Ο Ασημένιος Δρόμος: Let's Play Total War: Warhammer

[Tobajara]

Όσο δεν ηττηθείς σε μάχη, έστω και οριακά, σε βλέπω καλά. Ο πολυτραυματίας θα φτάσει στο Ζούφμπαρ πάνω στην ώρα, καιρός έφτασε επιτέλους να πέσουν λίγες μάπες εκεί στο Βορρά να ξεκαθαρίσει το τοπίο από ΤΑ ΣΙΧΑΜΑΤΑ, ΤΑ ΜΙΑΣΜΑΤΑ ΤΙΣ ΛΕΡΕΣ. Όσο οι βρικόλακες ασχολούνται με τους άλλους και όχι μαζί σου είσαι καλά, και εφόσον στο Νότο νικάς και δεν υπάρχει άμεση απειλή - αυτή τη στιγμή οι δύο στρατοί είναι πολυτέλεια, νομίζω - μπορείς να ασχοληθείς με οικονομία και ανάπτυξη των πόλεων. Τα οικονομικά προβλήματα δεν τα βλέπω ανυπέρβλητα, έχω δει χειρότερα που λύθηκαν με λίγο μονόπαντη κατασκευή πόλεων προς την παραγωγή χρήματος.

[Snoob]

Aν δεν είχα τις λάμιες κυριολεκτικά έξω από τους δύο παραμεθόριους οικισμούς μου, το οχυρό του Ζούφμπαρ και το Όακενχαμερ, σίγουρα θα πίεζα το Μάνφρεντ και το στρατό του (σοβαρό πρόβλημα είναι ότι έχω grudge που μου ζητάει να τον νικήσω σε μάχη, επειδή λεηλάτησε νωρίτερα το Όακενχαμερ) αλλά βρίσκεται μακριά μου αυτή τη στιγμή, και ήδη το grudge επιδεινώνεται.

 

Τα υπόλοιπα τρία grudges παλεύονται, για το πρώτο βάζω μπροστά από τον επόμενο κιόλας γύρο (αντίποινα στον agent που μου τραυμάτισε το Runemaster) και ένα ακόμη βρίσκεται πλέον κοντά (δολιοφθορά σε ένα οχυρό, νότια των εδαφών των συμμάχων μου).

 

Το τελευταίο είναι απλά θέμα υπομονής, να μην ξοδέψω χρήματα για 5 γύρους (λιγότερο, εκτιμώ, καθώς με τον ένα στρατό στο νότο θα αρχίσω κι εγώ τις λεηλασίες, όλο και κάτι θα προσθέσω στα σεντούκια μου έτσι).

 

Το θέμα είναι να μην έχω καμιά (χοντρά) δυσάρεστη έκπληξη μέσα σε αυτούς τους γύρους. Πράγμα που μάλλον απίθανο το βρίσκω, αλλά ελπίζω.

[Snoob]

Μεικτή συμπεριφορά από την ΑΙ, αλλά πάρα πολύ βολικές οι εξελίξεις για εμένα σε όλα τα μέτωπα:

 

Στο νότο, αφού κατέκτησα την επαρχία του Death Pass, άφησα το στρατό του Όρκμπεϊν να ανασυνταχτεί στο οχυρό και αποφάσισα με το μικρότερο στρατό του βασιλιά να επιχειρήσω μερικές επιδρομές στα εδάφη των Greenskins.

 

Πλησιάζοντας στα σύνορα, βλέπω ότι ο αρχηγός των orcs, o Γκρίμγκορ Άιρονχαϊντ, επέστρεφε με ένα μικρό αλλά επίλεκτο στρατό από τα ανατολικά, όπου είχε καθυποτάξει μια φυλή dwarves που κατοικούσε εκεί. Κινήθηκα υπόγεια, παρέκαμψα το οχυρό του Καράκ Έιτ Πικς και του έφραξα το δρόμο:

 

 

Ο Άιρονχαϊντ, που πήγαινε να ανασυνταχθεί και να στρατολογήσει στο οχυρό, αποφάσισε να μου επιτεθεί όμως, μετά από σκληρή μάχη απέσπασα close victory και κατάφερα να τον τραυματίσω (εικάζω ότι, όπως συνέβη με το Runemaster μου, οι τραυματίες μεταφέρονται στην πλησιέστερη πόλη, κι αν ισχύει αυτό δεν κατάφερα να τον εμποδίσω να φτάσει στο οχυρό, τελικά).

 

Τη διοίκηση των υπολειμμάτων του στρατού ανέλαβε ο Σούρκα ντα Αστιούτ, τον οποίο καταδίωξα όμως, παρότι τον νίκησα, μπόρεσε να διαφύγει. Έχοντας υποστεί κι εγώ σημαντικές απώλειες (ο Άιρονχαϊντ είχε μια εξαιρετική ομάδα καταπελτών, 9ου επιπέδου εμπειρίας, που μου εξόντωσε σχεδόν 290 πολεμιστές στην πρώτη μάχη...) αναγκάστηκαν να κινηθώ προς το βορρά και το Ντεθ Πας, τερματίζοντας το γύρο μου.

 

Στη σειρά των ΑΙ factions άρχισαν οι περίεργες αλλά βολικές επιλογές: αντί να αποσυρθεί προς τα ανατολικά και τα άλλοτε οχυρά των dwarves, o Σούρκα προσπάθησε να κινηθεί υπόγεια και να παρακάμψει το βασιλιά μου, ώστε να επιστρέψει στο Έιτ Πικ. Όμως, έχοντας ενισχύει την ικανότητα του βασιλιά μου να παρεμποδίζει στρατούς που κινούνται υπόγεια, κατάφερα να τον οδηγήσω σε μάχη και, παρότι οι μονάδες μου ήταν αποδεκατισμένες από τις διαδοχικές μάχες και τους αναθεματισμένους καταπέλτες των orcs, εξόντωσα και το νεόκοπο στρατηγό και, κυρίως, τους καταπέλτες. Τώρα, υποχρεωτικά θα επιστρέψω στο Ντεθ Πας, όμως η ζημιά που προκάλεσα στα orcs, με την απώλεια των καταπελτών, μιας εμπειρότατης ομάδας Μαύρων Ορκ, αρκετών επίσης έμπειρων τοξοτών, λογχοφόρων και, ίσως το σημαντικότερο, τον τραυματισμό του αρχηγού τους, του Άιρονχαϊντ, ήταν μεγάλο κέρδος και μου εξασφαλίζει χρόνο να κινηθώ.

 

Σίγουρα ο Σούρκα στάθηκε άτυχος που τον έπιασα ενώ κινούταν υπόγεια, αν και ασφαλέστερη λύση θα ήταν να αποσυρθεί ανατολικότερα, όμως η απόφαση του πράκτορα των ορκ να δοκιμάσει να επιτεθεί στον εμπειρότερο Thane μου ήταν το λιγότερο παράτολμη: απέτυχε, και τώρα έχω εγώ το πάνω χέρι, συν του ότι, αντί να τον κυνηγάω στις ερημιές του νότου, έφερε το στόχο μου μπροστά μου.

 

Κι αν η απόφαση των ορκ να επιτεθούν ήταν μια φορά συζητήσιμη, στο βορρά η απόφαση του Μάνφρεντ να επιχειρήσει πολιορκία του Ζούφμπαρ είναι τουλάχιστον ανεξήγητη: η ΑΙ φαίνεται πως δεν διδάχτηκε από την προηγούμενη ήττα της με τον ίδιο τρόπο και, παρότι δεν έχω δώσει ακόμη τη μάχη, έχω έναν έμπειρο στρατό με δυνατούς πολεμιστές και φονικούς τοξότες, ενώ οι απέθαντοι έχουν κυρίως σκελετούς και ζόμπι. Με την ενίσχυση της φρουράς ελπίζω πως θα επικρατήσω -και θα τακτοποιήσω ένα grudge που απειλούσε να μου δημιουργήσει σοβαρό πρόβλημα, καθώς αν δεν ερχόταν μπροστά μου ο Μάνφρεντ, θα έπρεπε να τον καταδιώκω στη Συλβάνια, με το εφιαλτικό attrition για τις δυνάμεις μου, λόγω της καθολικής (100%) διαφθοράς που κυριαρχεί εκεί. Με την επιφύλαξη ότι ακόμη δεν έχω δώσει τη μάχη και δεν ξέρω πόσο ισχυρός ήρωας είναι ο Μάνφρεντ, νομίζω πως αυτό ήταν με διαφορά το χειρότερο λάθος της ΑΙ.

 

Στα διπλωματικά, οι dwarves του Καράκ Καντρίν παρακαλούν να ενσωματώσουν τα τελευταία εδάφη τους στην επικράτειά μου, όμως η ποινή στην τάξη είναι πάρα πολύ μεγάλη και θα προκληθεί επανάσταση στα βόρεια εδάφη μου: θα ήθελα να τους σώσω, κυρίως γιατί θα στρίμωχνα άσχημα τα βαμπίρ από δύο μεριές, όμως δεν θέλω να δυναμιτίσω την οριακή ηρεμία που έχω καταφέρει να επιβάλω στο βορρά μου.

 

Την ίδια ώρα, ο Runemaster σέρνει τα βήματά του προς το βόρειο μέτωπο. Σαλίγκαρος από τους λίγους...

 

Στον επόμενο γύρο, έχω την ευκαιρία να κλείσω 2 από τα 3 grudge μου και να μετατρέψω την ισχυρότερη φατρία των βαμπίρ σε θεατή για τους επόμενους 4-5 γύρους (οπότε θεωρητικά μπορώ να επιχειρήσω επιδρομές στα εδάφη τους για να αρχίσω να καταστρέφω τους οικισμούς τους) και, γενικά, να ισχυροποιήσω σημαντικά τη θέση μου. Απλά, θα ήταν πολύ μεγαλύτερη η ικανοποίηση αν αυτή η επιτυχία δεν ήταν αποτέλεσμα ενός χοντρού λάθους της ΑΙ.

 

Από την άλλη, η ικανοποίηση να νικήσω το Μάνφρεντ θα είναι τεράστια. Αρκεί, βέβαια, να τα καταφέρω.

 

Ίσως θα έπρεπε να είχα περιμένει να τα γράψω όλα αυτά μετά το σπάσιμο της πολιορκίας...