Τyranny

[hurin]

Πολύ άδειο είναι. Λίγα side quests, μικροί χάρτες. Σα να βιάστηκαν να το κάνουν gold.

[Tobajara]

Αυτό με τους χάρτες - κουτσουλιά αρχίζει κι εμένα να με εκνευρίζει, είναι σαν τις αποστολές να σκοτώσεις ποντίκια στο υπόγειο. Πέρα από τις κύριες αποστολές δεν υπάρχουν πολλά να γίνουν. Οι side quests υπάρχουν απλά για να υπάρχουν, πραγματικά.

[hurin]

Μπήκα (ακούσια) στο Bastards Wound DLC. Τώρα συνηδητοποιώ ότι είναι είναι σχεδόν αυτό που θα έπρεπε να είναι το υπόλοιπο παιχνίδι. Πόλη με κόσμο, sidequest, αν και δεν φαίνεται ούτε και αυτό να το έχουν πλήρως αναπτύξει.

Βγάλανε DLC σε μη ολοκληρωμένο game, και ακόμα και υτό φαίνεται λειψό.

Επίσης είδα frame drops σε μάχες, έφτασαν μέχρι και 20fps κάνοντας τες στοπ-καρέ. Και όλα αυτά σε 2060super.

Το αξίζει το κράξιμο...

[hurin]

Το τερμάτισα με Disfavored-Loyal. Ειλικρινά, ότι είπατε ισχύει. Άδειο, μισοτειωμένο, ανύπαρκτο 2ο μισό, μάχη της πλάκας, DLC απαράδεκτα και ασύνδετα με το υπόλοιπο παιχνίδι.

Και όταν ξεκινάς, σου δίνει τόση πίστη ότι αξίζει να το τερματίσεις ξανά και ξανά, έτσι για να δεις την ιστορία.

 

[Tobajara]

Στις 20/4/2020 στις 7:02 ΠΜ, hurin είπε

 Άδειο, μισοτειωμένο, ανύπαρκτο 2ο μισό, μάχη της πλάκας

Θα ήθελα πάρα πολύ να βγω και να πω "μα τι αρλούμπες είναι αυτές έρχεσαι από την Παταγονία" αλλά δε μπορώ γιατί κατά βάση συμφωνώ. Είμαι στην τρίτη κύρια αποστολή με τον Cairn και έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι.

Side missions που ανήκουν στο Diablo 1 ή στο...Dragon Age 2/ Inquisition: τράβα εκεί, σκότωσε 4 - 5 άτομα, άνοιξε και δυο containers και τέρμα (στο τσακίρ κέφι έχεις και διάλογο). Ο χάρτης υπάρχει συχνά μόνο για το συγκεκριμένο σκοπό, ενώ συχνά δε συνδέονται με κάτι άλλο.

Μεγάλα loading times.

Η αλληλογραφία με τη Fatebinder Myothis δείχνει τι ποιότητα και ποσότητα του κόσμου, της φιλοσοφίας και της γενικής κατεύθυνσης και λογικής του σεναρίου θα μπορούσαν να είχαν αναδείξει σε side missions, main story, διαλόγους, αλληλεπιδράσεις κλπ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΑΝΕ. Αντί να τα βλέπεις όλα αυτά παίζοντας, τα γαλάζια της γράμματα / κάθεσαι και διαβάζεις/ και σε πιάνουν τα κλάμματα/ κλπ κλπ. Δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να εξοργιστώ. "Άδειο" και "μισοτελειωμένο" το συνοψίζει πολύ καλά, γιατί το αποτέλεσμα είναι οι τραγελαφικοί Scarlet Chorus, οι περιορισμένες περιοχές και το πρακτικά τίποτα εκτός των κυρίως αποστολών. Είναι πολύ βαρύ για όποιον αγαπάει το είδος να βλέπει μια τόσο χαμένη ευκαιρία και ενώ βλέπει τι θα μπορούσε να έχει δημιουργηθεί, λόγω πόρων (?) παραγωγής (?) χρονικών περιορισμών (?) κλπ να έχει να κάνει με ένα παιχνίδι τόσο άνισο, που κυμαίνεται από ευχάριστο ως οριακά ανεκτό.

Ενώ οι εντυπώσεις μου για τη μάχη βελτιώθηκαν σε κάποια δόση, τώρα έχουν πέσει στα Τάρταρα. Αν κλείσεις το AI (απενεργοποιήσεις το φωτεινό τετραγωνάκι από το interface) ο χαρακτήρας δε δέχεται εντολές για auto attacks. Απλά κάθεται εκεί, αλλά αν του πεις να χρησιμοποιήσει ability δεν έχει πρόβλημα, προθυμοποιείται. Τσιμπαω τα βυζουλάκια μου. Το Defend Party/ Player AI είναι κακό αλλά αναγκαίο λόγω του παραπάνω. Θα δοκιμάσω και Passive AI και βλέπω, αλλά έχω βαρεθεί να κυνηγάω τους χαρακτήρες γύρω γύρω και να τους βλέπω να κάνουν άλλα αντ'άλλων (ΑΥΤΟΝ σου είπα να χτυπήσεις γιατί τρέχεις στον δίπλα???).

Πέρα από το ικανοποιητικό main story και τον κόσμο, την ιδέα, το lore κλπ, το παιχνίδι πάσχει σε πολλά. Θα ακολουθήσει post - σούμα όταν το τελειώσω. Προσωπικά θα το ξαναπαίξω 1 - 2 φορές επιπλέον σε χαμηλότερο επίπεδο δυσκολίας για να αποφύγω τον εκνευρισμό, αναγνωρίζω τα αρνητικά του, αλλά τελείως προσωπικά και υποκειμενικά το πρόσημο είναι θετικό και το προτείνω ευρύτερα.

[Speculoos]

Δεν μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο, δυστυχώς. Το Tyranny το είχα δει όταν είχε πρωτοβγει και το είχα βάλει για τα καλά στο μάτι, το backlog όμως στα παιχνίδια που έχω είναι τεράστιο λόγω πλέον αναπόφευκτων οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων.

Μου βγήκε σε καλό που δεν είχα κάνει τότε αγορά μιας και πριν λίγο καιρό δόθηκε κάπου δωρεάν (steam;). Αμέσως ανέβηκε στις πρώτες θέσεις του ready to install list και έχω καταφέρει να γράψω 6-7 ώρες παιχνιδιού. Στην αρχή εντυπωσιάστηκα με τη δημιουργία του χαρακτήρα, έκανα 3-4 και άλλαζα τις επιλογές που σου δίνονται στην εισαγωγή, είδα και πολλούς διαλόγους, κάποια υποψία lore και background story και ένιωσα ότι βρήκα κάτι για τα βράδια μου. 

Δυστυχώς όμως όσο κύλαγε το παιχνίδι έβρισκα περισσότερα αρνητικά από θετικά. Ακόμα και οι διάλογοι και η ιστορία γινόταν όλο και πιο generic. Το σύστημα μάχης μου πήρε ώρα να το συνηθίσω και ακόμα δεν το έχω χωνέψει. Περίμενα κάτι σαν το DA:O ή το Pillars αλλά ούτε καν. Δεν έφταιγε ότι στο Tyranny οι χαρακτήρες που παίζω σε RPG δεν πολυφτουράνε (ίσα ίσα το βρήκα σαν ευκαιρία να δοκιμάσω κάτι άλλο από 2-hand/Crit/backstab/assassin ή superduper tank που φτιάχνω συνήθως) αλλά ότι σου δίνουν την εντύπωση ότι βγάζεις αγγαρεία. Κλικαρε να κάνεις επίθεση, περίμενε, κλίκαρε, όχι τόσο γρήγορα, πάλι από την αρχή ξανά κλικ, μόλις έγινες interrupted οπότε πάλι κλικ, ζήτω μόλις έκανες 4 dmg. Έχανα έτσι και την χαρά της στρατηγικής που σου δίνει ένα paused-based mechanic ή ένα κλασικό 2-turn, αλλά και τη χαρά του αγνού hack 'n' slash. Το tyranny δεν είναι ουσιαστικά κανένα από τα τρία με αποτέλεσμα να κουράζει χωρίς λόγο.

Δυστυχώς το βλέπω να τρώει uninstall, έχω και άλλα πράγματα για να ασχοληθώ.

[Tobajara]

To τερμάτισα. Απλά ένα ποστ - σούμα με τελικές εντυπώσεις. Σημειωτέον ότι δεν έχω το Bastard's Wound DLC. Επίσης, μου είναι τρομερά δύσκολο να εκφράσω με σαφήνεια και ακρίβεια το τι με ενόχλησε και τι μου άρεσε στο παιχνίδι, πράγμα που δε μου συμβαίνει σχεδόν ποτέ. Δεν είναι παραγνωρισμένο διαμάντι όπως το Planescape: Torment ή το Arcanum ή αποτυχία τύπου Dragon Age 2. Είναι "απλώς" ένα παιχνίδι με προβλήματα στους μηχανισμούς και στο σχεδιασμό, που δεν εκπληρώνει τις υποσχέσεις που δημιουργεί. Υποκειμενικά, αφήνει πικρή γεύση. Αντικειμενικά, δεν είναι κακό. Με την Obsidian όμως και τα παιχνίδια της δε μπορείς να είσαι αντικειμενικός.

Ο χειρότερος εχθρός του Tyranny είναι ο εαυτός του. Είναι σχεδόν αδύνατο να το δεις όχι ανεξάρτητα από τη νόρμα ενός cRPG αλλά και ανεξάρτητα από τις προσδοκίες που σου γεννά το ίδιο το παιχνίδι. Είναι ένα συνοθύλευμα καταπληκτικών στοιχείων και ιδιαίτερα θελκτικής θεματολογίας που συνδέονται μεταξύ τους από συζητήσιμα ως προβληματικά στοιχεία gameplay και ΚΥΡΙΩΣ μεγάλες ελλείψεις σε περιεχόμενο. Όπως στα arcades τρώγαμε στη μάπα τις ίδιες πίστες για να πάμε λίιιγο παρακάτω και να ενθουσιαστούμε, έτσι και στο Tyranny περιμένεις την επόμενη σεναριακή ιδέα και λαβή που θα ανταμείψει την υπομονή σου και με τόκο. Το αν αξίζει τον κόπο είναι στην κρίση του καθενός. Θα κάνω τουλάχιστον ένα playthrough όταν αγοράσω το Bastard's Wound αλλά δεν ξέρω αν οι ατέλειες του παιχνιδιού θα ξεπεράσουν την υπομονή μου για περισσότερα. Πέρασα καλά παίζοντάς το, είχε δυνατές στιγμές, θα το ξαναπαίξω, αλλά σε σημεία ήταν αγγαρεία και εκνευριστικό.

Από πλευράς σεναρίου, το Act 1 είναι σαφώς το καλύτερο και πιο πλήρες. Στο Act 2, παρόλο που έβλεπες περισσότερο τον κόσμο του παιχνιδιού, αυτός ήταν νεκρός, καλουπωμένος και σου έδινε την εντύπωση του "αυτό είναι το κομμάτι με τους μισθοφόρους, αυτό με τους μάγους, το άλλο με τα φαντάσματα" κλπ. Δε μου άρεσε επίσης το πώς συνδέονταν οι κύριες αποστολές. Μου φάνηκε άγαρμπο και ασύνδετο. Ο Voices of Nerat με έστελνε για θελήματα ενώ ο ίδιος, ο Graven Ashe και ΚΑΘΕ άλλη παράταξη (με μικρή εξαίρεση τον Tunon/ κεντρική διοίκηση) ήταν εξαφανισμένη. Οι δευτερεύουσες παρατάξεις (οικισμοί, μάγοι, τεχνίτες, μισθοφόροι, Beastmen κλπ) είχαν παρουσία μόνο στο σεναριακό και gaming χωροχρόνο που τους αναλογούσε. Εδώ είναι που χρειάζονταν οι παρούσες/ απούσες side missions ώστε να σπάσει ο ρυθμός, να αναδειχτούν και να εξερευνηθούν τα πρόσωπα και οι παραστάσεις και να γεμίσει το παιχνίδι. To Act 3, αν και αναμενόμενα εύστοχο και ευρηματικό από πλευράς role playing, δεν αντέχει σε κριτική από πλευράς gameplay γιατί δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα. Θα πει κάποιος και το Bloodlines έκανε το ίδιο. Ναι, αλλά έχοντας προσφέρει πολύ περισσότερα και ουσιαστικότερα και τελείωνε άγαρμπα αλλά αξιοπρεπώς.

Από θέμα gameplay, δεν υπάρχει πρόβλημα μόνο με τις απλοϊκές και ανούσιες μάχες - ακόμα και τα boss fights - αλλά και με το χρόνο που εχει διαθέσιμο ο παίκτης. Ενώ το character building προδιαθέτει και βοηθάει, οι αντίπαλοι είναι trash mobs: τελείως μονοκόμματοι και προβλέψιμοι. Ο υπολογιστής επιτίθεται με βάση το χαμηλότερο armor, με αποτέλεσμα προς την αρχή να διαλύει τους μάγους και προς το τέλος να κάνει focus το simulacrum της Sirin ή την Kills-from-Shadows. Ενώ ο παίκτης βρίσκει εξοπλισμό και upgrades δεν έχει χρόνο να τον απολαύσει ή να κάνει αυτό που θέλει γιατί πολύ απλά το παιχνίδι είναι από πλευράς περιεχομένου κοντά στο φινάλε (οπότε πχ δεν υπάρχουν named enemies για να δυναμώσουν τα artifacts) και το μόνο που μπορεί να κάνει για να περάσει χρόνος in-game είναι να πηγαίνει από τη μία περιοχή στην άλλη - αφού δεν υπάρχουν side quests - για να τα χρησιμοποιήσει σε κανά δυο μάχες. Αυτό είναι κακό game design. Η μαγεία μου άρεσε και σαν ιδέα και σαν υλοποίηση αλλά κινείται περισσότερο στη λογική των (de)buffs/burst παρά του crowd-control/ ΑοΕ damage. Όσον αφορά τους συντρόφους μου, ήθελα περισσότερο interaction και κυρίως να αντιδρούν πιο ενεργά στις επιλογές μου. Πολύ βολικά το βούλωναν ακόμα και σε πράγματα εντελώς ενάντια στα πιστεύω τους και δεν παρενέβαιναν ή αντιδρούσαν συχνά.

Τώρα, τι μένει? Ένα παιχνίδι πραγματικά αυθεντικό και μοναδικό, παρά τα ελαττώματά του που έπρεπε και να είναι καλύτερο αλλά και να πάει καλύτερα. Πολύ βαθύ και δύσκολο role playing, που σε κάνει να σκέφτεσαι για πολλή ώρα τις συνέπειες. Διάλογοι (και σα γραφή και σα mechanics), ιδέες και κυρίως η διαχείριση της θεματολογίας είναι εξαιρετικά και δεν παίρνω τίποτα πίσω απ'ό,τι είπα πριν. Το παιχνίδι καταφέρνει επίσης πραγματικά να σιχαθείς τη ζωή σου και την παράταξή σου, χωρίς ευκολίες και χωρίς να χαρίζεται απέναντι στην αναγκαιότητα να γίνουν κάποια πράγματα (επιφυλάσσομαι για την "τρίτη" παράταξη, η τέταρτη προβλέπεται μπάχαλο). Όπως είπα σε προηγούμενο post, ορισμένες φορές οι επιλογές δε δικαιολογούνται και δεν εντάσσονται οργανικά στο gameplay, αλλά είναι πολύ σημαντικό το ότι υπάρχει η δυνατότητα να αλλάξουν. Λόγω της θεματολογίας και του προσανατολισμού, είναι λογικό και επόμενο τα συναισθήματα του παίκτη να είναι αρνητικά: θλίψη, τύψεις, μετάνοια, θυμός, οργή, προδοσία, αβεβαιότητα, απελπισία. Το Tyranny κάνει τον παίκτη να νοιάζεται και να τα βιώνει πολύ έντονα.

Δέχομαι το ότι αρκετά από τα παραπάνω ίσως είναι σχεδιαστικές επιλογές, π.χ. είναι απολύτως θεμιτό η βαρύτητα και ο ρόλος χαρακτήρων, παρατάξεων κλπ να αλλάζει ανάλογα με την παράταξη του παίκτη, ή ότι η ύπαρξη side quests θα αύξανε το χρόνο κάνοντας τα πολλαπλά playthroughs - δεδηλωμένο σχεδιαστικό στόχο του Tyranny και σε μεγάλο βαθμό επιτυχημένο - κουραστικά. Οργανικά όμως δεν υπάρχει αντίβαρο και, κυρίως, αν δεχτεί κανείς πως πρόκειται για linear story-driven τίτλο, η τρίτη Act καταρρίπτει κάθε επιχείρημα. Η Obsidian ξέρει τι σημαίνει σοβαρό RPG σα σχεδιασμός. Μπορώ να εικάσω μόνο πως είτε η σαλαμοποίηση πήγε στραβά (αν δεχτούμε πως υπάρχει "καλή" και "κακή" σαλαμοποίηση, αντί να μπουν σε διαδικασία παραγωγής ολοκληρωμένων Acts μπήκαν στη λογική πρόσθετων περιοχών, side-quests κλπ στο ήδη υπάρχον παιχνίδι) είτε το έβγαλαν όπως όπως. Η αλληλογραφία του παίκτη με άλλα πρόσωπα, ειδικά με τους Fatebinders και τη Myothis, δείχνει πως η Obsidian ξέρει πολύ καλά τι κατεύθυνση έπρεπε να πάρει το Tyranny και προσπάθησαν να μπαλώσουν τα πράγματα.

[mike299]

Εάν δεν θυμάμαι λάθος αυτή την στιγμή, το tyranny ήταν side project και δοκιμή νέων ιδεών και άρα δεν  είχε το budget και την πλήρη αφοσίωση της obsidian πάνω του. Για αυτό ενώ έχει μερικα πολύ ωραία στοιχεία και καινοτομίες, ειδικά στο story( το evil playthrough είναι απόλαυση), έμεινε πράγματι ημι-ολοκληρωμένο προκειμένου να κυκλοφορήσει όπως όπως. Θυμάμαι ότι ούτε σημαντική διαφήμιση/προώθηση δεν είχε.

Και εγώ το θεωρώ πάντως ένα παιχνίδι που αξίζει να τον παίξει κάποιος και είναι must play για τους φίλους των RPG. Το κρίμα είναι ότι με λίγο περισσότερο budget και χρόνο, θα μιλάγαμε για ένα από τα καλύτερα και αξιομνημόνευτα RPG

[Skywalker333]

Στις 28/4/2020 στις 1:09 ΜΜ, mike299 είπε

Εάν δεν θυμάμαι λάθος αυτή την στιγμή, το tyranny ήταν side project και δοκιμή νέων ιδεών και άρα δεν  είχε το budget και την πλήρη αφοσίωση της obsidian πάνω του. Για αυτό ενώ έχει μερικα πολύ ωραία στοιχεία και καινοτομίες, ειδικά στο story( το evil playthrough είναι απόλαυση), έμεινε πράγματι ημι-ολοκληρωμένο προκειμένου να κυκλοφορήσει όπως όπως. Θυμάμαι ότι ούτε σημαντική διαφήμιση/προώθηση δεν είχε.

Και εγώ το θεωρώ πάντως ένα παιχνίδι που αξίζει να τον παίξει κάποιος και είναι must play για τους φίλους των RPG. Το κρίμα είναι ότι με λίγο περισσότερο budget και χρόνο, θα μιλάγαμε για ένα από τα καλύτερα και αξιομνημόνευτα RPG

ηταν ενα project που προσπαθούσαν να κάνουν με τον Α ή Β τρόπο για πολλά χρόνια κ δε τους εβγαινε κ δεν εβρισκαν κ publisher. με την επιτυχία του PoE1, καταφεραν να εξασφαλισουν μια μικρη χρηματοδότηση και με μικρο B team εκαναν αυτη την προσπάθεια ενω το main team δουλευε στο PoE. 

[Alastor192]

Το τερματισα και γω σημερα,ενω ειχα παρει το Gold Edition τζαμπα απο Steam πριν απο λιγο καιρο. 

Του βαζω ενα 6.5/10 ,επειδη ειχε ωραιο universe και writing και ωραιο spell system.Γενικα με κρατησε,αλλα ηταν πραγματικα πολλα υποσχομενο και δυστυχως δεν δοθηκε το απαραιτητο dev time και budget για να εχουμε μια παιχνιδαρα.

Καταρχην τελειωνει πολυ αποτομα,σαν να λειπει ενα τελευταιο Act. Οντως οι χαρτες σχετικα αδειοι και εξυπηρετουσαν μονο για το εκαστοτε quest,το combat system νταξει δεν με πειραξε πολυ,απλα το party AI ηταν χαλι μαυρο. Γενικα δεν μπορω να πω οτι ειχα προβλημα με το combat παντως.

Τα loading times με ssd εξαιρετικα μεγαλα,δεν ξερω πως το καταφεραν αυτο ειλικρινα.

Το Bastard's Wound DLC ηταν καλο, μου θυμισε κατι απο τα μεγαλα region quests που ειχε στο Dragon Age Origins,χαλαρα θα πρεπε να ναι μες το main παιχνιδι και να χει κεντρικοτερο ρολο.

Δεν περασα ασχημα με το παιχνιδι,αλλα με στεναχωρει το potential που ειχε,γιατι το universe που φτιαξαν απο αποψη ιστοριας ειχε πολυ ενδιαφερον

Επεξ/σία 21 Φεβρουαρίου 2021 από Alastor192