισκέπτης]

Επίσης είναι εμφανές ότι η δεκαετία 2000-2010 ήταν απείρως πιο αξιόλογη κινηματρογραφικά από την επόμενη

 

Δηλαδή, με ποια έννοια;

 

Μιλώντας για το Χόλιγουντ, η δεκαετία 2001 (και όχι 2000 ) με 2010, προσωπικά ήταν αυτή που με έκανε να χάσω το ενδιαφέρον μου για ότι ταινίες έβγαζαν. Αντίθετα οι τελευταίες χρονιές μου το ξαναέδωσαν.

 

 

 

ΝΕΟ ΠΟΣΤ

 

 

 

Λοιπόν, είπα να τεστάρω το ζήτημα με τις δύο δεκαετίες ταινιών, για να δω και κατά πόσο η αίσθηση που έχω είναι σωστή ή εσφαλμένη.

 

Διάλεξα την περίοδο 2001-2007 και την συγκρίνω με την περιόδο που διανύουμε τώρα, 2011-2017 (να έχουμε ίδιο αριθμό χρόνων). Έβαλα ως κριτήρια αναζήτησης στο imdb τη χώρα να είναι ΗΠΑ (αφού μιλάμε για Χόλιγουντ), να έχουν βαθμολογία πάνω από 8.0 (να μιλήσουμε για ταινίες που έπιασαν πολύ κόσμο, όχι τις προσωπικές μας αδυναμίες) και τέλος να έχουν τουλάχιστον 20,000 ψήφους, ώστε να υπάρχει και μια κάποια δημοτικότητα, μην πέσουμε σε ταινίες με 5 ψήφους και βγάζουν βαθμολογία 9.9

 

Τα αποτελέσματα είναι αυτές οι δύο λίστες, που αποτελούνται από 37 και 39 ταινίες (πολύ κοντά προφανώς).

 

http://www.imdb.com/search/title?countries=us&num_votes=20000,&release_date=2001,2007&title_type=feature&user_rating=8.0,

 

http://www.imdb.com/search/title?countries=us&num_votes=20000,&release_date=2011,2017&title_type=feature&user_rating=8.0,

 

Προσωπικά, κοιτώντας τις ταινίες, βρίσκω ότι είχα άδικο. Βρίσκω και στις δύο λίστες ταινίες που με συγκλόνισαν, που μου άρεσαν πολύ, που μου άρεσαν λιγότερο και που βρήκα αδιάφορες.

 

Το μόνο που μπορώ να σχολιάσω, είναι ότι το τεχνικό επίπεδο πιστεύω ότι έχει ανέβει σαφώς. Κατά τα άλλα, δε βρίσκω μεγάλες διαφορές.

 

Εγώ πάντως, όταν μιλούσα για το επίπεδο των ταινιών σήμερα, είχα στο μυαλό μου μια περίοδο κάπου από το 2001 και μετά, δηλαδή έβγαζα έξω τις δεκαετίες του '80 και του '90 (καθώς και τις παλιότερες φυσικά).

[Gilmaru]

υπάρχουν ηθοποιοί που προωθούνται ως μεγάλα ταλέντα ενώ δεν είναι (Jennifer Lawrence, Bradley Cooper) 

 

Julia Roberts, Kevin Costner, Nicolas Cage, Ben Affleck.. απλά μερικά ονόματα ηθοποιών που ήταν υπερεκτιμημένοι για την εποχή που αναδείχθηκαν imo

 

ή ηθοποιοί τελείως ατάλαντοι που πρωταγωνιστουν (Gal Gadot).

 

Θες να μου πεις ότι δεν υπήρξαν ηθοποιοί του παρελθόντος που πρωταγωνιστούσαν σε action ταινίες και ήταν τρομερά ατάλαντοι, ιδιαίτερα όταν πρωτοεμφανίστηκαν;; Schwargenegger, Steven Seagal, Jean Claude Van Damme ήταν τραγικοί στις πρώτες τους ταινίες από υποκριτικής άποψης.

[bluesattack]

Εγω δεν ξεχωριζω κινηματογραφικες δεκαετιες (γενιες ) γενιες αλλα δυο μεγαλες περιοδους.ΠΙ-προ ιντερνετ και ΜΙ

 

Εχω υπολογισει , λογω του βομβαρδισμου εικονων που δεχεται ο θεατης  και λογω της επικρατησης παγκοσμιως του νεοφιλελευθερου μοντελου οτι σε λιγα χρονια οι μονες ταινιες που θα προκαλουν πραγματικη συγκινηση θα ειναι αυτες με υπερηρωες.Οταν δεν μπορει να αλλαξει κατι, τοτε χρειαζεσαι εναν υπερηρωα, ετσι δεν ειναι ? Οι υπολοιπες ταινιες θα θεωρουνται απλα μια κουλτουριαρικη ανασκοπηση του παρελθοντος , τοτε που οι ανθρωπινες σχεσεις επαιζαν κυριαρχο ρολο.

 

Πιστευω οτι το εμπορικο μελλον στον κινηματογραφο ειναι η διαδραστικοτητα.Οπως συμμετειχαν οι θεατες στο κολοσσαιο.Να αποφασιζουν live για την ζωη η τον θανατο του καλου η του κακου της ιστοριας.

[ikaruga24]

Κατα την άποψή μου το επίπεδο των ηθοποιών έχει κατέβει.

 

Ναι μεν υπάρχουν πράγματι αρκετοί αξιόλογοι ηθοποιοί (αρκετούς ανέφερε ο Manuel) αλλά σε καμία περίπτωση του διαμετρήματος των ηθοποιών του παρελθόντος. Επίσης υπάρχουν ηθοποιοί που προωθούνται ως μεγάλα ταλέντα ενώ δεν είναι (Jennifer Lawrence, Bradley Cooper) ή ηθοποιοί τελείως ατάλαντοι που πρωταγωνιστουν (Gal Gadot).

 

Ενδεχομένως οι σύγχρονοι σκηνοθέτες φέρουν μερίδιο ευθύνης σε αυτό καθώς δεν εστιάζουν στο story telling ή στην ανάπτυξη χαρακτήρων (βλέπε Dunkirk) αλλά σε άλλα πράγματα. Επίσης είναι εμφανές ότι η δεκαετία 2000-2010 ήταν απείρως πιο αξιόλογη κινηματρογραφικά από την επόμενη. 

 

Να σημειώσω εδώ ότι θεωρώ πρότυπο ηθοποιού τον Daniel Day Lewis.

 

Συμφωνώ απόλυτα και ειδικά στο κομμάτι των σκηνοθετών όπως και το πρότυπο ηθοποιού που είναι ο D.D.Lewis. Σπαστικό πράγμα βέβαια που ακόμα και ταλαντούχοι σκηνοθέτες να πέφτουν στην λούμπα του fast food για να γίνει περισσότερο αρεστή η ταινία τους που συνεπώς θα φέρει (μάλλον) περισσότερα φράγκα. Το κακό επίσης έρχεται και από τα πανάκριβα εισιτήρια των κινηματογράφων που ο περισσότερος κόσμος πάει απλά για το "wow" factor, το θέαμα και την υπερβολή. Είναι κύκλος όμως και θα έρθει και πάλι η σειρά των καλών ταινιών στη μεγάλη οθόνη.