Τι εστι κοινωνική ταινία - Υπάρχουν κακίες ταινίες?

[PeterMay]

Το ακόλουθο "post" έχει γίνει μετά από την προβολή της ταινίας Another Earth και μετά από ψάξιμο ώρας για το τι εστι ταινία, τι είναι ταινία και για το αν όντως υπάρχει κάκια ταινία. Όποτε είμαι σίγουρος ότι θα γράψω πάνω από μια απλή παράγραφο - προετοιμαστείτε

 

Εξαρχής... Είμαι 19 στα 20 φοιτητακος και λάτρης του κινηματογράφου. Αγαπάω όλες τις ταινίες και όταν εννοώ όλες εννοώ όλες. Προσοχή. Έχω κλίση και το λεγόμενο "taste" - άρα ...προσωπικά..., μπορώ να ξεχωρίσω ποιες ταινίες μου αρέσουν περισσότερο από άλλες...

 

Ένα από τα βράδια του καλοκαιριού το 2006 τα πέρασα μαζί με θείους γονείς και ξαδέρφια. Το μενού άρχισε με μια ωραιότατη pizza, προβολές από τα πολύ παιδικά μου χρόνια στην τηλεόραση από το αξιαγάπητο VHS μας και έκλεισε με μια ταινία. Το DOOM. Χωρίς Spoilers - η ταινία είναι επιστημονικής φαντασίας και προσφέρει σε αξιοπρεπή βαθμό, μυστήριο, τρόμο και δράση στο κοινό. Φυσικά ως μπόμπιρας τότε, είχα ενθουσιαστεί από το BFG και από την ξεχωριστή σκηνή στο τέλος της ταινίας και δεν είχα καταλάβει καθόλου μα καθόλου το plot.

 

Μεγαλώνοντας άρχισα να τσιμπάω κομμάτια όπως το Star Wars, Serenity, το Battlestar Gallagtica, Space 1999 (Ναι καλά διαβάσατε οι μεγαλύτεροι) και διάφορα άλλα διαμάντια που σε κάνουν να σκέφτεσαι τα βράδια για το μέλλον, για τον κόσμο, το άγνωστο και γενικά την ζωή... Το μενού μου δεν έμεινε μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας... Επιτυχίες όπως το Lord of the rings το Fight club το Easy a (κτλπ κτλπ κτλπ) ήταν στο τοπ των προβόλων, Σιγά σιγά άρχισα να βλέπω μικρές ωραίες ιστοριούλες (Joy) ταινίες με "πολύ νόημα" (predestination, sucker punch, triangle, number 23) και προσπαθούσα να δω και να γευτώ όλα τα genres. Ήθελα να τρομάξω, ήθελα να δω πως ένας άνθρωπος βλέπει τον έρωτα και πως τον περιγράφει με μελωδίες και χρώματα. Πως επιλέγει να με ταξιδέψει από τον διθέσιο καναπέ στον πλανήτη Tatooine η στην middle earth. Σιγά σιγά, με κάθε καινούργια ταινία που έβλεπα, μπορούσα να καταλάβω και να νιώσω με περισσότερη ευκολία την γλυκάδα της...

 

Στα 16 αν θυμάμαι καλά, ψάχνω και ψάχνω για εκείνη την σκηνή που είδα το καλοκαίρι του 2006. Ψάχνω την ταινία σε video club σε site, ώσπου καταλήγω σε ένα review της. "To DOOM - διαβάζω - είναι μία άθλια ταινία η οποία θα φέρει ικανοποίηση μόνο στους gamers στα τελευταία λεπτά της". Ως gamer, ναι ήξερα το Doom και όντως το concept της ταινίας που θυμόμουν ήταν διαφορετικό από το παιχνίδι. Zoom zoom λοιπόν κάθομαι και την βλέπω το ίδιο το βράδυ (Προσθέτω ότι βλέπω ταινίες σε 5,1 surround και Full HD 27", οπότε έχω πάνω κάτω μια πλήρη οπτικοακουστική εμπειρία). Ήρθε το τέλος και ΩΠ! η ταινία τα σπάει . Ήμουν σχεδόν 1 ώρα - λογικά - σε πλήρη εγρήγορση. Ήταν ένα perfect combination of Mystery Action and Thriller . Άσε που η sonic μουσική που και που πήγαινε να μου θυμίσει το Quake III Arena.

 

Είχα τρελαθεί. Που είναι η κακογουστιά που έλεγαν όλα τα reviews? Που είναι τα 5.2 stars imdb? Τι έγινε ρε παιδιά, είδα λάθος ταινία...? Και όμως όχι. Τότε άρχισα να βλέπω και λίγο γύρο μου. Ξαφνικά ένιωθα σαν το καθυστερημένο σκυλάκι ανάμεσα σε πολλά άλλα σοβαρά σκυλάκια. Αν κουνάω την ουρά μου με τέτοια ταινία, τότε θα πρέπει να έχω χάλια taste...

 

Τελειώνω 3η λυκείου. Βλέπω με τις δύο ξαδέρφες μου το oblivion... Δε λέω όχι από τις τοπ ταινίες, αλλά δε μπορεί - σίγουρα από την ιδέα των δύο τελευταίων ανθρώπων στην γη, τo post apocalyptic θέμα, και γενικά όλο το plot, πρέπει να διεγείρει έστω και λίγο λίγο ένα μικρό συναίσθημα και έστω και για τόσο δα, να θέσει σε κίνηση την ανθρώπινη φαντασία - (μια από τις ποιο πολύτιμες ικανότητες του ανθρώπου). Οι αντίδραση και των δύο? "Η ταινία ήταν απαίσια και δεν είχε νόημα". Έλα μου λέω? Τι? Απαίσια? Καθόλου νόημα? Δεν είναι τοπ οκ αλλά τόσο πολύ? Πάνω κάτω, και οι δύο ξαδέρφες μου είναι συνομήλικες. Τι γίνεται?

 

Και τότε καταλαβαίνω. Στην ζωή μου ήμουν πάντα ανοιχτόμυαλος. Στα 15 μου πωλούσα στην Team0Epiphany στο YouTube, vegas projects για online σειρά (βλέπε παιχνίδι Halo και Machinima). Είχα βγάλει αρκετά λεφτά για να πάρω τα δικά μου Edifier DA 5000 Pro. Δεν μένω κολλημένος σε μια εικόνα της ζωής αλλά προσπαθώ να γευτώ τα πάντα και να κάνω τα πάντα. Και αυτό φαίνεται με τις ταινίες που βλέπω. Βλέπω τα πάντα, δεν υπάρχει κάτι που δεν θα δω. Ναι όντως υπάρχουν ταινίες που με την πρώτη ματιά ή με συγκεκριμένη παρέα δεν θα μου αρέσουν, αλλά όταν κάτσω ήρεμα και ήσυχα, ανακαλύπτω ότι και αυτές έχουν την δικιά τους μυρωδιά. Το ίδιο για την μουσική. Δεν ξέρω πολλούς στην ηλικία που έχουν δείξει ενδιαφέρον για τον B.B. King τον John Lee Hooker ή τους Temptations...

 

Πως ορίζεται λοιπόν μία ταινία ως κακιά... Η ζωή ... Η ζωή του κάθε ανθρώπου. Ένας άνθρωπος που τα βλέπει όλα ασπρόμαυρα, δεν μπορεί να νιώσει το μπλε.... Ένας άνθρωπος που επιλέγει να τα βλέπει όλα ασπρόμαυρα, επίσης δεν μπορεί να νιώσει το μπλε. Ποια η διαφορά? Ο πρώτος θα προσπαθήσει να το γευτεί, ο δεύτερος θα βγάλει μόνο πείσμα και εγωισμό. Δεν θα επιλέξει να δει και να συγκρίνει τον post apocalyptic κόσμο του oblvion, να συνδέσει την ταινία με τον τώρα κόσμο, να χρησιμοποιήσει την φαντασία του για να καλύψει τα μικρά κενά στην χρονική σειρά και δεν θα δημιουργήσει ένα απίθανο και ξεχωριστό κόσμο. Θα χάσει την ομορφιά, τα ακούσματα και τις εικόνες. Η ταινία για αυτόν θα είναι ένα απαίσιο κομμάτι χωρίς νόημα. ΟΜΩΣ ο πρώτος, ο πρώτος κερδίζει. Γιατί έχει την επιλογή να προσπαθήσει, και θα το κάνει. Με όλοι του την καρδία. Θα θέλει να δει το μπλε. Θα θέλει να καταλάβει την ταινία στο 100% . Και αν δεν μπορεί με αυτήν, τότε θα μπορέσει με κάποια άλλη, μία ποιο απλή ταινία, ώσπου κάποια μέρα που θα μπορέσει να δει όλα τα χρώματα.. Και θα επιστρέψει στο oblivion, με καθαρό μυαλό, με λαχτάρα και με ζωντάνια. Τότε και μόνο τότε θα πει ότι η ταινία είναι καλή....

 

Δεν σταμάτησα όμως. Εκεί που δεν μιλούσα καθόλου για ταινίες με τις ξαδέρφες μου, άρχισα να δημιουργώ μικρές συζητήσεις που λίγο λίγο με έκαναν να καταλάβω τι στυλ ταινιών βλέπουν - ναι. προσπάθησα να δω και τις δικές τους ιδέες για την ζωή, όμως δεν το πάω εκεί... - . Μια λέξη μου έλεγαν για το taste τους στις ταινίες ... "ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ" . Ok. Μέσα λέω. Δεν έκανα το λάθος να δω κατευθείαν κοινωνικές ταινίες αλλά πήγα σιγά σιγά εκεί. Πρώτα είδα ταινίες που αρέσουν και σε εμένα αλλά και σε αυτές, δεν ασχολήθηκα ακόμα με την κατηγορία "ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ"... Με πήρε 6 μήνες για να φτάσω να δω τις ίδιες στυλ ταινίες με τις ξα μου.

 

Φτάνω λοιπόν στην πηγή... googlarω "Κοινωνικες ταινιες".... Οπα? Fight club? V for Vendetta? Τέτοιες ταινίες δεν θα τις έβλεπαν ποτέ οι ξαδέρφες... Το Fight club έχει μέσα και την πλήρη διεργασία για να φτιάξεις σαπούνι. Δηλαδή βλέπεις μέχρι και το λίπος να πέφτει στον δρόμο σε μια σκηνή... Εν τέλει βρίσκω το εξής. Όλες οι "Κοινωνικές ταινίες" είναι Drama. Δεν υπάρχει σε κανέναν κινηματογράφο το genre Social Movie.... Ναι ψάξτε το, μόνο στο ΕΛΛΑΝΤΑ υπάρχει... Εδώ λοιπόν κολλάω. Αν πάω - όχι μόνο στις δύο ξαδέρφες (ξαδέρφες ξαδέρφες ξαδέρφες) που έχω γράψει τόσες φορές στο ποστ αλλά και σε όλα τα άτομα τα οποία έχουν ως favorite τις κοινωνικές ταινίες και τους δείξω ότι όλες έχουν το κοινό στοιχείο "ΔΡΑΜΑ", πως θα αντιδράσουν? Τι θα κουνηθεί μέσα τους? Τι θα αλλάξουν όταν συνειδητοποιήσουν ότι μια από τις τοπ 5 ταινίες του αγαπημένο τους genre είναι το Fight Club και τo Schindler's List? Θα αποφασίσουν να τις δουν? Τελικά θα θελήσουν να δουν το μπλε?

 

 

 

 

Θα ήθελα reply. Πραγματικό βαρβάτο reply. Ξέρω ότι το post δεν είναι πρόβλημα αλλά συζήτηση. Μοιραστείτε τις ιδέες σας πάνω στο θέμα αυτό...