Κριτικές ταινιών comics

[Malthador]

Προβληματίζομαι λίγο με τις κριτικές των κριτικών σε σχέση με τις κριτικές του κοινού στο κομμάτι που αφορούν τις superhero movies. Ας αφήσουμε λίγο στην άκρη τις ταινίες της Marvel. Οι ταινίες της Marvel στην πλειοψηφία τους είναι αυτό ακριβώς: ταινίες που έχουν βασιστεί σε comic books. Ας πιάσουμε λίγο τις ταινίες της DC που προσπαθούν να είναι πρώτα comics και μετά ταινίες:

 

Man of Steel

Batman v Superman

Suicide Squad

 

Υπάρχει ένα pattern εδώ. Οι κριτικοί βαθμολογούν υπερβολικά χαμηλά και οι χρήστες βαθμολογούν από μέτρια μέχρι σχετικά καλά. Αντικειμενικά και μόνο να το εξετάσουμε το Batman v Superman δεν ήταν καμία ταινιάρα, αλλά -κατά τη γνώμη μου- ήταν σχετικά πιστό στους ήρωες και εν τοιαύτη περιπτώσει σε καμία περίπτωση δεν ήταν ταινία του 3/10. More like, 5άρι ή 6άρι στην χειρότερη περίπτωση, μια action movie που βλεπόταν ευχάριστα.

 

Δεν καταλαβαίνω που οφείλεται αυτό το pattern. Εικάζω ότι οι κριτικοί (όσοι το κάνουν κατ' επάγγελμα) δεν μπορούν να κατανοήσουν πως λειτουργούν τα κόμικς. Δεν μπορούν να εννοήσουν ότι στην μία ταινία ο Spider-man μπορεί να πολεμάει vampires, ενώ στην επόμενη να πολεμάει ταξιδιώτες από παράλληλα σύμπαντα. Γενικά δεν μπορούν να μπουν στο κλίμα των κλισέ των κόμικς.

 

Από την άλλη βλέπω αυτό, που με την παραπάνω λογική δεν θα έπρεπε να ισχύει, καθώς το The Flash είναι από τις πιο πιστές μεταφορές που θα μπορούσαν να έχουν γίνει.

 

Οπότε; Τι μου διαφεύγει;

[Επισκέπτης]

Τα πιο πολλά συστήματα κριτικής, έχουν μια λίστα με κριτήρια τα οποία έχει στο μυαλό του ο κριτής, από τα οποία όσα περισσότερα πληρεί η ταινία, τόσο μεγαλύτερη είναι η βαθμολογία της. Η λίστα αυτή, έχει στο μυαλό της ένα πρότυπο ταινίας με συγκεκριμένες προδιαγραφές και στόχους, πολλούς από τους οποίους δεν έχουν οι ταινίες με σούπερ ήρωες.

 

Κατά τη γνώμη μου δε θα έπρεπε να κάνει κριτική κάποιος που δεν τον ενδιαφέρει το είδος. Εγώ για παράδειγμα δε βλέπω σχεδόν καθόλου ταινίες με σούπερ ήρωες. Ότι κριτική και να κάνω δε θα αφορά τη συγκεκριμένη ταινία που θα δω, αλλά τα προβλήματα που έχω εξ' αρχής με το είδος.

 

Είναι ο ίδιος λόγος που τα όσκαρ δεν πηγαίνουν σχεδόν ποτέ σε κωμωδίες ή ταινίες τρόμου, αλλά σε κοινωνικές ταινίες, δράματα και ιδιαίτερα βιογραφικά ή με πολιτικό περιεχόμενο.

 

Γενικά θέλω να καταλήξω ότι οι κριτικές θα έπρεπε να γίνονται σε σχέση με αυτό που ΕΙΝΑΙ η ταινία, όχι σε σχέση με αυτό που ΔΕΝ είναι ή με αυτό που θα ήθελε ο κριτής να είναι (εδώ μπαίνει στο παιχνίδι και το κόμπλεξ του κριτικού που θα ήθελε να είναι δημιουργός, αλλά δεν είναι). Αυτό βέβαια σημαίνει ότι ταινίες όπως το Human Centipede θα έπρεπε να βαθμολογούνται θετικά, αφού πετυχαίνουν το στόχο τους, πράγμα δύσκολο καθώς υποτίθεται ότι η βαθμολογία πρέπει να αντικατοπτρίζει και το κατά πόσο μια ταινία προτείνεται στο κοινό να τη δει.

 

Συμπέρασμα: το σύστημα είναι βράστα κι άστα και ο λόγος είναι ότι δεν υπάρχει και δε γίνεται να υπάρξει αντικειμενικότητα. Οι όροι στους οποίους πρέπει να συμφωνήσουμε είναι ΠΑΡΑ πολλοί και δεν έχουμε σκοπό να το κάνουμε. Και καλώς κατά τη γνώμη μου. Η τέχνη δεν είναι για να μετριόμαστε ποιος είναι καλύτερος και χειρότερος. Είναι για να συζητάμε και να ανοίγουμε τα μυαλά μας.

[Apoll]

Απλά μην κοιτάτε κριτικές. Αν νομίζεις σου αρέσει μία ταινία, πας σινεμά και την βλέπεις.

Όλα είναι καθαρά προσωπικό γούστο.

[Malthador]

Απλά μην κοιτάτε κριτικές. Αν νομίζεις σου αρέσει μία ταινία, πας σινεμά και την βλέπεις.

Όλα είναι καθαρά προσωπικό γούστο.

 

Καλά δεν θα σκίσω και το καλσόν μου επείδη πενήντα στόκοι βαθμολογούν με ότι να 'ναι τρόπο, απλά προσπαθώ να κατανοήσω για ποιό λόγο αυτοί οι πενήντα στόκοι βαθμολογούν με ότι να 'ναι τρόπο, όταν υποτίθεται ότι έχουν τη γνώση και την εμπειρία να μην βαθμολογήσουν με ότι να 'ναι τρόπο. Εγώ αν μια ταινία με τραβήξει θα την δω, δεν θα κάτσω να διαβάσω κριτικές.

 

Παρακάτω, σε αυτά που λέει ο Manuel (τα πιάνω ένα-ένα):

 

 

Τα πιο πολλά συστήματα κριτικής, έχουν μια λίστα με κριτήρια τα οποία έχει στο μυαλό του ο κριτής, από τα οποία όσα περισσότερα πληρεί η ταινία, τόσο μεγαλύτερη είναι η βαθμολογία της. Η λίστα αυτή, έχει στο μυαλό της ένα πρότυπο ταινίας με συγκεκριμένες προδιαγραφές και στόχους, πολλούς από τους οποίους δεν έχουν οι ταινίες με σούπερ ήρωες.

 

Ενδιαφέρον. Θα ήθελα να μάθω ποιά είναι αυτά τα κριτήρια, έστω προσεγγιστικά. Χοντροκομένα, αν έπρεπε να κρίνω μία random ταινία θα κοιτούσα ερμηνείες, σενάριο, ήχο και -αν μιλούσαμε για τέτοιου είδους ταινία- γραφικά. Συγκεκριμένα για το Batman v Superman, είναι μία ταίνια που οι ερμηνείες της είναι από καλές έως πολύ καλές (δηλαδή οι τρεις πρωταγωνιστές μπαίνουν αρμονικά στον ρόλο που υποδύονται), το σενάριο είναι αρκετά σούπα ενώ στον τεχνικό τομέα γεμίζει το μάτι από εκρήξεις και ξυλίκι. Μ' αυτά και μ' αυτά καταλήγω ότι είναι μια ταινία που βλέπεται ευχάριστα (εξαράκι πχ) και όχι μια ταινία που καλύτερα να μην δει κάποιος (τριάρακι πχ).

 

Αυτό εννοείς; Ή μήπως εννοείς κάτι βαθύτερο από τα απλοϊκά κριτήρια των ερμηνειών ή του σεναρίου, όπως π.χ. το suspension of disbelief (ή κάτι άλλο συναφές, ίσως; ) που είναι προαπαιτούμενο για fantasy ταινίες; Ναι προφανώς, αν a priori δεν μπορείς να δεχτείς ότι υπάρχουν εξωγήινοι που πετάνε και γι' αυτό βαθμολογείς χαμηλά, τότε ποιός ο λόγος να μπεις εξαρχής στη διαδικασία της κριτικής μιας τέτοιας ταινίας; Και σε δεύτερη φάση, με αυτή τη λογική μόνο όσοι αρέσκονται στα κομικς θα έπρεπε να κριτικάρουν ταινίες που βασίζονται σε κόμικς καθώς είναι καλύτερα συνειδητοποιημένοι ως προς τα κλισέ που θα συναντήσουν. Που κατά τη γνώμη μου είναι λάθος αυτό. Γιατί μια πολύ καλή ταινία θα μπορούσε να έλξει και κάποιον που δεν είναι φανατικός του είδους.

 

 

Κατά τη γνώμη μου δε θα έπρεπε να κάνει κριτική κάποιος που δεν τον ενδιαφέρει το είδος. Εγώ για παράδειγμα δε βλέπω σχεδόν καθόλου ταινίες με σούπερ ήρωες. Ότι κριτική και να κάνω δε θα αφορά τη συγκεκριμένη ταινία που θα δω, αλλά τα προβλήματα που έχω εξ' αρχής με το είδος.

 

Αυτό όμως λειτουργεί κι από την ανάποδη. Π.χ. εγώ λατρεύω το medieval setting, οπότε και μούφα να είναι η ταινία θα την κριτικάρω μάλλον θετικά, γιατί θα καλύπτει το προσωπικό μου θέλω το να βλέπω όσο το δυνατόν περισσότερες ταινίες του είδους που μου αρέσει. Όπως είπα και πιο πάνω, οι καλές ταίνιες -μάλλον- θα αρέσουν και στους μη-φανατικούς.

 

 

Είναι ο ίδιος λόγος που τα όσκαρ δεν πηγαίνουν σχεδόν ποτέ σε κωμωδίες ή ταινίες τρόμου, αλλά σε κοινωνικές ταινίες, δράματα και ιδιαίτερα βιογραφικά ή με πολιτικό περιεχόμενο.

 

Ναι, το έχω παρατηρήσει αυτό. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Ερμηνεία δεν είναι μόνο να παίζεις τον Ρόμπερτ στις «Γέφυρες του Μάντισον», ερμηνεία είναι να μπαίνεις και στο ρόλο του Superman ή του Obi-Wan. Γιατί τα sci-fi ή οι κωμωδίες τρώνε άκυρο στα Όσκαρ;

[Επισκέπτης]

Ενδιαφέρον. Θα ήθελα να μάθω ποιά είναι αυτά τα κριτήρια, έστω προσεγγιστικά. Χοντροκομένα, αν έπρεπε να κρίνω μία random ταινία θα κοιτούσα ερμηνείες, σενάριο, ήχο και -αν μιλούσαμε για τέτοιου είδους ταινία- γραφικά. Συγκεκριμένα για το Batman v Superman, είναι μία ταίνια που οι ερμηνείες της είναι από καλές έως πολύ καλές (δηλαδή οι τρεις πρωταγωνιστές μπαίνουν αρμονικά στον ρόλο που υποδύονται), το σενάριο είναι αρκετά σούπα ενώ στον τεχνικό τομέα γεμίζει το μάτι από εκρήξεις και ξυλίκι. Μ' αυτά και μ' αυτά καταλήγω ότι είναι μια ταινία που βλέπεται ευχάριστα (εξαράκι πχ) και όχι μια ταινία που καλύτερα να μην δει κάποιος (τριάρακι πχ).

 

Αυτό εννοείς; Ή μήπως εννοείς κάτι βαθύτερο από τα απλοϊκά κριτήρια των ερμηνειών ή του σεναρίου, όπως π.χ. το suspension of disbelief (ή κάτι άλλο συναφές, ίσως; ) που είναι προαπαιτούμενο για fantasy ταινίες; Ναι προφανώς, αν a priori δεν μπορείς να δεχτείς ότι υπάρχουν εξωγήινοι που πετάνε και γι' αυτό βαθμολογείς χαμηλά, τότε ποιός ο λόγος να μπεις εξαρχής στη διαδικασία της κριτικής μιας τέτοιας ταινίας; Και σε δεύτερη φάση, με αυτή τη λογική μόνο όσοι αρέσκονται στα κομικς θα έπρεπε να κριτικάρουν ταινίες που βασίζονται σε κόμικς καθώς είναι καλύτερα συνειδητοποιημένοι ως προς τα κλισέ που θα συναντήσουν. Που κατά τη γνώμη μου είναι λάθος αυτό. Γιατί μια πολύ καλή ταινία θα μπορούσε να έλξει και κάποιον που δεν είναι φανατικός του είδους.

Δεν έχουν όλοι ακριβώς τα ίδια κριτήρια, ούτε είναι όλοι το ίδιο ικανοί στο να διαχωρίζουν τις προσωπικές τους ιδιοσυγκρασίες από της ταινίας. Και εδώ που τα λέμε δε θα ήταν και δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο. Το suspension of disbelief που αναφέρεις είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς τι είναι αυτό που δίνει το "δικαίωμα" σε ένα έργο τέχνης να μας δείξει ότι θέλει, χωρίς να αντιδράσει κάτι μέσα μας που να μας βγάλει εκτός κλίματος. Σίγουρα ένα τεράστιο ρόλο παίζει η ηλικία και οι εμπειρίες μας, αλλά και η προσωπική μας προδιάθεση να μπούμε σε έναν κόσμο. Ένα παιδί δεν αμφισβητεί ποτέ αυτά που βλέπει, ούτε καν κριτικάρει. Δε θυμάμαι ποτέ να ρώτησα ένα παιδί πώς σου φάνηκε μια ταινία και να μη μου είπε απλά "ωραία ήταν". Μπορείς να δείξεις ένα ήρωα να τρώει 10 σφαίρες και μετά να σηκώνεται όρθιος και ο πιτσιρικάς να πανηγυρίζει που σώθηκε. Δε θα μπει καν στη διαδικασία να σκεφτεί "ε, αυτό δε θα γινόταν ποτέ" και να ξενερώσει.

 

Τώρα σκέψου ότι αυτό το πράγμα δεν αποβάλλεται απλά σε κάποια στιγμή της ζωής σου, αλλά σταδιακά. Οι κριτικοί συχνά ζούνε σε έναν κόσμο όπου δεν έχουν πια καθόλου την εμπειρία του suspension of disbelief, τουλάχιστον όχι συναισθηματικά. Απλά προσπαθούν να σκεφτούν μέσα τους αν θα έπιανε σε κάποιον άλλο. Γενικά πολλοί κριτικοί δεν απολαμβάνουν τις ταινίες και δεν έχουν την πρόθεση να ακούσουν κάτι καινούργιο μέσα από ένα έργο τέχνης. Απλά το συγκρίνουν με αυτό που ήδη έχουν εγκαταστήσει μέσα τους, μέσα από την τεράστια εμπειρία τους, και βαθμολογούν. Γι' αυτό και οι επαναστατικές ταινίες που προσφέρουν κάτι καινούργιο και διαφορετικό, σπάνια έχουν απήχηση τη στιγμή που εμφανίζονται (όπως το Fight Club, το Psycho ή το Shining).

 

Το ίδιο συμβαίνει και στις υπόλοιπες τέχνες, δεν έχει να κάνει με τον κινηματογράφο.

 

Πάντως, πολλοί κριτικοί βαθμολόγησαν ακριβώς όπως και εσύ το Batman vs Superman και έκαναν αντίστοιχα σχόλια. Απλά το rotten tomatoes ένα 6άρι μπορεί να το βγάζει ως αρνητική κριτική. Γενικά το σύστημά με τα "ναι" και "όχι" είναι κάπως παράξενο (ας πούμε η γενική βαθμολογία είναι κοντά στο 5/10, παρόλο που οι κριτικές είναι 27% δηλαδή 2,7/10). Εξηγούν πάντως τους λόγους που δίνουν αυτές τις βαθμολογίες και δεν είναι για όλους οι ίδιοι. Κάποιοι έκριναν αρνητικά την ερμηνεία του Λούθερ, κάποιοι θεώρησαν ότι το σενάριο έσπασε σε πολλά διαφορετικά κομμάτια και δεν ήταν συγκεντρωμένο σε ένα θέμα (κάτι που συνήθως στις ταινίες αφαιρεί το "impact") κτλ...

 

Όσον αφορά τη δράση, αυτό είναι συνήθως κάτι που αγνοούν οι κριτικοί όταν το σενάριο δεν τους ενδιαφέρει. Δηλαδή είναι για αυτούς ένα είδος γαρνιτούρας. Αν τους αρέσει το κυρίως πιάτο, θα παινέσουν και τη γαρνιτούρα. Αν όχι, ούτε που θα την προσέξουν.

 

Αυτό όμως λειτουργεί κι από την ανάποδη. Π.χ. εγώ λατρεύω το medieval setting, οπότε και μούφα να είναι η ταινία θα την κριτικάρω μάλλον θετικά, γιατί θα καλύπτει το προσωπικό μου θέλω το να βλέπω όσο το δυνατόν περισσότερες ταινίες του είδους που μου αρέσει. Όπως είπα και πιο πάνω, οι καλές ταίνιες -μάλλον- θα αρέσουν και στους μη-φανατικούς.

Πολύ σωστό. Και ναι, έτσι είναι: υπάρχουν ταινίες που αρέσουν και σε μη φανατικούς του είδους. Ε, το BvS δεν είναι μια από αυτές, έτσι δεν είναι; Υπάρχουν φυσικά τέτοιες σε κάθε είδος, όπως το Dark Knight.

 

Δεν ξέρω, όμως, τι σημασία έχει για έναν ανεξάρτητο θεατή η απήχηση που έχει μια ταινία στον υπόλοιπο κόσμο. Οι γονείς μου δε θα καθόντουσαν ποτέ να δούνε το Army of Darkness. Εγώ το είδα τις προάλλες και χτυπήθηκα στα γέλια. Δεν ξέρω πως με επηρεάζει το γεγονός πως αυτή η ταινία έχει (σχετικά) μικρό κοινό. Αντίστοιχα σε όσους και αν αρέσουν οι ταινίες κόμιξ που βγαίνουν με το τσουβάλι, εμένα πάντα θα με κουράζουν αφόρητα (μιλάω για τώρα, καθώς πριν από χρόνια ή μετά από χρόνια ήταν ή μπορεί να είναι ξανά αλλιώς).

 

Ναι, το έχω παρατηρήσει αυτό. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Ερμηνεία δεν είναι μόνο να παίζεις τον Ρόμπερτ στις «Γέφυρες του Μάντισον», ερμηνεία είναι να μπαίνεις και στο ρόλο του Superman ή του Obi-Wan. Γιατί τα sci-fi ή οι κωμωδίες τρώνε άκυρο στα Όσκαρ;

 

Ε, γιατί η αρχική ιδέα τέτοιων θεσμών είναι γελοία. Δε γίνεται να συγκρίνεις ανόμοια πράγματα και να βγάζεις νικητή. Αν κάποιος θέλει να φάει παγωτό, δε μπορεί να του λες ότι οι φακές είναι πιο θρεπτικές.

 

Και μιας και πιάσαμε αυτό το παράδειγμα: ρώτησα κάποτε έναν καθηγητή μου γιατί ο τάδε θεωρείται σπουδαίος δημιουργός, αφού είναι κουραστικός, βαρετός μπλα μπλα μπλα. Μου απάντησε ότι μπορεί να έχω πιο συχνά όρεξη για Coca Cola και να την απολαμβάνω περισσότερο, αλλά κατά βάθος γνωρίζω ότι το νερό μου κάνει πιο καλό και είναι πιο σημαντικό για μένα.

 

Σκέψου έναν κριτικό κινηματογράφου σαν έναν γιατρό: προφανώς αν έχεις όρεξη να φας πατατάκια, θα τα φας, θα τα απολαύσεις, θα περάσεις καλά κτλ. Αλλά δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ ο γιατρός να σου τα προτείνει ως καλύτερο φαγητό αντί για σπανακόρυζο.

[Thresh]

Στο reboot του F4 πάντως έξω δεν έπεσαν...

[Scullbag]

Γενικά διαβάζω κόμιξ. Ευρωπαϊκά, manga, superhero. Καλή πλοκή και σεβαστό σχεδιασμό να έχουν (ή καλό σχέδιο και σεβαστή πλοκή) και είμαι μέσα.

 

Να πω όμως ότι, για μένα τουλάχιστον, οι ταινίες δεν πρέπει να κρίνονται μόνο για αυτό που είναι, αλλά και για αυτό που θα μπορούσαν να είναι. Πέφτουν εκατομμύρια δολάρια σε αυτές τις παραγωγές, κόσμος κοπιάζει για να τις φτιάξει, και οι μεγαλομέτοχοι και οι CEOs θα πρέπει να τρώνε τη ντομάτα στη μάπα όταν κάνουν ό,τι τους κατέβει επειδή "τώρα είναι στη μόδα οι superhero films, οπότε ας μπούμε και μεις όπως-όπως στο παιχνίδι να βγάλουμε φράγκα". Ας μην ξεχνάμε ότι η DC ψιλοέβγαζε ταινίες/αποτυχίες από τα πρώτα χρόνια του 2000 και δεν την πολυένοιαζε. Τα τελευταία χρόνια που η Marvel έκανε το είδος mainstream σκοτώνεται να την φτάσει.

 

Οι ταινίες του MCU έχουν τα θεματάκια τους (και τα plotholes τους), αλλά σε γενικές γραμμές έχουν ανεβάσει πολύ τον πήχη και υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι για αυτό. Λόγοι οι οποίοι μετράνε για τους κριτικούς, μας αρέσει δεν μας αρέσει.

 

Για να το κάνω λίγο πιο συγκεκριμένο, είναι πολύ αξιοσημείωτο το γεγονός ότι η Marvel ανήκει στην Disney. Η Disney έχει ένα χαρακτηριστικό, είναι η μεγάλη μαμά των family films. Των καλύτερων family films στην Αμερική. Και κατάφερε να συνδυάσει το συναίσθημα αυτό που έχουν οι ταινίες της με τον κόσμο της Marvel. Ναι έχουμε το τέλος του κόσμου, τρομερούς και σατανικούς εχθρούς, νεκρούς φίλους και συντρόφους, όμως πάρε ένα αστείο την κατάλληλη στιγμή και έρχεται ισορροπία, δεν βυθίζεσαι στο δράμα και στα πολιτικά παιχνίδια. Λόγω αυτού του χαρακτηριστικού, μπορείς να πάρεις το ανιψάκι σου και τον παππού σου σε ταινία της Marvel και θα το ευχαριστηθούν και οι 2. 

 

Αυτό, για μένα τουλάχιστον, δεν ισχύει για την DC. Too. much. drama. Και αυτό είναι ένα γερό fail για την DC, όχι μόνο επειδή χάνει στα demographics (οπότε χάνει στο box office), αλλά γιατί κανείς δεν μπορεί να χαρεί μια superhero movie όπως μπορεί να την χαρεί ένα παιδί.

 

Επομένως, ένας κριτικός ταινιών που θα πάει να δει ταινία της DC, θα έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του "κόμιξ/σούπερ ήρωες/παιδική ηλικία" και μετά του έρχεται ένα Man of Steel στη μάπα και ξενερώνει τη ζωή του. Και -προσωπική μου άποψη πάντα- καλά θα κάνει και θα ξενερώσει. Ναι, ταινία σου είναι μπορείς να την κάνεις όπως θες, αλλά όταν ξεχνάς την genre σου και το target group σου, τα θες και τα παθαίνεις.

 

Ένα άλλο βασικό συστατικό (μιας και οι ταινίες δεν είναι μόνο για τους καμένους των κόμιξ) είναι ότι οι ταινίες της Marvel είναι όλες συνδεδεμένες μεταξύ τους (και με τις σειρές) και σχηματίζουν μια δομή η οποία από τη μια υποδηλώνει οργάνωση και σχεδιασμό (from very, very early on, κλασσική τακτική Disney) και από την άλλη θυμίζει τον τρόπο με τον οποίο συνδυάζονται οι χαρακτήρες στον κόσμο των κόμιξ μεταξύ τους. Μπορεί κάποιος να δει το Avengers και να δει μετά από 4 χρόνια το Age of Ultron και να μην χαθεί καθόλου. Ξέρει τους χαρακτήρες, ξέρει τι του γίνεται. Στην DC είναι πολύ πιο ανοργάνωτοι και δεν θυμάται ο θεατής πράγματα, ενώ του ζητείται να τα θυμηθεί. Ή κάνει 20 λεπτά exposition (όπως στο Batman vs Superman) και κάνει τον θεατή που ξέρει να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο. Κι άλλο fail για τους κριτικούς, σε όποια πλευρά κι αν ανήκουν. Είναι τρομερό συναίσθημα να βλέπεις μια ταινία και να σου δείχνει ότι αυτοί που την έφτιαξαν ξέρουν τι κάνουν (σε αντίθεση με το άρπα-κόλλα)

Κι εγώ αν έγραφα κριτική για το Batman vs Superman θα το έλεγα, πόσες φορές ακόμα θα μας δείξετε τους νεκρούς γονείς του Bruce? Φτάνει πια, δεν μπορούμε άλλο, δεν θέλω να δω άλλες εκτελέσεις αυτής της σκηνής, μου αρκούν για 15 ζωές

 

 

Θα μπορούσα να συνεχίσω κι άλλο το σεντόνι, αλλά κρίμα είναι. Να σημειώσω πως ποτέ δεν ήμουν fan των κριτικών, δεν διαβάζω ποτέ το rottentomatoes γιατί το θεωρώ άθλιο και το imdb δεν αποτελεί αξιόπιστο κριτήριο για μένα (εκτός από τις τοπ κριτικές του κοινού, εκεί υπάρχει μια εμπιστοσύνη από πλευράς μου). Προσωπικά μου αρέσουν τα κομιξ της DC αλλά είμαι πολύ απογοητευμένη από τις ταινίες της. Από την άλλη μου αρέσουν τα κομιξ της Marvel και λατρεύω τις ταινίες της αλλά με βλέπω να την μποϊκοτάρω μέχρι να ανακοινωθεί η Black Widow movie Να σημειώσω ότι το πιο θετικό που έχω ακούσει για το Batman vs Superman ήταν πως ήταν μέτρια ταινία, αρκεί να την δεις πριν το Civil War και όχι μετά.

[king2009]

Οι περισσότερες super hero movies απλα δεν βλέπονται και έπρεπε να περνουν 1 με 2 στη βαθμολογία. Και όμως κάνουν τα μεγαλύτερα Box office γιατί απλά έχουν εφέ. Είμαστε στην εποχή των εφέ και του φαινεσθε. Ταισε τον κόσμο εφέ και pure δράση χωρίς νόημα και παρτου την ψυχή.

 

Κάνα 2 ταινίες που ήταν καλές ήταν τα:

 

Guardian of the galaxy

Captain America winter soldier

Deadpool

 

Ολες οι υπόλοιπες δεν βλέπονταν.

[Thresh]

και το 1ο Iron Man ήταν πολύ καλό και το Avengers...

[king2009]

και το 1ο Iron Man ήταν πολύ καλό και το Avengers...

Και το πρώτο Iron man είναι εξαιρετικο ναι. Το πρώτο Avengers πάλι ένα σωρό κλισέ έχει αλλά εντάξει βλέπετε ένα 6.5 το πέρνει.