Γιατί αρέσουν τόσο πολύ τα Call of Duty;

[Alithinos]

Να πω την αλήθεια εδώ και πολλά χρόνια ήμουν αρνητικά προκατειλημένος με τη σειρά.

Μεγάλωσα με άλλα fps το 90 όπως wolfenstein 3d, doom, duke nukem 3d, και επειδή αυτά ήταν τα πρώτα που είχαν βγει, είχα συνδυάσει τα fps με bosses, secret areas, δαιδαλώδεις λαβυρίνθους, collectibles, και άλλα τέτοια, και όταν είχαν πρωτοβγεί τα CoD δε με εντυπωσίασαν απ τα reviews που διάβαζα για αυτά.

Αργότερα που άρχισαν να λένε πως διάφορα άλλα παιχνίδια το αντιγράφουν, και έβλεπα στοιχεία που μου άρεσαν σε κάποια παιχνίδια να αντικαθιστούνται από άλλα που δε μου άρεσαν, άρχισε να μου τη σπάει κιόλας.

 

Μέχρι που τελικά χθες που καθόμουν με τον ανηψιό μου και ήταν στο ps4 και έπαιζε το Black Ops 3, αποφάσισα να το δοκιμάσω και εγώ, και του είπα να μου βάλει να παίξω λίγο. Του είπα να μου το βάλει στην αρχή. Δε με ένοιαζαν αυτές οι αλλαγές που θα έχει σε σχέση με τα fps που είναι του γούστου μου, όπως ότι κουβαλάς μόνο 2 όπλα, είναι πιο γραμμικό κτλπ.

 

Στην αρχή μου έκανε εντύπωση το ότι ο χαρακτήρας μου δε μπορούσε να κάνει τίποτα, για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Ούτε μπορούσε να πυροβολήσω, να πηδήξω, να κάνω κάτι τέλος πάντων, παρά μόνο έπρεπε να ακολουθώ κάτι τύπους, οι οποίοι πήγαιναν και σαν χελώνες. Ούτε τις πόρτες δε με άφηνε να ανοίξω. Κατάλαβα λοιπόν εκεί πως μάλλον ο πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι κάποιος άλλος, και εγώ είμαι ο κομπάρσος, και σκέφτηκα πως ίσως αυτό να είναι μια ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική επιλογή, για να μας κάνει ο "συγγραφέας" να αναρωτηθούμε το πως νιώθουν οι κομπάρσοι στις ταινίες ή κάτι τέτοιο... Ήμουν ένας άχρηστος ο οποίος είχε γύρω του κάποιους άγνωστους, και τους παρακολουθούσε να κάνουν αυτοί όλα τα σημαντικά cool πράγματα, να δίνουν εντολές, να μου λεν τι να κάνω, και ο χαρακτήρας μου ήταν μια γλάστρα.

 

Κάποια στιγμή μετά από λίγο baby sitting που μου έκαναν, φτάσαμε σε ένα δωμάτιο όπου το παιχνίδι μου αφαίρεσε ακόμα και τη δυνατότητα να περπατάω. Καθόμουν πόση ώρα να ακούω έναν τύπο να μιλάει με το πάσο του χαζεύοντας εικόνες στον υπολογιστή για κάποια άσχετα πράγματα χωρίς να καταλαβαίνω τι συμβαίνει, και απλά κάθε τόσο μου έλεγε να πατάω ένα κουμπί σε κάποιο πληκτρολόγιο. Κάθε πάτημα του πληκτρολογίου, και μια καινούρια εικόνα από κάμερες, που έδειχναν κάποιους να βασανίζονται.

Από μέσα μου έλεγα "Τόσες ώρες ρε μ@λ@κ@ που τους βλέπουμε στον υπολογιστή, μπορούσαμε να πηγαίναμε για να τους σώσουμε!"  Ο τύπος χάζευε πόση ώρα τα βίντεο και μιλούσε αργά, με το πάσο του, λες και έχει πάρει πρέζα, ή έχει νοητική καθυστέρηση ένα πράμα.

 

Τελικά μετά από αρκετά πατήματα κουμπιών, αφού μου 'χε βγάλει τη πίστη, το παιχνίδι μου έδωσε πάλι τον έλεγχο. Μπορούσα ξανά να περπατήσω. Και όχι μόνο αυτό αλλά και να πυροβολήσω! Μπαίνω σε ένα δωμάτιο, περνάω δίπλα από 2-3 με κόκκινα μπερέ. Συνεχίζω, παιρνάω δίπλα από κάτι τύπους, κατεβαίνω κάτι σκαλιά, και φτάνω σε ένα βαγονι. Μπαίνω μέσα, και μέσα είναι ένας τύπος ο οποίος μάλλον νόμιζα ότι θα ήταν NPC που θα με οδηγούσε παρακάτω, αλλά δεν έλεγε τίποτα, δεν έκανε τίποτα. Νόμιζα ότι ήταν κάποιο bug και κόλλησε, και ο NPC που θα με οδηγούσε στην επόμενη περιοχή δεν έλεγε τα λόγια του. Ο ανηψιός μου τότε όμως μου είπε ότι ήταν εχθρός! Ξεκίνησα λοιπόν να τον πυροβολάω. Δε ψόφησε. Τον πυροβόλησα ξανά, τίποτα. Πηγαινοερχόμουν γύρω-γύρω του και δεν έκανε τίποτα, τον βάραγα melee attack και δεν αντιδρούσε ούτε πέθαινε. Ήμουν σοκαρισμένος από τη τόσο μεγάλη έλλειψη interaction σε παιχνίδι της σύγχρονης εποχής. Μου θύμισε κάτι B-Games της εποχής του 1990 απ' αυτά που με άριστα το 10 θα έπαιρναν 3 τότε γιατί κάτι τέτοιο θα έκανε το παιχνίδι να χαρακτηριστεί unplayable, σίγουρα πάντως όχι "ΑΑΑ" αυτής της εποχής. Τελικά μετά από πόση ώρα και αφού είχα βαρεθεί και κάτσει στην άκρη έρχεται ο ξεχασμένος baby sitter μου, και ενεργοποιείται το ειδικό animation που σκοτώνει τον εχθρό...

Ο εχθρός αυτός ήταν τοποθετημένος εκεί μόνο και μόνο για να πεθάνει απ' τον baby sitter μου. Δεν ήταν πραγματικός εχθρός, δεν είχε καθόλου ΑΙ, ένα ομοίωμα εχθρού ήταν που απλά χρησίμευε στο animation για να φανεί ο baby sitter μου cool ΑΝ και ΕΦΟΣΩΝ εγώ δεν έπαιζα το παιχνίδι, και κάποιος μου είχε δώσει από πριν το σενάριο για να ξέρω ότι υποτίθεται ότι ο baby sitter πρέπει να σκοτώνει τους εχθρούς, για να τον αφήνω να πηγαίνει αυτός και να το κάνει, και εγώ να μη παίζω το παιχνίδι αλλά να το αφήνω να παίζεται από μόνο του.

 

Και εκεί κατάλαβα ότι και οι άλλοι που είχα προσπεράσει πριν κατέβω τη σκάλα που οδηγούσε στο βαγόνι, και εκείνοι εχθροί ήταν. Άσχετα το ότι δε μου επιτέθηκαν και ούτε ψόφαγαν από εμένα, υποτίθεται ότι ήταν "Εχθροί" οι οποίοι όμως αντιλαμβάνονται την ύπαρξη μόνο του baby sitter μου, μιας και εγώ μάλλον είμαι κάποιο αόρατο φάντασμα χωρίς σώμα που πηγαινοέρχεται και βλέπει τι κάνουν κάποιοι άλλοι, για κάποιο λόγο...

 

Ε εκεί το παράτησα. Τραγικό. Αναρωτιέμαι καν πως έχουν το θράσος να το ονοματίζουν "παιχνίδι" αυτό το αίσχος. Μου θύμισε εποχές κονσολών Atari, με τη κακή έννοια.

 

Πως στο #^%& κατάφεραν παιχνίδια με τόσο χαμηλά standards να κάνουν τόσο καλές πωλήσεις όσο λέγεται ότι κάνουν ? Γιατί αρέσουν τόσο πολύ στο κόσμο ? Όσο δεν είχα παίξει CoD νόμιζα ότι απλά ήταν κάποια fps με iron sights, 2 όπλα, και χωρίς secret areas. Δε περίμενα όμως να είναι τόσο δυσλειτουργικά που άμα κάνεις 2 βήματα λίγο πιο νωρίς από τους baby sitters,θα σπάσει τελείως το παιχνίδι και δε θα σου επιτίθονται οι εχθροί, δε θα λειτουργούν τα όπλα σου, δεν, δεν...  Ούτε περίμενα να περιορίζουν τόσο πολύ το παίχτη βάζοντας τον σε δεύτερη μοίρα, απλά να υπάρχει για να ακολουθεί άλλους και να βλέπει τους NPCs να κάνουν τα πάντα ενώ ο ίδιος είναι θεατής.

[Neg]

Κάτι τέτοια παιχνίδια αρέσουν στους πιτσιρικάδες. Από εκεί τα μαζεύουν άλλωστε. Μην το ψάχνεις, απλά μεγαλώσαμε και εγώ για να βρω αξιόλογο παιχνίδι πρέπει να ψάξω πολύ καλά. Μέχρι και πρόσφατα έλιωνα το Duke Nukem 3D, το Blood, το Doom.. μετά άρχισα το Doom το καινούργιο, παιχνίδια τα οποία γούσταρα επίσης ήταν τα Wolfenstein τα παλιά και ειδικά τα καινούργια, όλα τα κλασσικά Resident Evil πλην του 4, 5 ,6. Το 7 είχε μία διαφορετική προσέγγιση Horror που με εντυπωσίασε, μπορεί να μην ήταν Resident Evil όπως το ξέρουμε αλλά έκαναν πολύ καλή δουλειά για Horror Game. Άλλο παιχνίδι που έπαιζα μέχρι και πρόσφατα ήταν το πρώτο Devil May Cry το οποίο δυστυχώς κατέστρεψαν με το DmC. Άλλα παιχνίδια που ακόμα απολαμβάνω είναι ακόμα κλασσικά Platformers όπως Tomb Raider, Gex, Crash Bandicoot, Spyro, Super Mario. Στρατηγικής όπως AoE, Starcraft, Warcraft, Red Alert. Παιχνίδια γενικά που άφησαν εποχή. 

 

Όπως είπα και παραπάνω μεγαλώσαμε γιαυτό μας παραξενεύουν τέτοιου είδους παιχνίδια.

[UsualSuspect__]

Κάτι τέτοια παιχνίδια αρέσουν στους πιτσιρικάδες. Από εκεί τα μαζεύουν άλλωστε. Μην το ψάχνεις, απλά μεγαλώσαμε και εγώ για να βρω αξιόλογο παιχνίδι πρέπει να ψάξω πολύ καλά. Μέχρι και πρόσφατα έλιωνα το Duke Nukem 3D, το Blood, το Doom.. μετά άρχισα το Doom το καινούργιο, παιχνίδια τα οποία γούσταρα επίσης ήταν τα Wolfenstein τα παλιά και ειδικά τα καινούργια, όλα τα κλασσικά Resident Evil πλην του 4, 5 ,6. Το 7 είχε μία διαφορετική προσέγγιση Horror που με εντυπωσίασε, μπορεί να μην ήταν Resident Evil όπως το ξέρουμε αλλά έκαναν πολύ καλή δουλειά για Horror Game. Άλλο παιχνίδι που έπαιζα μέχρι και πρόσφατα ήταν το πρώτο Devil May Cry το οποίο δυστυχώς κατέστρεψαν με το DmC. Άλλα παιχνίδια που ακόμα απολαμβάνω είναι ακόμα κλασσικά Platformers όπως Tomb Raider, Gex, Crash Bandicoot, Spyro, Super Mario. Στρατηγικής όπως AoE, Starcraft, Warcraft, Red Alert. Παιχνίδια γενικά που άφησαν εποχή. 

 

Όπως είπα και παραπάνω μεγαλώσαμε γιαυτό μας παραξενεύουν τέτοιου είδους παιχνίδια.

https://www.youtube.com/watch?v=32BIZ3D-Kt0

 

Το καλύτερο red alert. Ακόμα παίζω σε emulator όταν βαριέμαι

[Neg]

https://www.youtube.com/watch?v=32BIZ3D-Kt0

 

Το καλύτερο red alert. Ακόμα παίζω σε emulator όταν βαριέμαι

Πω τι μου θύμησες τώρα, το έλιωνα στο PS1

[UsualSuspect__]

Πω τι μου θύμησες τώρα, το έλιωνα στο PS1

 

Θυμάμαι που πήγαινα το ps1 στον ξαδερφο μου και παίζαμε αντίπαλοι. Ο καθένας σε διαφορετικό δωμάτιο

1999-2000 περίπου.

Από τότε δεν έχω σταματήσει να παίζω.

Τουλάχιστον 3-4 φορές τον χρόνο θα το λιώσω !

[Greygore]

Βγήκε λίγο μεγάλο, οπότε μπαίνει σε spoiler :

 

 

 

Τα Call of Duty (και τα συστήματα που χρησιμοποιούν τα περισσότερα current-gen FPS, τα οποία "δανείζονται" απο τα COD) επικεντρώνονται περισσότερο στο multiplayer παρά στο single player κομμάτι, καθώς αύτο αποτελεί το μεγαλύτερο ποσοστό του fanbase τους - αν δεις και γενικά, ακόμα και η εταιρία σπάνια θα προωθήσει διαφημιστικά το single, τα περισσότερα spotάκια πατάνε στο MP experience .

 

Το "campaign" mode γενικά τείνει να είναι κακογραμμένο και με υπερβολικά πολλά scripted events (όπως αναφέρεις και εσύ), δυστυχώς στο 90% της σειράς ακολουθούν αυτό το design (αν και δεν έχω παίξει το BO3, αν δεν κάνω λάθος - μαζί με το Infinite Warfare - θεωρούνται τα "χειρότερα" της σειράς).

 

Όσο για την αρχική απορία, πιστεύω ο κύριος λόγος που "αρέσουν" τα COD (πάντα για multiplayer) είναι το χαμηλό barrier to entry της σειράς, η ευκολία χρήσης (και το γενικό design philosophy του pick-up-and-play) και η έξυπνη χρήση RPG/Customization elements για να κρατά το ενδιαφέρον του παίκτη χωρίς να απαιτεί μακροπρόθεσμο commitment. Είναι κάτι το οποίο μπορείς να παίξεις για 15-20 λεπτά ή να "καείς" για 8-10 ώρες, παρέχει μικρές ανταμοιβές σε τακτά χρονικά διαστήματα στον παίκτη, έχει πολύ customization για να δίνει την ψευδαίσθηση πως "επενδύεις" στο παιχνίδι και γενικά χρησιμοποιεί πολλές απο τις ίδιες τεχνικές που βλέπουμε σε MMO και γενικα loot-centric games (βλ. Diablo, WoW, Warframe, PoE, Team Fortress 2 και θα προσέξεις πως αρκετά στοιχεία μοιράζονται με τα COD).

 

Υπάρχει ένας Αγγλικός όρος που λέγεται comfort food (ο οποίος προσδιορίζεται μεταξύ άλλων ως κάτι εύκολο στην παρασκεύη, το οποίο για τον καταναλωτή νιώθει οικείο και το οποίο συνήθως θεωρείται διατροφικά average ως unhealthy). Τα προαναφερθέντα παιχνίδια (καθώς και το COD) πιστεύω είναι το gaming ανάλογο των comfort foods; παιχνίδια τα οποία, ενώ δεν προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο απο πλευρά design/gameplay, είναι κατασκευασμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να νιώθουν οικεία στον παίκτη απο την πρώτη στιγμή, είναι εύκολα στη χρήση και δεν απαιτούν μεγάλη επένδυση χρόνου.

 

Προσωπικές απόψεις πάντα (εννοείται), disclaimer γιατί για την συγκεκριμένη σειρά παρατήρησα πως υπάρχει μια αμυντική τάση απο fans (όπως στα περισσότερα "μεγάλα" franchise ).

 

P.S. Όσο για την ηλικία, δεν νομίζω να είναι σωστή η γενίκευση πως "είναι για πιτσιρικάδες". Υπάρχουν έρευνες απο μεγάλους (ιδιωτικούς) οργανισμούς που δείχνουν πως σε αρκετά απο τα παιχνίδια που βάζουμε στην πιο πάνω κατηγορία το audience είναι πολύ μεγαλύτερο απο ότι νομίζουμε (ενδεικτικά παραθέτω έρευνα της EEDAR, εταιρία η οποία ειδικεύεται στην συλλογή στατιστικών για χρήση απο developers ως market research, που έγινε το 2015 και δείχνει πως ο μέσος όρος του COD player είναι κάπου 26,5).

[ADHD]

θα σου πω εγω 5 λογους στα γρήγορα που τα εχω παιξει ολα και στις κονσολες και στο pc μετα. Μιλαω παντα για multiplayer για single των 7 ωρών δεν νομιζω να ενδιαφέρεται κανεις.

 

1. Ειναι arcade shooter χωρις να χρειάζεσαι ιδιαίτερο skill/teamwork μπορείς να διασκεδάσεις και να πας καλά.

2. Εχει κάπως satisfying kills και ωραίο gunplay.

3. Εχει ωραιο upgrade system και leveling για fps οποτε δεν ειναι ολοι ιδιοι, δες το σαν "rpg" element.

4. Δεν χρειάζεται να κανεις commit σε 40λεπτα games κτλπ, ειναι pick and play ευκολο.

5. Ειναι ιδανικο fps για κονσολα, run n gun και μεγαλα hitboxes με το gamepad ειναι μια χαρα σε σχεση με κατι αλλο πχ.

 

Γενικα το τελευταιο καλο cod για εμενα ηταν το black ops 1, απο κει και περα η σειρα εφτασε σε plateau και καθε χρονο και χειροτερα ειναι, αλλα κραταει καπως το fanbase της τουλαχιστον στις κονσολες.

[NT1G]

Να πω την αλήθεια εδώ και πολλά χρόνια ήμουν αρνητικά προκατειλημένος με τη σειρά.

Μεγάλωσα με άλλα fps το 90 όπως wolfenstein 3d, doom, duke nukem 3d, και επειδή αυτά ήταν τα πρώτα που είχαν βγει, είχα συνδυάσει τα fps με bosses, secret areas, δαιδαλώδεις λαβυρίνθους, collectibles, και άλλα τέτοια, και όταν είχαν πρωτοβγεί τα CoD δε με εντυπωσίασαν απ τα reviews που διάβαζα για αυτά.

Αργότερα που άρχισαν να λένε πως διάφορα άλλα παιχνίδια το αντιγράφουν, και έβλεπα στοιχεία που μου άρεσαν σε κάποια παιχνίδια να αντικαθιστούνται από άλλα που δε μου άρεσαν, άρχισε να μου τη σπάει κιόλας.

 

Μέχρι που τελικά χθες που καθόμουν με τον ανηψιό μου και ήταν στο ps4 και έπαιζε το Black Ops 3, αποφάσισα να το δοκιμάσω και εγώ, και του είπα να μου βάλει να παίξω λίγο. Του είπα να μου το βάλει στην αρχή. Δε με ένοιαζαν αυτές οι αλλαγές που θα έχει σε σχέση με τα fps που είναι του γούστου μου, όπως ότι κουβαλάς μόνο 2 όπλα, είναι πιο γραμμικό κτλπ.

 

Στην αρχή μου έκανε εντύπωση το ότι ο χαρακτήρας μου δε μπορούσε να κάνει τίποτα, για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Ούτε μπορούσε να πυροβολήσω, να πηδήξω, να κάνω κάτι τέλος πάντων, παρά μόνο έπρεπε να ακολουθώ κάτι τύπους, οι οποίοι πήγαιναν και σαν χελώνες. Ούτε τις πόρτες δε με άφηνε να ανοίξω. Κατάλαβα λοιπόν εκεί πως μάλλον ο πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι κάποιος άλλος, και εγώ είμαι ο κομπάρσος, και σκέφτηκα πως ίσως αυτό να είναι μια ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική επιλογή, για να μας κάνει ο "συγγραφέας" να αναρωτηθούμε το πως νιώθουν οι κομπάρσοι στις ταινίες ή κάτι τέτοιο... Ήμουν ένας άχρηστος ο οποίος είχε γύρω του κάποιους άγνωστους, και τους παρακολουθούσε να κάνουν αυτοί όλα τα σημαντικά cool πράγματα, να δίνουν εντολές, να μου λεν τι να κάνω, και ο χαρακτήρας μου ήταν μια γλάστρα.

 

Κάποια στιγμή μετά από λίγο baby sitting που μου έκαναν, φτάσαμε σε ένα δωμάτιο όπου το παιχνίδι μου αφαίρεσε ακόμα και τη δυνατότητα να περπατάω. Καθόμουν πόση ώρα να ακούω έναν τύπο να μιλάει με το πάσο του χαζεύοντας εικόνες στον υπολογιστή για κάποια άσχετα πράγματα χωρίς να καταλαβαίνω τι συμβαίνει, και απλά κάθε τόσο μου έλεγε να πατάω ένα κουμπί σε κάποιο πληκτρολόγιο. Κάθε πάτημα του πληκτρολογίου, και μια καινούρια εικόνα από κάμερες, που έδειχναν κάποιους να βασανίζονται.

Από μέσα μου έλεγα "Τόσες ώρες ρε μ@λ@κ@ που τους βλέπουμε στον υπολογιστή, μπορούσαμε να πηγαίναμε για να τους σώσουμε!"  Ο τύπος χάζευε πόση ώρα τα βίντεο και μιλούσε αργά, με το πάσο του, λες και έχει πάρει πρέζα, ή έχει νοητική καθυστέρηση ένα πράμα.

 

Τελικά μετά από αρκετά πατήματα κουμπιών, αφού μου 'χε βγάλει τη πίστη, το παιχνίδι μου έδωσε πάλι τον έλεγχο. Μπορούσα ξανά να περπατήσω. Και όχι μόνο αυτό αλλά και να πυροβολήσω! Μπαίνω σε ένα δωμάτιο, περνάω δίπλα από 2-3 με κόκκινα μπερέ. Συνεχίζω, παιρνάω δίπλα από κάτι τύπους, κατεβαίνω κάτι σκαλιά, και φτάνω σε ένα βαγονι. Μπαίνω μέσα, και μέσα είναι ένας τύπος ο οποίος μάλλον νόμιζα ότι θα ήταν NPC που θα με οδηγούσε παρακάτω, αλλά δεν έλεγε τίποτα, δεν έκανε τίποτα. Νόμιζα ότι ήταν κάποιο bug και κόλλησε, και ο NPC που θα με οδηγούσε στην επόμενη περιοχή δεν έλεγε τα λόγια του. Ο ανηψιός μου τότε όμως μου είπε ότι ήταν εχθρός! Ξεκίνησα λοιπόν να τον πυροβολάω. Δε ψόφησε. Τον πυροβόλησα ξανά, τίποτα. Πηγαινοερχόμουν γύρω-γύρω του και δεν έκανε τίποτα, τον βάραγα melee attack και δεν αντιδρούσε ούτε πέθαινε. Ήμουν σοκαρισμένος από τη τόσο μεγάλη έλλειψη interaction σε παιχνίδι της σύγχρονης εποχής. Μου θύμισε κάτι B-Games της εποχής του 1990 απ' αυτά που με άριστα το 10 θα έπαιρναν 3 τότε γιατί κάτι τέτοιο θα έκανε το παιχνίδι να χαρακτηριστεί unplayable, σίγουρα πάντως όχι "ΑΑΑ" αυτής της εποχής. Τελικά μετά από πόση ώρα και αφού είχα βαρεθεί και κάτσει στην άκρη έρχεται ο ξεχασμένος baby sitter μου, και ενεργοποιείται το ειδικό animation που σκοτώνει τον εχθρό...

Ο εχθρός αυτός ήταν τοποθετημένος εκεί μόνο και μόνο για να πεθάνει απ' τον baby sitter μου. Δεν ήταν πραγματικός εχθρός, δεν είχε καθόλου ΑΙ, ένα ομοίωμα εχθρού ήταν που απλά χρησίμευε στο animation για να φανεί ο baby sitter μου cool ΑΝ και ΕΦΟΣΩΝ εγώ δεν έπαιζα το παιχνίδι, και κάποιος μου είχε δώσει από πριν το σενάριο για να ξέρω ότι υποτίθεται ότι ο baby sitter πρέπει να σκοτώνει τους εχθρούς, για να τον αφήνω να πηγαίνει αυτός και να το κάνει, και εγώ να μη παίζω το παιχνίδι αλλά να το αφήνω να παίζεται από μόνο του.

 

Και εκεί κατάλαβα ότι και οι άλλοι που είχα προσπεράσει πριν κατέβω τη σκάλα που οδηγούσε στο βαγόνι, και εκείνοι εχθροί ήταν. Άσχετα το ότι δε μου επιτέθηκαν και ούτε ψόφαγαν από εμένα, υποτίθεται ότι ήταν "Εχθροί" οι οποίοι όμως αντιλαμβάνονται την ύπαρξη μόνο του baby sitter μου, μιας και εγώ μάλλον είμαι κάποιο αόρατο φάντασμα χωρίς σώμα που πηγαινοέρχεται και βλέπει τι κάνουν κάποιοι άλλοι, για κάποιο λόγο...

 

Ε εκεί το παράτησα. Τραγικό. Αναρωτιέμαι καν πως έχουν το θράσος να το ονοματίζουν "παιχνίδι" αυτό το αίσχος. Μου θύμισε εποχές κονσολών Atari, με τη κακή έννοια.

 

Πως στο #^%& κατάφεραν παιχνίδια με τόσο χαμηλά standards να κάνουν τόσο καλές πωλήσεις όσο λέγεται ότι κάνουν ? Γιατί αρέσουν τόσο πολύ στο κόσμο ? Όσο δεν είχα παίξει CoD νόμιζα ότι απλά ήταν κάποια fps με iron sights, 2 όπλα, και χωρίς secret areas. Δε περίμενα όμως να είναι τόσο δυσλειτουργικά που άμα κάνεις 2 βήματα λίγο πιο νωρίς από τους baby sitters,θα σπάσει τελείως το παιχνίδι και δε θα σου επιτίθονται οι εχθροί, δε θα λειτουργούν τα όπλα σου, δεν, δεν...  Ούτε περίμενα να περιορίζουν τόσο πολύ το παίχτη βάζοντας τον σε δεύτερη μοίρα, απλά να υπάρχει για να ακολουθεί άλλους και να βλέπει τους NPCs να κάνουν τα πάντα ενώ ο ίδιος είναι θεατής.

 

[trickius]

Τι CoD ρε... Half life και τα μυαλά στα κάγκελα. Το έβαλα προχθές΄το 2 για να τεστάρω κάτι και καθόμουν και έπαιζα κανά 3ώρο. Αυτή η ατμόσφαιρα ακόμα και τώρα είναι αξεπέραστη άσχετα αν τα γραφικά του είναι 10ετίας + .

[JohnTehGreek]

Εμένα μου αρέσουν γιατί τα έπαιζα από μικρός, ειδικά τα πρώτα τα οποία είχα αγαπήσει. Μετά ήρθε η σειρά Modern warfare και με έκανε ένα Fanboy.

 

Είναι γεγονός ότι το Bo3 όπως και το IW είναι με διαφορά τα χειρότερα COD παιχνίδια, το BO3 περισσότερο κατά την γνώμη μου γιατί η ιστορία του ήταν ένα μαύρο χάλι που ακόμα και εγώ το fanboy με τα χίλια ζόρια τελείωσα (σε φάση που έψαχνα να δω πόση ώρα έχει ακόμα το παιχνίδι για να τελειώσει επιτέλους).

 

Τα COD είχαν πάντα μια τρομερή ιστορία κινηματογραφικού επιπέδου με άριστους χαρακτήρες (εκτός των τελευταίων βέβαια). 

 

Μετά ακολουθούσε το Multiplayer το οποίο μέχρι και σήμερα δεν το αλλάζω για κανένα. Είναι το πιο απλό και κατά την δική μου άποψη πιο απολαυστικό multiplayer fps παιχνίδι που όπως πολύ σωστά αναφέρθηκε δεν χρειάζεται να συνεργαστείς με την ομάδα σου, δεν χρειάζεται να αφιερώσεις πολύ χρόνο (όπως με το Battlefield ας πούμε που ένα παιχνίδι τραβάει άνετα 40+ λεπτά), μικρές πίστες, killstreaks και πάει λέγοντας.

 

Αν θες να μάθεις τι πάει να πει COD πάρε το Modern warfare remastered και παίξε και το Single player αλλά και το Multiplayer.

 

Υ.Γ

Ισχύει ότι στα περισσότερα COD δεν είσαι εσύ ο πρωταγωνιστής (υπάρχουν και εξαιρέσεις όπως στο Advanced warfare που εσύ είσαι ο πρωταγωνιστής). Στα περισσότερα ουσιαστικά παίρνεις τον ρόλο ενός απλού στρατιώτη που ακολουθεί διαταγές σε συγκεκριμένες ομάδες ειδικών δυνάμεων (συνήθως) και οι πρωταγωνιστές είναι οι αρχηγοί αυτών των ομάδων. 

[najinblue3]

Γτ εχουν το καλυτερο mode που κανενα fps δε θα φτασει/φτιαξει ποτε, zombies baby

[lazaroslion]

εγω προσωπικα απεχθανομαι τα call of duty απο μικρος...ειναι πολυ κουραστικα και μονιμως το ιδιο πραγμα...ντρρρρρρρ και ντρρρρρ

[ikaruga24]

Γιατί είναι το αντίστοιχο είδος της σημερινής pop μουσικής. Είναι pop παιχνίδια. Ευκολοχώνευτα και εύκολο να δημιουργηθούν. 

[Mr_Terror]

Στο Xbox 360 τα ελιωσα.

[Mazinga]

Γιατι δεν υπαρχει στην σήμερον team fortress.... 

 

Βγήκε λίγο μεγάλο, οπότε μπαίνει σε spoiler :

 

 

 

Τα Call of Duty (και τα συστήματα που χρησιμοποιούν τα περισσότερα current-gen FPS, τα οποία "δανείζονται" απο τα COD) επικεντρώνονται περισσότερο στο multiplayer παρά στο single player κομμάτι, καθώς αύτο αποτελεί το μεγαλύτερο ποσοστό του fanbase τους - αν δεις και γενικά, ακόμα και η εταιρία σπάνια θα προωθήσει διαφημιστικά το single, τα περισσότερα spotάκια πατάνε στο MP experience .

 

Το "campaign" mode γενικά τείνει να είναι κακογραμμένο και με υπερβολικά πολλά scripted events (όπως αναφέρεις και εσύ), δυστυχώς στο 90% της σειράς ακολουθούν αυτό το design (αν και δεν έχω παίξει το BO3, αν δεν κάνω λάθος - μαζί με το Infinite Warfare - θεωρούνται τα "χειρότερα" της σειράς).

 

Όσο για την αρχική απορία, πιστεύω ο κύριος λόγος που "αρέσουν" τα COD (πάντα για multiplayer) είναι το χαμηλό barrier to entry της σειράς, η ευκολία χρήσης (και το γενικό design philosophy του pick-up-and-play) και η έξυπνη χρήση RPG/Customization elements για να κρατά το ενδιαφέρον του παίκτη χωρίς να απαιτεί μακροπρόθεσμο commitment. Είναι κάτι το οποίο μπορείς να παίξεις για 15-20 λεπτά ή να "καείς" για 8-10 ώρες, παρέχει μικρές ανταμοιβές σε τακτά χρονικά διαστήματα στον παίκτη, έχει πολύ customization για να δίνει την ψευδαίσθηση πως "επενδύεις" στο παιχνίδι και γενικά χρησιμοποιεί πολλές απο τις ίδιες τεχνικές που βλέπουμε σε MMO και γενικα loot-centric games (βλ. Diablo, WoW, Warframe, PoE, Team Fortress 2 και θα προσέξεις πως αρκετά στοιχεία μοιράζονται με τα COD).

 

Υπάρχει ένας Αγγλικός όρος που λέγεται comfort food (ο οποίος προσδιορίζεται μεταξύ άλλων ως κάτι εύκολο στην παρασκεύη, το οποίο για τον καταναλωτή νιώθει οικείο και το οποίο συνήθως θεωρείται διατροφικά average ως unhealthy). Τα προαναφερθέντα παιχνίδια (καθώς και το COD) πιστεύω είναι το gaming ανάλογο των comfort foods; παιχνίδια τα οποία, ενώ δεν προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο απο πλευρά design/gameplay, είναι κατασκευασμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να νιώθουν οικεία στον παίκτη απο την πρώτη στιγμή, είναι εύκολα στη χρήση και δεν απαιτούν μεγάλη επένδυση χρόνου.

 

Προσωπικές απόψεις πάντα (εννοείται), disclaimer γιατί για την συγκεκριμένη σειρά παρατήρησα πως υπάρχει μια αμυντική τάση απο fans (όπως στα περισσότερα "μεγάλα" franchise ).

 

P.S. Όσο για την ηλικία, δεν νομίζω να είναι σωστή η γενίκευση πως "είναι για πιτσιρικάδες". Υπάρχουν έρευνες απο μεγάλους (ιδιωτικούς) οργανισμούς που δείχνουν πως σε αρκετά απο τα παιχνίδια που βάζουμε στην πιο πάνω κατηγορία το audience είναι πολύ μεγαλύτερο απο ότι νομίζουμε (ενδεικτικά παραθέτω έρευνα της EEDAR, εταιρία η οποία ειδικεύεται στην συλλογή στατιστικών για χρήση απο developers ως market research, που έγινε το 2015 και δείχνει πως ο μέσος όρος του COD player είναι κάπου 26,5).

 

 

Ξερεις η έννοια του "ενηλικου" ποσο σχετικη ειναι....

 

Καποτε, οταν ησουν 20 περιμεναν να εισαι πατερας, να εργαζεσαι, να ζεις τα δικα σου παιδια

Καποτε, οταν ησουν 18 περιμεναν να εισαι στρατιωτης, να μπορεις να βγαζεις το εντερο του απεναντι σου με την ξιφολογχη χωρις να σταματας να κανεις εμετο

Καποτε οταν ησουν 20 περιμεναν να παιζεις παιχνιδια σε κονσολα και να κα**ντιζεις το χρονο σου κανοντας σπουδες με πολλη πληροφορια, λιγη γνωση, ελαχιστη κατανοηση, και δραμι σοφιας

Καποτε οταν ησουν 20 περιμεναν να εισαι μεσηλικας και να ξερεις τι θελει το ζωντανό για να αποδοσει, το σταρι να φυτρωσει...

 

Αρεσουν γιατι αφηνουν τους νεους να ονειρευτουν αποδοχη απο την (και καλα) ΔΙΚΗ τους ομαδα, αριστεια μεσα σε αμιλλα, και την πιστη πως επραξαν κατι αξιο, οτι εχουν σημασια και αντικτυπο στην ζωη.

 

Αρεσουν γιατι ελπιζουν οτι θα νιωσουν το ιδιο ευκολα νικη στην ζωη, μια (κιβδηλη) υποσχεση παρομοιωσης...