Τyranny

[Tobajara]

Έβαλα επιτέλους το Tyranny και πραγματικά απορώ γιατί αυτό το παιχνίδι δεν έκανε πολύ περισσότερο θόρυβο, με πωλήσεις, posts, αναλύσεις κλπ, έεεεε λαέ του forum? Η μόνη εξήγηση που βρίσκω είναι πως κυκλοφόρησε σε μια περίοδο υπερβολικής δημοσιότητας και προσφοράς ανάλογων τίτλων, οπότε κάπου έμεινε πίσω. Πρόκειται για μοναδικό τίτλο, με την κυριολεκτική έννοια του όρου: δεν υπάρχει κάτι ανάλογο από πλευράς θεματολογίας.

Είμαι στην αρχή και το πηγαίνω αργά και βασανιστικά διαβάζοντας τα πάντα και μπαίνοντας σιγά σιγά στον κόσμο του. Εξαιρετικές οι εντυπώσεις από το character building και την εισαγωγή, του πώς πλάθεις τη θέση σου στον κόσμο όντας υψηλόβαθμο στέλεχος της Evil Empire (tm) (Rage Against the Machine!). Tο καλύτερο και καθαρότερο interface που έχω δει σε RPG, με την ιδέα των hyperlinks και pop-ups να είναι τόσο φυσική και σωστά υλοποιημένη που αναρωτιέμαι γιατί δεν το σκέφτηκε κάποιος νωρίτερα και γιατί δεν το έχουν αντιγράψει οι πάντες. Ο,τι θα περίμενε κανείς από την Obsidian σε θέματα art direction, lore, χαρακτήρων κλπ, οπότε δε χρειάζονται περισσότερα σχόλια - θα επανέλθω αργότερα όμως. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η επιλογή να τοποθετηθεί το παιχνίδι σε μια άγρια, οπισθοδρομική, αδαή, αμόρφωτη Εποχή του Σιδήρου, ή αντίστοιχα στην παρακμή και πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Πολλή από την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού βασίζεται ακριβώς σε αυτή την απελπισία και την έλλειψη προοπτικής και ελπίδας, το ότι δε μπορείς να περισώσεις κάτι απέναντι στην επερχόμενη παρακμή της Αυτοκρατορίας, πόσο μάλλον να δημιουργήσεις κάτι νέο. Υπάρχει όλο το φάσμα του "κακού", από όσους πράττουν το κακό για λόγους επιβίωσης ή φυσικού νόμου, μέχρι τους κανίβαλους ψυχασθενείς που είναι σα να βγήκαν από το Warhammer 40K. Μέχρι τώρα δε φαίνεται κλισέ τύπου Lawful/ Neutral/ Chaotic Evil, αν και υπήρχαν μερικοί διάλογοι στα όρια της παρωδίας. Ομολογώ πως με τραβούν περισσότερο οι Scarlet Chorus, παρά τη γραφικότητά τους. Είναι κάτι διαφορετικό από όσα κάνω συνήθως, και δε νιώθω και άσχημα όταν τους ταπεινώνω και τους ποδοπατώ. Έχουν φάση, ενώ οι Disfavored είναι πιο συνηθισμένοι/ βαρετοί/ καλά παιδιά που πήραν το λάθος δρόμο και δουλίτσα να υπάρχει.

Στα μέτρια εντάσσω τη μουσική, που δε μου έχει πει τίποτα ως τώρα, και τα loading times που είναι πιο μεγάλα απ'όσο πρέπει.

[hurin]

Ακόμα δεν μπορώ να ξεκολλήσω από το Battletech, για να καταπιαστώ με το Tyranny. Είναι το επόμενο στη σειρα!

[>-Nosakos<-]

Προσωπικά το έχω προτείνει το game σε όλους τους rpgaδες φίλους μου. Έχει ένα τρομερά καλά χτισμένο κόσμο. Με ωραίες τοποθεσίες και καλο φτιαγμένους χαρακτήρες. Ειδικά τα voice overs τους τα λάτρεψα.  Επίσης έχει μια συμπαθητική ιστορία με τις επιλογές σου να την επηρεάζουν σημαντικά. Tέλος ο τρόπος με τον οποίο "χτίζεις" την μαγεία σου, είναι ωραίο.

Αλλά, το gameplay δεν το βρήκα κάτι το ιδιαίτερο και η εξερεύνηση υπήρχε απλά για να υπάρχει. Ειδικά το combat μου φάνηκε αδιάφορο και δεν συγκρινόταν σε σχέση με τo pillars και το divinity που έπαιζα εκείνη την εποχή. Επίσης ο,τι πολλά powers ξεκλειδώνουν μόνο αν επιλέξεις την κατάλληλη επιλογή σε διάλογο δεν ήταν και ότι καλύτερο. 

Επεξ/σία 4 Απριλίου 2020 από >-Nosakos<-

[HellionKal]

Κατόπιν εορτής μπορώ να πω πως, για το ότι το Tyranny δεν έκανε το μπαμ που ίσως να του αναλογούσε, φταίει και η δημιουργός Obsidian αλλά και η εκδότρια Paradox.

Αφενός, η Obsidian "φταίει" επειδή ουδέποτε έριξε σε αυτό ιδιαίτερη βαρύτητα. Από την αρχή του πρότζεκτ ήταν για αυτούς μία "δευτερεύουσα προτεραιότητα", μια αρπαχτή θα τολμούσα να πω (μακάρι να ήταν έτσι όλες οι αρπαχτές βέβαια), και έτσι δεν το στήριξαν ιδιαιτέρως οικονομικά ή από πλευράς του δυναμικού που εργάστηκε σε αυτό (το οποίο ήταν κυριολεκτικά η "Β ομάδα" της εταιρείας, με ελάχιστη μόνο συμμετοχή των μεγάλων ονομάτων). Έτσι, το φινάλε του το λες και ελεεινό cliffhanger (είναι λες και απουσιάζει κυριολεκτικά όλο το τελευταίο Act της ιστορίας, σε κόβουν πάνω στο καλύτερο), και επίσης οι μάχες είναι αρκετά κακοσχεδιασμένες, με την πλειοψηφία εξ αυτών να είναι ουσιαστικά trash mobs που προσπαθούν να επεκτείνουν πλασματικά τη διάρκεια του κάθε playthrough, πράγμα που κάνει την προοπτική πολλών διαφορετικών playthroughs να φαντάζει τόσο κουραστική διαδικασία.

Η Paradox, αφετέρου, δεν στήριξε το game όσο θα έπρεπε από πλευράς προώθησης, αλλά και (το κυριότερο) επιθυμούσε διακαώς να εφαρμόσει σε αυτό το ίδιο μοντέλο που υλοποιεί και στα strategy της: δηλαδή, άπειρα DLC και υπερκοστολογημένα cosmetic packs. Πράγμα που κακοφάνηκε (και δικαιολογημένα) στο παραδοσιακό κοινό των RPG. Και δεν είναι τυχαίο το ότι η συνεργασία της Obsidian με την Paradox σταμάτησε μετά την κυκλοφορία του Bastard's Wound DLC.

Μετράει πάντως ως συνολική εμπειρία. Το είχα εκθειάσει και στο ρηβιού μου παλιά.

Επεξ/σία 4 Απριλίου 2020 από HellionKal

[Tobajara]

1 ώρα πριν, HellionKal είπε

Έτσι, το φινάλε του το λες και ελεεινό cliffhanger (είναι λες και απουσιάζει κυριολεκτικά όλο το τελευταίο Act της ιστορίας, σε κόβουν πάνω στο καλύτερο), και επίσης οι μάχες είναι αρκετά κακοσχεδιασμένες, με την πλειοψηφία εξ αυτών να είναι ουσιαστικά trash mobs που προσπαθούν να επεκτείνουν πλασματικά τη διάρκεια του κάθε playthrough, πράγμα που κάνει την προοπτική πολλών διαφορετικών playthroughs να φαντάζει τόσο κουραστική διαδικασία.

Η Paradox, αφετέρου, δεν στήριξε το game όσο θα έπρεπε από πλευράς προώθησης, αλλά και (το κυριότερο) επιθυμούσε διακαώς να εφαρμόσει σε αυτό το ίδιο μοντέλο που υλοποιεί και στα strategy της: δηλαδή, άπειρα DLC και υπερκοστολογημένα cosmetic packs. Πράγμα που κακοφάνηκε (και δικαιολογημένα) στο παραδοσιακό κοινό των RPG. Και δεν είναι τυχαίο το ότι η συνεργασία της Obsidian με την Paradox σταμάτησε μετά την κυκλοφορία του Bastard's Wound DLC.

Νομίζω πως το πρώτο κομμάτι δένει πολύ καλά με το δεύτερο. Ίσως η Paradox προσπάθησε να το κάνει με υπερβολικά άκομψο τρόπο (σκέψεις προς episodic RPG) ή να υπήρχε θέμα με τα χρονοδιαγράμματα εντός της εταιρίας. Το ότι δούλευε η "δεύτερη" ομάδα δε με προβληματίζει τόσο, με τη λογική πως τα τεχνικά θέματα είχαν λυθεί από το Pillars of Eternity. Το παιχνίδι επίσης δεν τα πήγε άσχημα (είμαι το λινκ) ενώ είδα αναφορές για πάνω από 500.000 πωλήσεις το 2018.

Δεν ήξερα ότι η Obsidian και η Paradox δε συνεργάζονταν πια, και όντως, το Pillars of Eternity 2 αναφέρει την Obsidian σαν publisher.

[HellionKal]

Σίγουρα τα πήγε "αξιοπρεπώς" από πλευράς πωλήσεων, δεν πάτωσε κιόλας δηλαδή. Άσχετα που ίσως να μην τα πήγε όσο καλά θα ήλπιζαν οι της Paradox.

Βέβαια οι 500.000 δεν είναι και απόλυτα αντιπροσωπευτικές αν έγιναν σε βάθος 2ετίας-3ετίας μετά την αρχική κυκλοφορία (πρωτοκυκλοφόρησε Νοέμβρη του 2016 αν θυμάμαι καλά), δεδομένου πως θυμάμαι το game να μπαίνει σε γενναία έκπτωση στα Steam Sales ήδη από 1 χρόνο μετά την αρχική κυκλοφορία του. Δηλαδή, άλλη βαρύτητα έχει ένα γκεημ αν πουλήσει 500k αντίτυπα στην τιμή των 40-50 ευρώ, και άλλη αν δίδεται έναντι 5ευρου σε εκπτώσεις ή δωρεάν στο Χάμπολ Μπάντολ.

Μακάρι να δούμε κανένα καινούργιο γκεημ στο σύμπαν κάποια στιγμή πάντως.

[Greygore]

2 hours ago, Tobajara said:

Δεν ήξερα ότι η Obsidian και η Paradox δε συνεργάζονταν πια, και όντως, το Pillars of Eternity 2 αναφέρει την Obsidian σαν publisher.

Απο όσο θυμάμαι, η Obsidian είχε αγοραστεί απο την Microsoft προς τα τέλη του 2018, όπως και κάποιων άλλων mid-tier indies (Ninja Theory και inXile), οι οποίες εντάχθηκαν κάτω απο το label "Microsoft/XBox Game Studios".

[Tobajara]

Στις 4/4/2020 στις 2:17 ΠΜ, >-Nosakos<- είπε

Ειδικά το combat μου φάνηκε αδιάφορο και δεν συγκρινόταν σε σχέση με τo pillars και το divinity που έπαιζα εκείνη την εποχή.

Η μάχη δεν είναι αδιάφορη, είναι κάτω του μετρίου.

Παίζω σε Path of the Damned δυσκολία σε πρώτο playthrough γιατί πρώτον, είμαι νταής, και δεύτερον περίμενα κάτι πολύ παρόμοιο με τα Pillars of Eternity. Έφτιαξα το συνηθισμένο μου "τα κάνω όλα και συμφέρω" agility/ speed/ crit dual wielding χαρακτήρα και ξεκινάω...

Και σε κάποια φάση συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει καν backstab, flanking ή stealth της προκοπής, και παθαίνω λαλά. Υπάρχει ολόκληρο background Criminal σε αμόρφωτο μεσαιωνικό κόσμο (που σημαίνει ότι δεν ήσουν παραχαράκτης, απατεώνας ή κομπογιαννίτης αλλά κάτι πιο μπρουτάλ) και δε μπορώ να μαχαιρώσω όχι πισώπλατα, ούτε από το πλάι.

Παίζοντας παραπάνω, συνειδητοποιώ ότι η ροή της μάχης είναι προβληματική. Μεγάλα κενά ανάμεσα στις επιθέσεις και γενικά σπαταλημένος χρόνος. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το εκφράσω, ο χαρακτήρας κάνει μια απλή επίθεση, σταματάει για αρκετή ώρα και κάνει τη δεύτερη. Ας καταπιώ το ότι τα abilities έχουν cooldown σε δευτερόλεπτα (που δε συνάδει με γύρους να τρέχουν από πίσω, ας πούμε πως είναι "3 rounds cooldown" ή κάτι τέτοιο), για ποιο λόγο τόση καθυστέρηση? Κάτι ακόμα βασικότερο είναι η μεγάλη αναμονή από τη στιγμή που δίνω εντολή για χρήση ability και την ενεργοποίησή του. Σε πολλές περιπτώσεις, για ability που το χρειαζόμουν ΤΩΡΑ, έπρεπε να περιμένω 2 - 3 δευτερόλεπτα με αποτέλεσμα ο αντίπαλος να με έχει σκοτώσει, να έχει φύγει, να χρειάζομαι κάτι άλλο κλπ. Συγγνώμη αλλά το Pillars δεν ήταν έτσι, η μάχη του ήταν ομαλότατη και πραγματικά απορώ πώς με την ίδια μηχανή υπάρχει αυτό το αποτέλεσμα. Ένα άλλο παράπονο, τώρα που πήρα το Landry για spellcaster, είναι το ότι η ακτίνα στην οποία κάνει ξόρκια είναι πολύ μικρή. Πρέπει να πάει κοντά στο μπούγιο και πολλές φορές του επιτίθονται, γιατί - σωστά - ο υπολογιστής τον αντιλαμβάνεται σαν το πιο αδύναμο μέλος. Τέλος, η πίστα είναι διακοσμητική. Προσπαθώ να κάνω kiting, ο τοξότης ακολουθεί το Landry που στρίβει στη γωνία ενός κτιρίου, έχει πάει μέχρι τη μέση του τοίχου, ο τοξότης ρίχνει και τον πετυχαίνει. Ούτε line of sight ούτε clipping ούτε εμπόδια ούτε τίποτα.

Από εκεί και πέρα ο υπολογιστής παίζει σωστά και στην αρχή το Path of the Damned είναι από αρκετά δύσκολο ως άδικο. Οι αντίπαλοι με two-handed πονάνε, έχω επιλέξει να πάω για deflection επειδή το flat reduction του armor δεν το βλέπω να πηγαίνει πολύ μακριά, οι overseers πονάνε επίσης αλλά ψοφάνε και εύκολα, healing της προκοπής δεν υπάρχει και προς το παρόν ούτε crowd control και το focus των αντιπάλω είναι σωστό. Βέβαια δεν προέβλεψαν τι γίνεται όταν ο παίκτης τραβηχτεί πίσω, οπότε ακολουθούν για λίγο και επιστρέφουν στο ίδιο σημείο. Πολύ απλά μπορείς να σκοτώσεις τους πάντες έναν έναν αν μπορείς να τρέξεις αρκετά μακριά και τους τραβήξεις με τη σειρά.

Τόσο σούπα μάχη είχα να πιάσω από το Dragon Age: Inquisition, μην πω το Dragon Age 2 και πρέπει να ξεπλύνω το στόμα μου. Απογοητεύτηκα γιατί αν ήξερα πως είναι τόσο ελιππής και κακοσχεδιασμένη δε θα είχα ασχοληθεί με υψηλή δυσκολία, και ασφαλώς γιατί περίμενα κάτι καλύτερο.

[Tobajara]

Έχω σχεδόν τελειώσει το Act 1 και έχω πιο πλήρη εικόνα, βελτιωμένη και στα θετικά και στα αρνητικά.

Οι κρυφές εναλλακτικές που είναι διαθέσιμες στον παίκτη είναι λόγος για δεύτερο και πιθανότατα τρίτο playthrough χωρίς να βαρύνει η κατάσταση. Η τρίτη εναλλακτική ανάμεσα σε Disfavored και Scarlet Chorus είναι σχετικά προφανής, ξέροντας πως παίζεις παιχνίδι, αλλά η τέταρτη όχι και τόσο, και σε πηγαίνει μάλιστα και σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση με το αντίστοιχο τίμημα. Είχα καιρό να ενθουσιαστώ τόσο με την εξέλιξη και τη διάθεση εξερεύνησης των εναλλακτικών σε παιχνίδι, και νομίζω πως το πήγαν πιο πέρα από το Pillars of Eternity. Η εξερεύνηση είναι ανύπαρκτη και το παιχνίδι φωνάζει πως ήθελε περισσότερο περιεχόμενο ώστε οι αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στις 4 διαφορετικές διακλαδώσεις να ενταθούν και να χρωματιστούν περισσότερο - τώρα η εξέλιξη φαίνεται λίγο βεβιασμένη, καθώς ο παίκτης δεν έχει τόσο χρόνο να απαυδήσει, να αηδιάσει ή να δοκιμάσει πράγματα ανάμεσα στους "καλούς" τους "κακούς" και τους "άσχημους". Στους προφανείς Dishonored / Scarlet Chorus έχει γίνει καλή δουλειά αλλά ήθελα περισσότερα, ενώ οι άλλες δύο εναλλακτικές είναι προφανώς υποτονισμένες αν και υπάρχουν κάποιοι λόγοι εντός του παιχνιδιού.

Από πλευράς μάχης, έψαξα περισσότερο το σύστημα μαγείας και έκανα τους πάντες casters σε κάτι, οπότε από πλευράς δυσκολίας τα πράγματα βελτιώθηκαν. Τα ελαττώματα που ανέφερα παραμένουν αλλά δεν είναι τόσο τονισμένα όσο στην αρχή. Καθυστέρησα να ασχοληθώ και έχω χάσει αρκετά XP από χρήση ικανοτήτων κλπ (επίσης ο χαρακτήρας μου θα μπορούσε να ήταν ένας ωραιότατος fighter/ mage από την αρχή, όχι αυτό το άβολο πράμα που είναι τώρα, αλλά το επόμενο playthrough θα είναι καλύτερο) αλλά το gameplay φαίνεται να ανοίγει όμορφα. Το σύστημα μαγείας μου αρέσει πολύ και δίνει πολλές καλές εναλλακτικές, ειδικά σε συνδυασμούς buffs. Το party μου είναι προφανώς κακοσχεδιασμένο από αυτή την άποψη, καθώς τους είχα σκεφτεί σαν καθαρόαιμους ρόλους αντί για τους μεικτούς που πρέπει να αναλάβουν, αλλά νομίζω θα τη βρω την άκρη. Ακόμα δεν έχω σαφή άποψη για το ποιες σχολές μαγείας ταιριάζουν σε frontliners για defence/ offence, και θα ασχοληθώ αρκετά με αυτό. Γενικά το character building είναι από μόνο του λόγος να ασχοληθείς με τον τίτλο.

Έπεται συνέχεια!

[metropontikas]

φίλε ευχαριστούμε πολύ για τις ενημερωσεις που δινεις.

θελω κι εγω να ασχοληθω με το tyranny μολις ξεμπερδεψω με καποια αλλα παιχνιδια. Το είχα πιάσει ενα φεγγαρι και μου ειχε αφησει πολυ καλες εντυπωσεις αλλά χάλασε ο δίσκος και δεν ξανασχοληθηκα εκτοτε. Να σου κανω μονο μια ερωτηση μιας και δε θυμαμαι; θεωρεις οτι το παιχνιδι παιζεται με gamepad; λες θα ειναι smooth το gaming;

περιμενουμε την επομενη ενημερωση!

[Tobajara]

Έκανα κάτι που είχα πάρα πολλά χρόνια να κάνω - σταμάτησα το παιχνίδι και έφτιαξα νέο χαρακτήρα από την αρχή. Είχα στήσει το dual weapon τύπο μου τελείως λάθος, σα fighter δεν τράβαγε μία, σα μάγος ήταν συμπαθητικός αλλά έτσι δεν πας μπροστά. Ξαναέπαιξα στα γρήγορα Conquest και Act 1, όπου νομίζω ένα 85 - 90% των επιλογών ήταν ίδιο, ακόμα και αυτών που δε μου άρεσαν, και έστησα μια δεσποινίδα με δυο σπαθιά και σωστό προσανατολισμό στη μαγεία, δηλαδή buffs και κανένα burst/ touch spell για ώρα ανάγκης.

Το παιχνίδι κυλά σαφώς πιο ομαλά και δείχνει ότι σε Path of the Damned δυσκολία πρέπει να παίζεις συνδυαστικά και με buffs/ auras. Μάχες που μου είχαν βγάλει το λάδι τώρα βγήκαν πολύ πιο εύκολα και η μάχη ρέει καλύτερα, χωρίς και πάλι να είναι κάτι το εξαιρετικό. Πέρα από flankink, backstab κλπ, το crowd control είναι ελιππές. Αυτό από τη μία αναγκάζει τον παίκτη να σκεφτεί διαφορετικά, καθώς πρώτον το focus βασίζεται στο πόσο χαμηλό είναι το armor (δηλαδή αντίο μάγοι) και δεύτερον πολύ δύσκολα φτιάχνεται κλασσικό tank με το απαραίτητο crowd control. Αυτό βγάζει μεν τον παίκτη από την πεπατημένη και τον αναγκάζει να σκεφτεί διαφορετικά, αλλά δίνει την αίσθηση ότι κάτι λείπει. Καθώς στην καλύτερη περίπτωση παίζω πάντα με offtanks αυτό δε με πειράζει, αλλά ακόμα και από ό,τι crowd control υπάρχει η διάρκεια είναι χαμηλή. Νομίζω πως από πλευράς χειρισμού λείπει δείκτης για το area of effect (κώνος, κύκλος, γραμμή κλπ).

Έχει γίνει εξαιρετική δουλειά να δημιουργηθεί ένας κόσμος λειτουργικός, όπου το "κακό" δεν είναι μια σαδιστική παρανοϊκή μηχανή του κιμά (που θα οδηγούσε σε μια ανιαρή ιστορία λύτρωσης) ή κάτι αφηρημένο, ηθικολόγο ή παραστρατημένο, αλλά κάτι λειτουργικό, που παρά την καταπίεση και το θάνατο έχει φέρει και κάποια θετικά και η πώρωση, βία και ηθικός ξεπεσμός έχουν πρακτική δικαιολογία την αναγκαιότητα. Υπάρχουν δικαστήρια και λειτουργούν με βάση το νόμο, αλλά ο νόμος είναι ακατανόητος και μπορεί να γίνει αυθαίρετος. Υπάρχει εμπόριο αλλά και διαφθορά. Υπάρχει τάξη αλλά και καταπίεση. Υπάρχει τροφή αλλά λίγα πέρα από αυτό. Υπάρχει επιβίωση αλλά δεν υπάρχει ζωή, υπάρχει δυνατότητα για κάτι καλύτερο αλλά περνάει μέσα από το να βλάψεις το διπλανό σου. Δε θα δεις το κάθαρμα δολοφόνο ή βιαστή, ούτε τον άδικο άρχοντα κλπ, ούτε τις μπούρδες βασισμένες στο δίκαιο και τη θέληση του ισχυρού. Όλα έχουν ένα ανθρώπινο πρόσωπο. Εκτός από τους Scarlet Chorus που λες και βγήκαν από κόμικ της Marvel.

Από εκεί και πέρα, έχω ευχαριστηθεί γραφή και σχέδιο. Το παιχνίδι είναι ΦΤΙΑΓΜΕΝΟ για τουλάχιστον τέσσερα playthroughs, όπου λόγω ποικιλίας στο character building, αλλαγής των αποστολών και προσώπων αλλά και των επιλογών του παίκτη δεν υπάρχει περίπτωση να βαρεθεί κάποιος. Από την άλλη, κάποια στοιχεία φωνάζουν από μακριά πως ήθελαν περισσότερο περιεχόμενο για να αναδειχτούν. Οι κομβικές αποφάσεις του Act 1 γίνονται βεβιασμένα, χωρίς ο παίκτης να έχει βιώσει καταστάσεις που να ανταποκρίνονται στις περιγραφές. Ακολουθούν σοβαρά spoilers.

 

Οι Disfavored είναι μια ελαφρά μισαλλόδοξη, άγαρμπη κατακτητική δύναμη, που απλά υπακούει διαταγές και έχει περί πολλού την τιμή τους. Δε θα διστάσει να ισοπεδώσει ένα χωριό ή να εξοντώσει αιχμαλώτους αλλά παραμένει συμπαθής στον παίκτη και σε κάποιο βαθμό και στον πληθυσμό. Τα ψεγάδια τους δε φαίνονται έντονα και είναι "το λιγότερο κακό με διαφορά", οπότε ο παίκτης, με δεδομένη τη θέση του στον κόσμο - ας πούμε KGB ή Gestapo - δεν έχει λόγο να πάει εναντίον τους εκτός αν είναι ψυχασθενής. Από την άλλη, οι ψυχασθενείς Scarlet Chorus φωνάζουν από μακριά "μη μπλέκεις άσε" με εξαίρεση μια πονηριά, αλλά είναι τόσο καρτούν (πραγματικά όμως) που δεν πείθουν. Κατά συνέπεια, ο παίκτης δεν έχει λόγο να πάει μαζί τους παρά "για πλάκα". Οι τρίτοι, οι επαναστάτες Vendrien Guard, είναι η κλασσική "καλή" επιλογή που βγάζει νόημα σε σχέση με τους ψυχασθενείς και τους κατακτητές όμως...δε δικαιολογείται από τη θέση του παίκτη. Για ποιο λόγο ο Γκεσταπίτης να πάει με τους αντάρτες ενώ υπάρχουν τουλάχιστον οι Disfavored? Και, επίσης, γιατί ο "καλός" παίκτης να ΜΗΝ πάει μαζί τους, τόσο ιδανικοί είναι? Η παλαβή τέταρτη επιλογή, να τους προδώσεις όλους, δε δικαιολογείται με βάση τα παραπάνω γιατί δεν έχουν δοθεί οι κατάλληλες αφορμές σε πολλαπλάσιο βαθμό σε σχέση με τις προηγούμενες, ειδικά σε σχέση με τη Ventrien Guard. 

Η Act 1 χρειαζόταν τουλάχιστον ένα δεκάωρο αποστολών και υποαποστολών ώστε να φανούν τα θετικά και τα αρνητικά των τριών παρατάξεων, οι πολυπλοκότητες και τα προβλήματα, ώστε η πλοκή να δίνει και πάτημα στον παίκτη να κάνει κάποιες επιλογές και να μη στηρίζεται στο meta-game ενός RPG. Ό,τι υπάρχει είναι πολύ υψηλού επιπέδου και το σύνολο είναι εξαιρετικό, αλλά υπάρχει αφηγηματική ανάγκη περιεχομένου.

Επεξ/σία 13 Απριλίου 2020 από Tobajara

[hurin]

Τελείωσα το ACT 1  και ήδη σκέφτομαι πως θα χειριστώ το 2ο playthrough. Σε βάζει στη θέση του κακού, που ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα δοκιμάσει (πάντα palladin), αλλά πάντα το σκεφτόμουν. Αλλά ενώ στα άλλα παιχνίδια το να είσαι κακός δεν έχει πολύ μεγάλη διαφορά, εδώ η ιστορία αλλάζει κατά πολύ!

Είναι για 3 playthroughs.

Η μάχη δεν μου πολυαρέσει, το ΑΙ των companions τρώει σκαλώματα. Αλλά είμαι story whore και το απολαμβάνω!

[Tobajara]

5 λεπτά πριν, hurin είπε

Είναι για 3 4 playthroughs.

Το διόρθωσα

Ωραία, έχω και παρέα να μη γράφω μόνος μου! Αφού τέλειωσες το Act 1 μπορείς να διαβάσεις το spoiler στο προηγούμενο ποστ μου, θα σου αποκαλυφθεί μια επιλογή που μάλλον δε βρήκες, ίσως και δεύτερη, αλλά δε χαλάω τη συνέχεια.

Σημειωτέον ότι έχοντας παίξει δύο φορές συνεχόμενες την Act 1 με τις ίδιες επιλογές, δε βαρέθηκα καθόλου. Δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη βέβαια αν δε διαβάζεις το κείμενο - την πρώτη φορά διάβασα κάθε λέξη.

Επεξ/σία 13 Απριλίου 2020 από Tobajara

[HellionKal]

Εν τω μεταξύ στα πλαίσια συγκεκριμένων quests ή απλά παίζοντας ως αυτιστικός completionist που δεν αφήνει το παραμικρό container του κόσμου ανεξερευνήτο, εντοπίζεις διάφορα έγγραφα με μαρτυρίες που δείχνουν πως και οι Disfavored δεν είναι και τόσο αγγελούδια ως προς τη συμπεριφορά τους στα πλαίσια της εκστρατείας.

Επίσης μετά από ένα patch που είχε κυκλοφορήσει παράλληλα με το Bastard's Wound DLC, προστέθηκαν επιλογές στους διαλόγους του φινάλε όπου ουσιαστικά... μπορείς να δικαιολογήσεις ποικιλοτρόπως τη συμπεριφορά σου στο παιχνίδι. Δηλαδή, ακόμα και η επιλογή της στυγνής προδοσίας προς τους πάντες, μπορεί να χρωματισθεί με τρόπο που καταλήγει να οφελεί την υφιστάμενη τάξη πραγμάτων.

Φοβερό γκεημ ρε γμτ. Μου περνάει η σκέψη να το ξανατρέξω μια έτσι για τη φάση, αλλά σκέφτομαι τα trash mobs και άμεσα επανέρχομαι στο Bannerlord.

[Skywalker333]

και εγω το λατρεψα και εχω δοκιμασει διαφορα paths. και προσπερνούσα κ την μετρια μαχη κ τα mobs. Αλλά το οτι λείπει εντελώς το τελευταίο act (για να μη πω το 2ο μισό του παιχνιδιού) όπως κ στο τελευταίο Deus Ex, ειναι εξοργιστικό γμτ...